Γενικά Διασχίζοντας τη Μαύρη Ήπειρο

[go2dbeach]

Διασχίζοντας τη Μαύρη Ήπειρο Μποτσουάνα

Μετά τα «ακραία παιχνίδια» στη Ζάμπια, ακολουθεί ένα μοναδικό σαφάρι στην ανεξερεύνητη Μποτσουάνα, γνωστή και ως «Ελβετία της Αφρικής»...
ΚΕΙΜΕΝΟ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΖΙΜΕΑΣ πηγή:Kathimerini.gr

Οσα ήξερα πραγματικά για την Μποτσουάνα; Με την άκρη του μυαλού μου θυμήθηκα πως είναι η χώρα για την οποία μου μιλούσε για τρεις συνεχόμενες μέρες και νύχτες ο ιδιοκτήτης του χόστελ στο Γιοχάνεσμπουργκ, στη Νότια Αφρική.
Τα τελευταία δέκα χρόνια διοργάνωνε εξορμήσεις από το Γιοχάνεσμπουργκ μέχρι το Λιβινγκστόουν στη Ζάμπια, διασχίζοντας με το ειδικά διαμορφωμένο τζιπάκι του όλη την έρημο Καλαχάρι. Νομίζω ότι είχε κάποιο είδος εξάρτησης με την Καλαχάρι, τη θεωρούσε κατά κάποιον τρόπο σπίτι του. Μου έλεγε απίστευτες ιστορίες που του είχαν συμβεί, όπως τότε που του έφυγε ένας Αγγλος τουρίστας για να βγάλει φωτογραφίες και τον βρήκε μετά δύο μέρες σε πλήρη αφυδάτωση, κάπου 500 μέτρα από την κατασκήνωση!
Συνέχεια μου μιλούσε γι' αυτήν, τη θεωρούσε το μοναδικό σημείο πραγματικής άγριας φύσης στην Αφρική, μια και όλα τα άλλα μέρη είχαν κατά κάποιον τρόπο κατακτηθεί από τον πολιτισμό. Ακόμα και οι τελευταίες του λέξεις πριν φύγω ήταν «Ντιμίτρις, ντοντ φοργκέτ του ριντ δε μπουκ Δε κράι οφ Καλαχάρι» (Δημήτρη, μην ξεχάσεις να διαβάσεις το βιβλίο Το κλάμα της Καλαχάρι)!

ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ

Αυτές οι εικόνες γυρνούσαν στο μυαλό μου, καθώς μαζί με τον Ντάβιντ, έναν Ελβετό σεφ από το Νταβός, στριμωγμένοι στο λεωφορείο, πηγαίναμε για το συνοριακό πέρασμα του Καζουνγκούλα. Το να διασχίσει κανείς αυτό το πέρασμα δεν ήταν διόλου εύκολη υπόθεση, κυρίως αν συμπεριλάβεις τις επιπλοκές του νόμου του Μέρφι!
Ηδη, από την προηγούμενη ημέρα, ο Μέρφι είχε δείξει τα δόντια του, καθώς, με έναν κανονισμό μόλις δύο εβδομάδων, οι ταξιδιώτες έχαναν το δικαίωμα να βγουν από τη Ζάμπια για λίγες μόνο μέρες -για να επισκεφτούν, για παράδειγμα, την Μποτσουάνα- κι έπρεπε να πληρώσουν ένα μικρό αντίτιμο παράτασης της ζαμπιανής βίζας. Επίσης, όποιος έβγαινε από τη χώρα θα χρειαζόταν να εκδώσει καινούργια βίζα εισόδου, δηλαδή, περίπου, άλλα 50 δολάρια. Μπορεί κανείς να σκεφτεί πως το έξτρα αυτό ποσό δεν είναι και τόσο υπερβολικό, αλλά, αν αναλογιστεί πόσες τέτοιες αναποδιές των 50 δολαρίων μπορούν να συμβούν σε ένα ταξίδι μερικών μηνών, τότε καταλαβαίνει πως ο προϋπολογισμός μπορεί να επαυξηθεί έως και 50%.

Το πέρασμα της Καζουνγκούλα δεν είναι ακριβώς πέρασμα. Πρέπει να πάρεις ταξί από το Λιβινγκστόουν για μερικά χιλιόμετρα έξω από την πόλη, μετά να βρεις λεωφορείο μέχρι τα σύνορα, να τελειώσεις με τα γραφειοκρατικά, να ελιχθείς ανάμεσα στις νταλίκες και στα φορτηγά και να βρεις μια καλή θέση σε σκιά για να περιμένεις το ποταμόπλοιο-σχεδία που θα διασχίσει το φαράγγι Ζαμβέζη, το φυσικό σύνορο Ζάμπια και Μποτσουάνα.
Κι όλα αυτά, μαζί με την έκδοση της βίζα της Μποτσουάνα, να έχουν ολοκληρωθεί μέχρι τις έξι το απόγευμα, οπότε κλείνει το πέρασμα. Πώς τα καταφέραμε ούτε που θυμάμαι. Απλώς μου έρχεται στο μυαλό η εικόνα που κατεβαίνει η καταπακτή του καρυδότσουφλου και κάτω από την οργή μιας τροπικής βροχής τρέχουμε μες στις λάσπες, έξι παρά δέκα, το πιο γρήγορο πεντακοσάρι της ζωής μας με όλο τον εξοπλισμό στην πλάτη. Τα είχαμε καταφέρει! Το αποτέλεσμα, όμως, ήταν να βρισκόμαστε στην Μποτσουάνα μεν, στη μέση του πουθενά δε. Τελικά, ένα από τα φορτηγά σταμάτησε και μας πήγε ώς το Thebe River Camping λίγο έξω από το Κασάνε, τη συνοριακή πόλη της Μποτσουάνα και ορμητήριο για το εθνικό πάρκο του Τσόμπε. Η διαμονή κόστιζε μόλις 8 δολάρια, αλλά ήταν ένα από τα πιο οργανωμένα lodge που είχα δει μέχρι τώρα, ακριβώς δίπλα στις όχθες του ποταμού. Εκεί βρήκαμε το χρόνο να ρωτήσουμε και να οργανώσουμε τις επόμενες ημέρες και κυρίως να ενημερωθούμε για την ίδια την Μποτσουάνα.

