Εσθονία Λεττονία Λιθουανία Δάση, λίμνες και βατόμουρα

[Marios_Gr]

Hmarton......

Επειδή όντως κάθησα και τα υπολόγισα, τα αεροπορικά εισητήρια για εκείνη την περίοδο του έτους, η διαμονή για 8 ημέρες σε τετράστερο ξενοδοχείο με πρωινό, οι μετακινήσεις μεταξύ των χωρών και ένα γεύμα τριών πιάτων την ημέρα, συνολικά ξεπερνούσαν κατά πολύ το κόστος του πακέτου με πρακτορείο.

 

[Marios_Gr]

9 | το Κάουνας

Η δεύτερη σε μέγεθος πόλη της Λιθουανίας και πρωτεύουσα της χώρας από το 1920 μέχρι το 1940, το Κάουνας, ήταν η πρώτη μας στάση κατά τη διαδρομή μας προς τη Λετονία και τη Ρίγα. Φημισμένη ως «μπασκετομάνα» ήδη από την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά και μέχρι σήμερα (με τον Σαμπόνις, τον Μαρτσουλιόνις, τον Γιασικεβίτσιους και τ’αλλα παιδιά…), μας υποδέχθηκε με μία εξαιρετική λιακάδα και θερμοκρασία ιδανική για βόλτα.

Η περιήγησή μας ξεκίνησε από την περιφέρεια της πόλης και το κάστρο του Κάουνας, χτισμένο τον 14 αιώνα στη συμβολή των ποταμών Neris και Nemunas (τρέμω να το αποδώσω στα ελληνικά…), το οποίο μου δημιούργησε μία πολύ θετική αίσθηση με τα ζεστά, ζωντανά του χρώματα και την αρτιότητα της δομής του (προφανώς σε αυτό συνέβαλε η ανακαίνιση του, μόλις το 2011) σε συνδυασμό με τις καταπράσινες όχθες του γειτονικού ποταμού ως φυσικό φόντο.

Εκεί ήταν που άκουσα από κάποιους συνταξιδιώτες τη διαπίστωση «Ε, σίγα το κάστρο. Στην Ελλάδα να σου δείξω εγώ κάστρα…», το οποίο σε παραλλαγές για άλλα αξιοθέατα, το φαγητό, τα μαγαζιά, το είχα πάλι ακούσει και θα το άκουγα και αρκετές άλλες φορές κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Λες και σε κάποιους ανθρώπους δεν αρέσει ποτέ τίποτα, ή ακόμα χειρότερα, μπαίνουν στον κόπο και στα έξοδα ενός ταξιδιού προετοιμασμένοι να μην τους αρέσει τίποτα. Λες και ο πολιτισμός των χωρών μπαίνει στη ζυγαριά και σε ανταγωνισμό για το ποιος είναι σώνει και καλά ανώτερος. Η’ και ακόμα, λες και είναι υποτιμητικό για εμάς να παραδεχθούμε ότι μπορεί και αλλού να υπάρχει κάτι ενδιαφέρον ή και καλύτερο από αυτά που έχουμε στη χώρα μας, όχι από καμία διάθεση δουλικότητας, αλλά από ειλικρινή εκτίμηση της αξίας των έργων άλλων λαών και ενδιαφέροντος για το πώς και εμείς θα μπορούσαμε να μάθουμε κάτι από αυτά.

Συνεχίσαμε πεζή προς την πλατεία δημαρχείου για να δούμε την εκκλησία του Αγίου Francis Xavier, τον καθεδρικό ναό του Κάουνας (Βασιλική των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου) και φυσικά το Δημαρχείο της πόλης. Στον δρόμο μας συναντήσαμε και άλλα παγανιστικά μνημεία, που επιβεβαίωναν την πληροφορία ότι ο παγανισμός είναι ισχυρό στοιχείο της λιθουανικής παράδοσης.

Το Δημαρχείο του Κάουνας

Η εκκλησία του Αγίου Francis Xavier

Ο Καθεδρικός Ναός του Κάουνας

Απέναντι από την πλατεία και μπροστά από τον καθεδρικό ναό ξεκινά ο πεζόδρομος του Κάουνας, ο μοναδικός πεζόδρομος της Ευρώπης που απαγορεύεται το κάπνισμα, όπως λέγεται. Αυτό βέβαια είναι περισσότερο ένας τουριστικός «κράχτης» παρά ένα γεγονός. Και δείχνει το πόσο καλά στο εξωτερικό ξέρουν να «πουλάνε» το τουριστικό τους προϊόν, ακόμα και όταν από μόνο του δεν είναι ιδιαίτερων αξιώσεων. Ο πεζόδρομος παρόλα αυτά ήταν μια χαρά, περιποιημένος, γραφικός και ολάνθιστος. Εφόσον όμως και πάλι ο χρόνος δεν επαρκούσε για να καθίσουμε κάπου για έναν καφέ (πολύ κρίμα πραγματικά), αρκεστήκαμε σε μία περατζάδα και στην αγορά μερικών σουβενίρ από την πάλαι ποτέ πρωτεύουσα της χώρας.

