Ιαπωνία Δεν είναι το Big Brother - Είναι το... Onii Chan!

[Twinkie]

Υπέροχη αφήγηση όπως πάντα...

 

[kalspiros]

dva? θες βοήθεια? κι εγώ το ίδιο......

 

[Dva Srca]

dva? θες βοήθεια? κι εγώ το ίδιο......

Αχ, θέλω τόσο να τελειώσω την ιστορία, αλλά και μόνο που το σκέφτομαι πόσο μεγάλο θα βγει το κεφάλαιο, πονάνε τα δάχτυλά μου

Έχω τάξει νέο κεφάλαιο στους συνταξιδιώτες, με απειλούν πλέον σε εβδομαδιαία βάση!

 

[Dva Srca]

Κεφάλαιο Χ - Τόκυο (Ginza, Akihabara)

(αυτή τη φορά για τα καλά!)

Την επόμενη ημέρα τα μουρλά εγκατέλειψαν την πολυαγαπημένη και υπερ-καλτ Νάχα, με τις μπλούζες τους να κολλάνε στα ιδρωμένα από την υγρασία κορμιά τους και το μυαλό τους κολλημένο στις αστείες και μοναδικές εμπειρίες που είχαν ζήσει αυτές τις 2,5 μέρες στο νησί. Η γειτονιά που βρισκόταν το χόστελ τους στοίχειωνε τη σκέψη τους και πλέον είχε γίνει η δική τους, η παλιά τους γειτονιά, που λέει και ο Μαζωνάκης. Το σύρσιμο της βαλίτσας στους δρόμους της πόλης φάνταζε ένα μαρτύριο, καθώς μόλις λίγες ώρες πριν είχε σταματήσει να βρέχει και η υγρασία σε συνδυασμό με την αποπνιχτική για την εποχή ζέστη, έκαναν αφόρητη τη μεταφορά μέχρι το αεροδρόμιο. Αυτή τη φορά η παρέα πήρε το monorail για τη μεταφορά της στο αεροδρόμιο της Νάχα, καθώς η ώρα ήταν βολική και το ναύλο πολύ χαμηλότερο από αυτό του ταξί.

Στο αεροδρόμιο της Νάχα, η περίπου τρίωρη παραμονή της παρέας μας δε θα μπορούσε να είναι φυσικά αδιάφορη - έχουμε και μια τηλεθέαση να κρατήσουμε εξάλλου ως παραγωγή, καταλαβαίνεις Kalspiro μου! Ο Tatsu και ο Dva προσπαθούσαν για ακόμη μια φορά να τιμήσουν το κοτοπουλάκι, έτσι ο Tatsu το τοποθετούσε δίπλα σε τυχαίους επιβάτες και ο Dva πόζαρε λίγο παραπέρα. Ο Tatsu προσποιούταν ότι είχε το φακό του στραμμένο στον Dva, όμως... ΤΣΟΥΠ! Τράβαγε τις ανίδεες οικογένειες μαζί με την ιερή τους συνοδεία. Η Τούλα και ο Moe έψαχναν απεγνωσμένα να βρουν ανοιχτό κάποιο γραφείο συναλλάγματος, όμως εκείνη την ώρα της ημέρας τα πάντα στο αεροδρόμιο είχαν κλείσει - εκτός από τα Mc Donalds, φυσικά, τα οποία τίμησε δεόντως η Τουτού, σέρνοντας τη χειραποσκευή και τα παρδαλά της κρεματζούλια ανάμεσα σε ορδές πεινασμένων εφήβων από την ενδοχώρα.

Κάποια στιγμή ανοίγει το check in της πτήσης τους και ο Tatsu πάει να κάνει τις απαραίτητες κινήσεις. Έλα όμως που δε συνεννοούταν με την υπάλληλο! Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου, πόσους δυτικούς μπορεί να έχεις booked στην πτήση σου; Βρε πουλάκι μου, τι τη θες τώρα την πιστωτική της κράτησης; Κοίταξε, κούκλα, βάζεις το παιδί να ψάχνει! Τελικά η παρεξήγηση λύθηκε, αλλά κανείς δεν κατάλαβε ακριβώς πώς. Το αποτέλεσμα είναι ότι η παρέα μας έκανε check-in σχεδόν τελευταία, με τρεις υπαλλήλους να υποκλίνονται σε ένδειξη απολογίας και έναν αποθηκάριο να ζώνει τις βαλίτσες τους με σημάνσεις FRAGILE (ένας Θεός ξέρει γιατί..)

Η άφιξη στο Τόκυο έγινε αφού είχε πέσει για τα καλά το σκοτάδι. Οι δρόμοι στην Ασάκουσα, όπου έμελλε να επιστρέψει το παρεάκι (εντάξει, εντάξει, έχει χαμηλό budget η παραγωγή, μας πιάσατε!), ήταν άδειοι. Ελάχιστος κόσμος κυκλοφορούσε και τα περισσότερα μαγαζιά είχαν ήδη κλείσει. Το νέο χόστελ τους βρισκόταν σε περπατήσιμη απόσταση από το πρώτο, αλλά ήταν λίγο καλύτερα κρυμμένο. Στη ρεσεψιόν, που βρισκόταν στην κορυφή του κτιρίου (ευτυχώς ασανσέρ υπήρχε), ένας βαριεστημένος μεσήλικας Ιάπωνας με αποδεκτά αγγλικά έλεγξε τα διαβατήριά τους και τους πέρασε στο δωμάτιό τους. Το δωμάτιο ήταν για 8 άτομα και, παρ' όλο που η ώρα ήταν ακόμα δέκα και μισή, ήδη δύο άτομα στο χώρο κοιμόντουσαν για τα καλά, ο ένας άντρας με μάσκα ύπνου και η γυναίκα κρατώντας στην αγκαλιά της ένα σακίδιο, τυλιγμένη από την κορφή ως τα νύχια με μια κουβέρτα. Οι φίλοι μας όχι απλά δεν είχαν όρεξη για ύπνο, ήθελαν να επικοινωνήσουν με φίλους και συγγενείς, μετά τα κωμικοτραγικά της Νάχα, να αξιοποιήσουν για πρώτη φορά μετά από καιρό ίντερνετ με αξιοπρεπή ταχύτητα!

Ο ρεσεψιονίστ τους ειδοποίησε ότι πρωινό και ίντερνετ ήταν διαθέσιμα μόνο στον όροφό του, ο οποίος έμενε ανοιχτός αυστηρά μέχρι τις 12. Κρεβάτια έμειναν άστρωτα και για μετά, βαλίτσες πετάχτηκαν πρόχειρα, λάπτοπ περάστηκαν σαν καρπούζια στους ώμους και βουρ στο ψητό!

