Γουατεμάλα και... βλέπουμε

[Rosa]

Αχ, Δημήτρη, αυτοί είναι 'έρωτες'! Κρατάνε ισόβια και δεν ξεφτίζουν ποτέ.........

 

[NTINA]

Τελικά η αναμονή μου βγήκε σε καλό.
Δημήτρη απλά ένα μεγάλο ευχαριστώ,η Γουατεμάλα αποτελεί για μένα όνειρο ζωής.

 

[spor_os]

Εξαιρετική περιγραφή.
Αντέγραψα και το κομμάτι για τη Γουατεμάλα που υπήρχε στην προηγούμενη ιστορία του Δημήτρη και πλέον είναι όλα τα κομμάτια μαζεμένα εδώ.

 

[varioAthens]

Όμορφη ακούγεται η Αντίγκουα! Σε ευχαριστούμε Δημήτρη που εξακολουθείς να μας "στέλνεις" τόσο ωραίες εικόνες!

 

[getxowoman]

"Tσιμπημενη" με την αφηγηση σου. Εγω σε ευχαριστω που μπαινεις στο κοπο και σχεδον καθημερινα εχουμε ανταποκριση απο το ταξιδι σου! Ξερεις σε αυτο το φορουμ διαβαζουμε ιστοριες αφου εχει γινει το ταξιδι,λογικοτατο,αλλα σπανια εχουμε τετοιου ειδους ανταποκριση απο καποιον που βρισκεται σε ταξιδι! Συνεχισε ετσι να μας γεμιζεις με ομορφες εικονες... αληθεια τι ειναι το Quetzaltenango ;

 

[StellAnna]

"
.. αληθεια τι ειναι το Quetzaltenango ;

Η Xela όπως είναι πιο γνωστή, είναι η δεύτερη σε μέγεθος πόλη της Γουατεμάλας, μετά τη Γουατεμάλα Σίτυ. ΄Εχει περίπου 300 χιλιάδες πληθυσμό και βρίσκεται στα νοτιοδυτικά της χώρας. Το ενδιαφέρον σε αυτή την πόλη είναι πως ενώ έχει πολλά κτίρια από την εποχή της αποικιοκρατίας, και αποπνέει κι ένα στυλ εκείνης της εποχής, διατηρεί πάρα πολλές από τις παραδόσεις των Μάγιας. Κάθε πρώτη Κυριακή του μηνός, στην κεντρική πλατεία της πόλης μαζεύονται κάτοικοι των χωριών από την γύρω περιοχή, και πωλούν χειροτεχνήματα φτιαγμένα από τους ίδιους, σύμφωνα με την παράδοσή τους.

 

[Pandora]

όσα γράφεις να δεις πως φτιάχνουν τη δική μας διάθεση!

Ετσι ακριβώς, Δημήτρη!...

 

[delmem2233]

