Ζάμπια Ζιμπάμπουε Μποτσουάνα ΖΑΖΙΒΟ

[varioAthens]

Όσο βλέπω τις φωτογραφίες σου τόσο πιστεύω ότι πρέπει να βάλεις αυτές που έβγαλα με το IPhone …
Στο επόμενο ταξίδι
πάρε ένα τηλέφωνο με καλύτερη ανάλυση κάμερας !
Ο λόγος που όταν είμαι σε παράξενες χωρες παίρνω σχεδόν αποκλειστικά μοσχαρίσια μπριζόλα μόνο με αλάτι επάνω της είναι γιατί δεν επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις και δεν κινδυνεύεις να πάθεις κάποια δηλητηρίαση το γάλα δε και το κεφιρ που πίνω για παρόμοιο λόγο , προβιοτικά για το αντεράκι και γάλα για πρόληψη δηλητηρίασης.
Μελετημένο μετά από τόσες εκατοντάδες ταξίδια ανά τον κόσμο

Εισαι και στο κλιμα της Αφρικης! Kρεας και γαλα αποτελουν την βασικη διατροφη των Μασαι αλλα αυτοι τρωνε και αιμα βεβαιως!

 

[varioAthens]

Τα διαβασα ολα μαζεμενα τα κεφαλαια και η εμπειρια με το ελικοπτερο ειναι φανταστικη!!

 

[Nikoska2020]

Εισαι και στο κλιμα της Αφρικης! Kρεας και γαλα αποτελουν την βασικη διατροφη των Μασαι αλλα αυτοι τρωνε και αιμα βεβαιως!

Ναι ξέρω ,αίμα από μοσχαράκι που το τσιμπάνε στο λαιμό μαζεύουν το αίμα σε ένα φλασκί και το ανακατεύουν με το γάλα .
Το κάνουν για επιβίωση ειδικά τις δύσκολες περιόδους που δεν έχουν άλλες πηγές τροφών

 

[Yorgos]

Ορίστε και μερικές φωτογραφίες από το κινητό του Νίκου από τη μέχρι στιγμής ιστορία.

Καμαρώνοντας σα γύφτικα σκεπάρνια.

Προφητική μπλούζα. Τις επόμενες έβαλε και μια με ένα λιοντάρι αλλά δε μας έκατσε.

Επιτέλους και μια αξιοπρεπής φωτογραφία των waterbucks.

Όσο εμείς βγάζαμε φωτογραφίες, ο άλλος ψάρευε στο χείλςο του γκρεμού.

Οι κυρίες που μετά την εκκλησία πήγαν στο σούπερ μάρκετ.

 

[Yorgos]

Και κάποιες ακόμη (πάλι του Νίκου)

 

[Yorgos]

 

[Sassenach77]

Tώρα που το σκέφτομαι, πιο πολύ Kuelap θύμιζε.

Ναι, αυτό θυμίζει περισσότερο! Το Μάτσου Πίκτσου είναι πολύ ανώτερο σε αρχιτεκτονική πάντως, καμία σχέση. Ναι οκ έχουν παρόμοια συνάφεια με τη φύση, αλλά μέχρι εκεί.

Ωραιότατο το Great Zimbabwe! Άνετα γίνεται για μένα ο βασικός λόγος επίσκεψης στη χώρα!!!

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12: Βρυχηθμοί, υαινοτσακωμοί, τσιμπήματα και καμπανάκια​

Έφτασε η μέρα. Η μέρα που θα πηγαίναμε για το “μεγάλο” και ακριβό σαφάρι, που θα μαθαίναμε αν άξιζαν τον κόπο τα 1920$/άτομο που δαπανήσαμε για να πάμε αεροπορικώς μέχρι το εσωτερικό του Okavango Delta, να μείνουμε δυο βράδια σε tented camp (αλλά όχι σε κάμπινγκ) και να κάνουμε δυο μέρες σαφάρι.

Δε μου είχε πει κανείς ότι περιλαμβανόταν και το τράνσφερ προς το αεροδρόμιο του Maun κι εκπλαγήκαμε όταν μας ειδοποίησαν από τη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου μας ότι “ήρθαν να μας πάρουν”. Μετά από μια συνεννόηση καρούμπαλο βεβαιώθηκαμε πως όντως για μας ήρθαν και φτάσαμε στο αεροδρόμιο νωρίτερα του αναμενόμενου. Το τσεκιν ήταν γρήγορο κι έτσι είχαμε λίγο χρόνο να χαζέψουμε πέριξ του αεροδρομίου, που είναι κυριολεκτικά μέσα στην πόλη, οπότε πεταχτήκαμε σε ένα καφέ μόλις λίγα μέτρα από το αεροδρόμιο που είχα σταμπάρει για να πάρουμε πρωινό, μιας που του ξενοδοχείου δε μας φάνηκε καθόλου σόι.

Το καφέ ήταν εξαιρετικό, όπως και το egg tart και το κρουασάν σοκολάτας που πήρα, πραγματικά ποιοτικά. Αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η ανατομία ορισμένων εκ των εργαζομένων με φοβερά πεταχτούς πωπούς, είτε ήταν λεπτούλες είτε πιο τροφαντούλες. Γενικώς οι κάτοικοι της Μποτσουάνα είναι εμφανές πως έχουν αρκετά ανακατεμένο DNA, δε βλέπεις χτυπητά φατσικά χαρακτηριστικά να επαναλαμβάνονται πολύ όπως συμβαίνει σε άλλους λαούς, πχ πάρα πολλοί Αιθίοπες έχουν τόσο χαρακτηριστικά μάτια που όπου στον κόσμο κι αν τους δεις ξέρεις από πού είναι,οι Κενυάτες έχουν χαρακτηριστικά ζυγωματικά, οι Σκωτσέζοι έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό κοκκινομάλληδων στον κόσμο, οι μύτες στους Αρμένιους/Γεωργιανούς κάνουν μπαμ κλπ. Οι κάτοικοι της Μποτσουάνα λοιπόν έχουν τόσο διαφορετικά πρόσωπα και σωματότυπους που δε βλέπεις κάποιο επαναλαμβανόμενο μοτίβο... εκτός από το ότι το ποσοστό των πισινών που αψηφούν τη βαρύτητα είναι πολλαπλάσιο οποιασδήποτε άλλης χώρας έχω δει. Μέχρι το καφέ δεν το είχα συνειδητοποιήσει, μετά όμως έπεφτε το μάτι μου συνεχώς και πλέον δεν μπορούσα να το αγνοήσω, παρότι δεν είναι του προσωπικού μου γούστου. Ρώτησα και το κινέζικο ΑΙ μου αν είναι η εντύπωσή μου, αν υπάρχει κάποιο σχετικό γονίδιο τέλος πάντων που να εμφανίζεται εντονότερα σε αυτό το μέρος του κόσμου και με έψεξε για την “αντικειμενοποίηση” των ανθρώπων, με ρώτησε γιατί δεν το ρωτάω για τον πολιτισμό της Μποτσουάνα (στο μεταξύ το είχα ρωτήσει επανειλημμένως) ή για την πανίδα (!) κι έτσι έμαθα ότι είμαι ένας ρηχός κι άξεστος τύπος. Δοκιμαστικά το ρώτησα για άλλο σωματικό χαρακτηριστικό που μου είχε κάνει εντύπωση στην Αφρική (το πόσο λεπτοί, ευθυτενείς και πανύψηλοι είναι οι Σουδανοί, ειδικά οι άνδρες) και μου απάντησε κανονικότατα με χρωμοσώματα, στατιστικά περί ύψους και διατροφικές συνήθειες που ενδεχομένως να παίζουν ρόλο. Εκεί δεν είδε καμία αντικειμενοποίηση, ούτε με προέτρεψε να το ρωτήσω για την πανίδα του Σουδάν. Kορεκτίλα και το ΑΙ, ρε πού πάμε ρε.

