Δυο Κυριακές του Σεπτέμβρη, στα πέριξ της Κυπαρισσίας μέρη.

[vasiliss]

Καθώς οι ανέμελες για τα παιδιά ( κατά συνέπεια και για τους γονείς τους ) καλοκαιρινές ημέρες τελείωναν με τον ερχομό του Σεπτέμβρη και το άνοιγμα των σχολείων, προέκυψαν εντελώς τυχαία, δύο μεγάλες κυριακάτικες βόλτες, που θα συμπεριελάμβαναν τα τελευταία μπάνια στη θάλασσα, (έτσι πιστεύαμε τότε) αλλά και κάποιες μικρές εξερευνήσεις σε ένα κομμάτι της Μεσσηνίας (και λίγο της Ηλείας)

Πρώτη Κυριακή: Ελαία – Κυπαρισσία – Άνω Ταξιάρχης

Ήταν δυο ημέρες μετά την γιορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού και είπαμε να επισκεφτούμε την Κυπαρισσία, όπου επ’ ευκαιρία της γιορτής στήνεται ένα πανηγύρι και να το συνδυάσουμε με ένα τελευταίο μπάνιο στην παραλία της Ελαίας.

Όλα αυτά αφού προηγουμένως είχε ακυρωθεί εξόρμηση στο νησάκι Πρώτη, απέναντι από την Μαραθόπολη, όπου θα συνδυάζαμε το μπάνιο με αναρρίχηση των παιδιών στο εκεί αναρριχητικό πεδίο.
Στην Πρώτη δεν είχε τύχει να ξαναπάμε και πολύ στεναχωρήθηκα που δεν τα καταφέραμε, γιατί όπως μάθαμε έχει μία πολύ όμορφη μικρή παραλία και ένα μοναστήρι, το οποίο νομίζω ότι μπορείς να το προσεγγίσεις μόνο από την θάλασσα. Όταν τα καταφέρουμε να πάμε θα υπάρξει η σχετική ανταπόκριση.

Όλος ο κυπαρισσιακός κόλπος είναι αμμώδης και η τεράστια αυτή παραλία εκτείνεται από το Καλό Νερό, έως τουλάχιστο τον Καϊάφα της Ηλείας. Και προφανώς υπήρχε ένα μεγάλο παράκτιο δάσος με πεύκα και κουκουναριές εκεί. Τμήματα αυτού του δάσους έχουν ακόμη σωθεί από την καταστροφική μανία του ανθρώπου.

Στην παραλία λοιπόν της Ελαίας, έχει απομείνει ένα κομμάτι από αυτό το παράκτιο δάσος με πεύκα, που ευτυχώς γλίτωσε από τις καταστροφικές πυρκαγιές του 2007 και αποτελεί δημοφιλή χώρο για τους ελεύθερους κατασκηνωτές. Εμείς αν και συνεχίζουμε να εξασκούμε σποραδικά το «σπορ» του κάμπινγκ, σε αυτή την παραλία έχουμε πάνω από 10 - 15 χρόνια να κατασκηνώσουμε, αφού το καλοκαίρι δυσκολεύεσαι να βρεις χώρο να στήσεις την σκηνή σου. Όμως αυτή την εποχή δεν είχαν μείνει παρά μόνο λίγα αυτοκινούμενα τροχόσπιτα, Γερμανών κυρίως τουριστών.

Βρήκαμε μία καλή σκιά για όταν θα τελειώναμε το μπάνιο μας και ξεχυθήκαμε προς την παραλία καθώς η ζέστη ακόμη κρατούσε, τις ημέρες αυτές.

