Η ιδέα για το ταξίδι στο Μεξικό ξεκίνησε όταν έγινα καλή φίλη με μια μεξικάνα κατά τη διάρκεια του Εράσμους μου στις Βρυξέλλες. Το καλοκαίρι επιστρέφοντας από το Βέλγιο ήρθαμε μαζί Αθήνα και όπως ήταν λογικό δεν ήθελα και πολύ. Με το που έπεσε η πρόσκληση είχα ήδη αρχίσει να ψάχνω ημερομηνίες. Όταν την αποχαιρέτησα στο Ελ.Βενιζέλος είπαμε ότι θα τα ξαναπούμε στο Μεξικό και για να είμαι ειλικρινής, το πίστευα μεν αλλά δεν περίμενα ότι θα συνέβαινε τόσο σύντομα. Τελικά το αποφάσισα, έριξα τους αναπόφευκτους καυγάδες με τους γονείς, έκανα ένα μίνι πλάνο του τι θα ήθελα να δω και αγόρασα τα πολυπόθητα εισιτήρια. Αυτές είναι ευκαιρίες άλλωστε που δεν έρχονται και κάθε μέρα άρα τις αρπάζεις χωρίς δεύτερη σκέψη. Πόσο μάλλον όταν είσαι αθεράπευτα ερωτευμένος με τα ταξίδια και δη με τη Λατινική Αμερική.
Λόγω έλλειψης χρόνου το ταξίδι είχε διάρκεια δύο εβδομάδων γεγονός που εν τέλει μετάνιωσα διότι το Μεξικό είναι μια τεράστια χώρα την οποία για να πεις ότι έχεις δει πρέπει να αφιερώσεις τουλάχιστον ενάμιση μήνα.
Ξεκίνησα φοβερά ανυπόμονη και ταυτόχρονα αγχωμένη. Όσο και να θέλεις να πιστέψεις ότι όλα αυτά που ακούς στην τηλεόραση για το Μεξικό είναι υπερβολές, μία μικρή προκατάληψη πάντα υπάρχει. Η φίλη μου από την άλλη διασκέδαζε με τις απορίες μου. «Λες να μου επιτεθεί κανείς που κάνει μπαμ ότι δεν είμαι από εκεί?», «Πώς θα πάμε με λεωφορείο, κι αν μας σταματήσουν στο δρόμο συμμορίες με όπλα και μας σκοτώσουν όπως στις ταινίες?», «Πώς θα κυκλοφορώ με τη φωτογραφική κρεμασμένη στο λαιμό?», «Υπάρχει περίπτωση να πέσουμε θύματα απαγωγής δεδομένου ότι θα κυκλοφορούμε δύο κοπέλες μόνες?» και άλλα τέτοια ωραία.
Τελικά χρειάστηκαν 2-3 μέρες εκεί για να συνειδητοποιήσω πως όλα αυτά είναι η υπερβολή σε όλο της το μεγαλείο και πως, όπως σε κάθε γωνιά του πλανήτη, αν δεν προκαλείς την τύχη σου μπορείς κάλλιστα να απολαύσεις τις διακοπές σου ανενόχλητος. Βέβαια εντάξει το Μεξικό είναι μία χώρα που αν ταξιδεύεις μόνος (εννοώ χωρίς ταξιδιωτικό γραφείο ή κάποιου είδους οργάνωση) είναι απαραίτητο να ξέρεις τη γλώσσα για να μπορείς να συνεννοηθείς με τον οποιοδήποτε. Kαι ευτυχώς με αυτό δεν είχα κανένα πρόβλημα.
Φτάνοντας στο Μεξικό πήγαμε κατευθείαν στην πόλη που σπουδάζει, στην Puebla. Μεταφορικό μέσο λεωφορείο, τα αντίστοιχα δικά μας Κτελ που όμως είχαν κάποιες βασικές διαφορές: Wi fi, μεγάλα και άνετα καθίσματα, παροχή σνακ και αναψυκτικού, βιντεοσκόπηση με κάμερα των προσώπων όλων των επιβαινόντων για λόγους ασφαλείας και ειδικό αυτοκολλητάκι κατά την επιβίβαση με το οποίο έπαιρνες τη βαλίτσα σου κατά την άφιξη. Υπήρχαν 2 υπάλληλοι που έλεγχαν τις βαλίτσες που έπαιρνε ο καθένας.
Στην Puebla μείναμε συνολικά 4 μέρες. Η πρώτη ήταν χαλαρή λόγω ανάγκης για ξεκούραση και τις επόμενες τις περάσαμε εξερευνώντας την περιοχή. Κάναμε βόλτα στο κέντρο της πόλης, επισκεφθήκαμε την αγορά, δοκιμάσαμε τα τοπικά γλυκά (dulces de leche, camotes, paletas, nieves, cocadas) και τα τοπικά ποτά (mezcal, rompope), πήγαμε για ποτό σε μία περιοχή γνωστή ως container city όπου βρίσκονται διαφόρων ειδών μαγαζιά το ένα δίπλα στο άλλο που είναι σα να βρίσκονται μέσα σε containers.
Επισκέφθηκα επίσης το πανεπιστήμιο της πόλης, συνειδητοποίησα ακόμη μια φορά το πόσο πίσω είμαστε ακόμη κι από μία χώρα που θεωρείται τριτοκοσμική. Επισκεφθήκαμε ακόμη την Cholula, κομμάτι της πόλης γνωστό για τις εκκλησίες του. Λέγεται ότι είναι η πόλη της συνεχούς γιορτής καθότι έχει κάπου στις 365 εκκλησίες οι οποίες έχουν τη μέρα της γιορτής τους, άρα κάθε μέρα κάποια γιορτάζει. Η γνωστότερη από αυτές είναι χτισμένη πάνω σε μία πυραμίδα την οποία ήθελαν να καλύψουν οι κατακτητές ισπανοί και να επιβάλουν τη δική τους θρησκεία στο ντόπιο πληθυσμό. Η θέα της πόλης από την εν λόγω εκκλησία, απλά μαγική.
Το πρόγραμμα για τις επόμενες μέρες είχε Mexico City. Όπως αναμενόταν το έπαθα το πρώτο σοκ όταν κατάλαβα το πώς οδηγούν, την κίνηση του κέντρου, το πόσο πυκνοκατοικημένη είναι η πόλη (22.000.000 κάτοικοι), το πόση φτώχεια έβλεπες παντού…
Πήραμε ένα ταξί από το σταθμό των λεωφορείων για το ξενοδοχείο μας και χωρίς υπερβολή, δεινοπάθησα. Αυτοκίνητα παντού, να χώνονται όπου έβρισκαν, η λέξη φλας άγνωστη στο λεξιλόγιό τους, απότομα ξεκινήματα, φρεναρίσματα, ένας πραγματικός εφιάλτης κάτω από έναν ήλιο που ανέβαζε τη θερμοκρασία στους 30 βαθμούς και λόγω υψομέτρου σε έκαιγε στο 20λεπτο αν δεν είχες προνοήσει να βάλεις αντηλιακό. Στα πεζοδρόμια ο κόσμος δε χωρούσε να περπατήσει, μαγαζιά το ένα δίπλα στο άλλο με κάθε λογής εμπόρευμα. Σε κάθε γωνία και κάποιος που μαγείρευε και πουλούσε φαγητό στο δρόμο: Τacos, quesadillas, chalupas, empanadas, paella, φρούτα, γλυκά, τα πάντα…και όλα μέσα στα χρώματα, έντονα χρώματα παντού, στους τοίχους, στα ρούχα, στα δέντρα που εδώ και λίγο καιρό είχαν αρχίσει να ανθίζουν…
Τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιό μας και αφού ξεκουραστήκαμε λίγο βγήκαμε για το πρώτο περπάτημα στο κέντρο. Ήταν καθημερινή απογευματάκι, τα μαγαζιά ανοιχτά και άπειρος κόσμος παντού. Περπατήσαμε μέχρι την κεντρική πλατεία (Zocalo) όπου εκτός από τον καθεδρικό και τα γύρω κτήρια θαυμάσαμε την πελώρια σημαία στη μέση της πλατείας. Πιο κάτω αστυνομία, κόσμος, φωνές και κλάματα. Ένα αστυνομικό βανάκι και μια πληθώρα αστυνομικών συλλάμβαναν μία ομάδα μικρών παιδιών που πουλούσαν στο δρόμο χωρίς άδεια.