Αφήσαμε την κωλοσυζήτηση, ξαναμπήκαμε σε αυτό το αεροδρόμιο με τις εξωτικές δίγλωσσες πινακίδες που θα το βλέπαμε τόσες μα τόσες φορές ανάμεσα σε πτήσεις με κανονικά αεροπλάνα, ελικόπτερα και μονοκινητήρια και πήραμε την πτήση με κάποια Mack Air διάρκειας μισής ώρας. Ναι, πάλι πάνω από το Okavango πετάξαμε προφανώς, άλλωστε ο προορισμός μας ήταν στο κέντρο του εθνικού πάρκου, αλλά όντως το αεροπλανάκι με τους περίπου 10 επιβάτες πετούσε πολύ ψηλότερα και η θέα δε συγκρινόταν με αυτή του ελικοπτέρου, παρότι σε κάποια φάση κατάφερα να διακρίνω μερικές ζέβρες. Προσγειωθήκαμε στο Kwhai, αν το γράφω σωστά, έναν αεροδιάδρομο... χωρίς αεροδρόμιο, αφού δεν υπήρχε κανένα απολύτως κτίριο, παρά μόνο τρία τζιπ παρκαρισμένα κάτω από ισάριθμες ακακίες, που περίμεναν ή άφηναν επιβάτες.

Σε ένα από αυτά τα τζιπ μας περίμενε λοιπόν η υπεύθυνη του Mmatsebe Camp, που ήταν και το μόνο κατάλυμα για το οποίο είχα “βιαστεί” να κάνω κράτηση (γενικά δεν το έχω και πολύ με τον προγραμματισμό των ταξιδιών, δεν είμαι από αυτούς που θα μπουν κανένα μήνα πριν να ψάξουν για καταλύματα, βαριέμαι), επειδή ο Οκτώβριος είναι υψηλή περίοδος και όντως τα camp με διαθεσιμότητα στην περιοχή ήταν ελάχιστα πια. Το κριτήριο ήταν το καμπ να είναι στην καρδιά του Okavanago, σε σημείο που να έχει μπόλικη πανίδα, το επίπεδο άνεσης να είναι ανεκτό από το Νίκο (δηλαδή όχι απλές σκηνές) και στο βαθμό του δυνατού το κόστος να είναι συγκρατημένο (δηλαδή όχι glamping γιατί είχε και κάτι χαριτωμένα με διπλάσιο και τριπλάσιο περικαλώ κόστος). Πολύ χαμογελαστή η υπεύθυνη μας χαιρέτισε εγκάρδια και μπήκαμε στο τζιπάκι, όπου πιάσαμε κουβέντα και μας εξήγησε πως είναι σχετικά καινούρια στο συγκεκριμένο καμπ, έχοντας μόλις 8 ημέρες εργασίας, αν και δούλεψε αρκετά χρόνια σε άλλα safari camps της περιοχής. Το σύστημα εργασίας τους είναι 8 εβδομάδες διαμονής στο καμπ και μετά 16 μέρες ρεπό για να περάσουν χρόνο με τις οικογένειές τους στο Maun. Mεγάλη θυσία για μάνα πεντάχρονου παιδιού, ελπίζω η αμοιβή να το αξίζει, αλλά όσο κι αν προσπάθησα -με τη συγκεκριμένη διακριτικά, με τους οδηγούς/ξεναγούς πιο ευθέως- δεν κατάφερα να μάθω από πρώτο χέρι πού κυμαίνονται οι αμοιβές των εργαζομένων σε αυτά τα -πανάκριβα για μένα- καμπ, των οποίων το κόστος λειτουργίας/συντήρησης κατανοώ πάντως πως είναι μεγάλο, μόνο να συνυπολογίσεις τις μεταφορές προσωπικού και προμηθειών αεροπορικώς δεν είναι αμελητέα τα ποσά, χώρια οι άδειες, το κόστος συντήρησης, οικοδόμησης στη μέση του πουθενά κλπ.

Η οδική διαδρομή μέχρι το Mmatsebe Camp κράτησε 20 λεπτά και η ξεραϊλα άνετα περιγράφεται ως “κρανίου τόπος”. Ναι, πολλά δέντρα, αλλά ελάχιστα με φύλλα και το μαύρο χρώμα με την ξερή γη σου έδινε την εντύπωση πως είχε ξεσπάσει πυρκαγιά.”Μπα, αυτά τα δέντρα mapute μετά τις πρώτες δυο-τρεις βροχές πρασινίζουν αμέσως” μας είπε χαμογελαστή και πάλι η κυρία, της οποίας το όνομα δε θυμάμαι δυστυχώς. Ανάμεσα στα δέντρα και πολύ κοντά μας πάντως συναντήσαμε και τις πρώτες ζέβρες, φαίνεται να είχαν συνηθίσει κι αυτές την παρουσία των τζιπ, σε απόσταση 5 μέτρων και δεν κουνήθηκαν καθόλου.

