Ιαπωνία Δεν είναι το Big Brother - Είναι το... Onii Chan!

[Glosoli]

Ποοοο αληθεια ευχαριστουμε...εχω μεινει αλαλου ενω διαβαζω την ιστορι ακαι φυσικα περιμενω και την συνεχεια...ιαπωνια ειναι ενα μερος που και γς θελω τοσο πολυ να παω...και οι pics εξαιρετικες!!!

 

[Dva Srca]

Αφού γλίτωσε από πάκους προς μετάφραση στη βοουλγαρική, από δακρυσμένες κορασίδες με μαντήλια αποχαιρετισμού, από ορδές τουριστών στο Παρίσι, από πτώση στα κανάλια της Μπρυζ και από μια hardcore επιστροφή στην Ελλάδα, η παραγωγή ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΗ!

Το Onii-Chan επιστρέφει με άγριες διαθέσεις.

Η συνέχεια έρχεται αύριο και είναι προς τιμήν την πολυαγαπημένης χώρας που τόσο άσχημα επλήγη από τον εγκέλαδο.

Onii-Chan. Δεν είναι ένα απλό reality. Είναι η ίδια η ζωή - αλα ιαπωνικά!

 

[nenena]

Επιτέλους!

 

[KLEOPATRA]

Τυχεροι εσεις παιδια και ολοι οσοι προλαβαν να δουν την Ιαπωνια οπως ηταν.Η χωρα δεν θα ειναι ποτε πια η ιδια.

 

[Pandora]

Αφού γλίτωσε από πάκους προς μετάφραση στη βοουλγαρική, από δακρυσμένες κορασίδες με μαντήλια αποχαιρετισμού, από ορδές τουριστών στο Παρίσι, από πτώση στα κανάλια της Μπρυζ και από μια hardcore επιστροφή στην Ελλάδα, η παραγωγή ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΗ!

Το Onii-Chan επιστρέφει με άγριες διαθέσεις.

Η συνέχεια έρχεται αύριο και είναι προς τιμήν την πολυαγαπημένης χώρας που τόσο άσχημα επλήγη από τον εγκέλαδο.

Onii-Chan. Δεν είναι ένα απλό reality. Είναι η ίδια η ζωή - αλα ιαπωνικά!

Καλέ μου Dva...
Οι προσπάθειές σου για το πολυπόθητο ταξίδι μου στην Ιαπωνία, είχαν πιάσει τόπο...Δυο χρόνια υπομονής και επιτέλους αρχές Απρίλη, το αγαπημένο τετραμελές παρεάκι θα ξεκινούσε ένα 20ήμερο, μελετημένο και οργανωμένο σε κάθε λεπτομέρεια πρόγραμμα...
Προς τιμήν δική σου, του Σπύρου και του Κώστα σχεδίαζα και χαμογελούσα, σκεπτόμενη την ιστορία που θα σας αφιέρωνα-αφιερώναμε, με την επιστροφή μας...
Κανείς δεν φανταζόταν την καταστροφή που συνέβη...
Αρχικές σκέψεις να περιορίσουμε τις μέρες και τις τοποθεσίες αποδείχτηκαν ανεφάρμοστες..
Μου πήρε μέρες να το συνειδητοποιήσω...ακόμα δεν το πολυπιστεύω...
Αποφασίσαμε να αποθηκεύσουμε το πρόγραμμα και να το πραγματοποιήσουμε στο μέλλον...ελπίζω γι αυτό !
Εύχομαι να μην χειροτερέψουν τα πράγματα και
μακάρι να έρθει γι αυτούς σύντομα η λύτρωση !
Κάπως έτσι...σιγά-σιγά...προσπαθώ να επανέλθω και να ξαναρχίσω να συμμετέχω...με τα μάτια και την ψυχή μου όμως στραμμένα συνεχώς στην χώρα της καρδιάς μου, στο δικό μου παραμύθι...

 

[KLEOPATRA]

Πανδωρα μου γλυκεια λυπαμαι ειλικρινα γιαυτη την αδοξη καταληξη.Σου ευχομαι ολοψυχα να κατορθωσεις καποια στιγμη να υλοποιησεις αυτο το ταξιδι ψυχης ,οπως ευχομαι και στη λατρεμενη σου χωρα να σταθει δυνατη και να ορθοποδησει μεσα απο αυτο τον ολεθρο.

 

[Dva Srca]

Αγαπητή μου δεν έχω πολλά να πω επειδή ξέρω πόσο το ήθελες και πόσο αγαπάς αυτή τη χώρα και αυτούς τους ανθρώπους. Έχω όμως πίστη σε εκείνους, όσο τους γνώρισα, και πιστεύω ότι θα βρουν τη δύναμη να ανακάμψουν. Μακάρι να πάνε όλα καλά για εκείνους κατ' αρχήν και το ταξίδι σας θα πραγματοποιηθεί.