 

[Borealis]

πολύ ωραία αφήγηση, τα κάστρα μοιάζουν υπερβολικά συντηρημένα, είναι όντως έτσι? και πολλές εκκλησίες βρε παιδί μου, τελικά ντιπ άχρηστοι ήτανε οι κομμουνιστές.

 

[Marios_Gr]

πολύ ωραία αφήγηση, τα κάστρα μοιάζουν υπερβολικά συντηρημένα, είναι όντως έτσι? και πολλές εκκλησίες βρε παιδί μου, τελικά ντιπ άχρηστοι ήτανε οι κομμουνιστές.

Eίναι λογικό σε μία οργανωμένη περιήγηση να επισκέπτεσαι τα πλέον χαρακτηριστικά, και άρα και τουριστικά, αξιοθέατα. Τα συγκεκριμένα μνημεία λοιπόν όντως είναι πολύ καλά συντηρημένα.

 

[Marios_Gr]

10 | η Λετονία

​

​

​

​

Με το Κάουνας τελειώσαμε με τις εκκρεμότητες μας με τη Λιθουανία και η γειτονική Λετονία μας περίμενε για να μας γνωρίσει και αυτή με τη σειρά της τις πόλεις της, τους ανθρώπους της, τα δάση της και τις παραδόσεις της.

Η διαδρομή μέχρι τα σύνορα της Λετονίας διήρκεσε περίπου 2,5 ώρες, συμπεριλαμβανομένων και των απαραίτητων στάσεων. Ευτυχώς η διέλευση από τη μία χώρα στην άλλη δεν είχε καμία απολύτως καθυστέρηση, αφού δεν είχε ούτε καν έναν τυπικό έλεγχο, αλλά απλώς κάποια στιγμή μας ανακοίνωσαν ότι μπήκαμε στη Λετονία. Το τοπίο αυτή τη φορά ήταν λιγότερο δασικό και περισσότερο αγροτικό, με καλλιεργήσιμες εκτάσεις και λιβάδια.

Λίγο μετά τα σύνορα κάναμε μία στάση στα λιθουανικής προέλευσης supermarket Maxima (σε αυτά έγινε το πολύνεκρο δυστύχημα με την κατάρρευση της οροφής στη Ρίγα, τον Νοέμβριο του 2013), τα οποία όμως ευδοκιμούν και στις τρεις χώρες της Βαλτικής, για να εφοδιαστούμε με οτιδήποτε θα παρηγορούσε προσωρινά τη μεσημεριανή πείνα και δίψα μας, αφού κανονικό φαγητό θα μπορούσαμε να φάμε το βραδάκι με την άφιξή μας στη Ρίγα. Ευτυχώς ο φούρνος με τα ποικίλα αρτοσκευάσματα που υπήρχε μέσα στο κατάστημα μας γλύτωσε από το να χορτάσουμε μόνο με συσκευασμένα σνακ και σοκολάτες.

Λίγη ώρα αργότερα φτάναμε στον πρώτο προορισμό μας σε Λετονικό έδαφος, στο παλάτι Rundāle. Το παλάτι ξεκίνησε να χτίζεται το 1736 σε μπαρόκ στυλ ως η θερινή κατοικία του δούκα της Κουρλάνδης, Ernst Johann von Biron. Όταν το ημιαυτόνομο δουκάτο κατελήφθη από τη Ρωσία, το παλάτι πέρασε στα χέρια της Μεγάλης Αικατερίνης η οποία, σύμφωνα με τα κουτσομπολιά της εποχής, το έκανε δώρο στον νεότερο αδελφό του εραστή της Platon Alexandrovich Zubov, για να το χρησιμοποιούν κατόπιν οι ίδιοι ως ερωτική φωλεά (τζάμπα χάρηκε ο κουνιάδος...).

Το λεωφορείο μας άφησε στο πάρκινγκ του ευρύτερου συγκροτήματος και περπατήσαμε σε ένα μονοπάτι ανάμεσα σε δεντροστοιχίες για να φτάσουμε σε μερικά λεπτά στο παλάτι. Οι κυρίες με τους πάγκους με τα φρούτα του δάσους ήταν και εκεί παρούσες, κάτω από τις λεύκες και τις ιτιές.

