Υεμένη Δυο φορές στην Υεμένη και ακόμα δεν την έχω χορτάσει!

[NTINA]

Υποσχεση

Σας υποσχομαι να το κανω.
Και οταν μαθω τα κόλπα θα δειτε και φωτογραφιες γιατι ακομα ψαχνομαι.
Απο οτι καταλαβατε ειμαι λιγο ασχετη με την τεχνολογια

 

[ipanag]

Εννοειται ότι παρακολοθούμε με πολύ ενδιαφέρον την ωραία αφήγηση! Θέλουμε τη συνέχεια!

 

[go2dbeach]

Πολυ ομορφα αυτα που μαs διηγεισαι greeklad

 

[Randajad]

Ηδη εχω μεταφερθει στο τοπο. Ειλικρινα χαιρομαι τη καθε παραγραφο. Καποια στιγμη θελω να το κανω το ταξιδι αυτο greeklad. Ευχαριστω.

 

[Defkalion]

Τι να πω, από τις πιο όμορφες και ταξιδιάρικες περιγραφές στο σάιτ. Ευχαριστούμε πολύ.

 

[NTINA]

Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[Lthanos]

Άλλη μία έξοχη συνέχεια της αφήγησης. Thanks

 

[bloody mary]

Ευχαριστούμε πολύ greeklad, πολύ όμορφη ταξιδιωτική ιστορία, μας ταξίδεψες σε μέρη που ούτε τα είχαμε φανταστεί.

 

[xenos]

Καταπληκτηκη αφηγηση και εμπειρια.
Μηπως πρεπει να γινεις συγγραφεας greekland??

 

[lisa arvaniti]

Υεμένη

Καταπληκτική η περιγραφή της Υεμένης μέχρι στιγμής. Ανυπομονω να διαβάσω την συνέχεια. Μήπως πρέπει νά ασχοληθείς με το γράψιμο ταξιδιωτικών βιβλίων. Προγραμματίζω νά πάω στην Υεμένη το Πάσχα και η περιγραφή σου με εχει ενθουσιάσει. Λίζα

 

[Elli Aigionitis]

Υεμένη

Φίλε μου, η ιστορία σου ήταν υπέροχη, καθώς και ο τρόπος με τον οποίο την αφηγήθηκες. Ήταν τόσο ζωντανή, όσο και οι φωτογραφίες που έστειλες στην ιστοσελίδα. Πρόσφατα γύρισα από Αίγυπτο ενθουσιασμένη, και ξαφνικά άρχισα να σκέφτομαι την Υεμένη σαν πιθανό επόμενο ταξίδι. Βέβαια, οι συνθήκες κάτω από τις οποίες εσύ επισκέφθηκες τη χώρα, ήταν σίγουρα προνομιακές και είναι απείρως καλύτερες από αυτές που θα ζήσει ένας τουρίστας που θα πάει με γκρουπ... Να δώσεις πολλούς χαιρετισμούς στην καλή σου ξαδέρφη από μένα. Να'σαι καλά και πάντα ωραία ταξίδια.

 

[greeklad]