Αχ μου ράγισες την καρδιά... Δεν πειράζει όμως, καλά να είμαστε εμείς και χρόνος και ευκαιρίες για ταξίδια θα βρίσκεται. Η καταστροφή στην Ιαπωνία απέδειξε ότι τίποτα δεν πρέπει να θεωρούμε δεδομένο, παρά μόνο το σήμερα. Για το αύριο μπορούμε μόνο να ονειρευόμαστε τα καλύτερα.

 

[PAPI_9]

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Καλώς ήλθατε κυρίες και κύριοι στον εγκέφαλο του DvaSrca, έναν εγκεφάλο που δουλεύει non-stop, που συνήθως κατακλύζεται με νέες ιδέες για ταξίδια τις πιο ακατάλληλες ώρες της ημέρας, με επίσημη γλώσσα την παλαιοσλαβική και επίσημο νόμισμα τα αεροπορικά μίλια της Star Alliance! Καλώς ήλθατε στο μεγαλύτερο ριάλιτι σόου της καλωδιακής υπνοτηλεόρασης, εκεί που τα όνειρά σας γίνονται ζωντανή πραγματικότητα. ΑΛΗΘΕΙΑ!

Καλώς ήλθατε στο... ΟΝΙΙ-CHAN!

Δεν ξέρω πως τα πας με την τηλεόραση, αλλά με το γράψιμο "έχεις φυσικό χάρισμα".
Τέρμα τα σκαμνάκια και οι πολυθρονίτσες, νοικιάζω σπίτι δίπλα σου για να σε παρακολουθώ


Ξεκίνησα να διαβάζω την ιστορία σου πριν 2 ώρες περίπου, χωρίς να έχω συνειδητοποιήσει ότι δεν την είχες τελειώσει. Εκτός από το γεγονός ότι και για μένα ήταν μελλοντικός προορισμός, ήθελα να διαβάσω περιγραφή για τη χώρα πριν την τραγωδία. Στην τελευταία σελίδα πλέον, είδα ότι η φίλη μας pandora, είχε δρομολογήσει ήδη το ταξίδι του ονείρου της..
Δεν έχω λόγια, εύχομαι όμως μέσα από την ψυχή μου να βρουν τον τρόπο να ανακάμψουν, να γιατρέψουν τις πληγές τους, και να γίνει αλήθεια το όνειρο της φιλενάδας μας και πολλών από εμάς.
Όπως και να έχει αλήθεια είναι ίσως η καλύτερη περιγραφή προορισμού που έχω διαβάσει μέχρι τώρα...
Και...... Pando μου, εσύ τουλάχιστον ταξίδευες μέσα στο κεφάλι του, και είμαι σίγουρη ότι θα καταφέρεις με λίγη καθυστέρηση να το κάνεις και στην πραγματικότητα, εμείς που δεν μας πήρε μαζί του τι να πούμε??

 

[Dva Srca]

Κεφάλαιο VII - Κιότο, Τόκυο, Νάχα (υπερπαραγωγή)


Τα μουρλά ξύπνησαν το τελευταίο τους πρωινό στο Κιότο, διερωτώμενα πώς θα μπορούσαν να περάσουν τις λίγες ώρες που τους έμεναν εποικοδομητικά. Καθώς τα τρένα μεταξύ του Κιότο και της πρωτεύουσας είναι κάτι παραπάνω από συχνά και αξιόπιστα, και καθώς η πτήση τους για Οκινάουα ήταν βραδινή, τα nerds είχαν ολόκληρο το πρωινό και το μεσημέρι για να απολαύσουν λίγο ακόμα το παλιό Κιότο.

Λύσσα κακιά η Τουτού Κλεοπάτρα μου να πάνε στο ναό με τα δοκάρια, που δεν είχαν προλάβει να τον δουν τις προηγούμενες ημέρες. Ο ναός λέγεται Kiyomizu Dera και είναι γνωστός για δύο σημαντικά αξιοθέατα: την βεράντα του με θέα ολόκληρο το Κιότο, που έχει ύψος 13 μέτρα και είναι στηριγμένη αποκλειστικά σε ξύλινα δοκάρια και την πηγή με το ιερό νερό που όλοι οι ασιατικής καταγωγής (κυρίως) επισκέπτες σπεύδουν να γευτούν, καθώς θεωρείται ότι φέρνει υγεία και καλή τύχη. Από τη βεράντα στο παρελθόν φανατικοί πιστοί πραγματοποιούσαν ελεύθερες πτώσεις, καθώς κάτω ακριβώς από το κτίσμα βρίσκεται ένας κήπος με μαλακή βλάστηση, που ο θρύλος έλεγε ότι προστατεύει μόνο όσους πραγματικά το αξίζουν από το θάνατο. Η πρακτική σήμερα έχει απαγορευτεί για προφανείς λόγους, όμως τα προηγούμενα χρόνια είχαν καταμετρηθεί πάνω από 200 ελεύθερες πτώσεις, από τις οποίες λιγότερες από 40 κατέληξαν σε θάνατο. Ο ναός βρίσκεται σε μια περιοχή έξω από το κέντρο της πόλης, ο οποίος τα Σαββατοκύριακα είναι ασφυκτικά γεμάτος από τουρίστες και πιστούς. Ο δρόμος που οδηγεί στο ναό είναι σπαρμένος με μικρομάγαζα για σουβενίρ και σνακς.

