Ολλανδία Εξερευνώντας τις ομορφιές της Ολλανδίας…Γιατί Ολλανδία δεν είναι μόνο το Άμστερνταμ!

[alma viajer@]

Γνωριμία με το κέντρο του Άμστερνταμ

1η ΜΕΡΑ
​

Black Friday του 2024 και περιμένουμε τις αναμενόμενες προσφορές για να κλείσουμε εισιτήρια για άγνωστο προορισμό. Κλείσαμε αρκετά ακριβά ένα ταξίδι στην Βουδαπέστη τον Δεκέμβριο πριν τις γιορτές, αφού δεν υπήρχε έκπτωση και συνεχίσαμε το ψάξιμο για τον Γενάρη χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Τελικά κλείσαμε με Skyexpress Άμστερνταμ 20-26 Ιανουαρίου στα 141€. Το ταξίδι αυτό των 6 ημερών οργανώθηκε από μένα λίγο πριν την αναχώρηση μας, μιας και ο συνταξιδιώτης μου είχε τις δικές του ασχολίες. Πάμε να γνωρίσουμε κάποιες από τις ομορφιές της Ολλανδίας, ίσως της πιο επίπεδης και φιλελεύθερης χώρας του πλανήτη μας.

Προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο Schiphol έπειτα από μια καλή πτήση και από το παράθυρο το μόνο που βλέπαμε ήταν απλωμένη ομίχλη. Η θερμοκρασία κυμαινόταν στους 0-2 βαθμούς και η ομίχλη δεν μας άφηνε να δούμε και πολλά. Οι προσευχές μου όλο το προηγούμενο διάστημα ήταν να μην μας βρέξει, αλλά για κάποιο λόγο δεν περίμενα να δω ομίχλη, κάτι που όπως διαπιστώσατε δεν είδα και με πολύ καλό μάτι. Οκ, καλά μας υποδέχθηκε η Ολλανδία σκέφτηκα.

Επόμενη σκέψη. Πως θα φτάσουμε στο κατάλυμα μάς; Ή για να το θέσω πιο σωστά, με ποιο τρόπο θα βγάλουμε τα εισιτήρια μας; Το ζήτημα των εισιτηρίων στην Ολλανδία δε ξέρω γιατί, αλλά με είχε απασχολήσει ιδιαίτερα. Διάβασα για την ύπαρξη πάρα πολλών εισιτηρίων στο Άμστερνταμ.. τουριστικών καρτών κλπ που πραγματικά μπερδεύτηκα και δεν ήξερα τι πραγματικά συμφέρει και τι όχι. Και αν δεν βγάλεις κάρτα, σε συμφέρουν τα μονά εισιτήρια; Και τι γίνεται με τα τρένα εκτός πρωτεύουσας; Και βγάζω εισιτήριο, e ticket, χρησιμοποιώ app, αγοράζω κάρτα και τη φορτώνω με όσα εισιτήρια θέλω, χρησιμοποιώ πιστωτική/χρεωστική ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο; Δεν είχα προβληματιστεί τόσο για τέτοιο ζήτημα σε κανένα άλλο ταξίδι. Ξέραμε ότι θα παίρναμε το τρένο και μετά μετρό για να φτάσουμε στο κατάλυμά μας. Πήγαμε στα μηχανήματα για να βγάλουμε εισιτήριο, αλλά στην αξία του εισιτηρίου προσέθετε προμήθεια της τάξης του ενός 1 ευρώ αν θυμάμαι καλά, κάτι που δεν μου άρεσε καθόλου. Κάτι αντίστοιχο συνέβαινε και όταν πήγαινες να αγοράσεις εισιτήριο μέσω της εφαρμογής 9292. Άλλο ποσό σου έλεγε και άλλο σε καλούσε να πληρώσεις λόγω της προστιθέμενης αξίας της παρεχόμενης υπηρεσίας. Ωστόσο, η εφαρμογή αυτή ήταν εξαιρετική και πολύτιμο εργαλείο κατά τη διάρκεια ολόκληρου του ταξιδιού. Αναλογιζόμενοι όλα αυτά αποφασίσαμε να πληρώσουμε με revolut card, αφού είχαμε διαβάσει ότι με αυτό τον τρόπο δεν χρεώνονται εξτρά προμήθειες. Δεν βγάλαμε κάποιο εισιτήριο, απλά χτυπήσαμε την revolut στα τερματικά μηχανήματα για τα τρένα ως check in. Στην έξοδο έπρεπε πάλι να ανατρέξουμε στα αντίστοιχα μηχανήματα για check out για να χρεωθεί στην κάρτα η αξία της χιλιομετρικής διαδρομής που διασχίσαμε. Επειδή δεν καταλαβαίναμε το σύστημα με τις κάρτες δε θέλαμε να βάλουμε την κάρτα της μισθοδοσίας μας και προτιμήσαμε να φορτώνουμε τη revolut την αξία των διαδρομών που κάναμε. Είχαμε απορίες και επιφυλάξεις για το αν υπάρχει περίπτωση να μας χρεώνει παραπάνω χρήματα, τι γίνεται αν ξεχάσουμε να κάνουμε check out, τι δείχνουμε στους ελεγκτές αφού δεν έχουμε εισιτήριο… και στην εφαρμογή ακόμα δεν χρεώνεται η αξία της διαδρομής πριν το check out…μπορεί να φαίνεται αστείο σε κάποιους που έχουν χρησιμοποιήσει τις κάρτες τους αντί για εισιτήριο…σε εμάς μέχρι τότε φαινόταν πολύπλοκο, αλλά καταλάβαμε αρκετά για όλο το σύστημά τους κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Ομολογώ για τις εξορμήσεις εκτός Άμστερνταμ ήταν αρκετά βολικό να πληρώνεις με κάρτα.