Τσιμπήσαμε κάτι σε μία panaderia και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για να ετοιμαστούμε για το βράδυ. Πρώτη νύχτα στην πρωτεύουσα του Μεξικού και δε θα μπορούσα να ζητήσω τίποτε άλλο από τους Mariachis. Ευτυχώς η πλατεία Garibaldi ήταν κανα τέταρτο από το ξενοδοχείο μας κι έτσι δεν άργησα να πραγματοποιήσω ένα όνειρο που είχα από τότε που έβλεπα μετά μανίας τις μεξικάνικες σαπουνόπερες όντας πιτσιρίκα. Ζητήσαμε από ένα γκρουπ 7 μαριάτσι να μας παίξουν ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια του A.Fernandez, το Como quien pierde una estrella. Στη συνέχεια περιπλανηθήκαμε στους πάγκους με τα σουβενίρ… Ένα σωρό πλανόδιοι κατά μήκος της πλατείας με κάθε λογής μεξικάνικες χειροτεχνίες, σομπρέρος, μαγνητάκια, τσάντες και πολλά άλλα σουβενίρ. Γύρισα στο ξενοδοχείο με μία τεράστια σακούλα με ένα τυπικό σομπρέρο προοριζόμενο για το σαλόνι μου και ένα σωρό αναμνηστικά. Ο πονοκέφαλος για το πού θα χωρούσαν στις αποσκευές μου είχε μόλις αρχίσει. Αλλά δε μπορούσα να προβάλλω καμία απολύτως αντίσταση…
Φτάνοντας στο ξενοδοχείο το ίδιο βράδυ είχαμε ήδη αρχίσει να κάνουμε σχέδια για την επόμενη μέρα. Προτεραιότητά μας η επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο Teotihuacan κι έτσι ρωτήσαμε τη ρεσεψιονίστ ποιός ήταν ο ευκολότερος τρόπος να πάμε εκεί μιας που ήταν κανα 40λεπτο οδικώς από το κέντρο. Όπως μας ενημέρωσε η πιο ασφαλής και οικονομική λύση για κάποιον που ταξιδεύει μόνος ή με 1-2 άτομα είναι ο προσωπικός ξεναγός. Το σύστημα είχε ως εξής: Το ξενοδοχείο συνεργάζεται με έναν τύπο του οποίου η επιχείρηση περιλαμβάνει γύρω στα 40 αυτοκίνητα. Οι υπηρεσίες που σου παρέχουν είναι μεταφορά σε όποιο σημείο της πόλης θες ή οργανωμένα τουρ σε αξιοθέατα της πόλης με συνοδεία ξεναγού καθόλη τη διάρκεια της μέρας.Η χρέωση πάει ανά αμάξι και όχι ανά άτομο (άρα στην περίπτωση που η παρέα σου αποτελείται από 3-4 άτομα συμφέρει πολύ καλύτερα) και στην τιμή δεν περιλαμβάνεται το φαγητό. Ο ξεναγός υποχρεούται να σε παραλάβει από το ξενοδοχείο σου, να σου προτείνει αξιοθέατα, να σε πάει σε όποιο/α από αυτά επιλέξεις, να σου κάνει την ξενάγηση εκεί και αργά το απόγευμα να σε επιστρέψει στο ξενοδοχείο σου. Το ξενοδοχείο εγγυάται για την ασφάλειά σου και μετά το τέλος κάθε ξενάγησης αφήνεις στη ρεσεψιόν μια αναφορά για το κατά πόσον έμεινες ευχαριστημένος από την υπηρεσία. Πολύ καλό για να είναι οικονομικό ήταν η πρώτη σκέψη μου… Κι όμως ήταν! Σίγουρα δε θα το έλεγε κανείς αμελητέο το ποσό που μας ζητήθηκε, αλλά σε κάθε περίπτωση αν συνυπολογίσεις την ασφάλεια, το χρόνο που δε χάνεις ψάχνοντας, τα έξοδα της βενζίνης των μεταφορών, την άνεση κλπ είναι μία λύση που προσωπικά θα συνιστούσα σε οποιονδήποτε σκέφτεται να ταξιδέψει στο Μεξικό χωρίς να δώσει τα αστρονομικά ποσά που ζητάνε τα τουριστικά γραφεία.
Σε προσωπική συζήτηση που είχα με τον ξεναγό τις επόμενες μέρες μου είπε πως η νοοτροπία τους είναι η εξυπηρέτηση του πελάτη με τον καλύτερο και οικονομικότερο δυνατό τρόπο και η αποφυγή των καθαρά τουριστικών περιοχών από την άποψη πως οι άνθρωποι που ασχολούνται επαγγελματικά με αυτό είναι ντόπιοι και προτιμούν να δείχνουν στον επισκέπτη την πιο παραδοσιακή και αυθεντική πλευρά της χώρας και όχι τις τουριστικές ατραξιόν. Η συζήτηση αυτή έγινε με αφορμή το Κανκούν στο οποίο ενώ είχα κανονίσει να πάω τελικά δε μου έφτασε ο χρόνος. Απ’ ό,τι φαίνεται μάλλον καλύτερα που έγιναν έτσι τα πράγματα καθότι και εκείνος μου επιβεβαίωσε αυτό που είχα διαβάσει σε πολλά σάιτς, ότι εκεί αν δεν πας με κάποιον που ξέρει να σε πάει σε παραλίες απόμερες δεν αξίζει τον κόπο η διάσημη τουριστική περιοχή. Έτσι μείναμε στο ότι μόλις επιστρέψω στο Μεξικό θα κανονίσει εκείνος road trip ως το Κανκούν με στάσεις στα ομορφότερα μέρη!
Κλείνω την παρένθεση πληροφοριών για τη μετακίνηση εντός της πρωτεύουσας και συνεχίζω με το Teotihuacan. Ένας τεράστιος αρχαιολογικός χώρος με προεξέχουσες τις πυραμίδες του Ήλιου και της Σελήνης. Μας πήρε ένα 3ωρο γεμάτο να ανέβουμε και στις δύο, να θαυμάσουμε τη θέα, να επισκεφθούμε το μουσείο, να περπατήσουμε σε όλη την έκταση του χώρου και να βγάλουμε φωτογραφίες παντού. Ο ήλιος να κάνει το έργο μας ακόμη πιο δύσκολο αλλά δεν το βάλαμε κάτω. Πήγαμε μέχρι το ψηλότερο σημείο, θαυμάσαμε τη θέα όλης της πεδιάδας, ιδρώσαμε μέχρι εκεί που δεν πάει…
Γυρίζοντας στο ξενοδοχείο οι αντοχές μας ήταν περιορισμένες. Μετά από ένα ντουσάκι τα πόδια μας αρνούνταν πεισματικά να περπατήσουν αλλά όσο προκλητικό κι αν έδειχνε το κρεβάτι, το στομάχι είχε άλλη άποψη . Μετά κόπων και βασάνων φτάσαμε στο κοντινότερο εστιατόριο (10 βήματα), ένα αργεντίνικο, και μετά από ένα φανταστικό γεύμα παραδοθήκαμε άνευ όρων στις αγκάλες του Μορφέα.