 

[go2dbeach]

ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΗ ΧΩΡΑ
Η Μποτσουάνα είναι μια χώρα στο μέγεθος της Γαλλίας, μόνο που το 85% καλύπτεται από την έρημο Καλαχάρι. Στο υπόλοιπο 15% ζουν ειρηνικά μόλις 1,6 εκατομμύριο άνθρωποι διαφορετικών φυλών. Αυτό το «ειρηνικά» έχει πραγματικά τεράστια σημασία για μια αφρικανική δημοκρατία.

Πολλοί την αποκαλούν «Ελβετία της Αφρικής», αφού τα τύμπανα του πολέμου δεν έχουν ηχήσει για πολλές δεκαετίες και οι εκλογές δεν συνεπάγονται εμφύλιο πόλεμο, όπως συμβαίνει στις περισσότερες γειτονικές χώρες. Ενα από τα πιο εντυπωσιακά στατιστικά της Μποτσουάνα είναι ότι η συνεχόμενη ειρήνη και η πολιτική σταθερότητα την κατέταξαν ως τη χώρα με τη μεγαλύτερη οικονομική ανάπτυξη παγκοσμίως στο διάστημα 1966 - 1997!
Εκτός από τα διαμάντια και τους πολύτιμους λίθους, η Μποτσουάνα στηρίζεται και στον τουρισμό, όχι μόνο των τολμηρών που θα θελήσουν να διασχίσουν την Καλαχάρι, αλλά κυρίως αυτών που θα επισκεφτούν το Οκαβάνγκο Δέλτα, ένα από τα πιο διάσημα και εντυπωσιακά σημεία της αφρικανικής ηπείρου. Ο ποταμός Οκαβάνγκο, αφού διασχίσει την Αγκόλα και τη Ναμίμπια, καταλήγει στην Μποτσουάνα και δημιουργεί ένα δέλτα έκτασης 17.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, έναν απέραντο λαβύρινθο νησιών και λιμνών κι ένα οικοσύστημα με σπάνια βιοποικιλότητα.
Η στάθμη του δέλτα αυξομειώνεται αισθητά σε εξαμηνιαίους κύκλους, κάνοντας νησιά να εξαφανίζονται κάτω από τα νερά κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και να επανεμφανίζονται το χειμώνα, προκαλώντας και την αντίστοιχη μαζική μετανάστευση των ζώων, άλλων στο εσωτερικό του δέλτα και άλλων διασχίζοντας την έρημο Καλαχάρι.

 

[go2dbeach]

Ο ΜΑΚΡΥΣ ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΕΛΤΑ
Η κοντινότερη πόλη στο δέλτα είναι το Μαούν και παρά το γεγονός ότι ήταν δύσκολο να εγκαταλείψουμε το Thebe River Camping, ξυπνήσαμε κατά τις 4 τα χαράματα να μαζέψουμε τις σκηνές και να στηθούμε στη λεωφόρο, περιμένοντας να περάσει κάποιο ταξί ή τέλος πάντων κάποιο τροχοφόρο να μας πάει ώς τη στάση του λεωφορείου. Προορισμός μας το Μαούν. Οι ώρες περνούσαν απειλητικά και ώς τις 6 το μόνο που πέρασε ήταν ένα σκούτερ και μια πολυμελής οικογένεια ελεφάντων που διέσχισε νωχελικά το δρόμο. Τελικά, ως διά μαγείας, στις 6.30 η πλάση αφυπνίστηκε και πέρασε ένα τρακτέρ που μας πήγε σχεδόν ώς την πολυπόθητη στάση του λεωφορείου. Εκεί διαπιστώσαμε τι μας περίμενε τις επόμενες ώρες, αν όχι μέρες.
Στη στάση ήταν στοιβαγμένος αρκετός κόσμος και περίμενε υπομονετικά τα δύο και μοναδικά λεωφορεία, που σαν να μην έφταναν όλα τα άλλα δεν πήγαιναν στο Μαούν, αλλά στο Νάτα, μια πόλη αρκετές ώρες νότια, απ' όπου, αν ήμασταν τυχεροί, θα περνούσε κάποιο όχημα -αυτή τη φορά- για Μαούν. Οταν έφτασε το πρώτο λεωφορείο, έγινε πραγματικός πανικός και πιαστήκαμε κυριολεκτικά στον ύπνο. Υστερα από περίπου μισή ώρα, που ήρθε το δεύτερο, είχαμε πιάσει στρατηγικές θέσεις. Το αστείο ήταν ότι ο αριθμός των λεωφορείων δεν ήταν καθόλου τυχαίος, καθώς το δεύτερο λεωφορείο ρούφηξε στην κυριολεξία τους πάντες. Ποτέ δεν είχα φανταστεί πόσο πολλοί μπορούν να χωρέσουν σε ένα λεωφορείο!
Στο Νάτα ήμασταν αρκετά τυχεροί, όχι γιατί η ανταπόκριση για Μαούν ήρθε στην ώρα της, αλλά γιατί άργησε αρκετά, ώστε να προλάβουμε να επαναφέρουμε την πλάτη μας, που είχε πάρει μια μόνιμη στάση «Γ» ή «Λ», στην καλύτερη περίπτωση.
Το βράδυ είχαμε τελικά καταφέρει να φτάσουμε έξω από το Back to the Bridge Backpackers, ένα από τα πιο γνωστά lodge της περιοχής. Ο ιδιοκτήτης του ήταν μια πραγματικά ιδιάζουσα προσωπικότητα. Είχε εγκαταλείψει εδώ και πολλά χρόνια τη φασαρία του Γιοχάνεσμπουργκ και είχε μετατρέψει ένα κομμάτι της όχθης του ποταμού Thamalakane σε μικρό παράδεισο. Οταν, μάλιστα, μας είδε να μπαίνουμε κρατώντας μια κιθάρα στο χέρι (απαραίτητο αξεσουάρ για ένα τέτοιο ταξίδι), άρχισε να τηλεφωνεί σε διάφορες μουσικούς της περιοχής για ένα «jam session», το οποίο κράτησε -ούτε λίγο ούτε πολύ- ώς τις 4 το πρωί.
Στο τέλος, αφού αναγκαστήκαμε να παίξουμε το «ζορμπάς, δε συρτάκι» για πολλοστή φορά, μας ρώτησε πόσες μέρες θέλουμε να πάμε στο δέλτα και χωρίς πολλές διεργασίες μάς έδωσε ραντεβού σε τρεις ώρες στην προβλήτα του lodge. Κανείς δεν πίστεψε ότι θα τηρούσαμε αυτό το ραντεβού, αλλά τελικά κατά τις 8 ήμασταν όλοι πάνω στο ιδιότυπο ποταμο-ταχύπλοό του. Ηταν μάλλον η ανυπομονησία μας να βιώσουμε την εμπειρία τού να κάνεις σαφάρι μέσα στο Οκαβάνγκο Δέλτα που λειτούργησε πιο δραστικά και από καφεΐνη.