Όπως προείπα κατά τη διάρκεια όλου του ταξιδιού χρησιμοποιήσαμε την εφαρμογή 9292 για τις μετακινήσεις μας. Πληκτρολογούσαμε στα αγγλικά τον προορισμό μας και μας έβγαζε όλους τους τρόπους για να φτάσουμε εκεί και το κόστος τους την ώρα που επιθυμούσαμε. Έτσι, καταφέραμε να φτάσουμε και στο κατάλυμα μας. Βέβαια, χτυπήσαμε την κάρτα μας και σε κάτι άκυρα μηχανήματα και όχι των τρένων για check out, χρεωθήκαμε δηλαδή ένα περιττό 2€, αλλά κατά τ άλλα όλα κύλησαν ήρεμα μέχρι να φτάσουμε στο σταθμό του μετρό Vijzelgracht όπου βρισκόταν το κατάλυμά μας. Στη διαδρομή μάλιστα μας έπιασε συζήτηση και ένας Αμερικάνος που ζούσε 2 χρόνια στο Άμστερνταμ και μας πρότεινε μέρη για επίσκεψη. Αυτό που μας έκανε εντύπωση στο σταθμό του Vijzelgracht ήταν το πόσο μεγάλη κλίση είχαν οι σκάλες του και φυσικά το πλήθος των ποδηλάτων όταν πια βγήκαμε έξω από το μετρό. Το κατάλυμά μας δεν απείχε από το σταθμό ούτε 200μ.