Φτάσαμε και στο πολυπόθητο Mmatsebe Camp, όπου μας υποδέχθηκαν δυο κοπέλες με αυτές τις κλασικές αφρικανικές κραυγές με συνεχή κίνηση της γλώσσας και ταυτόχρονα κίνηση της παλάμης μπροστά στο στόμα, πλακίτσα είχε. Η ώρα ήταν 10.30 δηλαδή η ώρα που επέστρεφαν τα πρωινά game drives, άλλωστε μετά τις 11 η ζέστη ήταν αφόρητη τόσο για τα ζώα όσο και για τους ανθρώπους, οπότε μας έδειξαν τους χώρους και μας γνωστοποίησαν πως το μεσημεριανό σερβίρεται στις 11. Είχα μεγάλη περιέργεια να δω τις εγκαταστάσεις.

Η πρώτη ήταν ένα ανοιχτό σαλονάκι με καναπέδες, όπου υπήρχε πρόσβαση στο wifi μέσω Starlink. Λίγο πιο πέρα ήταν το εστιατόριο, πάλι ένας ανοιχτός χώρος με τέντα από πάνω (και μερικά δέντρα να τη διαπερνούν) και λίγα τραπεζάκια (άλλωστε όλο το καμπ είχε 10 σκηνές εκ των οποίων οι 9 κατειλημμένες και η δέκατη αναβαθμιζόταν), μπροστά από τον οποίο απλωνόταν η θέα ενός ποταμού, της άγριας φύσης και ενός ελέφαντα στα 50 μέτρα. Κυριολεκτικά αν ήθελε ο ελέφαντας μπορούσε να μπει στο εστιατόριο για να μας χαιρετίσει ή να δοκιμάσει τα καναπεδάκια που ήταν στη διάθεσή μας, ενώ λίγο πιο πέρα λίγοι τουρίστες πάνω σε ένα mokoro (παραδοσιακό κανό) κινούνταν προς το μέρος του κραδαίνοντας φωτογραφικές μηχανές. Α υπήρχε και μια μικρή πισίνα. Ειδυλιακά όλα αυτά, όπως κι ένα τεράστιο είδος πελαργού.

Έπρεπε να περιμένουμε να ετοιμαστεί η σκηνή μας, άλλωστε οι προηγούμενοι ένοικοι μάλλον είχαν φύγει με την πτήση που ήρθαμε εμείς, αλλά μετά από ένα-δυο αναψυκτικά (που περιλαμβάνονταν στην τιμή όπως και ό,τι ποτά θα καταναλώναμε κατά τη διάρκεια της διαμονής μας) ήρθε η ώρα του μεσημεριανού που ήταν ένας μικρός μπουφές με αξιοπρεπές μοσχαράκι, κεχρί, μανιτάρια και πιπεριές και... βάρυνα. Η σκηνή μας είχε ετοιμαστεί οπότε πήγαμε για να κάνουμε ένα ντουσάκι στο πολύ όμορφα διαμορφωμένο μπάνιο με το ζεστότατο νερό και μετά την έπεσα στο ανετότατο κρεβάτι μου, κάτω από μια υπερχρήσιμη κουνουπιέρα, σε μια σκηνή που έμοιαζε με δωμάτιο ξενοδοχείου αλλά ταυτόχρονα... ήταν σκηνή, δηλαδή μπορεί να είχε γυάλινη μπαλκονόπορτα αλλά οι “τοίχοι” ήταν από πανί, με παράθυρα μάλιστα. Η ζέστη ήταν αφόρητη στους 35 βαθμούς, αλλά το εντυπωσιακό ήταν η τρομερή ξηρασία, που όπως μας ενημέρωσε το υπερ-ρολόι του Νίκου ήταν μόλις στο 15% και την επόμενη μέρα έπεσε και στο 13%. Δε νομίζω να έχω ξαναδεί υγρασία τόσο χαμηλά, τα χείλη μου ήδη είχαν σκάσει και αιμορραγούσαν αλλά κάπως κατάφερα να κοιμηθώ καμιά ωρίτσα και να γράψω λίγο ημερολόγιο, η συγγραφή του οποίου διεκόπη από έναν άγριο βρυχηθμό μάλλον λεοπάρδαλης που με έκανε να κοιταχτώ με το Νίκο. “Ρε συ, τι ήταν αυτό;”. “Ξέρω γω, λεοπάρδαλη; Πρέπει να είναι πάρα πολύ κοντά, σα να ακούστηκε στα 10 μέτρα!” και αργότερα μάθαμε πως Mmatsebe σημαίνει αυτό ακριβώς (λεοπάρδαλη), λόγω της πληθώρας των συγκεκριμένων αιλουροειδών στην περιοχή.

Στις 4μμ μας είχαν πει να πάμε στο “σαλόνι” ώστε να πάρουμε το “high tea” μας, τι βρετανίλες είναι αυτές; Τελικώς ήταν κεκάκια, γλυκάκια και ωραιότατα τυράκια... “θα παχύνουμε εδώ” αναλογίστηκα ενώ δε σταμάτησα να τα σαβουρώνω, σε αντίθεση με το Νίκο που έδειχνε έναν αυτοέλεγχο. Αυτή τη φορά μπροστά μας δε σουλατσάριζαν ελέφαντες αλλά βουβάλια.

Πήγε 4.30μμ και ήρθε η πολυπόθητη ώρα του πρώτου game drive που θα διαρκούσε δυόμισι ώρες. Το τζιπ ήταν σε άψογη κατάσταση και πολύ ευρύχωρο, άνετα χωρούσαν 8 άτομα αλλά θα ήμασταν μόνο οι δυο μας κι ένα συμπαθέστατο ζευγάρι Αυστραλών, που μας ρώτησαν σε πόσα καμπ θα μέναμε σε αυτό το ταξίδι. Κοινώς αυτοί έκαναν το γύρο της Αφρικής κι έμεναν σε 2-3 καμπ σε κάθε χώρα, καλά να είναι οι άνθρωποι.

Ο οδηγός μας είπε πως θα κατευθυνόμασταν σε μια περιοχή όπου είχαν δει wild dogs. Είναι κοινή πρακτική οι οδηγοί να ειδοποιούν ο ένας τον άλλον κι έτσι να μαζεύονται αρκετά τζιπ στο ίδιο σημείο. Έτσι μετά από αρκετούς βούβαλους, μπόλικη ξεραϊλα αλλά κι αρκετό πράσινο γύρω από το ποτάμι βρεθήκαμε να χαζεύουμε δυο wild dogs με άλλα εννέα τζιπ. Πανέμορφα ήταν, από πίσω έμοιαζαν πιο πολύ με κογιότ, από μπροστά περισσότερο με λύκους και δε φάνηκαν να ενοχλούνται από την παρουσία μας: ξύνονταν στο έδαφος, ξάπλωναν ανάσκελα, αράζανε, όμορφα ζώα, σίγουρα πιο όμορφα από τις ύαινες. Περιμέναμε αρκετή ώρα υπομονετικά ώστε να έχουμε καλές λήψεις, επιτέλους σηκώθηκαν, έκαναν τις βόλτες τους και το ευχαριστήθηκαν κι αυτά κι εμείς.