Στο κοινό δωμάτιο, που ήταν απλό και σε καθαρά ιαπωνικό στυλ, παρουσιάζοντας πλήρη απουσία καρεκλών και ένα καθαρό και περιποιημένο τατάμι από τη μια άκρη του μέχρι την άλλη, οι φίλοι μας έμελλε να συναντήσουν πολλές ενδιαφέρουσες προσωπικότητες τις επόμενες ημέρες. Όμως αυτό η παραγωγή σας το φυλά για έκπληξη, τυχερούληδες! Θα μάθετε περισσότερα σε επόμενο επεισόδιο!

Το επόμενο πρωί ήταν το πρώτο που η παρέα μας αρνήθηκε να αξιοποιήσει την μισητή δύναμη του ξυπνητηριού. Ο Moe και ο Dva ξύπνησαν πρώτοι και σιγά-σιγά σηκώθηκαν και οι υπόλοιποι. Μέχρι τις 12 όλοι ήταν έτοιμοι και ντυμένοι. Όσο για τους αξιαγάπητους υπναράδες συγκατοίκους; Προφανώς και είχαν γίνει άφαντοι, στις 7 γαρίδα το μάτι!

Η μέρα εκείνη θα ήταν μέρα χαλάρωσης, περατζάδας στους δρόμους του Τόκυο και -γιατί όχι;- και λίγου shopping. Πρώτη στάση; Λεωφόρος και ευρύτερη περιοχή Ginza ή, κατά κόσμον, η χαρά του πολυκαταστήματος! Οι φίλοι μας περπάτησαν ανάμεσα σε χλιδάτες και απλησίαστες μπουτίκ γνωστών οίκων, επισκέφθηκαν το κεντρικό κτίριο της Sony, το οποίο τους απογοήτευσε λίγο, μπήκαν σε ένα παιχνιδάδικο, όπου έπεσαν τα πρώτα ψώνια (don't ask...) και πήραν σβάρνα όλα τα προσιτά καταστήματα ρούχων, όπου δοκίμασαν καπέλα, αξεσουάρ, έκαναν χαζή πασαρέλα και γενικά προκάλεσαν το γέλωτα των παρευρισκομένων. Οι τιμές στο Τόκιο -και δη στη Ginza- είναι σχετικά απλησίαστες για ταξιδιώτες με χαμηλό budget, έτσι ακόμα και σε καταστήματα ρούχων όπως Zara, οι τιμές είναι αρκετά υψηλότερες σε σχέση με την Ευρώπη. Ωστόσο τα σχέδια και τα looks που πλασάρονται στην τοπική αγορά είναι πολύ πιο ποικιλόμορφα, trendy και ιδιαίτερα. Αν μη τι άλλο, αξίζει σίγουρα μια επίσκεψη για όσους δε τους ντύνει τσίπικα η παραγωγή του Onii-Chan!

Αλλά το ωραιότερο στιγμιότυπο, ήταν η επίσκεψη των μουρλών (αυτή τη φορά με τη βούλα!) σε ένα κατάστημα γνωστής αμερικάνικης αλυσίδας ρούχων, που τα καταστήματά της πλασάρονται στον πελάτη με τη μορφή ρουχάδικων-κλαμπ. Με το που μπήκαν μέσα, ένας πορτιέρης τους καλωσόρισε με μια φράση-κονσέρβα στα αγγλικά, τύπου "what's up?" στρέφοντας την προσοχή τους σε έναν ημίγυμνο ψηλό Ιάπωνα με ανάγλυφους κοιλιακούς, που στεκόταν για μόστρα λίγο παραδίπλα, σαν να παίζει στρατιωτάκια ακούνητα-αμίλητα-αγέλαστα. Η παρέα υποψιάστηκε ότι θα είχε ακόμα περισσότερη πλάκα στα ενδότερα, και δεν έπεσε έξω. Οι πωλητές χόρευαν σχετικά παθητικά στους ρυθμούς της house μουσικής, όμως οι παίκτες του Onii-Chan είχαν όρεξη για κάτι παραπάνω από απλό χάζι. Και το μέρος αυτό ήταν το μόνο που, εκείνη την ώρα της ημέρας, μπορούσε να τους προσφέρει ένα πολύτιμο clubbing experience. Ναι, καλά καταλάβατε αγαπητοί αναγνώστες, η πεντάδα άρχισε να χορεύει παντού, στους διαδρόμους, τις σκάλες, μαζί με πωλητές, μεταξύ τους, όπου υπήρχε γενικότερα ελεύθερος χώρος. Οι πωλητές αντιδρούσαν ανάμεικτα, κάποιοι κοιτούσαν γεμάτοι έκπληξη την παρέα, διακόπτοντας το δικό τους χορό, ενώ άλλοι έσκαγαν χαμόγελα και άρχιζαν να επιδεικνύουν μεγαλύτερο ζήλο στη δουλειά τους. Ωραίες στιγμές..

Εξαντλημένοι μετά από ώρες περιπλάνησης, οι φίλοι μας έφαγαν κάτι στο ποδάρι (καταραμένη παραγωγή με τις πενταροδεκάρες σου!) και λίγο πριν πέσει το σκοτάδι, κίνησαν για να γνωρίσουν το όνειρο του κάθε nerd Που σέβεται τον εαυτό του, τη Μέκκα του κάθε gamer, το μέρος που θα μπορούσε να προκαλέσει κρίση επιληψίας σε ελέφαντα, τη μοναδική Akihabara!

Τώρα θα ρωτήσεις, Twinkie μου, και θα 'χεις και δίκιο, δε λέω, τι στο καλό είναι τόσο ενδιαφέρον σε αυτή την περιοχή; Γιατί να είναι τόσο ξακουστή, τόσο χιλιοτραγουδισμένη και τόσο επεκτατική στο χώρο των φαντασιώσεων ενός 20χρονου γυαλάκια nerd; Ε, λοιπόν, στην Akihabara μπορείς αρχικά να βρεις όποιο video game ή manga λαχταρά η καρδιά σου - REAL STORY! Στην ίδια περιοχή μπορείς να δεις τα εντυπωσιακά κτίρια της SEGA (πεσμένη στην Ευρώπη, θρησκεία ακόμα στην Ιαπωνία), μιλιούνια ανθρώπων και ΑΠΕΙΡΕΣ, μα ΑΠΕΙΡΕΣ japanese maids (κοπέλες ντυμένες με στολή σερβιτόρας - περισσότερα για αυτό λίιιιγο παρακάτω).

