Defkalion
Administrator
- Μηνύματα
- 11.456
- Likes
- 17.526
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αλάσκα
Μετά από αρκετές καταχωρήσεις σε αυτήν την ενότητα από τη ζωή μου στην Αυστραλία, ήρθε και η ώρα να γράψουμε πέντε πράγματα για το επαγγελματικό περιβάλλον εδώ, μιας και από τότε που ήρθα έχω δεχθεί στην κυριολεξία βροχή μηνυμάτων από κάθε μέσο (email, τηλέφωνα, μηνύματα σε φόρουμς, facebook, linkedin, κλπ) σχετικά με το θέμα αυτό, από ανθρώπους που δεν ήξερα (ή που ήξερα και ήταν εξαφανισμένοι μέχρι να έρθω εδώ, για να το θέσω λιγότερο ευγενικά).
Ας ξεκινήσω περιγράφοντας την κατάσταση όπως τη ζει αυτές τις μέρες ένας Αυστραλός, νομίζω θα βοηθήσει στις συγκρίσεις: ο Αυστραλός λοιπόν βλέπει την ανεργία να σκαρφαλώνει στα ύψη, κόσμο να χάνει τη δουλειά του συνέχεια, τις κατασκευές και τις τιμές των ακινήτων να πέφτουν σημαντικά, τα κρατικά επιδόματα να μειώνονται, την δημόσια συγκοινωνία να ακριβαίνει, και το μέλλον των παιδιών του να δυσκολεύει.
Αυτά λοιπόν, που ο Αυστραλός τα βλέπει βουνό, μεταφράζονται σε: ποσοστό ανεργίας 5,2% (από 4,5% που ήταν πριν 2 χρόνια, μιλάμε για "τρελή" άνοδο), όποιος χάνει τη δουλειά του βρίσκει άλλη μέσα σε 3,5 εβδομάδες κατά μέσο όρο, η δημόσια συγκοινωνία τουλάχιστον της Μελβούρνης είναι από τις καλύτερες και συνεπέστερες στον κόσμο (πχ το τρένο δημοσιεύει με αφίσες ΚΑΘΕ μήνα τα αποτελέσματα των δρομολογίων και αν πέσει κάτω από ένα ποσοστό συνέπειας πληρώνει γερά πρόστιμα), το διπλανό μας σπίτι που ήταν ένα ερείπιο και πήγαινε για γκρέμισμα βγήκε στην αγορά για 600 χιλιάδες δολλάρια (!!!) και με πλειστηριασμό που μάζεψε 100 άτομα στο δρόμο πουλήθηκε στις 710 τελικά
και εν πάσει περιπτώσει νομίζω μπήκατε στο νόημα. Αυτή είναι προς το παρόν η "κρίση" στην Αυστραλία.
Στο επαγγελματικό περιβάλλον παρότι ζορίζονται σε σχέση με το παρελθόν για τα δικά τους δεδομένα, εξακολουθούν και είναι απελπιστικά χαλαροί, σε σημείο εκνευρισμού. Εδώ ότι και να γίνει, μόλις το ρολόι πάει 5, εξαφανίζονται και άμα κάτι επείγει στη δουλειά δε πειράζει και αύριο μέρα είναι - "no worries" είναι η φράση που ακούς περισσότερο από κάθε άλλη στην Αυστραλία. Φυσικά, όταν λένε ότι δουλεύουν, δουλεύουν δεν κάνουν χαβαλέ ούτε κοροϊδεύουν όπως συμβαίνει σε κάποιες "αγορές" στην Ελλάδα...
