Εξωτικά μέρη και ''θαλάσσιοι κίνδυνοι''

[anny]

(μην αραδιάσεις τίποτα εξωφρενικό και για το γατόψαρο )

Δεν είχα σκοπό να τρομάξω και να φοβίσω κανένα. Οι ελληνικές θάλασσες μια χαρά είναι.
Έπρεπε όμως να συμπληρώσω τα γραφόμενα του Αλέξανδρου και να απαντήσω στις απορίες σου.

Και όχι, για το γατόψαρο δεν έχω κάτι να παραθέσω.

 

[GOLDIE]

Παιδιά σας ευχαριστώ πολύ. Εν τω μεταξύ πάνω στην ώρα, τωρα πριν λίγο έβλεπα ένα ντοκυμαντέρ στο σκαι που έδειχνε για τους καρχαρίες και τους ανθρώπους και το τι πρέπει να προσέχουμε. Πρώτο εξωτικό μέρος που θα ήθελα να επισκεφτώ από την μεριά της Καραιβικής είναι οι Μπαχαμες!!!Για να δουμε..

Το καλοκαίρι που είχα παει στις Μπαχάμες δεν είχα κανένα προβλημα με τη θάλασσα παρόλο που είμαι φοβιτσιάρα. Κάναμε και σνορκελινγκ. Πάντως οι θάλλασα στις Μπαχάμες ήταν τέλεια. πολύ καλύτερη από ότι περίμενα.

 

[babaduma]

Οι δε σμέρνες, επίσης πολύ συχνές στις ελληνικές βραχώδεις παραλίες, είτε ρηχά είτε πιο βαθιά, επίσης δεν έχουν καμιά όρεξη να ασχοληθούν μαζί σου. Αν κάποιος αντιμετωπίσει πρόβλημα, είναι γιατί πήγε και την πείραξε και όχι γιατί αυτή ήρθε κοντά του. Ο αγαπημένος τους μεζές άλλωστε είναι τα χταπόδια και όχι ο άνθρωπος.

......................

Όσο για τις σμέρνες, όταν λέω ότι κάποιος μπορεί να την πειράξει και αυτή να ενοχληθεί, δεν εννοώ τον απλό λουόμενο που κολυμπά αμέριμνος (αυτός καθόλου δεν κινδυνεύει), αλλά αυτόν που θα τριγυρίζει με τη μάσκα του ή και το ψαροτούφεκό του και θα έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο.
Άλλωστε, το πιο "τρομαχτικό" στις σμέρνες είναι η όψη τους όταν τις βλέπεις να ανοιγοκλείνουν το στόμα και όχι ο φόβος μιας πιθανής επίθεσης ενώ κολυμπάς.
Κι αυτό, γιατί απλά δεν επιτίθενται έτσι για πλάκα, για να περάσει η ώρα τους, θα πρέπει να υπάρχει πολύ συγκεκριμένος λόγος για να το κάνουν.

.... Κι αυτός ο λόγος δεν είναι άλλος από το να προστατευθούν, να αμυνθούν σε κάτι που (θεωρούν) ότι τις απειλεί (φυσικό δεν είναι?). Ένας τέτοιος κίνδυνος, όπως πολύ σωστά αναφέρθηκε, είναι και οι ψαροντουφεκάδες που πλησιάζουν στα βράχια που κρύβεται. Αυτό που θέλω ν'αναφέρω εδώ είναι ότι, αν καμμιά φορά βρεθεί κάποιος αντιμέτωπος μ' αυτήν, θα πρέπει να την πετύχει στο κεφάλι. Διότι, καθώς είναι μεγάλη και μακρυά σαν φίδι, αν τη χτυπήσει σε άλλο σημείο του σώματος μπορεί να του αρπάξει το χέρι... και είδατε τα δόντια της. Πληγή θα του κάνει σίγουρα και, ανάλογα το μέγεθός της, μπορεί να κόψει και κομμάτι. Προσοχή λοιπόν σε όσους ασχολούνται με το σπόρ.

Μια τέτοια συνάντηση είχε φίλος σε ακτή της Σιθωνίας (Χαλκιδική), όταν κυνηγούσε ένα ροφό που κρύφτηκε στα βράχια, είδε κίνηση στα σκοτεινά τους, νόμισε ότι ήταν αυτός, κτύπησε και όταν το μάζεψε είδε ότι ήταν μια σμέρνα 1,5μ. αντί του ροφού, κτυπημένη στο κεφάλι. Τη γδάραμε και τη μαγειρέψαμε, φυσικά, γίνεται σούπα αλλά και ψητή (κομμένη σε φέτες), αλλά λόγω του λίπους της βγάζει μια βαρειά μυρωδιά (για πολλούς άσχημη). Για να καταλάβετε, ο φίλος που τη χτύπησε και την έψησε δεν έφαγε. Είναι εύγευστη ωστόσο, αλλά παραπάνω από δύο φέτες δύσκολο να φάτε.

... Άντε, να καλοκαιριάσει, ν' αρχίσουν οι βουτιές!

