Latousakis
Member
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας το ταξίδι που έκανα πέρσυ το καλοκαίρι.. Γενικά ήταν μια χαλαρή χρονιά εν μέσω βασάνων δουλειάς, σε αναζήτηση κάτι πιο κοντά στα ενδιαφέροντά μου (που με προσγείωσε στην τωρινή μου δουλειά!), και έντονου αυθορμητισμού, που μας δηλώνει πως "η φτώχια θέλει καλοπέραση" (φτώχια στα πλαίσια οικονομικής ύφεσης, και όχι "κρίσης" όπως λένε)! Ετσι λοιπόν, ήταν 7 Απριλίου 2009. 13 μέρες πριν το πάσχα, μόλις είχα επιστρέψει απο Αγγλία με τα εισιτήρια της Κούβας στα χέρια, και με ένα περιοδικό αυτοκινήτων. Η Κούβα ήταν κανονισμένη από καιρό πιο πριν, για το ορθόδοξο Πάσχα (φοβερή εμπειρία, πιστέψτε με...). Η αγορά του περιοδικού ήταν αυτή που μου άναψε τα φιτίλια όμως!!
Διάβασα στο εν λόγω περιοδικό για μια έκθεση αυτοκινήτων που γίνεται κάθε χρόνο στο Leicester της Αγγλίας το τελευταίο Σ/Κ του Ιουνίου, και άρχισαν να μου μπαίνουν ιδέες! Λίγο το ότι έζησα 4 από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου στη Βρετανία, λίγο η αγάπη μου για τη χώρα και το μέρος όπου θα μετοικούσα πιο εύκολα από οπουδήποτε αλλού, πήρα απόφαση να το τολμήσω, με συνοδηγό ή χωρίς! Και πριν καλά καλά ετοιμάσουμε βαλίτσες για Κούβα, είχα τον πατέρα μου να με αφορίζει για την ιδέα μου, και τη γυναίκα μου να είναι έτοιμη να με χωρίσει! Ομως τίποτα δε μπορούσε να με πτοήσει, και να με σταματήσει από το οδικό ταξίδι Ελλάδα-Αγγλία κι επιστροφή.
Επιστρέφοντας από Κούβα, κι έχοντας κάνει το όνειρο της γυναίκας μου πραγματικότητα, ζώντας μέσα στην Αβάνα (Havana Vieja, στην παλιά πόλη!), κι όχι σαν τουρίστας στο Varadero ή στο Cayo Coco (αν κι ενδώσαμε και κάναμε μια βόλτα από Cayo Largo!!!!!), δε μπορούσε να μου αρνηθεί το δικό μου ταξίδι της ζωής μου. Ετσι κατέστρωσα το πλάνο μου, βρήκα και έναν συνοδηγό φίλο μου για το "ξεκάρφωμα" και για να είναι ήρεμοι όλοι πως θα είμαι πιο ασφαλής, και έστρωσα το ΤΟΜΤΟΜ και το Google Maps στην οθόνη μου..
Η διαδρομή ξεκινούσε από την εταιρία μου στα Διαβατά Θεσσαλονίκης. Από εκεί, περνούσε από την Εγνατία Οδό προς οζάνη, Γρεβενά, προέβλεπε στάση στο Μέτσοβο για κοψίδι και παραλαβή του συνοδηγού μου, και συνέχεια προς Ηγουμενίτσα. Εκεί, έκλεινε η πρώτη μέρα με την επιβίβαση το βράδυ στο πλοίο που θα μας μετέφερε στην Ανκόνα της Ιταλίας.
Επόμενη μέρα, και αποβιβαζόμαστε στο λιμάνι της Ανκόνα. Ταχύτατο clearance στο λιμάνι της πόλης, και ταλαιπωρία στην SS-14 μέχρι να βγούμε στην Autostrade με πορεία προς Bologna.. Λίγο η ώρα αιχμής για τους Ιταλούς εργαζόμενους, λίγο το τέλος Ιουνίου και οι πρώτοι Ιταλοί διακόπτες που μετακινούνταν στους προορισμούς τους, μας ταλαιπώρησαν. Μετά που βγήκαμε στην Autostrade, τα πράγματα ήταν πλέον βατά. Ταχύτητες στα 130-140 χιλιόμετρα (παραπάνω σε πιάνει η κάμερα, ή το αντίστοιχο σύστημα του βρετανικού SPECS - σύστημα μέτρησης μέσης ταχύτητας πορείας!), και μετά από τις ατέλειωτες βαρετές ευθείες βγαίνουμε στις πράσινες παρυφές των Ιταλικών Αλπεων. Ακολουθούμε την Ε35 προς Como, όπου και φτάνουμε αισίως νωρίς το απόγευμα. Περνάμε τα συνοριακά διόδια, και συνεχίζουμε προς Airolo. Εκεί μας περιμένει μια -εκ πρώτης- δυσάρεστη έκπληξη, η οποία τελικά αποδείχθηκε ευχάριστη... Το τούνελ του Saint Gottardo είναι κλειστό, και πρέπει να ανεβούμε τις Αλπεις για να περάσουμε προς Λουκέρνη και Μυλούζ όπου θα σταματούσαμε για βράδυ... Σε αυτά τα 45 χιλιόμετρα της παράκαμψης του τούνελ των 15 χιλιομέτρων, είχα την ευκαιρία να δω τις πιο καταπληκτικές εναλλαγές τοπίων και καιρού. Ξεκινώντας με 31 βαθμούς από Ανκόνα, βρεθήκαμε μέσα σε ομίχλη, δρόμο καθαρισμένο από χιόνια και θερμοκρασίες στους 8 βαθμούς! Τα τοπία δεν περιγράφονται με λόγια και οι φωτογραφίες δε μπορούν να τα αποτυπώσουν...
