ΚΑΤΤΣΕΒ
Member
- Μηνύματα
- 44
- Likes
- 276
- Επόμενο Ταξίδι
- ??
- Ταξίδι-Όνειρο
- ??
Την ερχόμενη Τετάρτη θα βρίσκομαι στο Σαράγιεβο, περιττό να σου πω ό,τι μου έφτιαξες την μέρα με το που ξεκίνησες την ιστορία σου, Ελπίζω μέχρι την τρίτη να γράψεις πολλά...
Βοσνία-Ερζεγοβίνη Δεκαπενταύγουστος στο Сарајево
- Thread starter psilos3
- Ημερομηνία δημιουργίας
psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.650
- Likes
- 51.333
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Ειδικότητα μου.
Που να δεις και τα πιο ωραία που ακολουθούν στα επόμενα κεφάλαια!
Με το καλό, με την πρώτη ευκαιρία που θα βρεθεί φθηνή πτήση.
Πάνω στην ώρα λοιπόν.
Θεωρητικά θα έχω αναρτήσει και τα δύο επόμενα κεφάλαια για την εκδρομή στην υπόλοιπη χώρα, μη τη χάσεις με τίποτα!
greco
Member
- Μηνύματα
- 1.153
- Likes
- 3.351
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γυρος Τουρκιας
5/10 θα είμαι εκεί. Εχω πληροφοριες από τον @giannismits , να τώρα κι οι δικές σου.Μην το πολυκαθυστερεις
Kyriakao
Member
- Μηνύματα
- 274
- Likes
- 1.415
- Επόμενο Ταξίδι
- Συνεχώς αυτο ψάχνω!
- Ταξίδι-Όνειρο
- ματσου πιτσου,περου
Το ντουμάνι απο τα τις ψησταριές ειναι παρόν σε ολες μου τις φωτο από το σημείο! Ηλιοβασίλεμα και τσικνα! Είδα κόσμο να τρώει τσεβαπια ακόμα και 8 το πρωί!
ΚΑΤΤΣΕΒ
Member
- Μηνύματα
- 44
- Likes
- 276
- Επόμενο Ταξίδι
- ??
- Ταξίδι-Όνειρο
- ??
Εξυπακούεται, ούτε συζήτηση!!Πάνω στην ώρα λοιπόν.
Θεωρητικά θα έχω αναρτήσει και τα δύο επόμενα κεφάλαια για την εκδρομή στην υπόλοιπη χώρα, μη τη χάσεις με τίποτα!
Smaragda53
Member
- Μηνύματα
- 1.047
- Likes
- 2.259
- Επόμενο Ταξίδι
- αχ, μακάρι νάξερα!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Πολυνησία
Λίγο πριν διαβάσω την ιστορία σου, διάβαζα το βιβλίο της Μαργαριτας Μαντα: "Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Θεός, ήταν το ταξιδι" που περιγράφει τα γυρίσματα της ταινίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου "Το βλέμμα του Οδυσσεα" που εκτυλίσσεται και στο Σεράγεβο τον καιρό του πολέμου. Τελικά δεν μπόρεσαν να πάνε και τα γυρίσματα έγιναν αλλού. Τώρα το Σεράγεβο είναι ελεύθερο!
psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.650
- Likes
- 51.333
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Άνετα, θα τελειώσει πολύ σύντομα αυτή η ιστορία το υπόσχομαι.5/10 θα είμαι εκεί. Εχω πληροφοριες από τον @giannismits , να τώρα κι οι δικές σου.Μην το πολυκαθυστερεις
Γιατί, τι έχουν τα τσεβάπια στις 8 το πρωί; Μια χαρά πρωινό μου ακούγεται, λες κι εμείς δε τα χουμε κάνει αυτά...
Φοβερή πληροφορία αυτή, δε τη γνώριζα, σ' ευχαριστώ!
psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.650
- Likes
- 51.333
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Του Мостар το γεφύρι, οι καταρράκτες & άλλες ομορφιές
Μπορεί να το είχα πάρει λίγο διστακτικά, όσο όμως πλησίαζαν οι ώρες ανυπομονούσα για την εκδρομή της ημέρας, ειδικά όσο κοιτούσα τα τοπία και τα μέρη που επρόκειτο να επισκεφτούμε.
Το ραντεβού ήταν για λίγο πριν τις οκτώ έξω από το πρακτορείο, μ’ εμένα να φτάνω 20 λεπτά νωρίτερα έχοντας τσακίσει πρώτα και δύο ωραιότατα τυρένια μπουρέκ. Αφού τσεκάραμε τα ονόματα μας, ενημερωθήκαμε πως μπορούσαμε να πληρώσουμε προαιρετικά 30 μάρκα Βοσνίας επιπλέον για να έχουμε εκ των προτέρων τα εισιτήρια των αξιοθέατων (θα αναφέρω αναλυτικά) και να μη καθυστερήσουμε στις εισόδους, κάτι που κάναμε δίχως σκέψη. Έτσι, αφού γνωρίσαμε την ξεναγό μας (καθηγήτρια Αγγλικών σε σχολείο της πόλης), φορτωθήκαμε στο ωραίο Mini bus πιάνοντας δυο άνετες θέσεις με τον Κώστα ώστε να μπορούμε να μιλάμε, αντικρύζοντας λίγο μετά τις πρώτες ωραίες εικόνες της επαρχίας της Βοσνίας:
Από την πρώτη στιγμή καταλάβαμε πως η ξεναγός ήθελε να μιλήσει, δείχνοντας ιδιαίτερη εξωστρέφεια αλλά και θέληση να μας εξιστορήσει τα τεκταινόμενα στη χώρα της, και για το σκληρό παρελθόν του πολέμου, για τη Γιουγκοσλαβία, αλλά κυρίως για τη σημερινή περίεργη κατάσταση.
Μετά από κάποια χιλιόμετρα πορείας βγήκαμε από τον αυτοκινητόδρομο (κατασκευασμένο επί Γιουγκοσλαβίας), προχωρώντας από τον επαρχιακό δρόμο, στο σημείο που αρχίζει ουσιαστικά η Ερζεγοβίνη. Η πρώτη στάση δεν άργησε να γίνει κι αφορούσε την κωμόπολη του «Konjic», με το χαρακτηριστικό γεφύρι στο κέντρο του πάνω από τον ποταμό Neretva να ξεχωρίζει , μιας και η πόλη εκτείνεται και στις δύο όχθες του.