Την επόμενη μέρα είχαμε κανονίσει με τον ξεναγό να μας παραλάβει νωρίς το πρωί και να μας ξεναγήσει σε ορισμένα σημεία της πόλης που επιλέξαμε να δούμε. Ξεκινήσαμε με την περιοχή Coyoacan που βρίσκεται το μουσείο της Frida Kalho και στη συνέχεια το πρόγραμμα είχε ιππασία και βόλτα με γόνδολα στην περιοχή Xochimilco. Το απόγευμα πήγαμε στο δάσος Chapultepec στο οποίο υπάρχει ένα κάστρο που όμως δεν ανεβήκαμε καθότι σε μισή ώρα θα έκλεινε. Πιο δίπλα, το μουσείο Ανθρωπολογίας. Ένα κτήριο υπερσύγχρονο και μοντέρνο που ανετότατα συναγωνίζεται σε υποδομή και περιεχόμενο τα πιο διάσημα ευρωπαϊκά μουσεία. Είδαμε πολύ υλικό από τους αρχαίους πολιτισμούς της χώρας ταξινομημένο ανά νομό, και βέβαια, το γνωστό Ημερολόγιο των Αζτέκων.
Το βράδυ το πρόγραμμα είχε salsa bar.Πήγαμε ξανά στην πλατεία Garibaldi όπου αυτή τη φορά διασκεδάσαμε στο μαγαζί Tropicana. Είχε μία μπάντα που έπαιζε live salsa και μία πίστα όπου χόρευαν όλοι, μικροί, μεγάλοι, άντρες, γυναίκες, από τους πιο συνεσταλμένους μέχρι τους πιο ζωηρούς. Περάσαμε όλο το βράδυ χορεύοντας επομένως ήταν προκαθορισμένο ότι η επόμενη μέρα θα μας έβρισκε κομμάτια και το μόνο που θα κάναμε θα ήταν η μετάβασή μας στην Οαχάκα.
Επέλεξα να επισκεφθώ τη συγκεκριμένη περιοχή κυρίως λόγω της αρχαιολογικής της ζώνης, του Monte Alban, αλλά και επειδή δεν ήθελα να ξοδέψω πολύ χρόνο ταξιδεύοντας δεδομένου ότι έτσι κι αλλιώς ήμουν περιορισμένη χρονικά, άρα ήθελα διαδρομές σχετικά κοντινές. Στην Οαχάκα πήγαμε αεροπορικώς με την Interjet και φτάσαμε βραδάκι. Μόνο η διαδρομή από το αεροδρόμιο μέχρι το ξενοδοχείο μας ήταν ικανή να μου δημιουργήσει υπερένταση. Φτάνοντας στο δωμάτιο το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάρω τη φωτογραφική μου και να βγω στο κέντρο. Η φίλη μου όντας εξαντλημένη θέλησε να μείνει στο ξενοδοχείο οπότε για πρώτη μου φορά στο Μεξικό θα έπρεπε να πάρω μόνη μου ταξί και να βολτάρω στο κέντρο. Ήταν πιο εύκολο απ’ ό,τι πίστευα.
Η Οαχάκα είναι από τις φτωχότερες περιοχές της χώρας, εντούτοις τα πάντα έχουν μία ασύγκριτη γοητεία και μία λάμψη προερχόμενη από την ποιότητα των ανθρώπων. Εκείνο το βράδυ περπάτησα σε όλο το κέντρο. Ήταν μέσα στη Μεγάλη Βδομάδα, όλες οι εκκλησίες είχαν λειτουργία ως αργά και όλος ο κόσμος σουλάτσαρε στους δρόμους, στις πλατείες, σε κάθε στενό. Ένοιωθα υπερβολικά κουρασμένη αλλά εκστασιασμένη σα να μην ήθελα να τελειώσει το βράδυ. Φτάνοντας στην κεντρική πλατεία πλησίασα σε ένα σημείο που ήταν συγκεντρωμένοι καμιά 400αριά άνθρωποι. Ήταν στη μέση ένας παλιάτσος ο οποίος έκανε σόου. Πλησιάζω, παρακολουθώ και αρχίζω να βγάζω φωτογραφίες. Με αντιλαμβάνεται και μετά από λίγα δευτερόλεπτα μου ανοίγει διάλογο μπροστά σε όλο τον κόσμο. «Από πού είσαι εσύ?», «Από την Ελλάδα» του λέω. «Ένα χειροκρότημα για την Ελλάδαααα» αρχίζει να φωνάζει και όλος ο κόσμος με κοιτάει και χειροκροτεί με εμφανή την περιέργεια στο βλέμμα. Μετά με βάζει κι εμένα στο παιχνίδι κι αρχίζει να μου ποζάρει για να τον βγάλω φωτογραφίες. Του είπα ευγενικά ότι δεν ήθελα άλλες γιατί θα μου γέμιζε η μνήμη και προσπάθησα να απομακρυνθώ διακριτικά έχοντας ήδη γίνει το κέντρο της προσοχής. Λίγο πιο κάτω, σε ένα στενό ήταν το θέατρο Alcala. Ένα πολύ όμορφο κτήριο ιδίως με τα νυχτερινά φώτα. Ρώτησα έναν αστυνομικό τι ήταν αυτό το κτήριο διότι δε γνώριζα και προσφέρθηκε να περπατήσει μαζί μου ως εκεί για να το βγάλω φωτογραφία. Μου πρότεινε αν ήθελα να με βγάλει εκείνος και στο μεταξύ από το μπαλκόνι του απέναντι εστιατορίου είχε κατέβει ο ιδιοκτήτης ο οποίος μας είχε δει και καταλαβαίνοντας ότι είμαι τουρίστρια ήρθε και μου πρότεινε να ανέβω πάνω καθότι το θέατρο φαινόταν καλύτερα από το μπαλκόνι του μαγαζιού του. Μου άνοιξε κουβέντα, με κέρασε χυμό (μπύρα ήθελε αλλά εγώ δεν πίνω) και μου έδειξε τα έργα του. Ήταν ένας φευγάτος 40άρης, ζωγράφος, που είχε μία μικρή σοφίτα μέσα στο εστιατόριό του στην οποία ζωγράφιζε.
Συνέχισα τη βόλτα μου ανηφορίζοντας τον κεντρικότερο δρόμο της πόλης και πέρασα μπροστά από την πλατεία Santo Domingo. Μία επιβλητική εκκλησία, πεζούλια γεμάτα ανθρώπους, δέντρα ανθισμένα με κόκκινα λουλούδια και ένα φεγγάρι να διακρίνεται πίσω από τα σύννεφα συνέθεταν μία εικόνα αποστομωτική. Πιο πάνω, πλανόδιοι πωλητές πίσω από ατελείωτους πάγκους με χειροποίητα κοσμήματα κάθε λογής...κοινώς η χαρά του θηλυκού τουρίστα!
Η επόμενη μέρα μας βρήκε να βολτάρουμε στην πόλη για να την εξερευνήσουμε στο φως της ημέρας. Το πρόγραμμα είχε Monte Alban αλλά με το ζόρι προλάβαμε το πρωινό στο ξενοδοχείο που σερβιρόταν μέχρι τις 12.00. Οπότε είπαμε θα την περάσουμε πιο χαλαρά. Άλλωστε είχαμε και μία τρίτη μέρα ολόκληρη στην Οαχάκα οπότε και εν τέλει πήγαμε στην αρχαιολογική ζώνη. Πρώτα είδαμε το μουσείο της, στη συνέχεια κάναμε ένα διάλειμμα για tacos με κοτόπουλο και ένα φυσικό χυμό παπάγια και το επόμενο τρίωρο το περάσαμε ανεβοκατεβαίνοντας πυραμίδες και θαυμάζοντας τη θέα της πόλης από ψηλά. Το τοπίο ήταν ξερό και άδειο γεγονός που φαίνεται σε όλες σχεδόν τις εικόνες που τράβηξα στις οποίες κυριαρχεί το γαλάζιο του ουρανού και το καφέ της ξέρας. Ενώ τα γύρω βουνά είχαν βλάστηση, στον αρχαιολογικό χώρο τα δέντρα ήταν μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού σε αντίθεση με το Τeotihuacan.