Το πρωί ξεκίνησε με μια κινητικότητα στο σπίτι. Η εξαδέλφη θα έφευγε για το γραφείο της, παρόλο που βρισκόταν σε άδεια, γιατί κάποιο πρόβλημα υπήρχε με τη βίζα ενός Αιθίοπα φίλου της. Το πρωινό λοιπόν με βρήκε με αλλαγές στο πρόγραμμα της ημέρας. Θα ξεκινούσα μόνος μου για Μανάχα και Χάτζαρα στα βουνά Χατζάρ και το επόμενο πρωί θα με συναντούσε για να συνεχίσουμε μαζί το ταξίδι για την Τιχάμα. Έφτιαξα τα ρούχα μου γρήγορα σε ένα σάκο, φορτώθηκα και το λάπτοπ και βούρ για την στάση με τα ταξί. Το ταξί είναι ένας πολύ οικονομικός τρόπος για να ταξιδέψεις στην Υεμένη που δεν έχει πολλές γραμμές λεωφορείων και καθόλου σιδηρόδρομο. Ενώ λοιπόν για τις διαδρομές στην πόλη υπάρχουν τα κλασικά σαραβαλιασμένα Τογιότα στις ιντερσίτι διαδρομές υπάρχουν τα ΄μπιζότ΄. Τα μπιζότ είναι παλαιά , τριακονταετίας, peugeot station wagon, εξού και το αστείο όνομα τους, με ειδικά διαμορφωμένο εσωτερικό για να χωράει 9 άτομα. Οι αποσκευές μπαίνουν σε σχάρα στην οροφή του αυτοκινήτου δεμένες με σκοινιά, πανιά και ότι άλλο βρίσκετε εύκαιρο εκείνη την ώρα. Τα μπιζότ ξεκινούν από την πόλη σε τακτά χρονικά διαστήματα χωρίς όμως ποτέ να γνωρίζεις την ακριβή ώρα. Φεύγουν απλά όταν γεμίζουν! Αν βιάζεσαι όμως πολύ και αν θέλεις να έχεις και μια σχετική άνεση τότε αγοράζεις επιπλέον θέσεις πληρώνοντας το αντίστοιχο πολλαπλό εισιτήριο.

Το δικό μου μπιζότ ήταν ήδη γεμάτο δυστυχώς. Πήρα μια θέση στην γαλαρία εκεί που στα κανονικά αυτοκίνητα βρίσκεται το πορτ μπαγκάζ και η κούρσα του «τρόμου» ξεκίνησε. Τα λάστιχα στρίγκλιζαν σε κάθε στροφή, οι επιβάτες πέφταμε ο ένας πάνω στον άλλο ενώ εγώ σκεφτόμουν τις συμβουλές του Άρη Σταθάκη για την σωστή οδήγηση στους δρόμους. Οι συνεπιβάτες μου ήταν γελαστοί και με νοήματα μου έγνεφαν να μην φοβάμαι. Η εξαδέλφη είχε κάνει μια πρώτη εκτίμηση του οδηγού και του αυτοκινήτου πριν αγοράσω το εισητήριο μου και είχε αποφανθεί ότι το αυτοκίνητο φαίνεται καλό αλλά ο οδηγός, λόγω νεαράς ηλικίας, μάλλον θα ήταν λίγο γρήγορος. Τι λίγο σκεφτόμουν που αυτός ήταν ο ξάδελφος του Σουμάχερ και έτρεχε λες και ήταν συνεχώς στον τελευταίο γύρο. Μπροστά μου κάθονταν τέσσερις μαυροντυμένες γυναίκες, μάλλον νεαρές, αν κρίνω από τα χέρια τους οι οποίες κρατούσαν σακούλες κάτω από το φερετζέ τους για ευνόητους λόγους. Μέχρι το τέλος του ταξιδιού όλες οι σακούλες είχαν χρησιμοποιηθεί και είχαν εκτιναχθεί από τα ανοιχτά παράθυρα. Μετά από δύο ώρες περίπου οδήγηση και μετά από μια κάθετη ανάβαση στο βουνό στα τελευταία χιλιόμετρα του δρόμου, φτάσαμε στον προορισμό μας σώοι και αβλαβείς. Ο Αλλάχ μας είχε λυπηθεί!