Μέσα στο παλάτι υπήρχαν περιηγήσεις επί πληρωμή με δύο δυνατότητες, μία πιο σύντομης διαδρομής και μία πιο πλήρης, που περιελάμβανε και τους κήπους, την οποία και προτίμησα παρά τα συγκεκριμένα χρονικά περιθώρια που είχαμε στη διάθεσή μας.

Οι χώροι του παλατιού, τα έπιπλα και οι διακοσμήσεις ήταν ομολογουμένως διατηρημένα σε πολύ καλή κατάσταση. Οροφογραφίες, πίνακες με πορτραίτα, επίπλωση εποχής και πολυτελή σκεύη με χαρακτηριστική μπαρόκ αισθητική, που όμως η υπερβολική διακοσμητική λεπτομέρειά της δεν φάνταζε κακόγουστη και επιτηδευμένη μέσα στο γενικότερο κατάλληλο αισθητικό πλαίσιο, κοσμούσαν το εσωτερικό του.

Αγορά σουβενίρ από το μικρό κατάστημα στο ισόγειο (ξύλινο σκαντζοχοιράκι με κομματάκια κεχριμπάρι για αγκάθια ) και έξοδος προς τους κήπους, οι οποίοι ήταν μάλλον και το εντυπωσιακότερο κομμάτι του μνημείου. Παρτέρια με σχήματα από κουρεμένους θάμνους και λουλούδια, αψίδες με πέργολες, σιντριβάνια, καλλωπιστικά δέντρα και ανθικές συνθέσεις. Καλοφτιαγμένα, προσεγμένα και εντυπωσιακά.

 

[Marios_Gr]

11 | η Ρίγα, ένα βράδυ

Είχα διαβάσει ότι την έλεγαν και Παρίσι της ανατολής και μου είχε φανεί μία ακόμα από τις υπερβολές των ταξιδιωτικών άρθρων που θέλουν να τραβήξουν αναγνώστες με τους ευφάνταστους τίτλους τους. Όμως η σύντομη από αέρος γνωριμία μου με την πρωτεύουσα της Λετονίας κατά την έλευση μας στην Βαλτική, είχε αρχίσει να μου δημιουργεί σοβαρές υποψίες ότι μπορεί και να υπήρχε βάση σε αυτόν τον χαρακτηρισμό.

Στη Ρίγα φτάσαμε σε 1,5 περίπου ώρα από την αναχώρησή μας από το παλάτι Rundāle. Ήδη από την είσοδό μας στην πόλη η αίσθηση που σου δημιουργούσε ήταν διαφορετική από αυτή του Βίλνιους. Μία πόλη μεγαλύτερη (η πιο μεγάλη από τις τρεις βαλτικές πρωτεύουσες), με υψηλότερα κτήρια και με μία εντύπωση πιο στιβαρή και σύγχρονη. Το ξενοδοχείο μας θα ήταν το Radisson Blue Hotel Latvija (φαίνεται τα είχαμε πάρει εργολαβία…), επίσης τεσσάρων αστέρων και επίσης εξαιρετικά πολυώροφο (με 27 πατώματα), σε ένα κτήριο σοβιετικής κατασκευής του 1976, αλλά πολύ πιο πρόσφατης ανακατασκευής. Σε τοποθεσία στο κέντρο και με άμεση πρόσβαση με τα πόδια στην παλιά πόλη. Ένα ψιλομπέρδεμα υπήρξε αυτή τη φορά με τα δωμάτια, αλλά τακτοποιήθηκε σύντομα. Το δωμάτιό μας ήταν πιο ευρύχωρο από αυτό στο Βίλνιους και καλύτερο αισθητικά. Τακτοποίηση των αποσκευών μας, ένα γρήγορο ντους, αλλαγή ρούχων και κάθοδος για το δείπνο που σερβίρεται σχετικά νωρίς.