Αφού είδαν το ναό και απόλαυσαν την πανέμορφη θέα του Κιότο, τα μουρλά έστησαν το κοτοπουλάκι σε δυο-τρία σημεία για αναμνηστική φωτογραφία. Το καθήκον τους στο Κιότο είχε πραγματοποιηθεί και με το παραπάνω. Το μόνο που έμενε τώρα ήταν να βρουν μια ακόμα δραστηριότητα που θα τους κρατούσε απασχολημένους μέχρι το μεσημέρι, προτού πάρουν το μεσημεριανό τους τρένο για το Τόκιο. Καθώς κατέβαιναν τον μεγάλο δρόμο με τα μαγαζάκια, ο Dva και η Τουτού είδαν μεγάλες ουρές από ντόπιους που περίμεναν να γευτούν το περιβόητο παγωτό πράσινο τσάι. Ζέστη έκανε, τόσο είχαν περπατήσει, ένα παγωτό ήταν ό,τι έπρεπε. Αγνωώντας επιδεικτικά τις δυτικοφερμένες γεύσεις βανίλια, σοκολάτα, παρήγγειλαν και οι δύο από ένα χωνάκι πράσινο τσάι. Το παγωτό φαινόταν δροσερό και πολλά υποσχόμενο. Αχ, και να ξεραν τι τους περίμενε...

Το παγωτό είχε μια απόκοσμα πικρή, κακή γεύση. Για την ακρίβεια, είχε μια αίσθηση σα να μασάει κανείς χλωρά φύλλα από δέντρο, λιωμένα στο γουδί και ανακατεμένα με παγωμένο νερό. Η Τουτού δε το διαπραγματεύτηκε καν. Αφού έδωσε σε όλους να δοκιμάσουν το έκτρωμα, το πέταξε επειδικτικά στα σκουπίδια. Ο Dva έκανε τον γενναίο και προσπάθησε να το φάει όλο. Στην πραγματικότητα ωστόσο το μισό το έφαγε ο Tatsu, ο οποίος ισχυριζόταν ότι το παγωτό είχε μια ιδιαίτερη, όχι ακριβώς νόστιμη, αλλά εκλεπτυσμένη γεύση. Μάααααλιστα.

Εκτός από το παγωτό, η παρέα ψώνισε και άλλα μικροδωράκια-σουβενίρ, μεταξύ των οποίων ένα από τα πιο επιτυχημένα ευρήματα ήταν των κοριτσιών. Επρόκειτο για κάτι μικρά λευκά καλύμματα για την άκρη του δαχτύλου, σαν δαχτυλίθρες, φτιαγμένα από μετάξι. Ο σκοπός τους; Να σκουπίζει μια κυρία τα δάκρυά της με στυλ και αρχοντιά. Ναι λοιπόν, σε όλες τις κυρίες εκεί έξω αξίζει ένα τέτοιο αξεσουάρ! Κατάλληλο και για αλλεργικά επεισόδια! Οι πρώτοι πέντε που θα τηλεφωνήσουν στην παραγωγή κερδίζουν ένα δείγμα-δώρο! Τα έξοδα αποστολής δικά σας!

Ο τελευταίος σταθμός στο Κιότο ήταν ο "Δρόμος του Φιλοσόφου". Πρόκειται για ένα μονοπάτι μήκους πάνω από 2 χιλιομέτρων, που κινείται κατά μήκος ενός μικρού ρυακιού και είναι το κατάλληλο μέρος για να χαλαρώσει κανείς. Ελάχιστοι περιπατητές περιδιάβαιναν στο μονοπάτι εκείνη την ώρα της ημέρας, ο καιρός ήταν πανέμορφος και δεκάδες τεμπέλες γάτες κοιμόντουσαν σε παγκάκια, δέντρα και πλακάκια. Μόνο ο ήχος του ρυακιού ακουγόταν. Το μονοπάτι ονομάστηκε έτσι επειδή, σύμφωνα με την τοπική παράδοση, ένας διάσημης ντόπιος καθηγητής φιλοσοφίας και ιαπωνικής λογοτεχνίας, που έζησε και δίδαξε σε παλιότερο αιώνα, λάτρευε να περπατάει εκεί κάθε πρωί, προτού πάει στο πανεπιστήμιο για να δουλέψει. Κανένα μέλος της παρέας μας δε τον παρεξήγησε για αυτή του τη συνήθεια. Το μονοπάτι ήταν πραγματικά ένα αληθινό καταφύγιο χαλάρωσης μέσα στην τρέλα της πυκνοκατοικημένης ιαπωνικής πόλης.

Χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουν, οι φίλοι μας βρέθηκαν για άλλη μια φορά επιβάτες στο τρένο για Τόκιο. Θα ήταν η δεύτερη φορά που επισκέπτονταν την πρωτεύουσα και δεν έβλεπαν όσα είχε να προσφέρει. Ωστόσο, τα καλύτερα τους περίμεναν στο τέλος του ταξιδιού, ή έτσι τουλάχιστον ήθελαν να πιστεύουν.

Προορισμός τους αυτή τη φορά όχι το αεροδρόμιο Narita, αλλά το Haneda. Η μεταφορά προς τα δύο αεροδρόμια είναι εξίσου εύκολη με οποιονδήποτε άλλο προορισμό στην Ιαπωνία, καθώς τα αεροδρόμια αποτελούν τερματικούς σταθμούς στις περισσότερες περιπτώσεις, έτσι η πιθανότητα λάθους εξουδετερώνεται. Ωστόσο, οι επιλογές είναι αρκετές. Και επειδή το Rail Pass τους ίσχυε ακόμα, οι φίλοι μας ήθελαν να το εκμεταλλευτούν με οποιονδήποτε πιθανό τρόπο. Τελικά, μετά από πλήρη ασυνεννοησία με τον σταθμάρχη σε έναν μιικρό σιδηροδρομικό σταθμό, τα nerds αναγκάστηκαν να πληρώσουν περισσότερα χρήματα και να πάνε μέσω Λαμίας στο αεροδρόμιο, και πάλι ωστόσο αρκετή ώρα πριν αρχίσει το check-in.

Το αεροδρόμιο Haneda έχει 3 terminals, τα οποία όλα συνδέονται εσωτερικά μεταξύ τους με σκάλες. Είναι ένα κατά γενική ομολογία εύκολο αεροδρόμιο ως προς τον προσανατολισμό. Οι φίλοι μας βρήκαν το check-in counter που αφορούσε την πτήση τους και προσπάθησαν να συνεννοηθούν με την κοπέλα που έδινε τις οδηγίες στους επιβάτες, όμως μάταια. Η κοπέλα οδήγησε τον Tatsu στην παράνοια, χρησιμοποιώντας ένα κράμα από ιαπωνικές και αγγλικές λέξεις (σε ιαπωνική πάντα βερζιόν) που τον έκαναν να θέλει να σκίσει τα πτυχία του. Μετά από πολλά Χ που σχημάτισε η κοπέλα με τα χέρια της, το νόημα ήταν ότι το check-in δεν είχε αρχίσει ακόμα.

Στα ιαπωνικά αεροδρόμια οι υπάλληλοι γενικά μιλούν συμπαθητικά ιαπωνικά, ωστόσο στην περίπτωσή τους αυτό δε συνέβαινε για έναν σχετικά προφανή λόγο. Η εταιρία με την οποία πετούσαν είναι μια από τις ελάχιστες πραγματικά low cost ιαπωνικές εταιρίες, ονόματι Skymark. Η συγκεκριμένη εκτελεί μόνο πτήσεις εσωτερικού και το 98% του πελατολογίου της για την ώρα είναι Ιάπωνες. Προφανώς λοιπόν, η εταιρία δεν έχει αισθανθεί ακόμη την ανάγκη να προσλάβει προσωπικό που να μιλάει αγγλικά ή οποιαδήποτε άλλη ξένη γλώσσα, όπως θα έκαναν μεγαλύτερες εταιρίες που εδρεύουν στη χώρα. Η Skymark, αν και διαθέτει ιστοσελίδα στα αγγλικά, έχει ένα πολύ περίεργο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα σύστημα κρατήσεων. Διαθέτει εισιτήρια προς πώληση μόνο για ημερομηνίες μέχρι 2 μήνες μετά την παρούσα ημερομηνία, ενώ για να αγοράσει κανείς φθηνό εισιτήριο πρέπει να στηθεί στον υπολογιστή του την ώρα που αλλάζει η μέρα, για να προλάβει το φθηνότερο δυνατό ναύλο. O κακομοίρης ο Dva είχε ξενυχτήσει νύχτες ολόκληρες για να μάθει πώς λειτουργεί το σύστημα και να πραγματοποιήσει την κράτησή τους. Και παρ' όλο που ήταν συντονισμένος ακριβώς στην αλλαγή της μέρας (με την ιαπωνική ζώνη ώρας) δεν πρόλαβε παρά τον δεύτερο καλύτερο ναύλο.