Για το κόστος ζωής και τους βασικούς μισθούς έχω γράψει και σε άλλο κείμενο, αλλά μερικές βασικές έννοιες εδώ είναι ο "ανειδίκευτος" εργάτης και αυτός που "κάτι έχει σπουδάσει". Η Αυστραλία έχει μεγάλη έλλειψη σε εξειδικευμένο προσωπικό σε όλες τις αγορές, και βρίσκεται σε μια μόνιμη πάλη μεταξύ της έλλειψης αυτής και της αποτροπής ακόμα μεγαλύτερων μεταναστευτικών κυμάτων προς τη χώρα. Ο βασικός μισθός για κάποιον που δουλεύει σε οικοδομή, σε μια καφετέρια σερβιτόρος ή σε ένα μαγαζί με ρούχα πωλητής για να αναφέρω μερικά τυχαία παραδείγματα, είναι 18-20 δολλάρια την ώρα, κάτι που μεταφράζεται σε περίπου 38-40 χιλιάδες δολλάρια μισθό το χρόνο.
Ένας νεαρός που βγαίνει από μια σχολή 3 ή 4 ετών φοίτησης, παίρνει χοντρικά γύρω στις 50-55 χιλιάδες ανάλογα και το αντικείμενο. Μετά από 3-4 χρόνια προϋπηρεσίας (δηλαδή άτομα ηλικίας 26-27 χρονών) μπορούν να παίρνουν 60-65 χιλιάδες δολλάρια, που είναι και ένας σχετικά καλός μισθός εδώ για 1 άτομο. Μηχανικοί που δουλεύουν σε καλές σχετικές θέσεις μέσα σε επιχειρήσεις είναι σχετικά σύνηθες να παίρνουν αρκετά μεγαλύτερες αμοιβές που ξεπερνάνε τις 80-90 χιλιάδες, που είναι και ένα σχετικά ικανοποιητικό οικογενειακό εισόδημα.
Γενικά εδώ ο κόσμος ωριμάζει επαγγελματικά πολύ γρηγορότερα, πρώτον γιατί υπάρχουν πάρα πολλές ευκαιρίες, και δεύτερον γιατί είναι μια κουλτούρα που την καλλιεργούν στα παιδιά από πολύ νωρίς στην σχολική και φοιτητική τους εκπαίδευση. Κάποιος που έχει ικανότητες δηλαδή μπορεί να "ανελιχθεί" πολύ πιο γρήγορα απ'ότι θα γινόταν στις ΗΠΑ, αλλά -κυρίως- στην Ευρώπη, καθώς σε αυτές τις δύο ηπείρους ο ανταγωνισμός είναι σφοδρός. Το ίδιο βεβαίως ωριμάζουν και καταναλωτικά, πράγμα που εμένα μου φαίνεται περίεργο (ίσως και να με ενοχλεί λίγο), δηλαδή έχω εδώ συναδέλφους στη δουλειά 25 χρονών που οδηγούν σπορ αμάξια των 45 χιλιάδων δολλαρίων και έχουν ήδη αγοράσει το πρώτο τους σπίτι.
Από την πλευρά καθαρά της αγοράς, οποιαδήποτε δουλειά έχει να κάνει με παροχή υπηρεσίας είναι εδώ εξαιρετικά καλή, καλοπληρωμένη και με χαμηλό ανταγωνισμό. Οτιδήποτε έχει σχέση επίσης με τον αθλητισμό (από μαγαζιά λιανικής μέχρι προσωπικούς γυμναστές και διατροφολόγους) είναι πολύ επιτυχημένο, ενώ όσοι ασχολούνται με το φαγητό έχουν σίγουρη δουλειά καθώς οι Αυστραλοί δεν πολυξέρουν τι πάει να πει μαγείρεμα (δε λέμε να ρίξουν μια μπριζόλα στο barbeque, αλλά να κάνουν ένα φαγητό που απαιτεί προετοιμασία).
Οι κατασκευές ήταν στο απόλυτο ζενίθ μέχρι πριν από 2-3 χρόνια και όσοι ανακατεύονταν με αυτές κάνανε πάρα πολλά λεφτά, τώρα είναι σε μια σχετική νηνεμία, αλλά οι τιμές των ακινήτων ήδη ξεκίνησαν πάλι να παίρνουν την ανηφόρα. Γιατροί και μηχανικοί είναι κάτι σαν celebrities εδώ, για να κλείσεις ραντεβού με κάποιο γιατρό πρέπει ή να είσαι τακτικός πελάτης ή να κλείσεις για 1,5 μήνα μετά.
