Η σκέψη να επισκεφθούμε την Ζυρίχη υπήρχε από την προηγούμενη δεκαετία. Έχοντας διαβάσει και ακούσει τόσα πολλά για την Ελβετία, ήταν απολύτως φυσιολογικό να υπάρχει η επιθυμία να ταξιδέψουμε στη μεγαλύτερη πόλη μιας χώρας που μπορεί να χαρακτηριστεί και ως χώρα πρότυπο. Τον Αύγουστο του 2007 πέρασα για πρώτη φορά από το αεροδρόμιο της Ελβετικής πόλης ταξιδεύοντας προς το Ντίσελντορφ. Έτσι είδα από ψηλά ένα μικρό μέρος της Ελβετίας και, είναι αλήθεια, φάνηκε πολύ ελκυστική και όμορφη. Τότε όμως ο προορισμός ήταν άλλος....
Τον Ιούλιο του 2009 ταξιδεύοντας προς και από Βρυξέλλες σταμάτησα, με την τότε κοπέλα μου και νυν σύζυγό μου, δύο φορές στη Ζυρίχη. Κατά την επιστροφή από τη Βελγική πρωτεύουσα στις 23-7-2009 (δεν είχαμε εισέλθει ακόμα στην τρομερή κρίση που βιώνουμε τα τελευταία 8.5 χρόνια) έπρεπε να περιμένουμε στο αεροδρόμιο για 4 ώρες. Φυσικά είχαμε σκοπό να πάμε για μια γρήγορη βόλτα στο κέντρο της πόλης αφού γνωρίζαμε ότι η απόσταση από το αεροδρόμιο είναι πολύ μικρή, λιγότερο από 15 λεπτά με το τρένο. Δυστυχώς όμως εκείνη την ημέρα έβρεχε καταρρακτωδώς και δεν κατέστη δυνατό να ξεμυτίσουμε από το αεροδρόμιο. Στη συνέχεια η επιθυμία επίσκεψης στην Ελβετία και ειδικότερα στην Ζυρίχη μπήκε λίγο στο περιθώριο λόγω της μεγάλης οικονομικής κρίσης και της συνεπαγόμενης ταξιδιωτικής δυσπραγίας.
Ώσπου το Νοέμβριο του 2016 πήραμε τη "μεγάλη" απόφαση αφού βρήκαμε πολύ φθηνά εισιτήρια μέσω SWISS (96 ευρώ τελική τιμή μετ' επιστροφής) και τα αγοράσαμε διαδικτυακώς. Έτσι στις 25 Μαρτίου 2017 στις 14:05 ξεκινήσαμε για τη μεγαλύτερη πόλη και οικονομική πρωτεύουσα της Ελβετίας. Η παραμονή μας θα ήταν συντομότατη αφού την επομένη ημέρα, Κυριακή 26 Μαρτίου, θα παίρναμε το αεροπλάνο της επιστροφής. Γνωρίζαμε από προηγούμενα ταξίδια αστραπή σε Ρώμη και Βερολίνο ότι το διάστημα αυτό σαφώς και δεν είναι ιδανικό για να δούμε την Ζυρίχη πολύ καλά αλλά θα ήταν υπεραρκετό για να πάρουμε μια πολύ καλή ιδέα για την πόλη αυτή και να αποκτήσουμε εξαιρετικές εμπειρίες που θα μας ακολουθούν σε όλη τη ζωή μας.
Γενικά η φιλοσοφία εμού και της συζύγου μου είναι ότι πρέπει να προσπαθούμε να αξιοποιούμε τις ευκαιρίες για έξοδο από την Ελλάδα γιατί χαρίζουν μαγικές στιγμές. Ακόμα και επίσκεψη για μία ημέρα σε μια πόλη του εξωτερικού θα χαρίσει μοναδικές συγκινήσεις που ομορφαίνουν τη ζωή σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Ας επιστρέψουμε όμως στο ταξίδι μας... Όταν προσγειώθηκε το αεροπλάνο, πήραμε το τρένο και κατευθυνθήκαμε προς τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό (Zürich Hauptbahnhof, HB).
