thanos75
Member
Πριν από λίγες ημέρες επέστρεψα από διακοπές στη Νάξο και έτσι ένιωσα την ανάγκη να μεταφέρω τις εντυπώσεις μου από το νησί συνολικά. Αν και ήταν η δέυτερη φορά που την επισκεπτόμουν, ουσιαστικά ήταν σα να ήταν η πρώτη, δεδομένου ότι και το νησί γύρισα περισσότερο και το είδα με λίγο πιο ώριμο μάτι. Σαν εισαγωγή θα έλεγα ότι η Νάξος είναι ένας από τους λίγους τόπους που μου προκάλεσαν αντιφατικά συναισθήματα σε κλάσματα δευτερολέπτου, από τη μια στροφή του δρόμου στην άλλη, από το ένα χωριό στο άλλο. Από εκεί που λες "τίποτα το ιδιαίτερο", στην επόμενη στροφή μπορεί να αναφωνήσεις "magic!". Αλλά ας προχωρήσω σε λεπτομέρειες:
Κατ'αρχάς η Νάξος είναι ενα νησί με τραχύ ανάγλυφο, κάτι που προσωπικά νοιώθω ότι δεν μου πάει. Και εξηγώ πάραυτα τί εννοώ. Στα περισσότερα κυκλαδίτικα νησιά βλέπεις ένα ήπιο ανάγλυφο, στο χρώμα της ώχρας, διάστικτο από κατάλευκους οικισμούς, το οποίο στεφανώνεται από μια καταγάλανη θάλασσα. Αυτό το τοπίο προσωπικά το λατρεύω. Στη Νάξο όμως συμβαίνει το εξής. Το νησί έχει ψηλά βουνά (για παράδειγμα ο Ζας φτάνει τα 1100 μέτρα...). Και στα ψηλά βουνά μου αρέσει να βλέπω και πράσινο. Ένα ψηλό ξερό βουνό μου μεταφέρει μια μάλλον αποκρουστική αγριάδα (κάτι αντίστοιχο είχα νοιώσει και στην Κρήτη παλιότερα). Αυτό ακριβώς ένοιώθα οδηγώντας από τη Χώρα στη Νάξου μέχρι το χωριό Δανακός και το καστρο-μοναστήρι του Φωτοδότη Χριστού, όπου παρεβρέθηκα σε γάμο. Άγριο τοπίο, αλλά αναμφισβήτητα και επιβλητικό με ωραία θέα προς τη Δονούσα και τις γύρω βραχονησίδες. Η ίδια αίσθηση μου δημιουργήθηκε και οδηγώντας προς την Απείρανθο από το δρόμο που περνάει από τον Κινίδαρο και τα αρχαία λατομεία. Μια άγρια φύση που θες δε θες σου επιβάλλεται, και ενδεχομένως σε αγριεύει και εσένα σαν άνθρωπο αν ζεις εκεί.
Όμως το menu της Νάξου εκτός από άγρια βουνά, έχει και κοιλάδες, έχει και εύφορα οροπέδια, αλλά και μαγικές παραλίες. Γνωστές οι περισσότερες, θα αναφερθώ σε αυτές επιγραμματικά
Αγία Άννα/ Άγιος Προκόπιος: απορώ που κάποιοι τουριστικοί οδηγοί εξακολουθούν να αναφέρονται σε αυτές με τα καλύτερα λόγια, όλη η νεοελληνική τουριστική πλαστικούρα (ήτοι απρόσωπα beach bars, μικρά ξενοδοχεία του στυλ villa Κικίτσα με πισίνα (!!!), ξαπλώστρες, διάφορα snack bars κλπ) μαζεμένη σε μια ακτογραμμή η οποία φαντάζομαι πριν από 30 χρόνια θα ήταν μαγική. Τώρα όμως μάλλον όχι...Και εκεί που λες "μάπα το καρπούζι", φτάνεις στην Πλάκα, περνάς το camping του Μάραγγα, προχωράς κανένα χιλιόμετρο ακόμα και βλέπεις μια απίστευτη παραλία με αμμόλοφους, ξαπλώστρες σε λογική απόσταση, και ωραία νερά, την οποία τιμούσαν και γυμνιστές. Την τιμήσαμε και εμείς δεόντως εις διπλούν και απολαύσαμε μπάνιο. Όμως το καλύτερο μπάνιο το κάναμε μάλλον στον Αλυκό. Τί υπέροχο τοπίο...ένα κεδροδάσος μέσα σε ένα σχεδόν σαχαρικό τοπίο και δίπλα απίστευτα γαλαζοπράσινα νερά (extra tip η παραλία είναι και απάνεμη σε περίπτωση δυνατού μελτεμιού). Όλη η περιοχή αυτή γενικά (δηλαδή Καστράκι-Αλυκός-Πυργάκι) με μάγεψε πραγματικά...