Απομακρυνθήκαμε από τους υπόλοιπους, ακολουθήσαμε άλλη κατευθυνηση και πέσαμε πάνω σε ένα κοπάδι από ελέφαντες, τόσο κοντά μας που φάνηκε να κάνουν παρέλαση, βγήκαμε από το τζιπ για το καθιερωμένο τσάι με τη δύση του ηλίου, οπότε και παρέλασαν κι άλλες οικογένειες ελεφάντων με το δύοντα ήλιο για ντεκόρ, πραγματικά πανέμορφες εικόνες, οι δε βούβαλοι έφτασαν σε απίστευτους αριθμούς κι ο Ασυτραλός Shawn έκανε παπάδες με το φακό του.

Ωραία παρέα κάναμε με τους Αυστραλούς και λίγο αργότερα και... με τις ύαινες που είχαμε δει το πρωί, αφού επανήλθαν και οι ενήλικες που πάλι φάνηκαν να μην ενοχλούνται ούτε από την παρουσία μας ούτε από τα φώτα του τζιπ. Τις παρακολουθούσαμε να γλύφουν η μια τα όργανα της άλλης (έτσι αναγνωρίζονται το στάτους αλλά και τα μέλη της κάθε οικογένειας, όπως μας είπε ο οδηγός), να περπατάνε ακριβώς δίπλα στο τζιπ και στιγμιαία, όταν τσακώθηκαν μόλις λίγα εκατοστά από τις θέσεις μας, πεταχτήκαμε όλοι, καθώς φαινόταν να θέλουν να μας ορμήξουν και το τζιπ φυσικά ήταν ανοιχτό χωρίς πόρτες και παράθυρα, αλλά ήταν ψύχραιμος ο οδηγός κι υποθέσαμε σωστά πως ξέρει τι κάνει. Κακάσχημα ζώα, πολύ εντυπωσιακά από τόσο κοντά.

Επιστρέψαμε για το δείπνο (ναι, πάλι χλαπάκιασμα δηλαδή) το οποίο ήταν μια κάπως “χμ” προσπάθεια του σεφ να παρουσιάσει κάτι γκουρμέ, ας πούμε πως επιδέχεται βελτίωσης. Μας έβαλαν και σε ένα ρομαντικό τραπεζάκι με κερί, νομίζω πως πάλι για ζευγαράκι μας πέρασαν. Κι εκεί που τρώγαμε, ακριβώς μπροστά από το τραπέζι μας, κάτω από το deck εμφανίστηκαν δυο ιπποπόταμοι, οπότε αφήσαμε το τραπέζι και πήγαμε να τους βγάλουμε φωτογραφία με τη βοήθεια ενός φακού και μιας υπαλλήλου και ξαφνικά ακούω το Νίκο να σφαδάζει πιάνοντας το δάχτυλό του. Αρχικά νόμισα πως υπερβάλλει αλλά είχε δίκιο, τον τσίμπησε κάτι δυνατό, δεν ήταν σφήκα, την ώρα που έπιασε την κουπαστή για να κατέβει τα δυο σκαλάκια που μας χώριζαν από το ύψος των ιπποπόταμων. Το πρηξιμο και ο πόνος δεν υποχωρούσε, η υπεύθυνη μας γνωστοποίησε πως ίσως πρόκειται για σκορπιό κι η αλήθεια είναι πως σε όλο το δείπνο ο άνθρωπος πονούσε, ένιωσε ένα μυρμήγκιασμα κι άρχισε να μη νιώθει όλο το βραχίονα. Ε στο τέλος ήρθε αυτή η καλή υπεύθυνη να του δώσει κάποια φάρμακα και μια αλοιφή, τα οποία όμως δεν του τα χορηγούσε πριν ακολουθήσει το πλήρες πρωτόκολλο: τον ενημέρωσε πως είναι κάτοχος του πτυχίου τάδε από το σεμινάριο δείνα που την καθιστά σε θέση να παράσχει πρώτες βοήθειες σύμφωνα με τον κανονισμό ΑΒΓ (!!!) κι άλλα εμπριμέ πριν του χορηγήσει τα φαρμακάκια. Τυπικοί οι τύποι, αλλά και σοβαροί.

Κλείσαμε το δείπνο με ένα πολύ ωραίο παγωτάκι και περπατήσαμε το μονοπατάκι προς τη σκηνή μας συνοδευόμενοι από ένα φύλακα, όπως έλεγε το πρωτόκολλο ασφαλείας, αφού η εμφάνιση άγριων ζώων στο μονοπάτι αυτό ήταν στην ημερήσια διάταξη, και κοιμηθήκαμε ακούγοντας τους ιπποπόταμους και τα βουβάλια να κάνουν φασαρία, αλλά και κάτι έντομα να κάνουν σαν καμπανάκια όλο το βράδυ. Ευτυχώς η θερμοκρασία έπεσε, ο πόνος του Νίκου με τα παυσίπονα υποχώρησε κάπως -αν και το μούδιασμα συνεχίστηκε και την επόμενη- και βάλαμε την αφύπνιση για τις 5 το πρωί γιατί πουρνό-πουρνό είχε νέο game drive.

 

[Nikoska2020]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12: Βρυχηθμοί, υαινοτσακωμοί, τσιμπήματα και καμπανάκια​

Έφτασε η μέρα. Η μέρα που θα πηγαίναμε για το “μεγάλο” και ακριβό σαφάρι, που θα μαθαίναμε αν άξιζαν τον κόπο τα 1920$/άτομο που δαπανήσαμε για να πάμε αεροπορικώς μέχρι το εσωτερικό του Okavango Delta, να μείνουμε δυο βράδια σε tented camp (αλλά όχι σε κάμπινγκ) και να κάνουμε δυο μέρες σαφάρι.

Δε μου είχε πει κανείς ότι περιλαμβανόταν και το τράνσφερ προς το αεροδρόμιο του Maun κι εκπλαγήκαμε όταν μας ειδοποίησαν από τη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου μας ότι “ήρθαν να μας πάρουν”. Μετά από μια συνεννόηση καρούμπαλο βεβαιώθηκαμε πως όντως για μας ήρθαν και φτάσαμε στο αεροδρόμιο νωρίτερα του αναμενόμενου. Το τσεκιν ήταν γρήγορο κι έτσι είχαμε λίγο χρόνο να χαζέψουμε πέριξ του αεροδρομίου, που είναι κυριολεκτικά μέσα στην πόλη, οπότε πεταχτήκαμε σε ένα καφέ μόλις λίγα μέτρα από το αεροδρόμιο που είχα σταμπάρει για να πάρουμε πρωινό, μιας που του ξενοδοχείου δε μας φάνηκε καθόλου σόι.