Το Konjic αποτελεί έναν από τους παλαιότερους οικισμούς στη χώρα και πήρε τη σημερινή του δομή στα τέλη του 14ου αιώνα:
Ο χρόνος που είχαμε ήταν γύρω στο μισάωρο, δίνοντας μας την ευκαιρία για ένα εσπρεσάκι, μερικές βόλτες στη γέφυρα και στα πέριξ αλλά κι ένα πολύ ωραίο κέρασμα με αλμυρό κρουασάν και παγωμένα φρέσκα φρούτα για τα οποία φρόντισε η ξεναγός, μέχρι να συνεχίσουμε την πορεία μας πλάι στο νερό του ποταμού και τις κατάφυτες πλαγιές:
Επόμενη (αχρείαστα μεγάλη) στάση σε μια ταβέρνα, όπου μπορούσε και να πάει κανείς τουαλέτα. Ευτυχώς να λέμε τελικά γιατί έναν από την ομάδα τον πήγε λίγο βερνίκι με τα φρούτα που έφαγε, οπότε πάλι καλά.
Ανάμεσα σε όμορφες εικόνες επαρχίας με τα χωριά να ξεχωρίζουν αναλόγως της θρησκείας τους όπως μας εξήγησε η ξεναγός, τύπου «όπου δείτε τζαμί είναι βοσνιακό, όπου ορθόδοξο ναό σερβικό και πάει λέγοντας», πλησιάζαμε στο μεγάλο αξιοθέατο της μέρας, από έναν δρόμο με αρκετές Κροατικές σημαίες. Η πρώτη εικόνα που θα σας δείξω δεν έχει κάτι όμορφο, αφορά όμως το κτήριο που δρούσαν οι ελεύθεροι σκοπευτές κατά τη διάρκεια του πολέμου:
Η κίνηση στο Μόσταρ ήταν αρκετά αυξημένη όπως είναι λογικό, οπότε μας πήρε λίγο χρόνο για να φτάσουμε στο κέντρο του και να αποβιβαστούμε, δίνοντας ραντεβού στο σημείο δύο ώρες αργότερα. Αποφασίσαμε ν’ ακολουθήσουμε το γκρουπ στην αρχή στα όμορφα πλην όμως υπερβολικά τουριστικά στενάκια, μπαίνοντας και στο τζαμί «Mehmed Pasha» όπου γεμίσαμε και πάλι τα μπουκαλάκια μας καθώς η μέρα ήταν ήδη αρκετά ζεστή:
(Σε κάθε τζαμί της χώρας βρίσκει κανείς πηγές με δροσερό τρεχούμενο νερό όπου όλοι κατά κανόνα γεμίζουν τα παγούρια τους. Έχετε το υπόψιν σας και μη χαλάτε χρήματα σε εμφιαλωμένα).
Με προσοχή και συζητώντας με μια οικογένεια Λαρισαίων που γνώρισε επιτόπου ο Κώστας συνεχίσαμε να κατεβαίνουμε, μέχρι να βρεθούμε αντιμέτωποι με το σύμβολο της πόλης κι ένα απ’ αυτά ολόκληρης της χώρας:
Λέω προσοχή γιατί το πλακόστρωτο υπό συνθήκες γίνεται ιδιαίτερα γλιστερό, αν και όσο πλησιάζαμε τη γέφυρα «Stari Most» τόσο μεγάλωνε η όρεξη μου για πήγαινε – έλα και φωτογραφίες απ’ όλες τις πιθανές γωνίες:
Όπως είναι λογικό αυτό ήταν και το σημείο που συναντήσαμε τον περισσότερο, ασφυκτικά πολύ κάποιες στιγμές κόσμο, που εκτός από τη βόλτα βρισκόταν και καθισμένος στα εξίσου πολλά καφέ/εστιατόρια που μπορεί να βρει κανείς στο σημείο:
Ακολουθώντας τα σκαλιά στο αριστερό μας χέρι βρεθήκαμε ακριβώς εκεί που είχαμε κατά νου, ακριβώς κάτω από τη γέφυρα σ’ ένα σημείο που έκανε καλύτερες τις λήψεις μας:
Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή και δε θέλω να κουράσω. Το θαύμα της μηχανικής του 16ου αιώνα που ένωνε πέρα από τις δύο όχθες του Νερέτβα και τους δύο πολιτισμούς, τις δύο θρησκείες, την ανατολή και τη δύση σ’ έναν έντονο συμβολισμό, καταστράφηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου όπως και όλη η χώρα με τις ψυχές που ζούσαν σ’ αυτή να δηλητηριάζονται ίσως ανεπανόρθωτα.
Σήμερα βλέπουμε το πιστό αντίγραφο που έγινε μέσω ανακατασκευής, μνημείο πλέον πολιτιστικής κληρονομιάς και της Unesco, που μια μέρα σαν αυτή έβρισκε καταφύγιο πολύς κόσμος στα δροσερά νερά του, πέρα απ’ τους επαγγελματίες βουτηχτές που πέφτανε απ’ τη γέφυρα κατόπιν οικονομικής συμφωνίας:
Εμείς πάλι προτιμήσαμε βάσει της ιδέας του Κώστα να βουτήξουμε σε άλλα νερά, αυτά με γεύση κριθάρι της τοπικής ζυθοποιίας σ’ ένα σημείο με καταπληκτική θέα και πολύ μικρό κόστος μπύρας, περί τα 3€. Εγώ δεν ήθελα, επέμενε αφού και με παρέσυρε…
Λίγο πριν συμπληρωθεί η ώρα που θα επιστρέφαμε στο λεωφορείο θέλησα να κάνω τη διαδρομή έως και τη γέφυρα «Lučki most» μιας και εκεί είναι το καλύτερο αναμφίβολα σημείο θέασης της Stari Most, κάτι που ελπίζω η φωτογραφία να αποδεικνύει:
Και σ’ αυτή την πόλη πάντως δε προσπάθησαν να κρύψουν το σκληρό παρελθόν, με τις τρύπες από τις σφαίρες να παραμένουν σε κάποια κτήρια ίσως υπενθυμίζοντας το, αλλά και τις συγκρίσεις να είναι αναπόφευκτες:
Το παράδοξο της υπόθεσης σε μια στάση που έκανα για να ψωνίσω σουβενίρ, είναι πως μου ζήτησε ευρώ μιας και δεν είχε ρέστα από χαρτονόμισμα μάρκων Βοσνίας που έδωσα, οπότε να ξέρετε πως σ’ αυτά τα μέρη δε θα συναντήσετε πρόβλημα με συνάλλαγμα.