 

[go2dbeach]

ΟΚΑΒΑΝΓΚΟ ΔΕΛΤΑ

Η περιπέτεια στο δέλτα είναι μια περίπλοκη ίσως υπόθεση αν δεν βρεθείς εκεί και δεν σου δοθούν οι απαραίτητες εξηγήσεις από κάποιον που είναι γνώστης της περιοχής. Το δέλτα καλύπτει μια πραγματικά τεράστια περιοχή, γεμάτη μικρά και μεγαλύτερα νησάκια. Χωρίζεται σε ζώνες ανάλογα με τη θέση σου εκεί (inner/outer, east/west) και υπάρχουν παντού διάσπαρτα καταλύματα. Αυτά τα καταλύματα μπορούν να προσφέρουν υπηρεσίες όλων των επιπέδων και των απαιτήσεων.
Εμείς, ως γνήσιοι λάτρεις της περιπέτειας, διαλέξαμε να χρησιμοποιήσουμε τις σκηνές μας και να μαγειρέψουμε το φαγητό στη φωτιά μαζί με τον οδηγό μας πληρώνοντας κάτι λιγότερο από 100 ευρώ για 3 μέρες/2 νύχτες. Ωστόσο, πολλά από τα απομακρυσμένα lodge προσφέρουν διατροφή/διαμονή που ξεπερνά κάθε φαντασία, ενώ η πρόσβαση σε αυτά γίνεται μόνο με αεροπλάνο (διαθέτουν, μάλιστα, δικά τους μικρά αεροδρόμια), καθώς είναι βαθιά χωμένα μέσα στο δέλτα. Τα πιο διάσημα βρίσκονται στο εθνικό πάρκο του Moremi και η μία διανυκτέρευση κοστίζει πάνω από 1.000 - 1.500 ευρώ ανά άτομο, ενώ τα αεροπορικά χρεώνονται ξεχωριστά από 200 έως 400 ευρώ.
Η διαδρομή με το ταχύπλοο κράτησε κάπου μισή ώρα και ήταν μια απίστευτη εμπειρία, κάτι σαν να τρέχεις ξέφρενα με μοτοσικλέτα αγώνων σε μια πίστα μεγάλη όσο και το Οκαβάνγκο Δέλτα. Οταν φτάσαμε, βγήκαμε σε ένα μικρό νησί όπου υπήρχε ένα ψαροχώρι. Εκεί μας περίμεναν μαζεμένοι καμιά δεκαριά οδηγοί μοκόρο. Το μοκόρο είναι στην ουσία ένα είδος ινδιάνικης πιρόγας, φτιαγμένης από κορμό δέντρου και είναι το αποκλειστικό μέσο διακίνησης μες στο δέλτα (αν εξαιρέσεις τα τριθέσια αεροπλάνα!). Χωράει το πολύ δύο επιβάτες, τις αποσκευές και τον οδηγό, ο οποίος το κατευθύνει όρθιος, όπως οι γονδολιέρηδες στη Βενετία.
Οι οδηγοί μοκόρο της περιοχής του Σερόνγκα έχουν ιδρύσει το Okavango Poler Trust, μια ένωση που διαπραγματεύεται απευθείας τις τιμές των σαφάρι με τους διοργανωτές, αποφεύγοντας τους μεσάζοντες και τις ιδιωτικές συμφωνίες, οι οποίες μπορούν να απογειώσουν τις τιμές εις βάρος των οδηγών. Ολα τα έσοδα αναδιανέμονται και επενδύονται αποκλειστικά στην κοινότητα και τη βελτίωση των συνθηκών ζωής. Αυτή η ιδιότυπη κολεκτίβα όχι μόνο υπερασπίζεται τα δικαιώματα των οδηγών και ρυθμίζει τα σαφάρι ώστε να έχουν όλοι δουλειά, αλλά είναι και υπεύθυνη για την τήρηση των κανόνων οικο-τουρισμού στο δέλτα.
Οταν βάλαμε πάνω στο μοκόρο και την τελευταία αποσκευή, το μοκόρο βυθίστηκε τόσο πολύ, που το νερό ξεπέρασε το χείλος του. Ο οδηγός μάς είπε να μην ανησυχούμε και να απολαύσουμε τη διαδρομή. Εγώ, πάλι, μες στον πανικό δεν ήξερα τι να τον πρωτορωτήσω, αν συμβαίνουν συχνά ατυχήματα ή αν υπάρχουν πεινασμένοι κροκόδειλοι στην περιοχή(.