Το καφέ ήταν εξαιρετικό, όπως και το egg tart και το κρουασάν σοκολάτας που πήρα, πραγματικά ποιοτικά. Αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η ανατομία ορισμένων εκ των εργαζομένων με φοβερά πεταχτούς πωπούς, είτε ήταν λεπτούλες είτε πιο τροφαντούλες. Γενικώς οι κάτοικοι της Μποτσουάνα είναι εμφανές πως έχουν αρκετά ανακατεμένο DNA, δε βλέπεις χτυπητά φατσικά χαρακτηριστικά να επαναλαμβάνονται πολύ όπως συμβαίνει σε άλλους λαούς, πχ πάρα πολλοί Αιθίοπες έχουν τόσο χαρακτηριστικά μάτια που όπου στον κόσμο κι αν τους δεις ξέρεις από πού είναι,οι Κενυάτες έχουν χαρακτηριστικά ζυγωματικά, οι Σκωτσέζοι έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό κοκκινομάλληδων στον κόσμο, οι μύτες στους Αρμένιους/Γεωργιανούς κάνουν μπαμ κλπ. Οι κάτοικοι της Μποτσουάνα λοιπόν έχουν τόσο διαφορετικά πρόσωπα και σωματότυπους που δε βλέπεις κάποιο επαναλαμβανόμενο μοτίβο... εκτός από το ότι το ποσοστό των πισινών που αψηφούν τη βαρύτητα είναι πολλαπλάσιο οποιασδήποτε άλλης χώρας έχω δει. Μέχρι το καφέ δεν το είχα συνειδητοποιήσει, μετά όμως έπεφτε το μάτι μου συνεχώς και πλέον δεν μπορούσα να το αγνοήσω, παρότι δεν είναι του προσωπικού μου γούστου. Ρώτησα και το κινέζικο ΑΙ μου αν είναι η εντύπωσή μου, αν υπάρχει κάποιο σχετικό γονίδιο τέλος πάντων που να εμφανίζεται εντονότερα σε αυτό το μέρος του κόσμου και με έψεξε για την “αντικειμενοποίηση” των ανθρώπων, με ρώτησε γιατί δεν το ρωτάω για τον πολιτισμό της Μποτσουάνα (στο μεταξύ το είχα ρωτήσει επανειλημμένως) ή για την πανίδα (!) κι έτσι έμαθα ότι είμαι ένας ρηχός κι άξεστος τύπος. Δοκιμαστικά το ρώτησα για άλλο σωματικό χαρακτηριστικό που μου είχε κάνει εντύπωση στην Αφρική (το πόσο λεπτοί, ευθυτενείς και πανύψηλοι είναι οι Σουδανοί, ειδικά οι άνδρες) και μου απάντησε κανονικότατα με χρωμοσώματα, στατιστικά περί ύψους και διατροφικές συνήθειες που ενδεχομένως να παίζουν ρόλο. Εκεί δεν είδε καμία αντικειμενοποίηση, ούτε με προέτρεψε να το ρωτήσω για την πανίδα του Σουδάν. Kορεκτίλα και το ΑΙ, ρε πού πάμε ρε.

Αφήσαμε την κωλοσυζήτηση, ξαναμπήκαμε σε αυτό το αεροδρόμιο με τις εξωτικές δίγλωσσες πινακίδες που θα το βλέπαμε τόσες μα τόσες φορές ανάμεσα σε πτήσεις με κανονικά αεροπλάνα, ελικόπτερα και μονοκινητήρια και πήραμε την πτήση με κάποια Mack Air διάρκειας μισής ώρας. Ναι, πάλι πάνω από το Okavango πετάξαμε προφανώς, άλλωστε ο προορισμός μας ήταν στο κέντρο του εθνικού πάρκου, αλλά όντως το αεροπλανάκι με τους περίπου 10 επιβάτες πετούσε πολύ ψηλότερα και η θέα δε συγκρινόταν με αυτή του ελικοπτέρου, παρότι σε κάποια φάση κατάφερα να διακρίνω μερικές ζέβρες. Προσγειωθήκαμε στο Kwhai, αν το γράφω σωστά, έναν αεροδιάδρομο... χωρίς αεροδρόμιο, αφού δεν υπήρχε κανένα απολύτως κτίριο, παρά μόνο τρία τζιπ παρκαρισμένα κάτω από ισάριθμες ακακίες, που περίμεναν ή άφηναν επιβάτες.

Σε ένα από αυτά τα τζιπ μας περίμενε λοιπόν η υπεύθυνη του Mmatsebe Camp, που ήταν και το μόνο κατάλυμα για το οποίο είχα “βιαστεί” να κάνω κράτηση (γενικά δεν το έχω και πολύ με τον προγραμματισμό των ταξιδιών, δεν είμαι από αυτούς που θα μπουν κανένα μήνα πριν να ψάξουν για καταλύματα, βαριέμαι), επειδή ο Οκτώβριος είναι υψηλή περίοδος και όντως τα camp με διαθεσιμότητα στην περιοχή ήταν ελάχιστα πια. Το κριτήριο ήταν το καμπ να είναι στην καρδιά του Okavanago, σε σημείο που να έχει μπόλικη πανίδα, το επίπεδο άνεσης να είναι ανεκτό από το Νίκο (δηλαδή όχι απλές σκηνές) και στο βαθμό του δυνατού το κόστος να είναι συγκρατημένο (δηλαδή όχι glamping γιατί είχε και κάτι χαριτωμένα με διπλάσιο και τριπλάσιο περικαλώ κόστος). Πολύ χαμογελαστή η υπεύθυνη μας χαιρέτισε εγκάρδια και μπήκαμε στο τζιπάκι, όπου πιάσαμε κουβέντα και μας εξήγησε πως είναι σχετικά καινούρια στο συγκεκριμένο καμπ, έχοντας μόλις 8 ημέρες εργασίας, αν και δούλεψε αρκετά χρόνια σε άλλα safari camps της περιοχής. Το σύστημα εργασίας τους είναι 8 εβδομάδες διαμονής στο καμπ και μετά 16 μέρες ρεπό για να περάσουν χρόνο με τις οικογένειές τους στο Maun. Mεγάλη θυσία για μάνα πεντάχρονου παιδιού, ελπίζω η αμοιβή να το αξίζει, αλλά όσο κι αν προσπάθησα -με τη συγκεκριμένη διακριτικά, με τους οδηγούς/ξεναγούς πιο ευθέως- δεν κατάφερα να μάθω από πρώτο χέρι πού κυμαίνονται οι αμοιβές των εργαζομένων σε αυτά τα -πανάκριβα για μένα- καμπ, των οποίων το κόστος λειτουργίας/συντήρησης κατανοώ πάντως πως είναι μεγάλο, μόνο να συνυπολογίσεις τις μεταφορές προσωπικού και προμηθειών αεροπορικώς δεν είναι αμελητέα τα ποσά, χώρια οι άδειες, το κόστος συντήρησης, οικοδόμησης στη μέση του πουθενά κλπ.