Η επόμενη μέρα μας βρήκε στο λεωφορείο της επιστροφής για την Puebla. Θα έμενα μία μέρα ακόμη εκεί που θα την αφιερώναμε σε ψώνια και σε συμμάζεμα αποσκευών, ενώ την επόμενη είχα κανονίσει μονοήμερη στην Cuernavaca.
Αναχωρήσαμε από την Οαχάκα μεσημεράκι και μετά από 6.5 ώρες ανεβοκατεβαίνοντας βουνά και καθυστερώντας λόγω ενός ατυχήματος φτάσαμε στον προορισμό μας. Την επόμενη ξεναγήθηκα από τη φίλη μου και τη μητέρα της στα high class λημέρια της πόλης. Το εμπορικό τους κέντρο λέγεται Angelopolis και είναι αμερικάνικου τύπου αλλά κατά τη γνώμη μου πολύ πιο κυριλέ. Και ο λόγος? Ότι στο Μεξικό επί της ουσίας υπάρχουν δύο βασικά κοινωνικά στρώματα: Αυτοί που ζουν με 2 ευρώ τη μέρα και αυτοί που δεν ξέρουν τι έχουν. Μέχρι στιγμής ότι επισκεφθήκαμε είχε ανθρώπους της πρώτης κατηγορίας…τώρα θα βλέπαμε και την άλλη όψη: Πανάκριβα σουβ τύπου Chrysler, Τοuareg, Cayenne να καταφθάνουν στο πάρκινγκ του εμπορικού και από αυτά να κατεβαίνουν άνθρωποι στην τρίχα που μπαίνουν σε κάθε μπουτίκ και ξοδεύουν δυόμιση χιλιάρικα για την πλάκα τους μέσα σε μισή ώρα. Τώρα θα μου πείτε ok παντού η υψηλή κοινωνική τάξη είναι έτσι και δε θα διαφωνήσω, απλώς μου έκανε φοβερή εντύπωση η συνύπαρξη της εξαθλίωσης από τη μία πλευρά και της απόλυτης χλιδής από την άλλη χωρίς να υπάρχει το ενδιάμεσο στάδιο.
Την επόμενη μέρα είχα εγερτήριο πολύ νωρίς διότι το πρόγραμμα είχε επιστροφή στo Mexico City. Αποφάσισα να περάσω την τελευταία μέρα μου στην Cuernavaca για να γνωρίσω και ακόμα μία πόλη στον ελάχιστο χρόνο που θα μου απέμενε. Η φίλη μου έμεινε στην Puebla διότι ξεκινούσαν τα μαθήματα στο Πανεπιστήμιο έτσι αποφάσισα να απευθυνθώ εκ νέου στον ξεναγό ο οποίος μου είχε πει ότι για όσο καιρό θα ήμουν στη χώρα οτιδήποτε κι αν χρειαζόμουν μπορούσα να απευθυνθώ σ’ εκείνον. Έτσι κανονίσαμε να με πάει πρώτα σε μία αρχαιολογική περιοχή 40km μετά την Cuernavaca που λέγεται Xochicalco και στη συνέχεια να επισκεφθούμε την πόλη. Ξεκινήσαμε από Mexico City στις 09.30 και πρώτη στάση για πρωινό κάναμε σε μία γειτονιά των παραγκουπόλεων που συναντήσαμε στη διαδρομή. Ένα ετοιμόρροπο ας το πούμε κτήριο με μία αυτοσχέδια κουζίνα πίσω από την οποία μία κυρία έφτιαχνε τοπικά φαγητά, πλαστικά τραπέζια και καρέκλες, και όταν ζήτησα να πλύνω τα χέρια μου με οδήγησαν σε ένα χώρο ονομαζόμενο μπάνιο που είχε ένα νιπτήρα και μία λεκάνη απαρχαιωμένα δίπλα στα οποία υπήρχε ένα τεράστιο βαρέλι με ας πούμε καθαρό νερό και ένα πλαστικό κουβαδάκι για να το ρίχνεις. Αυτό ήταν ακόμη ένα πολιτισμικό σοκ όχι τόσο επειδή δεν είχα συνηθίσει τη φτώχεια αλλά μέχρι εκείνη τη στιγμή οι συνθήκες κάτω από τις οποίες είχα υπάρξει μπορούσαν να χαρακτηριστούν αξιοπρεπείς ακόμη και με το ζόρι.
Στο Xochicalco δεν αργήσαμε πολύ να φτάσουμε, άλλωστε μετά από τόσες μέρες περιπλανώμενη σε μία χώρα με την έκταση του Μεξικού, 1.5 ώρα οδικώς μου φαινόταν μισάωρο. Εκείνη τη μέρα ο ήλιος έκαιγε περισσότερο από ποτέ και λόγω του ότι το συγκεκριμένο μέρος δεν είναι τόσο διάσημο όσο οι άλλες δύο αρχαιολογικές ζώνες που πήγα οι επισκέπτες ήμασταν ελάχιστοι. Μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι ενώ οι άλλες δύο αρχαιολογικές ζώνες βρίσκονταν σε μία πεδινή έκταση, η συγκεκριμένη ήταν χτισμένη πάνω σε ένα μεγάλο λόφο. Το αποτέλεσμα? Μία θέα ανεπανάληπτη που σε καθήλωνε όσο ανέβαινες στις πυραμίδες που βρίσκονταν πιο ψηλά. Στον ορίζοντα διακρίνονταν τα νερά μιας λίμνης και γύρω γύρω βουνά με ελάχιστη βλάστηση. Κατοικήσιμη περιοχή πουθενά. Στο πρώτο επίπεδο της αρχαιολογικής ζώνης υπήρχε ένα σημείο σα γήπεδο όπου παιζόταν το γνωστό “juego de la pelota” ή αλλιώς παιχνίδι με τη μπάλα. Πρόκειται για μια δραστηριότητα της αρχαιότητας κατά την οποία οι παίκτες μιας ομάδας έπρεπε να περάσουν τη μπάλα από την τρύπα ενός σημείου που έμοιαζε με το εξωτερικό τμήμα ενός κλειδιού σπρώχνοντάς την και χτυπώντας την όμως με τη μέση.
Και κάπως έτσι φτάνουμε λίγες ώρες πριν την επιστροφή μου να περιπλανιόμαστε στο κέντρο της Cuernavaca, μίας πόλης μικρής, ανισόπεδης, με έναν εντυπωσιακό καθεδρικό, πολύχρωμα κτήρια, πλήθος κόσμου στους δρόμους και πιτσιρίκια να δίνουν το δικό τους σόου κατακλύζοντας τις πλατείες.
Αν με ρωτήσετε τι μου άρεσε περισσότερο στο Μεξικό δεν ξέρω να σας απαντήσω. Αν πάλι μου πείτε ότι σας ζάλισα με την πολυλογία μου θα το καταλάβω και θα έχετε και δίκιο. Το θέμα είναι ότι από αυτό το ταξίδι έχω γυρίσει πιο ήρεμη, πιο πλήρης, πιο έμπειρη. Θα ήθελα να μπορούσα να μοιραστώ με ακόμη πιο έντονο τρόπο την εμπειρία μου από αυτήν την αφήγηση και ελπίζω οι φωτογραφίες που θα μοιραστώ μαζί σας να δώσουν μία πιο σαφή εικόνα. Νοιώθω τόσο τυχερή που μέσα σε λίγες σχετικά μέρες είδα, γνώρισα, δοκίμασα. Έχουν μείνει κάποια κενά, όπως πχ το ότι δεν πήγα σε καμία παραλία της χώρας αλλά προτεραιότητά μου ήταν οι αρχαιολογικές ζώνες, οι σχετικά κοντινές διαδρομές, το να δω σε ικανοποιητικό βαθμό τα όποια μέρη, και δεν το μετάνιωσα. Ίσα ίσα που έχοντας μία ιδέα της κατάστασης στη χώρα ξέρω ότι την επόμενη φορά θα είμαι πολύ περισσότερο οργανωμένη.