Η κίνηση ήταν απερίγραπτα τραγική καθώς είχε γίνει εκτροπή όλων των οχημάτων και λεωφορείων από το πέρασμα αυτό, και μιλάμε για ένα πέρασμα σαν τα Τέμπη, αλλά με μήκος 45 χιλιόμετρα εκ των οποίων τα περισσότερα ήταν ανηφόρες, κατηφόρες και στροφές. Για να καταλάβετε για τι δρόμους μιλάμε, δείτε στο Google Maps το κομμάτι Airolo - Hospental. Τελικά, μετά από 2 ώρες διαδρομή για ένα κομμάτι που θα θέλαμε 16 λεπτά, φτάσαμε και πήραμε πάλι την Ε35, συνεχίζοντας αρκετά κουρασμένοι πλέον προς Μυλούζ. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μας βγάλουν μια αναμνηστική φωτό σε ένα τούνελ οι Ελβετοί, και περιμένω να δω τι θα μου πούνε φέτος το καλοκαίρι!! Εν τέλει φτάσαμε στο ξενοδοχείο στις 11:30 το βράδυ, όπου δεν είχαμε καμία διάθεση για βόλτες και απλά κοιμηθήκαμε...
Ημέρα 3η, και φεύγουμε νωρίς το πρωί μετά από ένα σύντομο πρωινό, με τελικό προορισμό το Καλαί. Απολαμβάνοντας τη Γαλλική εξοχή και τα εξαιρετικά Γαλλικά διόδια, κυλάει όμορφα το ταξίδι προς το Στρασβούργο. Από εκεί κινούμαστε Δυτικά προς Μέτς και στη συνέχεια προς "τα σαλόνια της Σαμπάνιας", την κοιλάδια της Καμπανίας και την πόλη Ρεμς. Κατά τίς 5:30 το απόγευμα έχουμε φτάσει στα περίχωρα του Καλαί. Μια πόλη με έντονη ανάπτυξη, που όπως την είδαμε με το νέφος της, μας απώθησε από την όποια επίσκεψη, και προτιμήσαμε να πάμε πιο νωρίς στο λιμάνι.. Τελικά επιβιβαστήκαμε 2 καράβια νωρίτερα, και ξεκινήσαμε προς Βρετανία, όπου και αποβιβαστήκαμε μετά από κάτι λιγότερο από 2 ώρες, που έγινε 1 ώρα με τη διαφορά της ώρας.. Η εκκαθάριση στο λιμάνι ταχύτατη, οι πινακίδες κατατοπιστικότατες, με συνεχείς προειδοποιήσεις "DRIVE TO THE LEFT"!! Και αποδείχτηκε πολύ εύκολο να οδηγάς σε αριστερή χώρα με αριστερό τιμόνι, με εξαίρεση τις προσπεράσεις στους επαρχιακούς δρόμους. Το βράδυ μας βρήκε στο Holiday Inn στο Kingston, λίγα μίλια έξω από το Λονδίνο.
Ημέρα 4η. Ξεκινάμε με την Μ25, σα να λέμε την Περιφερειακή Υμηττού, την εσωτερική Περιφερειακή Θεσσαλονίκης, και τη Λεωφόρο Κηφισσού, όλες μαζί (σε κίνηση), και να βάζουμε και λίγο Κατεχάκη. Κι όλα αυτά, σε 6 λωρίδες... Αυτό μέχρι να πιάσουμε βορειοδυτικό Λονδίνο, οπότε και ενωθήκαμε με την Μ4 (σα να λέμε Εγνατία Οδός, Ανατολή-Δύση) με κατεύθυνση προς Cheltenham. Ο καιρός ευνοούσε πάρα πολύ, είχαμε 23 βαθμούς μέση θερμοκρασία, και ο ήλιος ήταν φουλ! Οπως ενημερώθηκα βέβαια, λίγες μέρες πριν φτάσουμε είχε 7 βαθμούς και πολύ βροχή, αλλά ήταν ακόμα νωρίς. Μέσα Ιουνίου!!