Εντύπωση μου έκανε για άλλη μια φορά και το νεκροταφείο, δίχως περίφραξη και καταμεσής της πόλης που πρόλαβα οριακά να φωτογραφίσω μιας και ο οδηγός ήταν ήδη στη θέση του:
Μισή ώρα περίπου κράτησε η καινούρια διαδρομή που κατέληξε σ’ ένα ακόμη πολύ ωραίο αξιοθέατο που περιμέναμε πως και πως. Αφού μοιραστήκαμε ένα σάντουιτς με ντομάτα και τυρί (προβλεπόμενο στην εκδρομή και αυτό), περάσαμε την είσοδο που είχαμε προπληρώσει από το πρωί, αφήσαμε το τρενάκι κατά μέρος κατηφορίζοντας από τα πλαϊνά σκαλιά μέχρι που βρεθήκαμε απέναντι απ’ αυτό το αριστούργημα της φύσης:
Τι ωραίο μέρος βλέπανε και πάλι τα μάτια μας, ακόμα ένα σ’ αυτήν εδώ τη χώρα:
Φτάσαμε ως το εστιατόριο προκειμένου να πιούμε άλλη μια μπυρίτσα που χρειαζότανε λόγω μεσημεριού, βρίζοντας παράλληλα την τύχη μας –ή την απερισκεψία μας αν θέλετε- που δε πήραμε μαγιό στην εκδρομή για να ρίξουμε ένα αξιοπρεπέστατο βουτίδι στα δροσερά νερά, μιας και το μέρος αλλά και η υπερβολική πλέον ζέστη το επέβαλλε:
Ο καταρράκτης «Kravica» όπου βρισκόμασταν με την 120 μέτρων λεκάνη του που τον καθιστά ιδανικό για μπάνιο, αποτελεί πόλο έλξης όλο το χρόνο, πόσο μάλλον τους καλοκαιρινούς μήνες, με τον κόσμο ν’ απολαμβάνει το κολύμπι του εκεί αλλά και στα παραδιπλανά ανοίγματα ίσως λίγο πιο ήσυχα, κάτι που διαπίστωσα βολτάροντας προκειμένου να φωτογραφίσω, αφού μάζεψα αρκετή δροσιά πρώτα όσο πλησίαζα τα νερά:
Μας χάλασε λίγο που φύγαμε σύντομα, μετά σχεδόν από μια ώρα παραμονής καθώς θέλαμε περισσότερη, ωστόσο είχαμε να δούμε κι άλλα ενδιαφέροντα ακόμη στην εκδρομή…
Μπορεί να το είχα πάρει λίγο διστακτικά, όσο όμως πλησίαζαν οι ώρες ανυπομονούσα για την εκδρομή της ημέρας, ειδικά όσο κοιτούσα τα τοπία και τα μέρη που επρόκειτο να επισκεφτούμε.
Το ραντεβού ήταν για λίγο πριν τις οκτώ έξω από το πρακτορείο, μ’ εμένα να φτάνω 20 λεπτά νωρίτερα έχοντας τσακίσει πρώτα και δύο ωραιότατα τυρένια μπουρέκ. Αφού τσεκάραμε τα ονόματα μας, ενημερωθήκαμε πως μπορούσαμε να πληρώσουμε προαιρετικά 30 μάρκα Βοσνίας επιπλέον για να έχουμε εκ των προτέρων τα εισιτήρια των αξιοθέατων (θα αναφέρω αναλυτικά) και να μη καθυστερήσουμε στις εισόδους, κάτι που κάναμε δίχως σκέψη. Έτσι, αφού γνωρίσαμε την ξεναγό μας (καθηγήτρια Αγγλικών σε σχολείο της πόλης), φορτωθήκαμε στο ωραίο Mini bus πιάνοντας δυο άνετες θέσεις με τον Κώστα ώστε να μπορούμε να μιλάμε, αντικρύζοντας λίγο μετά τις πρώτες ωραίες εικόνες της επαρχίας της Βοσνίας:
Από την πρώτη στιγμή καταλάβαμε πως η ξεναγός ήθελε να μιλήσει, δείχνοντας ιδιαίτερη εξωστρέφεια αλλά και θέληση να μας εξιστορήσει τα τεκταινόμενα στη χώρα της, και για το σκληρό παρελθόν του πολέμου, για τη Γιουγκοσλαβία, αλλά κυρίως για τη σημερινή περίεργη κατάσταση.
Μετά από κάποια χιλιόμετρα πορείας βγήκαμε από τον αυτοκινητόδρομο (κατασκευασμένο επί Γιουγκοσλαβίας), προχωρώντας από τον επαρχιακό δρόμο, στο σημείο που αρχίζει ουσιαστικά η Ερζεγοβίνη. Η πρώτη στάση δεν άργησε να γίνει κι αφορούσε την κωμόπολη του «Konjic», με το χαρακτηριστικό γεφύρι στο κέντρο του πάνω από τον ποταμό Neretva να ξεχωρίζει , μιας και η πόλη εκτείνεται και στις δύο όχθες του.
Το Konjic αποτελεί έναν από τους παλαιότερους οικισμούς στη χώρα και πήρε τη σημερινή του δομή στα τέλη του 14ου αιώνα:
Ο χρόνος που είχαμε ήταν γύρω στο μισάωρο, δίνοντας μας την ευκαιρία για ένα εσπρεσάκι, μερικές βόλτες στη γέφυρα και στα πέριξ αλλά κι ένα πολύ ωραίο κέρασμα με αλμυρό κρουασάν και παγωμένα φρέσκα φρούτα για τα οποία φρόντισε η ξεναγός, μέχρι να συνεχίσουμε την πορεία μας πλάι στο νερό του ποταμού και τις κατάφυτες πλαγιές:
Επόμενη (αχρείαστα μεγάλη) στάση σε μια ταβέρνα, όπου μπορούσε και να πάει κανείς τουαλέτα. Ευτυχώς να λέμε τελικά γιατί έναν από την ομάδα τον πήγε λίγο βερνίκι με τα φρούτα που έφαγε, οπότε πάλι καλά.
- Πάτε μέσα να δείτε τα κατσίκια που γυρίζουν και ψήνονται, θα σας αρέσει πολύ!