Η Μανάχα είναι ένας οικισμός, δεν θα τον έλεγες χωριό, στο τελείωμα της ασφάλτου. Είχαμε φτάσει νωρίς το απόγευμα και η αγορά ήταν υποτονική. Ευκαιρία να δω λίγο το μέρος με την ησυχία μου, σκέφτηκα, πριν συνεχίσω τα 5 χιλιόμετρα πεζοπορίας μέχρι τον τελικό μου προορισμό, τη Χάτζαρα. Κάποια μικρά σύννεφα όμως που άρχισαν να μαζεύονται και η θέα της Χάτζαρα μισοσκεπασμένης μέσα σε λεπτά στρώματα νέφωσης με έκαναν να στραφώ γρήγορα προς το ανηφορικό δρόμο. Θα μπορούσα να πηδήσω πάνω σε ένα φορτηγάκι που έκανε τη διαδρομή Μανάχα – Χάτζαρα, αλλά σκέφτηκα ότι έτσι θα έχανα την ευκαιρία να απολαύσω την θέα της οροσειράς Χατζάρ. Εξάλλου αυτό θα αναιρούσε και όλη την ιδέα της πεζοπορίας, που για πρώτη φορά στη ζωή μου αποφάσισα να κάνω σε τέτοιο υψόμετρο. Το τοπίο είναι όντως εντυπωσιακό. Περπατάω στην άκρη ενός γκρεμού και η κοιλάδα εκτείνετε στα πόδια μου σε πολύ μεγάλη απόσταση. Η ζωή σε αυτά τα βουνά είναι δύσκολη και οι άνθρωποι προσπαθούν με κάθε τρόπο να δαμάσουν το φυσικό περιβάλλον για να ζήσουν καλύτερα. Σε όλο το μήκος οι πλαγιές είναι κομμένες σε πλατιά σκαλοπάτια δίνοντας επιπλέον χώρο για καλλιέργειες και για το χτίσιμο κατοικιών. Ο γίγαντας του Γκιούλιβερ θα μπορούσε εδώ να ανεβοκατεβαίνει στο βουνό χοροπηδώντας από σκαλοπάτι σε σκαλοπάτι μέχρι κάτω στον κάμπο, σκέφτηκα με αρκετή παιδική αθωότητα για την ηλικία μου.

Λίγο πριν το σούρουπο έκανα πανηγυρικά την είσοδο μου στην πόλη της Χάτζαρα μέσα από την τεράστια καστρόπορτα της πόλης. Το ξενοδοχείο μου ήταν χτισμένο στην άκρη ενός γκρεμού με τους κοινόχρηστους χώρους στο ισόγειο και τα δωμάτια να σκαρφαλώνουν τρεις ορόφους πάνω στην πέτρα. Με κάποια αγγλικά μου έδωσαν να καταλάβω ότι με περίμεναν, γιατί η εξαδέλφη είχε πάρει τηλέφωνο να ειδοποιήσει για την άφιξη μου. Ευγνώμων για τις γνωριμίες μου σε αυτή τη μακρινή χώρα, ακολούθησα τον νεαρό που με υποδέχτηκε μέχρι τον τρίτο όροφο όπου ήταν το δωμάτιο μου. Ήταν ότι ακριβώς περίμενα από ένα τυπικό δωμάτιο Υεμενίτικου "φουντούκ". Στρώματα στο πάτωμα με παπλώματα, άσπροι τοίχοι, μεγάλα παράθυρα με λεπτά κουρτινάκια και βιτρό στα ανώφλια. Το ξενοδοχείο είχε κοινόχρηστα μπάνια και ο νεαρός έβγαλε ένα καινούργιο σαπούνι από την τσέπη του και μου το έδωσε δείχνοντας μου ταυτόχρονα το δρόμο για τα λουτρά. Τον ευχαρίστησα και ξάπλωσα να ξεκουράσω λίγο την πλάτη μου. Είμαι τρελός σκέφτηκα να κάνω πεζοπορία στα βουνά κουβαλώντας το σάκο μου και το βαλιτσάκι του λάπτοπ, αλλά άμα είσαι άσχετος αυτά παθαίνεις. Ας συγχωρήσουν την ανοησία μου οι απανταχού πεζοπόροι.