Η οδική διαδρομή μέχρι το Mmatsebe Camp κράτησε 20 λεπτά και η ξεραϊλα άνετα περιγράφεται ως “κρανίου τόπος”. Ναι, πολλά δέντρα, αλλά ελάχιστα με φύλλα και το μαύρο χρώμα με την ξερή γη σου έδινε την εντύπωση πως είχε ξεσπάσει πυρκαγιά.”Μπα, αυτά τα δέντρα mapute μετά τις πρώτες δυο-τρεις βροχές πρασινίζουν αμέσως” μας είπε χαμογελαστή και πάλι η κυρία, της οποίας το όνομα δε θυμάμαι δυστυχώς. Ανάμεσα στα δέντρα και πολύ κοντά μας πάντως συναντήσαμε και τις πρώτες ζέβρες, φαίνεται να είχαν συνηθίσει κι αυτές την παρουσία των τζιπ, σε απόσταση 5 μέτρων και δεν κουνήθηκαν καθόλου.

Φτάσαμε και στο πολυπόθητο Mmatsebe Camp, όπου μας υποδέχθηκαν δυο κοπέλες με αυτές τις κλασικές αφρικανικές κραυγές με συνεχή κίνηση της γλώσσας και ταυτόχρονα κίνηση της παλάμης μπροστά στο στόμα, πλακίτσα είχε. Η ώρα ήταν 10.30 δηλαδή η ώρα που επέστρεφαν τα πρωινά game drives, άλλωστε μετά τις 11 η ζέστη ήταν αφόρητη τόσο για τα ζώα όσο και για τους ανθρώπους, οπότε μας έδειξαν τους χώρους και μας γνωστοποίησαν πως το μεσημεριανό σερβίρεται στις 11. Είχα μεγάλη περιέργεια να δω τις εγκαταστάσεις.

Η πρώτη ήταν ένα ανοιχτό σαλονάκι με καναπέδες, όπου υπήρχε πρόσβαση στο wifi μέσω Starlink. Λίγο πιο πέρα ήταν το εστιατόριο, πάλι ένας ανοιχτός χώρος με τέντα από πάνω (και μερικά δέντρα να τη διαπερνούν) και λίγα τραπεζάκια (άλλωστε όλο το καμπ είχε 10 σκηνές εκ των οποίων οι 9 κατειλημμένες και η δέκατη αναβαθμιζόταν), μπροστά από τον οποίο απλωνόταν η θέα ενός ποταμού, της άγριας φύσης και ενός ελέφαντα στα 50 μέτρα. Κυριολεκτικά αν ήθελε ο ελέφαντας μπορούσε να μπει στο εστιατόριο για να μας χαιρετίσει ή να δοκιμάσει τα καναπεδάκια που ήταν στη διάθεσή μας, ενώ λίγο πιο πέρα λίγοι τουρίστες πάνω σε ένα mokoro (παραδοσιακό κανό) κινούνταν προς το μέρος του κραδαίνοντας φωτογραφικές μηχανές. Α υπήρχε και μια μικρή πισίνα. Ειδυλιακά όλα αυτά, όπως κι ένα τεράστιο είδος πελαργού.

Έπρεπε να περιμένουμε να ετοιμαστεί η σκηνή μας, άλλωστε οι προηγούμενοι ένοικοι μάλλον είχαν φύγει με την πτήση που ήρθαμε εμείς, αλλά μετά από ένα-δυο αναψυκτικά (που περιλαμβάνονταν στην τιμή όπως και ό,τι ποτά θα καταναλώναμε κατά τη διάρκεια της διαμονής μας) ήρθε η ώρα του μεσημεριανού που ήταν ένας μικρός μπουφές με αξιοπρεπές μοσχαράκι, κεχρί, μανιτάρια και πιπεριές και... βάρυνα. Η σκηνή μας είχε ετοιμαστεί οπότε πήγαμε για να κάνουμε ένα ντουσάκι στο πολύ όμορφα διαμορφωμένο μπάνιο με το ζεστότατο νερό και μετά την έπεσα στο ανετότατο κρεβάτι μου, κάτω από μια υπερχρήσιμη κουνουπιέρα, σε μια σκηνή που έμοιαζε με δωμάτιο ξενοδοχείου αλλά ταυτόχρονα... ήταν σκηνή, δηλαδή μπορεί να είχε γυάλινη μπαλκονόπορτα αλλά οι “τοίχοι” ήταν από πανί, με παράθυρα μάλιστα. Η ζέστη ήταν αφόρητη στους 35 βαθμούς, αλλά το εντυπωσιακό ήταν η τρομερή ξηρασία, που όπως μας ενημέρωσε το υπερ-ρολόι του Νίκου ήταν μόλις στο 15% και την επόμενη μέρα έπεσε και στο 13%. Δε νομίζω να έχω ξαναδεί υγρασία τόσο χαμηλά, τα χείλη μου ήδη είχαν σκάσει και αιμορραγούσαν αλλά κάπως κατάφερα να κοιμηθώ καμιά ωρίτσα και να γράψω λίγο ημερολόγιο, η συγγραφή του οποίου διεκόπη από έναν άγριο βρυχηθμό μάλλον λεοπάρδαλης που με έκανε να κοιταχτώ με το Νίκο. “Ρε συ, τι ήταν αυτό;”. “Ξέρω γω, λεοπάρδαλη; Πρέπει να είναι πάρα πολύ κοντά, σα να ακούστηκε στα 10 μέτρα!” και αργότερα μάθαμε πως Mmatsebe σημαίνει αυτό ακριβώς (λεοπάρδαλη), λόγω της πληθώρας των συγκεκριμένων αιλουροειδών στην περιοχή.