- Στην Akihabara ο Dva κοιτούσε σαν χαμένος πάμφθηνες κασέτες του κλασικού Game Boy και κονσόλες τύπου Atari που στην Ευρώπη βρίσκεις σε τιμές απλησίαστες.

- Στην Akihabara ο Moe χάζευε τις maids και άρχισε να ενισχύει στη συνείδηση όλων την αναγκαιότητα να επισκεφθούν ένα Maid Cafe.

- Στην Akihabara η Τούλα μπήκε σε ένα κατάστημα manga και συνειδητοποίησε σοκαρισμένη ότι όλοι οι 6 όροφοί του ήταν αφιερωμένοι σε manga για ανθρώπους με... παράξενα φετίχ!

- Στην Akihabara η Τουτού έμπαινε στα μικρομάγαζα και έβγαινε χαοτισμένη, γλύφοντας ένα χωνάκι παγωτό

- Στην Akihabara o Tatsu έψαχνε μανιωδώς βιντεοπαιχνίδια που στοίχειωναν τα εφηβικά του όνειρα

- Στην Akihabara η Πανδώρα αναρωτιόταν πώς ο Dva δεν είχε πάθει ακόμα επιληψία.

Η παραγωγή θα σταθεί σε δυο σημεία στην όλη υπόθεση Akihabara, καθότι είναι αδύνατον για όποιον δεν έχει πάει να συνειδητοποιήσει για τι μέρος, για πόσο κόσμο, πόση καλτίλα και πόσο nerdiness μιλάμε εδώ πέρα.

Ζήτημα πρώτο: Τα "ένοχα" manga βιβλιοπωλεία

Οι Ιάπωνες είναι ένας λαός ψυχολογικά και σεξουαλικά καταπιεσμένος. Αυτό είναι γνωστό τοις πάσι. Αυτό που γνωρίζουν όμως μόνο όσοι ασχολούνται με την Ιαπωνία πιο εντατικά, είναι η λατρεία των Ιαπώνων (ή έστω μιας πλειοψηφίας αυτών) για τα διάφορα φετίχ, όπως αυτά εκδηλώνονται σε manga και anime όλων των ειδών. Στην Ελλάδα άτομα της γενιάς μου, μέσα στις πρώτες ενοχές και τα μυστικά της εφηβείας, γνώρισαν αυτή την τάση μέσω γνωστού περιοδικού για νέους, που μοίραζε dvd με "dirty" anime. Μιλάμε για διαστροφές που δε μπορούν να περιγραφούν δίχως τη χρήση ακατάλληλων λέξεων σε ένα φόρουμ του επιπέδου του Travelstories, αλλά και σε μια prime time σειρά reality, όπως το Onii-Chan.

Ε, στην Akihabara είναι η χαρά του κάθε ανώμαλου, του κάθε ηδονοβλεψία και του κάθε καταπιεσμένου. Να βλέπει κανείς κουστουμαρισμένους 40ρηδες businessmen να χαζεύουν κόμικς τόσο διεστραμμένα και ακατάλληλα, που δε το χωράει ο νους. Σε αυτά τα μέρη, που είναι πολύ πιο απελευθερωμένα και πολύ πιο προσιτά στο ευρύ κοινό από τον ένοχο διάδρομο 18+ των βιντεοκλαμπ, μπορεί κανείς να δει άτομα κάθε φύλου, ηλικίας (εντάξει, άνω των 18 σε κάθε περίπτωση) και κοινωνικής τάξης να χαζεύουν όλων των ειδών τα διαστροφικά κόμικς, να γελάνε πονηρά και να ψωνίζουν πολλά από αυτά. Απολαυστική και πολύτιμη η εμπειρία της εισόδου σε ένα από αυτά τα βιβλιοπωλεία, αλλά από ένα σημείο και μετά αρρωσταίνει το μυαλό. Μη το παρακάνετε

Ζήτημα δεύτερο: Maid cafes και γιαπωνέζες maids

Άλλο ένα εμβληματικό στοιχείο ιαπωνικής υποκουλτούρας που συναντά κανείς αβέρτα στην Akihabara. Η ιδέα είναι απλή: γλυκούλες (ή όχι και τόσο γλυκούλες) κοπελίτσες με στολές καμαριέρας κυκλοφορούν στους δρόμους της περιοχής μοιράζοντας φυλλάδια που διαφημίζουν το "καλύτερο maid cafe της περιοχής" (η ατάκα είναι πάντα ίδια). Στα φυλλάδια πάντα ποζάρουν οι εκάστοτε κοπέλες που απασχολούνται στο κάθε καφέ, ενώ παρέχονται και μερικές προσφορές από κάτω στα ιαπωνικά.

Η παραγωγή δε θέλει να σας μπει η ιδέα ότι το όλο εγχείρημα των maid cafes ταυτίζεται με την πορνεία, όπως αυτή είναι γνωστή σε άλλες χώρες της Ασίας (π.χ. Ταϊλάνδη). Ωστόσο έχει μικρά στοιχεία "εκλεπτυσμένης" πορνείας, από την άποψη ότι τα κορίτσια των Maid Cafe είναι όλο νάζι, όλο πόζα και πολύ επιρρεπή στο πέσιμο από διάφορους άντρες κάθε ηλικίας στο δρόμο. Κάνουν τα πάντα και πιάνουν κουβέντα με όλους, προκειμένου να φέρουν δουλειά στο καφέ τους. Ωστόσο, υπάρχουν αυστηροί κανόνες που τόσο οι περαστικοί, όσο και οι επισκέπτες των καφέ πρέπει να έχουν υπόψη τους: Αρχικά, απαγορεύεται να φωτογραφίσει κανείς maid στο δρόμο. Ο λόγος απλός: οι κοπέλες φωτογραφίζονται με κόσμο μόνο κατόπιν αμοιβής και μόνο εντός του καφέ (δείτε το σαν μια μορφή μόντελινγκ). Έπειτα, το φλερτ με τις maids είναι αποδεκτό σε ένα βαθμό, καθότι είναι μέρος της δουλειάς τους, ωστόσο απαγορεύεται να προχωρήσει το πράγμα με προσβολές, αγγίγματα κλπ. Τα maid cafes ακολουθούν αυστηρή πολιτική "You can watch but do not touch". Και, τέλος, απαγορεύεται να ζητήσει κανείς τηλέφωνο ή άλλα προσωπικά στοιχεία από τις κοπέλες. H Τούλα πάντως κατάφερε να κλέψει μια αναγκαστικά κουνημένη paparazzi photo από μια τυχαία maid.