Να δούμε τι κείμενο θα βγει το σημερινό... Το γράφω στο... διαβόητο Monoloco, το μπαρ στο οποίο, σύμφωνα με τον ταξιδιωτικό οδηγό μου, ΟΛΟΙ έρχονται στην Antigua, με σχετικά δυνατή ροκ μουσική να έρχεται από τα μεγάφωνα, κάτι Αμερικάνους αριστερά μου να πανηγυρίζουν τρελά κάθε καλάθι των Celtics (ΝΒΑ play-offs, η Βοστόνη παίζει τρίτο παιχνίδι με το Ορλάντο), και δύο “Brahva” στα δεξιά μου. Que quiere decir “Brahva”? Είναι μία από τις πιο δημοφιλείς μπίρες στη Βραζιλία, στην οποία όμως παραδόξως την γράφουν “Brahma”. Ρώτησα πριν από λίγο το παλικάρι που μου τις έφερε γιατί εδώ τη συγκεκριμένη μπίρα την γράφουν “Brahva”, και μου είπε ότι εδώ είναι ισπανόφωνη χώρα (ευχαριστώ πολύ για την πληροφορία), κι ότι στη Βραζιλία μιλάνε Πορτογαλικά (κι έλεγα πρόπερσι τι στο διάολο παράξενα Ισπανικά ήταν αυτά που μιλούσαν στη Βραζιλία... Ας είναι καλά το παλικάρι που με... διαφώτισε). Απάντηση φυσικά δεν πήρα, εκτός κι αν κάποιος εξ υμών θεωρεί απάντηση αυτό που μου είπε το παλικάρι εδώ... Α! Όσο για το γιατί έχω δύο μπίρες δεξιά μου κι όχι μία, nope, δεν έχει να κάνει με το ότι (δεν) είμαι γερό ποτήρι, έχει να κάνει με το ότι από τις πέντε μέχρι τις οκτώ το απόγευμα-βραδάκι στο συγκεκριμένο μπαρ έχει “happy hour”, και στην τιμή της μίας μπίρας παίρνεις δύο... Το θέμα όμως είναι ότι μετά από πέντε γουλιές μπίρα ο yours truly αρχίζει να τα βλέπει όλα... διπλά, γι' αυτό και αναρωτήθηκα στην αρχή τι σόι κείμενο θα είναι το σημερινό...
Αισθάνομαι ότι η μοίρα παίζει μαζί μου... Πριν από τρεις ημέρες στην Πόλη της Γουατεμάλας ήρθε ένας Ουκρανός στον ξενώνα όπου έμενα, το όνομα του οποίου είναι Dimitri. Όπως έγραψα προχθές, Demetrio ήταν το δεύτερο μικρό όνομα και του ταξιτζή που έφερε τον Dimitri στον ξενώνα. Σήμερα έκανα βόλτα... γενικώς και αορίστως, χωρίς να έχω κάποιον συγκεκριμένο προορισμό, μέχρι που σκέφτηκα να ανέβω στον λόφο στα βόρεια της Antigua, εκεί όπου υπάρχει ένας μεγάλος σταυρός, κι απ' όπου φανταζόμουν ότι η θέα θα ήταν (όπως και όντως ήταν) άξια για εκατό φωτογραφίες. Όπως λοιπόν κατευθυνόμουν στο περίπου προς τα εκεί (δεν υπάρχουν πινακίδες που να σου “λένε” πώς ακριβώς πηγαίνεις στον σταυρό), είδα έναν τύπο με πολύ λευκό δέρμα και μία μεγάλη φωτογραφική μηχανή κρεμασμένη στον λαιμό. Τον σταμάτησα, τον ρώτησα αν ήξερε πώς μπορούσε κανείς να ανέβει στον λόφο, δεν ήξερε, μου είπε ότι διάβασε στον ταξιδιωτικό οδηγό του ότι είναι κάπως risky να ανέβει κανείς εκεί (επειδή στο παρελθόν έχουν συμβεί πολλές κλοπές στο μονοπάτι προς τα εκεί), του είπα “well, there is only one way to find out” (αν όντως είναι risky ή όχι), με ρώτησε αν θα έψαχνα τον δρόμο για να ανέβω, του είπα ναι, και για να μην τα “πολυλογώ” καταλήξαμε να πάμε μαζί. Πιάσαμε αμέσως την κλασική κουβέντα “where are you from?” και τα λοιπά, και ο τύπος με έκανε να σκάσω ένα τεράστιο μεν, πικρό δε, χαμόγελο, με το που μου είπε από πού είναι... Μελβούρνη... Άουτς... Αφού μπινελίκιασα την πόρνη τη μοίρα για μερικά δευτερόλεπτα, του εξήγησα ότι η Μελβούρνη είναι η αγαπημένη μου πόλη στον κόσμο, ότι αν ήταν στο χέρι μου εδώ και πέντε χρόνια θα ζούσα εκεί, και του είπα την ιστορία για το πώς το 2004 προσπάθησα να βγάλω άδεια εργασίας και παραμονής στην Αυστραλία, χωρίς όμως επιτυχία (loooong story).