Εν τέλει, βγάλαμε κάποια περιττά πράγματα και κάπως ανέβηκε το μοκόρο. Ξεκινήσαμε και η διαδρομή ήταν κάτι που δύσκολα μπορεί να περιγραφεί. Αλλες φορές περνούσαμε από ατελείωτα δάση με νούφαρα και άλλες χανόμασταν σε πυκνά καλάμια.
Μια αχανής έκταση, όπου όλα έμοιαζαν ίδια. Ο οδηγός, όμως, φαινόταν να ξέρει καλά πού πάμε. Οι πολλές διαδρομές είχαν ανοίξει κάποιο είδος δικτύου δρόμων και λεωφόρων μες στις καλαμιές, ενώ συναντούσαμε και άλλους εκδρομείς. Οι οδηγοί σταματούσαν για λίγο, αντάλλασσαν νέα και μετά συνέχιζαν. Σε κάποιες «διασταυρώσεις» δημιουργήθηκε, μάλιστα, κυκλοφοριακό χάος, όταν 10 - 15 μοκόρο κόλλησαν το ένα πάνω στο άλλο.

 

[go2dbeach]

ΩΡΑ ΓΙΑ ΣΑΦΑΡΙ
Το πρόγραμμα στο Οκαβάνγκο Δέλτα ήταν αυστηρό όσο και στο προηγούμενο σαφάρι στη Νότια Αφρική, όπου δεν έμενε στιγμή ανεκμετάλλευτη. Ξυπνούσαμε από πολύ πρωί και μετά 2 - 3 ώρες στο μοκόρο, βγαίναμε σε ένα άλλο νησί στο δέλτα, όπου κάναμε «walking safari». Το walking safari είναι μια εμπειρία που σου αφήνει ανάμικτα συναισθήματα. Υπάρχουν περιπτώσεις που περπατάς για ώρες και δεν συναντάς τίποτα, αλλά εκεί ξαφνικά μπορεί να εμφανιστεί μπροστά σου οποιοδήποτε ζώο.
Αυτό το «οποιοδήποτε» έχει μεγάλη σημασία, γιατί τη δεύτερη μέρα, εκεί που περπατούσαμε ανέμελα, ακούσαμε ένα θόρυβο μέσα από τους θάμνους. Ο οδηγός πάγωσε, άλλαξε 10 χρώματα και τότε είδαμε σε ελάχιστη απόσταση μπροστά μας ένα πολύμετρο μπλακ μάμπα να διασχίζει το μονοπάτι. Το μπλακ μάμπα είναι το πιο γρήγορο (μέχρι και 20 χλμ/ώρα), πιο μεγάλο (φτάνει τα 4,5 μέτρα) και πιο δηλητηριώδες φίδι στην Αφρική, αν όχι στον κόσμο. Το δηλητήριό του είναι τόσο ισχυρό που μπορεί να σκοτώσει μέσα σε 30 λεπτά, με πιθανότητα κοντά στο 100%. Ευτυχώς, εμείς δεν είχαμε δυσάρεστα, και εκτός από αυτό το απρόοπτο, τα υπόλοιπα ήταν μόνο ευχάριστες εκπλήξεις από ορδές ζεβρών, φαντασμαγορικά σμήνη πουλιών και πολυμελείς οικογένειες ελεφάντων. Μία από αυτές, μάλιστα, μας αγριοκοίταξε και το αρσενικό άρχισε να ρουθουνίζει πάλλοντας τα αυτιά του.

Εκεί ο οδηγός μάς ενημέρωσε ότι ο ελέφαντας είναι από τα πιο επικίνδυνα ζώα στον πλανήτη, σπάνια έχουν φυσικό αντίπαλο και όταν νιώσουν απειλούμενοι, μπορούν να σαρώσουν ολόκληρα χωριά στο πέρασμά τους.
Τα βράδια ήταν κάπως περίεργα στο δέλτα. Η επαφή με τη φύση ήταν τόσο ρεαλιστική, που σου ξυπνούσε τα ένστικτα επιβίωσης. Δεν είμαι σίγουρος αν κοιμήθηκα πραγματικά κανένα βράδυ. Νομίζω, όμως, πως εμπέδωσα πλήρως την έννοια του «λαγοκοιμάμαι», αφού σε ελάχιστη απόσταση από την κατασκήνωσή μας μπορούσες να ακούσεις όλο το ζωικό βασίλειο να παρελαύνει! Το πρώτο βράδυ, ένας μάλλον εκνευρισμένος μοναχικός ελέφαντας μούγκριζε σε απόσταση λιγότερη από 200 μέτρα. Από την άλλη πλευρά άκουγες όλη τη νύχτα ύαινες να χαχανίζουν, ενώ το δεύτερο βράδυ εκεί που είχα κάπως αποκοιμηθεί, ακούω τον Ντάβιντ να φωνάζει πανικόβλητος, καθώς ένα φίδι έκανε τη βόλτα του γύρω απ' τις σκηνές μας. Νομίζω πως εκείνο το βράδυ δεν άλλαξα πλευρό, φοβούμενος την οποιαδήποτε αλληλεπίδραση με τον απρόσκλητο επισκέπτη.
Το τελευταίο πρωί τα παζάρια μας έπιασαν τόπο και δεν πήγαμε για σαφάρι, αλλά πήγαμε για μερικές βουτιές και μαθήματα οδήγησης μοκόρο σε ένα κοντινό νησί που είχε μόνιμες κατασκηνώσεις. Εκεί, περικυκλωμένοι από τραπεζάκια, πλαστικές καρέκλες, αιώρες, ψυγεία και μαγειρεία, νιώσαμε σαν Νεάντερταλ που βγήκαν από τη μηχανή του χρόνου! Το απόγευμα πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το lodge, όπου ο ιδιοκτήτης είχε τα κέφια του. Φόρτωσε όλους τους ενοίκους, φαγητά και 2 - 3 καφάσια μπίρες και μας πήγε να δούμε το ηλιοβασίλεμα στον ποταμό Τhamalakane. Οταν γυρίσαμε στο lodge, τα όργανα ήταν ήδη κουρδισμένα και μας περίμεναν για άλλη μια «γκρικ νάιτ».
Αυτές ήταν και οι τελευταίες άνετες/ευρύχωρες στιγμές που θυμάμαι πριν στριμωχτούμε ξανά στο λεωφορείο της επιστροφής για τη Ζάμπια. Από εκεί θα παίρναμε το ταζάρα, το διάσημο τρένο που θα μας έβγαζε στον επόμενο σταθμό, την Τανζανία.
View attachment a194.30.231.7_kathnews_send_gifs_gifs_info.jpg
http://www.nationsencyclopedia.com/Africa/Botswana-ECONOMY.html
Okavango Delta - Botswana
ΔΙΑΜΟΝΗ
Κασάνε: Thebe River Camping-www.botswana-travel-guide.com/bradt_guide.asp?bradt=1524
Μαούν: Back to the Bridge Backpackers-www.dumelabotswana.com/maun.htm
ΕΞΟΡΜΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΟΥΝ
www.maun-backpackers.com/mokoro.htm
Okavango-Delta.net - Safari Lodges, Camps, Campsites and Hotels in the Okavango Delta and Maun
ΟΚΑΒΑΝΓΚΟ ΔΕΛΤΑ
www.okavango-delta.net/
Okavango Delta Safaris | African Safari Travel | Go 2 Africa
OKAVANGO POLAR TRUST
www.okavangodelta.co.bw/
ΜΠΛΑΚ ΜΑΜΠΑ
www.kingsnake.com/elapids/black_mamba.htm
Black Mamba - Dendroaspis polylepis