Για το Sphinx Hotel στο οποίο διανυκτερεύσαμε και τις 6 νύχτες πληρώσαμε 466 το δίκλινο. Δηλαδή 233 ευρώ το άτομο για τη διαμονή μας 6 βράδια. Όχι και άσχημα για την τοποθεσία του και τις εξωφρενικές τιμές καταλυμάτων στο κέντρο του Άμστερνταμ. Προσοχή! Το δωμάτιο που μείναμε βέβαια, ζήτημα να ήταν 10 τμ…πάρα πολύ μικρό και στενό. Είχε ένα κομοδίνο, ένα πάσο κάτω από την τηλεόραση, κρεμαστράκια στον τοίχο και το μπάνιο που στην ντουζιέρα δεν είχε διαχωριστικό για τα νερά(συγκοπή), αλλά το πάτωμα είχε κλίση, οπότε δε γέμιζε ευτυχώς νερά. Είχε πιστολάκι μαλλιών και προϊόντα περιποίησης. Αλλαγή σεντονιών, πετσετών, καλαθιών έγινε μετά τις 3 ημέρες. Το δωμάτιο ήταν στο 2ο όροφο και όπως όλα τα κτίρια στο κέντρο του Άμστερνταμ είχαν πάρα πολύ στενές σκάλες. Μα πάρα πάρα πάρα πολύ στενές σκάλες. Δεν χωράει το πέλμα ολόκληρο στο σκαλί. Κατεβαίνεις και ανεβαίνεις στο πλάι και λες τι ωραία που δεν κουτρουβαλιάστηκα. Το ανεβοκατέβασμα με τις βαλίτσες δε, είναι όνειρο! Αν δεν σας αρέσουν όλα αυτά προφανώς και είναι καλύτερα να επιλέξετε την άνεση ενός άλλου ξενοδοχείου εκτός κέντρου με περισσότερες παροχές και ίσως και οικονομικότερο. Και πριν κλείσω το θέμα με το κατάλυμα να πω και κάτι ακόμα που μου έκανε εντύπωση. Η εξώπορτα του καταλύματος άνοιγε αυτόματα. Δηλαδή είτε χτύπαγες το κουδούνι στη reception, είτε είχες κάρτα να ανοίξεις, είτε έβγαινες εσύ έξω, η πόρτα άνοιγε με δύναμη και φόρα αυτόματα. Αν έκανες το λάθος να κρατηθείς από την πόρτα θα έτρωγες επική σαβούρα. Και έτσι όπως μπήκαμε την πρώτη φορά με τις βαλίτσες και άνοιξε έτσι με φόρα η πόρτα χωρίς να το περιμένουμε…ε θα το πω…μου θύμισε την αμίμητη σκηνή στην ταινία μια Ελληνίδα στο χαρέμι όπου ο Εξαρχάκος έλεγε… Βαγγέλη….και η πόρτα άνοιγε…Ε η πόρτα άνοιξε ο κύριος στην ρεσεψιόν μας κατατόπισε στα της πόλης, τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας και κατά τις 14.50 ξεκινήσαμε την περιπλάνησή μας στο Άμστερνταμ.