όπου φθάσαμε έπειτα από διαδρομή 12 λεπτών. Σημειωτέον ότι η εύρεση του σωστού τρένου και η αγορά εισιτηρίου ήταν εύκολη υπόθεση αφού η σήμανση είναι ιδιαιτέρως ικανοποιητική και η εξυπηρέτηση του προσωπικού πολύ καλή. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα εισιτήρια του τρένου κόστισαν 13.8 Ελβετικά φράγκα (για δύο άτομα) ήτοι κάτι λιγότερο από 13 ευρώ. Εξήλθαμε λοιπόν από το ιστορικό αυτό κτήριο και αρχίσαμε την περιήγησή μας στην παλαιά πόλη. Είναι αλήθεια ότι οι προσδοκίες μας από την Ζυρίχη ήταν εξαρχής μεγάλες αφού θεωρείται ένα από τα καλύτερα μέρη όχι μόνο της Ευρώπης αλλά και του κόσμου ολόκληρου. Όμως αυτό που ζήσαμε, το απόγευμα του Σαββάτου, στις περίπου τρεις ώρες που περπατήσαμε στην πόλη ήταν το κάτι άλλο...
Η ομορφιά της, όπως τη διαπιστώσαμε δια ζώσης και ιδίοις όμμασι, ξεπέρασε και την πιο τρελή μας φαντασία. Βγαίνοντας λοιπόν από το HB, ξεκίνησε ένα ταξίδι στο όνειρο. Γιατί εν τέλει η Ζυρίχη αυτό είναι πέραν των άλλων: μια ονειρική πόλη που θυμίζει σκηνικό παραμυθιού.
Αρχίσαμε την πεζοπορία μας κατά μήκος του ποταμού Limmat, προχωρώντας νοτίως με κατεύθυνση τη λίμνη της πόλης, κοιτάζοντας τα υπέροχα κτήρια και τραβώντας πολλές φωτογραφίες ενώ η λήψη βίντεο ήταν άκρως απαραίτητη. Ανεβήκαμε καταρχάς στο λόφο Lindenhof
που είναι το υψηλότερο σημείο της παλιάς πόλης και προσφέρει καταπληκτική θέα. Στο λόφο αυτό είχαμε επίσης την ευκαιρία να απολαύσουμε τα γραφικά σοκάκια και τα κουκλίστικα κτήρια που δημιουργούσαν την εντύπωση ότι είμαστε σε κάποια μικρή κωμόπολη και όχι σε μια από τις πλουσιότερες πόλεις του κόσμου.
Κατεβαίνοντας από το λόφο είδαμε και θαυμάσαμε από κοντά τον περίφημο ναό του Αγίου Πέτρου με το τεράστιο ρολόι, διαμέτρου περίπου 8.5 μέτρων, που είναι ένα από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη.
Συνεχίζοντας τον περίπατο φθάσαμε μετά από ελάχιστα λεπτά στο Zunfthaus zur Meisen, μία κομψότατη οικία που χτίστηκε το 18ο αιώνα για να στεγάσει τη συντεχνία των εμπόρων κρασιού.
Δίπλα στην οικία αυτή είναι η περίφημη Fraumünster church,
ένας πανέμορφος ναός με σημαντική ιστορία πάνω στην οδό Munsterhof η οποία οδηγεί στην ξακουστή γέφυρα Munsterbrucke
Διασχίζοντας τη γέφυρα Munsterbrucke εντυπωσιαστήκαμε ακόμα περισσότερο αφού το θέαμα ήταν εξόχως εκπληκτικό. Συγκεκριμένα, στην απέναντι (ανατολική) πλευρά της γέφυρας φαίνεται η γνωστή Wasserkirche (Εκκλησία του νερού)
και λίγο πιο Βορειοανατολικά στέκεται περήφανος και αγέρωχος ο γνωστός Καθεδρικός ναός της Ζυρίχης, ο Grossmunster, με τους ψηλούς δίδυμους πύργους, σήμα κατατεθέν της πόλης.
Στο μέσο περίπου της Munsterbrucke όπου και να κοιτάξει κανείς εκστασιάζεται αφού στη μεν Δυτική πλευρά είναι το Zunfthaus zur Meisen(αλλά βλέποντας πια την ανατολική πλευρά του)
καθώς και η ανατολική πλευρά του Fraumünster .
ενώ στην Ανατολική μεριά του ποταμού φαίνεται ο Καθεδρικός ναός.
Επίσης, κοιτώντας βόρεια
φαίνεται ένα μεγάλο τμήμα στης υπόλοιπης Παλιάς Πόλης ενώ προς τα νότια φαίνεται στο βάθος η λίμνη της Ζυρίχης.
Όλα αυτά και πολλά ακόμα, τα οποία δεν αναφέρω στο παρόν κείμενο, συνθέτουν μια εικόνα απίστευτης, σχεδόν μεθυστικής, ομορφιάς .