πηγή:kathimerini.gr

 

[go2dbeach]

Διασχίζοντας τη Μαύρη Ήπειρο Τανζανία Mέρος 1ο

Από την Μποτσουάνα πίσω στη Ζάμπια, άμεση αναχώρηση με το διαβόητο τρένο Tazara για Τανζανία, γνωριμία με την πρωτεύουσα Νταρ ες-Σαλάμ και αξέχαστο σαφάρι στο όγδοο θαύμα της φύσης, το Νγκορονγκόρο...
ΚΕΙΜΕΝΟ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΖΙΜΕΑΣ πηγή:kathimerini.gr

Mετά τις κατάλληλες προετοιμασίες στη Λουσάκα, ξεκινήσαμε για την πιο γοητευτική και συνάμα περιπετειώδη διαδρομή με τρένο στην Αφρική, το ταξίδι με το Tazara. To Tazara είναι oυσιαστικά η σύντμηση του Tanzania-Zambia Railway Authority και είναι ο σιδηρόδρομος που διασχίζει όλη τη Ζάμπια και την Τανζανία, καταλήγοντας στο λιμάνι του Νταρ ες-Σαλάμ. Συγκαταλέγεται στην κατηγορία των ιστορικών διαδρομών με τρένο, μαζί με το Darjeeling που διασχίζει τα Ιμαλάια, το Chihuahua al Pacifico στο Μεξικό και τον Υπερσιβηρικό στη Ρωσία.

Χαρακτηριστικό όλων αυτών των διαδρομών δεν είναι απαραίτητα το μεγάλος μήκος τους ή ο υπερσύγχρονος εξοπλισμός τους (άλλωστε, πολλά από αυτά τα τρένα έχουν μείνει απαράλλακτα για πολλές δεκαετίες), αλλά τα τοπία και οι γεωγραφικές ζώνες που διασχίζουν. Για παράδειγμα, το Darjeeling, γνωστό και ως «Toy Train», κυλάει πάνω σε ράγες που έχουν απόσταση μόλις 60 εκατοστά του μέτρου (!) και ανεβαίνει σε υψόμετρο μέχρι και 2.000 μ., αφήνοντας άφωνους τους επιβάτες του μπροστά στο θέαμα των κορυφών του Εβερεστ και του Κατσετσούνγκα (3η πιο ψηλή κορυφή στον κόσμο).


Το Tazara έχει τη δική του ξεχωριστή ιστορία. Σχεδιάστηκε και χρηματοδοτήθηκε από την Κίνα το 1976 και είχε αρχικό σκοπό να ενώσει σιδηροδρομικά το λιμάνι του Νταρ ες-Σαλάμ με τα πλούσια ορυχεία της Ζάμπια. Η διαδρομή συμπεριλαμβάνει 300 γέφυρες, 23 τούνελ και 147 σταθμούς σε μια απόσταση 1.860 χιλιομέτρων. Για το εγχείρημα αυτό εργάστηκαν 50.000 Τανζανοί και 25.000 Κινέζοι εργάτες, και μάλιστα παραδόθηκε νωρίτερα από ό,τι είχε προβλεφθεί. Το συνολικό κόστος του ήταν 500 εκατομμύρια δολάρια και παραμένει μέχρι και σήμερα το μεγαλύτερο έργο που έχει χρηματοδοτήσει η Κίνα εκτός των συνόρων της.
Το πόσο χρόνο παίρνει το τρένο να διασχίσει αυτά τα 1.860 χιλιόμετρα είναι μια ερώτηση που επιδέχεται πολλές απαντήσεις. Το πιο σύντομο είναι κάτι λιγότερο από δύο ημέρες, αλλά μπορεί να κρατήσει πολύ περισσότερο, κυρίως εξαιτίας βλαβών. Γι' αυτό το ταξίδι ξεκινήσαμε αρκετά «διαβασμένοι», μια και δεν είναι λίγα τα αναπάντεχα που θα μπορούσαν να μας συμβούν, όπως αυτό που διαβάσαμε με έκπληξη σε ένα ταξιδιωτικό φόρουμ στο διαδίκτυο: τρεις φίλοι ανέβηκαν στο τρένο χωρίς να έχουν λάβει υπόψη τους πως το εστιατόριο δεν λειτουργούσε. Αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ταξίδευαν μόνοι τους στο βαγόνι της πρώτης θέσης, το οποίο είναι κλειδωμένο και απομονωμένο από τα υπόλοιπα βαγόνια για λόγους ασφαλείας, είχε ως αποτέλεσμα να μην έχουν καμία πρόσβαση σε φαγητό για 2 ημέρες και να τρέφονται αποκλειστικά με μάνγκο, μπανάνες και άλλα τροπικά φρούτα που πουλούσαν μικροπωλητές στους σταθμούς! Ετσι φορτώσαμε κι εμείς προμήθειες για δύο, και παραπάνω, ημέρες και ξεκινήσαμε.