Μετά το αναζωογονητικό μπάνιο και τα παιχνίδια στην αμμουδιά, ανηφορίσαμε προς το δάσος.
Τα πεύκα –και οι κατασκηνωτές- έχουν δημιουργήσεις σκιερές «φωλίες», μέσα στις οποίες μπορείς να χαλαρώσεις ακούγοντας τα κύματα της θάλασσας. Αυτό κάναμε κι εμείς, αφού φάγαμε ότι πρόχειρο είχαμε φέρει μαζί μας. Κάναμε και σχέδια για τον επόμενο Σεπτέμβρη, να δοκιμάσουμε να κατασκηνώσουμε μερικές ημέρες εκεί, ελπίζοντας ότι θα έχει λίγο κόσμο και μια κάποια ησυχία.
Από την πολλή χαλάρωση, κόντεψε να μας πάρει ο ύπνος, οπότε σηκωθήκαμε σιγά –σιγά, για να πάμε στην Κυπαρισσία.

Στους δρόμους γύρω από τον ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, κοντά στο λιμάνι, έχει στηθεί μία εμποροπανήγυρη που κρατάει μία εβδομάδα. Χαζέψαμε λίγο τους πάγκους των μικροπωλητών και μπήκαμε στην εκκλησία για να προσκυνήσουμε. Εντύπωση μου έκαναν οι τοιχογραφίες της εκκλησίας, που κάποιος από την παρέα είπε ότι είναι της επτανησιακής σχολής.

Είχε έρθει η ώρα για έναν καφέ στην σκιερή πλατεία της πόλης.
Εκεί λοιπόν έπεσαν κάποιες προτάσεις, για το πώς θα μπορούσαμε να κλείσουμε την ημέρα μας. Κάποιος είπε για το παραδοσιακό χωριό των Ταξιαρχών, ενώ εγώ πρότεινα να πάμε στον αρχαιολογικό χώρο της Περιστεριάς, όπου κοντά βρισκόταν και ένα βατό φαράγγι. Πολλές φορές είχα δει την σχετική πινακίδα, αλλά ποτέ δεν είχα αξιωθεί να πάω έως εκεί. Αφού δεν προλαβαίναμε να τα κάνουμε και τα δύο, αποφασίσαμε να πάμε στους Ταξιάρχες και αν την επόμενη Κυριακή είχε καλό καιρό, να επαναλάβουμε το μπάνιο και το πικ – νικ, σε συνδυασμό με πεζοπορία στο φαράγγι.

Το χωριό δεν βρισκόταν πολύ μακριά. Ο δρόμος ήταν λίγο «στριφτερός» αλλά όχι και τίποτα τραγικό ή κουραστικό. Αρκετά πριν φτάσουμε μας έκανε εντύπωση το παρακάτω καφενείο, που είχε και μέσα ανάλογο διάκοσμο, αλλά δεν μπορέσαμε να το επισκεφτούμε και το αφήσαμε για την επόμενη Κυριακή.

Αφήσαμε λοιπόν τα αυτοκίνητα δίπλα στο νεκροταφείο με την μοναδική εκκλησία του χωριού

(αυτά τα κυκλάμινα πολύ νωρίς αποφάσισαν να ανθίσουν!!!)

και κατηφορίσαμε προς την πλατεία – χοροστάσι,

την πέτρινη βρύση

και πήραμε να τριγυρίζουμε το ερημικό και ελαφρώς ερειπωμένο χωριό.

Κάποια στιγμή είδαμε και τον πρώτο από τους 10 κατοίκους του και τον ρωτήσαμε λίγα πράγματα για το χωριό του.
Μας πρότεινε να πάμε προς το σχολείο – λαογραφικό μουσείο, όπου βρίσκεται και το ανοιχτό θεατράκι, όπου πάνε οι «Γάλλοι» (που έχουν αγοράσει σπίτια στο χωριό) για να θαυμάσουν το ηλιοβασίλεμα.