Στη θέα αυτού του μαγικού τοπίου είπα στη σύζυγό μου ότι η συγκεκριμένη τοποθεσία πάνω στη γέφυρα Munsterbrucke εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί ως το ωραιότερο σημείο που έχουμε επισκεφθεί εντός (οποιασδήποτε) πόλης του εξωτερικού. Φυσικά σταθήκαμε εκεί αρκετά λεπτά χαζεύοντας το μαγικό τοπίο.
Εννοείται ότι πήγαμε πολύ κοντά στον Καθεδρικό Ναό για τον παρατηρήσουμε καλύτερα. Έπειτα κινηθήκαμε νοτιότερα, περνώντας έξω από την Εκκλησία του νερού και το Helmhouse, ένα ακόμα διάσημο κτήριο όπου στεγάζονται εκθέσεις μοντέρνας τέχνης
και φθάσαμε στη γνωστή Όπερα της Ζυρίχης.
Στο σημείο αυτό ήμασταν πια πολύ κοντά στις όχθες της λίμνης της πόλης και ξεκινήσαμε την επιστροφή προς το κέντρο. Κατά την πορεία μας αυτή, στην Ανατολική πλευρά του ποταμού, είδαμε το ωραιότατο Δημαρχείο και το κομψό κτήριο της ομοσπονδιακής αστυνομίας του καντονιού της Ζυρίχης. Πραγματικά στην πόλη αυτή όλα φαίνονται (και είναι) ωραία.
Είχε όμως ήδη αρχίσει να δύει ο ήλιος και θα έπρεπε να κατευθυνθούμε προς το ξενοδοχείο Olympia Hotel Zurich. Φυσικά θα μπορούσαμε να πάρουμε το τραμ αλλά επιλέξαμε την πεζοπορία, παρόλη την κούραση από τους ταχύτατους ρυθμούς που είχαμε κινηθεί καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας. Έτσι είδαμε ένα ακόμα κομμάτι της πόλης αφού περπατήσαμε περίπου 30 λεπτά για να φθάσουμε στο ξενοδοχείο. Το κομμάτι αυτό, στη Δυτική πλευρά του ποταμού, ήταν εκτός της Παλιάς Πόλης αλλά σίγουρα δεν ήταν αδιάφορο αισθητικά.
Σε ένα σούπερ μάρκετ πήραμε κάποια τρόφιμα και νερό και μετά από λίγα λεπτά, περίπου 19:45 τοπική ώρα, φθάσαμε στο ξενοδοχείο. Αφού φάγαμε και ξεκουραστήκαμε, την επόμενη ημέρα φύγαμε γύρω στις 8:30 από το κατάλυμα και κάναμε ένα δίωρο περίπατο στην Παλιά Πόλη. Καθώς κινούμασταν προς την Παλιά Πόλη είδαμε έναν ακόμα πανέμορφο ναό, τον Άγιο Ιάκωβο(St Jakob).
Στη συνέχεια περάσαμε από την Bahnhofstrasse, τον ακριβότερο ίσως δρόμο της πόλης, με εστιατόρια, καταστήματα ρούχων και έδρες εταιρειών και τραπεζών. Έπειτα εισήλθαμε ξανά στην καρδιά της Παλιάς Πόλης απολαμβάνοντας περισσότερο το τοπίο αφού μπορούσαμε να θαυμάσουμε καλύτερα τις λεπτομέρειες των κτηρίων και των λοιπών αξιοθέατων. Τελικός προορισμός αυτού του περίπατου ήταν βέβαια το Πανεπιστήμιο της πόλης καθώς και το ξακουστό Πολυτεχνείο, το περίφημο ΕΤΗ,
ένα από καλύτερα του κόσμου. Είναι βέβαια αδήριτη ανάγκη να αναφερθεί ότι η θέα από το λόφο, όπου βρίσκονται τα δύο ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, προς την πόλη είναι ασύλληπτα όμορφη και μαγική.
Αφού λοιπόν είδαμε και τα Πανεπιστήμια έφθασε η ώρα να κινηθούμε προς το κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό για να πάμε στο αεροδρόμιο. Γύρω στις 11:00 ήμασταν στον αερολιμένα και στις 13:10 ξεκίνησε το ταξίδι της επιστροφής. Φθάσαμε στο Ελ. Βενιζέλος και στις 17:30, ώρα Ελλάδας, ξεκινήσαμε για Σπάρτη όντας χαρούμενοι και πλούσιοι σε συναισθήματα και αναμνήσεις από ένα σύντομο αλλά τόσο γεμάτο ταξίδι.