- Από την Ελλάδα είμαστε ψυχούλα μου, όχι από την Φινλανδία, βλέπουμε κατσίκια & κοντοσούβλια να γυρίζουν μέχρι και στον ύπνο μας…
Ανάμεσα σε όμορφες εικόνες επαρχίας με τα χωριά να ξεχωρίζουν αναλόγως της θρησκείας τους όπως μας εξήγησε η ξεναγός, τύπου «όπου δείτε τζαμί είναι βοσνιακό, όπου ορθόδοξο ναό σερβικό και πάει λέγοντας», πλησιάζαμε στο μεγάλο αξιοθέατο της μέρας, από έναν δρόμο με αρκετές Κροατικές σημαίες. Η πρώτη εικόνα που θα σας δείξω δεν έχει κάτι όμορφο, αφορά όμως το κτήριο που δρούσαν οι ελεύθεροι σκοπευτές κατά τη διάρκεια του πολέμου:
Η κίνηση στο Μόσταρ ήταν αρκετά αυξημένη όπως είναι λογικό, οπότε μας πήρε λίγο χρόνο για να φτάσουμε στο κέντρο του και να αποβιβαστούμε, δίνοντας ραντεβού στο σημείο δύο ώρες αργότερα. Αποφασίσαμε ν’ ακολουθήσουμε το γκρουπ στην αρχή στα όμορφα πλην όμως υπερβολικά τουριστικά στενάκια, μπαίνοντας και στο τζαμί «Mehmed Pasha» όπου γεμίσαμε και πάλι τα μπουκαλάκια μας καθώς η μέρα ήταν ήδη αρκετά ζεστή:
(Σε κάθε τζαμί της χώρας βρίσκει κανείς πηγές με δροσερό τρεχούμενο νερό όπου όλοι κατά κανόνα γεμίζουν τα παγούρια τους. Έχετε το υπόψιν σας και μη χαλάτε χρήματα σε εμφιαλωμένα).
Με προσοχή και συζητώντας με μια οικογένεια Λαρισαίων που γνώρισε επιτόπου ο Κώστας συνεχίσαμε να κατεβαίνουμε, μέχρι να βρεθούμε αντιμέτωποι με το σύμβολο της πόλης κι ένα απ’ αυτά ολόκληρης της χώρας:
Λέω προσοχή γιατί το πλακόστρωτο υπό συνθήκες γίνεται ιδιαίτερα γλιστερό, αν και όσο πλησιάζαμε τη γέφυρα «Stari Most» τόσο μεγάλωνε η όρεξη μου για πήγαινε – έλα και φωτογραφίες απ’ όλες τις πιθανές γωνίες:
Όπως είναι λογικό αυτό ήταν και το σημείο που συναντήσαμε τον περισσότερο, ασφυκτικά πολύ κάποιες στιγμές κόσμο, που εκτός από τη βόλτα βρισκόταν και καθισμένος στα εξίσου πολλά καφέ/εστιατόρια που μπορεί να βρει κανείς στο σημείο:
Ακολουθώντας τα σκαλιά στο αριστερό μας χέρι βρεθήκαμε ακριβώς εκεί που είχαμε κατά νου, ακριβώς κάτω από τη γέφυρα σ’ ένα σημείο που έκανε καλύτερες τις λήψεις μας:
Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή και δε θέλω να κουράσω. Το θαύμα της μηχανικής του 16ου αιώνα που ένωνε πέρα από τις δύο όχθες του Νερέτβα και τους δύο πολιτισμούς, τις δύο θρησκείες, την ανατολή και τη δύση σ’ έναν έντονο συμβολισμό, καταστράφηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου όπως και όλη η χώρα με τις ψυχές που ζούσαν σ’ αυτή να δηλητηριάζονται ίσως ανεπανόρθωτα.
Σήμερα βλέπουμε το πιστό αντίγραφο που έγινε μέσω ανακατασκευής, μνημείο πλέον πολιτιστικής κληρονομιάς και της Unesco, που μια μέρα σαν αυτή έβρισκε καταφύγιο πολύς κόσμος στα δροσερά νερά του, πέρα απ’ τους επαγγελματίες βουτηχτές που πέφτανε απ’ τη γέφυρα κατόπιν οικονομικής συμφωνίας:
Εμείς πάλι προτιμήσαμε βάσει της ιδέας του Κώστα να βουτήξουμε σε άλλα νερά, αυτά με γεύση κριθάρι της τοπικής ζυθοποιίας σ’ ένα σημείο με καταπληκτική θέα και πολύ μικρό κόστος μπύρας, περί τα 3€. Εγώ δεν ήθελα, επέμενε αφού και με παρέσυρε…
Λίγο πριν συμπληρωθεί η ώρα που θα επιστρέφαμε στο λεωφορείο θέλησα να κάνω τη διαδρομή έως και τη γέφυρα «Lučki most» μιας και εκεί είναι το καλύτερο αναμφίβολα σημείο θέασης της Stari Most, κάτι που ελπίζω η φωτογραφία να αποδεικνύει:
Και σ’ αυτή την πόλη πάντως δε προσπάθησαν να κρύψουν το σκληρό παρελθόν, με τις τρύπες από τις σφαίρες να παραμένουν σε κάποια κτήρια ίσως υπενθυμίζοντας το, αλλά και τις συγκρίσεις να είναι αναπόφευκτες:
Το παράδοξο της υπόθεσης σε μια στάση που έκανα για να ψωνίσω σουβενίρ, είναι πως μου ζήτησε ευρώ μιας και δεν είχε ρέστα από χαρτονόμισμα μάρκων Βοσνίας που έδωσα, οπότε να ξέρετε πως σ’ αυτά τα μέρη δε θα συναντήσετε πρόβλημα με συνάλλαγμα.