Βγαίνοντας από την Εθνική, παίρνουμε την επαρχιακή προς Cirencester - Cheltenham, και κατεβάζουμε λίγο ταχύτητες καθώς μας πιάνει μια βροχή από το πουθενά! Τελικά φτάνουμε στο Cheltenham νωρίς το μεσημέρι, και μετά από μια σύντομη βόλτα από το σπίτι (να πω μου, ή θα παρεξηγηθεί;!) και την αγορά της πόλης, φεύγουμε προς Birmingham και από εκεί για Leicester. Μετά από 2 ωρίτσες χαλαρής οδήγησης και άλλα 30 λεπτά καθυστερήσεων λόγω έργων, καθώς και του απογευματινού Rush hour που μας στοίχισε άλλα 40 λεπτά στην είσοδο του Leicester, καταλήγουμε στο ξενοδοχείο μας στο κέντρο της πόλης στις 7 το βράδυ. Ακολουθεί βόλτα, μπύρες με τα άλλα άτομα που είχαν ανέβει για το σόου και μέναμε στο ίδιο ξενοδοχείο, και ό,τι συνεπάγετια ένα κλίμα πενταήμερης
Ημέρα 5η. Ξεκινάει με ψιλόβροχο και χωρίς κάτι το ιδιαίτερο για μέρα, καθώς ήταν η πρώτη από τις 2 μέρες της έκθεσης. Παρεπιπτόντως επειδή δεν είμαι κι ο μόνος με την ψώρα των αεροπλάνων, η εκδήλωση που παρευρέθηκα ήταν στο αεροδρόμιο όπου έχει εγκατασταθεί τα τελευταία χρόνια το ένα από τα 3 Boeing 747 της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Στο πεδίο δοκιμών, χώρο στάθμευσης, μουσείο αεροπορίας και αεροδρόμιο δοκιμών και ελέγχου αεροσκαφών του Bruntingthorpe - Συντεταγμένες για το Earth/Maps 52.49093,-1.124259
Ημέρα 6. Ο καιρός είναι άψογος, και μαζεύοντας τα πράγματά μας ξεκινάμε από το ξενοδοχείο για την έκθεση. Στις 5:10 το απόγευμα ξεσπάει μια από τις δυνατότερες καταιγίδες που έζησα ποτέ στην Αγγλία, και μας αναγκάζει να φύγουμε από την έκθεση περίπου 1 ώρα νωρίτερα από την ώρα μας. Μπαίνουμε στην Μ1 και αρχίζουμε να κατηφορίζουμε προς Λονδίνο με τον καιρό να μαίνεται και να μας δημιουργεί σοβαρό πρόβλημα με καθυστερήσεις. Μετά από 50 χιλιόμετρα αποφασίζει να μας κάνει τη χάρη να ανοίξει πάλι, και ξαφνικά οι αγγλικοί δρόμοι μετατρέπονται σε ελληνικούς!! Δεκάδες αμάξια από την έκθεση βρισκόμαστε στον ίδιο δρόμο κι αρχίζουμε τις κόρνες και τα φώτα! Το παράξενο είναι πώς δε μας έβρισε ή δε μας φώναξε την Τροχαία αυτοκινητοδρόμων κανένας άλλος οδηγός!! Το ίδιο απόγευμα καταλήγουμε στην ανατολική πλευρά του Λονδίνου, και διανυκτερεύουμε στο Dartford. Βέβαια είπαμε να γιορτάσουμε την αναχώρησή μας από τη χώρα με μια μπύρα, και κατεβήκαμε στο Λονδίνο. Το ίδιο βράδυ, λίγο πριν τις 11 κι ενώ πίνουμε τη μπύρα μας, σκάει η είδηση του θανάτου του Michael Jackson. Μετά από αυτό ορκίστηκα να μην ξαναπιώ μπύρα (στο Λονδίνο!!)! Την ίδια μέρα, ο συνοδηγός μού είπε πως το είχε όνειρο να πάει στο Παρίσι, καθώς είχε πάει 2 φορές Γαλλία και ποτέ Παρίσι.
Ημέρα 7η, και ξεκινάμε κατά τις 9 από το ξενοδοχείο προς το Ντόβερ. Σταματάμε στο δρόμο για ένα Full English Breakfast - την ΑΠΟΛΥΤΗ κρεπάλη για πρωινό, και συνεχίζουμε τη διαδρομή μας. Σε 1:30 ώρα είμαστε στο Ντόβερ, όπου και κάνουμε τη βόλτα μας και γνωρίζουμε αυτή την όμορφη επαρχιακή και ήρεμη πόλη. Τελευταία ψώνια, τελευταίες βόλτες, και γραμμή για το λιμάνι. Εκεί, κι όσο περιμέναμε για την επιβίβαση, έζησα για πρώτη φορά στη ζωή μου το σχηματισμό ενός συννέφου! Πίσω από το λιμενοβραχίονα έβλεπα να σηκώνεται ένα λευκό σύννεφο, μην καταλαβαίνοντας πώς και γιατί. Τελικά όταν ανέβηκα στο καράβι και είδα τι συνέβαινε, έμεινα άφωνος! Και κατάλαβα πώς γίνεται να έχει πάντα συννεφιά (έστω και στο ελάχιστο) αυτή η χώρα. Το ταξίδι μας προς την Ηπειρωτική Ευρώπη ήταν καλυμμένο στο σύνεφο! Σε όλη τη διαδρομή η ορατότητα ήταν μηδενική, μέχρι που πλησιάσαμε τις γαλλικές ακτές. Ισως να ήταν η πιο κοντινή επαφή σε περιβάλλον του Χίτσκοκ, ή σε ταινίες που βγαίνοντας από ένα σύννεφο φτάνεις σε μια άλλη εποχή!
Αποβιβαζόμαστε στο Καλαί, και σαν καλόπαιδο που είμαι, έχω φροντίσει για το συνοδηγό μου! Οπότε κι έχω αλλάξει τις τελευταίες μέρες του ταξιδιού μας, με παράκαμψη της Ρεμς όπου και θα μέναμε, και στροφή προς Παρίσι! Φτάνουμε νωρίς το απόγευμα στη Γαλλική πρωτεύουσα, και κάνουμε 2:30 ώρες για τα τελευταία 28 χιλιόμετρα της διαδρομής μας... Η Μ25 του Λονδίνου ήταν πταίσμα μπροστά σε αυτό που περάσαμε στο Παρίσι...