Πρέπει να τονιστεί ότι ο περίπατός μας στην Ζυρίχη δεν διήρκεσε πάνω από 5,5 ώρες συνολικά εκ των οποίων τουλάχιστον μία ώρα ήταν η διαδρομή από και προς το ξενοδοχείο. Αναμφισβήτητα όμως οι ώρες αυτές ήταν υπεραρκετές για να δούμε ένα σημαντικό μέρος από τα ωραιότερα αξιοθέατα αυτής της εκπληκτικά όμορφης πόλης.
Σημειωτέον ότι δεν είχαμε το χρόνο να καθίσουμε σε κάποιο από τις καφέ της πόλης, κάτι που θα θέλαμε, διότι ο χρόνος πίεζε πολύ. Πάντως αφεθήκαμε στη μαγεία της αφού μας κέρδισε από την πρώτη στιγμή και μας έκανε να την ερωτευτούμε. Είδαμε χαρούμενο κόσμο να κυκλοφορεί στους δρόμους και να εκμεταλλεύεται πλήρως τις εξαιρετικές καιρικές συνθήκες. Είδαμε παιδιά να κυκλοφορούν με ποδήλατα και να τρέχουν στις πλατείες και στους πεζόδρομους. Είδαμε ανθρώπους να απολαμβάνουν τη ζωή τους σε αυτή την φιλόξενη πόλη. Είδαμε την πολυτέλεια και τη χλιδή να συνδυάζονται αρμονικά με τα παραδοσιακό και κλασικό ύφος των κτηρίων και της παλιάς πόλης. Γενικά ό,τι είδαμε στη Ζυρίχη μάς έκανε να ζηλέψουμε τους κατοίκους της και να δώσουμε υπόσχεση ότι θα την επισκεφθούμε ξανά στο άμεσο μέλλον.
Ως γνωστόν η Ζυρίχη είναι στις πρώτες θέσεις, συνήθως στην κορυφή, όσον αφορά δείκτες όπως η ποιότητα ζωής, η υγεία, η παιδεία, η ασφάλεια κ.α. Εμείς στην ολιγόωρη βόλτα μας είδαμε ότι αυτή η πόλη είναι πράγματι ελκυστικότατη και σε προκαλεί να ζήσεις σε αυτήν.
Στα ελάχιστα αρνητικά ήταν οι, όχι λίγοι, οδηγοί που οδηγούσαν αρκετά γρήγορα με τα πανάκριβα αυτοκίνητά τους αλλά σε καμία περίπτωση δεν παραβίασε κανείς διάβαση πεζών, κάτι που στη χώρα μας είναι μια θλιβερή πραγματικότητα.
Εννοείται βέβαια ότι οι τιμές σε οτιδήποτε ήταν πολύ υψηλές για το βαλάντιό μας αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πρόκειται για μια από τις ακριβότερες πόλεις του πλανήτη με το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο στον κόσμο. Σημειωτέον ότι δεν αγοράσαμε συνάλλαγμα. Χρησιμοποιήσαμε στις ελάχιστες συναλλαγές μας (εισιτήρια τρένων και φαγητό) την πιστωτική κάρτα χωρίς να ανησυχούμε για περισσευούμενα κέρματα.
Τελειώνοντας λοιπόν τη σύντομη ιστορία μας, θέτουμε το ερώτημα που αβίαστα θα έλθει στο μυαλό των αναγνωστών: αξίζει ένα τέτοιο ταξίδι αστραπή διάρκειας μιας ημέρας; Η απάντηση είναι βέβαια εκκωφαντικά καταφατική. Αξίζει και με το παραπάνω αφού χαρίζει τόσες πολλές εμπειρίες που αντισταθμίζουν εύκολα την οποιαδήποτε κούραση και ταλαιπωρία. Άλλωστε ο σκοπός της ανωτέρω περιγραφής είναι να καταδείξει ακριβώς αυτή τη δυνατότητα να περιηγηθεί κάποιος την καταπληκτική αυτή πόλη εντός ελαχίστων ωρών.
