katkats
Moderator
- Μηνύματα
- 10.034
- Likes
- 13.073
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ν. Αμερική
Ας γράψω και εγώ για την εμπειρία στους Λειψούς που είχα αφήσει ξεχασμένη στο συρτάρι. Ήμασταν εκεί τελευταίες μέρες Ιουλίου με πρώτες μέρες Αυγούστου του 2018. Για 5 διανυκτερεύσεις. Ήταν η δεύτερη φορά που επισκεπτόμασταν το νησί. Η πρώτη φορά έγινε με τη γνωστή μονοήμερη εκδρομή από Πάτμο, μαζί με Αρκιούς κτλ πριν από πολλά χρόνια (hint: στην παραλία της Κατσαδιάς συζητάγαμε για τη σύλληψη των μελών της 17 Νοέμβρη και στο λιμάνι αναζητούσαμε τη ροζ βίλα για την οποία μας είχαν πρήξει τα media). Προφανώς μας είχε αφήσει καλές εντυπώσεις, γι' αυτό αποφασίσαμε να το επισκεφτούμε ξανά και να το συνδυάσουμε με Λέρο.
Η εύρεση καταλύματος και δη οικονομικού δεν ήταν εύκολη. Πολλά τηλέφωνα πέσανε και κατέληξα σε ένα πάνω από το λιμάνι. Ωραία θέα από το μπαλκόνι, καθαρό σχετικά, λίγο στριμωγμένο όμως και παλαιικής διακόσμησης. Οι ιδιοκτήτες μένανε από κάτω, κλασικά και ήταν μόνιμοι κάτοικοι Λειψών. Συζητάγαμε μαζί τους συχνά. Ήταν ένα ηλικιωμένο ζευγάρι. Ο άνδρας ψαράς με μια πολύ προσεγμένη βάρκα που έφευγε μόνος του το απόγευμα και γύρναγε τα ξημερώματα κατάκοπος. Κάθε μέρα ξυπνούσαμε με την έγνοια της βάρκας: γύρισε, δεν γύρισε. Μια μέρα μάλιστα η γυναίκα του ψαρά μας τηγάνισε εξαίσια καλαμαράκια – το καλύτερο φαγητό που κάναμε στους Λειψούς. Βέβαια την τελευταία μέρα μας έκανε μια κουτσουκέλα, από αυτές που συνηθίζονταν πολύ τα παλιά τα χρόνια στα ρουμς και που φαίνεται ότι δεν έχουν εκλείψει ακόμα.
[Τρελαίνομαι με τα λιμάνια των μικρών νησιών, όπου η άφιξη και η αναχώρηση του πλοίου είναι το γεγονός της ημέρας]
Το λιμάνι είναι ο μοναδικός κανονικός οικισμός του νησιού.
Ο παλιός πυρήνας του είναι πολύ περιορισμένος και αρκετά γραφικός. Αξίζει το περπάτημα στα σοκάκια, μόνο που τελειώνει γρήγορα.
Η αυλή της εκκλησίας δίνει ένα ωραίο πανόραμα στο λιμάνι, το οποίο, μαζί με ψαρόβαρκες, συνήθως φιλοξενεί πολλά σκάφη αναψυχής, μικρά και μεγάλα. Οι Λειψοί είναι must σταθμός για τους σκαφάτους πλέον. Η εκκλησία από το δωμάτιο φαινόταν αφύσικα μεγάλη για το χωριό, αλλά στην πραγματικότητα είναι μικρή. Είμαι σίγουρη ότι είναι αρχιτεκτονικό τέχνασμα.
Εκτός από το λιμάνι και τον οικισμό του και τις παραλίες, άλλα αξιοθέατα στο νησί δεν μπορώ να σκεφτώ, αλλά όποιος ψάχνει βρίσκει... Φαντάζομαι ότι όποιοι καταπιάνονται με το σπορ της πεζοπορίας μπορεί να βρουν κάποιες διαδρομές και για όσους πιστεύουν, υπάρχει η Παναγιά του Χάρου που έχει και πανηγύρι στις 23 Αυγούστου.