 

[go2dbeach]

ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΤΑΖΑRΑ

Ο αρχικός σταθμός του είναι το Kapiri Mposhi, τρεις με τέσσερις ώρες από τη Λουσάκα. Αφού υπολογίσαμε σωστά τα δρομολόγια, πήραμε το λεωφορείο για Kapiri Mposhi. Η διαδρομή, ωστόσο, του λεωφορείου ήταν επεισοδιακή. Φτάνοντας στον κεντρικό σταθμών λεωφορείων της Λουσάκα, μας περικύκλωσε μια ομάδα κόσμου από διαφορετικές εταιρείες λεωφορείων, τραβώντας μας από τη μία και από την άλλη πλευρά του σταθμού. Τελικά, αφού άρχισαν να λογομαχούν μεταξύ τους, αποφάσισαν ποιο λεωφορείο θα παίρναμε.

Αγοράσαμε τα εισιτήρια και περιμέναμε για την αναχώρηση, η οποία όλο και καθυστερούσε, μέχρι που φτάσαμε στο σημείο, αν περιμέναμε λίγο ακόμα, να χάναμε την ανταπόκριση του τρένου και να έπρεπε να περιμένουμε άλλες δύο ημέρες για το επόμενο. Η δικαιολογία της καθυστέρησης ήταν τελείως απρόβλεπτη. Ανεξάρτητα από τα ωράρια των δρομολογίων, υπήρχε ο άγραφος νόμος (που τελικά διαπιστώσαμε ότι ισχύει παντού στην Τανζανία) που δεν αφήνει κανένα λεωφορείο να ξεκινήσει αν δεν είναι γεμάτο. Τελικά, με οριακή καθυστέρηση ξεκίνησε, όταν είχε πια πραγματικά γεμίσει και η τελευταία σπιθαμή του λεωφορείου με κόσμο.

Φτάσαμε στο σταθμό του Kapiri Mposhi πέντε λεπτά πριν από την κανονική αναχώρηση του τρένου, όπου μας ανακοίνωσαν ότι θα μπούμε στο τρένο με καθυστέρηση 2 ωρών και ίσως να χρειαστεί να περιμένουμε κι άλλο μετά. Εκεί καταλάβαμε πως στην Αφρική οι δημόσιες υπηρεσίες λειτουργούν με πλήρως εναρμονισμένους ρυθμούς, έτσι ώστε, σε κάθε καθυστέρηση, όλα να δουλεύουν συντονισμένα. Ετσι, είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε και τους υπόλοιπους επιβάτες του τρένου και να ανταλλάξουμε ιστορίες που σχετίζονταν με πολύωρες αναμονές σε σταθμούς τρένων, αεροδρομίων και λεωφορείων. Τελικά, μετά από τέσσερις ώρες καθυστέρησης, ξεκινήσαμε… για πέντε λεπτά και ξανασταματήσαμε για άλλη μία ώρα λόγω τεχνικού προβλήματος!

Παρά τις εξωτερικές συνθήκες, η κατάσταση μέσα στο βαγόνι ήταν αρκετά καλή. Οι κουκέτες είχαν 4 κρεβάτια και ήταν αρκετά ευρύχωρες. Είχαμε διαλέξει να ταξιδέψουμε με πρώτη θέση, η οποία ήταν αρκετά ακριβότερη από τις άλλες, αλλά η διαφορά στην άνεση ήταν μεγάλη. Η πρώτη θέση κόστιζε περίπου 45 ευρώ και διέθετε όλες τις προϋποθέσεις για ένα άνετο και ευχάριστο ταξίδι, ενώ η τρίτη θέση κόστιζε μόλις 25 ευρώ και προσέφερε το μικρό εμβαδόν ενός πάγκου μοιραζόμενου με αρκετό κόσμο.

Καθώς οι ώρες περνούσαν, απομακρυνόμασταν από το Kapiri Mposhi και μπαίναμε σε διαφορετικά τοπία, αρχικά σε απέραντες σαβάνες και αργότερα σε πιο ορεινές περιοχές. Το Tazara περνάει από υψόμετρο μέχρι και 1.400 μ. Ο χρόνος περνούσε άνετα δίχως να σκεφτόμαστε πότε θα φτάσουμε. Στις στροφές το τρένο έκοβε πολύ την ταχύτητα και έδινε τη δυνατότητα να βγάλουμε την κλασική αναμνηστική φωτογραφία που κυκλοφορεί, όπου βγάζεις το κεφάλι σου αρκετά έξω από το παράθυρο και σε φωτογραφίζουν από άλλο παράθυρο με φόντο όλο το τρένο καθώς στρίβει.