Οι Έλληνες που ζουν στη Μελβούρνη ειδικά (αλλά υποθέτω παρόμοια κατάσταση επικρατεί και στην υπόλοιπη χώρα) ανακατεύονται κυρίως με επιχειρήσεις εστίασης, φαγητό, εκδηλώσεις, ξενοδοχεία, καταστήματα λιανικής, ενώ υπάρχουν και κάποιοι σε άλλες αγορές όπως στην εκπαίδευση και στις επιχειρήσεις τεχνολογίας.
Παρά τα όσα ακούγονται όμως, οι περισσότεροι Έλληνες που έρχονται στην Αυστραλία σήμερα (από την αρχή του 2012 ήρθαν πάνω από 10,000) είναι είτε Αυστραλοί υπήκοοι, είτε έχουν σύντροφο που έχει υπηκοότητα, ή τέλος πάντων έχουν κάποιο δεσμό με τη χώρα που τους επιτρέπει να πάρουν άδεια παραμονής/εργασίας πολύ γρήγορα. Όλοι οι υπόλοιποι έρχονται με τουριστικές βίζες ή στην καλύτερη περίπτωση φοιτητικές και προσπαθούν να βρουν άκρη αφού φτάσουν, κάτι πολύ δύσκολο όμως, και συνήθως καταλήγουν να δουλεύουν για Έλληνες εργοδότες που τους πληρώνουν πολύ κάτω από το κανονικό, ενώ ταυτόχρονα ξοδεύουν χιλιάδες δολλάρια στη βιομηχανία που έχει αναπτυχθεί γύρω από τη "νόμιμη παραμονή" στη χώρα, τις περισσότερες φορές μη παίρνοντας κανένα αποτέλεσμα.
Για παράδειγμα, το διάστημα Ιούλιος 2012 με Ιούνιος 2013 (το οικονομικό έτος της Αυστραλίας δηλαδή) δόθηκε visa εργασίας μόνο σε 457 Έλληνες, και εγώ είμαι εδώ τώρα 15 μήνες και παρότι έχω πάρα πολλές επαφές με την αγορά λόγω της δουλειάς, έχω γνωρίσει μόνο άλλον έναν Έλληνα που ήρθε εδώ με visa εργασίας.
Ότι ερωτήσεις έχετε γράψτε τις εδώ και ευχαρίστως να απαντήσω σε ότι γνωρίζω.
Ας ξεκινήσω περιγράφοντας την κατάσταση όπως τη ζει αυτές τις μέρες ένας Αυστραλός, νομίζω θα βοηθήσει στις συγκρίσεις: ο Αυστραλός λοιπόν βλέπει την ανεργία να σκαρφαλώνει στα ύψη, κόσμο να χάνει τη δουλειά του συνέχεια, τις κατασκευές και τις τιμές των ακινήτων να πέφτουν σημαντικά, τα κρατικά επιδόματα να μειώνονται, την δημόσια συγκοινωνία να ακριβαίνει, και το μέλλον των παιδιών του να δυσκολεύει.