Στις 4μμ μας είχαν πει να πάμε στο “σαλόνι” ώστε να πάρουμε το “high tea” μας, τι βρετανίλες είναι αυτές; Τελικώς ήταν κεκάκια, γλυκάκια και ωραιότατα τυράκια... “θα παχύνουμε εδώ” αναλογίστηκα ενώ δε σταμάτησα να τα σαβουρώνω, σε αντίθεση με το Νίκο που έδειχνε έναν αυτοέλεγχο. Αυτή τη φορά μπροστά μας δε σουλατσάριζαν ελέφαντες αλλά βουβάλια.

Πήγε 4.30μμ και ήρθε η πολυπόθητη ώρα του πρώτου game drive που θα διαρκούσε δυόμισι ώρες. Το τζιπ ήταν σε άψογη κατάσταση και πολύ ευρύχωρο, άνετα χωρούσαν 8 άτομα αλλά θα ήμασταν μόνο οι δυο μας κι ένα συμπαθέστατο ζευγάρι Αυστραλών, που μας ρώτησαν σε πόσα καμπ θα μέναμε σε αυτό το ταξίδι. Κοινώς αυτοί έκαναν το γύρο της Αφρικής κι έμεναν σε 2-3 καμπ σε κάθε χώρα, καλά να είναι οι άνθρωποι.

Ο οδηγός μας είπε πως θα κατευθυνόμασταν σε μια περιοχή όπου είχαν δει wild dogs. Είναι κοινή πρακτική οι οδηγοί να ειδοποιούν ο ένας τον άλλον κι έτσι να μαζεύονται αρκετά τζιπ στο ίδιο σημείο. Έτσι μετά από αρκετούς βούβαλους, μπόλικη ξεραϊλα αλλά κι αρκετό πράσινο γύρω από το ποτάμι βρεθήκαμε να χαζεύουμε δυο wild dogs με άλλα εννέα τζιπ. Πανέμορφα ήταν, από πίσω έμοιαζαν πιο πολύ με κογιότ, από μπροστά περισσότερο με λύκους και δε φάνηκαν να ενοχλούνται από την παρουσία μας: ξύνονταν στο έδαφος, ξάπλωναν ανάσκελα, αράζανε, όμορφα ζώα, σίγουρα πιο όμορφα από τις ύαινες. Περιμέναμε αρκετή ώρα υπομονετικά ώστε να έχουμε καλές λήψεις, επιτέλους σηκώθηκαν, έκαναν τις βόλτες τους και το ευχαριστήθηκαν κι αυτά κι εμείς.

Απομακρυνθήκαμε από τους υπόλοιπους, ακολουθήσαμε άλλη κατευθυνηση και πέσαμε πάνω σε ένα κοπάδι από ελέφαντες, τόσο κοντά μας που φάνηκε να κάνουν παρέλαση, βγήκαμε από το τζιπ για το καθιερωμένο τσάι με τη δύση του ηλίου, οπότε και παρέλασαν κι άλλες οικογένειες ελεφάντων με το δύοντα ήλιο για ντεκόρ, πραγματικά πανέμορφες εικόνες, οι δε βούβαλοι έφτασαν σε απίστευτους αριθμούς κι ο Ασυτραλός Shawn έκανε παπάδες με το φακό του.

Ωραία παρέα κάναμε με τους Αυστραλούς και λίγο αργότερα και... με τις ύαινες που είχαμε δει το πρωί, αφού επανήλθαν και οι ενήλικες που πάλι φάνηκαν να μην ενοχλούνται ούτε από την παρουσία μας ούτε από τα φώτα του τζιπ. Τις παρακολουθούσαμε να γλύφουν η μια τα όργανα της άλλης (έτσι αναγνωρίζονται το στάτους αλλά και τα μέλη της κάθε οικογένειας, όπως μας είπε ο οδηγός), να περπατάνε ακριβώς δίπλα στο τζιπ και στιγμιαία, όταν τσακώθηκαν μόλις λίγα εκατοστά από τις θέσεις μας, πεταχτήκαμε όλοι, καθώς φαινόταν να θέλουν να μας ορμήξουν και το τζιπ φυσικά ήταν ανοιχτό χωρίς πόρτες και παράθυρα, αλλά ήταν ψύχραιμος ο οδηγός κι υποθέσαμε σωστά πως ξέρει τι κάνει. Κακάσχημα ζώα, πολύ εντυπωσιακά από τόσο κοντά.

Επιστρέψαμε για το δείπνο (ναι, πάλι χλαπάκιασμα δηλαδή) το οποίο ήταν μια κάπως “χμ” προσπάθεια του σεφ να παρουσιάσει κάτι γκουρμέ, ας πούμε πως επιδέχεται βελτίωσης. Μας έβαλαν και σε ένα ρομαντικό τραπεζάκι με κερί, νομίζω πως πάλι για ζευγαράκι μας πέρασαν. Κι εκεί που τρώγαμε, ακριβώς μπροστά από το τραπέζι μας, κάτω από το deck εμφανίστηκαν δυο ιπποπόταμοι, οπότε αφήσαμε το τραπέζι και πήγαμε να τους βγάλουμε φωτογραφία με τη βοήθεια ενός φακού και μιας υπαλλήλου και ξαφνικά ακούω το Νίκο να σφαδάζει πιάνοντας το δάχτυλό του. Αρχικά νόμισα πως υπερβάλλει αλλά είχε δίκιο, τον τσίμπησε κάτι δυνατό, δεν ήταν σφήκα, την ώρα που έπιασε την κουπαστή για να κατέβει τα δυο σκαλάκια που μας χώριζαν από το ύψος των ιπποπόταμων. Το πρηξιμο και ο πόνος δεν υποχωρούσε, η υπεύθυνη μας γνωστοποίησε πως ίσως πρόκειται για σκορπιό κι η αλήθεια είναι πως σε όλο το δείπνο ο άνθρωπος πονούσε, ένιωσε ένα μυρμήγκιασμα κι άρχισε να μη νιώθει όλο το βραχίονα. Ε στο τέλος ήρθε αυτή η καλή υπεύθυνη να του δώσει κάποια φάρμακα και μια αλοιφή, τα οποία όμως δεν του τα χορηγούσε πριν ακολουθήσει το πλήρες πρωτόκολο: τον ενημέρωσε πως είναι κάτοχος του πτυχίου τάδε από το σεμινάριο δείνα που την καθιστά σε θέση να παράσχει πρώτες βοήθειες σύμφωνα με τον κανονισμό ΑΒΓ (!!!) κι άλλα εμπριμέ πριν του χορηγήσει τα φάρμακα. Τυπικοί οι τύποι, αλλά και σοβαροί.