Η ομάδα UrbanAct έφτιαξε μεγάλη τοιχογραφία στο λιμάνι – θα το δείτε φάτσα κάρτα βγαίνοντας από το καράβι, αλλά και μικρότερα γκράφιτι στο χωριό. Το πρότζεκτ περιελάμβανε τοιχογραφίες και σε Αη Στράτη, Λέρο και Φούρνους.
Τι μου έκανε εντύπωση:
Κτίζεται και κατοικείται απ' άκρη σ' άκρη κυρίως από Ιταλούς, αλλά και άλλους ξένους. Όπως μας έλεγε αστειευόμενος ο ευγενέστατος συμβασιούχος υπάλληλος του δήμου που μας πήρε οτοστόπ, δείχνοντας προς την παραλία Χοχλακούρα “εκεί είναι η ιταλική συνοικία ”. Έτσι πολλοί κάτοικοι μιλούν ιταλικά. Τα αγγλικά είναι σε δεύτερη μοίρα. Αλλά το αποκορύφωμα είναι στο σούπερ μάρκετ του χωριού, όπου εννοείται ότι οι υπάλληλοι σχεδόν σου μιλάνε πρώτα στα ιταλικά (και εσύ πας να ανταπαντήσεις τσάτρα πάτρα) και που βρίσκεις προϊόντα όπως prosecco, perroni, gorgonzola και άπειρα άλλα από τη γείτονα χώρα.
Για μικρό νησί της άγονης γραμμής είναι αρκετά δραστήριο.
Έχει ανακύκλωση. Με διαχωρισμό υλικών. Και όχι μόνο στον δρόμο. Τα ρουμς που μέναμε είχαν μέσα στην αυλή σκεπαστό κάδο με διαφορετικές σακούλες για κάθε υλικό: χαρούμενη ασχολία για την katkats.
Έχει water kiosk. Ένα μηχάνημα που επεξεργάζεται το υφάλμυρο νερό του νησιού, το καθιστά πόσιμο και το διαθέτει στους κατοίκους (αλλά και σε όλους όσους έρθουν με το μπουκάλι τους). Τιμή όνειρο. Αν θυμάμαι καλά ήταν του στυλ 10 λεπτά για ένα λίτρο νερό. Και μην χτυπάτε το μηχάνημα, δεν δίνει ρέστα, όπως προειδοποιούσε μια ανακοίνωση. Επίσης, στο νησί λειτουργεί βιολογικός καθαρισμός και ΧΥΤΑ. Πρόσφατα απέκτησε και μονάδα αφαλάτωσης.
Στο νησί υπάρχει οινοποιείο, αλλά και τυροκομείο. Δοκιμάσαμε τα τυριά του τελευταίου που τα βρήκαμε στο σούπερ μάρκετ: ένα μαλακό τυρί και ένα κεφαλοτύρι, πολύ καλά και τα δυο.
Δεν ξέρω πως τα έχουν καταφέρει, αλλά όπως περηφανεύεται το σάιτ του δήμου “από τους 784 κατοίκους, οι 200 είναι παιδιά έως 18 ετών.”
Το οδικό δίκτυο του νησιού είναι ικανοποιητικό και αν δεν έχεις μεταφορικό, υπάρχει το πολύ μικρό δημοτικό λεωφορείο που πάει στις πιο γνωστές παραλίες (Κατσαδιά, Χοχλακούρα, Πλατύς γιαλός). Ένα τουριστικό σκάφος ξεκινά κάθε (; ) πρωί από το λιμάνι, με διαπασών μουσική, για μονοήμερη στα γύρω νησάκια και επιστρέφει το απόγευμα πάλι με διαπασών μουσική (και καλά περνάμε σούπερ και ας είμαστε τρεις και ο κούκος μέσα). Δεν το πήραμε, γιατί είχαμε κάνει στο παρελθόν την εκδρομή και γιατί μας την έσπασε αυτή η ηχητική ρύπανση.