Το βράδυ της ίδιας μέρας μας βρίσκει στον πύργο του Αιφελ, την αψίδα του θριάμβου και σε ένα παραδοσιακό εστιατόριο να τρώμε βραδυνό.
Ημέρα 8η. Ξεκινάμε από Παρίσι με κατεύθυνση τις Αλπεις στο Σαμονί, σε μια διαδρομή ζεστή και βαρετή. Αρκετά έξω από τη Λυών στρίβουμε ανατολικά, κι αρχίζουμε να κινούμαστε προς το Mont Blanc. Στην πορεία συναντάμε γαλαζοπράσινες λίμνες και απίστευτη φύση. Απορούμε πώς και οι στενόμυαλοι εμπρηστές της Ελλάδας δεν ανακάλυψαν ακόμα αυτά τα δάση, και παρακαλάμε να μην τα φτάσουν ποτέ καλύτερα, γιατί είναι πραγματικά ένας απίστευτος φυσικός πλούτος...
Το μεσημέρι της ίδιας μέρας περνάμε το τούνελ του Mont Blanc, και μπαίνουμε στην Ιταλία. Ξεκινάμε την κάθοδό μας προς Aosta και οδεύουμε προς Τορίνο και Μιλάνο. Γύρω μας οι Ιταλικές Αλπεις στέκουν επιβλητικά, και η θέα των χιονισμένων βουνών και των απότομων βράχων είναι συγκλονιστική. Το απόγευμα μας βρίσκει έξω από το Μιλάνο, και το βράδυ της ίδιας μέρας στη Bologna. Είχα το κουράγιο να βγω και να πάω σε ένα στέκι που δεν το περίμενα καν πως μπορούσε να μαζεύει κόσμο, κοντά σε ένα νοσοκομείο, σε ένα λόφο πάνω από την πόλη! Ευτυχώς είχα ένα φίλο μου παιδικό που σπούδασε εκεί, και ήξερε πού να με πάει για να περάσουμε καλά! Κι αν εξαιρέσουμε το ψώνιο των Ιταλών με τη μόδα και το ντύσιμο και το καλό αμάξι, ΕΙΔΙΚΑ στη Bologna, δεν περίμενα με τίποτα πως ένα αναψυκτήριο (σαν κι αυτά στις πλατείες....) θα μπορούσε να μαζεύει όλο τον καλό κόσμο μιας πόλης. Το βράδυ με βρήκε στο κρεβάτι μου στις 4 τα χαράματα Εχοντας διανύσει 1200 χιλιόμετρα, κι έχοντας οδηγήσει τα 880 από αυτα!
Ημέρα 9η... Η πιο άνετη μέρα στο ταξίδι! Στο πόδι στις 10, και δρόμο για το λιμάνι στην Ανκόνα! Επιστροφή από τον ίδιο δρόμο όπως ανεβήκαμε, και σε 2:40 ώρες είμαστε έξω από το λιμάνι... Κλασικά κατά τα λεγόμενα των λιμενικών, καθυστερεί να μπει το καράβι μας γιατί το πρόλαβε η άλλη εταιρία (έφευγα με Μινωικές, και πρόλαβε η ΑΝΕΚ να μπει πρώτη!!), και καθυστερούμε κατά 2 ώρες στη φόρτωση και 4 ώρες στην αναχώρηση! Εν τέλει, από τη 1:30 το μεσημέρι που θα φέυγαμε, φύγαμε στις 5:15 το απόγευμα! Το βράδυ εν πλω, με όση διασκέδαση μπορεί να έχει κανένας στο καράβι! Ευτυχώς στην καμπίνα είχα φοβερή παρέα - χαιρετίσματα στα 2 παιδία από Χανιά και Καλαμάτα που μοιραζόμασταν την καμπίνα-, οπότε και δε βαρεθήκαμε. Ο συνοδηγός μου προτίμησε στην επιστροφή να πάρει θέση πούλμαν.
Ημέρα 10η. Αποβίβαση στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας κατά τις 10 το πρωί. Μουδιασμένος ξεκινάω το ταξίδι της επιστροφής... 10 μέρες περάσανε πολύ όμορφα. 10 μέρες που δεν κατάλαβα πότε περάσανε. 10 μέρες που σηματοδότησαν την αρχή των ταξιδιών μου εκτός συνόρων με το αμάξι μου!
Το μεσημέρι της ίδιας μέρας, Πέμπτη 2 Ιουλίου, φτάνω Θεσσαλονίκη στις 14:30 περίπου. Πάω να πάρω την αρραβωνιαστικιά μου από το ΤΕΙ. Μόλις έχει χάσει το ταξίδι μου, και μόλις έχει τελειώσει με το 2ο έτος σπουδών της με επιτυχία. Αποφασίζω να μην της απαντήσω στις ερωτήσεις περί του "αν άξιζε ή όχι" κλπ κλπ κλπ. Το μόνο που της είπα και της υποσχέθηκα, ήταν πως το καλοκαίρι του 2010 θα κάνουμε αυτό το ταξίδι μαζί, ό,τι κι αν γίνει, γιατί απλά δεν περιγράφεται με λόγια ό,τι έχω δει. Μετά, πήγαμε σπίτι μας, βάλαμε σε 2 πλυντήρια τα ρούχα μου, τα στεγνώσαμε και πακετάραμε βαλίτσες την επόμενη μέρα. Στις 4 του Ιουλίου, ταξιδεύαμε από Πειραιά προς Χανιά για τις διακοπές μας!