Χώρα Νάξου: Παρόμοιες αντιφάσεις μου προκαλεσε και η χώρα της Νάξου. Μαγεία να περπατάς στον παλιό οικιστικό ιστό με τα στεγάδια, τα στριφογυριστά σοκάκια και να φτάνεις μέχρι πάνω τη γειτονιά του Κάστρου με τους παλιούς πύργους και την καθολική αρχιεπισκοπή. Εκτός ομως του παλιού οικισμού, το "νεοελληνικό δαιμόνιο" πάντα παρόν (οι αντιφάσεις και αντιθέσεις που έλεγα πιο πριν και πάλι μπροστά μου). Προσωπικά έμενα στην περιοχή της Γρόττας πάνω στο βράχο με το κύμα να σκάει από κάτω, θέα την Πορτάρα, και ένα ηλιοβασίλεμα που συναγωνίζεται ακόμα και αυτή τη Σαντορίνη. Και ένιωσα πραγματικά προνομιούχος που σε πολύ χαμηλή τιμή μπορούσα από το room to let μου να απολαμβάνω αυτή τη μαγεία . Συστήνω ανεπιφύλακτα τη διαμονή στα ξενοδοχεία και τα δωμάτια αυτής της περιοχής. (Magic view, Iliada Studios, Hotel Grotta). Από την άλλη πλευρά όμως απορώ που τόσο στην παλιά Χώρα όσο και στη Γρόττα δεν έχει δημιουργηθεί κάποιο boutique hotel ή κάποια πιο ιδιαίτερη πρόταση διαμονής. Γενικά νομίζω πως στο νησί σπανίζουν οι ιδιαίτερες προτάσεις διαμονής για κάποιον που έχει την οικονομική δυνατότητα να το κάνει.
Χωριά Νάξου: Περίμενα ότι τα περισσότερα χωριά θα μου θύμιζαν κάπως την Τήνο. Η πραγματικότητα δυστυχώς με διεψευσε οικτρά. Με εξαίρεση το Χαλκί και την Απείρανθο που ήταν πραγματικά πανέμορφα, στα άλλα χωριά του νησιού δεν είδα κάποια ιδιαίτερη γραφικότητα.
Φαγητό: Αν και για μένα δεν είναι σε καμία περίπτωση σημαντικό σκέλος ενός ταξιδιού, θα πω ένα πράγμα σε όλους τους ενδιαφερόμενους....στη Νάξο θα φάτε παντού καλά! ¨Εφαγα και σε καλό ιταλικό εστιατόριο και σε ταπεινά ταβερνάκια και σε σουβλατζίδικα παντού μα παντού καλά. Και όπως είπε και ένας γνωστός μου Ναξιώτης: " Στη Νάξο υπάρχει το καλό και το πολύ καλό φαγητό". Και νομίζω πως έχει δίκιο. Γευστικές μετριότητες δεν συνάντησα πουθενά...
Εν κατακλείδι: Η Νάξος είναι ένας ευλογημένος τόπος. Εϊναι ένας τόπος συγκινητικά αυτάρκης, ο οποίος θα μπορούσε να παραδώσει μαθήματα αυτάρκειας σε όλη την Ελλάδα. Να την έχουν πάντα καλά οι αρχαίοι θεοί της (ήτοι ο Απόλλωνας και ο Διόνυσος του φωτός και του κρασιού που λατρεύονταν εδώ) αλλά και οι καθολικοί άγιοι (επί Σανούδου το νησί γνώρισε τη μεγαλύτερή του ακμή και ό,τι ωραίο υπάρχει αρχιτεκτονικά ανάγεται μάλλον στη Φραγκοκρατία). Γιατί εάν περιμένει τη Νέα Ελλάδα σώθηκε....