Και πάμε στις παραλίες. Έχουν ωραία νερά. Αλλά έχουν και τα προβλήματά τους. Το κυριότερο είναι ότι δεν είναι μεγάλες και ο κόσμος είναι πολύς.
Λιέντου. Η παραλία του χωριού. Την τιμήσαμε δεόντως πρωί και απόγευμα. Με άμμο μέσα έξω. Δεν θυμάμαι να πετύχαμε κύμα. Έχει αλμυρίκια. Την προτιμούν οι κάτοικοι του νησιού, γι' αυτό και κατακλύζεται από παιδάκια, αλλά δεν την βρήκαμε ποτέ πηγμένη.
Κάμπος. 10' με τα πόδια από τη Λιέντου. Ο μόνος λόγος για να την προτιμήσεις είναι για να έχεις την ησυχία σου, κάτω από τα ισχνά αλμυρίκια, Έχει κάτι σαν άμμο έξω και πέτρες μέσα.
Πιο πέρα είναι η παραλία Έλενα όπου δεν έφτασε η χάρη μας.
[Κάμπος]
Κατσαδιά. Μισή μισή. Δηλαδή μισή με άμμο μέσα (?) εξώ και μισή όχι. Στενή και σχετικά μεγάλη παραλία για τα δεδομένα του νησιού, με αλμυρίκια και πολύ κόσμο. Πολλά τα αγκυροβολημένα σκάφη και δυστυχώς τα τουριστικά σκάφη που κάνουν τις ημερήσιες εκδρομές την έχουν εντάξη στο πρόγραμμα. Στα συν της παραλίας το καφε-μπαρ-εστιατόριο Ντιλάιλα. Όταν την είχαμε επισκεφθεί ξανά πριν πολλά χρόνια, σε ημερήσια και εμείς από Πάτμο, η παραλία ήταν ο παράδεισος του φρι καμπίτη, καθώς σκηνές στήνονταν στο χωράφι δίπλα από το Ντιλάιλα. Τώρα αυτά έχουν εκλείψει. Στην πρώην ταβέρνα του κάμπινγκ μόνο ταρτάρ ψαριού και καρπάτσιο πια.
Χοχλακούρα. Μεγάλο βότσαλο μέσα έξω. Πολύ δύσκολο το άραγμα και δύσκολη η είσοδος και η έξοδος από το νερό. Τουλάχιστον από τη μεριά που βρίσκονται τα αλμυρίκια. Ταλαιπώρια.
[δάχτυλος katkats]
Πλατύς γυαλός. Ωραία παραλία, πλατιά, ρηχή, με άμμο μέσα έξω, με αλμυρίκια και ... πάπιες. Απίστευτο χρώμα νερού και απίστευτος κόσμος. Πραγματικά ούτε στη Λούτσα τόση πολυκοσμία. Και εδώ υπάρχει ωραίο καφέ-εστιατόριο από το οποίο έχεις όλη την παραλία πιάτο. Στο ελαιόκτημα πίσω από την παραλία γίνεται φρι.
Φαγητό. Δεν κρατιέμαι, θα το πω. Την έχουν δει κάπως εκεί με τους Ιταλούς και τους σκαφάτους. Κυκλοφορούν με στολές και σκούφους, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Στυλ με το παπί για ψώνια και τη στολή του σεφ. Για να δείξουν τι; Εκτός κι αν έχουν βαθιά αίσθηση του χιούμορ.