Ξεκινήσαμε με σκοπό να εξερευνήσουμε το κέντρο της πόλης, να περάσουμε από την πλατεία του Ρέμπραντ, την πλωτή αγορά λουλουδιών και να φτάσουμε στην πλατεία Dam και τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό. Όπου κοιτούσε το μάτι μας υπήρχαν ποδήλατα, ποδήλατα, ποδήλατα. Είτε παρκαρισμένα, είτε σε κίνηση. Στην Αθήνα φοβάσαι μην σε κόψουν τα αυτοκίνητα…ε στο Άμστερνταμ φοβάσαι μην σε κόψουν τα ποδήλατα. Δεν το ήξερες θα μου πεις; Το ήξερα, αλλά περίμενα να δω και αυτοκίνητα όπως στη Βαρκελώνη, αλλά σε μικρότερο βαθμό. Για κάποιο λόγο δεν περίμενα να δω στο φανάρι την αναλογία 1 ή κανένα αυτοκίνητο και ουρά ποδηλάτων από την άλλη. Τα αυτοκίνητα που κινούνται στο κέντρο της πόλης είναι πραγματικά ελάχιστα και τα μόνο που κινούνται είναι ποδήλατα, ποδήλατα, ποδήλατα, πεζοί και τραμ. Τα κτίρια σε όλο το κέντρο ακολουθούν την ίδια αρχιτεκτονική. Πραγματικά είναι πολύ όμορφα και γραφικά. Και βέβαια το γεγονός ότι δίπλα σε αυτά κυριαρχεί το υγρό στοιχείο, δίνει στην πόλη έναν άλλο αέρα. Περνώντας δίπλα από τα πρώτα κανάλια και διασχίζοντας τα γεφυράκια αντιλαμβανόμαστε πια ότι είμαστε στο Άμστερνταμ. Το νερό μπορεί να είναι βρώμικο και θολό, ωστόσο τα κινητά άρχισαν να απαθανατίζουν το τοπίο γύρω από τα πρώτα γεφυράκια και κανάλια που συναντήσαμε. Κρίμα που δεν είχαμε ήλιο, αλλά συννεφιά και μουντάδα που θα μας συνόδευε όλες τις ημέρες μας στην Ολλανδία εκτός αυτής της επιστροφής. Κάναμε βόλτες χαζεύοντας τα κτίρια και βγάζαμε φωτογραφίες τις προσόψεις. Άλλα κτίρια ήταν πιο στενά, ενώ άλλα είχαν πρόσοψη με κλίση πιο μπροστά από τα υπόλοιπα. Γενικά, χαζεύαμε ότι βλέπαμε και κάθε λίγο και λιγάκι σταματούσα για φωτογραφίες.

Όλα αυτά μέχρι που φτάσαμε στην πλατεία του Ρέμπραντ. Εκεί υπάρχει ένα άγαλμα του ζωγράφου και γραμμένο το όνομα του με μεγάλα γράμματα που φωτίζονται το βράδυ, καθώς και ένα γλυπτό αστροναύτη ονόματι The thinker. Γύρω από την πλατεία υπάρχουν πάρα πολλά μαγαζιά, cafe, bars, pubs, coffee shops κλπ ως επί το πλείστον τουριστικά. Εκεί νομίζω ( μπορεί να ήταν και πολύ νωρίτερα βέβαια, δε θυμάμαι) μύρισα για πρώτη φορά στο ταξίδι αυτή τη μυρωδιά που αναδύεται σε όλη την πόλη. Θα έλεγα ότι είναι “ποτισμένο” το Άμστερνταμ από μπάφο. Πραγματικά σε αυτή την πόλη το μυρίζεις οπουδήποτε και κάθε ώρα της ημέρας. Δεν φαίνεται να τηρείται και πολύ ο κανονισμός περί τέτοιου είδους καπνίσματος μόνο στα coffee shops και όχι σε εξωτερικούς δημόσιους χώρους. Όπως και να έχει, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και συνεχίσαμε το δρόμο μας. Δεν προλάβαμε βέβαια να προχωρήσουμε ιδιαίτερα αφού πήραμε ένα δρόμο γεμάτο φαγάδικα και ο Χ. συνταξιδιώτης μου είχε αρχίσει να πεινάει. Οπότε, σταματήσαμε για να γεμίσουμε τα στομαχάκια μας. Που σταματήσαμε; Σε ένα από τα πολλά φαγάδικα που πουλάνε κατά κύριο λόγο πατάτες τηγανιτές. Ο Χ. πήρε ένα μπεργκεράκι και εγώ το κλασσικό χωνάκι με τις πατάτες και τη σος τους. Καλές οι πατάτες. Δεν τις λες και φθηνές βέβαια, όπως και το διπλό μπεργκεράκι. Μπεργκεράκι. Όπως θα διαπιστώναμε τέτοια μαγαζιά υπάρχουν παντού στο Άμστερνταμ. Οι Ολλανδοί και όχι μόνο φαίνεται να αγαπούν την τηγανητή πατάτα, αφού σχηματίζονται ουρές για να την καταναλώσουν. Λες τι στο καλό ρε παιδιά; Όσο καλές και να είναι, έχουμε ξαναφάει πατάτες τηγανητές. Πατατίαση πάθαμε στην Ολλανδία. Και αφού γεμίσαμε τα στομάχια μας συνεχίσαμε το δρόμο μας. Χαζεύαμε τα υπόλοιπα καταστήματα εστίασης και είδαμε και το πρώτο τυράδικο. Εντυπωσιακή η βιτρίνα. Χορταίνει το μάτι τυρί πραγματικά. Και ας είναι στο ντεκόρ ψεύτικα. Σε προδιαθέτει να μπεις μέσα και να σηκώσεις το μαγαζί. Ακόμη, είδαμε και το πρώτο “καζίνο”. Το αναφέρω γιατί πραγματικά θα βλέπαμε πάρα πολλά αντίστοιχα στο Άμστερνταμ. Μου έκανε εντύπωση το πλήθος τους στην πόλη και το πως περνώντας απ έξω μπορούσες να δεις τον εσωτερικό χώρο. Καμία σχέση η αντίστοιχη πολιτική για τον τζόγο στην χώρα μας. Τέλος πάντων.