Εννοείται ότι η περιγραφή της πόλης και των αξιοθέατων δεν είναι καθόλου πλήρης ούτε βέβαια συνίσταται ένα τέτοιο ταξίδι σε κάποιον που έχει το χρόνο και το χρήμα να παραμείνει στην Ζυρίχη 3-4 ημέρες. Θεωρώ ότι τα λίγα λόγια που έγραψα θα βοηθήσουν κάποιον που πραγματικά δεν έχει αρκετό χρόνο ούτως ώστε να επισκεφθεί μια πόλη που θα χαρίσει εκπληκτικές στιγμές και μοναδικές αναμνήσεις.
Τον Ιούλιο του 2009 ταξιδεύοντας προς και από Βρυξέλλες σταμάτησα, με την τότε κοπέλα μου και νυν σύζυγό μου, δύο φορές στη Ζυρίχη. Κατά την επιστροφή από τη Βελγική πρωτεύουσα στις 23-7-2009 (δεν είχαμε εισέλθει ακόμα στην τρομερή κρίση που βιώνουμε τα τελευταία 8.5 χρόνια) έπρεπε να περιμένουμε στο αεροδρόμιο για 4 ώρες. Φυσικά είχαμε σκοπό να πάμε για μια γρήγορη βόλτα στο κέντρο της πόλης αφού γνωρίζαμε ότι η απόσταση από το αεροδρόμιο είναι πολύ μικρή, λιγότερο από 15 λεπτά με το τρένο. Δυστυχώς όμως εκείνη την ημέρα έβρεχε καταρρακτωδώς και δεν κατέστη δυνατό να ξεμυτίσουμε από το αεροδρόμιο. Στη συνέχεια η επιθυμία επίσκεψης στην Ελβετία και ειδικότερα στην Ζυρίχη μπήκε λίγο στο περιθώριο λόγω της μεγάλης οικονομικής κρίσης και της συνεπαγόμενης ταξιδιωτικής δυσπραγίας.
Ώσπου το Νοέμβριο του 2016 πήραμε τη "μεγάλη" απόφαση αφού βρήκαμε πολύ φθηνά εισιτήρια μέσω SWISS (96 ευρώ τελική τιμή μετ' επιστροφής) και τα αγοράσαμε διαδικτυακώς. Έτσι στις 25 Μαρτίου 2017 στις 14:05 ξεκινήσαμε για τη μεγαλύτερη πόλη και οικονομική πρωτεύουσα της Ελβετίας. Η παραμονή μας θα ήταν συντομότατη αφού την επομένη ημέρα, Κυριακή 26 Μαρτίου, θα παίρναμε το αεροπλάνο της επιστροφής. Γνωρίζαμε από προηγούμενα ταξίδια αστραπή σε Ρώμη και Βερολίνο ότι το διάστημα αυτό σαφώς και δεν είναι ιδανικό για να δούμε την Ζυρίχη πολύ καλά αλλά θα ήταν υπεραρκετό για να πάρουμε μια πολύ καλή ιδέα για την πόλη αυτή και να αποκτήσουμε εξαιρετικές εμπειρίες που θα μας ακολουθούν σε όλη τη ζωή μας.
Γενικά η φιλοσοφία εμού και της συζύγου μου είναι ότι πρέπει να προσπαθούμε να αξιοποιούμε τις ευκαιρίες για έξοδο από την Ελλάδα γιατί χαρίζουν μαγικές στιγμές. Ακόμα και επίσκεψη για μία ημέρα σε μια πόλη του εξωτερικού θα χαρίσει μοναδικές συγκινήσεις που ομορφαίνουν τη ζωή σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Ας επιστρέψουμε όμως στο ταξίδι μας... Όταν προσγειώθηκε το αεροπλάνο, πήραμε το τρένο και κατευθυνθήκαμε προς τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό (Zürich Hauptbahnhof, HB).
όπου φθάσαμε έπειτα από διαδρομή 12 λεπτών. Σημειωτέον ότι η εύρεση του σωστού τρένου και η αγορά εισιτηρίου ήταν εύκολη υπόθεση αφού η σήμανση είναι ιδιαιτέρως ικανοποιητική και η εξυπηρέτηση του προσωπικού πολύ καλή. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα εισιτήρια του τρένου κόστισαν 13.8 Ελβετικά φράγκα (για δύο άτομα) ήτοι κάτι λιγότερο από 13 ευρώ. Εξήλθαμε λοιπόν από το ιστορικό αυτό κτήριο και αρχίσαμε την περιήγησή μας στην παλαιά πόλη. Είναι αλήθεια ότι οι προσδοκίες μας από την Ζυρίχη ήταν εξαρχής μεγάλες αφού θεωρείται ένα από τα καλύτερα μέρη όχι μόνο της Ευρώπης αλλά και του κόσμου ολόκληρου. Όμως αυτό που ζήσαμε, το απόγευμα του Σαββάτου, στις περίπου τρεις ώρες που περπατήσαμε στην πόλη ήταν το κάτι άλλο...