Με τα πολλά, φθάσαμε στον σταυρό, στον δρόμο προς τον οποίο συναντήσαμε δύο αστυνομικούς, ενώ άλλοι δύο υπήρχαν σε απόσταση μερικών μέτρων από τον σταυρό. Χθες έγραφα για τα μέτρα που έχουν πάρει οι τοπικές αρχές τους τελευταίους μήνες για να κάνουν τουρίστες και ντόπιους στην Antigua να αισθάνονται πιο ασφαλείς. Η τοποθέτηση αστυνομικών στα μερικές δεκάδες σκαλοπάτια που οδηγούν στον σταυρό, είναι στα πλαίσια αυτών των μέτρων... Needless to say, η θέα είναι εντυπωσιακή. Στα πόδια σου έχει ολόκληρη την Antigua, και στην απέναντι πλευρά, νότια, πέρα από την πόλη, βλέπεις μία από τις “ηφαιστειοκορυφές” που... επιτηρούν από ψηλά την Antigua. Κατεβήκαμε, ανταλλάξαμε διευθύνσεις email, αποχαιρετιστήκαμε, κι έμεινα να αναρωτιέμαι πώς θα ήταν σήμερα η ζωή μου αν πριν από πέντε χρόνια, στο online points test που δίνεις πριν καν μπεις στη διαδικασία να κάνεις αίτηση για άδεια εργασίας και παραμονής στην Αυστραλία, είχα έναν μόλις περισσότερο πόντο (παίρνεις πόντους ανάλογα με... χίλιες δύο λεπτομέρειες, και μία από τις ερωτήσεις είναι αν έχεις συγγενείς στην Αυστραλία. Το “ναι” θα ισοδυναμούσε με πέντε πόντους. Πρέπει να είμαι ο μόνος Έλληνας που δεν έχει κανέναν συγγενή στην Αυστραλία... Περασμένα-ξεχασμένα...).
Antigua... ίσως συμφωνείτε μαζί μου, τα μαγαζιά που βλέπεις σε μία πόλη αποτελούν... τα δακτυλικά αποτυπώματά της, μέρος της ταυτότητάς της, της ταυτότητας των κατοίκων της. Εδώ, πέρα από τις σχολές Ισπανικών που αποτελούν σήμα κατατεθέν της πόλης, πέρα από τα travel agencies που διοργανώνουν εκδρομές τριγύρω, πέρα από τα αρκετά χόστελ, ξενοδοχεία, ξενώνες, βλέπεις πολλές, μα ΠΟΛΛΕΣ, salas de belleza. Κυρίως πρόκειται για κομμωτήρια γυναικών, όμως πρόσεξα ότι σε πολλά προσφέρουν κι άλλες υπηρεσίες, όπως μανικιούρ-πεντικιούρ, μασάζ, κι όλα όσα οι γυναίκες κρίνουν ότι χρειάζονται( για να αισθάνονται όσο το δυνατόν καλύτερα με την εμφάνισή τους. Στην περίπτωση της Antigua, η ύπαρξη ΤΟΣΩΝ salas de belleza, αρχικά προκαλεί έκπληξη, όμως αν περάσεις μία-δύο μέρες στην πόλη, βλέπεις ότι οι κοπέλες είναι πολύ κοκέτες (δεν έχω χρησιμοποιήσει ξανά αυτήν τη λέξη σε κείμενό μου, ποτέ, συγχωράτε με αν την ορθογραφία την πέτυχα ξώφαλτσα), φροντίζουν την εμφάνισή τους, το τι φορούν, τα μαλλιά τους, τα αξεσουάρ στο ντύσιμό τους, τα πάντα. Γενικά θα τις χαρακτήριζα χαριτωμένες, πολύ γλυκιές, και πολύ θηλυκές, κάτι που δεν μπορώ να “πω” για πολλές από τις τουρίστριες που κυκλοφορούν στην πόλη (μιλάει η... αρσενική προσωποποίηση της κομψότητας, ο τύπος που πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας σήμερα κυκλοφορώντας με σορτσάκι και σαγιονάρες . ΟΜΩΣ, έχω καλή δικαιολογία. Έδωσα όλα τα ρούχα μου για πλύσιμο, και φόρεσα απλά ό,τι είχε απομείνει στον σάκο καθαρό).
Διάβαζα νωρίτερα, το μεσημέρι, από ένα πολύ συμπαθητικό μαγαζί με δωρεάν ασύρματο ίντερνετ, τις “ανταποκρίσεις” ενός παιδιού (συγγνώμη που μου διαφεύγει το όνομά του), από την Κούβα, εδώ, σε αυτό το σάιτ. Διάβασα περί των εξόδων που κάνει κανείς στην Κούβα. Μετά το όποιο διάστημα περάσω στη Γουατεμάλα, τα σενάρια που παίζουν είναι δύο: είτε να “κατέβω” overland μέχρι τον Παναμά και να βάλω ένα τέλος στο ταξίδι εκεί, είτε να πάω οδικώς από τη Γουατεμάλα στο Κανκούν, κι από εκεί να πάρω το αεροπλάνο για Κούβα. Έχω κάνει το homework μου, έχω συγκεντρώσει τιμές και πιθανό μπάτζετ για τρεις εβδομάδες στην Κούβα, όμως για την ώρα μένω να απολαμβάνω τις χαμηλές τιμές της Γουατεμάλας. Με δυόμιση ευρώ έφαγα σήμερα σε ένα μαγαζί όπου βάζεις στο πιάτο σου όσο μπορείς να φας, και στην τιμή περιλαμβάνονταν φυσικά τορτίγιας, τις οποίες απ' ότι κατάλαβα εδώ χρησιμοποιούν έναντι ψωμιού, αλλά και χυμός βατόμουρο, τον οποίο κατα-απόλαυσα. Αργότερα ήπια μισό λίτρο (κυριολεκτικά) καφέ φίλτρου σε κεντρικότατο μαγαζί με ένα μόλις ευρώ (δέκα κετσάλες), κι αυτήν τη στιγμή πίνω δύο μπίρες με 21 κετσάλες, δηλαδή δύο ευρώ, στο πιο in μπαρ της Antigua, εκεί δηλαδή όπου θα περίμενε κανείς οι τιμές να είναι κάπως τσιμπημένες. Χθες το βράδυ δε, σε στιλάτο μαγαζί με ζωντανή μουσική, η μπίρα δε μου βγήκε πάνω από 2,20 ευρώ. Με λιγότερο από ένα ευρώ πήρα το απόγευμα παγωτό και δύο empanadas con leche, λιχουδιές που μοιάζουν με τυροπιτάκια και όπως λέει και το όνομα, το γάλα είναι βασικό συστατικό τους. Χθες το βράδυ, τέλος, για να... δαμάσω τη λιγούρα που με έπιασε πριν “αποσυρθώ” οριστικά στο δωμάτιό μου, πήρα δύο κομμάτια πίτσα με 12 κετσάλες, χονδρικά 1,20 ευρώ. Δεν θέλω να ακουστώ... αποικιοκρατόφατσα και νεόπλουτος, όμως μετά τις τρεις εβδομάδες που πέρασα στις ΗΠΑ, μου αρέσει που είμαι σε μία χώρα στην οποία, αν και άνεργος (για να μην ξεχνιόμαστε), αν και όχι με κανένα συγκλονιστικό ποσό στον τραπεζικό λογαριασμό μου back home, μπορώ να ξοδεύω χωρίς να χρειάζεται να ανησυχώ και να μετράω μέχρι και το τελευταίο ευρώ.