Φτάσαμε στην πλατεία Ροκίν και δίπλα είδαμε την πλωτή αγορά λουλουδιών. Όπως καταλαβαίνετε, πήγαμε να ρίξουμε μια ματιά. Λόγω εποχής δεν υπήρχαν τουλίπες, παρά μόνο πλαστικές. Είχε ωστόσο βολβούς τουλίπας, διάφορα περί λουλουδιών και ένα σωρό σουβενίρ. Χαζέψαμε αρκετή ώρα και μάλιστα αγόρασα τα περισσότερα από τα μαγνητάκια που συνήθως παίρνω ως δώρο στα ταξίδια μου εκείνη τη στιγμή μιας και οι τιμές ήταν αρκετά καλές. Αγόρασα και βολβούς. Δεν πίστευα ότι θα βγουν τουλίπες βέβαια, αλλά που ξέρεις! Τα καταστήματα στην αρχή και στο τέλος της αγοράς είναι ελαφρώς πιο ακριβά από τα υπόλοιπα πάντως όπως παρατηρήσαμε.

Στην συνέχεια αποφασίσαμε να διασχίσουμε την λεωφόρο Κάλβερ που είναι γεμάτη εμπορικά μαγαζιά. Θα μπορούσαμε ίσως να πούμε πως είναι η Ερμού του Άμστερνταμ. Εκεί θα βλέπαμε όλες τις βασικές αλυσίδες τύπου ΖARA, αλλά και καταστήματα με τυριά, ζαχαρωτά, ζελεδάκια, χυμούς και κάθε είδους ανθυγιεινά φαγώσιμα. Τέτοιου είδους καταστήματα δεν έχω δει στην Ελλάδα. Είναι βαμμένα και σε έντονα χρώματα και πουλάνε ότι χαζομαρούλα θες. Η χαρά της ζάχαρης και του παιδιού. Απορώ αν τα τρώνε όλα αυτά πως διατηρούνται σε φόρμα ή απλά τους σώζει η άσκηση και το ποδήλατο. Θα έπρεπε να είναι όλοι υπέρβαροι. Εμείς, μπήκαμε σε κάποιο τυράδικο. Πραγματικά χαζεύεις. Είναι τόσα τα τυριά και οι γεύσεις που μπορείς να δοκιμάσεις. Σου δίνουν διάφορα τυριά για δοκιμή ή έχουν μπροστά από τα ράφια πιατάκια με τυράκια να τσιμπήσεις με οδοντογλυφίδες. Και έχουν τυριά πιο σκληρά, πιο κρεμώδη και σε διάφορες γεύσεις όπως με σκόρδο, καρύδα, βότανα, μέλι, πέστο που είναι πράσινο! και άλλα πολλά. Και είναι όλα γευστικότατα! Περιπλανώμενοι κάναμε και μια βόλτα στο Begijnhof. Μπορεί κανείς να διαβάσει για αυτό. Ο επισκέπτης απλά θα δει μπαίνοντας έναν εσωτερικό κήπο, όμορφα διατηρημένα κτίρια και μια ηρεμία μακριά από την φασαρία της διπλανής πλατείας Spui και των πολύβουων δρόμων. Συνεχίσαμε την βόλτα μας, πήρε και κάτι φαγώσιμο ο Χ. από το σούπερ,μέχρι που φτάσαμε επιτέλους λίγο πριν νυχτώσει στην πλατεία Dam.