Περιττό να πω πως αυτό το καλοκαίρι με κούρασε, αλλά μου άφησε τις καλύτερες αναμνήσεις
Φέτος το καλοκαίρι, δε θα έχει το μενού Κρήτη ή Ελλάδα. Ομως στις 10 Ιουλίου έχει ήδη κανονιστεί η αρχή του νέου ταξιδιού!
Καλό καλοκαίρι να έχουμε Φωτό θα ανέβουν σύντομα!
Διάβασα στο εν λόγω περιοδικό για μια έκθεση αυτοκινήτων που γίνεται κάθε χρόνο στο Leicester της Αγγλίας το τελευταίο Σ/Κ του Ιουνίου, και άρχισαν να μου μπαίνουν ιδέες! Λίγο το ότι έζησα 4 από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου στη Βρετανία, λίγο η αγάπη μου για τη χώρα και το μέρος όπου θα μετοικούσα πιο εύκολα από οπουδήποτε αλλού, πήρα απόφαση να το τολμήσω, με συνοδηγό ή χωρίς! Και πριν καλά καλά ετοιμάσουμε βαλίτσες για Κούβα, είχα τον πατέρα μου να με αφορίζει για την ιδέα μου, και τη γυναίκα μου να είναι έτοιμη να με χωρίσει! Ομως τίποτα δε μπορούσε να με πτοήσει, και να με σταματήσει από το οδικό ταξίδι Ελλάδα-Αγγλία κι επιστροφή.
Επιστρέφοντας από Κούβα, κι έχοντας κάνει το όνειρο της γυναίκας μου πραγματικότητα, ζώντας μέσα στην Αβάνα (Havana Vieja, στην παλιά πόλη!), κι όχι σαν τουρίστας στο Varadero ή στο Cayo Coco (αν κι ενδώσαμε και κάναμε μια βόλτα από Cayo Largo!!!!!), δε μπορούσε να μου αρνηθεί το δικό μου ταξίδι της ζωής μου. Ετσι κατέστρωσα το πλάνο μου, βρήκα και έναν συνοδηγό φίλο μου για το "ξεκάρφωμα" και για να είναι ήρεμοι όλοι πως θα είμαι πιο ασφαλής, και έστρωσα το ΤΟΜΤΟΜ και το Google Maps στην οθόνη μου..
Η διαδρομή ξεκινούσε από την εταιρία μου στα Διαβατά Θεσσαλονίκης. Από εκεί, περνούσε από την Εγνατία Οδό προς οζάνη, Γρεβενά, προέβλεπε στάση στο Μέτσοβο για κοψίδι και παραλαβή του συνοδηγού μου, και συνέχεια προς Ηγουμενίτσα. Εκεί, έκλεινε η πρώτη μέρα με την επιβίβαση το βράδυ στο πλοίο που θα μας μετέφερε στην Ανκόνα της Ιταλίας.
Επόμενη μέρα, και αποβιβαζόμαστε στο λιμάνι της Ανκόνα. Ταχύτατο clearance στο λιμάνι της πόλης, και ταλαιπωρία στην SS-14 μέχρι να βγούμε στην Autostrade με πορεία προς Bologna.. Λίγο η ώρα αιχμής για τους Ιταλούς εργαζόμενους, λίγο το τέλος Ιουνίου και οι πρώτοι Ιταλοί διακόπτες που μετακινούνταν στους προορισμούς τους, μας ταλαιπώρησαν. Μετά που βγήκαμε στην Autostrade, τα πράγματα ήταν πλέον βατά. Ταχύτητες στα 130-140 χιλιόμετρα (παραπάνω σε πιάνει η κάμερα, ή το αντίστοιχο σύστημα του βρετανικού SPECS - σύστημα μέτρησης μέσης ταχύτητας πορείας!), και μετά από τις ατέλειωτες βαρετές ευθείες βγαίνουμε στις πράσινες παρυφές των Ιταλικών Αλπεων. Ακολουθούμε την Ε35 προς Como, όπου και φτάνουμε αισίως νωρίς το απόγευμα. Περνάμε τα συνοριακά διόδια, και συνεχίζουμε προς Airolo. Εκεί μας περιμένει μια -εκ πρώτης- δυσάρεστη έκπληξη, η οποία τελικά αποδείχθηκε ευχάριστη... Το τούνελ του Saint Gottardo είναι κλειστό, και πρέπει να ανεβούμε τις Αλπεις για να περάσουμε προς Λουκέρνη και Μυλούζ όπου θα σταματούσαμε για βράδυ... Σε αυτά τα 45 χιλιόμετρα της παράκαμψης του τούνελ των 15 χιλιομέτρων, είχα την ευκαιρία να δω τις πιο καταπληκτικές εναλλαγές τοπίων και καιρού. Ξεκινώντας με 31 βαθμούς από Ανκόνα, βρεθήκαμε μέσα σε ομίχλη, δρόμο καθαρισμένο από χιόνια και θερμοκρασίες στους 8 βαθμούς! Τα τοπία δεν περιγράφονται με λόγια και οι φωτογραφίες δε μπορούν να τα αποτυπώσουν...