Κλείσαμε το δείπνο με ένα πολύ ωραίο παγωτάκι και περπατήσαμε το μονοπατάκι προς τη σκηνή μας συνοδευόμενοι από ένα φύλακα, όπως έλεγε το πρωτόκολλο ασφαλείας, αφού η εμφάνιση άγριων ζώων στο μονοπάτι αυτό ήταν στην ημερήσια διάταξη, και κοιμηθήκαμε ακούγοντας τους ιπποπόταμους και τα βουβάλια να κάνουν φασαρία, αλλά και κάτι έντομα να κάνουν σαν καμπανάκια όλο το βράδυ. Ευτυχώς η θερμοκρασία έπεσε, ο πόνος του Νίκου με τα παυσίπονα υποχώρησε κάπως -αν και το μούδιασμα συνεχίστηκε και την επόμενη- και βάλαμε την αφύπνιση για τις 5 το πρωί γιατί πουρνό-πουρνό είχε νέο game drive.

Ο πόνος πραγματικά ήταν αφόρητος για 3 ώρες δεν ήξερα που βρισκόμουν με το μούδιασμα να ανεβαίνει σιγά σιγά προς τα πάνω έως που έφτασε μέχρι τον αγκώνα.Τα πολυδιαφημισμένα φάρμακα που μου έδωσαν ήταν Depon μία αντισηπτική κρέμα
και ένα ελαφρύ αντιισταμινικό από αυτά που παίρνεις αν εχεις ελαφριά αλλεργία όπως αυτη από γύρη πχ στην ουσία μόνο το Depon (παρακεταμόλη) με βοήθησε τα άλλα ήταν placebo.
Ήταν λάθος μου που ακούμπησα το καγκελακι νύχτα χωρίς να βλέπω που βάζω το χέρι μου αλλά με είχαν συνεπάρει οι Ιπποπόταμοι
Γνωρίζω τους κινδύνους αλλά ….
Ευτυχώς δεν έχω αλλεργίες και την σκαπουλάρα γιατί κάποιοι τα κακαρωνουν από τσίμπημα αφρικάνικου σκορπιού.

 

[Yorgos]

Το αξιοπρεπέστατο καφέ.

Μπαμπαγιάνγκ Μαφατσένγκ. Αχά.

Το αεροπλανάκι μας, τίγκα ήταν.

Το αεροδρόμιο χωρίς κτίρια, βασικά ένας αεροδιάδρομος ήταν.

Και το τζιπάκι που μας περίμενε.

Πολλή ξεραϊλα.

Αλλά στο δρόμο για το καμπ είχαμε και το πρώτο μας συναπάντημα.

Από το ανοιχτό "σαλόνι" ήδη φαινόταν ο πρώτος επισκέπτης.

Και ακριβώς μπροστά μας περνούσε το mokoro. Θα ερχόταν και η σειρά μας.

Η κυριούλα που μας έκανε την εισαγωγή.

Τώρα έγιναν δύο οι ελέφαντες στο βάθος.

Απλές αλλά ωραίες οι εγκαταστάσεις κι έδεναν με το χώρο.

Οι ελέφαντες συνέχισαν να τα λένε.

Τεράστιο είδος πελεκάνου, ξέχασα το όνομα.

Cozy το σαλονάκι αν μη τι άλλο.

Έτοιμος κι ο μπουφές.

Υπήρχε και "πιο εξωτερικός" χώρος, δηλαδή κάτω από το υπερυψωμένο deck για να κάτσει κανείς το βράδυ, απαραίτητα με φωτιά βεβαίως-βεβαίως.

Όμορφο το όλο setting για το γεύμα.

Το οποίο ήταν αρκετά νόστιμο.

Η σκηνή. Κι από πισω ο χώρος για ντους, τουαλέτα, καθρέπτη ήταν πολύ ευρύχωρος.

Και εξωτερικά/

Το μονοπατάκι προς τη ρεσεψιόν-σαλόνι-τραπεζαρία.

Και η μικρή πισίνα μπροστά από το deck.

High tea. Ελληνιστί: ενδιάμεσο σαβούρωμα.

Κάθεσαι στην πισίνα και βλέπεις το βούβαλο μπροστά.

Ξεκινάμε το σαφάρι.

Οι γειτονικές μας ύαινες.

Βουβάλια σε απόσταση αναπνοής, από κάποιο σημείο κι έπειτα δε σου κάνουν καμία αίσθηση.

Πλήθος τζιπ για τα wild dogs. Αγριόσκυλα να τα πω;

Όπως και να τα πεις είναι περίεργο κράμα.

Εδώ ας πούμε φέρνει σε λυκόσκυλο.

Όταν πάλι σηκώνει τα αυτιά, φέρνει σε ύαινα.

Εδώ το λες και κογιότ.

Περίεργο περπάτημα, σαν ύαινας.

Όταν χασμουρήθηκε φάνηκαν και τα δόντια.

Ωραίο πράγμα τα ηλιοβασιλέματα στην Αφρική.

Ούτε και ξέρω πόσα βουβάλια είχε, δε χωρούσαν στο κάδρο μου.

Στάση για τέιον.

Kαι κουβεντούλα.

Πολλές οι ύαινες το βράδυ δίπλα στο καμπ.

Κυριολεκτικά δίπλα μας.

Εντάξει ομορφόσογο δεν τις λες.

Τα μικρά τους.

Πίσω για δείπνο.

Αχ τι ρομαντικό.

Κι αυτοί είναι οι δύο ιπποπόταμοι που πήγαμε να δούμε από κόντα και τσίμπησε το Νίκο ο σκορπιός (ε, υποθέτουμε πως ήταν σκορπιός, δεν τον είδαμε ποτέ).

 

[varioAthens]

Ο πόνος πραγματικά ήταν αφόρητος για 3 ώρες δεν ήξερα που βρισκόμουν με το μούδιασμα να ανεβαίνει σιγά σιγά προς τα πάνω έως που έφτασε μέχρι τον αγκώνα.Τα πολυδιαφημισμένα φάρμακα που μου έδωσαν ήταν Depon μία αντισηπτική κρέμα
και ένα ελαφρύ αντιισταμινικό από αυτά που παίρνεις αν εχεις ελαφριά αλλεργία όπως αυτη από γύρη πχ στην ουσία μόνο το Depon (παρακεταμόλη) με βοήθησε τα άλλα ήταν placebo.
Ήταν λάθος μου που ακούμπησα το καγκελακι νύχτα χωρίς να βλέπω που βάζω το χέρι μου αλλά με είχαν συνεπάρει οι Ιπποπόταμοι
Γνωρίζω τους κινδύνους αλλά ….
Ευτυχώς δεν έχω αλλεργίες και την σκαπουλάρα γιατί κάποιοι τα κακαρωνουν από τσίμπημα αφρικάνικου σκορπιού.

New fear unlocked