Στην πλατεία Dam δεσπόζει το βασιλικό ανάκτορο, ο νέος ναός της πόλης, το μουσείο Madame Tussaud και το εθνικό τους μνημείο για τους πεσόντες του Β Παγκοσμίου πολέμου. Το ανάκτορο δεν μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασε όπως και η πλατεία. Δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, όπως και όσες πλατείες είδα στο Άμστερνταμ. Ωστόσο, η πλατεία ως κέντρο αυτής της πόλης έσφυζε από ζωή. Μιας και είχε αρχίσει να νυχτώνει τα φώτα στους δρόμους είχαν ήδη ανάψει και η πόλη αποκτούσε νέο ενδιαφέρον. Μάλιστα μου έκανε εντύπωση ότι δεν είχαν ακόμα ξεστολίσει τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια και η ατμόσφαιρα ήταν γιορτινή. Δεν γνωρίζω βέβαια αν αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι είχαμε 20 Γενάρη και στις 19 τελείωνε το Amsterdam Light Festival που ξεκινούσε τον Νοέμβριο. Όταν κλείσαμε τα εισιτήρια δεν είχαμε ιδέα για αυτό. Από ότι κατάλαβα η πόλη και ιδιαίτερα τα κανάλια φωτίζονται με ιδιαίτερο τρόπο, κάνοντας το σκηνικό μοναδικό. Ωστόσο, ο στολισμός στους δρόμους και όχι στα κανάλια δεν ξέρω αν σχετίζεται με αυτό.

Συνεχίσαμε το δρόμο μας προς την Damrak με σκοπό να φτάσουμε στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Άμστερνταμ. Ο δρόμος ήταν φωτισμένος, γεμάτος κόσμο και εμείς συνεχίσαμε να χαζεύουμε τα κτίρια που συναντούσαμε στο δρόμο μας. Στο δεξί μας χέρι ξεπρόβαλε πάλι κάποιο κανάλι με υπέροχα κτίρια και νυχτερινούς φωτισμούς. Εκεί υπήρχαν εταιρείες που προσέφεραν βαρκάδες στα κανάλια του Άμστερνταμ, ενώ από την απέναντι πλευρά του δρόμου σχηματίζονταν ουρές για τηγανητές πατάτες, ίσως στο πιο γνωστό μαγαζί της πόλης, αλλά και για γλυκό στο αντίστοιχο κατάστημα για stroopwaffles. Ο σιδηροδρομικός σταθμός της πόλης ήταν μπροστά μας και κατευθυνθήκαμε προς το μέρος του για τις απαραίτητες φωτογραφίες μιας και είναι πολύ όμορφο κτίριο. Το σκοτάδι είχε πέσει όμως για τα καλά και το κρύο είχε κάνει την εμφάνισή του. Στο σημείο αυτό, δεν υπήρχε κάτι να κόβει τον αέρα, υπήρχε υγρασία και τα κανάλια ήταν δίπλα μας. Ο ορίζοντας δεν ήταν καθαρός μιας και είχε λίγη ομίχλη. Δικαιολογημένα κρύωνε ο Χ., άλλο που εγώ σε αυτό το ταξίδι δεν μπορώ να πω ότι αισθάνθηκα κρύο. Είχα “κλέψει” βλέπετε ένα χοντρό και μακρύ μπουφάν από την αδερφή μου. Ο συνταξιδιώτης μου όμως κρύωνε και μπήκαμε λίγο στο σταθμό να ζεσταθεί λίγο. Έμπαζε όμως από παντού. Έτσι, συνεχίσαμε την περιήγηση μας με τον αέρα να “ξυρίζει”. Περιπλανηθήκαμε στους δρόμους και στα μικρά κανάλια του Άμστερνταμ. Μάλιστα, κάναμε βόλτα σε δρόμους με πολλά ασιατικά μαγαζιά. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν μια μικρή “Chinatown”.