Η κίνηση ήταν απερίγραπτα τραγική καθώς είχε γίνει εκτροπή όλων των οχημάτων και λεωφορείων από το πέρασμα αυτό, και μιλάμε για ένα πέρασμα σαν τα Τέμπη, αλλά με μήκος 45 χιλιόμετρα εκ των οποίων τα περισσότερα ήταν ανηφόρες, κατηφόρες και στροφές. Για να καταλάβετε για τι δρόμους μιλάμε, δείτε στο Google Maps το κομμάτι Airolo - Hospental. Τελικά, μετά από 2 ώρες διαδρομή για ένα κομμάτι που θα θέλαμε 16 λεπτά, φτάσαμε και πήραμε πάλι την Ε35, συνεχίζοντας αρκετά κουρασμένοι πλέον προς Μυλούζ. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μας βγάλουν μια αναμνηστική φωτό σε ένα τούνελ οι Ελβετοί, και περιμένω να δω τι θα μου πούνε φέτος το καλοκαίρι!! Εν τέλει φτάσαμε στο ξενοδοχείο στις 11:30 το βράδυ, όπου δεν είχαμε καμία διάθεση για βόλτες και απλά κοιμηθήκαμε...
Ημέρα 3η, και φεύγουμε νωρίς το πρωί μετά από ένα σύντομο πρωινό, με τελικό προορισμό το Καλαί. Απολαμβάνοντας τη Γαλλική εξοχή και τα εξαιρετικά Γαλλικά διόδια, κυλάει όμορφα το ταξίδι προς το Στρασβούργο. Από εκεί κινούμαστε Δυτικά προς Μέτς και στη συνέχεια προς "τα σαλόνια της Σαμπάνιας", την κοιλάδια της Καμπανίας και την πόλη Ρεμς. Κατά τίς 5:30 το απόγευμα έχουμε φτάσει στα περίχωρα του Καλαί. Μια πόλη με έντονη ανάπτυξη, που όπως την είδαμε με το νέφος της, μας απώθησε από την όποια επίσκεψη, και προτιμήσαμε να πάμε πιο νωρίς στο λιμάνι.. Τελικά επιβιβαστήκαμε 2 καράβια νωρίτερα, και ξεκινήσαμε προς Βρετανία, όπου και αποβιβαστήκαμε μετά από κάτι λιγότερο από 2 ώρες, που έγινε 1 ώρα με τη διαφορά της ώρας.. Η εκκαθάριση στο λιμάνι ταχύτατη, οι πινακίδες κατατοπιστικότατες, με συνεχείς προειδοποιήσεις "DRIVE TO THE LEFT"!! Και αποδείχτηκε πολύ εύκολο να οδηγάς σε αριστερή χώρα με αριστερό τιμόνι, με εξαίρεση τις προσπεράσεις στους επαρχιακούς δρόμους. Το βράδυ μας βρήκε στο Holiday Inn στο Kingston, λίγα μίλια έξω από το Λονδίνο.
Ημέρα 4η. Ξεκινάμε με την Μ25, σα να λέμε την Περιφερειακή Υμηττού, την εσωτερική Περιφερειακή Θεσσαλονίκης, και τη Λεωφόρο Κηφισσού, όλες μαζί (σε κίνηση), και να βάζουμε και λίγο Κατεχάκη. Κι όλα αυτά, σε 6 λωρίδες... Αυτό μέχρι να πιάσουμε βορειοδυτικό Λονδίνο, οπότε και ενωθήκαμε με την Μ4 (σα να λέμε Εγνατία Οδός, Ανατολή-Δύση) με κατεύθυνση προς Cheltenham. Ο καιρός ευνοούσε πάρα πολύ, είχαμε 23 βαθμούς μέση θερμοκρασία, και ο ήλιος ήταν φουλ! Οπως ενημερώθηκα βέβαια, λίγες μέρες πριν φτάσουμε είχε 7 βαθμούς και πολύ βροχή, αλλά ήταν ακόμα νωρίς. Μέσα Ιουνίου!!
Βγαίνοντας από την Εθνική, παίρνουμε την επαρχιακή προς Cirencester - Cheltenham, και κατεβάζουμε λίγο ταχύτητες καθώς μας πιάνει μια βροχή από το πουθενά! Τελικά φτάνουμε στο Cheltenham νωρίς το μεσημέρι, και μετά από μια σύντομη βόλτα από το σπίτι (να πω μου, ή θα παρεξηγηθεί;!) και την αγορά της πόλης, φεύγουμε προς Birmingham και από εκεί για Leicester. Μετά από 2 ωρίτσες χαλαρής οδήγησης και άλλα 30 λεπτά καθυστερήσεων λόγω έργων, καθώς και του απογευματινού Rush hour που μας στοίχισε άλλα 40 λεπτά στην είσοδο του Leicester, καταλήγουμε στο ξενοδοχείο μας στο κέντρο της πόλης στις 7 το βράδυ. Ακολουθεί βόλτα, μπύρες με τα άλλα άτομα που είχαν ανέβει για το σόου και μέναμε στο ίδιο ξενοδοχείο, και ό,τι συνεπάγετια ένα κλίμα πενταήμερης
Ημέρα 5η. Ξεκινάει με ψιλόβροχο και χωρίς κάτι το ιδιαίτερο για μέρα, καθώς ήταν η πρώτη από τις 2 μέρες της έκθεσης. Παρεπιπτόντως επειδή δεν είμαι κι ο μόνος με την ψώρα των αεροπλάνων, η εκδήλωση που παρευρέθηκα ήταν στο αεροδρόμιο όπου έχει εγκατασταθεί τα τελευταία χρόνια το ένα από τα 3 Boeing 747 της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Στο πεδίο δοκιμών, χώρο στάθμευσης, μουσείο αεροπορίας και αεροδρόμιο δοκιμών και ελέγχου αεροσκαφών του Bruntingthorpe - Συντεταγμένες για το Earth/Maps 52.49093,-1.124259