Μετά από παρότρυνση του Moe και των δύο κοριτσιών, η παρέα πλησίασε μια Maid και άρχισε να ρωτάει περισσότερες πληροφορίες. Η κοπέλα απαντούσε με εντελώς σπασμένα αγγλικά και κάνοντας πολλές χαζοχαρούμενες γκριμάτσες, που θύμιζαν κοριτσάκι, ηρωίδα anime ή κουνελάκι του Playboy. Έδωσε κάποιες τιμές στους φίλους μας για την είσοδο ανά άτομο (περίπου 5 ευρώ το άτομο, αν η παραγωγή έχει κρατήσει σωστά τα τεφτέρια της) και τους είπε ότι είναι υποχρεωτικό ο καθένας να παραγγείλει τουλάχιστον ένα πράγμα μέσα στο καφέ (εδώ η παραγωγή σπάστηκε, αλλά το πολιτισμικό σοκ άξιζε τον κόπο).

Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψει κανείς πώς συμπεριφέρονται τα κορίτσια των maid cafe σε κάποιον με κείμενο. Χρειάζεται κανονική θεατρική αναπαράσταση, για να βγει όλο το μπρίο, η χαριτωμενιά και το γέλιο που βγάζει όλο αυτό το performance που δίνουν τα κορίτσια-σερβιτόρες μέσα στο καφέ. Για αρχή, το κάθε τραπέζι αναλαμβάνει ξεχωριστή σερβιτόρα. Την παρέα μας ανέλαβε η Yue, τσαχπινογαργαλιάρα, λεπτούλα με κάπως αστείο αλλά συμπαθητικό μουτράκι και στραβά δόντια (όπως πολλοί Ιάπωνες, γενικά). Η Yue έφερε κατάλογο στην παρέα και ενημέρωσε τους πάντες ότι, σε περίπτωση που θέλουν φωτογραφία με μία από τις κοπέλες του καφέ, πρέπει να αγοράσουν ένα combo menu, το οποίο περιελάμβανε ένα επιδόρπιο σε σχήμα διαφόρων ζώων (το μαγαζί πρότεινε πολύ έντονα το Panda Pancake) και ένα αναψυκτικό. Με κάθε μενού ερχόταν πακέτο μια φωτογραφία, ωστόσο τιμή του μενού ήταν απαγορευτική για να παραγγείλει η παραγωγή με τη μπάνκα της ήδη στον αέρα 5 μενού. Παρήγγειλαν μόνο ένα και έταξαν στον Moe την τιμή της φωτογράφισης με την maid των ονείρων του.

Οι υπόλοιποι πελάτες του καφέ ήταν όλων των ειδών, αλλά πιο συγκεκριμένα: ένας businessman με μια γυναίκα, ο οποίος έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον στις γνώσεις του Tatsu στα Ιαπωνικά, αλλά και στη "γειτνίαση" της Ελλάδος με τη Ρουμανία, όπου σύντομα θα πήγαινε επαγγελματικό ταξίδι, ένας υπερήλικας που κοίταζε διεστραμμένα με τα καλυμμένα από ζάρες μάτια του τις πιτσιρίκες και έβγαινε συνέχεια φωτογραφίες μαζί τους, φορώντας διάφορα αστεία καπέλα, ένας ντροπαλός νέος που ενώ μάλλον γούσταρε μια maid κοιτούσε δήθεν το κινητό του κάθε 2 λεπτά και μερικοί άλλοι, ήσσονος σημασίας.

Η Yue έφερε το Panda Pancake και μαζί με μια φίλη της εκτέλεσαν με αντίστοιχο μουσικοχορευτικό θέαμα αυτό που ονόμασαν χαρακτηριστικά "ξόρκι νοστιμιάς". Αυτό πήγαινε:

Oi shikunane! ~ Oi shikunane!
Pa - Pa - PANDA!

Μετάφραση: "Γίνε νόστιμο, γίνε νόστιμο, ΠΑΝΤΑ!" Οι φίλοι μας έπρεπε να σιγοντάρουν, αλλιώς το ξόρκι δεν έπιανε! Αργότερα, αφού ήρθαν και τα άλλα αναψυκτικά και οι κοπέλες δεν είχαν να σερβίρουν άλλο τραπέζι, μια από αυτές ούρλιαξε ότι της άρεσε το τραγούδι που έπαιζε και όλες τους, μπαίνοντας στη σειρά, άρχισαν να χοροπηδούν σαν τα παρτσακλά κουνώντας χέρια, πόδια, ουρλιάζοντας τους στίχους και γελώντας. Το θέαμα ήταν ειλικρινά ανεκτίμητο. Ύστερα μία από αυτές έδειξε ενδιαφέρον στην παρέα μας, όταν είδε τον Dva να μιμείται τους Ιάπωνες κάνοντας τα μάτια του σχιστά.

"Τι κάνεις εκεί;"
"Κάνω τα ιαπωνικά μάτια"
(απορημένη, σπασμένα αγγλικά) "Έτσι είναι τα μάτια μας; Τόσο μικρά;"
"Ναι, έτσι"
"Δε το είχα προσέξει!"
"Εμάς μας κάνει εντύπωση"
"Κι εμένα μου κάνει εντύπωση η μύτη σου και θα ήθελα να την έχω"
(παραξενεμένος, καθότι θεωρεί τη μύτη του τεράστια) "Τι να την κάνεις τόσο μεγάλη μύτη, η μύτη σου είναι ωραία!"
(πλέον σε διάλεκτο jap-glish) "Όχι, οι Ιαπωνικές μύτες είναι βαρετές και τόσο μικρές!" (ψεύτικα δάκρυα και μπουχουχου)

Ήρθε η ώρα του Moe να βγει φωτογραφία με τη Yue. Η φωτογραφία βγήκε με μηχανή τύπου Polaroid, τυπώθηκε άμεσα και τα κορίτσια ζωγράφισαν πάνω της διάφορα σχεδιάκια και έγραψαν το όνομα της Yue με ανεξίτηλο μαρκαδόρο. Η ώρα είχε περάσει, έτσι η παρέα μας άφησε το λατρεμένο Maid cafe και τα πολύτιμα λεφτά της παραγωγής στην έξοδο.

Ταλαιπωρημένα από το περπάτημα αλλά γεμάτα από νέες εξωτικές εμπειρίες και με τον παλμό της Akihabara ακόμα να χτυπά δυνατά μέσα τους, τα μουρλά επέστρεψαν στο χόστελ και έπεσαν για νάνι, συνειδητοποιώντας ότι οι συγκάτοικοί τους δεν είχαν αυξηθεί σε αριθμό, αλλά είχαν αλλάξει κάποια πρόσωπα. Ένας νέος άντρας κοιμόταν στη θέση του παλιού, η δε γυναίκα-μούμια σταθερά η ίδια. Το τελευταίο κρεβάτι έμενε κενό.