Έξω από το σχολείο είχαν βγάλει τις καρέκλες 4 ακόμη γέροντες και κουβέντιαζαν. Έτσι λοιπόν σε 15 λεπτά είχαμε καταφέρει να γνωρίσουμε τον μισό πληθυσμό του χωριού. (τον άλλο μισό τον είδαμε επιστρέφοντας στα αυτοκίνητα) Μιλήσαμε και με αυτούς λίγο, για το πώς ήταν το χωριό παλιά και χαζέψαμε κι εμείς την θέα από το μικρό θεατράκι (στο οποίο το καλοκαίρι ο πολιτιστικός σύλλογος δίνει παραστάσεις καραγκιόζη, μας είπε ένας από τους παππούδες).

Δυστυχώς δεν είχαμε τον χρόνο να περιμένουμε το ηλιοβασίλεμα και πήραμε τον δρόμο για τα αυτοκίνητα. Όντως σε λίγο συναντήσαμε τους «Γάλλους» που πήγαιναν στο αγαπημένο τους σημείο, το θεατράκι, να απολαύσουν το ηλιοβασίλεμα, ενώ εμείς παίρναμε τον δρόμο για τα σπίτια μας.

(Δεν είναι αυτοί οι Γάλλοι)

Είπαμε να μαζέψουμε και λίγα φραγκόσυκα κατά την επιστροφή, αλλά μας βγήκε ξινό, καθώς γεμίσαμε με δεκάδες μικρά – μικρά αγκαθάκια, που μας ταλαιπώρησαν για αρκετές μέρες μετά (ήταν όμως πεντάγλυκα).

Σύντομα η δεύτερη Κυριακή

 

• 1
• 2

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 2

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[damasta]

αχ, είναι πολύ ομορφα την εποχη που επισκεφθηκατε αυτά τα μερη
την Πρωτη την εχω επισκεφτεί αλλα για το μοναστηρι. δεν ξερω αν μπορεις να κολυνπησεις. το περασμα γινεται με βαρκα και λογω των εντονων ρευματων μπορει να σε λαχταρησει(εχει συμβει πολλες φορες στους ντοπιους)
από τον Μαραθο μεχρι την Κυπαρισια με εξαιρεση τον Λαγκουβαρδο οι παραλιες είναι βραχωδεις ενώ και μπαινοντας μεσα εχουν πετρες. παραλληλα βαθαινουν απότομα. από το Γιαννιτοχωρι και μετα γινονται πιο ηπιες.
η Περιστερια πραγματι είναι μια ομορφη διαδρομή το μονοπατι της οποιας ξεκινα από έναν μικρο αρχαιολογικο χωρο

 

[vasiliss]

την Πρωτη την εχω επισκεφτεί αλλα για το μοναστηρι. δεν ξερω αν μπορεις να κολυνπησεις. το περασμα γινεται με βαρκα και λογω των εντονων ρευματων μπορει να σε λαχταρησει(εχει συμβει πολλες φορες στους ντοπιους)

Για να πω την αλήθεια μου, την Πρώτη ούτε καν την γνώριζα ότι υπάρχει, τυχαία την έμαθα.
Κι εμείς με βάρκα λογαριάζαμε να πάμε. Μας είπαν ότι με 10€ το άτομο θα μας πήγαινε στην παραλία, το μοναστήρι και θα μας γύριζε το απόγευμα πίσω. Τώρα που την μάθαμε δεν θα μας ξεφύγει, κάποτε θα την επισκεφτούμε.

η Περιστερια πραγματι είναι μια ομορφη διαδρομή το μονοπατι της οποιας ξεκινα από έναν μικρο αρχαιολογικο χωρο

Κι εμάς μας άρεσε πολύ. Ακολουθεί στο επόμενο κεφάλαιο.

 

[vasiliss]

Δεύτερη Κυριακή: Αρχαιολογικός χώρος Περιστεριάς - Φαράγγι Σταλακτίτες;; - Ελαία

Κάποιες ανειλημμένες υποχρεώσεις παραλίγο να ακυρώσουν την εξόρμησή μας, όμως τις συμπιέσαμε λίγο και έτσι ξεκινήσαμε για εκεί που είχαμε προγραμματίσει.