Εντύπωση μου έκανε για άλλη μια φορά και το νεκροταφείο, δίχως περίφραξη και καταμεσής της πόλης που πρόλαβα οριακά να φωτογραφίσω μιας και ο οδηγός ήταν ήδη στη θέση του:
Μισή ώρα περίπου κράτησε η καινούρια διαδρομή που κατέληξε σ’ ένα ακόμη πολύ ωραίο αξιοθέατο που περιμέναμε πως και πως. Αφού μοιραστήκαμε ένα σάντουιτς με ντομάτα και τυρί (προβλεπόμενο στην εκδρομή και αυτό), περάσαμε την είσοδο που είχαμε προπληρώσει από το πρωί, αφήσαμε το τρενάκι κατά μέρος κατηφορίζοντας από τα πλαϊνά σκαλιά μέχρι που βρεθήκαμε απέναντι απ’ αυτό το αριστούργημα της φύσης:
Τι ωραίο μέρος βλέπανε και πάλι τα μάτια μας, ακόμα ένα σ’ αυτήν εδώ τη χώρα:
Φτάσαμε ως το εστιατόριο προκειμένου να πιούμε άλλη μια μπυρίτσα που χρειαζότανε λόγω μεσημεριού, βρίζοντας παράλληλα την τύχη μας –ή την απερισκεψία μας αν θέλετε- που δε πήραμε μαγιό στην εκδρομή για να ρίξουμε ένα αξιοπρεπέστατο βουτίδι στα δροσερά νερά, μιας και το μέρος αλλά και η υπερβολική πλέον ζέστη το επέβαλλε:
Ο καταρράκτης «Kravica» όπου βρισκόμασταν με την 120 μέτρων λεκάνη του που τον καθιστά ιδανικό για μπάνιο, αποτελεί πόλο έλξης όλο το χρόνο, πόσο μάλλον τους καλοκαιρινούς μήνες, με τον κόσμο ν’ απολαμβάνει το κολύμπι του εκεί αλλά και στα παραδιπλανά ανοίγματα ίσως λίγο πιο ήσυχα, κάτι που διαπίστωσα βολτάροντας προκειμένου να φωτογραφίσω, αφού μάζεψα αρκετή δροσιά πρώτα όσο πλησίαζα τα νερά:
Μας χάλασε λίγο που φύγαμε σύντομα, μετά σχεδόν από μια ώρα παραμονής καθώς θέλαμε περισσότερη, ωστόσο είχαμε να δούμε κι άλλα ενδιαφέροντα ακόμη στην εκδρομή…
Last edited:
greco
Member
- Μηνύματα
- 1.153
- Likes
- 3.351
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γυρος Τουρκιας
Καλά το πας
psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.650
- Likes
- 51.333
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Υπόλοιπο Ερζεγοβίνης και πίσω στη βάση
Όχι μακριά, στο κλασσικό μισάωρο της διαδρομής ήταν και η επόμενη στάση της ημέρας στο χωριό του «Počitelj» ιδιαίτερο κι εντυπωσιακό από τα πρώτα κιόλας βήματα, με τη ζέστη της ημέρας να ‘χει γίνει αφόρητη την ώρα εκείνη:
«Αν βρισκόταν στη Γαλλία θα γινότανε χαμός από επισκέψεις και η δημοφιλία του θα ανάγκαζε και τη Unesco να το εντάξει στο πρόγραμμα της» μας είπε η ξεναγός με παράπονο και μεταξύ μας ίσως να μην είχε πολύ άδικο, καθώς όσο ανεβαίναμε ανακαλύπταμε το εντυπωσιακό του όλου πράγματος:
Χτισμένο κατά το 15ο αιώνα από τους Βόσνιους και κατόπιν κατεκτημένο από τους Οθωμανούς, το Počitelj στην ακμή του διοικητικό κέντρο και σημείο διακυβέρνησης, αποτέλεσμα ίσως και της κομβικής του θέσης. Πλέον είναι ολοφάνερο πόσο έχουν επηρεάσει και τα δύο αυτά στυλ τον οχυρωματικό του πυρήνα:
Γνώρισε μεγάλη ακμή έως τον 19ο αιώνα και παραδόθηκε κατόπιν στην τύχη του, έως τις καταστροφές του πρόσφατου πολέμου που άφησε και εκεί (κυρίως στην ευρύτερη περιοχή στο πλάι του Νερέτβα) τα ίχνη του:
Ήταν ακόμη ένα μέρος στο οποίο θα ήθελα να έχουμε λίγο περισσότερο χρόνο, όμως αυτός δε περίσσευε όπως είχαμε καταλάβει. Αφού επισκεφτήκαμε ένα παλιό χαμάμ – πανδοχείο του 16ου αιώνα όπου μου έκανε εντύπωση η δροσιά που επικρατούσε στο εσωτερικό εν αντιθέσει με ότι γινόταν έξω, αναχωρήσαμε γι’ άλλα:
Δεν αλλάζει κάτι. Άλλη μισή ώρα διαδρομής, πάρκινγκ στο διπλανό χωριό και συνέχεια με το πόδι για λίγα μέτρα, προσπερνώντας τα σουβενιράδικα προς στιγμήν μέχρι το νέο, πολύ διάσημο αξιοθέατο που επίσης είχαμε προπληρώσει και ήταν η σειρά του να επισκεφτούμε:
Εθνικό μνημείο του μοναστηριού των Δερβίσιδων ή αλλιώς «Blagaj tekke» ήταν ήδη μπροστά στα μάτια μας. Σημαντικότατο μνημείο για τους Μουσουλμάνους όπως καταλάβαμε, με την υποχρεωτική διαδικασία του ντυσίματος με κάτι σαν ποδιά να γίνεται πριν τη πρόσβαση μας στο κτήριο, όπως ήταν λογικό μιας και φορούσαμε βερμούδες:
Με τη βοήθεια του ξεναγού μας περιηγηθήκαμε στους χώρους της μελέτης και λιτής διατροφής των πνευματικών, του ξενώνα (musafirhana) και τα δωμάτια,
όπως και τους χώρους συγκεντρώσεων και συζητήσεων, την ίδια ώρα που όσοι μουσουλμάνοι επισκέπτονταν τον Blagaj tekke κατευθύνονταν προς το ειδικό δωμάτιο προσευχής. Ειδικά στο τελευταίο η θέα προς το ποτάμι είναι καταπληκτική όπως μπορείτε να δείτε:
Το αρχιτεκτονικό σύνολο επί της ουσίας του καταλύματος των Σούφι, βρίσκεται ενσωματωμένο απόλυτα στο μαγικό αυτό τοπίο της πηγής του ποταμού Buna και φωλιάζει τέλεια στο φυσικό περιβάλλον. Η αρχική του κατασκευή εικάζεται ότι ξεκίνησε πριν το 17ο αιώνα, με αρκετές εργασίες συντήρησης να έχουν ακολουθήσει όπως είναι λογικό:
Με μια φωτογραφία αποχωρίστηκα το κάλυμμα που φορούσα για να ‘χω να το θυμάμαι, εικόνα όχι ξενική σε μένα μιας και μου θύμιζε λίγο το Ιαπωνικό Hakama που φορούσαν οι δάσκαλοι μου στο Aikido. Μια φορά το χάρηκα:
Αφού καθυστέρησα για λίγο όλο το λεωφορείο (ευτυχώς μαζί μ’ ένα ζευγάρι Τούρκων) γιατί ξέχασα το δρόμο της επιστροφής, γύρισα προκειμένου ν’ αναχωρήσουμε καθώς η ώρα είχε περάσει. Υπήρχε μια πρόταση στην οποία συμφωνήσαμε όλοι οι επιβαίνοντες, αυτή για μια ακόμη στάση μια ώρα μετά στο χωριό «Jablanica» όπου βρίσκεται το κατάστημα «Pekara PUTNIK», πασίγνωστο σημείο στάσης για τα παραδοσιακά μπουρέκ του, ψημένα με τον πατροπαράδοτο τρόπο στο κάρβουνο.