Η ομορφιά της, όπως τη διαπιστώσαμε δια ζώσης και ιδίοις όμμασι, ξεπέρασε και την πιο τρελή μας φαντασία. Βγαίνοντας λοιπόν από το HB, ξεκίνησε ένα ταξίδι στο όνειρο. Γιατί εν τέλει η Ζυρίχη αυτό είναι πέραν των άλλων: μια ονειρική πόλη που θυμίζει σκηνικό παραμυθιού.
Αρχίσαμε την πεζοπορία μας κατά μήκος του ποταμού Limmat, προχωρώντας νοτίως με κατεύθυνση τη λίμνη της πόλης, κοιτάζοντας τα υπέροχα κτήρια και τραβώντας πολλές φωτογραφίες ενώ η λήψη βίντεο ήταν άκρως απαραίτητη. Ανεβήκαμε καταρχάς στο λόφο Lindenhof
που είναι το υψηλότερο σημείο της παλιάς πόλης και προσφέρει καταπληκτική θέα. Στο λόφο αυτό είχαμε επίσης την ευκαιρία να απολαύσουμε τα γραφικά σοκάκια και τα κουκλίστικα κτήρια που δημιουργούσαν την εντύπωση ότι είμαστε σε κάποια μικρή κωμόπολη και όχι σε μια από τις πλουσιότερες πόλεις του κόσμου.
Κατεβαίνοντας από το λόφο είδαμε και θαυμάσαμε από κοντά τον περίφημο ναό του Αγίου Πέτρου με το τεράστιο ρολόι, διαμέτρου περίπου 8.5 μέτρων, που είναι ένα από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη.
Συνεχίζοντας τον περίπατο φθάσαμε μετά από ελάχιστα λεπτά στο Zunfthaus zur Meisen, μία κομψότατη οικία που χτίστηκε το 18ο αιώνα για να στεγάσει τη συντεχνία των εμπόρων κρασιού.
Δίπλα στην οικία αυτή είναι η περίφημη Fraumünster church,
ένας πανέμορφος ναός με σημαντική ιστορία πάνω στην οδό Munsterhof η οποία οδηγεί στην ξακουστή γέφυρα Munsterbrucke
Διασχίζοντας τη γέφυρα Munsterbrucke εντυπωσιαστήκαμε ακόμα περισσότερο αφού το θέαμα ήταν εξόχως εκπληκτικό. Συγκεκριμένα, στην απέναντι (ανατολική) πλευρά της γέφυρας φαίνεται η γνωστή Wasserkirche (Εκκλησία του νερού)
και λίγο πιο Βορειοανατολικά στέκεται περήφανος και αγέρωχος ο γνωστός Καθεδρικός ναός της Ζυρίχης, ο Grossmunster, με τους ψηλούς δίδυμους πύργους, σήμα κατατεθέν της πόλης.
Στο μέσο περίπου της Munsterbrucke όπου και να κοιτάξει κανείς εκστασιάζεται αφού στη μεν Δυτική πλευρά είναι το Zunfthaus zur Meisen(αλλά βλέποντας πια την ανατολική πλευρά του)
καθώς και η ανατολική πλευρά του Fraumünster .
ενώ στην Ανατολική μεριά του ποταμού φαίνεται ο Καθεδρικός ναός.
Επίσης, κοιτώντας βόρεια
φαίνεται ένα μεγάλο τμήμα στης υπόλοιπης Παλιάς Πόλης ενώ προς τα νότια φαίνεται στο βάθος η λίμνη της Ζυρίχης.
Όλα αυτά και πολλά ακόμα, τα οποία δεν αναφέρω στο παρόν κείμενο, συνθέτουν μια εικόνα απίστευτης, σχεδόν μεθυστικής, ομορφιάς .
Στη θέα αυτού του μαγικού τοπίου είπα στη σύζυγό μου ότι η συγκεκριμένη τοποθεσία πάνω στη γέφυρα Munsterbrucke εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί ως το ωραιότερο σημείο που έχουμε επισκεφθεί εντός (οποιασδήποτε) πόλης του εξωτερικού. Φυσικά σταθήκαμε εκεί αρκετά λεπτά χαζεύοντας το μαγικό τοπίο.