Η Πανδώρα διάβαζε τις σκέψεις αυτές του Dva και γελούσε μοχθηρά. Πόσο εύκολο ήταν όλο αυτό! Θα πήγαινε στην άλλη άκρη της Ιαπωνίας με πληρωμένο εισιτήριο, με άλλον να έχει κάνει το ξενύχτι, τον προγραμματισμό, με άλλον να κουβαλάει τη βαλίτσα, με άλλον να τρώει τα νύχια του από άγχος... Dolce Vita! Κάτι ήξερε όταν έγινε μέλος του Travelstories η Πανδώρα, πλέον μπορούσε να το κάνει σκοπό ζωής να δει όλο τον κόσμο μέσα από τα μάτια άλλων μελών. Κάτι εξωτικό δε σχεδίαζε πάλι ο Hydronetta; Προλάβαινε άραγε να του φορτωθεί;

Περιμένοντας στο αεροδρόμιο Haneda, η παρέα έπαιξε με το αγαπημένο της κοτοπουλάκι και τους υπόλοιπους επιβάτες. Συγκεκριμένα, το κοτοπουλάκι πόζαρε στο φακό του Tatsu παρέα με μια εξαμελή οικογένεια με μικρά παιδιά, ενώ ο Dva ως αντιπερισπασμός έκανε ότι πόζαρε κι εκείνος λίγο παραδίπλα στο φακό του φίλου του. Δεν είναι ανωριμότητα nenena μου, είναι τέχνη! Και απαιτεί θυσίες!

Και ξαφνικά, σαν κεραυνός εν αιθρία, η Τούλα συνειδητοποιεί ότι πρέπει να αλλάξει χρήματα. Και να ψάχνει σε όλο το αεροδρόμιο και όλα τα ανταλλακτήρια συναλλάγματος να έχουν κλείσει μισή ώρα πριν (καταραμένη ιαπωνική ακρίβεια!!) και σα να μην έφτανε αυτό ο Moe να θυμάται ότι και εκείνος είχε ξεμείνει από λεφτά μια δυο μέρες πριν και να ψάχνει ATM της Citibank σε όλο το αεροδρόμιο και το ΑΤΜ να είναι κρυμμένο σε μια γωνιά δίπλα στην έξοδο ενός ασανσέρ και σε μια τουαλέτα. Όσο έψαχναν για πηγές συναλλάγματος οι δυο τους, το check-in είχε ξεκινήσει καιπροχωρούσε. Και οι άλλοι δάγκωναν τα νύχια τους, γιατί οι Ιάπωνες το κάνουν γρήγορα το check-in και δεν περιμένουν μια και μιάμιση ώρα όπως οι Ευρωπαίοι! Και να πλησιάζουν στο check-in counter και να τους ρωτάνε πόσα άτομα είναι μαζί, πέντε να λένε αυτοί και πέντε να μην είναι! Τελικά έφτασαν περίπου δεκαπέντε λεπτά πριν ολοκληρωθεί το check-in και οι άλλοι δύο, με τον Moe θριαμβευτή και την Τούλα να κυρήσσει επίσημα πτώχευση. Η κοπέλα στον πάγκο κράσαρε με τα ονόματα των εξωτικών επιβατών που στέκονταν μπροστά της. Όση ώρα περίμεναν τα nerds στην ουρά, μόνο Ιάπωνες επιβάτες είδαν...

Ο Moe εξαφανίστηκε για άλλη μια φορά από τα μάτια των υπολοίπων, πέρασε τον έλεγχο στην πύλη και αγκάλιασε σχεδόν το μηχάνημα με τα αναψυκτικά. Κοίταξε όλο αγωνία αν θα μπορούσε να βρει το γαλατάκι με τη φράουλα, το δικό του προσωπικό ναρκωτικό, αλλά μάταια. Οι φλώροι μόνο τσάγια και κοκα-κόλες είχαν. Και αυτές τοπικής παραγωγής. Δε βαριέσαι, αναψυκτικό από μηχάνημα να ναι κι ό,τι να ναι. Να ακουστεί ο ήχος του νομίσματος των 100 γιεν στη σχισμή και έπειτα ο ήχος του κουτιού που χτυπάει τα τοιχώματα της εξόδου και τι στον κόσμο.

Για την πτήση τους περίμεναν να επιβιβαστούν πάνω-κάτω καμια διακοσαριά άτομα. Γεμάτη θα ήταν η πτήση και αυτό ήταν σχετικά παράξενο, καθώς ήταν νυχτερινή και θα έφτανε στη Νάχα μετά τη μία τα ξημερώματα. Ανάμεσα στους ασιάτες επιβάτες οι ίδιοι και ένας και μοναδικός δυτικός, με μαυρισμένο μπρονζέ δέρμα, φάτσα και μαλλιά 50άρη και ντύσιμο Χαβανέζου σέρφερ. Ε ρε γλέντια!

Στο αεροπλάνο τηρήθηκαν όλοι οι low cost κανονισμοί. Δε σερβιρήστηκε τίποτα, οι αεροσυνοδοί ήθελαν ειδική πρόσκληση για να μιλήσουν στους επιβάτες και καμία τους φυσικά δε μιλούσε αγγλικά ή οποιαδήποτε άλλη ξένη γλώσσα. Οι ανακοινώσεις ωστόσο έβγαιναν στα αγγλικά και μάλιστα μία από αυτές προέτρεπε όλους τους επιβάτες "να μην περάσουν τη νύχτα στο αεροδρόμιο της Νάχα, επειδή θα κλείσει μετά τις 2 και θα ξανανοίξει στις 8 το πρωί". Μάαααλιστα. Ήδη, από την εικόνα που τους είχαν δώσει οι συνεπιβάτες τους, οι κάτοικοι της Οκινάουα είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο: σαγιονάρα, λουλουδάτο πουκάμισο, χαϊμαλιά, μαλλί φορμαρισμένο με ζελέ ή επιμελώς ατιμέλητο και μαυρισμένο δέρμα. Αληθινοί κάτοικοι του Ειρηνικού, όπως τους πλάθει η φαντασία των δυτικών. Και το νησί λογικά θα λειτουργούσε με πιο χαλαρούς κανόνες από την ενδοχώρα.