Μ’ ένα μικρό αντίτιμο έκαστος και κατόπιν συνεννόησης μας περίμεναν δύο μεγάλες ταψάρες, μία με κιμά και άλλη μία με τυρί, όπου πέσαμε ωσάν τις ακρίδες όλοι:
«Ανάποδα τα κάνουν αυτοί ρε μαλάκα» που ‘πε ο @Konstantinb και δεν είχε άδικο εδώ που τα λέμε, «αντί να μας πάνε τώρα στα κατσίκια να γίνει μάχη και το πρωί στα μπουρέκ, έκαναν το αντίθετο». Έτσι ακριβώς είναι φίλε, αλλά που να ξέρουνε…
Τι απέμενε από την εκδρομή της ημέρας; Απλά να γυρίσουμε ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε ότι θα γίνει, η ξεναγός μας όμως είχε (ευτυχώς) εντελώς διαφορετική άποψη. Από το πρωί κιόλας είχαμε διαπιστώσει αμφότεροι την τάση να μας μιλήσει για τη χώρα της και τις συνθήκες που επικρατούν μετά τον πόλεμο, κάτι που έγινε εντονότερο την τελευταία ώρα της επιστροφής.
Το λεωφορείο περνούσε ανάμεσα από διάφορες περιοχές του Σαράγιεβο, μ’ αυτήν να μας εξηγεί κάτι που ήταν ομολογουμένως δύσκολο να καταλάβει κάποιος αν δε γνωρίζει: Εδώ είναι ο Σέρβικος τομέας, απαγορεύονται οι σημαίες της Βοσνίας, από την άλλη ο Κροατικός κτλ. Πράγματα αδιανόητα, κατάλοιπα του πολέμου που έγινε με πρόφαση τις θρησκείες, μιας και απ’ ότι μας είπε κάτι άλλο δεν υφίσταται. Ίδια κουλτούρα, ίδια γλώσσα, ίδια μουσική, τα παιδιά πλέον 28 χρόνια μετά είναι στις ίδιες παρέες, αλλά ξέρουμε όλοι πως δε πρόκειται να υπάρξουμε ξανά κοινό κράτος…
Δε κατάλαβα την προσωπική της εκτίμηση για την Γιουγκοσλαβία. Από τη μία εξήρε το ισχυρό κράτος που υπήρχε λέγοντας παράλληλα για τους ανίκανους πολιτικούς της χώρα της στο σήμερα, από την άλλη ίσως να προτιμούσε αυτό. Δε θέλησα να ρωτήσω, απλά άκουγα και προβληματιζόμουν.
Άποψη έχω και πολύ συγκεκριμένη για το πως με έξωθεν «συμφέρουσες» παρεμβάσεις έγιναν …ρδέλο τα πάντα ευαίσθητα Βαλκάνια, ωστόσο την κρατάω για τον εαυτό μου κι όχι γι’ αυτή την ιστορία.
Με το πέρασμα μας από την «Ακαδημία καλών τεχνών» της πόλης που ιδρύθηκε το 1972 από διαπρεπείς καθηγητές, επιστήμονες και καταξιωμένους καλλιτέχνες που εκπαιδεύτηκαν κυρίως στο Βελιγράδι, τη Λιουμπλιάνα και το Ζάγκρεμπ, καταλάβαμε ότι η περιήγηση έφτανε στο τέλος της:
Συνεχίσαμε με τα πόδια αφού κάναμε μια σύντομη στάση να τσιμπήσει κάτι ο Κώστας που τον είχε κόψει κι εγώ να δοκιμάσω άλλη μια τοπική. Η απορία μου αν όντως υπάρχει συναγωγή στην πόλη μιας και νόμιζα ότι κάπου το διάβασα επιβεβαιώθηκε, περνώντας τυχαία έξω από την «Novi Hram» και το μουσείο «Jevreja», αφιερωμένο στον πληθυσμό των Εβραίων της Βοσνίας Ερζεγοβίνης:
Ήταν η στιγμή που πήραμε την απόφαση να συνεχίσουμε σερί, μιας και η ώρα ήταν περασμένες δέκα και δεν υπήρχε περίπτωση να γυρίσουμε δωμάτια, να καθυστερήσουμε και να ξαναβγούμε:
Για ακόμη ένα βράδυ συναντήσαμε πολύ κόσμο αν και καθημερινή, με γεμάτα μαγαζιά στο κέντρο. Τουρίστες ως επί το πλείστον αλλά και ντόπιοι όπως μπόρεσα να καταλάβω:
«Καλώς ήρθατε στα Λαδάδικα» αναφωνήσαμε και οι δυο μας την ώρα που προχωρούσαμε στην Zelenih beretki, με μπαράκια ανάλογου τύπου, αισθητικής και ίσως μουσικής:
Επιλογή μας ήταν το «City Pub» που ο Κώστας είχε τσεκάρει απ’ την προηγούμενη, καταλήγοντας να πίνουμε μπυρίτσες ακούγοντας τη μπάντα να παίζει παράλληλα. Ωραία πράγματα:
Δεν είχε όμως τελειώσει η βραδιά μου, μιας κι αφού χωριστήκαμε θέλησα να πιώ μια τελευταία στην πλατεία μπροστά στο ξύλινο σιντριβάνι παρατηρώντας τον κόσμο, εξίσου αρκετό υπολογίζοντας ότι η ώρα πλησίαζε μία.