Στην περιήγηση μας αυτή βγήκαμε στην λεγόμενη red light district, δηλαδή στην περιοχή με τα κόκκινα φανάρια, τους οίκους ανοχής του Άμστερνταμ. Απαγορεύονται οι φωτογραφίες και τα βίντεο και αν σε πιάσουν καλείσαι να πληρώσεις πρόστιμο, όπως αναφέρουν κάποιες πινακίδες. Ο κόσμος στην συγκεκριμένη γειτονιά είναι πολύς και δεν νιώθεις ανασφάλεια ή φόβο. Μάλιστα είδα αρκετά ζευγάρια και οικογένειες με παιδιά να κάνουν τις βόλτες τους μπροστά στις βιτρίνες με τις κοπέλες που φορούσαν μόνο τα εσώρουχά τους. Αυτό είναι ένα θέαμα που δεν θα το βλέπαμε ποτέ στην χώρα μας. Όπως και το γεγονός ότι τέτοιοι οίκοι βρίσκονται ακριβώς απέναντι από τον παλαιό ναό του Άμστερνταμ. Αυτό και αν μου έκανε εντύπωση. Οίκος ανοχής απέναντι από εκκλησία! Γενικά, κατάλαβα ότι οι Ολλανδοί είναι πολύ απελευθερωμένοι στο θέμα σεξ και αγοραίος έρωτας. Στην χώρα μας όπως και σε άλλες χώρες οίκοι ανοχής και sex club ή τέτοιου είδους club είναι λίγο πιο κεκαλυμμένα. Στο Άμστερνταμ έπαιζαν σχετικά βίντεο, αφίσες και πληροφορίες με παρεχόμενες υπηρεσίες στις προσόψεις των μαγαζιών. Το όλο θέαμα αισθητικά δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε, ωστόσο δεν μπορούσα να μην σχολιάσω όλα όσα έβλεπα. Πιο πολύ σχολίαζα εγώ παρά ο Χ. τα όσα βλέπαμε και τις κοπέλες στις βιτρίνες. Όσες βλέπαμε. Γιατί πολλές ήταν απασχολημένες, αφού είχαν κλειστές τις κουρτίνες τους. Και πάνω στην βόλτα και τον σχολιασμό ξαφνικά βρέθηκα φαρδιά πλατιά ξαπλωμένη στο πλακόστρωτο. Δεν πάτησα καλά μεταξύ δρόμου-πεζοδρομίου. Ούτε και εγώ κατάλαβα πως στο καλό έπεσα…τρομερή τούμπα είπε ο Χ! Ακόμα γελάει με τα ακροβατικά μου! Το χτύπησα το γόνατο και για κανά δυο τετράγωνα πήγαινα κουτσαίνοντας. Ο κόσμος ρωτούσε αν είμαι καλά και ακόμα και μια κοπέλα μέσα από την βιτρίνα παρατήρησα ότι κοιτούσε επίμονα να δει αν είμαι εντάξει. Ένιωσα περίεργα για αυτές τις κοπέλες. Τόσο νέες και όμορφες…Τέλος πάντων…