Στο αεροδρόμιο έφτασαν περίπου στη μία, μόνο και μόνο για να το βρουν νεκρό. Ήταν οι τελευταίοι επιβάτες που θα κατέφταναν εκείνο το βράδυ και, πέρα από τους ίδιους, μόνο μια security κυριούλα και μια καθαρίστρια είχαν απομείνει στην κεντρική αίθουσα. Και οι δύο φαίνονταν να βιάζονται να το κλείσουν το μαγαζάκι. Το αεροδρόμιο ήταν επαρκώς κιτς, με ιβίσκους ζωγραφισμένους στον τοίχο και επιγραφές Welcome to Okinawa, the Pearl of the Pacific από δω και από εκεί. Έξω από το αεροδρόμιο περίμεναν μετρημένα σχεδόν όσα ταξί θα χρειάζονταν για τους επιβάτες μιας πτήσης. Οι περισσότεροι όντως επιβιβάστηκαν στα λευκά ταξί και έφυγαν επιτόπου. Οι παίκτες μας, αφού έκαναν συνεννόηση με τους οδηγούς για το πού πήγαιναν, μοιράστηκαν στα 2 ταξί και ξεκίνησαν για το χόστελ τους.

Στο ταξί ο Dva προσπαθούσε να παρατηρήσει οτιδήποτε άλλο εκτός από τα λευκά σεμεδάκια που στόλιζαν τις μπροστινές θέσεις και του μονοπωλούσαν την προσοχή. Το ραδιόφωνο ήταν μια καλή ιδέα. Ένα τραγούδι τελείωσε και άρχισε να μιλάει μια γυναικεία, απαλή φωνή. Όλα ακαταλαβίστικα. Εκτός από μια φράση: "Okurahoma Mikusu". Με διαμονή ήδη 7 σχεδόν ημερών στην Ιαπωνία, ο Dva είχε μάθει να αποκρυπτογραφεί τον τρόπο που οι Ιάπωνες προέφεραν τις αγγλικές λέξεις. Έτσι, Okurahoma Mikusu συνεπάγεται Ocklahoma Mix. Και μια μουσικούλα τύπου saloon, βγαλμένη θαρρείς από το κινούμενο σχέδιο με τον Λούκι Λουκ, πλυμμήρισε το όχημα.

Το αεροδρόμιο με τα πρώτα ίχνη κέντρου απείχαν περίπου 15 λεπτά το ένα από το άλλο, ενώ το ταξίμετρο έγραφε σαν τρελό. Ήταν ενημερωμένοι από πριν οι φίλοι μας για το πόσο απλησίαστα είναι τα Ιαπωνικά ταξί, αλλά τι να γίνει που μέσα στην άγρια νύχτα δεν είχαν άλλη λύση... Στο δρόμο πέρασα δίπλα από ένα εστιατόριο, που όμοιό του δεν είχε δει ποτέ ξανά κανείς τους: ένα diner αμερικάνικου τύπου, στηρισμένο σε ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ δέντρο, ύψους πάνω από 6 μέτρων. Το κτίριο δέσποζε έτσι κιτς και αστραφτερό στη μέση ενός τεράστιου πάρκιν, που μέσα στη νύχτα ήταν κι αυτό σχεδόν άδειο. Ωραία πράγματα, ειδικά σε συνδυασμό με το Okurahoma Mikusu

Και κάποια στιγμή τα δύο ταξί σταματούν κάπου. Φτάσανε; Ο ταξιτζής λέει στον Dva και τον Moe να μην ανοίξουν την πόρτα. Τι συνέβη ρε παιδιά; Μας πιάσανε; Οι ταξιτζήδες βγαίνουν από τα οχήματα και αρχίζουν να συζητούν, σχεδόν να λογομαχούν. Τι κανονίζουν, τα λύτρα; Χριστέ και κύριε... Τελικά χωρίζονται και πάλι, ο ταξιτζής λέει κάτι στους δύο επιβάτες και δείχνει το ταξίμετρο, πατάει ένα κουμπί και η πορεία τους συνεχίζεται με το ταξίμετρο να μη γράφει πλέον. Όταν έφτασαν στον δρόμο προορισμού τους, μετά από 5 λεπτά, κατάλαβαν ότι οι ταξιτζήδες είχαν χαθεί και, για να μην επιβαρύνουν άλλο τους επιβάτες, είχαν παγώσει τα ταξίμετρα. Αυτό θα πει τιμιότητα. Οι φίλοι μας, συνηθισμένοι στη συμπεριφορά των περισσότερων Ελλήνων ταξιτζήδων, είχαν μείνει δίχως λόγια.