Μετά την πρώτη ημέρα ξέραμε όλους τους ενοίκους του βαγονιού με το μικρό τους όνομα, αποδεικνύοντας ότι το τρένο παραμένει ένα από τα πιο κοινωνικά μέσα μεταφοράς, ιδίως σε μεγάλα ταξίδια, όπου στην ουσία συγκατοικείς με τόσο διαφορετικό κόσμο για ημέρες. Το βαγόνι μας είχε λίγο από όλα, από Δανούς γιατρούς, τουρίστες από τη Νέα Ζηλανδία μέχρι Αιθίοπες δρομείς! Το μεσημέρι πέρασε ο έλεγχος διαβατηρίων και σε αυτό έδειξαν πολύ οργανωμένοι, αφού ήταν η πιο άνετη και ξεκούραστη διάσχιση συνόρων μέχρι τώρα στο ταξίδι. Ηρθε ο τελωνειακός υπάλληλος να συλλέξει τα διαβατήρια και μετά από κάποια ώρα μάς τα μοίρασε πίσω ο ελεγκτής του τρένου. Ξαναξεκινήσαμε και καθώς διασχίζαμε απέραντα τοπία, σταματούσαμε σε μικρούς σταθμούς όπου άλλοτε περιμέναμε λίγο, άλλοτε για 1 - 2 ώρες. Σε κάθε σταθμό υπήρχε μια μικρή κοινότητα μικροπωλητών που πρόσφερε σχεδόν τα πάντα, από τροπικά φρούτα και ξηρούς καρπούς μέχρι κάρτες κινητής τηλεφωνίας. Την τρίτη ημέρα είχε αρχίσει να επέρχεται κόπωση, καθώς είχε αναπτυχθεί μια ρουτίνα στη ζωή του βαγονιού και οι προμήθειές μας είχαν αρχίσει να τελειώνουν επικίνδυνα.

Δεν είχαμε υπολογίσει τις ποσότητες φαγητού που θα καταναλώνονταν από καθαρή αμηχανία. Ηταν δύσκολο να αντισταθούμε στις μυρωδιές της κουζίνας και, όσο περνούσαν οι ώρες, οι άμυνές μας κάμπτονταν όλο και περισσότερο. Σε αυτό το κρίσιμο σημείο το τρένο περνούσε μέσα από το εθνικό πάρκο του Μικούμι και από το παράθυρο χαζεύαμε ορδές από ζέβρες, βούβαλους και καμηλοπαρδάλεις να μας κοιτούν μάλλον εξοικειωμένες με τη θέα του τρένου. Ηταν το πιο γρήγορο σαφάρι που είχαμε κάνει μέχρι τώρα. Τελικά, με καθυστέρηση 8 - 9 ωρών μπήκαμε ξαφνικά σε αστικό περιβάλλον. Είχαμε φτάσει, ήμασταν στο Νταρ ες-Σαλάμ. Οταν κατεβήκαμε από το τρένο, μας πήρε αρκετή ώρα να συνειδητοποιήσουμε πως δεν είναι ακόμη μία πολύωρη στάση και πως δεν θα ξαναεπιβιβαστούμε στο τρένο...

 

[go2dbeach]

ΝΤΑΡ ΕΣ-ΣΑΛΑΜ
Το Νταρ Ες-Σαλάμ δεν έχει πολλά να ζηλέψει από τις υπόλοιπες αφρικανικές μεγαλουπόλεις, όπου συσσωρεύεται το μεγαλύτερο μέρος της οικονομικής δραστηριότητας της χώρας. Πυκνή ανοικοδόμηση, ανοιχτές αγορές και πολλή κίνηση στο λιμάνι. Το «Νταρ», όπως αποκαλείται εν συντομία, είναι για τον επισκέπτη ένα μέρος οργάνωσης και αναχώρησης για τους πιο τουριστικούς προορισμούς στην Τανζανία.

Από το λιμάνι φεύγουν καθημερινά πλοία για τη Ζανζιβάρη, ενώ διοργανώνονται σαφάρι σε μερικά από τα πιο διάσημα εθνικά πάρκα στον κόσμο. Το Σερενγκέτι, ένα από τα πιο παλιά οικοσυστήματα του πλανήτη, είναι το πιο χαρακτηριστικό από αυτά, αποτελώντας σημαία του τουρισμού της Τανζανίας. Ο λόγος που το καθιστά τόσο διάσημο είναι επειδή εκεί λαμβάνει μέρος ένα από τα πιο εντυπωσιακά θαύματα της φύσης, η μαζική μετανάστευση των ζώων από το Νότο προς το Βορρά. Κατά τα τέλη του Μαΐου, όταν ξεκινά η ξηρή περίοδος και το γρασίδι αρχίζει να ξεραίνεται, μαζεύονται στη νότια άκρη του πάρκου πάνω από ένα εκατομμύριο ζώα κάθε είδους: γκνου, βούβαλοι, ίμπαλα (είδος αντιλόπης), ελέφαντες καθώς και διακόσιες χιλιάδες ζέβρες, σαν ένα αόρατο προσκλητήριο να τα καλεί σε αυτό το σημείο.
Για μερικές ημέρες επικρατεί συνεχής ένταση, καθώς τα αρσενικά αντιμάχονται για το ποιο θα ηγηθεί του κοπαδιού σε αυτή την πολύ σκληρή δοκιμασία. Τότε, και κάτω από ανεξήγητες βιολογικές διαδικασίες, ξεκινούν όλα μαζί σε μια ατέλειωτη κούρσα προς το Βορρά όπου το κλίμα είναι υγρό και εξασφαλίζει τροφή για όλους.Το θέαμα είναι άκρως εντυπωσιακό - όσο το είχαμε δει βέβαια μέσα από ντοκιμαντέρ, αφού οι τιμές του πάρκου ήταν άκρως απαγορευτικές (120 ευρώ ανά διανυκτέρευση σε σκηνή). Εμείς στοχεύσαμε για το Νγκορονγκόρο, έναν άλλο διάσημο προορισμό της Τανζανίας που προσελκύει πολύ μεγάλο ποσοστό των επισκεπτών κάθε χρόνο εξαιτίας της μορφολογίας του.