«Σε ποια άλλη μουσουλμανική χώρα θα μπορούσες να κάνεις κάτι τέτοιο;» με ρώτησε γελώντας ο @Kyriakao μόλις είδε την εικόνα. Έλα μου ντε…
Όχι μακριά, στο κλασσικό μισάωρο της διαδρομής ήταν και η επόμενη στάση της ημέρας στο χωριό του «Počitelj» ιδιαίτερο κι εντυπωσιακό από τα πρώτα κιόλας βήματα, με τη ζέστη της ημέρας να ‘χει γίνει αφόρητη την ώρα εκείνη:
«Αν βρισκόταν στη Γαλλία θα γινότανε χαμός από επισκέψεις και η δημοφιλία του θα ανάγκαζε και τη Unesco να το εντάξει στο πρόγραμμα της» μας είπε η ξεναγός με παράπονο και μεταξύ μας ίσως να μην είχε πολύ άδικο, καθώς όσο ανεβαίναμε ανακαλύπταμε το εντυπωσιακό του όλου πράγματος:
Χτισμένο κατά το 15ο αιώνα από τους Βόσνιους και κατόπιν κατεκτημένο από τους Οθωμανούς, το Počitelj στην ακμή του διοικητικό κέντρο και σημείο διακυβέρνησης, αποτέλεσμα ίσως και της κομβικής του θέσης. Πλέον είναι ολοφάνερο πόσο έχουν επηρεάσει και τα δύο αυτά στυλ τον οχυρωματικό του πυρήνα:
Γνώρισε μεγάλη ακμή έως τον 19ο αιώνα και παραδόθηκε κατόπιν στην τύχη του, έως τις καταστροφές του πρόσφατου πολέμου που άφησε και εκεί (κυρίως στην ευρύτερη περιοχή στο πλάι του Νερέτβα) τα ίχνη του:
Ήταν ακόμη ένα μέρος στο οποίο θα ήθελα να έχουμε λίγο περισσότερο χρόνο, όμως αυτός δε περίσσευε όπως είχαμε καταλάβει. Αφού επισκεφτήκαμε ένα παλιό χαμάμ – πανδοχείο του 16ου αιώνα όπου μου έκανε εντύπωση η δροσιά που επικρατούσε στο εσωτερικό εν αντιθέσει με ότι γινόταν έξω, αναχωρήσαμε γι’ άλλα:
Δεν αλλάζει κάτι. Άλλη μισή ώρα διαδρομής, πάρκινγκ στο διπλανό χωριό και συνέχεια με το πόδι για λίγα μέτρα, προσπερνώντας τα σουβενιράδικα προς στιγμήν μέχρι το νέο, πολύ διάσημο αξιοθέατο που επίσης είχαμε προπληρώσει και ήταν η σειρά του να επισκεφτούμε:
Εθνικό μνημείο του μοναστηριού των Δερβίσιδων ή αλλιώς «Blagaj tekke» ήταν ήδη μπροστά στα μάτια μας. Σημαντικότατο μνημείο για τους Μουσουλμάνους όπως καταλάβαμε, με την υποχρεωτική διαδικασία του ντυσίματος με κάτι σαν ποδιά να γίνεται πριν τη πρόσβαση μας στο κτήριο, όπως ήταν λογικό μιας και φορούσαμε βερμούδες:
Με τη βοήθεια του ξεναγού μας περιηγηθήκαμε στους χώρους της μελέτης και λιτής διατροφής των πνευματικών, του ξενώνα (musafirhana) και τα δωμάτια,
όπως και τους χώρους συγκεντρώσεων και συζητήσεων, την ίδια ώρα που όσοι μουσουλμάνοι επισκέπτονταν τον Blagaj tekke κατευθύνονταν προς το ειδικό δωμάτιο προσευχής. Ειδικά στο τελευταίο η θέα προς το ποτάμι είναι καταπληκτική όπως μπορείτε να δείτε:
Το αρχιτεκτονικό σύνολο επί της ουσίας του καταλύματος των Σούφι, βρίσκεται ενσωματωμένο απόλυτα στο μαγικό αυτό τοπίο της πηγής του ποταμού Buna και φωλιάζει τέλεια στο φυσικό περιβάλλον. Η αρχική του κατασκευή εικάζεται ότι ξεκίνησε πριν το 17ο αιώνα, με αρκετές εργασίες συντήρησης να έχουν ακολουθήσει όπως είναι λογικό:
Με μια φωτογραφία αποχωρίστηκα το κάλυμμα που φορούσα για να ‘χω να το θυμάμαι, εικόνα όχι ξενική σε μένα μιας και μου θύμιζε λίγο το Ιαπωνικό Hakama που φορούσαν οι δάσκαλοι μου στο Aikido. Μια φορά το χάρηκα:
Αφού καθυστέρησα για λίγο όλο το λεωφορείο (ευτυχώς μαζί μ’ ένα ζευγάρι Τούρκων) γιατί ξέχασα το δρόμο της επιστροφής, γύρισα προκειμένου ν’ αναχωρήσουμε καθώς η ώρα είχε περάσει. Υπήρχε μια πρόταση στην οποία συμφωνήσαμε όλοι οι επιβαίνοντες, αυτή για μια ακόμη στάση μια ώρα μετά στο χωριό «Jablanica» όπου βρίσκεται το κατάστημα «Pekara PUTNIK», πασίγνωστο σημείο στάσης για τα παραδοσιακά μπουρέκ του, ψημένα με τον πατροπαράδοτο τρόπο στο κάρβουνο.
Μ’ ένα μικρό αντίτιμο έκαστος και κατόπιν συνεννόησης μας περίμεναν δύο μεγάλες ταψάρες, μία με κιμά και άλλη μία με τυρί, όπου πέσαμε ωσάν τις ακρίδες όλοι:
«Ανάποδα τα κάνουν αυτοί ρε μαλάκα» που ‘πε ο @Konstantinb και δεν είχε άδικο εδώ που τα λέμε, «αντί να μας πάνε τώρα στα κατσίκια να γίνει μάχη και το πρωί στα μπουρέκ, έκαναν το αντίθετο». Έτσι ακριβώς είναι φίλε, αλλά που να ξέρουνε…
Τι απέμενε από την εκδρομή της ημέρας; Απλά να γυρίσουμε ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε ότι θα γίνει, η ξεναγός μας όμως είχε (ευτυχώς) εντελώς διαφορετική άποψη. Από το πρωί κιόλας είχαμε διαπιστώσει αμφότεροι την τάση να μας μιλήσει για τη χώρα της και τις συνθήκες που επικρατούν μετά τον πόλεμο, κάτι που έγινε εντονότερο την τελευταία ώρα της επιστροφής.