Δίχως λόγια έμειναν και όταν αντίκρυσαν το δρόμο και το κτίριο όπου έμεναν... Ένα νεκροταφείο ζαντών και λαστίχων αυτοκινήτων στα δεξιά τους, που φαινόταν να δουλεύει ενίοτε και σαν πίστα καρτ, από πίσω του ύποπτες πινακίδες από νέον με περιγράμματα γυναικείων σωμάτων που αναβόσβηναν, μικρά σκοτεινά και κακοδιατηρημένα σπίτια κολλητά με το χόστελ τους. Ο διάδρομος που οδηγούσε στο χόστελ ήταν στενός, μύριζε κατρουλίλα και μυρωδιές από άπλυτα ζώα και ήταν σπαρμένος με πεταμένα παποιύτσια και παντόφλες. Εκείνοι έβγαλαν τα δικά τους παπούτσια πιο τακτικά, για πρώτη φορά τα έβαλαν σε δικές τους σακούλες και προτίμησαν να τα κρατήσουν μαζί τους. Στην είσοδο τους περίμενε ένας εκκεντρικός τυπάκος που υποκλίθηκε και έσπρωξε προς το μέρος τους έναν πάκο σεντόνια, μαξιλαροθήκες και ένα σημείωμα. Τα νύχια του ρεσεψιονιστ ήταν βαμμένα με μανώ και μερικά από τα δάχτυλα ήταν στολισμένα με παράξενα δαχτυλίδια σε σχήματα χειροπέδας, που με αλυσιδίτσα ένωνε μερικά από αυτά μεταξύ τους. Το χαρτάκι έγραφε με τα πιο παράξενα, ασύντακτα και ανορθόγραφα αγγλικά του πλανήτη:

"Αυτά είναι τα σεντόνια σας. Τα δωμάτιά σας είναι τα τάδε. Μπορείτε να πληρώσετε αύριο που θα έρθει ο μάνατζερ. Καληνύχτα".

Άνεβαίνοντας τη σκάλα, το βλέμμα όλων έπιασε πίσω από τον ρεσεψιονίστ μια αφίσα με ένα τεράστιο φύλλο κάνναβης που έγραφε LEGALISE IT με μεγάλα γράμματα σε ένα ψυχεδελικό φόντο. Θεε μου, που είχαν μπλέξει; Τι άλλο τους περίμενε σε αυτό το άντρο σκόνης, βρωμιάς και νησιωτών-χίπιδων;

Σε αυτό το χόστελ θα κοιμόντουσαν χωριστά αγόρια-κορίτσια σε διαφορετικά δωμάτια και με συγκατοίκους. Έδωσαν ραντεβού στην πόρτα των κοριτσιών να βρεθούν για συμβούλιο σε είκοσι λεπτά στο διάδρομο. Τα αγόρια μπήκαν κι αυτά στο δωμάτιό τους, ωστόσο κανένας δεν κοιμόταν στο τέταρτο κρεβάτι, το οποίο ωστόσο ήταν επιμελώς στρωμμένο. Ένα τσαντάκι με είδη ξυρίσματος και άλλα καλλυντικά ήταν προσεκτικά στημένο σε ένα ράφι δίπλα στο κρεβάτι.

"Εντάξει, τυχεροί είμαστε, ο συγκατοικός μας φαίνεται τακτικός. Πάω στοίχημα ότι θα ναι κανας μικροκαμωμένος Ασιάτης", μάντεψε ο Dva, την ίδια στιγμή που ο Moe έβγαινε από το μπάνιο με μια έκφραση αηδίας, εξηγώντας τους ότι η μπανιέρα είχε καφετί σημάδια στις άκρες και ότι γενικά όλα φαίνονταν πολύ βρώμικα. Τα κρεβάτια τους ήταν απίστευτα άβολα, έκαναν ενοχλητικούς θορύβους και τα σκεπάσματα που τους έδωσαν στη ρεσεψιόν είχαν πάνω ύποπτους χρωματιστούς λεκέδες. Τα μαξιλάρια τους ήταν το αποκορύφωμα: κάτι δίχτυα που μέσα είχαν σκληρά πλαστικά ομοιόμορφα μικρά κωνικά πραγματάκια. Και πάνω σε αυτά υποτίθεται ότι έπρεπε να κοιμηθούν. Μέσα στο δωμάτιο, η υγρασία ήταν σχεδόν ανυπόφορη. Με λίγα λόγια, το μόνο καλό της υπόθεσης ήταν ότι ο συγκάτοικός τους έλειπε, οπότε μπορούσαν να γκρινιάξουν και να κάνουν όση φασαρία ήθελαν.