Νομίζω ότι εκείνο το βράδυ έπεσα στο χειρότερο δυνατό βαθμό στην παγίδα που μπορεί να σου βάλει το φαγητό σε έναν μπουφέ μεγάλης ποικιλίας, εμφάνισης και νοστιμιάς, πολύ περισσότερο όταν αυτός είναι ήδη προπληρωμένος και επομένως μοιραία εκείνη την ώρα σου δημιουργεί την ψευδαίσθηση του «φάτε τζάμπα!». Η αλήθεια είναι ότι μετά το ομολογουμένως καλό πρωινό, το μεσημέρι όπως ανέφερα είχε περάσει με πρόχειρες λύσεις από το supermarket, οπότε τώρα το πιάτο μου δικαιωματικά γέμιζε και ξαναγέμιζε ασφυκτικά με κρέατα, διάφορες σάλτσες, σαλάτες, τυριά, αλλαντικά, ζυμαρικά, 2-3 είδη γλυκών και κάτι φράουλες με σαντιγί που πέτυχα στο διάβα μου. Καταπίνοντας την τελευταία φράουλα -ευτυχώς χωρίς το κοτσάνι- σκέφτηκα με τύψεις και αίσθημα εθνικής ευθύνης το πόσο είχα δικαιώσει στο παριστάμενο διεθνές κοινό την αντίληψη του «λιγούρη-Έλληνα», πολύ περισσότερο όταν κάτι διπλανές κινεζούλες και μία παρέα Γάλλων έτρωγαν με μέτρο και αξιοπρέπεια από το μισογεμάτο πιάτο τους.

Άποψη της Ρίγα από το ξενοδοχείο Radisson Blu Latvija

Οι σκέψεις όμως αυτές γρήγορα έμειναν πίσω καθώς η αναχώρηση για την πρώτη βόλτα μας στη Ρίγα ήταν ζήτημα μερικών λεπτών. Ξεκινήσαμε με τα πόδια από το ξενοδοχείο και περνώντας από το πάρκο Esplanāde και το μνημείο της Ελευθερίας γρήγορα φτάσαμε στην παλιά πόλη. Περπατήσαμε στον κεντρικό πεζόδρομο Kalku iela που διακλαδιζόταν σε στενότερα πλακόστρωτα δρομάκια, τα οποία με τη σειρά τους χώριζαν ακανόνιστα οικοδομικά τετράγωνα με μαγαζάκια, καφέ, μπυραρίες, γοτθικές εκκλησίες και art nouveau κτήρια. Η Ρίγα απέπνεε ήδη τον αέρα μίας μητρόπολης της Βαλτικής, μίας κοσμοπολίτικης μεγαλούπολης, με επιβλητική ατμόσφαιρα και έντονη ζωή.

Το μνημείο της Ελευθερίας

Ο πεζόδρομος Kalku iela

Προχωρώντας και παρατηρώντας κτήρια, κόσμο και συμπεριφορές, χωθήκαμε στα στενά των κεντρικών συνοικιών της παλιάς πόλης υπό τη σκιά που δημιουργούσαν τα μεγάλα παλιά κτήρια με τον ήλιο που σιγά σιγά έπεφτε. Οι άλλοι θέλησαν να επιστρέψουν στο ξενοδοχείο για να ετοιμαστούν για τη νυχτερινή τους έξοδο. Εγώ μην έχοντας τα κουράγια για περισσότερο ξενύχτι από αυτό που αναγκαστικά είχα υποστεί τις δύο τελευταίες νύχτες, συνέχισα να βολτάρω για λίγο ακόμα μόνος μου στο ημίφως. Και εκεί αισθάνθηκα ότι η Ρίγα είχε μία ιδιαίτερη γοητεία. Μία βαριά σκανδιναβική ατμόσφαιρα που σου δημιουργούσε μία ακαθόριστη μελαγχολία, που όμως δεν σε έριχνε, αλλά σε μάγευε. Ο πολύβουος κεντρικός πεζόδρομος ήταν πια λίγα λεπτά μακριά και εγώ χανόμουν μέσα σε πιο ήσυχες γειτονιές, κάτω από επιβλητικά καμπαναριά, ταλαιπωρημένους πέτρινους τοίχους, αχνά φωτισμένα παράθυρα και βαριές ξύλινες πόρτες. Είναι κάποιες στιγμές που θες να μείνεις για πάντα μέσα τους. Τη μία την έζησα εκείνο το βράδυ στη Ρίγα. Τη δεύτερη θα τη ζούσα μερικές μέρες αργότερα στο Τάλιν.

 

[ANEL]

καταπληκτικές φώτο!
η Ρίγα,μέσα απ΄αυτές και την δική σου αφήγηση,μοιάζει πολύ-πολύ όμορφη!
χαίρομαι που πέρασες καλά,σ΄ένα ταξίδι που τουλάχιστον για μένα ήταν πολύ αντιφατικό,αλλά και καθοριστικό ταυτόχρονα!

 

[Marios_Gr]

Οι εντυπώσεις μας από μία περιοχή που επισκεπτόμαστε εξαρτώνται όχι μόνο από την ίδια την περιοχή και τα χαρακτηριστικά της, αλλά και από συγκυρίες όπως η δική μας διάθεση, οι συναναστροφές που είχαμε εκεί, τυχαία γεγονότα και συνθήκες που συνέβησαν κατά τη στιγμή της επίσκεψής μας. Ως εκ τούτου είναι λογικό διαφορετικοί άνθρωποι να αποκομίζουν διαφορετική αίσθηση από τα ίδια ταξίδια.