Το καλύτερο γεύμα το κάναμε στην Κατσαδιά στο Ντιλάιλα. Πολύ ψαγμένα πιάτα, ωραίος χώρος, χαλαρή ατμόσφαιρα, φιλική και απροσποίητη εξυπηρέτηση, θέα θάλασσα και τιμές οκ. Στον Πλατύ γιαλό στην ομώνυμη ταβέρνα φάγαμε πιο απλά πράγματα, χωρίς να ξετρελαθούμε. Πιο οικονομικά, το ίδιο καλή εξυπηρέτηση, χαλαρά και ωραία. Στο λιμάνι φάγαμε στο Πεύκο, το οποίο έχει καλό φαγητό, τσιμπάει όμως στις τιμές. Στο χωριό φάγαμε στου Μανώλη, πολύ αξιοπρεπής προσπάθεια, σε ωραία ανακαινισμένο κτίριο και τιμές οκ. Φάγαμε και σε μια ακόμα ταβέρνα, αλλά ήταν τόσο χάλια που δεν θέλω να την αναφέρω. Και ήταν και γεμάτη με Ιταλούς, οι οποίοι υποτίθεται ξετρυπώνουν πάντα το καλό φαγητό.
[Πλατύς γυαλός - κλασικά καλοκαιρινά]
Το μέρος που πραγματικά μας άρεσε ήταν ο Σοφοκλής. Το πιο “καταφρονεμένο” ουζερί του λιμανιού. Χωρίς δυνατή μουσική και χωρίς ψησταριές έξω για διαφήμιση. Μαζεύει τους ντόπιους παππούδες, είναι “πιο χαλαρά πεθαίνεις” και ό,τι και να πάρεις σου έρχεται με μεζέ δώρο. Πχ. 2 μεγάλες μπύρες έρχονταν με 5 μικρά πιατάκια και κόστιζαν 5€. Όλα μαζί!
Διασκέδαση. Τίποτα. Στο Ντιλάιλα λένε ότι γίνεται τζέρτζελο, αλλά δεν μπορώ να σας το επιβεβαιώσω γιατί δεν είχαμε τρόπο να πάμε βράδυ. Στο λιμάνι, δεν βρήκαμε τίποτα αξιομνημόνευτο. Μετά τις 12 που κλείνανε οι ταβέρνες, που πιο πριν ήταν τίγκα, όλοι εξαφανίζονταν. Ούτε καν για καφέ δεν βρήκαμε κάπου καλά.
Συμπέρασμα: Να 'ταν κι άλλα (δις)
Η εύρεση καταλύματος και δη οικονομικού δεν ήταν εύκολη. Πολλά τηλέφωνα πέσανε και κατέληξα σε ένα πάνω από το λιμάνι. Ωραία θέα από το μπαλκόνι, καθαρό σχετικά, λίγο στριμωγμένο όμως και παλαιικής διακόσμησης. Οι ιδιοκτήτες μένανε από κάτω, κλασικά και ήταν μόνιμοι κάτοικοι Λειψών. Συζητάγαμε μαζί τους συχνά. Ήταν ένα ηλικιωμένο ζευγάρι. Ο άνδρας ψαράς με μια πολύ προσεγμένη βάρκα που έφευγε μόνος του το απόγευμα και γύρναγε τα ξημερώματα κατάκοπος. Κάθε μέρα ξυπνούσαμε με την έγνοια της βάρκας: γύρισε, δεν γύρισε. Μια μέρα μάλιστα η γυναίκα του ψαρά μας τηγάνισε εξαίσια καλαμαράκια – το καλύτερο φαγητό που κάναμε στους Λειψούς. Βέβαια την τελευταία μέρα μας έκανε μια κουτσουκέλα, από αυτές που συνηθίζονταν πολύ τα παλιά τα χρόνια στα ρουμς και που φαίνεται ότι δεν έχουν εκλείψει ακόμα.
[Τρελαίνομαι με τα λιμάνια των μικρών νησιών, όπου η άφιξη και η αναχώρηση του πλοίου είναι το γεγονός της ημέρας]
Το λιμάνι είναι ο μοναδικός κανονικός οικισμός του νησιού.