Άραγε υπήρχε ξόρκι για όνειρα γλυκά; Τι θα έκαναν οι maids σε αυτή την περίπτωση;

 

[Pandora]

Ολική επαναφορά στη γιαπωνέζικη περιπλάνηση με υποδειγματική συμπεριφορά στις οδηγίες του σκηνοθέτη...
Αναμένω εντολές καλέ μου, πριν αρχίσω να κάνω του κεφαλιού μου

 

[PAPI_9]

Ολική επαναφορά στη γιαπωνέζικη περιπλάνηση με υποδειγματική συμπεριφορά στις οδηγίες του σκηνοθέτη...
Αναμένω εντολές καλέ μου, πριν αρχίσω να κάνω του κεφαλιού μου

Kαλώς το μου!!!!

 

[Dva Srca]

Ολική επαναφορά στη γιαπωνέζικη περιπλάνηση με υποδειγματική συμπεριφορά στις οδηγίες του σκηνοθέτη...
Αναμένω εντολές καλέ μου, πριν αρχίσω να κάνω του κεφαλιού μου

Ωωωω, μεγάλη μου τιμή Πανδώρα! Ένα κεφάλαιο έχει μείνει, υπόσχομαι να έρθει σύντομα! Οι συνταξιδιώτες με έχουν φάει για το τέλος!!!

 

[KLEOPATRA]

Τι εγινε βρε παιδια !!!Διπλη χαρα και Πανδωρα και Dva Srca.
Βρε Πανδωρα ..που εισαι ?Μαυρα ματια καναμε.....

 

[Dva Srca]

Κεφάλαιο ΧΙ - Τόκυο (οι τελευταίες ημέρες)

Για τις τελευταίες δύο ημέρες του παιχνιδιού, η ομάδα μας είχε στριμώξει αρκετά πράγματα που ήθελε να δει στην ιαπωνική πρωτεύουσα. Το Τόκυο είναι άλλωστε μια από αυτές τις πόλεις που πρέπει να επισκεφθεί κανείς πάνω από μία φορά, για να πει ότι είδε τα περισσότερα από όσα έχει να προσφέρει ο κοσμοπολίτικος αυτός προορισμός.

- Η Τουτού ήθελε απεγνωσμένα να δει τους ντυμένους σαν ήρωες anime νέους στην μοδάτη πλατεία Shinjuku

- Ο Dva ήθελε να τραγουδήσει καραόκε στη χώρα που γέννησε το καραόκε

- Ο Tatsu ήθελε να επισκεφθεί τους αυτοκρατορικούς κήπους γύρω από το παλάτι του Ιάπωνα αυτοκράτορα Akihito

- Η Τούλα ήθελε να βιώσει από κοντά την εμπειρία μιας βόλτας στην περιοχή Love Hotel Hill, γνωστή στους Ιάπωνες ως Dogenzaka

- O Moe ακόμα προσπαθούσε να ξεπεράσει την αξέχαστη εμπειρία του στο maid cafe. Κατά τ' άλλα, πρόθυμα θα ακολουθούσε τους άλλους όπου και αν πήγαιναν

- Η Πανδώρα επιθυμούσε απεγνωσμένα να δει την πρωινή δημοπρασία τόνων στην κεντρική ψαραγορά της πόλης Tsukiji

Το πρωινό ξύπνημα πριν καλά-καλά ανατείλει ο πρωινός ήλιος ήταν ολίγον τι βάρβαρο για την παρέα μας. Ήταν η πρώτη μέρα που τα μουρλά σηκώνονταν πριν από τους μπριζωμένους ξένους συγκατοίκους τους, κάτι για το οποίο σίγουρα αισθάνθηκαν μια σύντομη και συγκρατημένη περηφάνια. Η Πανδώρα, αν και η πιο ενθουσιώδης για την επίσκεψη στην ψαραγορά, ήταν και η πιο άυπνη, καθότι ο Dva δε το έκλεισε το ρημάδι όλη νύχτα με το χασμουρητό του! Αλλά τι να πει κανείς, αυτά έχει η ζωή μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου...

Το μετρό εκείνες τις πρώτες πρωινές ώρες ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Θα έχετε ακούσει τις ιστοριούλες για καλούληδες κυρίους που σπρώχνουν τον κόσμο μέσα στα ιαπωνικά τρένα, κατά τη διάρκεια των ωρών αιχμής. Ε, όλα όσα έχετε ακούσει είναι αλήθεια. Όχι απλά οι καημένοι οι σταθμάρχες και οι υπεύθυνοι επιβίβασης πασχίζουν να σπρώξουν τον κόσμο μέσα στα τρένα, αλλά ενίοτε παρασύρονται και από τα κύματα των εξερχομένων επιβατών, με το που ανοίγει η πρώτη απειροελάχιστη χαραμάδα στις πόρτες. Τρέλα, πανικός και χάος. Ο Dva (και συνεπώς και η Πανδώρα), ένιωσαν για τα καλά τις συνέπειες του υπερπληθυσμού της Ιαπωνικής πρωτεύουσας, όταν μια λιλιπούτεια, ντυμένη σαν ποπ σταρ γιαπωνεζούλα έχωσε μια απίστευτα βίαιη αγκωνιά στα πλευρά του Dva, προκειμένου να κάνει αισθητή την παρουσία της. Το θύμα ακόμα ισχυρίζεται ότι δε θα είχε ποτέ αντιληφθεί την παρουσία της, αν δεν είχε δεχτεί αυτή την ξαφνική επίθεση.

Ο βροχερός καιρός έκανε την περιοχή της ψαραγοράς ιδανική για επίσκεψη. Με τη μόνη διαφορά ότι, για περίπου μισή ώρα με 45 λεπτά, τα μουρλά είχαν χάσει τη δημοπρασία τόνων και, συνεπώς, τον πανικό που επικρατεί κατά τη διάρκεια της εξέλιξής της. Ο τόνος είναι ένα από τα αγαπημένα ψάρια των Ιαπώνων αλλά, για κακή τους τύχη, η υπερκατανάλωση του προϊόντος και η ανεξέλεγκτη αλιεία έχει μειώσει σημαντικά τα αποθέματα του περιζήτητου ψαριού στα ιαπωνικά χωρικά ύδατα. Αποτέλεσμα: στη δημοπρασία γίνεται πατείς με πατώ σε και όλοι μοχθούν να αποκτήσουν έναν γιγαντιαίο τόνο για το εστιατόριό τους. Ποτέ δε μένει τίποτα σε απόθεμα, όλα τα κομμάτια πωλούνται επιτόπου.