Αυτά λοιπόν, που ο Αυστραλός τα βλέπει βουνό, μεταφράζονται σε: ποσοστό ανεργίας 5,2% (από 4,5% που ήταν πριν 2 χρόνια, μιλάμε για "τρελή" άνοδο), όποιος χάνει τη δουλειά του βρίσκει άλλη μέσα σε 3,5 εβδομάδες κατά μέσο όρο, η δημόσια συγκοινωνία τουλάχιστον της Μελβούρνης είναι από τις καλύτερες και συνεπέστερες στον κόσμο (πχ το τρένο δημοσιεύει με αφίσες ΚΑΘΕ μήνα τα αποτελέσματα των δρομολογίων και αν πέσει κάτω από ένα ποσοστό συνέπειας πληρώνει γερά πρόστιμα), το διπλανό μας σπίτι που ήταν ένα ερείπιο και πήγαινε για γκρέμισμα βγήκε στην αγορά για 600 χιλιάδες δολλάρια (!!!) και με πλειστηριασμό που μάζεψε 100 άτομα στο δρόμο πουλήθηκε στις 710 τελικά
και εν πάσει περιπτώσει νομίζω μπήκατε στο νόημα. Αυτή είναι προς το παρόν η "κρίση" στην Αυστραλία.Στο επαγγελματικό περιβάλλον παρότι ζορίζονται σε σχέση με το παρελθόν για τα δικά τους δεδομένα, εξακολουθούν και είναι απελπιστικά χαλαροί, σε σημείο εκνευρισμού. Εδώ ότι και να γίνει, μόλις το ρολόι πάει 5, εξαφανίζονται και άμα κάτι επείγει στη δουλειά δε πειράζει και αύριο μέρα είναι - "no worries" είναι η φράση που ακούς περισσότερο από κάθε άλλη στην Αυστραλία. Φυσικά, όταν λένε ότι δουλεύουν, δουλεύουν δεν κάνουν χαβαλέ ούτε κοροϊδεύουν όπως συμβαίνει σε κάποιες "αγορές" στην Ελλάδα...
Για το κόστος ζωής και τους βασικούς μισθούς έχω γράψει και σε άλλο κείμενο, αλλά μερικές βασικές έννοιες εδώ είναι ο "ανειδίκευτος" εργάτης και αυτός που "κάτι έχει σπουδάσει". Η Αυστραλία έχει μεγάλη έλλειψη σε εξειδικευμένο προσωπικό σε όλες τις αγορές, και βρίσκεται σε μια μόνιμη πάλη μεταξύ της έλλειψης αυτής και της αποτροπής ακόμα μεγαλύτερων μεταναστευτικών κυμάτων προς τη χώρα. Ο βασικός μισθός για κάποιον που δουλεύει σε οικοδομή, σε μια καφετέρια σερβιτόρος ή σε ένα μαγαζί με ρούχα πωλητής για να αναφέρω μερικά τυχαία παραδείγματα, είναι 18-20 δολλάρια την ώρα, κάτι που μεταφράζεται σε περίπου 38-40 χιλιάδες δολλάρια μισθό το χρόνο.
Ένας νεαρός που βγαίνει από μια σχολή 3 ή 4 ετών φοίτησης, παίρνει χοντρικά γύρω στις 50-55 χιλιάδες ανάλογα και το αντικείμενο. Μετά από 3-4 χρόνια προϋπηρεσίας (δηλαδή άτομα ηλικίας 26-27 χρονών) μπορούν να παίρνουν 60-65 χιλιάδες δολλάρια, που είναι και ένας σχετικά καλός μισθός εδώ για 1 άτομο. Μηχανικοί που δουλεύουν σε καλές σχετικές θέσεις μέσα σε επιχειρήσεις είναι σχετικά σύνηθες να παίρνουν αρκετά μεγαλύτερες αμοιβές που ξεπερνάνε τις 80-90 χιλιάδες, που είναι και ένα σχετικά ικανοποιητικό οικογενειακό εισόδημα.
Γενικά εδώ ο κόσμος ωριμάζει επαγγελματικά πολύ γρηγορότερα, πρώτον γιατί υπάρχουν πάρα πολλές ευκαιρίες, και δεύτερον γιατί είναι μια κουλτούρα που την καλλιεργούν στα παιδιά από πολύ νωρίς στην σχολική και φοιτητική τους εκπαίδευση. Κάποιος που έχει ικανότητες δηλαδή μπορεί να "ανελιχθεί" πολύ πιο γρήγορα απ'ότι θα γινόταν στις ΗΠΑ, αλλά -κυρίως- στην Ευρώπη, καθώς σε αυτές τις δύο ηπείρους ο ανταγωνισμός είναι σφοδρός. Το ίδιο βεβαίως ωριμάζουν και καταναλωτικά, πράγμα που εμένα μου φαίνεται περίεργο (ίσως και να με ενοχλεί λίγο), δηλαδή έχω εδώ συναδέλφους στη δουλειά 25 χρονών που οδηγούν σπορ αμάξια των 45 χιλιάδων δολλαρίων και έχουν ήδη αγοράσει το πρώτο τους σπίτι.