Ημέρα 6. Ο καιρός είναι άψογος, και μαζεύοντας τα πράγματά μας ξεκινάμε από το ξενοδοχείο για την έκθεση. Στις 5:10 το απόγευμα ξεσπάει μια από τις δυνατότερες καταιγίδες που έζησα ποτέ στην Αγγλία, και μας αναγκάζει να φύγουμε από την έκθεση περίπου 1 ώρα νωρίτερα από την ώρα μας. Μπαίνουμε στην Μ1 και αρχίζουμε να κατηφορίζουμε προς Λονδίνο με τον καιρό να μαίνεται και να μας δημιουργεί σοβαρό πρόβλημα με καθυστερήσεις. Μετά από 50 χιλιόμετρα αποφασίζει να μας κάνει τη χάρη να ανοίξει πάλι, και ξαφνικά οι αγγλικοί δρόμοι μετατρέπονται σε ελληνικούς!! Δεκάδες αμάξια από την έκθεση βρισκόμαστε στον ίδιο δρόμο κι αρχίζουμε τις κόρνες και τα φώτα! Το παράξενο είναι πώς δε μας έβρισε ή δε μας φώναξε την Τροχαία αυτοκινητοδρόμων κανένας άλλος οδηγός!! Το ίδιο απόγευμα καταλήγουμε στην ανατολική πλευρά του Λονδίνου, και διανυκτερεύουμε στο Dartford. Βέβαια είπαμε να γιορτάσουμε την αναχώρησή μας από τη χώρα με μια μπύρα, και κατεβήκαμε στο Λονδίνο. Το ίδιο βράδυ, λίγο πριν τις 11 κι ενώ πίνουμε τη μπύρα μας, σκάει η είδηση του θανάτου του Michael Jackson. Μετά από αυτό ορκίστηκα να μην ξαναπιώ μπύρα (στο Λονδίνο!!)! Την ίδια μέρα, ο συνοδηγός μού είπε πως το είχε όνειρο να πάει στο Παρίσι, καθώς είχε πάει 2 φορές Γαλλία και ποτέ Παρίσι.
Ημέρα 7η, και ξεκινάμε κατά τις 9 από το ξενοδοχείο προς το Ντόβερ. Σταματάμε στο δρόμο για ένα Full English Breakfast - την ΑΠΟΛΥΤΗ κρεπάλη για πρωινό, και συνεχίζουμε τη διαδρομή μας. Σε 1:30 ώρα είμαστε στο Ντόβερ, όπου και κάνουμε τη βόλτα μας και γνωρίζουμε αυτή την όμορφη επαρχιακή και ήρεμη πόλη. Τελευταία ψώνια, τελευταίες βόλτες, και γραμμή για το λιμάνι. Εκεί, κι όσο περιμέναμε για την επιβίβαση, έζησα για πρώτη φορά στη ζωή μου το σχηματισμό ενός συννέφου! Πίσω από το λιμενοβραχίονα έβλεπα να σηκώνεται ένα λευκό σύννεφο, μην καταλαβαίνοντας πώς και γιατί. Τελικά όταν ανέβηκα στο καράβι και είδα τι συνέβαινε, έμεινα άφωνος! Και κατάλαβα πώς γίνεται να έχει πάντα συννεφιά (έστω και στο ελάχιστο) αυτή η χώρα. Το ταξίδι μας προς την Ηπειρωτική Ευρώπη ήταν καλυμμένο στο σύνεφο! Σε όλη τη διαδρομή η ορατότητα ήταν μηδενική, μέχρι που πλησιάσαμε τις γαλλικές ακτές. Ισως να ήταν η πιο κοντινή επαφή σε περιβάλλον του Χίτσκοκ, ή σε ταινίες που βγαίνοντας από ένα σύννεφο φτάνεις σε μια άλλη εποχή!
Αποβιβαζόμαστε στο Καλαί, και σαν καλόπαιδο που είμαι, έχω φροντίσει για το συνοδηγό μου! Οπότε κι έχω αλλάξει τις τελευταίες μέρες του ταξιδιού μας, με παράκαμψη της Ρεμς όπου και θα μέναμε, και στροφή προς Παρίσι! Φτάνουμε νωρίς το απόγευμα στη Γαλλική πρωτεύουσα, και κάνουμε 2:30 ώρες για τα τελευταία 28 χιλιόμετρα της διαδρομής μας... Η Μ25 του Λονδίνου ήταν πταίσμα μπροστά σε αυτό που περάσαμε στο Παρίσι...
Το βράδυ της ίδιας μέρας μας βρίσκει στον πύργο του Αιφελ, την αψίδα του θριάμβου και σε ένα παραδοσιακό εστιατόριο να τρώμε βραδυνό.
Ημέρα 8η. Ξεκινάμε από Παρίσι με κατεύθυνση τις Αλπεις στο Σαμονί, σε μια διαδρομή ζεστή και βαρετή. Αρκετά έξω από τη Λυών στρίβουμε ανατολικά, κι αρχίζουμε να κινούμαστε προς το Mont Blanc. Στην πορεία συναντάμε γαλαζοπράσινες λίμνες και απίστευτη φύση. Απορούμε πώς και οι στενόμυαλοι εμπρηστές της Ελλάδας δεν ανακάλυψαν ακόμα αυτά τα δάση, και παρακαλάμε να μην τα φτάσουν ποτέ καλύτερα, γιατί είναι πραγματικά ένας απίστευτος φυσικός πλούτος...