Η ψαραγορά ήταν πλέον ήρεμη, με ελάχιστο κόσμο να περιφέρεται γύρω από τους πάγκους. Οι φίλοι μας θαύμασαν τα δεκάδες είδη οστράκων, ψαριών και άλλων υδρόβιων πλασμάτων που δεν είχαν δει ποτέ ξανά στη ζωή τους. Καβούρια που δε χώραγαν σε μια κατσαρόλα, αστακοί με όλα τα χρώματα της ίριδας, κοχύλια που ήταν μεγαλύτερα από τη μεγαλύτερη ανθρώπινη παλάμη. Απίστευτη η φύση και οι δημιουργίες της...

Η μέρα ξημέρωσε σιγά-σιγά κατά τις οχτώ το πρωί, υγρή και μουντή, με πυκνά σύννεφα νέφους στον ορίζοντα, που υπενθύμιζαν επίμονα στους φίλους μας ότι το Τόκυο, όσο όμορφο κι αν είναι, αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα ρύπανσης με όλες τις άλλες μητροπόλεις του κόσμου. Μετά από μία περίπου ώρα περιπλάνησης στη μεγαλύτερη ψαραγορά του πλανήτη, η ομάδα μας αποφάσισε ότι θα ήταν φρόνιμο να μεταφέρει την ευωδία της ψαρίλας που άλλου; Μα φυσικά στους σικ και προσεγμένους αυτοκρατορικούς κήπους!

Γύρω από τους κήπους η περιφρούρηση ήταν έντονη, αλλά εκπληκτικά διακριτική. Ελάχιστος κόσμος έκανε βόλτα στη γύρω περιοχή, ενώ τουρίστες ούτε για δείγμα. Οι πρώτες ψιχάλες έκαναν τους κήπους να φαντάζουν απίστευτα ειδυλλιακοί, αλλά αποπνέοντας και μια αίσθηση παλαιότητας, αρχοντιάς και νοσταλγίας για τα παλιά. Κάπως έτσι είναι η αίσθηση που αποπνέει γενικά οτιδήποτε παλιό ή αυτοκρατορικό στη χώρα, αλλά κάτω από το φως του ήλιου και με την παρουσία δεκάδων τουριστών, είναι αδύνατο να βιώσει κανείς αυτό το έντονο συναίσθημα.

Στις λιμνούλες τα Koi κολυμπούσαν αμέριμνα, μικρές χελώνες εγκατέλειπαν τους βράχους τους, για να εξασκήσουν λίγο τα πόδια τους, και οι φίλοι μας περπατούσαν αμέριμνα και συζητούσαν για την αυτοκράτειρα της Ιαπωνίας και τα προβλήματά της. Βλέπεις, Κλεοπάτρα μου, δεν είσαι η μόνη που είχες προβλήματα εξουσιάζοντας μια αυτοκρατορία. Η αυτοκράτειρα Michiko τι να πει, που εκτός από το ότι όλοι κοινή θνητή την ανεβάζουν, κοινή θνητή την κατεβάζουν (ήταν η πρώτη γυναίκα που ανήκε σε χαμηλότερη τάξη και κατάφερε να παντρευτεί Ιάπωνα εκπρόσωπο του παλατιού) δε την αφήνουν να πραγματοποιήσει το φιλανθρωπικό της έργο και να προσφέρει βοήθεια στους κοινούς θνητούς, επειδή το θεωρούν κίνηση λαϊκισμού;

Το μεσημέρι, μετά από το πρωινό ξύπνημα και το έντονο περπάτημα στους δρόμους και τους σταθμούς της πόλης, η παρέα μας είχε ανάγκη από ξεκούραση. Ήταν η πρώτη φορά που ο μεσημεριανός τους ύπνος κράτησε πάνω από μία ώρα. Και το ευχαριστήθηκαν. Το βράδυ, σειρά είχε η περιβόητη πλατεία Shibuya. Ναι, για άλλη μια φορά, όσα έχεις ακούσει ένατό μου Papi για τις διαβάσεις στην Ιαπωνία, που μοιάζουν με κύματα ανθρώπων, είναι όλα αλήθεια. Η Shibuya όχι απλά σφύζει από ζωή, πνίγεται από δαύτην! Κοπελίτσες με κοντές φουστίτσες περιμένουν τα ραντεβού τους, μουσικοί κουβαλάνε τα όργανά τους στην πλάτη τους, προκαλώντας τη δυσαρέσκεια του υπόλοιπου κόσμου μέσα στο στριμωξίδι, καλοντυμένοι businessmen πάνε σε ακριβά εστιατόρια για το επαγγελματικό τους δείπνο. Χλιδή, αρχοντιά, ποπ κουλτούρα και εναλλακτικά τυπάκια - όλους θα τους δει κανείς σε αυτή την πλατεία, που φαντάζει να είναι το νυχτερινό κέντρο της πόλης.

Κάπου εκεί, κρυμμένος πίσω από ένα ψηλό εμπορικό κέντρο με το όνομα Shibuya 109, βρίσκεται ο λόφος με τα love hotels. Τα εν λόγω ξενοδοχεία είναι ό,τι ακριβώς υπονοεί το όνομά τους - ξενοδοχεία για ζευγαράκια που θέλουν να περάσουν μια βραδιά πάθους σε ένα δωμάτιο που να τονίζει κάποιο κοινό τους φετίχ, ή να πραγματοποιεί κάποια φαντασίωσή τους. Έτσι, εκτός από τα απλά ξενοδοχεία, υπάρχουν και τα θεματικά, που περιέχουν δωμάτια με θέματα που κυμαίνονται από ιαπωνικά καρτούν, μέχρι κελιά φυλακής. Οι επιλογές είναι κυριολεκτικά αμέτρητες και οι τιμές κυριολεκτικά απλησίαστες (ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι όλο αυτό γίνεται συνήθως για μια αρπαχτή).

Γύρω από τα ξενοδοχεία υπάρχουν και μικρά μαγαζάκια που πουλάνε τον αντίστοιχο εξοπλισμό, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον να παρουσιάζουν τα ειδικευμένα στην πώληση προφυλακτικών καταστήματα. Η ποικιλία πραγματικά ασύλληπτη και η φαντασία των Ιαπώνων στην παραγωγή οποιουδήποτε τύπου προφυλακτικού από αστεία μέχρι αξιοθαύμαστη.