Θα κλείσω με τούτο... Ξελογιασμένος δηλώνω από την Antigua, όμως δε βλέπω την ώρα να πάω στη Xela. Δε βλέπω την ώρα να αρχίσω μαθήματα (Δευτέρα πρωί), ίσως όμως ακόμη περισσότερο δε βλέπω την ώρα να μπω σε ένα δωμάτιο που θα είναι “μου” για τρεις (τουλάχιστον) εβδομάδες, να βγάλω όλα τα πράγματά μου από τον σάκο, να πάω στο γωνιακό μίνι-μάρκετ και να αγοράσω απλά καθημερινά πράγματα, σαμπουάν για παράδειγμα, δε βλέπω την ώρα να βρω ένα καφέ που θα κάνω “Central Perk” μου (“Φιλαράκια”), στέκι μου όσο θα είμαι στη Xela, δε βλέπω την ώρα να πω “buenas” στον μαγαζάτορα στη γωνία, τον οποίο θα βλέπω όπως θα περνάω κάθε μέρα από το μαγαζί του, στον δρόμο μου προς την κεντρική πλατεία της πόλης, όπου σκοπεύω να περνάω κανένα δίωρο την ημέρα, κάνοντας επανάληψη αυτά που θα έχω μάθει το ίδιο πρωί. Γενικά, δε βλέπω την ώρα να αισθανθώ έστω και λίγο, ελάχιστα, “ντόπιος” σε ένα μέρος. Ξέρω ότι θα είναι ψευδαίσθηση, ξέρω ότι κατά 99,9% δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσω τον τίτλο του “local” στη Xela (εκτός κι αν συμβεί κάτι... συγκλονιστικό και καταλήξω να περάσω εκεί ΠΟΛΥ καιρό), όμως... οι ψευδαισθήσεις δεν είναι απαραίτητα κακές. Είναι; Δε νομίζω, εφόσον είναι αθώες και ακίνδυνες...
Όχι... Θα κλείσω με ΑΥΤΟ, που το έχω στο μυαλό μου από την πρώτα μέρα που ήρθα στη Γουατεμάλα. Τα ισπανικά πρέπει να είναι η μοναδική γλώσσα στην οποία οι άνθρωποι που τη μιλούν έχουν βρει υποκοριστική βερσιόν ακόμη και για το “τώρα”. Δε νομίζω να έχω ακούσει τη λέξη “ahora” στη Γουατεμάλα, ούτε πέρσι στο Μεξικό. Ahorita, δηλαδή, σε ελεύθερη μετάφραση στα Ελληνικά, “τώρα δα” (αν κάποιος το μεταφράζει διαφορετικά, πολύ ευχαρίστως να το ακούσω). Στη Γουατεμάλα οι γιαγιάδες δεν είναι abuelas, αλλά abuelitas. Οι κόρες όχι hijas, αλλά hijitas, και τα μαγαζιά όχι tiendas, αλλά tienditas. Αυτά τα itos-itas μπορεί να μη μου είχαν κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση, αν δεν έφερνα στο μυαλό μου τη “μέρα με τη νύχτα” διαφορά μεταξύ των ισπανόφωνων της Λατινικής Αμερικής και των Βραζιλιάνων. Ναι μεν ο Ronaldinho είναι... Ronaldinho, δηλαδή “μικρός Ronaldo”, όμως στην πλειοψηφία των περιπτώσεων οι Βραζιλιάνοι κάνουν... τον λόφο ολόκληρη οροσειρά. Τα πάντα είναι -ao (με tilde πάνω από το a), δηλαδή -άρα. Για παράδειγμα, έχασα τον λογαριασμό από τα μικροσκοπικά γωνιακά μαγαζιά σε πολλές βραζιλιάνικες πόλεις, ή ακόμη και στην ύπαιθρο, στη μέση του πουθενά, μαγαζιά τα οποία είχαν ταμπέλες που τα αυτοπροσδιόριζαν ως “esquinao”, δηλαδή “γωνιάρα”, “γωνιακό μαγαζί”. Μπορεί να ήταν μία... τρύπα, ένα μαγαζί όχι μεγαλύτερο από ενάμιση τετραγωνικό μέτρο στο οποίο ο πωλητής με το ζόρι χωρούσε, αυτός και ένα μάτσο μαστίχες, τσιγάρα, πατατάκια, όμως το -ao... -ao... Χωρίς να το έχω σπουδάσει το αντικείμενο, έχω την αίσθηση ότι έχει να κάνει με το μέγεθος της Βραζιλίας, κι ίσως με την έμφυτη( τάση των Βραζιλιάνων να υπερβάλουν, να ζουν τα πάντα στο μάξιμουμ, σε αντίθεση με τους πιο συντηρητικούς ισπανόφωνους σε όλη τη Λατινική Αμερική, ακόμη και στο Μεξικό, το οποίο από πολλές απόψεις θεωρείται “ηγέτιδα δύναμη” της Λατινικής Αμερικής (ειδικά από τη στιγμή που η οικονομία της Αργεντινής εξακολουθεί να έχει τα χάλια της...).
Μόλις διάβασα τι έγραψα... Ή αυτά που έγραψα βγάζουν όντως νόημα, ή οι δύο μπίρες που κατέβασα έχουν επηρεάσει ΠΟΛΥ την κρίση μου...