Ο παλιός πυρήνας του είναι πολύ περιορισμένος και αρκετά γραφικός. Αξίζει το περπάτημα στα σοκάκια, μόνο που τελειώνει γρήγορα.
Η αυλή της εκκλησίας δίνει ένα ωραίο πανόραμα στο λιμάνι, το οποίο, μαζί με ψαρόβαρκες, συνήθως φιλοξενεί πολλά σκάφη αναψυχής, μικρά και μεγάλα. Οι Λειψοί είναι must σταθμός για τους σκαφάτους πλέον. Η εκκλησία από το δωμάτιο φαινόταν αφύσικα μεγάλη για το χωριό, αλλά στην πραγματικότητα είναι μικρή. Είμαι σίγουρη ότι είναι αρχιτεκτονικό τέχνασμα.
Εκτός από το λιμάνι και τον οικισμό του και τις παραλίες, άλλα αξιοθέατα στο νησί δεν μπορώ να σκεφτώ, αλλά όποιος ψάχνει βρίσκει... Φαντάζομαι ότι όποιοι καταπιάνονται με το σπορ της πεζοπορίας μπορεί να βρουν κάποιες διαδρομές και για όσους πιστεύουν, υπάρχει η Παναγιά του Χάρου που έχει και πανηγύρι στις 23 Αυγούστου.
Η ομάδα UrbanAct έφτιαξε μεγάλη τοιχογραφία στο λιμάνι – θα το δείτε φάτσα κάρτα βγαίνοντας από το καράβι, αλλά και μικρότερα γκράφιτι στο χωριό. Το πρότζεκτ περιελάμβανε τοιχογραφίες και σε Αη Στράτη, Λέρο και Φούρνους.
Τι μου έκανε εντύπωση:
Κτίζεται και κατοικείται απ' άκρη σ' άκρη κυρίως από Ιταλούς, αλλά και άλλους ξένους. Όπως μας έλεγε αστειευόμενος ο ευγενέστατος συμβασιούχος υπάλληλος του δήμου που μας πήρε οτοστόπ, δείχνοντας προς την παραλία Χοχλακούρα “εκεί είναι η ιταλική συνοικία ”. Έτσι πολλοί κάτοικοι μιλούν ιταλικά. Τα αγγλικά είναι σε δεύτερη μοίρα. Αλλά το αποκορύφωμα είναι στο σούπερ μάρκετ του χωριού, όπου εννοείται ότι οι υπάλληλοι σχεδόν σου μιλάνε πρώτα στα ιταλικά (και εσύ πας να ανταπαντήσεις τσάτρα πάτρα) και που βρίσκεις προϊόντα όπως prosecco, perroni, gorgonzola και άπειρα άλλα από τη γείτονα χώρα.
Για μικρό νησί της άγονης γραμμής είναι αρκετά δραστήριο.
Έχει ανακύκλωση. Με διαχωρισμό υλικών. Και όχι μόνο στον δρόμο. Τα ρουμς που μέναμε είχαν μέσα στην αυλή σκεπαστό κάδο με διαφορετικές σακούλες για κάθε υλικό: χαρούμενη ασχολία για την katkats.
Έχει water kiosk. Ένα μηχάνημα που επεξεργάζεται το υφάλμυρο νερό του νησιού, το καθιστά πόσιμο και το διαθέτει στους κατοίκους (αλλά και σε όλους όσους έρθουν με το μπουκάλι τους). Τιμή όνειρο. Αν θυμάμαι καλά ήταν του στυλ 10 λεπτά για ένα λίτρο νερό. Και μην χτυπάτε το μηχάνημα, δεν δίνει ρέστα, όπως προειδοποιούσε μια ανακοίνωση. Επίσης, στο νησί λειτουργεί βιολογικός καθαρισμός και ΧΥΤΑ. Πρόσφατα απέκτησε και μονάδα αφαλάτωσης.