Κάπου εκεί, στην έξοδο του Love Hotel Hill, ο Dva αποφάσισε να δώσει στον εαυτό του μια ευκαιρία να συγχωρέσει την Ιαπωνία για το ένα και μοναδικό της σφάλμα: την έλλειψή της σε αληθινά επιδόρπια και γλυκά. Μπήκε σε έναν μεγάλο κεντρικό φούρνο, γεμάτο πελάτες παρ' όλο που η ώρα ήταν περασμένη, και προσπάθησε να σταμπάρει τα πιο λαχταριστά γλυκά που μπορούσε να βρει. Μόλις λοιπόν είδε ένα κουτί με στρογγυλά ζαχαρωμένα ψωμάκια, που έμοιαζαν με ντόνατ, όρμησε στο ψητό. Πέντε λεπτά μετά, το βλέμμα του βρισκόταν χαμένο στο κενό και το μυαλό του κολλημένο στα 5 ευρώ που ξόδεψε, για να αγοράσει ντόνατς με γέμιση... ΦΑΣΟΛΙ! Αχ, Ιαπωνία, σε αγαπήσαμε, αλλά στα γλυκά μας τα χάλασες και ποτέ δε μας τα έφτιαξες. Τι να κάνουμε, κανείς δεν είναι τέλειος σε αυτή τη ζωή και η χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση!

Την επόμενη μέρα το πρόγραμμα ήταν πιο χαλαρό. Το πρωί οι φίλοι μας εξόρμησαν στην επίσης πολύβουη και γεμάτη νεαρόκοσμο πλατεία Harajuku, που φημίζεται όχι μόνο για τη νεολαία που συχνάζει εκεί, ντυμένη με κουστούμια ηρώων από anime, αλλά και για τα μοδάτα μαγαζιά της. Συγκεκριμένα, εντύπωση στην παρέα μας έκανε ένα πολυκατάστημα που αρχικά δε θα γέμιζε σε κανέναν το μάτι, υπόγειο και κάπως κρυμμένο, που στην πραγματικότητα όμως αποτελούσε το hotspot των νεαρών της πλατείας. Εκτός από άπειρες μπουτίκ ρούχων και κοστουμιών, διέθετε επίσης βιβλιοπωλείο, δισκοπωλείο και άλλα αντίστοιχα καταστήματα, όλα σε εναν πολυχώρο όπου αλώνιζαν μασκαρεμένοι έφηβοι και τσαντισμένοι από την φασαρία γκοθάδες. Λίγο παραέξω από το συνωστισμό και την πολυκοσμία της πλατείας και των καταστημάτων, ένα όμορφο πάρκο με παραδοσιακά φανάρια και ιαπωνικές πύλες κέντρισε το ενδιαφέρον των ηρώων μας.

Το υπόλοιπο της ημέρας ξοδεύτηκε εντός εμπορικών επιχειρήσεων και φαστφουντάδικων, καθότι η μέρα ήταν αφιερωμένη στο shopping (πλήρωνε η παραγωγή άλλωστε, για πρώτη φορά στα χρονικά!). Γύρω στις 6 το απόγευμα λοιπόν, και ενώ ο ήλιος είχε πέσει, είχε μείνει ένα πράγμα: μια απειροελάχιστη γεύση από τη διασκέδαση των Ιαπώνων!

Δεν υπάρχει καλύτερη εμπειρία καραόκε από αυτή που προσφέρει η Ιαπωνία. Ακόμα και αν νομίζετε ότι είστε φαν του αθλήματος (όπως ο Dva) και τα έχετε δοκιμάσει όλα, αν δεν έχετε μπει σε καραόκε μπαρ στην Ιαπωνία δεν έχετε κάνει τίποτα! Η συνταγή απλή, αλλά τόσο πετυχημένη: η παρέα μπαίνει σε ένα χώρο που μοιάζει εξωτερικά με μικρό ξενοδοχείο, μιλάει με τον υπάλληλο, ζητάει κράτηση για ένα δωμάτιο για όσες ώρες επιλέξει, παραγγέλνει τι ποτά θέλει να πιεί και ανεβαίνει στο δωμάτιο που της έχει ανατεθεί. Μέσα περιμένουν ανετότατοι καναπέδες, μια μεγάλη οθόνη plasma με υψηλής ευκρίνειας ακουστικά και ένα σετ επαγγελματικά μικρόφωνα με μία μικρή ταμπλέτα αφής. Από την ταμπλέτα επιλέγονται τα τραγούδια, τα οποία ύστερα προβάλλονται στην οθόνη και η διασκέδαση αρχίζει! Η ποιότητα του ήχου είναι τόσο εκπληκτική, που ειλικρινά νομίζει κανείς ότι συμμετέχει σε συναυλία!

Η τιμή του καραόκε κυμαίνεται δραματικά στο Τόκυο και εξαρτάται από πολλούς παράγοντες όπως: την περιοχή που βρίσκεται το καραόκε μπαρ (τα φθηνά βρίσκονται συνήθως γύρω από την Asakusa), την ημέρα της εβδομάδας, την ώρα εισόδου και εξόδου, τον αριθμό των ατόμων και το αν θα παραγγείλουν ποτέ και σνακς ή όχι. Η παραγωγή επιβαρύνθηκε περίπου 6 ευρώ το άτομο για μία ώρα χωρίς ποτά ή σνακς απόγευμα Σαββάτου. Αλλά άξιζε το κάθε ευρώ, η εμπειρία ήταν φανταστική!

Το βράδυ πίσω στο χόστελ το κλίμα ήταν κάπως βαρύ. Ήταν το τελευταίο βράδυ των μουρλών όχι μόνο στο Τόκυο, αλλά και στην μαγευτική, την ονειρεμένη, την παραμυθένια Ιαπωνία...

Κανείς δε μίλησε ιδιαίτερα εκείνο το βράδυ, η ατομική περισυλλογή τους είχε καταλάβει και τους έξι...

 

[Dva Srca]

Κεφάλαιο XII - Τίτλοι Τέλους

"Παρακαλούνται οι επιβάτες της πτήσης ΧΧ προς Κωνσταντινούπολη να περάσουν στην πύλη ΧΧ, το check-in ξεκινάει σε μερικά λεπτά..."

Ο Dva ένιωσε ότι έσπρωχνε την πόρτα του Family Mart στην Asakusa, καθώς έμπαινε στην τουαλέτα του αεροδρομίου, λίγο πριν περάσει στην πύλη για την επιβίβαση. Η γλυκιά, στερεοτυπική μουσική ηχούσε ακόμα στ' αυτιά του και το παγωμένο συσκευασμένο Onigiri με μαγιονέζα στα ράφια ερέθιζε ακόμα τους οσφρητικούς του πόρους.