 

[Rosa]

Αύγουστος του 90 τόσο και τα παλικάρια της παρέας ψαρεύουν σε μια ξέρα έξω από το νησάκι της Ρω, κοντά στο Καστελλόριζο. Η ψαριά καλούτσικη και τα λάφυρα, ελλείψει ψαροσακούλας, περασμένα γύρω απ' τη μέση τους. Αποκάμουν με τις ώρες οι επίδοξοι ψαράδες, και κάθονται να ξεκουραστούν σε ένα πλάτωμα του βράχου, που βρίσκεται καμιά δεκαριά πόντους κάτω από το νερό. Κρεμάνε ποδαράκια και ρεμβάζουν χαζεύοντας τις δεσποσύνες στο νησάκι απέναντι, που ξεροσταλιάζουν κάτω από μια αυτοσχέδια τέντα, μέχρι που ο ένας από τους δυο αντιλαμβάνεται ένα διακριτικό αλλά επίμονο, ρυθμικό τράβηγμα κάπου κοντά στο μηρό. Γυρνάει ράθυμα το κεφάλι και σκύβει να δει, και τη βλέπει, την τολμηρή, φιδίσια επισκέπτρια, που έχει γραπώσει το ένα ψάρι (που είπαμε, κρέμεται από τη μέση του), και το τραβάει να το καβατζώσει...Το γεγονός πως και τα δυο παλικάρια είναι ως τα σήμερα αρτιμελή, αλλά και η ανάμνηση της θεσπέσιας κακαβιάς που όφειλε τη νοστιμάδα της στο σύνολο των ψαριών εκείνης της μέρας, πλην ενός, αποδεικνύει πως οι διαβόητες σμέρνες μπορεί να είναι κακάσχημες μεν, πλην όμως διόλου μοχθηρές και αδηφάγες...Την ησυχία τους κι ένα ψαράκι ζητάνε, οι δόλιες...

 

[anny]

Αύγουστος του 90 τόσο και τα παλικάρια της παρέας ψαρεύουν σε μια ξέρα έξω από το νησάκι της Ρω, κοντά στο Καστελλόριζο. Η ψαριά καλούτσικη και τα λάφυρα, ελλείψει ψαροσακούλας, περασμένα γύρω απ' τη μέση τους. Αποκάμουν με τις ώρες οι επίδοξοι ψαράδες, και κάθονται να ξεκουραστούν σε ένα πλάτωμα του βράχου, που βρίσκεται καμιά δεκαριά πόντους κάτω από το νερό. Κρεμάνε ποδαράκια και ρεμβάζουν χαζεύοντας τις δεσποσύνες στο νησάκι απέναντι, που ξεροσταλιάζουν κάτω από μια αυτοσχέδια τέντα, μέχρι που ο ένας από τους δυο αντιλαμβάνεται ένα διακριτικό αλλά επίμονο, ρυθμικό τράβηγμα κάπου κοντά στο μηρό. Γυρνάει ράθυμα το κεφάλι και σκύβει να δει, και τη βλέπει, την τολμηρή, φιδίσια επισκέπτρια, που έχει γραπώσει το ένα ψάρι (που είπαμε, κρέμεται από τη μέση του), και το τραβάει να το καβατζώσει...Το γεγονός πως και τα δυο παλικάρια είναι ως τα σήμερα αρτιμελή, αλλά και η ανάμνηση της θεσπέσιας κακαβιάς που όφειλε τη νοστιμάδα της στο σύνολο των ψαριών εκείνης της μέρας, πλην ενός, αποδεικνύει πως οι διαβόητες σμέρνες μπορεί να είναι κακάσχημες μεν, πλην όμως διόλου μοχθηρές και αδηφάγες...Την ησυχία τους κι ένα ψαράκι ζητάνε, οι δόλιες...

Ρόζα, ευτυχώς που τα παληκάρια είχαν μόνο ψάρια και όχι χταπόδια επάνω τους, γιατί τότε δε θα ήταν καθόλου ευγενική και ντροπαλή η σμέρνα.

 

[Alexandros_T]

Σε καταδύσεις που έχω κάνει στο εξωτερικό είδα τους divemasters να χαιδεύουν κάτι πράσινα θηριά-σμέρνες 3 μέτρα+. Ένας άλλος έβαζε το δάχτυλό του στο στόμα μιας μικρής όπως βλέπετε στη φωτό.


Μόνο οι ψαροτουφεκάδες πρέπει να φοβούνται μην τους μπερδέψει και είναι αλήθεια πως αφηνιάζει με το χταπόδι. Σε αυτή τη φωτό απ' την Κάρπαθο βλέπετε ένα από τα 8 θύματα-σμέρνες που βγήκαν απ τις φωλιές τους μαγνητισμένες απο το χταπόδι που χτύπαγε ένας ψαράς.

Οι δράκαινες είναι πράγματι συχνές σε αμουδερές παραλίες και δύσκολα τρομάζουν όταν τις πλησιάζεις.