Εννοείται ότι πήγαμε πολύ κοντά στον Καθεδρικό Ναό για τον παρατηρήσουμε καλύτερα. Έπειτα κινηθήκαμε νοτιότερα, περνώντας έξω από την Εκκλησία του νερού και το Helmhouse, ένα ακόμα διάσημο κτήριο όπου στεγάζονται εκθέσεις μοντέρνας τέχνης
και φθάσαμε στη γνωστή Όπερα της Ζυρίχης.
Στο σημείο αυτό ήμασταν πια πολύ κοντά στις όχθες της λίμνης της πόλης και ξεκινήσαμε την επιστροφή προς το κέντρο. Κατά την πορεία μας αυτή, στην Ανατολική πλευρά του ποταμού, είδαμε το ωραιότατο Δημαρχείο και το κομψό κτήριο της ομοσπονδιακής αστυνομίας του καντονιού της Ζυρίχης. Πραγματικά στην πόλη αυτή όλα φαίνονται (και είναι) ωραία.
Είχε όμως ήδη αρχίσει να δύει ο ήλιος και θα έπρεπε να κατευθυνθούμε προς το ξενοδοχείο Olympia Hotel Zurich. Φυσικά θα μπορούσαμε να πάρουμε το τραμ αλλά επιλέξαμε την πεζοπορία, παρόλη την κούραση από τους ταχύτατους ρυθμούς που είχαμε κινηθεί καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας. Έτσι είδαμε ένα ακόμα κομμάτι της πόλης αφού περπατήσαμε περίπου 30 λεπτά για να φθάσουμε στο ξενοδοχείο. Το κομμάτι αυτό, στη Δυτική πλευρά του ποταμού, ήταν εκτός της Παλιάς Πόλης αλλά σίγουρα δεν ήταν αδιάφορο αισθητικά.
Σε ένα σούπερ μάρκετ πήραμε κάποια τρόφιμα και νερό και μετά από λίγα λεπτά, περίπου 19:45 τοπική ώρα, φθάσαμε στο ξενοδοχείο. Αφού φάγαμε και ξεκουραστήκαμε, την επόμενη ημέρα φύγαμε γύρω στις 8:30 από το κατάλυμα και κάναμε ένα δίωρο περίπατο στην Παλιά Πόλη. Καθώς κινούμασταν προς την Παλιά Πόλη είδαμε έναν ακόμα πανέμορφο ναό, τον Άγιο Ιάκωβο(St Jakob).
Στη συνέχεια περάσαμε από την Bahnhofstrasse, τον ακριβότερο ίσως δρόμο της πόλης, με εστιατόρια, καταστήματα ρούχων και έδρες εταιρειών και τραπεζών. Έπειτα εισήλθαμε ξανά στην καρδιά της Παλιάς Πόλης απολαμβάνοντας περισσότερο το τοπίο αφού μπορούσαμε να θαυμάσουμε καλύτερα τις λεπτομέρειες των κτηρίων και των λοιπών αξιοθέατων. Τελικός προορισμός αυτού του περίπατου ήταν βέβαια το Πανεπιστήμιο της πόλης καθώς και το ξακουστό Πολυτεχνείο, το περίφημο ΕΤΗ,
ένα από καλύτερα του κόσμου. Είναι βέβαια αδήριτη ανάγκη να αναφερθεί ότι η θέα από το λόφο, όπου βρίσκονται τα δύο ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, προς την πόλη είναι ασύλληπτα όμορφη και μαγική.
Αφού λοιπόν είδαμε και τα Πανεπιστήμια έφθασε η ώρα να κινηθούμε προς το κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό για να πάμε στο αεροδρόμιο. Γύρω στις 11:00 ήμασταν στον αερολιμένα και στις 13:10 ξεκίνησε το ταξίδι της επιστροφής. Φθάσαμε στο Ελ. Βενιζέλος και στις 17:30, ώρα Ελλάδας, ξεκινήσαμε για Σπάρτη όντας χαρούμενοι και πλούσιοι σε συναισθήματα και αναμνήσεις από ένα σύντομο αλλά τόσο γεμάτο ταξίδι.