Το μεσημέρι της ίδιας μέρας περνάμε το τούνελ του Mont Blanc, και μπαίνουμε στην Ιταλία. Ξεκινάμε την κάθοδό μας προς Aosta και οδεύουμε προς Τορίνο και Μιλάνο. Γύρω μας οι Ιταλικές Αλπεις στέκουν επιβλητικά, και η θέα των χιονισμένων βουνών και των απότομων βράχων είναι συγκλονιστική. Το απόγευμα μας βρίσκει έξω από το Μιλάνο, και το βράδυ της ίδιας μέρας στη Bologna. Είχα το κουράγιο να βγω και να πάω σε ένα στέκι που δεν το περίμενα καν πως μπορούσε να μαζεύει κόσμο, κοντά σε ένα νοσοκομείο, σε ένα λόφο πάνω από την πόλη! Ευτυχώς είχα ένα φίλο μου παιδικό που σπούδασε εκεί, και ήξερε πού να με πάει για να περάσουμε καλά! Κι αν εξαιρέσουμε το ψώνιο των Ιταλών με τη μόδα και το ντύσιμο και το καλό αμάξι, ΕΙΔΙΚΑ στη Bologna, δεν περίμενα με τίποτα πως ένα αναψυκτήριο (σαν κι αυτά στις πλατείες....) θα μπορούσε να μαζεύει όλο τον καλό κόσμο μιας πόλης. Το βράδυ με βρήκε στο κρεβάτι μου στις 4 τα χαράματα
Εχοντας διανύσει 1200 χιλιόμετρα, κι έχοντας οδηγήσει τα 880 από αυτα!Ημέρα 9η... Η πιο άνετη μέρα στο ταξίδι! Στο πόδι στις 10, και δρόμο για το λιμάνι στην Ανκόνα! Επιστροφή από τον ίδιο δρόμο όπως ανεβήκαμε, και σε 2:40 ώρες είμαστε έξω από το λιμάνι... Κλασικά κατά τα λεγόμενα των λιμενικών, καθυστερεί να μπει το καράβι μας γιατί το πρόλαβε η άλλη εταιρία (έφευγα με Μινωικές, και πρόλαβε η ΑΝΕΚ να μπει πρώτη!!), και καθυστερούμε κατά 2 ώρες στη φόρτωση και 4 ώρες στην αναχώρηση! Εν τέλει, από τη 1:30 το μεσημέρι που θα φέυγαμε, φύγαμε στις 5:15 το απόγευμα! Το βράδυ εν πλω, με όση διασκέδαση μπορεί να έχει κανένας στο καράβι! Ευτυχώς στην καμπίνα είχα φοβερή παρέα - χαιρετίσματα στα 2 παιδία από Χανιά και Καλαμάτα που μοιραζόμασταν την καμπίνα-, οπότε και δε βαρεθήκαμε. Ο συνοδηγός μου προτίμησε στην επιστροφή να πάρει θέση πούλμαν.
Ημέρα 10η. Αποβίβαση στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας κατά τις 10 το πρωί. Μουδιασμένος ξεκινάω το ταξίδι της επιστροφής... 10 μέρες περάσανε πολύ όμορφα. 10 μέρες που δεν κατάλαβα πότε περάσανε. 10 μέρες που σηματοδότησαν την αρχή των ταξιδιών μου εκτός συνόρων με το αμάξι μου!
Το μεσημέρι της ίδιας μέρας, Πέμπτη 2 Ιουλίου, φτάνω Θεσσαλονίκη στις 14:30 περίπου. Πάω να πάρω την αρραβωνιαστικιά μου από το ΤΕΙ. Μόλις έχει χάσει το ταξίδι μου, και μόλις έχει τελειώσει με το 2ο έτος σπουδών της με επιτυχία. Αποφασίζω να μην της απαντήσω στις ερωτήσεις περί του "αν άξιζε ή όχι" κλπ κλπ κλπ. Το μόνο που της είπα και της υποσχέθηκα, ήταν πως το καλοκαίρι του 2010 θα κάνουμε αυτό το ταξίδι μαζί, ό,τι κι αν γίνει, γιατί απλά δεν περιγράφεται με λόγια ό,τι έχω δει. Μετά, πήγαμε σπίτι μας, βάλαμε σε 2 πλυντήρια τα ρούχα μου, τα στεγνώσαμε και πακετάραμε βαλίτσες την επόμενη μέρα. Στις 4 του Ιουλίου, ταξιδεύαμε από Πειραιά προς Χανιά για τις διακοπές μας!
Περιττό να πω πως αυτό το καλοκαίρι με κούρασε, αλλά μου άφησε τις καλύτερες αναμνήσεις
Φέτος το καλοκαίρι, δε θα έχει το μενού Κρήτη ή Ελλάδα. Ομως στις 10 Ιουλίου έχει ήδη κανονιστεί η αρχή του νέου ταξιδιού!
Καλό καλοκαίρι να έχουμε
Φωτό θα ανέβουν σύντομα!
γιατί ήταν ένα κουραστικό! ταξίδι αλλά η απάντηση δίνεται σε μας μέσα από τα λεγόμενα σου...,το απόλαυσες πραγματικά!