Πού πήγαιναν πίσω; Γιατί έπρεπε να πάνε πίσω; Πώς μπορούσαν να επιστρέψουν;

Ο Moe αγόραζε τα τελευταία δώρα για τους συγγενείς του από το αεροδρόμιο. Ο Tatsu άλλαζε τα γιεν που του είχαν περισσέψει σε ευρώ. Τα κορίτσια περίμεναν νευρικά και ανυπόμονα, δίχως να μιλάνε μεταξύ τους.

Στην πτήση της επιστροφής, το κλίμα ήταν βαρύτερο από ποτέ. Δώδεκα και κάτι ώρες στον αέρα, ο καθένας κλεισμένος στον εαυτό του, με τα ακουστικά του στ' αυτιά. Ο καθένας να αναβιώνει τις εικόνες που θυμόταν περισσότερο στο κεφάλι του.

Ο Dva έκλεισε τα μάτια του. Αυτή η κορεάτικη ταινία με τις γιαγιάδες που είδε στον αεροπλάνο, αντί να τον κάνει να γελάσει, όπως περίμενε, τον ψυχοπλάκωσε με το στενάχωρο τέλος της. Στο μυαλό του γύριζαν ακόμα όλες αυτές οι εικόνες, τα ρούχα του θαρρείς κολλούσαν στον δέρμα του από την υγρασία της Naha, τα αυτιά του βούιζαν από τους ηλεκτρονικούς ήχους της Akihabara, τα μαλλιά του ανέμιζαν από τα τρένα που περνούσαν στους σταθμούς του μετρό... Όλα έγιναν τόσο όμορφα, αλλά τόσο γρήγορα. Όλα έγιναν με τους ιδανικούς φίλους που έκαναν αυτό το ταξίδι μοναδικό, αλλά και την Πανδώρα να στοιχειώνει ευχάριστα την κάθε του κίνηση.

"Άξιζε τον κόπο Πανδώρα", μουρμούρισε λίγο πριν αποκοιμηθεί. Μόνο το κοτοπουλάκι τον άκουσε, καθισμένο δίπλα του στο ταξίδι που θα το έκανε να γνωρίσει τον κόσμο εκτός ιαπωνικών συνόρων.

Η Πανδώρα είχε ήδη επιστρέψει στον καναπέ του σπιτιού της, μπροστά από μια τηλεόραση που έπαιζε όχι J-Pop βίντεο-κλιπ, όχι φαντασμαγορικές διαφημίσεις, αλλά ελληνικές ειδήσεις για την οικονομία και την κρίση. Ήταν λες και δεν είχε περάσει ένα δευτερόλεπτο από τότε που έπιασε τον εαυτό της να ζει την πραγματικότητα του Dva. Κι όμως, βρισκόταν πίσω στο σπίτι της, στην παλιά της ζωή και τα είχε ζήσει όλα. Τα θυμόταν όλα, τα είχε δει όλα.

Μερικούς μήνες μετά, μια τρομερή είδηση χτύπησε την παρέα του Onii-Chan: Η Ιαπωνία είχε χτυπηθεί από μια τρομερή φυσική καταστροφή, της οποίας το αντίκτυπο ήταν εξίσου ισχυρό με την πυρηνική καταστροφή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι φίλοι μας σάστισαν, δάκρυσαν και πόνεσαν, θυμήθηκαν και νοστάλγησαν, συζήτησαν και σχολίασαν. Η πραγματικότητα όμως ήταν αυτή: μία από τις πιο όμορφες, γοητευτικές και ιδανικές για να ζει κανείς χώρες του κόσμου είχε δεχτεί ένα σοβαρό πλήγμα. Η αγάπη της παγκόσμιας κοινότητας και η αξιοπρέπεια του μέσου Ιάπωνα ήταν παροιμιώδεις. Η χώρα αργά και επίπονα έμπαινε ξανά στο δρόμο της επούλωσης των πληγών.

Οκτώβριος 2011:

Ένας χρόνος πέρασε, από τότε που επέστρεψα από την Ιαπωνία. Όταν ο Moe μου έστειλε μήνυμα να μου θυμίσει την "επέτειο", χαμογέλασα. Φυσικά και θυμόμουν. Πώς θα μπορούσα να ξεχάσω άλλωστε; Ένας χρόνος γεμάτος δημιουργικές περιπέτειες για εμένα είχε περάσει, ένας από τους καλύτερους χρόνους της ζωής μου, κι όμως - κι όμως ακόμα σκεφτόμουν την Ιαπωνία. Και τη σκέφτομαι ακόμα και νομίζω θα τη σκέφτομαι μέχρι να ξαναπάω εκεί. Η Ιαπωνία έχει κάτι που σε στοιχειώνει, σε μαγεύει και σε κρατάει για πάντα δεμένο. Η μόνη μου χαρά είναι που μοιράστηκα αυτή τη μοναδική εμπειρία με ανθρώπους που πραγματικά αγαπώ, τους φίλους που επέλεξα και με επέλεξαν. Γιατί μια δυνατή εμπειρία έχει πάντα άλλη αξία, όταν την μοιράζεσαι με κάποιον που σημαίνει πολλά για εσένα.

Το onii-chan δεν είναι ένα reality σόου. Το onii-chan είναι η δική μου αλήθεια. Είναι η δική μας αλήθεια. Είναι η Ιαπωνία που ζήσαμε, που αγαπήσαμε, που θα έχουμε στο μυαλό μας για πάντα. Είναι η Ιαπωνία που θελήσαμε να μοιραστούμε μαζί σας μέσα από αυτή την ιστορία.

Είναι η Ιαπωνία που πάντα κοιτάει μπροστά, αλλά μερικές φορές ρίχνει και ένα βλέμμα πίσω. Και αυτό την κάνει να κρατάει τις αξίες της ζωντανές.

Σας ευχαριστούμε για την παρέα που μας κρατήσατε όλους αυτούς τους μήνες που γραφόταν αυτή τη δαιδαλώδης ταξιδιωτική ιστορία. Ευχόμαστε ολόψυχα στην επόμενη σεζόν του onii-chan να είσαστε εσείς οι πρωταγωνιστές.

Dva, Τούλα, Tatsu, Τουτού, Moe
Φιλική συμμετοχή: Πανδώρα

 

[KLEOPATRA]

Είναι η Ιαπωνία που πάντα κοιτάει μπροστά, αλλά μερικές φορές ρίχνει και ένα βλέμμα πίσω. Και αυτό την κάνει να κρατάει τις αξίες της ζωντανές.

Αψογος!!!!!

 

[Defkalion]

Η Ιστορία μεταφέρθηκε στην ενότητα της Ασίας.