Και επίσης ξέρω ότι αυτή η επόμενη φορά δε θα αργήσει και πολύ…
Λόγω έλλειψης χρόνου το ταξίδι είχε διάρκεια δύο εβδομάδων γεγονός που εν τέλει μετάνιωσα διότι το Μεξικό είναι μια τεράστια χώρα την οποία για να πεις ότι έχεις δει πρέπει να αφιερώσεις τουλάχιστον ενάμιση μήνα.
Ξεκίνησα φοβερά ανυπόμονη και ταυτόχρονα αγχωμένη. Όσο και να θέλεις να πιστέψεις ότι όλα αυτά που ακούς στην τηλεόραση για το Μεξικό είναι υπερβολές, μία μικρή προκατάληψη πάντα υπάρχει. Η φίλη μου από την άλλη διασκέδαζε με τις απορίες μου. «Λες να μου επιτεθεί κανείς που κάνει μπαμ ότι δεν είμαι από εκεί?», «Πώς θα πάμε με λεωφορείο, κι αν μας σταματήσουν στο δρόμο συμμορίες με όπλα και μας σκοτώσουν όπως στις ταινίες?», «Πώς θα κυκλοφορώ με τη φωτογραφική κρεμασμένη στο λαιμό?», «Υπάρχει περίπτωση να πέσουμε θύματα απαγωγής δεδομένου ότι θα κυκλοφορούμε δύο κοπέλες μόνες?» και άλλα τέτοια ωραία.
Τελικά χρειάστηκαν 2-3 μέρες εκεί για να συνειδητοποιήσω πως όλα αυτά είναι η υπερβολή σε όλο της το μεγαλείο και πως, όπως σε κάθε γωνιά του πλανήτη, αν δεν προκαλείς την τύχη σου μπορείς κάλλιστα να απολαύσεις τις διακοπές σου ανενόχλητος. Βέβαια εντάξει το Μεξικό είναι μία χώρα που αν ταξιδεύεις μόνος (εννοώ χωρίς ταξιδιωτικό γραφείο ή κάποιου είδους οργάνωση) είναι απαραίτητο να ξέρεις τη γλώσσα για να μπορείς να συνεννοηθείς με τον οποιοδήποτε. Kαι ευτυχώς με αυτό δεν είχα κανένα πρόβλημα.
Φτάνοντας στο Μεξικό πήγαμε κατευθείαν στην πόλη που σπουδάζει, στην Puebla. Μεταφορικό μέσο λεωφορείο, τα αντίστοιχα δικά μας Κτελ που όμως είχαν κάποιες βασικές διαφορές: Wi fi, μεγάλα και άνετα καθίσματα, παροχή σνακ και αναψυκτικού, βιντεοσκόπηση με κάμερα των προσώπων όλων των επιβαινόντων για λόγους ασφαλείας και ειδικό αυτοκολλητάκι κατά την επιβίβαση με το οποίο έπαιρνες τη βαλίτσα σου κατά την άφιξη. Υπήρχαν 2 υπάλληλοι που έλεγχαν τις βαλίτσες που έπαιρνε ο καθένας.
Στην Puebla μείναμε συνολικά 4 μέρες. Η πρώτη ήταν χαλαρή λόγω ανάγκης για ξεκούραση και τις επόμενες τις περάσαμε εξερευνώντας την περιοχή. Κάναμε βόλτα στο κέντρο της πόλης, επισκεφθήκαμε την αγορά, δοκιμάσαμε τα τοπικά γλυκά (dulces de leche, camotes, paletas, nieves, cocadas) και τα τοπικά ποτά (mezcal, rompope), πήγαμε για ποτό σε μία περιοχή γνωστή ως container city όπου βρίσκονται διαφόρων ειδών μαγαζιά το ένα δίπλα στο άλλο που είναι σα να βρίσκονται μέσα σε containers.
Επισκέφθηκα επίσης το πανεπιστήμιο της πόλης, συνειδητοποίησα ακόμη μια φορά το πόσο πίσω είμαστε ακόμη κι από μία χώρα που θεωρείται τριτοκοσμική. Επισκεφθήκαμε ακόμη την Cholula, κομμάτι της πόλης γνωστό για τις εκκλησίες του. Λέγεται ότι είναι η πόλη της συνεχούς γιορτής καθότι έχει κάπου στις 365 εκκλησίες οι οποίες έχουν τη μέρα της γιορτής τους, άρα κάθε μέρα κάποια γιορτάζει. Η γνωστότερη από αυτές είναι χτισμένη πάνω σε μία πυραμίδα την οποία ήθελαν να καλύψουν οι κατακτητές ισπανοί και να επιβάλουν τη δική τους θρησκεία στο ντόπιο πληθυσμό. Η θέα της πόλης από την εν λόγω εκκλησία, απλά μαγική.
Το πρόγραμμα για τις επόμενες μέρες είχε Mexico City. Όπως αναμενόταν το έπαθα το πρώτο σοκ όταν κατάλαβα το πώς οδηγούν, την κίνηση του κέντρου, το πόσο πυκνοκατοικημένη είναι η πόλη (22.000.000 κάτοικοι), το πόση φτώχεια έβλεπες παντού…
Πήραμε ένα ταξί από το σταθμό των λεωφορείων για το ξενοδοχείο μας και χωρίς υπερβολή, δεινοπάθησα. Αυτοκίνητα παντού, να χώνονται όπου έβρισκαν, η λέξη φλας άγνωστη στο λεξιλόγιό τους, απότομα ξεκινήματα, φρεναρίσματα, ένας πραγματικός εφιάλτης κάτω από έναν ήλιο που ανέβαζε τη θερμοκρασία στους 30 βαθμούς και λόγω υψομέτρου σε έκαιγε στο 20λεπτο αν δεν είχες προνοήσει να βάλεις αντηλιακό. Στα πεζοδρόμια ο κόσμος δε χωρούσε να περπατήσει, μαγαζιά το ένα δίπλα στο άλλο με κάθε λογής εμπόρευμα. Σε κάθε γωνία και κάποιος που μαγείρευε και πουλούσε φαγητό στο δρόμο: Τacos, quesadillas, chalupas, empanadas, paella, φρούτα, γλυκά, τα πάντα…και όλα μέσα στα χρώματα, έντονα χρώματα παντού, στους τοίχους, στα ρούχα, στα δέντρα που εδώ και λίγο καιρό είχαν αρχίσει να ανθίζουν…
Τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιό μας και αφού ξεκουραστήκαμε λίγο βγήκαμε για το πρώτο περπάτημα στο κέντρο. Ήταν καθημερινή απογευματάκι, τα μαγαζιά ανοιχτά και άπειρος κόσμος παντού. Περπατήσαμε μέχρι την κεντρική πλατεία (Zocalo) όπου εκτός από τον καθεδρικό και τα γύρω κτήρια θαυμάσαμε την πελώρια σημαία στη μέση της πλατείας. Πιο κάτω αστυνομία, κόσμος, φωνές και κλάματα. Ένα αστυνομικό βανάκι και μια πληθώρα αστυνομικών συλλάμβαναν μία ομάδα μικρών παιδιών που πουλούσαν στο δρόμο χωρίς άδεια.