Πρώτη στάση για σήμερα, ο αρχαιολογικός χώρος της Περιστεριάς.
Ο λόφος της Περιστεριάς, φυσικά οχυρός υψώνεται απότομος από τις τρεις πλευρές του και έχει ομαλή πρόσβαση μόνο από την νότια πλευρά, όπου δεν αποκλείεται να υπήρχε οχύρωση ήδη από τους μυκηναϊκούς χρόνους. Τα ευρήματα μαρτυρούν, ότι πρέπει να υπήρξε ένα πλούσιο κέντρο της Δυτικής Πελοποννήσου κατά την πρώτη Μυκηναϊκή περίοδο - οι Μυκήνες της Δυτικής Πελοποννήσου όπως λέει και η πινακίδα έξω από τον χώρο.

Στον λόφο έχουν ανασκαφεί τρεις μυκηναϊκοί θολωτοί τάφοι – ένας ακόμη βρίσκεται εκτός του αρχαιολογικού χώρου - και έχουν βρεθεί κατάλοιπα οικιών. Στους τάφους αυτούς βρέθηκαν πολλά χρυσά αντικείμενα, τα οποία φυλάσσονται και εκτίθενται στο αρχαιολογικό μουσείο της Χώρας Μεσσηνίας. Το μουσείο αυτό το είχαμε επισκεφτεί πριν από πολλά χρόνια και είχαμε εντυπωσιαστεί από τον πλούτο των εκθεμάτων του, το οποίο όμως ήταν μικρό και με φιλοσοφία παρουσίασης «μιας άλλης εποχής». Ελπίζω σήμερα να έχει βελτιωθεί ο τρόπος παρουσίασης (γιατί να έχει μεγαλώσει ο χώρος δεν το ελπίζω).

Όποιος έχει μεγαλύτερες αρχαιολογικές «ανησυχίες», περισσότερα μπορεί να διαβάσει εδώ.
Ο μεγαλύτερος τάφος, αυτός που βρίσκεται στο κέντρο του λόφου, έχει αναστηλωθεί και με το μέγεθός του δίνει μια ιδέα για την σπουδαιότητα του χώρου κατά την Μυκηναϊκή εποχή.
Το εισιτήριο για την είσοδο στον χώρο είναι πολύ μικρό, μόνο 2€.

Περιηγηθήκαμε αρκετά στον αρχαιολογικό χώρο και έπειτα περιμέναμε σε μια σκιά κάποιους από την παρέα που είχαν αποφασίσει τελευταία στιγμή να μας ακολουθήσουν.

Επόμενος στόχος μας το φαράγγι, αγνώστου ονόματος. Στην ταμπέλα που βρίσκεται στον δρόμο, αλλά και στους χάρτες της Google αναφέρεται ως φαράγγι Σταλακτίτες;;;

Το μονοπάτι ξεκινά έξω από τον αρχαιολογικό χώρο και εύκολα μπορείς να βρεις την είσοδό του. Η ζέστη ήταν μεγάλη, αλλά ευτυχώς το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομή ήταν στη σκιά. Το μονοπάτι είναι καθαρό και ευδιάκριτο, με μικρή κατηφορική κλίση.

Όταν φτάσετε σε μία διασταύρωση, να πάρετε την αριστερή κατεύθυνση, γιατί νομίζω ότι η άλλη δεν είναι και τόσο βατή. Μετά από 15 λεπτά περπάτημα, φτάσαμε στο μικρό ποτάμι με το γεφυράκι, την βρύση και τον όμορφα διαμορφωμένο χώρο. Εκεί είδα ότι ερχόταν κι ένας χωματόδρομος από την αντίθετη κατεύθυνση, ο οποίος εικάζω ότι ερχόταν από τον δρόμο που ενώνει το Καλό Νερό με την Καλαμάτα.