 

[go2dbeach]

ΝΓΚΟΡΟΝΓΚΟΡΟ
Το Νγκορονγκόρο, κατά πολλούς το όγδοο θαύμα της φύσης, έχει δημιουργηθεί από την κατάρρευση ενός ηφαιστείου πριν από αρκετά εκατομμύρια χρόνια. Ο κρατήρας που δημιουργήθηκε είναι ο μεγαλύτερος στον κόσμο, με διάμετρο γύρω στα 19 χιλιόμετρα, και μέσα του «προστατεύει» ένα οικοσύστημα με σπάνια βιοποικιλότητα. Πάνω από 30.000 ζώα συμβιώνουν μέσα στον κρατήρα ακολουθώντας μια διαφοροποιημένη εξέλιξη από εκείνη στο υπόλοιπο Σερενγκέτι, καθώς η μορφολογία του εδάφους μετριάζει την πιθανότητα εξωτερικοί πληθυσμοί να διεισδύσουν στο οικοσύστημα. Ορμητήριο για το Νγκορονγκόρο είναι η Αρούσα και αυτή τη φορά είχαμε αποφασίσει να μη διανυκτερεύσουμε μέσα στο εθνικό πάρκο, αλλά να οργανώσουμε το δικό μας μονοήμερο σαφάρι, όπως πολλοί μας είχαν συμβουλεύσει, καθώς οι τιμές των οργανωμένων σαφάρι για ένα τόσο σύντομο διάστημα δεν ήταν συμφέρουσες.


Ετσι, νοικιάσαμε ένα αυτοκίνητο στην Αρούσα (κόστος 100 δολάρια, μόνο 4X4 επιτρέπονται μέσα στον κρατήρα), πληρώσαμε για το εισιτήριο του πάρκου (200 δολάρια για το αυτοκίνητο και 50 δολάρια ανά άτομο) και για τον οδηγό/ranger (30 δολάρια), καθώς το σαφάρι δεν επιτρέπεται στον κρατήρα αν δεν υπάρχει κάποιος υπεύθυνος του πάρκου μες στο αυτοκίνητο.


Οπως και κάθε άλλη αντίστοιχη δραστηριότητα στην Αφρική, έτσι και αυτή ξεκίνησε πολύ νωρίς το πρωί, κατά τις 5, και μετά από 4 ώρες αρχικά ομαλού και αργότερα κακοτράχαλου δρόμου, είχαμε φτάσει στην κόψη του κρατήρα. Το θέαμα δικαιολογούσε κάθε περιγραφή που είχαμε ακούσει μέχρι τότε. Ξεκινήσαμε αργά την κάθοδο και όταν φτάσαμε στο κεντρικό τερέν του κρατήρα, θυμηθήκαμε τον χαρακτηρισμό του Γερμανού φωτογράφου και συγγραφέα Reinhard Kunkel: «κήπος της Εδέμ». Βρεθήκαμε περικυκλωμένοι από βουβάλια, ελέφαντες, ζέβρες, γαζέλες, ύαινες, λιοντάρια, τα οποία δεν φαίνονταν να ενοχλούνται και τόσο να ποζάρουν για μερικές φωτογραφίες. Σε κεντρικό σημείο του κρατήρα βρίσκεται μια μεγάλη λίμνη όπου μπορείς να δεις από κοντά σμήνη φλαμίνγκο και άλλων εξωτικών πτηνών. Οι ώρες πέρασαν πραγματικά τόσο γρήγορα που ούτε το καταλάβαμε πως είχε έρθει η στιγμή να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής για την Αρούσα, αφού δεν επιτρεπόταν η παρουσία αυτοκινήτου στο πάρκο μετά τις 6 το απόγευμα.


Στο δρόμο της επιστροφής δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε να κοιτάμε τις φωτογραφίες και τα βίντεο που είχαμε τραβήξει. Ηταν πραγματικά πολύ εντυπωσιακές και το γεγονός ότι τα ζώα αγνοούσαν εντελώς την παρουσία μας έκανε τις φωτογραφίες τόσο ρεαλιστικές όσο και στα ντοκιμαντέρ του David Attenborough, του πιο πληθωρικού κινηματογραφιστή της άγριας φύσης. Καθώς χαζεύαμε τον κρατήρα να απομακρύνεται, στον ορίζοντα φάνηκε επιβλητική η επόμενη πρόκληση του ταξιδιού, ίσως και η πιο τολμηρή: η χιονισμένη κορυφή του Κιλιμάντζαρο!
View attachment a194.30.231.7_kathnews_send_gifs_gifs_info.jpg

TAZARA
www.tazara.co.tz/
Tazara Railway - Tanzania Forum - TripAdvisor
Tanzania.html
The convenience of TAZARA, Dar es Salaam, Tanzania
www.travelpod.com/travel-blog-city/
Tanzania/Tazara%20Train%20to%20Dar%20Es
%20Salaam/tpod.html
Mikumi National Park
Darjeeling
http://www.darjnet.com/darjeeling/darjeeling/travel/train/train.htm
<B>THE DARJEELING HIMALAYAN RAILWAY<B>
Σερενγκέτι
www.serengeti.org/

www.glcom.com/hassan/serengeti.html
Serengeti Safari in Tanzania, East Africa with Lotus Expeditions

Νγκορονγκόρο
www.travel-notes.org/ngorongoro.html
An Unforgettable Visit to Ngorongoro Crater - Jehovah's Witnesses Official Web Site
SummitPost - Areas & Ranges - Hiking & Climbing
Ngorongoro-Conservation-Area-Tanzanian-Wildlife-.html

 

[Menia21]

Τι να πω τώρα? Απλά καταπληκτικό το άρθρο!

 

[go2dbeach]

Ναι ειναι φοβερο το ταξιδι που κανει , διασχιζει ολη την Αφρικη στην κυριολεξια. Ζηλεψα ιδιαιτερα τα παιγνιδια αδρεναλινης στο φαραγγι του Ζαμβεζη και περιμενω κι εγω τη συνεχεια με αγωνια!

 

[xitogeo]

Αυτα ειναι!!
Ναι τα παιχνιδια στο φαραγγι θα ηταν ολα τα λεφτα!!!