 

[Marios_Gr]

12| σφίγγες, λιοντάρια και μαύρες γάτες

Οι νύχτες μου στη Βαλτική εξακολουθούσαν να περνούν μετ’ εμποδίων, για τους λόγους που ήδη είπα. Αν και η διάρκεια του ύπνου μου είχε καταφέρει να αυξηθεί ελαφρώς, ήταν ακόμα ανεπαρκής, έτσι ώστε η κούραση και η κακή διάθεση να γίνονται όλο και πιο εμφανείς κατά τη διάρκεια της ημέρας. Παρόλα αυτά, η τέταρτη ημέρα του ταξιδιού μας ξημέρωνε και υποσχόταν μία ενδιαφέρουσα διαφοροποίηση, που πραγματικά αποδείχτηκε ότι ήταν έτσι. Την πρωινή μας περιήγηση στη Ρίγα θα αναλάμβανε μία κοπέλα γέννημα θρέμμα της πόλης, αλλά πολύ καλή γνώστης των ελληνικών αφού είχε ελληνική καταγωγή. Ο επίσημος συνοδός μας, ο Αντώνης, έκανε μία πραγματικά φιλότιμη προσπάθεια να μας κατατοπίζει για ότι συναντούσαμε, αλλά όντας πλέον μόνιμος κάτοικος του Βίλνιους, η ξενάγησή του στις άλλες δύο πρωτεύουσες εκ των πραγμάτων δεν θα μπορούσε να έχει την ακρίβεια και το βάθος αυτής ενός ντόπιου.

Η δική μου πρωινή έγερση εξακολουθούσε να γίνεται τόσο νωρίς, γύρω στις 6, που και εκείνη τη μέρα προλάβαινα για μία -πολύ- πρωινή βόλτα πριν το πρωινό μας. Η αλήθεια είναι ότι το να βλέπεις μία πόλη στο πρώτο φως της ημέρας, πριν ακόμα έχει ξεκινήσει η βουή της πολυκοσμίας και της κίνησης στους δρόμους, σου δίνει μία άλλη εικόνα της που διαφορετικά δεν μπορείς να αποκομίσεις. Αυτό λοιπόν και έκανα. Και ήταν όντως μία αίσθηση διαφορετική βλέποντας τα ήσυχα πάρκα, τα πρώτα καφέ να ανοίγουν και τις πλατείες με τους γοτθικούς ναούς άδειες μέσα στην πρωινή άχλη. Χαίρομαι που είδα και αυτή την πτυχή της λετονικής πρωτεύουσας.

Το πάρκο Esplanāde

Ο ορθόδοξος ναός της Γέννησης του Χριστού

Χυμώδης λετονή καλλονή...

Μετά το πρωινό η σημερινή ξεναγός μας μας συνάντησε στην είσοδο του ξενοδοχείου και όλοι μαζί ξεκινήσαμε για την περιήγηση μας στην παλιά πόλη της Ρίγα, που ολόκληρη αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, για να δούμε με μία άλλη ματιά αυτά που το προηγούμενο βράδυ είχαμε δει μόνοι μας και αποσπασματικά.

Θα ξεκινούσαμε από τη συνοικία με τα art nouveau κτήρια (όδος Alberta), τα οποία όμως συναντάς διάσπαρτα και σε όλη την υπόλοιπη πόλη. Τα κτήρια αυτά, περίπου 800 στο σύνολό τους, φτιάχτηκαν στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν η πόλη ως μέλος της Ρωσικής αυτοκρατορίας γνώριζε μεγάλη οικονομική ανάπτυξη, από σημαντικούς αρχιτέκτονες, μηχανικούς και καλλιτέχνες της εποχής, όπως ο Wilhelm Bockslaff και ο Mikhail Eisenstein (πατέρας του διάσημου σκηνοθέτη). Ο πλούσιος αρχιτεκτονικός τους διάκοσμος είναι εμπνευσμένος από τη φύση, τη μυθολογία και την αρχαιότητα, με παραστάσεις όχι μόνο πιο τυπικής ευρωπαϊκής αισθητικής, αλλά και τοπικών λετονικών αναφορών.