Καθότι γνωρίζαμε ότι θα έπρεπε να περπατήσουμε μέσα σε νερά, είχα πάρει τα παλιά αθλητικά μου παπούτσια, τα οποία εκείνη την στιγμή αποφάσισαν να μας αφήσουν χρόνους. Έτσι, σχεδόν μονοσάνδαλος ξεκίνησα την εξερεύνηση του φαραγγιού.

Το φαράγγι είναι πολύ στενό, σε κάποια σημεία πρέπει να μπεις μέχρι το γόνατο στο νερό αν και περίοδος ξηρασίας και είναι πολύ μικρό, δεν πρέπει να ξεπερνά τα 200 μέτρα σε μήκος. Είναι όμως καταπληκτικό. Το φως που έμπαινε από το στενό άνοιγμα της οροφής, δημιουργούσε όμορφες εικόνες στα τοιχώματα.

Στο πρώτο μεγάλο άνοιγμα που υπάρχει, έχουν σχηματιστεί κάποιοι σταλακτίτες, ενώ αν συνεχίσεις λίγο ακόμη, φτάνεις σε αδιέξοδο. Από ψηλά κατεβαίνουν λίγα νερά, τα οποία σε περίοδο βροχόπτωσης φαντάζομαι ότι θα σχηματίζουν καταρράκτη. Καθότι στενό και με μία μόνο έξοδο διαφυγής, πολύ προσεκτικός θα πρέπει να είναι όποιος το διασχίσει χειμώνα ή ημέρα που φέρνει πολλά νερά. Κατά τα άλλα όλοι μείναμε μαγεμένοι. Τα παιδιά μας, αν και στην αρχή ήταν λίγο διστακτικά να μπουν μέσα στο νερό, έπειτα το καταχάρηκαν και τσαλαβουτούσαν όλη την ώρα σαν τα παπάκια.

Περάσαμε αρκετή ώρα μέσα σε αυτό χαζεύοντας και βγάζοντας άπειρες φωτογραφίες.

Επιστρέψαμε στο γεφυράκι, ανηφορίσαμε το μονοπάτι και βρεθήκαμε πάλι έξω από τον αρχαιολογικό χώρο.

Εκεί μπήκε ένα δίλημμα, που θα κάναμε μπάνιο; Τις κοντινές παραλίες δεν τις γνωρίζαμε και πολύ καλά, εμείς θέλαμε κάποιο χώρο με σκιά ώστε έπειτα να στρώσουμε για να φάμε, οπότε τι καλύτερο από την Ελαία, που ήταν δοκιμασμένη και την γνωρίζαμε καλά.

Οι Γερμανοί με τα τροχόσπιτα, αντί να έχουν μειωθεί όπως πίστευα, είχαν πολλαπλασιαστεί και μας είχαν πιάσει την αγαπημένη μας θέση.
Το μπάνιο ήταν απολαυστικό, το γεύμα κάτω από την σκιά των πεύκων το ίδιο, τα παιδιά βρήκαν κάτι σκυλάκια και έπαιζαν μαζί τους για πολλή ώρα, εμείς πρέπει να πήραμε κανέναν μισάωρο υπνάκο κάτω από την σκιά των πεύκων και έπειτα, γεμάτοι όμορφες εικόνες, βάλαμε πάλι πλώρη για τα σπίτια μας, γιατί οι υποχρεώσεις μας καλούσαν και δεν μας έδιναν περισσότερο χρόνο για χαλάρωση.

Λίγες εβδομάδες αργότερα παραλίγο να τριτώσουν οι εξορμήσεις, με οργανωμένη περιήγηση στο «φαράγγι των Κενταύρων» στη Φολόη, αλλά τελικά τελευταία στιγμή κάτι μας έτυχε και δυστυχώς το αναβάλαμε.
Μένει λοιπόν κι αυτό στα εκκρεμή μαζί με το παράξενο καφενείο που είχαμε δει την προηγούμενη Κυριακή και τελικά δεν καταφέραμε να επισκεφτούμε.

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ελλάδα