Είκοσι λεπτά μετά πραγματοποιήθηκε η κανονισμένη συνάντηση με τα κορίτσια. Οι δικές τους συγκάτοικοι ήταν μια ασιάτισσα και μια λευκή, οι οποίες κοιμόντουσαν σα τα μωρά και δεν ενοχλούνταν από κανέναν θόρυβο. Και οι δύο δήλωναν απογοητευμένες από το κατάλυμα, όμως όλη η παρέα ήταν πολύ κουρασμένη για να σκεφτεί κάποια εναλλακτική λύση. Τουλάχιστον μία νύχτα θα έπρεπε να την περάσουν στο υγρό και βρώμικο κολαστήριο που περνιόταν για χόστελ.

Έπεσαν όλοι στα κρεβάτια τους να κοιμηθούν, ιδρωμένοι και ταλαιπωρημένοι από το ταξίδι της μέρας. Ο Dva δυσκολεύτηκε πολύ να κοιμηθεί, επειδή η υγρασία τον σκότωνε σχεδόν. Αναζήτησε να πιάσει κουβέντα μέσα στο σκοτάδι, όμως και ο Moe και ο Tatsu κοιμόντουσαν. Βρυκολάκιασε μέχρι τις 3, ίσως και 4, οπότε έπεσε για ύπνο.

Πάνω που είχε αρχίσει να συνηθίζει το πρώτο φως της μέρας που εισέβαλλε από το παράθυρό του και τον τύφλωνε, ένιωσε ένα τρίξιμο στη σκάλα. Είδε έναν άνδρα γυρισμένο πλάτη, με μεγάλο σωσίβιο και ολόγυμνο εκτός από το μποξεράκι να ανεβαίνει στο απέναντι κρεβάτι, αυτό του άγνωστου συγκατοίκου τους, και να κοιμάται γρήγορα. Δεν έδωσε σημασία. Και τότε, πάνω που κόντευε να τον ξαναπάρει ο ύπνος, άρχισε ο πρωινός εφιάλτης.

Το ροχαλητό που ακολούθησε δε μπορούσε να χαρακτηριστεί με λόγια, θα μπορούσε ωστόσο να χρησιμοποιηθεί σε ντοκυμαντέρ για αρκούδες που παλεύουν ή για φυσικές καταστροφές, για να συνοδεύσει ως ηχητικό εφέ. Τόσο δυνατό, τόσο ανεξέλεγκτο και τόσο άγριο ήταν, που ο Dva σηκώθηκε έντρομος και ιδρωμένος, σα να είχε δει τον χειρότερο εφιάλτη.

Ο συγκάτοικός τους ήταν ένας γεμάτος δυτικός άνδρας, μαυρισμένος ωστόσο και εξωτικός, έμοιαζε λίγο με αυτόν στο αεροπλάνο τους, που φορούσε ένα ανατριχιαστικό μασελάκι σαν αυτά που φοράνε οι μποξέρ στη διάρκεια του αγώνα και κοιμόταν ολόγυμνος και ατσούμπαλος στο κρεβάτι του, με το στόμα του να καταπίνει κυβικά μέτρα αέρα και να τα ξερνάει πίσω στην ατμόσφαιρα σαν μια κακόγουστη Σκύλλα και Χάρυβδη. Ο ήχος που συνόδευε αυτό το αποτέλεσμα ηχογραφήθηκε και διατηρείται στα αρχεία του κράτους για περαιτέρω μελέτη.

Welcome to Okinawa, the Pearl of the Pacific...

 

[nenena]

Τι ωραία! Το κοτοπουλάκι σε νέες περιπέτειες!

 

[Dva Srca]

Παιδιά ήθελα να ρωτήσω και εσάς περί του θέματος, γιατί χωρίς το κοινό μου δεν πάω πουθενά!

Πιστεύετε ότι θα ήταν καλύτερα να συνεχιστεί η ιστορία αφού καταλαγιάσει λίγο το κακό που χτύπησε την αγαπημένη μας χώρα, για να είμαστε όλοι λίγο πιο αισιόδοξοι; Απλώς δε θέλω να γράφω την ιστορία και να είμαι εκτός κλίματος, δε θέλω σε καμία εντύπωση να φανεί ότι δε με έχει αγγίξει αυτή η καταστροφή και ότι δε σκέφτομαι τους ανθρώπους εκεί...

Περιμένω τις απόψεις σας, δεν έχω πρόβλημα να συνεχίσω την επόμενη εβδομάδα ή τον επόμενο μήνα, η ιστορία σε καμία περίπτωση δε θα μείνει ημιτελής

 

[Aria_C]

Δύσκολη ερώτηση.. και δύσκολα να απαντήσει κανείς στο τι να κάνεις σ' αυτήν την περίπτωση.
Εγώ θα προτιμούσα να τη συνεχίσεις. Θα το εκλάμβανα ως φόρο τιμής σε μία χώρα και ένα λαό που αγάπησες και που δοκιμάζεται σκληρά.
Αλλά σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι με διαφορετική άποψη.
Σε σένα επαφίεται... Εμείς ούτως ή άλλως εδώ θα είμαστε.