Προσωπικά κάτι μου λέει ότι θα επιστρέψω στο νησί και τρίτη φορά....
Κατ'αρχάς η Νάξος είναι ενα νησί με τραχύ ανάγλυφο, κάτι που προσωπικά νοιώθω ότι δεν μου πάει. Και εξηγώ πάραυτα τί εννοώ. Στα περισσότερα κυκλαδίτικα νησιά βλέπεις ένα ήπιο ανάγλυφο, στο χρώμα της ώχρας, διάστικτο από κατάλευκους οικισμούς, το οποίο στεφανώνεται από μια καταγάλανη θάλασσα. Αυτό το τοπίο προσωπικά το λατρεύω. Στη Νάξο όμως συμβαίνει το εξής. Το νησί έχει ψηλά βουνά (για παράδειγμα ο Ζας φτάνει τα 1100 μέτρα...). Και στα ψηλά βουνά μου αρέσει να βλέπω και πράσινο. Ένα ψηλό ξερό βουνό μου μεταφέρει μια μάλλον αποκρουστική αγριάδα (κάτι αντίστοιχο είχα νοιώσει και στην Κρήτη παλιότερα). Αυτό ακριβώς ένοιώθα οδηγώντας από τη Χώρα στη Νάξου μέχρι το χωριό Δανακός και το καστρο-μοναστήρι του Φωτοδότη Χριστού, όπου παρεβρέθηκα σε γάμο. Άγριο τοπίο, αλλά αναμφισβήτητα και επιβλητικό με ωραία θέα προς τη Δονούσα και τις γύρω βραχονησίδες. Η ίδια αίσθηση μου δημιουργήθηκε και οδηγώντας προς την Απείρανθο από το δρόμο που περνάει από τον Κινίδαρο και τα αρχαία λατομεία. Μια άγρια φύση που θες δε θες σου επιβάλλεται, και ενδεχομένως σε αγριεύει και εσένα σαν άνθρωπο αν ζεις εκεί.
Όμως το menu της Νάξου εκτός από άγρια βουνά, έχει και κοιλάδες, έχει και εύφορα οροπέδια, αλλά και μαγικές παραλίες. Γνωστές οι περισσότερες, θα αναφερθώ σε αυτές επιγραμματικά
Αγία Άννα/ Άγιος Προκόπιος: απορώ που κάποιοι τουριστικοί οδηγοί εξακολουθούν να αναφέρονται σε αυτές με τα καλύτερα λόγια, όλη η νεοελληνική τουριστική πλαστικούρα (ήτοι απρόσωπα beach bars, μικρά ξενοδοχεία του στυλ villa Κικίτσα με πισίνα (!!!), ξαπλώστρες, διάφορα snack bars κλπ) μαζεμένη σε μια ακτογραμμή η οποία φαντάζομαι πριν από 30 χρόνια θα ήταν μαγική. Τώρα όμως μάλλον όχι...Και εκεί που λες "μάπα το καρπούζι", φτάνεις στην Πλάκα, περνάς το camping του Μάραγγα, προχωράς κανένα χιλιόμετρο ακόμα και βλέπεις μια απίστευτη παραλία με αμμόλοφους, ξαπλώστρες σε λογική απόσταση, και ωραία νερά, την οποία τιμούσαν και γυμνιστές. Την τιμήσαμε και εμείς δεόντως εις διπλούν και απολαύσαμε μπάνιο. Όμως το καλύτερο μπάνιο το κάναμε μάλλον στον Αλυκό. Τί υπέροχο τοπίο...ένα κεδροδάσος μέσα σε ένα σχεδόν σαχαρικό τοπίο και δίπλα απίστευτα γαλαζοπράσινα νερά (extra tip η παραλία είναι και απάνεμη σε περίπτωση δυνατού μελτεμιού). Όλη η περιοχή αυτή γενικά (δηλαδή Καστράκι-Αλυκός-Πυργάκι) με μάγεψε πραγματικά...