Ραντεβού αύριο, με τις τελευταίες εντυπώσεις από την Antigua. Nos vemos!

 

[Rosa]

Τι καταπληκτική αφηγησao και σήμερα! Τρελαίνομαι για όλες αυτές τις χιλιάδες λεπτομέρειες που από άλλους θα περνούσαν απαρατήρητες, αλλά δίνουν μια τόσο ολοζώντανη εικόνα!
(το ξέρω ότι ζητάω πολλά, αλλά αν μπορούσα να δω και τη θέα της Antigua από το λοφάκι.....πού ξέρεις, μπορεί να βρεις και κανέναν Dimitri με φωτογραφείο στην πόλη...)

 

[StellAnna]

Μου άρεσαν πολύ όσα έγραψες. Δεν ξέρω αν ήταν αποτέλεσμα της μπύρας ή όχι, το θέμα είναι πως όλα αυτά είναι απολύτως αληθινά και δίνουν ακριβώς την εικόνα της Αντίγουα. Συνέχισε έτσι. Σε λίγο, όπως πας, θα με κάνεις να ξαναπάρω το αεροπλάνο και να φτάσω εκεί το συντομέρο δυνατόν.

 

[Dorotija]

κι εμενα μου αρεσε η αφηγησita με ολες τις χιλιες δυο μικρες μα διαφωτιστικες λεπτομερειες!
Ελπιζω να πινεις συχνα και να γραφεις συχνοτερα!

 

[go2dbeach]

Διαβαζω τις ανταποκρισεις σου και δεν το πιστευω οτι εφτασα μεχρι τα συνορα Μπελιζ-Γουατεμαλα και δεν τα περασα! Γιατι μα γιατι να μην ειχα 5-6 μερουλες παραπανω αδεια
Τελος παντων , ημουνα σιγουρη οτι θα 'τσιμπηθεις' με την Αντιγουα , ρουφαω κυριολεκτικα τις εικονες που μας στελνεις!
Ανταποκριση en vivo απο Γουατεμαλεζικο μπαρακι εχω τρελαθει!!