Το λεωφορείο περνούσε ανάμεσα από διάφορες περιοχές του Σαράγιεβο, μ’ αυτήν να μας εξηγεί κάτι που ήταν ομολογουμένως δύσκολο να καταλάβει κάποιος αν δε γνωρίζει: Εδώ είναι ο Σέρβικος τομέας, απαγορεύονται οι σημαίες της Βοσνίας, από την άλλη ο Κροατικός κτλ. Πράγματα αδιανόητα, κατάλοιπα του πολέμου που έγινε με πρόφαση τις θρησκείες, μιας και απ’ ότι μας είπε κάτι άλλο δεν υφίσταται. Ίδια κουλτούρα, ίδια γλώσσα, ίδια μουσική, τα παιδιά πλέον 28 χρόνια μετά είναι στις ίδιες παρέες, αλλά ξέρουμε όλοι πως δε πρόκειται να υπάρξουμε ξανά κοινό κράτος…
Δε κατάλαβα την προσωπική της εκτίμηση για την Γιουγκοσλαβία. Από τη μία εξήρε το ισχυρό κράτος που υπήρχε λέγοντας παράλληλα για τους ανίκανους πολιτικούς της χώρα της στο σήμερα, από την άλλη ίσως να προτιμούσε αυτό. Δε θέλησα να ρωτήσω, απλά άκουγα και προβληματιζόμουν.
Άποψη έχω και πολύ συγκεκριμένη για το πως με έξωθεν «συμφέρουσες» παρεμβάσεις έγιναν …ρδέλο τα πάντα ευαίσθητα Βαλκάνια, ωστόσο την κρατάω για τον εαυτό μου κι όχι γι’ αυτή την ιστορία.
Με το πέρασμα μας από την «Ακαδημία καλών τεχνών» της πόλης που ιδρύθηκε το 1972 από διαπρεπείς καθηγητές, επιστήμονες και καταξιωμένους καλλιτέχνες που εκπαιδεύτηκαν κυρίως στο Βελιγράδι, τη Λιουμπλιάνα και το Ζάγκρεμπ, καταλάβαμε ότι η περιήγηση έφτανε στο τέλος της:
Συνεχίσαμε με τα πόδια αφού κάναμε μια σύντομη στάση να τσιμπήσει κάτι ο Κώστας που τον είχε κόψει κι εγώ να δοκιμάσω άλλη μια τοπική. Η απορία μου αν όντως υπάρχει συναγωγή στην πόλη μιας και νόμιζα ότι κάπου το διάβασα επιβεβαιώθηκε, περνώντας τυχαία έξω από την «Novi Hram» και το μουσείο «Jevreja», αφιερωμένο στον πληθυσμό των Εβραίων της Βοσνίας Ερζεγοβίνης:
Ήταν η στιγμή που πήραμε την απόφαση να συνεχίσουμε σερί, μιας και η ώρα ήταν περασμένες δέκα και δεν υπήρχε περίπτωση να γυρίσουμε δωμάτια, να καθυστερήσουμε και να ξαναβγούμε:
Για ακόμη ένα βράδυ συναντήσαμε πολύ κόσμο αν και καθημερινή, με γεμάτα μαγαζιά στο κέντρο. Τουρίστες ως επί το πλείστον αλλά και ντόπιοι όπως μπόρεσα να καταλάβω:
«Καλώς ήρθατε στα Λαδάδικα» αναφωνήσαμε και οι δυο μας την ώρα που προχωρούσαμε στην Zelenih beretki, με μπαράκια ανάλογου τύπου, αισθητικής και ίσως μουσικής:
Επιλογή μας ήταν το «City Pub» που ο Κώστας είχε τσεκάρει απ’ την προηγούμενη, καταλήγοντας να πίνουμε μπυρίτσες ακούγοντας τη μπάντα να παίζει παράλληλα. Ωραία πράγματα:
Δεν είχε όμως τελειώσει η βραδιά μου, μιας κι αφού χωριστήκαμε θέλησα να πιώ μια τελευταία στην πλατεία μπροστά στο ξύλινο σιντριβάνι παρατηρώντας τον κόσμο, εξίσου αρκετό υπολογίζοντας ότι η ώρα πλησίαζε μία.
«Σε ποια άλλη μουσουλμανική χώρα θα μπορούσες να κάνεις κάτι τέτοιο;» με ρώτησε γελώντας ο @Kyriakao μόλις είδε την εικόνα. Έλα μου ντε…
greco
Member
- Μηνύματα
- 1.153
- Likes
- 3.351
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γυρος Τουρκιας
Η περιγραφη υπέροχη. Αν κατάλαβα καλά, η εκδρομή αυτή άξιζε αν και θα ήθελα λίγο περισσοτερο χρόνο στο Μόσταρ. Ανάφερε μας ποιο ήταν το γραφείο και ποια η τιμή!
psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.650
- Likes
- 51.333
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Σ' ευχαριστώ για τα ωραία σου λόγια.
Εμείς μια φορά θεωρήσαμε τις ώρες στο Μόσταρ ικανοποιητικές, αλλού θα θέλαμε να 'χουμε περισσότερες όπως π.χ. στους καταρράκτες. Παραείναι τουριστικό, καλό μεν αλλά.
Προφανώς άξιζε η εκδρομή, είδαμε πολλά και ωραία πράγματα μέσα στο χρόνο διεξαγωγής της, εκμεταλλευόμενοι βέβαια τον καλό καιρό και τη μεγάλη διάρκεια ημέρας της εποχής. Το πρακτορείο είναι το meetbosnia ,το αναφέρω και στο δεύτερο κεφάλαιο όπου μπορείς να δεις και τη διαδρομή.
Last edited:
Εκπομπές Travelstories
Τελευταίες δημοσιεύσεις
-
-
-
-
-
Aegean Airlines Πρόγραμμα τακτικών επιβατών Miles + Bonus
- Τελ. μήνυμα: Porfyria
-
-
-
Cyprus Airways Cyprus Airways - Νέα, Πληροφορίες & Ερωτήσεις
- Τελ. μήνυμα: nick07
-