Τσιμπήσαμε κάτι σε μία panaderia και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για να ετοιμαστούμε για το βράδυ. Πρώτη νύχτα στην πρωτεύουσα του Μεξικού και δε θα μπορούσα να ζητήσω τίποτε άλλο από τους Mariachis. Ευτυχώς η πλατεία Garibaldi ήταν κανα τέταρτο από το ξενοδοχείο μας κι έτσι δεν άργησα να πραγματοποιήσω ένα όνειρο που είχα από τότε που έβλεπα μετά μανίας τις μεξικάνικες σαπουνόπερες όντας πιτσιρίκα. Ζητήσαμε από ένα γκρουπ 7 μαριάτσι να μας παίξουν ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια του A.Fernandez, το Como quien pierde una estrella. Στη συνέχεια περιπλανηθήκαμε στους πάγκους με τα σουβενίρ… Ένα σωρό πλανόδιοι κατά μήκος της πλατείας με κάθε λογής μεξικάνικες χειροτεχνίες, σομπρέρος, μαγνητάκια, τσάντες και πολλά άλλα σουβενίρ. Γύρισα στο ξενοδοχείο με μία τεράστια σακούλα με ένα τυπικό σομπρέρο προοριζόμενο για το σαλόνι μου και ένα σωρό αναμνηστικά. Ο πονοκέφαλος για το πού θα χωρούσαν στις αποσκευές μου είχε μόλις αρχίσει. Αλλά δε μπορούσα να προβάλλω καμία απολύτως αντίσταση…
Φτάνοντας στο ξενοδοχείο το ίδιο βράδυ είχαμε ήδη αρχίσει να κάνουμε σχέδια για την επόμενη μέρα. Προτεραιότητά μας η επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο Teotihuacan κι έτσι ρωτήσαμε τη ρεσεψιονίστ ποιός ήταν ο ευκολότερος τρόπος να πάμε εκεί μιας που ήταν κανα 40λεπτο οδικώς από το κέντρο. Όπως μας ενημέρωσε η πιο ασφαλής και οικονομική λύση για κάποιον που ταξιδεύει μόνος ή με 1-2 άτομα είναι ο προσωπικός ξεναγός. Το σύστημα είχε ως εξής: Το ξενοδοχείο συνεργάζεται με έναν τύπο του οποίου η επιχείρηση περιλαμβάνει γύρω στα 40 αυτοκίνητα. Οι υπηρεσίες που σου παρέχουν είναι μεταφορά σε όποιο σημείο της πόλης θες ή οργανωμένα τουρ σε αξιοθέατα της πόλης με συνοδεία ξεναγού καθόλη τη διάρκεια της μέρας.Η χρέωση πάει ανά αμάξι και όχι ανά άτομο (άρα στην περίπτωση που η παρέα σου αποτελείται από 3-4 άτομα συμφέρει πολύ καλύτερα) και στην τιμή δεν περιλαμβάνεται το φαγητό. Ο ξεναγός υποχρεούται να σε παραλάβει από το ξενοδοχείο σου, να σου προτείνει αξιοθέατα, να σε πάει σε όποιο/α από αυτά επιλέξεις, να σου κάνει την ξενάγηση εκεί και αργά το απόγευμα να σε επιστρέψει στο ξενοδοχείο σου. Το ξενοδοχείο εγγυάται για την ασφάλειά σου και μετά το τέλος κάθε ξενάγησης αφήνεις στη ρεσεψιόν μια αναφορά για το κατά πόσον έμεινες ευχαριστημένος από την υπηρεσία. Πολύ καλό για να είναι οικονομικό ήταν η πρώτη σκέψη μου… Κι όμως ήταν! Σίγουρα δε θα το έλεγε κανείς αμελητέο το ποσό που μας ζητήθηκε, αλλά σε κάθε περίπτωση αν συνυπολογίσεις την ασφάλεια, το χρόνο που δε χάνεις ψάχνοντας, τα έξοδα της βενζίνης των μεταφορών, την άνεση κλπ είναι μία λύση που προσωπικά θα συνιστούσα σε οποιονδήποτε σκέφτεται να ταξιδέψει στο Μεξικό χωρίς να δώσει τα αστρονομικά ποσά που ζητάνε τα τουριστικά γραφεία.
Σε προσωπική συζήτηση που είχα με τον ξεναγό τις επόμενες μέρες μου είπε πως η νοοτροπία τους είναι η εξυπηρέτηση του πελάτη με τον καλύτερο και οικονομικότερο δυνατό τρόπο και η αποφυγή των καθαρά τουριστικών περιοχών από την άποψη πως οι άνθρωποι που ασχολούνται επαγγελματικά με αυτό είναι ντόπιοι και προτιμούν να δείχνουν στον επισκέπτη την πιο παραδοσιακή και αυθεντική πλευρά της χώρας και όχι τις τουριστικές ατραξιόν. Η συζήτηση αυτή έγινε με αφορμή το Κανκούν στο οποίο ενώ είχα κανονίσει να πάω τελικά δε μου έφτασε ο χρόνος. Απ’ ό,τι φαίνεται μάλλον καλύτερα που έγιναν έτσι τα πράγματα καθότι και εκείνος μου επιβεβαίωσε αυτό που είχα διαβάσει σε πολλά σάιτς, ότι εκεί αν δεν πας με κάποιον που ξέρει να σε πάει σε παραλίες απόμερες δεν αξίζει τον κόπο η διάσημη τουριστική περιοχή. Έτσι μείναμε στο ότι μόλις επιστρέψω στο Μεξικό θα κανονίσει εκείνος road trip ως το Κανκούν με στάσεις στα ομορφότερα μέρη!
Κλείνω την παρένθεση πληροφοριών για τη μετακίνηση εντός της πρωτεύουσας και συνεχίζω με το Teotihuacan. Ένας τεράστιος αρχαιολογικός χώρος με προεξέχουσες τις πυραμίδες του Ήλιου και της Σελήνης. Μας πήρε ένα 3ωρο γεμάτο να ανέβουμε και στις δύο, να θαυμάσουμε τη θέα, να επισκεφθούμε το μουσείο, να περπατήσουμε σε όλη την έκταση του χώρου και να βγάλουμε φωτογραφίες παντού. Ο ήλιος να κάνει το έργο μας ακόμη πιο δύσκολο αλλά δεν το βάλαμε κάτω. Πήγαμε μέχρι το ψηλότερο σημείο, θαυμάσαμε τη θέα όλης της πεδιάδας, ιδρώσαμε μέχρι εκεί που δεν πάει…
Γυρίζοντας στο ξενοδοχείο οι αντοχές μας ήταν περιορισμένες. Μετά από ένα ντουσάκι τα πόδια μας αρνούνταν πεισματικά να περπατήσουν αλλά όσο προκλητικό κι αν έδειχνε το κρεβάτι, το στομάχι είχε άλλη άποψη . Μετά κόπων και βασάνων φτάσαμε στο κοντινότερο εστιατόριο (10 βήματα), ένα αργεντίνικο, και μετά από ένα φανταστικό γεύμα παραδοθήκαμε άνευ όρων στις αγκάλες του Μορφέα.
Την επόμενη μέρα είχαμε κανονίσει με τον ξεναγό να μας παραλάβει νωρίς το πρωί και να μας ξεναγήσει σε ορισμένα σημεία της πόλης που επιλέξαμε να δούμε. Ξεκινήσαμε με την περιοχή Coyoacan που βρίσκεται το μουσείο της Frida Kalho και στη συνέχεια το πρόγραμμα είχε ιππασία και βόλτα με γόνδολα στην περιοχή Xochimilco. Το απόγευμα πήγαμε στο δάσος Chapultepec στο οποίο υπάρχει ένα κάστρο που όμως δεν ανεβήκαμε καθότι σε μισή ώρα θα έκλεινε. Πιο δίπλα, το μουσείο Ανθρωπολογίας. Ένα κτήριο υπερσύγχρονο και μοντέρνο που ανετότατα συναγωνίζεται σε υποδομή και περιεχόμενο τα πιο διάσημα ευρωπαϊκά μουσεία. Είδαμε πολύ υλικό από τους αρχαίους πολιτισμούς της χώρας ταξινομημένο ανά νομό, και βέβαια, το γνωστό Ημερολόγιο των Αζτέκων.