Το δωμάτιο δεν ήταν ότι πιο καθαρό είχα δει ποτέ μου αλλά για ένα βράδυ θα ήταν τέλειο. Θα κοιμηθώ με μια καθαρή αλλαξιά ρούχα σκέφτηκα και θα είμαι μια χαρά. Κουβαλούσα μαζί μου έτσι και αλλιώς αρκετά ρούχα μια που το ταξίδι μου μακριά από τον πολιτισμό της Σαναά θα διαρκούσε μια εβδομάδα. Μετά από ένα ζεστό μπάνιο με κουβαδάκι, γιατί δεν υπήρχε ντους αλλά μόνο λάστιχο βρύσης, γύρισα στο δωμάτιο. Η θέα από τα παράθυρα μου ήταν καταπληκτική. Δεξιά και αριστερά όσο έβλεπε το μάτι μου απλώνονταν τα υπέροχα βουνά μέσα σε χαμηλή νέφωση που έτρεχε πάρα πολύ γρήγορα και μαζευόταν γύρω από την πόλη. Σε μισή ώρα τα πάντα ήταν καλυμμένα στο σύννεφο και η υγρασία έμπαινε πια από το ανοιχτό παράθυρο. Έκλεισα τα παράθυρα και χάζευα τα σύννεφα που είχαν πια για τα καλά ζώσει την πόλη και άφησα το μυαλό μου ελεύθερο να περιπλανηθεί σε ήρεμα μονοπάτια. Ο ήλιος έδυσε, το μεγάφωνα από το τζαμί ξέσκιζαν τα σωθικά της πόλης, και ήταν ώρα να κατέβω στη σάλα για το βραδινό μου. Στην τιμή των 4 ευρώ είχα δωμάτιο με ζεστό νερό και ημιδιατροφή. Δεν είναι κακό σκέφτηκα. Έτσι και αλλιώς εναλλακτική δεν υπήρχε σε αυτόν τον απότομο βράχο.

Η σάλα του εστιατορίου ήταν τεράστια. Στα πατώματα στρωμένα κατακόκκινα χαλιά, φτιαγμένα στο χέρι και στους τοίχους κρεμασμένα σπαθιά και είδη λαϊκής τέχνης. Στο βάθος της σάλας ένα τεράστιο πορτρέτο του Πρόεδρου της Δημοκρατίας με άφρο μαλλί και ντύσιμο 70's κάλυπτε έναν ολόκληρο τοίχο. Σε αυτή τη χώρα το άλμπουμ της ζωής του Προέδρου είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στα εικαστικά δρώμενα. Τι θα γινόταν αλήθεια αν κάποιος κρεμούσε μια αφίσα των Beatles; Το φαγητό μου ήρθε σε ένα μεγάλο δίσκο και εγώ άρχισα να περιεργάζομαι τις γεύσεις. Κοτόπουλο ψητό στο φούρνο με κόλιανδρο, ρύζι με γαρύφαλλα και σοταρισμένο κρεμμύδι, γιαούρτι με δυόσμο, σαλάτα με ντομάτα και κρεμμυδάκια, ζεστό ψωμί "χομπς" και ένα θερμό με τσάι. Ήμουν μόνος μου στη σάλα, άλλους πελάτες δεν είχε το ξενοδοχείο. Έφαγα το βραδινό μου που ήταν νοστιμότατο και ανεβαίνοντας νωχελικά το κλιμακοστάσιο με την πράσινη λαδομπογιά στους τοίχους - το πράσινο είναι το χρώμα του Ισλάμ - μπήκα στο δωμάτιο μου.

Εκείνο το βράδυ αφέθηκα σε ένα ύπνο βαθύ που ούτε οι πρωινές προσευχές με την ανατολή δεν κατάφεραν να διαταράξουν. Το επόμενο βράδυ θα με έβρισκε στην αγκαλιά της ζεστής αύρας της ερυθράς θάλασσας, καπνίζοντας σίσα στην παραλία της Χουντέιντα μαζί με την εξαδέλφη ..... ή τουλάχιστον έτσι είχα πιστέψει.