Επιβίβαση στο πούλμαν μας που μας μετέφερε στις όχθες του ποταμού Daugava, για συνεχίσουμε από εκεί προς τα ενδότερα της παλιάς πόλης. Περάσαμε από τα πλακόστρωτα δρομάκια με τις αψίδες, τα μαγαζάκια με το κεχριμπάρι, τον καθεδρικό ναό της Ρίγα, την εκκλησία του Αγίου Πέτρου με το γιγάντιο καμπαναριό, το άγαλμα των μουσικών της Βρέμης (δώρο της γερμανικής πόλης στη Ρίγα), τον οίκο της συντεχνίας των Μαυροκέφαλων, το κτήριο με τη γάτα και τόσα άλλα ενδιαφέροντα κτίσματα. Συναντήσαμε κόσμο, πολύ κόσμο, στις πλατείες και τα καφέ, υπαίθριες χορωδίες, μουσικούς του δρόμου και μέλλουσες νύφες με τις κουμπάρες τους που πουλούσαν στον δρόμο μικρά γλυκά για να μαζέψουν λεφτά για το βραδινό αποχαιρετιστήριο πάρτι τους, κατά το λετονικό έθιμο.

Kiploku Krogs, εστιατόριο της παλιάς πόλης με τα πάντα φτιαγμένα από σκόρδο

Ο καθεδρικός ναός της Ρίγα

Το καμπαναριό του Αγίου Πέτρου (123 μέτρα ύψος)

"Οι μουσικοί της Βρέμης"

Ο Οίκος των Μαυροκέφαλων

Το σπίτι με τη γάτα

Η ξεναγός μας μας είχε προσφέρει μία πραγματικά άρτια ξενάγηση, ουσιώδη και εύστοχη, χωρίς γενικολογίες ή κουραστικές λεπτομέρειες. Μας αποχαιρέτησε και μας άφησε να χαζέψουμε λίγο ακόμα μόνοι μας πρωτού πάμε για το μεσημεριανό μας φαγητό.

 

[Marios_Gr]

13 | το φαγητό στη Βαλτική

Ήταν σχεδόν βέβαιο πια ότι στη Βαλτική δεν υπήρχαν ευτραφείς άνθρωποι. Η’ αν υπήρχαν, κάπου τους έκρυβαν επιμελώς. Όσους ντόπιους είχα δει από το Βίλνιους μέχρι τη Ρίγα, ήταν ψηλοί, λεπτοί, γυμνασμένοι και μαυρισμένοι. Ειδικά η νεότερη γενιά είχε απολέσει κάθε υποψία σχέσης με το πάχος και τη σωματική χαλάρωση. Υποθέτω ότι οι μεγάλοι ρυθμοί ανάπτυξης των τελευταίων χρόνων και το πολύ και ξαφνικό χρήμα μετά από μία μακρά περίοδο κομουνιστικής «αποστείρωσης», έχουν κάνει τους κατοίκους αυτών των χωρών να βγάζουν κάθε απωθημένο τους σε γυμναστήρια, ινστιτούτα και solarium, ενώ το σοβιετικό τους παρελθόν έχει διαμορφώσει μία νοοτροπία μέτρου και ολιγάρκειας στις ποταπές σωματικές απολαύσεις (λέγε με στα ελληνικά διπλό πιτόγυρο και πίτσα special με έξτρα τυρί…). Το αποτέλεσμα είναι μία καλοφτιαγμένη, εμφανίσιμη, άριων προδιαγραφών τολμώ να πω, γενιά.

Σε όλο το παραπάνω λαμπρό αισθητικό αποτέλεσμα υποψιαζόμουν ότι το τοπικό διαιτολόγιο έπαιζε τον δικό του σημαντικό ρόλο. Το φαγητό στα ξενοδοχεία που μας φιλοξένησαν ως τώρα δεν ήταν φυσικά αντιπροσωπευτικό, γιατί η κουζίνα τους είναι κυρίως διεθνής, με κάποιες τοπικές πινελιές. Οι εντυπώσεις μου από τα δύο εστιατόρια του Βίλνιους ήταν ανάμεικτες, όπως είδη έχω πει. Ήταν λοιπόν η ώρα να καταλήξω σε πιο ασφαλή συμπεράσματα δοκιμάζοντας και την Λετονική κουζίνα στο εστιατόριο της παλιάς πόλης που θα έτρωγε όλο το group εκείνο το μεσημέρι.