Το βράδυ το πρόγραμμα είχε salsa bar.Πήγαμε ξανά στην πλατεία Garibaldi όπου αυτή τη φορά διασκεδάσαμε στο μαγαζί Tropicana. Είχε μία μπάντα που έπαιζε live salsa και μία πίστα όπου χόρευαν όλοι, μικροί, μεγάλοι, άντρες, γυναίκες, από τους πιο συνεσταλμένους μέχρι τους πιο ζωηρούς. Περάσαμε όλο το βράδυ χορεύοντας επομένως ήταν προκαθορισμένο ότι η επόμενη μέρα θα μας έβρισκε κομμάτια και το μόνο που θα κάναμε θα ήταν η μετάβασή μας στην Οαχάκα.
Επέλεξα να επισκεφθώ τη συγκεκριμένη περιοχή κυρίως λόγω της αρχαιολογικής της ζώνης, του Monte Alban, αλλά και επειδή δεν ήθελα να ξοδέψω πολύ χρόνο ταξιδεύοντας δεδομένου ότι έτσι κι αλλιώς ήμουν περιορισμένη χρονικά, άρα ήθελα διαδρομές σχετικά κοντινές. Στην Οαχάκα πήγαμε αεροπορικώς με την Interjet και φτάσαμε βραδάκι. Μόνο η διαδρομή από το αεροδρόμιο μέχρι το ξενοδοχείο μας ήταν ικανή να μου δημιουργήσει υπερένταση. Φτάνοντας στο δωμάτιο το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάρω τη φωτογραφική μου και να βγω στο κέντρο. Η φίλη μου όντας εξαντλημένη θέλησε να μείνει στο ξενοδοχείο οπότε για πρώτη μου φορά στο Μεξικό θα έπρεπε να πάρω μόνη μου ταξί και να βολτάρω στο κέντρο. Ήταν πιο εύκολο απ’ ό,τι πίστευα.
Η Οαχάκα είναι από τις φτωχότερες περιοχές της χώρας, εντούτοις τα πάντα έχουν μία ασύγκριτη γοητεία και μία λάμψη προερχόμενη από την ποιότητα των ανθρώπων. Εκείνο το βράδυ περπάτησα σε όλο το κέντρο. Ήταν μέσα στη Μεγάλη Βδομάδα, όλες οι εκκλησίες είχαν λειτουργία ως αργά και όλος ο κόσμος σουλάτσαρε στους δρόμους, στις πλατείες, σε κάθε στενό. Ένοιωθα υπερβολικά κουρασμένη αλλά εκστασιασμένη σα να μην ήθελα να τελειώσει το βράδυ. Φτάνοντας στην κεντρική πλατεία πλησίασα σε ένα σημείο που ήταν συγκεντρωμένοι καμιά 400αριά άνθρωποι. Ήταν στη μέση ένας παλιάτσος ο οποίος έκανε σόου. Πλησιάζω, παρακολουθώ και αρχίζω να βγάζω φωτογραφίες. Με αντιλαμβάνεται και μετά από λίγα δευτερόλεπτα μου ανοίγει διάλογο μπροστά σε όλο τον κόσμο. «Από πού είσαι εσύ?», «Από την Ελλάδα» του λέω. «Ένα χειροκρότημα για την Ελλάδαααα» αρχίζει να φωνάζει και όλος ο κόσμος με κοιτάει και χειροκροτεί με εμφανή την περιέργεια στο βλέμμα. Μετά με βάζει κι εμένα στο παιχνίδι κι αρχίζει να μου ποζάρει για να τον βγάλω φωτογραφίες. Του είπα ευγενικά ότι δεν ήθελα άλλες γιατί θα μου γέμιζε η μνήμη και προσπάθησα να απομακρυνθώ διακριτικά έχοντας ήδη γίνει το κέντρο της προσοχής. Λίγο πιο κάτω, σε ένα στενό ήταν το θέατρο Alcala. Ένα πολύ όμορφο κτήριο ιδίως με τα νυχτερινά φώτα. Ρώτησα έναν αστυνομικό τι ήταν αυτό το κτήριο διότι δε γνώριζα και προσφέρθηκε να περπατήσει μαζί μου ως εκεί για να το βγάλω φωτογραφία. Μου πρότεινε αν ήθελα να με βγάλει εκείνος και στο μεταξύ από το μπαλκόνι του απέναντι εστιατορίου είχε κατέβει ο ιδιοκτήτης ο οποίος μας είχε δει και καταλαβαίνοντας ότι είμαι τουρίστρια ήρθε και μου πρότεινε να ανέβω πάνω καθότι το θέατρο φαινόταν καλύτερα από το μπαλκόνι του μαγαζιού του. Μου άνοιξε κουβέντα, με κέρασε χυμό (μπύρα ήθελε αλλά εγώ δεν πίνω) και μου έδειξε τα έργα του. Ήταν ένας φευγάτος 40άρης, ζωγράφος, που είχε μία μικρή σοφίτα μέσα στο εστιατόριό του στην οποία ζωγράφιζε.
Συνέχισα τη βόλτα μου ανηφορίζοντας τον κεντρικότερο δρόμο της πόλης και πέρασα μπροστά από την πλατεία Santo Domingo. Μία επιβλητική εκκλησία, πεζούλια γεμάτα ανθρώπους, δέντρα ανθισμένα με κόκκινα λουλούδια και ένα φεγγάρι να διακρίνεται πίσω από τα σύννεφα συνέθεταν μία εικόνα αποστομωτική. Πιο πάνω, πλανόδιοι πωλητές πίσω από ατελείωτους πάγκους με χειροποίητα κοσμήματα κάθε λογής...κοινώς η χαρά του θηλυκού τουρίστα!
Η επόμενη μέρα μας βρήκε να βολτάρουμε στην πόλη για να την εξερευνήσουμε στο φως της ημέρας. Το πρόγραμμα είχε Monte Alban αλλά με το ζόρι προλάβαμε το πρωινό στο ξενοδοχείο που σερβιρόταν μέχρι τις 12.00. Οπότε είπαμε θα την περάσουμε πιο χαλαρά. Άλλωστε είχαμε και μία τρίτη μέρα ολόκληρη στην Οαχάκα οπότε και εν τέλει πήγαμε στην αρχαιολογική ζώνη. Πρώτα είδαμε το μουσείο της, στη συνέχεια κάναμε ένα διάλειμμα για tacos με κοτόπουλο και ένα φυσικό χυμό παπάγια και το επόμενο τρίωρο το περάσαμε ανεβοκατεβαίνοντας πυραμίδες και θαυμάζοντας τη θέα της πόλης από ψηλά. Το τοπίο ήταν ξερό και άδειο γεγονός που φαίνεται σε όλες σχεδόν τις εικόνες που τράβηξα στις οποίες κυριαρχεί το γαλάζιο του ουρανού και το καφέ της ξέρας. Ενώ τα γύρω βουνά είχαν βλάστηση, στον αρχαιολογικό χώρο τα δέντρα ήταν μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού σε αντίθεση με το Τeotihuacan.
Η επόμενη μέρα μας βρήκε στο λεωφορείο της επιστροφής για την Puebla. Θα έμενα μία μέρα ακόμη εκεί που θα την αφιερώναμε σε ψώνια και σε συμμάζεμα αποσκευών, ενώ την επόμενη είχα κανονίσει μονοήμερη στην Cuernavaca.