Απομακρυνθήκαμε σιγά σιγά από την περιοχή και μπήκαμε σε δρόμο με καταστήματα εστίασης. Χαμός! Παντού μαγαζιά διεθνούς κουζίνας. Μην περιμένετε δηλαδή να φάτε ολλανδική κουζίνα. Θα βρείτε γεύσεις κυριολεκτικά από όλο τον πλανήτη. Στον ίδιο δρόμο θα βρείτε τούρκικα, ιταλικά, αργεντίνικα, κινέζικα, γιαπωνέζικα, ταϊλανδέζικα μέχρι και σουριναμέζικα εστιατόρια! Χαθήκαμε μέσα στον κόσμο και στα στενά για αρκετή ώρα. Επόμενη στάση μας να δούμε απ έξω το σπίτι μουσείο του Ρέμπραντ. Το ψάξαμε για λίγη ώρα είναι η αλήθεια. Περάσαμε την πλατεία Nieuwmarkt όπου στεκόταν εκεί ένα χαριτωμένο καστράκι και αφού περάσαμε απέξω καταλήξαμε στην waterlooplein, που την ημέρα φιλοξενεί υπαίθρια αγορά. Περάσαμε το National Opera and Ballet και αποφασίσαμε να πάμε για φαγητό μιας και είχε περάσει η ώρα. Θέλαμε να φάμε κάπου κοντά στο κατάλυμά μας, έτσι ώστε να πάμε αμέσως μετά για ξεκούραση και ύπνο. Αφού ψάξαμε λίγο κριτικές αποφασίσαμε να πάμε για πίτσα στο mangia pizza and wine di Antonio Cavoto. Όταν φτάσαμε απέξω διακρίναμε τον ξυλόφουρνο, αλλά όχι κάποιο τραπέζι. Είχε πατάρι. Κάτσαμε και εκτός από την παραγγελία ζητήσαμε και πάγο για το γόνατό μου. Δεν παίζει άνθρωπος να είχε ζητήσει ξανά πάγο! Χαχα! Πήρε φοβερή έκφραση ο Ιταλός. Όσο για το φαγητό, είχε ωραία πίτσα…ξυλόφουρνος. Οι πίτσες ήταν πιο ακριβές από αυτό που έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα πάντως. Ο Χ. βέβαια γκρίνιαζε για την μορταδέλα…ότι έπρεπε να επιλέξουμε τελικά κάποια άλλη γεύση…οκ…για αυτό που δώσαμε όμως τσάμπα λεφτά ήταν το επιδόρπιο που ήταν ιταλικό… croccantino το έλεγαν. Δύο τεμάχια έλεγε ο κατάλογος 4,5 ευρώ…Ήθελα γλυκό εγώ. Κοιτάξαμε κάτι φωτογραφίες σαν σοκολατάκι ,παστελάκι, γκοφρετάκι…κάτι τέτοιο θα ήταν. Δεν θα ήταν και πολύ μεγάλο σίγουρα. Ε αυτό που μας φέρανε όμως πια ήταν μια μπουκιά. Σαν μπισκοτάκι για τον καφέ. Ααα…Για αυτό ρωτήσανε αν θα πάρουμε μόνο ένα. Ίσως δεν καταλάβαμε κάτι εμείς καλά στον κατάλογο. Ωστόσο, φάγαμε μια χαρά, σε ωραία ατμόσφαιρα με φασαριόζους ιταλούς και τον πάγο στο γόνατο! Για να μην απορείτε έγινε ένα πολύ ωραίο καρουμπαλάκι! Και έτσι πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το κατάλυμά μας και ξεκούραση μιας και η επόμενη ημέρα θα ήταν αρκετά γεμάτη. Το χτύπημα στο γόνατο θα με προβλημάτιζε, ωστόσο δεν μου δημιούργησε κανένα θέμα ευτυχώς στο περπάτημα παρά μόνο όταν λύγιζα το πόδι, δηλαδή στις σκάλες…έπεσα για ύπνο με το ερώτημα “ μα καλά, ήρθα στο Άμστερνταμ και δε θα μπορέσω να κάνω ποδήλατο; “