Στο νησί υπάρχει οινοποιείο, αλλά και τυροκομείο. Δοκιμάσαμε τα τυριά του τελευταίου που τα βρήκαμε στο σούπερ μάρκετ: ένα μαλακό τυρί και ένα κεφαλοτύρι, πολύ καλά και τα δυο.
Δεν ξέρω πως τα έχουν καταφέρει, αλλά όπως περηφανεύεται το σάιτ του δήμου “από τους 784 κατοίκους, οι 200 είναι παιδιά έως 18 ετών.”
Το οδικό δίκτυο του νησιού είναι ικανοποιητικό και αν δεν έχεις μεταφορικό, υπάρχει το πολύ μικρό δημοτικό λεωφορείο που πάει στις πιο γνωστές παραλίες (Κατσαδιά, Χοχλακούρα, Πλατύς γιαλός). Ένα τουριστικό σκάφος ξεκινά κάθε (; ) πρωί από το λιμάνι, με διαπασών μουσική, για μονοήμερη στα γύρω νησάκια και επιστρέφει το απόγευμα πάλι με διαπασών μουσική (και καλά περνάμε σούπερ και ας είμαστε τρεις και ο κούκος μέσα). Δεν το πήραμε, γιατί είχαμε κάνει στο παρελθόν την εκδρομή και γιατί μας την έσπασε αυτή η ηχητική ρύπανση.
Και πάμε στις παραλίες. Έχουν ωραία νερά. Αλλά έχουν και τα προβλήματά τους. Το κυριότερο είναι ότι δεν είναι μεγάλες και ο κόσμος είναι πολύς.
Λιέντου. Η παραλία του χωριού. Την τιμήσαμε δεόντως πρωί και απόγευμα. Με άμμο μέσα έξω. Δεν θυμάμαι να πετύχαμε κύμα. Έχει αλμυρίκια. Την προτιμούν οι κάτοικοι του νησιού, γι' αυτό και κατακλύζεται από παιδάκια, αλλά δεν την βρήκαμε ποτέ πηγμένη.
Κάμπος. 10' με τα πόδια από τη Λιέντου. Ο μόνος λόγος για να την προτιμήσεις είναι για να έχεις την ησυχία σου, κάτω από τα ισχνά αλμυρίκια, Έχει κάτι σαν άμμο έξω και πέτρες μέσα.
Πιο πέρα είναι η παραλία Έλενα όπου δεν έφτασε η χάρη μας.
[Κάμπος]
Κατσαδιά. Μισή μισή. Δηλαδή μισή με άμμο μέσα (?) εξώ και μισή όχι. Στενή και σχετικά μεγάλη παραλία για τα δεδομένα του νησιού, με αλμυρίκια και πολύ κόσμο. Πολλά τα αγκυροβολημένα σκάφη και δυστυχώς τα τουριστικά σκάφη που κάνουν τις ημερήσιες εκδρομές την έχουν εντάξη στο πρόγραμμα. Στα συν της παραλίας το καφε-μπαρ-εστιατόριο Ντιλάιλα. Όταν την είχαμε επισκεφθεί ξανά πριν πολλά χρόνια, σε ημερήσια και εμείς από Πάτμο, η παραλία ήταν ο παράδεισος του φρι καμπίτη, καθώς σκηνές στήνονταν στο χωράφι δίπλα από το Ντιλάιλα. Τώρα αυτά έχουν εκλείψει. Στην πρώην ταβέρνα του κάμπινγκ μόνο ταρτάρ ψαριού και καρπάτσιο πια.
Χοχλακούρα. Μεγάλο βότσαλο μέσα έξω. Πολύ δύσκολο το άραγμα και δύσκολη η είσοδος και η έξοδος από το νερό. Τουλάχιστον από τη μεριά που βρίσκονται τα αλμυρίκια. Ταλαιπώρια.