Πρέπει να τονιστεί ότι ο περίπατός μας στην Ζυρίχη δεν διήρκεσε πάνω από 5,5 ώρες συνολικά εκ των οποίων τουλάχιστον μία ώρα ήταν η διαδρομή από και προς το ξενοδοχείο. Αναμφισβήτητα όμως οι ώρες αυτές ήταν υπεραρκετές για να δούμε ένα σημαντικό μέρος από τα ωραιότερα αξιοθέατα αυτής της εκπληκτικά όμορφης πόλης.
Σημειωτέον ότι δεν είχαμε το χρόνο να καθίσουμε σε κάποιο από τις καφέ της πόλης, κάτι που θα θέλαμε, διότι ο χρόνος πίεζε πολύ. Πάντως αφεθήκαμε στη μαγεία της αφού μας κέρδισε από την πρώτη στιγμή και μας έκανε να την ερωτευτούμε. Είδαμε χαρούμενο κόσμο να κυκλοφορεί στους δρόμους και να εκμεταλλεύεται πλήρως τις εξαιρετικές καιρικές συνθήκες. Είδαμε παιδιά να κυκλοφορούν με ποδήλατα και να τρέχουν στις πλατείες και στους πεζόδρομους. Είδαμε ανθρώπους να απολαμβάνουν τη ζωή τους σε αυτή την φιλόξενη πόλη. Είδαμε την πολυτέλεια και τη χλιδή να συνδυάζονται αρμονικά με τα παραδοσιακό και κλασικό ύφος των κτηρίων και της παλιάς πόλης. Γενικά ό,τι είδαμε στη Ζυρίχη μάς έκανε να ζηλέψουμε τους κατοίκους της και να δώσουμε υπόσχεση ότι θα την επισκεφθούμε ξανά στο άμεσο μέλλον.
Ως γνωστόν η Ζυρίχη είναι στις πρώτες θέσεις, συνήθως στην κορυφή, όσον αφορά δείκτες όπως η ποιότητα ζωής, η υγεία, η παιδεία, η ασφάλεια κ.α. Εμείς στην ολιγόωρη βόλτα μας είδαμε ότι αυτή η πόλη είναι πράγματι ελκυστικότατη και σε προκαλεί να ζήσεις σε αυτήν.
Στα ελάχιστα αρνητικά ήταν οι, όχι λίγοι, οδηγοί που οδηγούσαν αρκετά γρήγορα με τα πανάκριβα αυτοκίνητά τους αλλά σε καμία περίπτωση δεν παραβίασε κανείς διάβαση πεζών, κάτι που στη χώρα μας είναι μια θλιβερή πραγματικότητα.
Εννοείται βέβαια ότι οι τιμές σε οτιδήποτε ήταν πολύ υψηλές για το βαλάντιό μας αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πρόκειται για μια από τις ακριβότερες πόλεις του πλανήτη με το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο στον κόσμο. Σημειωτέον ότι δεν αγοράσαμε συνάλλαγμα. Χρησιμοποιήσαμε στις ελάχιστες συναλλαγές μας (εισιτήρια τρένων και φαγητό) την πιστωτική κάρτα χωρίς να ανησυχούμε για περισσευούμενα κέρματα.
Τελειώνοντας λοιπόν τη σύντομη ιστορία μας, θέτουμε το ερώτημα που αβίαστα θα έλθει στο μυαλό των αναγνωστών: αξίζει ένα τέτοιο ταξίδι αστραπή διάρκειας μιας ημέρας; Η απάντηση είναι βέβαια εκκωφαντικά καταφατική. Αξίζει και με το παραπάνω αφού χαρίζει τόσες πολλές εμπειρίες που αντισταθμίζουν εύκολα την οποιαδήποτε κούραση και ταλαιπωρία. Άλλωστε ο σκοπός της ανωτέρω περιγραφής είναι να καταδείξει ακριβώς αυτή τη δυνατότητα να περιηγηθεί κάποιος την καταπληκτική αυτή πόλη εντός ελαχίστων ωρών.
Εννοείται ότι η περιγραφή της πόλης και των αξιοθέατων δεν είναι καθόλου πλήρης ούτε βέβαια συνίσταται ένα τέτοιο ταξίδι σε κάποιον που έχει το χρόνο και το χρήμα να παραμείνει στην Ζυρίχη 3-4 ημέρες. Θεωρώ ότι τα λίγα λόγια που έγραψα θα βοηθήσουν κάποιον που πραγματικά δεν έχει αρκετό χρόνο ούτως ώστε να επισκεφθεί μια πόλη που θα χαρίσει εκπληκτικές στιγμές και μοναδικές αναμνήσεις.
Attachments
Last edited:
