Γουατεμάλα και... βλέπουμε

[xrisa]

Τσούζουν τα μάτια μου γιατί σήμερα είδα την ιστορία σου και την διάβασα από την αρχή του ταξιδιού σου στην Γουατεμάλα μέχρι σήμερα. Τι να πω!!!! Αυτά τα ταξίδια είναι εμπειρίες ανεπανάληπτες. Μπράβο σου πάντως. Άλλοι στη θέση σου μετά από τέτοια εμπειρία στον επαγγελματικό τους τομέα θα μιζερεύονταν. Εσύ κοιτάς μπροστά. Είναι ολοφάνερο ότι έχεις και το μικρόβιο μέσα σου.Να προσέχεις όμως. Να περνάς καλά και να βοηθάς και μας να ταξιδεύουμε μαζί σου.

 

[delmem2233]

Για να περιγράψω τη Μέριδα, μια και προηγούμενος σταθμός μου ήταν το Καμπέτσε, θα το θέσω έτσι: αν το Καμπέτσε ήταν κοπέλα, θα της έκανα μία αγκαλιά, θα της έδινα ένα φιλάκι στο μέτωπο, θα της χάιδευα το μάγουλο, και θα την πήγαινα βόλτα για να την κεράσω καφέ και παγωτό. Αν η ΜΕΡΙΔΑ ήταν θηλυκό, δεν θα μέναμε στην... αγκαλιά, το φιλί δεν θα ήταν στο μέτωπο, τα χάδια δεν θα ήταν στο μάγουλο, και πιθανότατα θα περνούσαμε κλειδωμένοι σε ένα δωμάτιο... λίγες ημέρες(...). Την πρώτη μέρα μου εδώ, κόσμος μου έπιανε κουβέντα κάθε τρεις και λίγο, όπως σταματούσα σε διασταυρώσεις δρόμων για να βγάλω φωτογραφίες (περισσότερα επ' αυτού στην επόμενη παράγραφο). Με ρωτούσαν μεταξύ άλλων πώς μου φαινόταν η Μέριδα, και τους έλεγα με πάσα ειλικρίνεια ότι μου φαινόταν σούπερ, επειδή είχα την αίσθηση ότι ήμουν σε μία ΠΟΛΥ ζωντανή πόλη, σε αντίθεση με το Καμπέτσε που μπορεί να είναι... συμπαθητικότατο, όμως είναι ένα μεγάλο χωριό, ήσυχο, sleepy, τέλειο για να χαλαρώσεις, όχι όμως για πολλά περισσότερα... Περίπου 60 ώρες αργότερα, έχω την ίδια εντύπωση για τη Μέριδα, απλά αυτή η εντύπωσή μου έχει... ενταθεί. Κάθε βράδυ κάτι “τρέχει” στην πόλη. Κάποιοι δρόμοι κλείνουν, και στήνονται πάρτι, εκδηλώσεις, με μουσική και χορό. Υπάρχει η κεντρική πλατεία που σφύζει από ζωή από πολύ νωρίς το πρωί μέχρι... νωρίς το επόμενο πρωί. Υπάρχουν άλλα σημεία στην πόλη όπου στήνονται εκδηλώσεις, πλατείες και όχι μόνο, πολλαπλασιάζοντας έτσι τις επιλογές σου. Ξέρεις ότι για το Α είδος μουσικής μπορείς να πας στο Β μέρος, ότι αν πας στο Γ θα ακούσεις σάλσα και θα δεις κυρίως abuelitas και abuelitos να χορεύουν, πολύ χαριτωμένη εικόνα, ξέρεις ότι στο Δ μέρος υπάρχουν παλιάτσοι που στήνουν το δικό τους σώου (το οποίο τελικά μου άρεσε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, έβαλαν πιτσιρίκια να χορέψουν και να... φλερτάρουν, κι έπεσε ΤΟ γέλιο), και γενικά... αυτή η πόλη έχει παλμό. Δυνατό.
Αρνητικό της; Από ένα σημείο και μετά, οι πωλητές hamacas (αιώρες), άρχισαν να μου θυμίζουν το ανέκδοτο με τον Τοτό και την έκθεση που έγραψε για τα μυρμηγκάκια. Ξέρετε, μία μέρα η δασκάλα στην τάξη του Τοτού έβαλε τα παιδιά να γράψουν μία έκθεση για τα μυρμηγκάκια, ο Τοτός, παραδόξως, αρίστευσε, την επόμενη φορά έπρεπε να γράψει μία έκθεση για το πώς πέρασε τις διακοπές του, άρχισε να εξηγεί πώς πήγε στη θάλασσα με τους γονείς του, στην παραλία είχε μυρμηγκάκια, “τα μυρμηγκάκια λοιπόν...” και δώσ' του το υπόλοιπο της έκθεσης να είναι μία επανάληψη του... αριστουργήματός του για τα μυρμηγκάκια... Κόσμος σού πιάνει κουβέντα, και... Ok, υπάρχουν αρκετά άτομα που απλά θέλουν να κουβεντιάσουν, να ακούσουν τις εντυπώσεις σου από την πόλη τους, όμως ΠΟΛΛΟΙ σου πιάνουν κουβέντα μόνο και μόνο για να καταλήξουν στο τέλος να σου προτείνουν ένα μαγαζί με αιώρες. “Οι αιώρες λοιπόν...” Αν αγόρασα; Ναι, αγόρασα. Δύο. Μία για μία φίλη μου στις ΗΠΑ, μία για μένα. Πρώτα όμως έβαλα την κοπέλα να μου τις ζυγίσει,για να βεβαιωθώ ότι όντως ζυγίζει 1,1 κιλό η κάθε μία. Η αποσκευή μου θα βγει πιθανότατα υπέρβαρη όταν έρθει η ώρα να πάω στο αεροδρόμιο, και... θα ξεπεράσω που θα ξεπεράσω το όριο, τουλάχιστον να μην το... you know...
Μέριδα... Δεν είναι παραλιακή, όμως έχεις την αίσθηση ότι είσαι σε παραλιακή πόλη, ίσως λόγω της ζέστης, ίσως λόγω της... ελαφριάς ενδυμασίας του κόσμου, ίσως επειδή βλέπεις παντού φοίνικες, ίσως επειδή (για να καταλήξω...) στο χόστελ μου έχει ΤΗΝ πισίνα, πολύ κόσμο, ξανθομπαμπούρικο στην πλειοψηφία του, αιώρες να κρέμονται πάνω από το νερό, και καμιά δεκαριά μικρά ιγκουάνα να σουλατσάρουν δεξιά-αριστερά, και πάνω στον τοίχο, στην άκρη της πισίνας. Και φυσικά φοίνικες τριγύρω... (απαραίτητη “εξωτική πινελιά”). Πολλά μπαράκια, πολλά ρεστοράν, πολλοί τουρίστες, κίνηση, αλλά και... “παραμελημένης γοητείας” αρχιτεκτονική, αν μπορώ να τη χαρακτηρίσω έτσι, δηλαδή κτίρια που ένα βαψιματάκι το χρειάζονται, όμως και χωρίς αυτό, μια χαρά τραβούν την προσοχή σου και σε κάνουν να βγάλεις τη φωτογραφική μηχανή από την τσάντα. Και κόσμος συμπαθέστατος και προσιτότατος, hamacas πωλητές aside...
Όσο για παραλία-παραλία, σήμερα το πρωί πήγα στο κοντινό Προγκρέσο. Αμερικάνικη αποικία. Ένα κρουαζιερόπλοιο ήταν αραγμένο στο λιμάνι, και στον παραλιακό δρόμο της πόλης έβλεπες αμέτρητους Αμερικάνους, μεταξύ αυτών και αρκετούς μαύρους, αλλά και ΠΟΛΥ-ΠΟΛΥ περισσότερους υπέρβαρους, θέαμα που καμία έκπληξη δε μου προκάλεσε, μια και ήδη έχω πάει τρεις φορές στην “land of the free, and home of the brave” (έτσι πρέπει να κλείνει ο εθνικός ύμνος τους, αν δεν κάνω λάθος). Μεγάλη παραλία, άψογη άμμος, δίχτυα για μπιτς βόλει, σκηνές με ντόπιες να κάνουν μασάζ σε τουρίστες, μαγαζιά με δυνατή ρεγκετόν μουσική στην άλλη πλευρά του δρόμου, καυτός ήλιος, μυρωδιά αντηλιακού, ταμπέλες με τιμές αποκλειστικά σε δολάρια, you get the picture...
Το πρωί αφήνω τη Μέριδα, παίρνω λεωφορείο για Βαγιαδολίδ, στα μισά του δρόμου για Κανκούν. Θα φύγω από τη Μέριδα με τις καλύτερες εντυπώσεις/αναμνήσεις, από την πόλη, από το χόστελ, αλλά κι από τη μιάμιση μέρα που πέρασα με μία Ελβετή και μία Δανέζα που γνώρισα στο Καμπέτσε, και δώσαμε ραντεβού εδώ, στη Μέριδα. Πολύ πρόσχαρα κορίτσια. Συναντήσαμε (πήγαμε για μπίρες) κι έναν ντόπιο, μέλος ενός σάιτ, και κάπως έτσι η χθεσινή βραδιά κατέληξε να είναι μία από τις καλύτερες του ταξιδιού.


“Τα λέμε” από Βαγιαδολίδ, 40 μόλις χιλιομετράκια από το Τσιτσέν Ιτσά (όσοι έχετε πετύχει έστω και μόνο πάνω στο ζάπινγκ εκπομπή του Λιακό, όλο και κάτι πρέπει να σας λέει το όνομα. Α ρε Λιακό... Πόσο σε θυμήθηκα στο Παλένκε με τα Λ σου στις πυραμίδες των Μάγια, και με τους μαιάνδρους σε όλα τα αναμνηστικά...).

 

[LULLU]

..καλη συνεχεια .....

 

[StellAnna]

-))))
Έχεις απόλυτο δίκιο
Μάλλον ο Λιακό πρέπει να ανακηρυχθεί εθνικός ήρωας των Μάγιας.

 

[delmem2233]

Γιατί αισθάνομαι αυτήν τη στιγμή σαν τον νεκροθάφτη στο Λούκι Λουκ;... Είμαι στο Βαγιαδολίδ, στη μέση μεταξύ Μέριδα και Κανκούν, μέρος στο οποίο οι περισσότεροι τουρίστες έρχονται για να το χρησιμοποιήσουν σαν βάση για να πάνε “δίπλα” (40 χιλιόμετρα), στο φημισμένο Τσιτσέν Ιτσά. Το γενικό σχόλιό μου για την πόλη είναι ότι στα μάτια μου φαντάζει σαν ένα μη παραλιακό, και πιο... λεκιασμένο(!) Καμπέτσε. Τα κτίρια είναι τα περισσότερα σε παστέλ χρώματα, όμορφα, αλλά έχει παραφωνίες, αρκετές, όπως έχει και καλώδια του ηλεκτρικού στους δρόμους, κάτι που δεν βλέπεις στο Καμπέτσε, που από πλευράς καλωδίων είναι... Μονεμβασιά. Το μόνο που βλέπεις στο Καμπέτσε είναι καλαίσθητες λάμπες, όχι καλώδια. Επιπλέον, το Βαγιαδολίδ δεν έχει μαλεκόν, δεν είναι παραλιακό, όμως είναι... συμπαθητικό, περπατιέται μέσα σε δύο ώρες (συμπεριλαμβανομένης στάσης για φαγητό), κι έχει κάτι που δεν έχει ούτε το Καμπέτσε, ούτε καμία άλλη πόλη του Μεξικού στην οποία έχω πάει μέχρι στιγμής... Εντός και -λίγο- εκτός πόλης, υπάρχουν πολλές “cenotes”, σπηλιές με λίμνες στις οποίες μπορείς να κολυμπήσεις (ήδη ακούγεται καλό, το ξέρω, όμως... έχει και καλύτερο), σπηλιές δε, που έχουν φυσικό φως, σπηλιές με “ξέφωτα”, από τα οποία μπαίνει ήλιος, και δημιουργεί ατμόσφαιρα που για να την περιγράψει κανείς πρέπει να σκαρφιστεί καινούργια λέξη που να εμπεριέχει δύο φορές τη “δύναμη” της λέξης “εντυπωσιακή”...
Όσο για τα περί νεκροθάφτη από Λούκι Λουκ, είναι ότι... μπήκα σε ένα ξενοδοχείο, και οι δύο υπάλληλοι στη ρεσεψιόν πετάχτηκαν πάνω και μόνο... τεμενάδες δε μου έκαναν. Μου έδωσαν το καλύτερο δωμάτιό τους (το τσέκαρα, επειδή όλα τα δωμάτια είχαν ανοικτές πόρτες, και μπορούσα να διαλέξω, αφού όλα ήταν/είναι άδεια) για 140 πέσος, περίπου 7,50 ευρώ. Ψυχή στο ξενοδοχείο... “Γιατί έτσι;”, ρώτησα... “A causa de la influenza”, μου απάντησαν... Λόγω της γρίπης... Αργότερα, πάνω στη βόλτα, πέτυχα ένα πολύ συμπαθητικό hostal, μπήκα από περιέργεια να ρωτήσω πόσο κοστίζουν εκεί τα κρεβάτια, και ο συμπαθέστατος ιδιοκτήτης μου άφησε ένα (για αύριο, θα μείνω και δεύτερη βραδιά στο Βαγιαδολίδ), στα 90 πέσος. Πέντε ευρώ. Σε κοιτώνα με έξι κρεβάτια (και μία αιώρα) στο οποίο αν σήμερα έμενα στο συγκεκριμένο hostal, θα ήμουν μόνος. “Γιατί έτσι;”, ξαναρώτησα. Μαντέψτε την απάντηση... Η γρίπη έχει τσακίσει πολύ κόσμο στο Μεξικό, κι η ειρωνεία είναι ότι την πληρώνουν περιοχές στις οποίες τη γρίπη... μόνο ακουστά την έχουν. Είναι σαν να έχεις συγγενείς στη Νέα Υόρκη, να ακούς ότι στο Σαν Φρανσίσκο σημειώθηκε πολύ δυνατός σεισμός, και να παίρνεις τηλέφωνο τους συγγενείς σου για να βεβαιωθείς ότι είναι καλά. Στη Νέα Υόρκη! Καμία σχέση... Από την άλλη, δεν κακίζω τους τουρίστες, σε καμία περίπτωση. Ο τουρίστας ακούει ότι το Μεξικό είναι το... κέντρο της γρίπης, και φυσικά στο μυαλό του η μπάλα παίρνει όλη τη χώρα, άσχετα αν πρόκειται για μία πολύ μεγάλη χώρα, στην οποία υπάρχουν αρκετές Πολιτείες που κρούσματα γρίπης είδαν μόνο... στην τηλεόραση... Εγώ όμως, επωφελούμαι άθελά μου από αυτήν την κατάσταση, πληρώνοντας λίγα χρήματα για καταλύματα στα οποία κανονικά, αυτήν την περίοδο, ή θα έδινα πολλά περισσότερα, ή θα έδινα πολλά περισσότερα ΚΑΙ θα έπρεπε να είχα κάνει κράτηση μέρες πριν έρθω...
Ήθελα να γράψω κάτι ακόμη χθες, όμως τα κουνούπια είχαν στήσει τρελό πάρτι στο δέρμα μου, οπότε... αναπληρώνω σήμερα. Go2dbeach, την απάντησή σου την πήρες ήδη, περί ιού. Meli, ήδη έχω επιλέξει χόστελ στο Τουλούμ, ένα καινούργιο που είναι σε walking distance από τον αρχαιολογικό χώρο, και φυσικά από την παραλία. Είχε πιο φθηνά στο κέντρο της πόλης, όμως... δεν πηγαίνω στο Τουλούμ για να δω μία ακόμη πόλη, αλλά για την παραλία, και για να βγάλω φωτογραφίες του αρχαιολογικού χώρου. Κορυφαίο (λένε) το Τικάλ, εξωτικό κι επιβλητικό (λόγω τοποθεσίας, μέσα σε ζούγκλα) το Παλένκε, “πιο visited μέρος του Μεξικού” το Τσιτσέν Ιτσά, όμως κανένα τους δεν είναι δίπλα στη θάλασσα, από την κορυφή καμίας πυραμίδας των τριών πρώτων δεν βλέπεις τα τιρκουάζ χρώματα της Καραϊβικής... Xrisa, πλάκα μου κάνεις!!! Κάθισες και τα διάβασες όλα;! Με έβαλες στον πειρασμό να κάνω το ίδιο (είχα ελεύθερο χρόνο και διάθεση για αραλίκι χθες το απόγευμα), όμως μετά τα 3-4 πρώτα entries μου από Γουατεμάλα, με... βαρέθηκα. Τι να σου πω... Χαρά στην υπομονή σου. Σε ανακηρύσσω “(μαζόχα) αναγνώστριά μου του μήνα”... Lullu, muchas gracias. Καααιιι StellAnna, βλέπω το δίλημμά σου, Ιαπωνία ή Βραζιλία, και δράττομαι της ευκαιρίας για να σου “πω” ότι αν πριν από τρεις ημέρες, στη Μέριδα, τη στιγμή που κάθισα με την πιστωτική κάρτα μου στα δεξιά, για να αγοράσω ένα αεροπορικό εισιτήριο που είχα βάλει στο μάτι, αν λοιπόν τότε το ίντερνετ στο χόστελ δεν είχε πρόβλημα, αυτήν τη στιγμή θα είχα αγορασμένο εισιτήριο για Βραζιλία, για μέσα/τέλη Αυγούστου. Μετά από πολλή σκέψη, αποφάσισα να ανατρέψω λίγο (τι λίγο που... τούμπα τα έφερα) τα σχέδιά μου για το δεύτερο μέρος του ταξιδιού, αποφάσισα να πάω στο Salvador Da Bahia για μαθήματα Πορτογαλικών, κάτι που είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου από πρόπερσι, όταν πήγα στη Βραζιλία για έναν σχεδόν μήνα. Η Condor είχε εισιτήρια με 448 ευρώ, από Φρανκφούρτη για Σαλβαντόρ και πίσω, είχα σκοπό να χρησιμοποιήσω μίλια για να πετάξω δωρεάν προς και από Φρανκφούρτη, όμως... μου έκανε χαλάστρα το ίντερνετ. Η προσφορά έληξε μετά από λίγες ώρες, και τώρα η τιμή των εισιτηρίων για τις ίδιες ημέρες είναι διπλάσια. Κι εγώ ψήνομαι για Ιαπωνία, όμως... στο απώτερο μέλλον. Σαλβαντόρ για έναν μήνα με μαθήματα (βρήκα σχολές με “λογικές” τιμές), τσούκου-τσούκου μέχρι το Μπουένος Άιρες μέσα σε ενάμιση μήνα, έναν μήνα στην Αργεντινή, κάτι... ψιλά στην Παραγουάη, κι επιστροφή στο Σαλβαντόρ (με πτήση από Σάο Πάουλο) για την πτήση για Γερμανία/Ελλάδα. Έτσι το κόβω το κομμάτι του ταξιδιού από τέλη μέσα/τέλη Αυγούστου μέχρι μέσα Δεκεμβρίου...
Το ξεχείλωσα πάλι...
“Τα λέμε” αύριο, με εντυπώσεις από Τσιτσέν Ιτσά και από περισσότερες “cenotes”...

 

[mpiftex]

Καλά είναι απίστευτο!!!
Κάτι ήξερα που δεν έγραψα ιστορία για Μεξικό γιατί τη γράφει ο Δημήτρης για μένα!! Την ίδια ακριβώς διαδρομή είχα κάνει και στα ίδια μέρη/hostel είχα μείνει!
Campeche, Merida, Valladolid (με επίσκεψη σε Chichen Itza), Tulum, Playa, Cancun, Isla Mujeres.. αλλά αντίστροφα!! Όλες οι περιγραφές σου Δημήτρη δεν μπορούσαν να πέσουν πιο διάνα!

Το Campeche με την πλατεία, την παραλία, το όμορφα δρομάκια, την εκπληκτική θέα από το Monkey hostel, εκεί έμεινα και εγώ, με τον τρομερό τύπο που δουλεύει εκεί, ρεεέκλα τύπος τελείως!! Η πόλη όμως ξυπνάει τα σαβ/ακα που έχει φεστιβάλ στην πλατεία.. φαγητό, τραγούδι, χορός!!

Στη Merida, πριν 3-4 μήνες ακόμα τη χτίζαν την πισίνα στο Nomads hostel, δεν το πιστεύω πως είναι ήδη έτοιμη!! Θα το στείλω με e-mail στις Αργεντίνες που κάναμε παρέα εκεί να γελάσουμε γιατί κάθε πρωί στις 7 άρχιζαν οι εργάτες τη δουλειά και μας ξύπναγαν και ύστερα όλη τη μέρα γκρινιάζαμε που τα δωμάτια μας ήταν ακριβώς δίπλα στην (όχι ακόμη έτοιμη) πισίνα!!

Το Valladolid για μένα ήταν το κρυφό διαμάντι! Χωρίς καθόλου τουρίστες με ένα υπέροχο κέντρο όπου τη μέρα γίνεται χαμός στους δρόμους και την αγορά. Φυσικά δεν έχει τίποτα να κάνεις το βράδυ πέρα από βόλτες!!

Για Chichen Itza να πάρεις το πρώτο, άντε το δεύτερο λεωφορείο από Valladolid.. για να είσαι εκεί πριν φτάσουν οι ορδές τουριστών από Cancun και Playa!!
Σου είπε κανείς για τον άλλο έλληνα που ήταν εκεί τον Μάρτιο;; Γιατί εμένα σε όλα τα hostel μου λέγαν πως ποτέ δεν πάνε έλληνες!!
Καλή συνέχεια Δημήτρη!!

 

[Pandora]

Καλά Δημήτρη, με το σημερινό, το τι ξεμυάλισμα μου δημιούργησες, δε λέγεται!..

Βίντεο και ξανά βίντεο από το youtube...αχ! αυτές οι cenotes...δεν υπάρχουν λόγια...

Μαγευτικές εικόνες...συνέχισε...

 

[delmem2233]

(Τι έγινε ρε παιδιά;... Που είναι το κείμενο που ανέβασα την Τετάρτη; Το είδα δημοσιευμένο δέκα δευτερόλεπτα μετά το κλικ, και τώρα... Anyhow, το ανεβάζω ξανά. Παρεμπιπτόντως, μπορεί να μου εξηγήσει κανείς γιατί η "ιστορία" μου δεν είναι πλέον μεταξύ εκείνων που "είναι σε εξέλιξη;" Όχι τίποτε άλλο, αλλά σε πρώην συναδέλφους μου είχα πει να με ψάχνουν εκεί, και τώρα με ρωτάνε γιατί σταμάτησα να γράφω...).

Από πού να αρχίσω;... Από τη βουτιά στη cenote στο κέντρο του Βαγιαδολίδ, από τις εντυπώσεις από Τσιτσέν Ιτσά, από τον τύπο στο βανάκι με το οποίο επέστρεψα στο Βαγιαδολίδ, κι ο οποίος μόλις είχε βγει από τη φυλακή μετά από 17(!) χρόνια, από πού;... Επειδή ήταν κάτι που είδα πρώτη φορά στη ζωή μου, θα αρχίσω από το τελευταίο. Επιστρέφαμε λοιπόν 6-7 άτομα από Τσιτσέν Ιτσά στο Βαγιαδολίδ. Πήρα “κολεκτίβο”, βαν που λειτουργούν συμπληρωματικά στα λεωφορεία της γραμμής. Κάπου στα μισά της διαδρομής, ανέβηκε ένας τύπος με στρατιωτικό μπλουζάκι, παντελονάκι σαν αυτά που φοράνε οι παίκτες του μπάσκετ, και καπελάκι των Πούμας, ομάδα ποδοσφαίρου του Μεξικού, στραβά φορεμένο. Με το που μπήκε, άρχισε να χαμογελάει. Πριν περάσει ένα λεπτό, είπε, γενικώς και αορίστως, όχι ότι απευθυνόταν σε κάποιον συγκεκριμένα, “μόλις βγήκα από τη φυλακή”, και συνέχισε να χαμογελάει. Οι συνεπιβάτες μας κοιτάχτηκαν μεταξύ τους... “κάπως”, όμως επειδή δεν έχω τρελή εμπιστοσύνη στα Ισπανικά μου, κράτησα πισινή, σκέφτηκα ότι για τη λέξη “penal” (λίγο έξω από τη Xela, στη Γουατεμάλα, υπάρχει μία τεράστια φυλακή, και από μακριά, κάθε φορά που πήγαινα εκδρομή σε κοντινή πόλη, έβλεπα “γραμμένο” σε μία πλαγιά του λόφου εντός της φυλακής, “granja penal”, γι' αυτό ξέρω τι σημαίνει penal) μπορεί να υπάρχει κι άλλη έννοια. Δεν πέρασε ένα ακόμη λεπτό, και ο τύπος είπε κάτι που θα ορκιζόμουν ότι ακούστηκε σαν “έμεινα μέσα 17 χρόνια επειδή σκότωσα κάποιον”. Οι συνεπιβάτες μας πάλι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, όμως... εξακολουθούσα να κρατάω πισινή, επειδή ναι μεν αυτό που είπε μου ακούστηκε καθαρά, όμως ήταν τόσο... κουφό που δυσκολευόμουν να πιστέψω ότι είχα ακούσει καλά. Εεεε... είχα ακούσει καλά. Σχεδόν αμέσως, ένας κύριος γύρω στα 50 που καθόταν πίσω και αριστερά από τον τύπο, του έπιασε κουβέντα. Σε πολύ ήρεμο τόνο τον ρώτησε ποιον σκότωσε (δεν απάντησε με σαφήνεια, το άφησε φλου), πώς ήταν στη φυλακή (δούλευε φτιάχνοντας αιώρες, τις οποίες η διεύθυνση της φυλακής πουλούσε σε εμπόρους/καταστηματάρχες!), πώς θα πάει στην πόλη του (κοντά στο Κανκούν), αν τον περιμένει κανείς εκεί (θα κάνει έκπληξη στην οικογένειά του), πώς και βγαίνει έξω στα 17 χρόνια (είχε καταδικαστεί σε 20, όμως βγήκε τρία χρόνια νωρίτερα, έχοντας επιδείξει καλή διαγωγή), και στο τέλος του είπε να... προσέχει, να μην μπλέξει με κακές παρέες, να βρει μία τίμια δουλειά, και να κάνει οικογένεια... Τον χάρηκα τον κύριο (αυτόν που έπιασε κουβέντα στον πρώην κατάδικο). Αντί να τον αγνοήσει, όπως κάναμε όλοι οι υπόλοιποι, του έπιασε κουβέντα, σε πολύ ήρεμο και... συμβουλευτικό τόνο... Ο τύπος δεν πρέπει να είναι πάνω από 35 ετών. Με τίποτα. Κόβω το χέρι μου ότι τον φόνο τον έκανε έφηβος ακόμα...
Τσιτσέν Ιτσά... Όπως θα έλεγε και η... μου διαφεύγει το όνομά της, η τύπισσα/γκόμενα του Τσάντλερ, ένα φεγγάρι, στα “Φιλαράκια”, με την παράξενη/εκνευριστική φωνή, “oooh myyy Goood!”... Περίμενα κόσμο, αλλά με το που κατέβηκα από το λεωφορείο,μερικά μέτρα από την είσοδο του αρχαιολογικού χώρου, θυμήθηκα βόλτες σε κεντρικούς δρόμους μεγάλων ινδικών πόλεων... Μυρμήγκια ο κόσμος! Πλήρωσα τα 111 πέσος μου, φόρεσα το περτικαλί χάρτινο μπρασελεδάκι στον δεξιό καρπό, και μπήκα. Στο τέλος του χωματόδρομου που ξεκινά από την είσοδο του αρχαιολογικού χώρου, χωματόδρομος που είναι γεμάτος δεξιά κι αριστερά από πωλητές αναμνηστικών (ξέρατε ότι εκτός από καμασούτρα υπάρχει και αμακασούτρα; Εκ του hamaca, αιώρα. Οι Μάγια λένε ότι υπάρχουν πάνω από 200 στάσεις που ένα ζευγάρι μπορεί να... you know, πάνω σε αιώρα... Χμμμ), βλέπεις πίσω από μία συστάδα δένδρων την βασική πυραμίδα, αυτή που φιγουράρει σε όλα τα διαφημιστικά φυλλάδια για το Τσιτσέν Ιτσά. Για να πω την αλήθεια, δεν είχα διαβάσει πολλά για το μέρος, δεν είμαι σούπερ φαν των αρχαιολογικών χώρων, επομένως ήταν λίγο... ραντεβού στα τυφλά. Μόνο που η “κοπελιά” αποδείχθηκε δεκάρι με τόνο... Το μέρος σε κερδίζει με τη μία. Η κεντρική πυραμίδα είναι ε π ι β λ η τ ι κ ή, και το μόνο γαμώτο της υπόθεσης είναι ότι δεν μπορείς να ανέβεις, επειδή, λένε, πριν από τρία χρόνια, μία Αμερικάνα γκρεμοτσακίστηκε, κι από τότε... πάπαλα. Γενικά, το Τσιτσέν Ιτσά δεν έχει την... πλάκα που έχει το Παλένκε, στο οποίο μπορείς να ανέβεις παντού, να πας παντού, να τρυπώσεις παντού, μέχρι και να βρεις μία ήσυχη γωνιά και να στήσεις σκηνή, στη ζούλα. Όμως η βασική πυραμίδα στο Τσιτσέν Ιτσά είναι “ουάου”, η cenote σε μία άκρη του χώρου είναι “κάτσε καλά”, και προσωπικά εντυπωσιάστηκα πολύ από το”γήπεδο” στο οποίο οι Μάγια έπαιζαν “pelota”. Φανταστείτε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, σε πιο μικρές διαστάσεις, με ψηλούς τοίχους στις πλευρές του “πλαγίου άουτ”, και δύο μεγάλα πέτρινα “δακτυλίδια” ψηλά στους τοίχους, με τρύπες, από τις οποίες έπρεπε οι δύο “ομάδες” να περάσουν κάτι, μία μπάλα; Δεν ξέρω... Προσθέστε σε όλα αυτά την εφτά αστέρων ακουστική του χώρου (κάτω από την κεντρική πυραμίδα κτυπάς παλαμάκια και ο ήχος αναπαράγεται, λες και είσαι στον πάτο φαραγγιού, ενώ στο “γήπεδο”, μπορείς να μιλάς κανονικά, χωρίς να φωνάζεις, και να έχεις συνομιλία με άτομο σε απόσταση 60-70 μέτρων. Οι ξεναγοί το κάνουν για παιχνίδι... Στήνουν τα μέλη του γκρουπ τους στο κέντρο του “γηπέδου”, οι ίδιοι πηγαίνουν στη μία άκρη, και μιλάνε κανονικά, χωρίς να φωνάζουν, χωρίς να χρησιμοποιούν μεγάφωνο, χωρίς... τίποτα), ε... δεν ήθελα πολύ να... ψαρώσω. Έκανα και τις λαδιές μου... Κάθε φορά που άκουγα ξεναγό να εξηγεί τι και πώς είτε στα Αγγλικά είτε στα Ισπανικά, τσουπ κι εγώ από δίπλα, μην χάσω... Κούτρα... ξενάγηση (είμαστε και άνεργοι άνθρωποι...).
Όσο για την πρωινή βουτιά στη cenote στο κέντρο του Βαγιαδολίδ, “λέω” μόνο ότι δεν ήθελα να φύγω, κι ότι χρειάστηκε να με... τραβήξω από το αυτί για να επιστρέψω στο χόστελ μου και να ετοιμαστώ για Τσιτσέν Ιτσά. Στη λίμνη έχει αμέτρητα ψάρια, και πολλά σημεία από τα οποία μπορείς να κάνεις βουτιά. Έχει βάθος μέχρι και 80(!) μέτρα, και είναι μεν σπηλιά, όμως ένα... 20% της λίμνης είναι “άστεγο”, έχει άνοιγμα από πάνω, επιτρέποντας στις ακτίνες του ήλιου να περνούν και να ζεσταίνουν το νερό. Ποί-η-μα...
Mpiftex, είχα σκοπό να πάω νωρίς-νωρίς στο Τσιτσέν Ιτσά, αλλά μετά από τρία βράδια στη Μέριδα που από ύπνο, δεν, δεν..., είπα να αράξω και να ξυπνήσω ΟΤΑΝ ξυπνήσω. Ξύπνησα κατά τις εννιάμιση, ήδη ήταν αργά για να αποφύγω τα γκρουπ των Αμερικάνων από Κανκούν, οπότε είπα να πάω όσο γινόταν αργότερα, τουλάχιστον να βγάλω φωτογραφίες όταν θα είχε πέσει λίγο ο ήλιος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το πώς “βγαίνουν” τα χρώματα στις φωτογραφίες (πιο “ζεστά”). Είμαι φρικιό όταν πρόκειται για φωτογραφίες... Πολλές φορές κανονίζω τις βόλτες μου έτσι ώστε μία συγκεκριμένη ώρα της ημέρας να είμαι σε ένα συγκεκριμένο σημείο προκειμένου να βγάλω μία συγκεκριμένη φωτογραφία από τη γωνία που θέλω, με τον φωτισμό που θέλω, είτε με ήλιο στην πλάτη, είτε με φάτσα τον ήλιο... Φρικιό σκέτο...
Όσο για τον ιδιοκτήτη του Monkey στο Καμπέτσε, ΑΛΛΑΞΕ! Το χόστελ το λειτουργεί τώρα μία οικογένεια, μπαμπάς/μαμά/patojos (πιτσιρίκια), πολύ συμπαθητικοί άνθρωποι, που όμως δεν μιλάνε σχεδόν γρι Αγγλικά, κι εκείνες τις δύο μέρες που έμεινα στο Καμπέτσε χρειάστηκε 3-4 φορές να... lend a hand για να βγάλουν άκρη με πράγματα που τους ζητούσαν πελάτες που δεν μιλούσαν Ισπανικά. Μάλιστα ο προηγούμενος ιδιοκτήτης δεν τους δίνει τους κωδικούς της ιστοσελίδας, γι' αυτό και ό,τι βλέπει κανείς στην ιστοσελίδα τους, ανταποκρίνεται στο πώς ήταν τα πράγματα ΠΡΙΝ την αλλαγή ιδιοκτησίας. Τρέχα γύρευε... Όσο για την πισίνα στο Nomadas, όχι μόνο είναι up and running, αλλά ο Βενεσολάνος ιδιοκτήτης έχει αναρτήσει πινακίδα που λέει ότι εντός του 2010 θα βαφτούν οι εσωτερικοί τοίχοι, προκειμένου το νερό να φαίνεται πιο καθαρό. Το νερό ΕΙΝΑΙ πεντακάθαρο, όμως οι τοίχοι είναι τέτοιοι που το κάνουν να φαίνεται θολό. Α! Ο Βενεσολάνος είναι... ανεπιθύμητο πρόσωπο στην πόλη, επειδή έχει κηρύξει πόλεμο στους Μάγια που πουλάνε αιώρες σε εξωφρενικές τιμές! Μέχρι και επίθεση έχει δεχθεί, μέχρι και απειλές ότι θα μπουκάρουν άτομα στο χόστελ για να τρομοκρατήσουν πελάτες! Άκου να δεις τι γίνεται στη Μέριδα... Anyhow, όταν επιστρέψω Ελλάδα, αρχές Αυγούστου, για δύο-τρεις εβδομάδες, θα ήθελα πολύ να βρεθούμε και να τα πούμε! Αν είσαι από Θεσσαλονίκη ή από κάπου εκεί κοντά, και δεν είσαι διακοπές εκείνο το διάστημα, υποβάλω από τώρα αίτηση για καφέ! Περιττό να πω ότι το ίδιο ισχύει για ΟΛΑ τα μέλη του σάιτ που έχουν διάθεση για μπλα-μπλα ταξιδιωτικού περιεχομένου...


Ραντεβού αύριο, από Τουλούμ!

 

[delmem2233]

(Το συγκεκριμένο κείμενο το έγραψα Πέμπτη βράδυ στο Τουλούμ, και το ανεβάζω Παρασκευή μεσημέρι από Πλάγια ντελ Κάρμεν).

Ναι μεν, αλλά... Είμαι στο Τουλούμ μιάμιση μέρα τώρα, μιάμιση μέρα γεμάτη, ΓΕΜΑΤΗ, από ups and downs... Σε άκρως... δημοσιογραφική γλώσσα, “λέω” ότι “χαλάστηκα” χθες, “χαλάστηκα” τόσο που σκέφτηκα μέχρι και να την κοπανήσω πρόωρα από το Τουλούμ, χωρίς καν να πάω στον παραθαλάσσιο αρχαιολογικό χώρο, που τόσο “Ο Υ Α Ο Υ” φαίνεται σε φωτογραφίες. Χαλάστηκα από τις εγκαταστάσεις στο χόστελ, που μικρή σχέση έχουν με αυτό που το χόστελ “λέει” στην “αυτοπαρουσίασή” του στο hostelbookers.com. Ο κοιτώνας έχει μεν συσκευή air-condition, αλλά δεν δουλεύει κανονικά, γενικά ο κοιτώνας είναι... μετά βίας ανεκτός, ενώ δεν έχει ούτε ασύρματο ίντερνετ, κάτι που για μένα, για λόγους με τους οποίους δεν θα σας κουράσω, είναι ΠΟΛΥ σημαντικό. Χαλάστηκα από την απόσταση μέχρι την παραλία. Είναι μία τεράστια ευθεία, που μπορεί να είναι “μόνο” 3-4 χιλιόμετρα, όμως έχεις την αίσθηση ότι... είσαι σε έναν κυλιόμενο διάδρομο, στον οποίο περπατάς κόντρα, κάνοντας τρία και τέσσερα βήματα μέχρι να προχωρήσεις πραγματικά ένα βήμα μπροστά. Χαλάστηκα από το νότιο κομμάτι της παραλίας. Το χρώμα της θάλασσας είναι όπως το περιγράφουν οι ταξιδιωτικοί οδηγοί, δηλαδή είναι τέτοιο που σε κάνει να θέλεις να σκίσεις το εισιτήριο της επιστροφής και να νοικιάσεις δια βίου μία από τις αμέτρητες “καμπάνιας” δίπλα στη θάλασσα, όμως... δεν μπορείς να χαρείς βόλτα στην παραλία. Κάθε μερικά μέτρα είτε έχει βράχια, είτε συρματοπλέγματα, επειδή όλη η παραλία έχει δοθεί σε ιδιώτες που έχουν στήσει επιχειρήσεις. Χρειάζεται να αφήνεις την παραλία, να επιστρέφεις στον άχαρο δρόμο, να περπατάς καμιά κατοστάρα μέτρα, και να το κόβεις πάλι αριστερά, ζητώντας μάλιστα και άδεια από τα άτομα στη ρεσεψιόν της επόμενης επιχείρησης για να περάσεις και να πας στην παραλία. Είναι σαν να βλέπεις την αγαπημένη σου ταινία, όμως κάθε πέντε λεπτά να πέφτουν διαφημίσεις. Από ένα σημείο και μετά, σιχτιρίζεις το κανάλι, τις εταιρείες που διαφημίζονται, ΚΑΙ την ταινία... Χαλάστηκα από την πόλη. Δεν ήρθα για την πόλη, όμως χρειάστηκε να πάω για να πάρω τηλέφωνο τους δικούς μου και να κανονίσω τα της μετακίνησής μου στην Πλάγια ντελ Κάρμεν. Περίμενα να είναι “τίποτα το ιδιαίτερο”, όμως... αποδείχθηκε πιο άσχημο το Τουλούμ ακόμη και από το οικτρό Παλένκε (αναφέρομαι φυσικά στο σύγχρονο Παλένκε, και όχι στο αρχαίο). Χαλάστηκα από τις τιμές στην πόλη. Υπάλληλος ενός ΟΧΧΟ (αλυσίδα μίνι-μάρκετ που τη λατρεύω για πολλούς λόγους), μου εξήγησε με πολλή υπομονή γιατί οι τιμές στο συγκεκριμένο ΟΧΧΟ είναι οι ψηλότερες στη χώρα. I saw his point, αλλά έστω κι έτσι, σε κανέναν δεν αρέσει να πληρώνει χρυσάφι κάτι που μία μέρα πριν αγόρασε με τα μισά χρήματα, το ίδιο προϊόν, σε κατάστημα της ΙΔΙΑΣ αλυσίδας...
Κάπου εδώ διακόπτω το... ρεσιτάλ επίδειξης γκρινιάρικης διάθεσης (αν και στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για γκρίνια... Ήρθα στο Τουλούμ ΠΟΛΥ θετικά προδιατεθειμένος), και περνάω στα θετικά... Τα παιδιά που δουλεύουν στο χόστελ μου είναι χρυσάφι, και έμεινα δεύτερο βράδυ μόνο και μόνο επειδή μου άρεσε η παρέα τους, και η συμπεριφορά τους απέναντί μου. Δίπλα στο χόστελ υπάρχει ένα σούπερ μάρκετ με τιμές στα καρπούζια που μου θύμισαν Ελλάδα την εποχή που πήγαινα ακόμη Δημοτικό! Το βράδυ κοιμήθηκα καλά, μια και μετά από 12 συναπτές ώρες λειτουργίας, το air-condition επιτέλους είχε αρχίσει να... δικαιολογεί την παρουσία του στο δωμάτιο. Και last but not least, σήμερα πέρασα την ημέρα στον αρχαιολογικό χώρο (λιγότερο) και στο βόρειο κομμάτι της παραλίας... Τρεις τελείες... Άλλες τρεις... Τρεις ακόμη... Να συνεχίσω; Ο αρχαιολογικός χώρος ανταποκρίθηκε ΠΛΗΡΩΣ στις μεγάλες προσδοκίες μου. Οι πυραμίδες και τα λοιπά κτήρια είναι μεν... ταπεινά, σε σύγκριση με εκείνα στο Τσιτσέν Ιτσά και στο Παλένκε, όμως από θέα... Η χαρά του φωτογράφου... Τα κτίσματα που έχουν σωθεί είναι τα περισσότερα σε απόσταση αναπνοής από την άκρη των βράχων, με την παραλία στα 25-30 μέτρα κάτω, και με την θάλασσα να “παίζει” μεταξύ τιρκουάζ και βαθύ γαλάζιου... Φοίνικες παντού, μικροί κάκτοι, πολύχρωμα λουλούδια, πεταλούδες, κίτρινες και στο χρώμα του κεχριμπαριού, και φυσικά ιγκουάνα, πολλά, μερικά μεγάλα, να σουλατσάρουν δεξιά-αριστερά, και να... ποζάρουν για χάρη μας. Κόσμος πολύς, “λιώσε για να με θυμάσαι” ζέστη, και... λουόμενοι να πλατσουρίζουν στην θάλασσα μπροστά από ένα μικρό κομμάτι αμμουδιάς, εντός του αρχαιολογικού χώρου... Επαναλαμβάνω: η χαρά του φωτογράφου... Με έπιασα να σκέφτομαι τι θα έλεγαν οι Μάγια αν γινόταν κάποιο... μπέρδεμα με τον χωροχρόνο, ξυπνούσαν ένα πρωί, κι έβλεπαν την πόλη τους να έχει καταληφθεί από ορδές ασπρουλιάρηδων με ξανθό μαλλί... Χμμμ...
Μετά τον αρχαιολογικό χώρο, βόλτα στην παραλία. Στο βόρειο κομμάτι μπορείς να περάσεις σχεδόν 20-25 λεπτά περπατώντας στην αμμουδιά, χωρίς διακοπή, χωρίς αδιέξοδο λόγω βράχων, χωρίς να βρεις μπροστά σου συρματοπλέγματα. Δεν είναι και... Γκόα, Ινδία, στην οποία μπορείς επί ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ να περπατάς στην αμμουδιά και να καλύπτεις αποστάσεις ολόκληρες μεταξύ παραλιακών χωριών, όμως... από το τίποτα, 20-25 λεπτά είναι “κάτι”. Της βουτιάς στη θάλασσα δεν είμαι πολύ-πολύ, όμως έτσι όπως έβλεπα το τιρκουάζ χρώμα της, ψήθηκα... Άφησα τα πράγματά μου στη ρεσεψιόν ενός ξενοδοχείου (ευγενικότατος ο υπάλληλος, ούτε καν χρήματα μου ζήτησε), και την έκανα τη βουτιά... Έμεινα μέσα μέχρι που... αυλάκιασε το δέρμα στα δάκτυλά μου... Το νερό είχε τέλεια θερμοκρασία, κύμα όσο χρειάζεται για να σε πηγαίνει λίγο πέρα-δώθε, χάζι στην παραλία, παράξενα πουλιά να πετάνε σε ζευγάρια λίγο πάνω μας, αργά, φοίνικες παντού στην παραλία, όνειρο... Όνειρο... Με τα πολλά, βγήκα κάποια στιγμή, όμως πάνω στη βόλτα, λίγο αργότερα, βρήκα ένα λιγότερο busy κομμάτι της παραλίας, με ένα παλούκι καρφωμένο στην άμμο, ψηλό, με μία σημαία στην κορυφή, που έλεγε ότι στην παραλία υπήρχε ναυαγοσώστης. Πήδηξα, πέρασα τη ζώνη της τσάντας που είχα μαζί μου γύρω από το παλούκι, τσέκαρα ότι δεν είναι εύκολο να το ξεριζώσει κανείς, γενικά... ασφάλισα την τσάντα όσο καλύτερα μπορούσα (από τα αρνητικά τού να ταξιδεύεις μόνος... Πρέπει μονίμως ΕΣΥ να φροντίζεις για την ασφάλεια των πραγμάτων σου, ειδικά σε παραλίες στις οποίες το ρίσκο είναι ακόμη μεγαλύτερο, μια κι έχεις το μειονέκτημα να είσαι στο νερό), και όρμηξα για δεύτερη βουτιά... Μην τα ξαναγράφω... Τρεις τελείες και τα σχετικά...
Ακόμη όμως και η σημερινή ΣΟΥΠΕΡ μέρα, είχε τη “χαλάστηκα” πλευρά της... Είχαμε κλοπή στο χόστελ... Μία παρέα έξι Ισπανών (κάνουν μπαμ με τα θθθ τους) λέει ότι τους έκλεψαν από το δωμάτιο μία κάμερα, ένα κινητό, και την “μπανάνα” μίας κοπέλας. Δεν έχω λόγους να αμφιβάλω, αν και η ιστορία τους “μπάζει” από πολλές πλευρές. Ήρθε η αστυνομία, ο ιδιοκτήτης του χόστελ έκανε καταγγελία για κλοπή, και... τρέχα βρες... Όπως είπα στα παιδιά που δουλεύουν εδώ, ΤΟ αρνητικό του συγκεκριμένου χόστελ είναι ότι κάποιος δεν χρειάζεται να περάσει από τη ρεσεψιόν για να πάει στον χώρο που είναι τα δωμάτια. O sea, δηλαδή, με άλλα λόγια, ο καθένας μπορεί να... ξεγλιστρήσει, να πάει στο πίσω μέρος, και να... δεν ξέρω... κάνει, ή τουλάχιστον να δοκιμάσει να κάνει, ό,τι θέλει. Στο χόστελ στη Μέριδα, με το που πήγα, ο Βενεσολάνος ιδιοκτήτης με έβαλε να φορέσω ένα πράσινο χάρτινο “μπρασελέ” στον δεξιό καρπό. “Για λόγους ασφαλείας”, μου είπε. Δε μου άρεσε, με εκνευρίζουν αυτά τα “μπρασελεδάκια”, σαν... σφραγίδα στο μπούτι αγελάδων μού φαίνονται, όμως... η αλήθεια να λέγεται, από την είσοδο του χόστελ στη Μέριδα δεν περνούσε κουνούπι...
Ναι μεν, αλλά λοιπόν... Ναι μεν είδα στο Τουλούμ αυτά που πάνω-κάτω περίμενα, έναν εντυπωσιακό αρχαιολογικό χώρο, μία πραγματικά εξωτική παραλία, όμως χαίρομαι που αύριο φεύγω (πηγαίνω στην Πλάγια ντελ Κάρμεν), και σκέφτομαι ότι στο Τουλούμ θα επιστρέψω κάποια μέρα ΜΟΝΟ με παρέα, και ΜΟΝΟ με περισσότερα χρήματα στην τσέπη, προκειμένου να περάσω(ουμε) τα βράδια σε “καμπάνια” δίπλα στη θάλασσα, και όχι σε χόστελ “κοντά” (hardly) στη θάλασσα, πόσο μάλλον σε χόστελ, ή ακόμη και σε τετράστερο ξενοδοχείο στο κέντρο του Τουλούμ, ΑΝ μπορεί κανείς να πει ότι το Τουλούμ έχει κέντρο... Έχει ξενοδοχεία, ρεστοράν, και μαγαζιά με αναμνηστικά, δεξιά και αριστερά από εθνική οδό, κι όπως ακριβώς γράφουν οι ταξιδιωτικοί οδηγοί, έχεις την αίσθηση ότι είσαι όχι σε μία πόλη σε απόσταση μόλις 6-7 χιλιομέτρων από “πιο εξωτική δεν γίνεται” παραλία, αλλά σε... σταθμό ανεφοδιασμό νταλικών...
Σήμερα είναι η 95η μέρα από την έναρξη του ταξιδιού (είχα... ελεύθερο χρόνο μέσα στη θάλασσα, και τις υπολόγισα). Άρχισα να χαμογελάω όταν έβγαλα το νούμερο... Lo que pasa es que, κάθε φορά που ταξίδευα (και ταξίδευα αρκετά) ζήλευα (με την καλή έννοια) άτομα που συναντούσα και μου έλεγαν ότι ήταν στον δρόμο επί ενάμιση μήνα, δύο μήνες, τρεις μήνες... Εγώ πάντα ήμουν σε άδεια από τη δουλειά, δύο-τρεις εβδομάδες, μέχρι και 26 μέρες με κάτι... μαγικά μαθηματικά που έκανα, “εκμεταλλευόμενος” την ανεκτικότητα του πρώην αφεντικού μου, έχοντας αποφύγει να πάρω ρεπό επί ενάμιση μήνα, κι έχοντας “κρατήσει” εκείνα τα ρεπό για να τα κολλήσω στις ημέρες αδείας... Να που σήμερα εγώ είμαι εκείνος που λέει σε άλλους “έχει πάνω από τρεις μήνες που ταξιδεύω”, κι είναι άλλοι εκείνοι που λένε “μακάρι μία μέρα να έχω κι εγώ την ευκαιρία να ταξιδέψω για περισσότερο από 2-3 βδομάδες”... Κάποια στιγμή θα βρεθώ πάλι στη θέση τους, όμως μέχρι τότε... μέχρι τότε...


“Τα λέμε” από Πλάγια, ή “Πλάτζα”, που λέει και η Ρακέλ, η Αρχεντίνα που δουλεύει εδώ...


Α! Γαμώτο... Μία μέρα πριν έρθω εγώ, προχθές δηλαδή, ήταν εδώ δύο κοπέλες από Αθήνα, μία Λίτσα και μία Έφη. Στο τσακ δεν της πέτυχα... Πλάκα θα είχε!

 

[go2dbeach]

Περιμενα να διαβασω τα απιστευτα για την Τουλουμ και ξαφνιαστηκα στην αρχη διαβαζοντας οτι χαλαστηκες. Μετα καταλαβα οτι εμεινες στο Tulum pueblo αφυ λες οτι περπαταγες 4 χιλιομετρα τον καθετο δρομο για την παραλια και χρειαζοσουν και a/c.
Δημητρη μου απο Τουλουμ ειναι η παραλια οτι αξιζει - εκτος του αρχαιολογικου χωρου φυσικα. Ολο αυτο που περιγραφεις στην αρχη σαν σταθμο ανεφοδιασμου φορτηγων (και συμφωνω μαζι σου) ειναι το χωριο πανω στον κεντρικο δρομο. Τα δε συρματοπλεγματα και βραχια που εμποδιζουν την προσβαση στην παραλια δεν ξερω σε ποιο σημειο τα ειδες. Αν θυμαμαι καλα καπου στο Zamas cabanas ειχε βραχια..Παντως αρκετα νοτιοτερα απο το σημειο που βγαινει ο κεντρικος δρομος του χωριου στην παραλια και που κατευθυνθηκα εγω , δεν υπηρχε κατι τετοιο.Η προσβαση ηταν εντελως ελευθερη και η παραλια ατελειωτη.Και φυσικα οσο πιο νοτια προς τα ορια του Sian Kaan , τοσο καλυτερα.
a/c δε θα χρειαζοσουν αν εμενες σε μια campana στην παραλια - εννοω αυτες τις καλυβες με αιωρα για κρεβατι που εμεινα κι εγω και που εβρισκα και με 4 ευρω τη βραδια. Μονο που δεν εχουν ρευμα το βραδυ , κατα τα αλλα ειναι απιθανες , πανω στο κυμα και με δροσερο αερακι το βραδυ!
Καταλαβαινω οτι δεν εχουμε τα ιδια γουστα , ουτε σε ενδιεφερε να μεινεις στην παραλια. Απλα τα γραφω ολα αυτα γιατι καποιος που διαβαζει μπορει να αποτραπει απο το να παει στην Τουλουμ , ενω ξαναλεω οτι η Τουλουμ (παραλια) με τις ξυλοκαλυβες της ειναι το καλυτερο μερος που εμεινα στο Γιουκαταν.

 

[mpiftex]

Δημήτρη κρίμα δεν γνώρισες τον τύπο που σου λέω στο Campeche, μιλάμε για τρομερή μορφή. Τα 2/3 της βάρδιας του τα πέρναγε στην αιώρα και το υπόλοιπο 1/3 στον υπολογιστή! Σαν να τον φέραν από το Λάος ή από κάποιο χωριό της Ικαρίας! Χαλαααράαα!

Στην παραλία στο Tulum δεν κατάλαβα σε πιο σημείο τα συνάντησες αυτά. Μετά τον αρχαιολογικό χώρο πας από το δρόμο προς το νότο για κανένα 5λεπτο και μετά μπορείς να μπεις στην παραλία στα αριστερά σου. Η παραλία αυτή είναι αρκετά μεγάλη σε μήκος (1-1,5χλμ) και οι καμπάνες είναι πιο ψηλά, δεν ενοχλούν.. Τουλάχιστον στο κομμάτι μετά τα αρχαία, αν πας πολύ νότια που έχει στηθεί μια "zona hotelera" δεν ξέρω πως είναι. Πιθανότατα εκεί να είναι όπως τα λες! Όσο για την πόλη του Tulum, ο κεντρικός δρόμος είναι όντως χάλια αλλά μπες 1-2 δρόμους πιο μέσα (κυρίως στη βόρεια πλευρά) και είναι άλλος κόσμος!! Δεν είναι παλιά πόλη σαν το Βαγιαδολίδ ή τη Μέριδα αλλά είναι γεμάτο με μικρά σπιτάκια, μαγαζάκια με τους μαγαζάτορες να κάθονται στα πεζοδρόμια! Στο γηπεδάκι της πόλης πέτυχα "αγωνιστική" ποδοσφαίρου με ομάδες γυναικών! Έκατσα και είδα 2 αγώνες (30λεπτους)! Γενικά δεν το πίστευα πως ένα δρόμο πέρα από τον κεντρικό είναι άλλη πόλη!!
Για όποιον δεν ξέρει η Tulum είναι ξακουστή για τις κλοπές! Κυρίως στην παραλία, σε κόσμο που κάνει μπάνιο έχοντας αφήσει τα πράγματα στην παραλία και στις φτηνές καμπάνες στην παραλία που μπορεί για κατούρημα να πας και 3 λεπτά αργότερα να έχουν μπει μέσα και να σε έχουν κλέψει!! Γι'αυτό φαντάζομαι και ο Δημήτρης έπαιρνε (σωστά) τα μέτρα του όταν έμπαινε στη θάλασσα.

Πριν 3-4 μήνες στο Nomadas δεν είχε μπρασελέ!! Αν είχε θα με ενοχλούσε και'μένα. Μάλλον θα το βάλαν τώρα με την πισίνα για να μην μπαίνουν άσχετοι να κάνουν μπάνιο!

Άντε Δημήτρη, περιμένω να διαβάσω την άποψη σου και για Πλάγια!! Εμένα μου φάνηκε πολύ τουριστική πάντως και δεν ενθουσιάστηκα. Αν μείνεις στο Hostel Playa να δώσεις χαιρετίσματα στη γλυκύτατη κοπελίτσα από την Ουρουγουάη!! Να πας να φας πάμφθηνα στο πόδι, στα μαγαζάκια κοντά στο σταθμό των λεωφορείων. Για φωτογραφίες μην παραλήψεις να ανέβεις στο μεγάλο ξύλινο.. κατασκεύασμα στο λιμάνι!! Έχει θέα όλη την παραλία!!

 

[spor_os]

(Τι έγινε ρε παιδιά;... Που είναι το κείμενο που ανέβασα την Τετάρτη; Το είδα δημοσιευμένο δέκα δευτερόλεπτα μετά το κλικ, και τώρα... Anyhow, το ανεβάζω ξανά. Παρεμπιπτόντως, μπορεί να μου εξηγήσει κανείς γιατί η "ιστορία" μου δεν είναι πλέον μεταξύ εκείνων που "είναι σε εξέλιξη;" Όχι τίποτε άλλο, αλλά σε πρώην συναδέλφους μου είχα πει να με ψάχνουν εκεί, και τώρα με ρωτάνε γιατί σταμάτησα να γράφω...).

Επανήλθε στις ιστορίες υπό εξέλιξη.