[δάχτυλος katkats]
Πλατύς γυαλός. Ωραία παραλία, πλατιά, ρηχή, με άμμο μέσα έξω, με αλμυρίκια και ... πάπιες. Απίστευτο χρώμα νερού και απίστευτος κόσμος. Πραγματικά ούτε στη Λούτσα τόση πολυκοσμία. Και εδώ υπάρχει ωραίο καφέ-εστιατόριο από το οποίο έχεις όλη την παραλία πιάτο. Στο ελαιόκτημα πίσω από την παραλία γίνεται φρι.
Φαγητό. Δεν κρατιέμαι, θα το πω. Την έχουν δει κάπως εκεί με τους Ιταλούς και τους σκαφάτους. Κυκλοφορούν με στολές και σκούφους, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Στυλ με το παπί για ψώνια και τη στολή του σεφ. Για να δείξουν τι; Εκτός κι αν έχουν βαθιά αίσθηση του χιούμορ.
Το καλύτερο γεύμα το κάναμε στην Κατσαδιά στο Ντιλάιλα. Πολύ ψαγμένα πιάτα, ωραίος χώρος, χαλαρή ατμόσφαιρα, φιλική και απροσποίητη εξυπηρέτηση, θέα θάλασσα και τιμές οκ. Στον Πλατύ γιαλό στην ομώνυμη ταβέρνα φάγαμε πιο απλά πράγματα, χωρίς να ξετρελαθούμε. Πιο οικονομικά, το ίδιο καλή εξυπηρέτηση, χαλαρά και ωραία. Στο λιμάνι φάγαμε στο Πεύκο, το οποίο έχει καλό φαγητό, τσιμπάει όμως στις τιμές. Στο χωριό φάγαμε στου Μανώλη, πολύ αξιοπρεπής προσπάθεια, σε ωραία ανακαινισμένο κτίριο και τιμές οκ. Φάγαμε και σε μια ακόμα ταβέρνα, αλλά ήταν τόσο χάλια που δεν θέλω να την αναφέρω. Και ήταν και γεμάτη με Ιταλούς, οι οποίοι υποτίθεται ξετρυπώνουν πάντα το καλό φαγητό.
[Πλατύς γυαλός - κλασικά καλοκαιρινά]
Το μέρος που πραγματικά μας άρεσε ήταν ο Σοφοκλής. Το πιο “καταφρονεμένο” ουζερί του λιμανιού. Χωρίς δυνατή μουσική και χωρίς ψησταριές έξω για διαφήμιση. Μαζεύει τους ντόπιους παππούδες, είναι “πιο χαλαρά πεθαίνεις” και ό,τι και να πάρεις σου έρχεται με μεζέ δώρο. Πχ. 2 μεγάλες μπύρες έρχονταν με 5 μικρά πιατάκια και κόστιζαν 5€. Όλα μαζί!
Διασκέδαση. Τίποτα. Στο Ντιλάιλα λένε ότι γίνεται τζέρτζελο, αλλά δεν μπορώ να σας το επιβεβαιώσω γιατί δεν είχαμε τρόπο να πάμε βράδυ. Στο λιμάνι, δεν βρήκαμε τίποτα αξιομνημόνευτο. Μετά τις 12 που κλείνανε οι ταβέρνες, που πιο πριν ήταν τίγκα, όλοι εξαφανίζονταν. Ούτε καν για καφέ δεν βρήκαμε κάπου καλά.
Συμπέρασμα: Να 'ταν κι άλλα (δις)
. Το ξέρω ότι έχουμε λίγο διαφορετική οπτική. Γι' αυτό και δεν έχω αρχίσει να διαβάζω την ιστορία σου. Για να μην με επηρεάσεις, αφού είχα αποφασίσει να δημοσιεύσω αυτήν εδώ, επιτέλους. Δεν ήξερα λοιπόν ότι δεν έχεις γράψει ακόμα για τους Λειψούς.
.