Το εστιατόριο 4 Rooms (www.4rooms.lv) βρίσκεται κοντά στον κεντρικό πεζόδρομο της παλιάς πόλης. Τα μαγαζιά που συνήθως επιλέγονται από τα ταξιδιωτικά πρακτορεία σε τέτοιες περιπτώσεις είναι τυπικά τουριστικά και επομένως δεν έχεις προσδοκίες ούτε για εναλλακτική κουζίνα, ούτε για gourmet καταστάσεις. Με αυτό κατά νου μπήκα στο εσωτερικό του μαγαζιού, το οποίο ήταν όμορφο αισθητικά, με το ξύλο να κυριαρχεί, αλλά και αρκετά υποφωτισμένο. Αυτή τη φορά το φαγητό ήταν παραπάνω από αξιοπρεπές, κυρίως πιάτο (χοιρινό, αν δεν απατώμαι), σαλάτα και επιδόρπιο. Νόστιμο, χωρίς να το λες και εξαιρετικό. Ολοκληρώθηκε με ένα ζεστό τσάι με γεύση, τι άλλο, βατόμουρο…

Τα συμπεράσματά που είχα πια βγάλει για την κουζίνα της Βαλτικής ήταν οι λογικές μερίδες (τόσες ώστε να χορταίνεις, χωρίς τις ελληνικές υπερβολές), το μέτρια ψημένο κρέας, οι πολλές και καλές σούπες, τα παντζάρια, το άφθονο κατσικίσιο τυρί και τα φρούτα του δάσους ως συστατικό όχι μόνο στα γλυκά, αλλά και στις σαλάτες και τα κυρίως πιάτα τους.

Φεύγοντας από το εστιατόριο, είπα τελικά να περάσω από μία σοκολατερία που είχα εντοπίσει ήδη από το προηγούμενο βράδυ, μιας και οι σοκολάτες είναι η αδυναμία μου. Και όσο και αν από ένα εξειδικευμένο μαγαζί με σοκολάτες, και μάλιστα στην τουριστική καρδιά της παλιάς πόλης, περιμένεις «τσιμπημένες τιμές», τα 7 και 8 ευρώ που είδα να χρεώνουν μία πλάκα σοκολάτας με ξηρούς καρπούς με έκανε να πω ότι προτιμώ να φάω ένα μαγκάλι κάρβουνα (μαζί με την τσιμπίδα) παρά να πληρώσω τόσα χρήματα. Εξάλλου μου είχαν πει για τις φημισμένες σοκολάτες Laima που μπορούσα να βρω σε όλα τα supermarket και τα παντοπωλεία σε πολύ καλύτερη τιμή. Η εταιρία είχε στήσει και ένα διαφημιστικό ρολόι λίγο μετά το μνημείο της Ελευθερίας στο κέντρο της πόλης, που παρά τον κιτς χαρακτήρα του, είχε φτάσει με τα χρόνια να αποτελεί τουριστική ατραξιόν.

Έτσι πήρα το δρόμο της επιστροφής στο ξενοδοχείο με τα χέρια άδεια. Μία στάση για εφοδιασμό με εμφιαλωμένο νερό (είχα ήδη αρχίσει να προτιμώ το ανθρακούχο, που κυρίως πίνουν στο εξωτερικό) και επάνοδος στο δωμάτιό μας για λίγη ξεκούραση. Επειδή όμως η υπογλυκαιμία μου χτύπαγε κόκκινο, και η ιδέα της σοκολάτας είχε καρφωθεί στο μυαλό μου, ξεφόρτωσα τα πράγματα που κουβάλαγα (είχα πάρει και κάποια λίγα ακόμα σουβενίρ εν τω μεταξύ) και βγήκα πάλι στην πόλη προς αναζήτηση γλυκού. Κατευθύνθηκα προς ένα μεγάλο supermarket κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό, όχι πολύ μακριά από το ξενοδοχείο. Στο διάδρομο με τις σοκολάτες υπήρχε μεγάλη ποικιλία από φίρμες και είδη. Αλλά είπαμε, έπρεπε να δοκιμάσουμε τα τοπικά προϊόντα. Ανάμεσα στις γεύσεις των σοκολάτων Laima επέλεξα αυτή με τα φραγκοστάφυλα, ως πιο αντιπροσωπευτική βαλτική επιλογή.

Πήρα το «λάφυρό» μου, πέρασα από ένα υπαίθριο παζάρι σε ένα πάρκο κοντά στο ξενοδοχείο για να χαζέψω τους πάγκους με τα χειροποίητα προιόντα, και γύρισα στο δωμάτιο για να το δοκιμάσω. Απογοήτευση. Μία εντελώς άγλυκη, άνοστη, αδιάφορη σοκολάτα, με κάτι αφυδατωμένα μωβ κομμάτια υποτιθεμένων φραγκοστάφυλων έφτασε στον ουρανίσκο μου. Σταμάτησα στα 2-3 πρώτα κομμάτια, πραγματικό κατόρθωμα για εμένα που αποδεκατίζω ότι σοκολάτα ή σοκολατάκι πέσει στα χέρια μου.