Αναχωρήσαμε από την Οαχάκα μεσημεράκι και μετά από 6.5 ώρες ανεβοκατεβαίνοντας βουνά και καθυστερώντας λόγω ενός ατυχήματος φτάσαμε στον προορισμό μας. Την επόμενη ξεναγήθηκα από τη φίλη μου και τη μητέρα της στα high class λημέρια της πόλης. Το εμπορικό τους κέντρο λέγεται Angelopolis και είναι αμερικάνικου τύπου αλλά κατά τη γνώμη μου πολύ πιο κυριλέ. Και ο λόγος? Ότι στο Μεξικό επί της ουσίας υπάρχουν δύο βασικά κοινωνικά στρώματα: Αυτοί που ζουν με 2 ευρώ τη μέρα και αυτοί που δεν ξέρουν τι έχουν. Μέχρι στιγμής ότι επισκεφθήκαμε είχε ανθρώπους της πρώτης κατηγορίας…τώρα θα βλέπαμε και την άλλη όψη: Πανάκριβα σουβ τύπου Chrysler, Τοuareg, Cayenne να καταφθάνουν στο πάρκινγκ του εμπορικού και από αυτά να κατεβαίνουν άνθρωποι στην τρίχα που μπαίνουν σε κάθε μπουτίκ και ξοδεύουν δυόμιση χιλιάρικα για την πλάκα τους μέσα σε μισή ώρα. Τώρα θα μου πείτε ok παντού η υψηλή κοινωνική τάξη είναι έτσι και δε θα διαφωνήσω, απλώς μου έκανε φοβερή εντύπωση η συνύπαρξη της εξαθλίωσης από τη μία πλευρά και της απόλυτης χλιδής από την άλλη χωρίς να υπάρχει το ενδιάμεσο στάδιο.
Την επόμενη μέρα είχα εγερτήριο πολύ νωρίς διότι το πρόγραμμα είχε επιστροφή στo Mexico City. Αποφάσισα να περάσω την τελευταία μέρα μου στην Cuernavaca για να γνωρίσω και ακόμα μία πόλη στον ελάχιστο χρόνο που θα μου απέμενε. Η φίλη μου έμεινε στην Puebla διότι ξεκινούσαν τα μαθήματα στο Πανεπιστήμιο έτσι αποφάσισα να απευθυνθώ εκ νέου στον ξεναγό ο οποίος μου είχε πει ότι για όσο καιρό θα ήμουν στη χώρα οτιδήποτε κι αν χρειαζόμουν μπορούσα να απευθυνθώ σ’ εκείνον. Έτσι κανονίσαμε να με πάει πρώτα σε μία αρχαιολογική περιοχή 40km μετά την Cuernavaca που λέγεται Xochicalco και στη συνέχεια να επισκεφθούμε την πόλη. Ξεκινήσαμε από Mexico City στις 09.30 και πρώτη στάση για πρωινό κάναμε σε μία γειτονιά των παραγκουπόλεων που συναντήσαμε στη διαδρομή. Ένα ετοιμόρροπο ας το πούμε κτήριο με μία αυτοσχέδια κουζίνα πίσω από την οποία μία κυρία έφτιαχνε τοπικά φαγητά, πλαστικά τραπέζια και καρέκλες, και όταν ζήτησα να πλύνω τα χέρια μου με οδήγησαν σε ένα χώρο ονομαζόμενο μπάνιο που είχε ένα νιπτήρα και μία λεκάνη απαρχαιωμένα δίπλα στα οποία υπήρχε ένα τεράστιο βαρέλι με ας πούμε καθαρό νερό και ένα πλαστικό κουβαδάκι για να το ρίχνεις. Αυτό ήταν ακόμη ένα πολιτισμικό σοκ όχι τόσο επειδή δεν είχα συνηθίσει τη φτώχεια αλλά μέχρι εκείνη τη στιγμή οι συνθήκες κάτω από τις οποίες είχα υπάρξει μπορούσαν να χαρακτηριστούν αξιοπρεπείς ακόμη και με το ζόρι.
Στο Xochicalco δεν αργήσαμε πολύ να φτάσουμε, άλλωστε μετά από τόσες μέρες περιπλανώμενη σε μία χώρα με την έκταση του Μεξικού, 1.5 ώρα οδικώς μου φαινόταν μισάωρο. Εκείνη τη μέρα ο ήλιος έκαιγε περισσότερο από ποτέ και λόγω του ότι το συγκεκριμένο μέρος δεν είναι τόσο διάσημο όσο οι άλλες δύο αρχαιολογικές ζώνες που πήγα οι επισκέπτες ήμασταν ελάχιστοι. Μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι ενώ οι άλλες δύο αρχαιολογικές ζώνες βρίσκονταν σε μία πεδινή έκταση, η συγκεκριμένη ήταν χτισμένη πάνω σε ένα μεγάλο λόφο. Το αποτέλεσμα? Μία θέα ανεπανάληπτη που σε καθήλωνε όσο ανέβαινες στις πυραμίδες που βρίσκονταν πιο ψηλά. Στον ορίζοντα διακρίνονταν τα νερά μιας λίμνης και γύρω γύρω βουνά με ελάχιστη βλάστηση. Κατοικήσιμη περιοχή πουθενά. Στο πρώτο επίπεδο της αρχαιολογικής ζώνης υπήρχε ένα σημείο σα γήπεδο όπου παιζόταν το γνωστό “juego de la pelota” ή αλλιώς παιχνίδι με τη μπάλα. Πρόκειται για μια δραστηριότητα της αρχαιότητας κατά την οποία οι παίκτες μιας ομάδας έπρεπε να περάσουν τη μπάλα από την τρύπα ενός σημείου που έμοιαζε με το εξωτερικό τμήμα ενός κλειδιού σπρώχνοντάς την και χτυπώντας την όμως με τη μέση.
Και κάπως έτσι φτάνουμε λίγες ώρες πριν την επιστροφή μου να περιπλανιόμαστε στο κέντρο της Cuernavaca, μίας πόλης μικρής, ανισόπεδης, με έναν εντυπωσιακό καθεδρικό, πολύχρωμα κτήρια, πλήθος κόσμου στους δρόμους και πιτσιρίκια να δίνουν το δικό τους σόου κατακλύζοντας τις πλατείες.
Αν με ρωτήσετε τι μου άρεσε περισσότερο στο Μεξικό δεν ξέρω να σας απαντήσω. Αν πάλι μου πείτε ότι σας ζάλισα με την πολυλογία μου θα το καταλάβω και θα έχετε και δίκιο. Το θέμα είναι ότι από αυτό το ταξίδι έχω γυρίσει πιο ήρεμη, πιο πλήρης, πιο έμπειρη. Θα ήθελα να μπορούσα να μοιραστώ με ακόμη πιο έντονο τρόπο την εμπειρία μου από αυτήν την αφήγηση και ελπίζω οι φωτογραφίες που θα μοιραστώ μαζί σας να δώσουν μία πιο σαφή εικόνα. Νοιώθω τόσο τυχερή που μέσα σε λίγες σχετικά μέρες είδα, γνώρισα, δοκίμασα. Έχουν μείνει κάποια κενά, όπως πχ το ότι δεν πήγα σε καμία παραλία της χώρας αλλά προτεραιότητά μου ήταν οι αρχαιολογικές ζώνες, οι σχετικά κοντινές διαδρομές, το να δω σε ικανοποιητικό βαθμό τα όποια μέρη, και δεν το μετάνιωσα. Ίσα ίσα που έχοντας μία ιδέα της κατάστασης στη χώρα ξέρω ότι την επόμενη φορά θα είμαι πολύ περισσότερο οργανωμένη.
Και επίσης ξέρω ότι αυτή η επόμενη φορά δε θα αργήσει και πολύ…