Χώρα Νάξου: Παρόμοιες αντιφάσεις μου προκαλεσε και η χώρα της Νάξου. Μαγεία να περπατάς στον παλιό οικιστικό ιστό με τα στεγάδια, τα στριφογυριστά σοκάκια και να φτάνεις μέχρι πάνω τη γειτονιά του Κάστρου με τους παλιούς πύργους και την καθολική αρχιεπισκοπή. Εκτός ομως του παλιού οικισμού, το "νεοελληνικό δαιμόνιο" πάντα παρόν (οι αντιφάσεις και αντιθέσεις που έλεγα πιο πριν και πάλι μπροστά μου). Προσωπικά έμενα στην περιοχή της Γρόττας πάνω στο βράχο με το κύμα να σκάει από κάτω, θέα την Πορτάρα, και ένα ηλιοβασίλεμα που συναγωνίζεται ακόμα και αυτή τη Σαντορίνη. Και ένιωσα πραγματικά προνομιούχος που σε πολύ χαμηλή τιμή μπορούσα από το room to let μου να απολαμβάνω αυτή τη μαγεία . Συστήνω ανεπιφύλακτα τη διαμονή στα ξενοδοχεία και τα δωμάτια αυτής της περιοχής. (Magic view, Iliada Studios, Hotel Grotta). Από την άλλη πλευρά όμως απορώ που τόσο στην παλιά Χώρα όσο και στη Γρόττα δεν έχει δημιουργηθεί κάποιο boutique hotel ή κάποια πιο ιδιαίτερη πρόταση διαμονής. Γενικά νομίζω πως στο νησί σπανίζουν οι ιδιαίτερες προτάσεις διαμονής για κάποιον που έχει την οικονομική δυνατότητα να το κάνει.
Χωριά Νάξου: Περίμενα ότι τα περισσότερα χωριά θα μου θύμιζαν κάπως την Τήνο. Η πραγματικότητα δυστυχώς με διεψευσε οικτρά. Με εξαίρεση το Χαλκί και την Απείρανθο που ήταν πραγματικά πανέμορφα, στα άλλα χωριά του νησιού δεν είδα κάποια ιδιαίτερη γραφικότητα.
Φαγητό: Αν και για μένα δεν είναι σε καμία περίπτωση σημαντικό σκέλος ενός ταξιδιού, θα πω ένα πράγμα σε όλους τους ενδιαφερόμενους....στη Νάξο θα φάτε παντού καλά! ¨Εφαγα και σε καλό ιταλικό εστιατόριο και σε ταπεινά ταβερνάκια και σε σουβλατζίδικα παντού μα παντού καλά. Και όπως είπε και ένας γνωστός μου Ναξιώτης: " Στη Νάξο υπάρχει το καλό και το πολύ καλό φαγητό". Και νομίζω πως έχει δίκιο. Γευστικές μετριότητες δεν συνάντησα πουθενά...
Εν κατακλείδι: Η Νάξος είναι ένας ευλογημένος τόπος. Εϊναι ένας τόπος συγκινητικά αυτάρκης, ο οποίος θα μπορούσε να παραδώσει μαθήματα αυτάρκειας σε όλη την Ελλάδα. Να την έχουν πάντα καλά οι αρχαίοι θεοί της (ήτοι ο Απόλλωνας και ο Διόνυσος του φωτός και του κρασιού που λατρεύονταν εδώ) αλλά και οι καθολικοί άγιοι (επί Σανούδου το νησί γνώρισε τη μεγαλύτερή του ακμή και ό,τι ωραίο υπάρχει αρχιτεκτονικά ανάγεται μάλλον στη Φραγκοκρατία). Γιατί εάν περιμένει τη Νέα Ελλάδα σώθηκε....
Προσωπικά κάτι μου λέει ότι θα επιστρέψω στο νησί και τρίτη φορά....