Το απόγευμα βγήκα με τον συγκάτοικο προς αναζήτηση σουβενίρ από τη Ρίγα. Στο ίδιο τετράγωνο βρήκαμε ένα πολυκατάστημα με ένα μεγάλο βιβλιοπωλείο. Αρκετές οι επιλογές για το φωτογραφικό λεύκωμα που έψαχνα. Κατέληξα σε ένα αρκετά μεγάλο με ολοσέλιδες φωτογραφίες των αξιοθέατων της πόλης και καθόλου κείμενα, και σε μερικά χαριτωμένα μαγνητάκια.

Συνεχίσαμε προς την παλιά πόλη. Θα βγαίναμε για φαγητό και κατόπιν για μπύρα. Φτάσαμε στην κεντρική πλατεία του καθεδρικού ναού και επιλέξαμε να κάτσουμε σε ένα από τα εστιατόρια που είχαν βγάλει τα τραπεζάκια τους πάνω στην πλατεία, ακριβώς απέναντι από την εκκλησία.

Υπό την σκιά του καμπαναριού του καθεδρικού φάγαμε το δείπνο μας, εγώ ένα νοστιμότατο κοτόπουλο με σπαράγγια, ο φίλος μου βοδινό ψημένο σε πέτρα με λαχανικά, μία σαλάτα με κατσικίσιο τυρί και φρούτα του δάσους, μπράουνις και κρεμ μπριλέ για επιδόρπια. Μας συνόδευσε η ζωντανή μουσική από τους καλλιτέχνες του διπλανού μαγαζιού και η γλυκιά βαβούρα της περατζάδας των περαστικών της πλατείας.

 

[TEARY29]

Και μετά ,και μετά?περιμένουμε την συνέχεια.πολύ ωραίες φωτο.

 

[Marios_Gr]

14 | ο κήπος του Thor

Μέσα στο δάσος του εθνικού δρυμού του ποταμού Gauja, βρίσκονται τα ερείπια του κάστρου Turaida, που στη γλώσσα της Λιβονίας σημαίνει "ο κήπος του Thor". Αυτός ήταν ο τελευταίος μας προορισμός στη Λετονία και πριν προχωρήσουμε προς τον τρίτο και τελευταίο σταθμό του ταξιδιού μας, την Εσθονία.

Ήμασταν ήδη στο πρωί της πέμπτης μέρας. Ο ύπνος μου είχε καταφέρει να αποκατασταθεί σε καλό βαθμό, αφού πια οι άμυνες του οργανισμού παίρνουν την πρωτοβουλία όταν αυτός φτάνει στα όρια της εξάντλησης. Είχα αρχίσει να μελαγχολώ ελαφρά. Οι μέρες περνούσαν γρήγορα και το τέλος του ταξιδιού διαφαινόταν όλο και πιο καθαρά. Αλλά είχαμε 3 μέρες ακόμα.

Αφήνοντας σιγά σιγά τη Λετονία και προχωρώντας πιο βόρεια, τα εδάφη γίνονταν πια καθαρά δασικά. Έτσι, τα πυκνά δάση μας συνόδευαν ήδη αρκετά πριν φτάσουμε στην είσοδο του δρυμού. Το λεωφορείο μας άφησε στην πύλη του υπαίθριου Μουσείου Turaida (βραβείο Ευρωπαϊκού Μουσείου για το 1996), που περιλαμβάνει το ομώνυμο κάστρο και την ευρύτερη περιοχή. Κόψαμε εισιτήρια, πήραμε τους απαραίτητους χάρτες και προχωρήσαμε σε μία διαδρομή πίσω στο χρόνο. Ξέφωτα ανάμεσα σε πυκνές συστάδες δέντρων, με χαραγμένα μονοπάτια, διάσπαρτες αγροικίες, την παλιά ξύλινη εκκλησία, τον κήπο με τα πέτρινα μνημεία και στο βάθος το κάστρο Turaida.

Το κάστρο ξεκίνησε να φτιάχνεται με κόκκινο τούβλο το 1421, όπως πολλά κάστρα της Βαλτικής, με εντολή του αρχιεπισκόπου της Ρίγα, ενώ προσθήκες γίνονταν μέχρι και τον 17 αιώνα. Υπέστη μεγάλη καταστροφή από πυρκαγιά στις αρχές του 20 αιώνα, αλλά σήμερα έχει αποκατασταθεί σε σημαντικό βαθμό. Η μαγευτική θέα του ποταμού Gauja και του γύρω δάσους που αντικρίσαμε από τον στρογγυλό πύργο άξιζε την άνοδο της μεγάλης γυριστής σκάλας. Και νομίζω ότι θα είναι μία από τις αναμνήσεις που θα μείνουν για πάντα στο μυαλό μου.