Από την πλευρά καθαρά της αγοράς, οποιαδήποτε δουλειά έχει να κάνει με παροχή υπηρεσίας είναι εδώ εξαιρετικά καλή, καλοπληρωμένη και με χαμηλό ανταγωνισμό. Οτιδήποτε έχει σχέση επίσης με τον αθλητισμό (από μαγαζιά λιανικής μέχρι προσωπικούς γυμναστές και διατροφολόγους) είναι πολύ επιτυχημένο, ενώ όσοι ασχολούνται με το φαγητό έχουν σίγουρη δουλειά καθώς οι Αυστραλοί δεν πολυξέρουν τι πάει να πει μαγείρεμα (δε λέμε να ρίξουν μια μπριζόλα στο barbeque, αλλά να κάνουν ένα φαγητό που απαιτεί προετοιμασία).
Οι κατασκευές ήταν στο απόλυτο ζενίθ μέχρι πριν από 2-3 χρόνια και όσοι ανακατεύονταν με αυτές κάνανε πάρα πολλά λεφτά, τώρα είναι σε μια σχετική νηνεμία, αλλά οι τιμές των ακινήτων ήδη ξεκίνησαν πάλι να παίρνουν την ανηφόρα. Γιατροί και μηχανικοί είναι κάτι σαν celebrities εδώ, για να κλείσεις ραντεβού με κάποιο γιατρό πρέπει ή να είσαι τακτικός πελάτης ή να κλείσεις για 1,5 μήνα μετά.
Οι Έλληνες που ζουν στη Μελβούρνη ειδικά (αλλά υποθέτω παρόμοια κατάσταση επικρατεί και στην υπόλοιπη χώρα) ανακατεύονται κυρίως με επιχειρήσεις εστίασης, φαγητό, εκδηλώσεις, ξενοδοχεία, καταστήματα λιανικής, ενώ υπάρχουν και κάποιοι σε άλλες αγορές όπως στην εκπαίδευση και στις επιχειρήσεις τεχνολογίας.
Παρά τα όσα ακούγονται όμως, οι περισσότεροι Έλληνες που έρχονται στην Αυστραλία σήμερα (από την αρχή του 2012 ήρθαν πάνω από 10,000) είναι είτε Αυστραλοί υπήκοοι, είτε έχουν σύντροφο που έχει υπηκοότητα, ή τέλος πάντων έχουν κάποιο δεσμό με τη χώρα που τους επιτρέπει να πάρουν άδεια παραμονής/εργασίας πολύ γρήγορα. Όλοι οι υπόλοιποι έρχονται με τουριστικές βίζες ή στην καλύτερη περίπτωση φοιτητικές και προσπαθούν να βρουν άκρη αφού φτάσουν, κάτι πολύ δύσκολο όμως, και συνήθως καταλήγουν να δουλεύουν για Έλληνες εργοδότες που τους πληρώνουν πολύ κάτω από το κανονικό, ενώ ταυτόχρονα ξοδεύουν χιλιάδες δολλάρια στη βιομηχανία που έχει αναπτυχθεί γύρω από τη "νόμιμη παραμονή" στη χώρα, τις περισσότερες φορές μη παίρνοντας κανένα αποτέλεσμα.
Για παράδειγμα, το διάστημα Ιούλιος 2012 με Ιούνιος 2013 (το οικονομικό έτος της Αυστραλίας δηλαδή) δόθηκε visa εργασίας μόνο σε 457 Έλληνες, και εγώ είμαι εδώ τώρα 15 μήνες και παρότι έχω πάρα πολλές επαφές με την αγορά λόγω της δουλειάς, έχω γνωρίσει μόνο άλλον έναν Έλληνα που ήρθε εδώ με visa εργασίας.
Ότι ερωτήσεις έχετε γράψτε τις εδώ και ευχαρίστως να απαντήσω σε ότι γνωρίζω.
