Γουατεμάλα Ελ Σαλβαδόρ Νικαράγουα Γουατεμάλα-Ελ Σαλβαδόρ-Νικαράγουα: Γυρνώντας ανάμεσα σε λίμνες και ηφαίστεια

[Earth Citizen]

Τι απέγινε άραγε αυτή η ιστορία, οεο;
Περιλαμβάνει και κάποια ιδιαίτερα μέρη και θέλουμε να μάθουμε κι άλλες πληροφορίες

 

[Nick_St]

Τι απέγινε άραγε αυτή η ιστορία, οεο;
Περιλαμβάνει και κάποια ιδιαίτερα μέρη και θέλουμε να μάθουμε κι άλλες πληροφορίες

Μεγάλο ρισπέκτ που θυμήθηκες την ιστορία μετά από ένα 9μηνο, την είχα ξεχάσει και εγώ ο ίδιος! Είχα μείνει και πριν το καλύτερο σημείο, την ανάβαση στο Ακατενάνγκο, αδικαιολόγητο θα με χαρακτήριζα. Πιάνω δουλειά και υπόσχομαι σιγά σιγά να ανεβάσω τα επόμενα μέρη και να τελειώσω την ιστορία!

 

[Earth Citizen]

Μεγάλο ρισπέκτ που θυμήθηκες την ιστορία μετά από ένα 9μηνο, την είχα ξεχάσει και εγώ ο ίδιος! Είχα μείνει και πριν το καλύτερο σημείο, την ανάβαση στο Ακατενάνγκο, αδικαιολόγητο θα με χαρακτήριζα. Πιάνω δουλειά και υπόσχομαι σιγά σιγά να ανεβάσω τα επόμενα μέρη και να τελειώσω την ιστορία!

Να σαι καλά, δεν μου ήταν κόπος

Ε μα όντως στο καλύτερο το άφησες. Μου έχει μπει λίγο το μικρόβιο για Γουατεμάλα οπότε καταλαβαίνεις...
(Και για Cerro Negro στη Nicaragua, δεν ξέρω αν πήγατε, μη δώσεις spoiler αν δε θες)

 

[Nick_St]

Ημέρα 3η - Volcan Acatenango

'Ξύπνα, είσαι έτοιμος;' μου αποκρίνεται ο Κώστας πριν καλά καλά ανοίξει το μάτι, 'Όχι! Γιατί, είσαι εσύ;' του απαντάω κατευθείαν. Και κάπως έτσι πεταγόμαστε αμφότεροι από τα κρεβάτια λοιπόν για να φτιάξουμε τα πράγματα για την ανάβαση στο ηφαίστειο. Ποια πράγματα βέβαια; Σάμπως είχαμε και τίποτα; Η φίλτατη ρεσεψιονίστ μας είχε ενημερώσει από το προηγούμενο βράδυ ότι πρέπει να είμαστε συγκεντρωμένοι στις 09:00 έξω από το χόστελ για να φύγουμε με το βανάκι, οπότε θα έπρεπε να υπολογίσουμε το χρόνο που χρειαζόμαστε για να φτιάξουμε τους σάκους και να δανειστούμε/αγοράσουμε ότι μας λείπει.

Ανεβαίνουμε ταράτσα να φάμε τιμιότατο πρωινό pancakes ή αλλιώς πανκέκε όπως τα λένε οι ντόπιοι με ακόμα πιο τίμια θέα το ηφαίστειο Agua. Κι αφού γέμισαν οι μπαταρίες, πάμε που λέτε στη ρεσεψιόν κατά τις 08:00 να δούμε τι διαθέτει το κατάστημα για την ανάβαση, γιατί εμείς όπως καταλάβατε ήμασταν με αθλητικά σπορτέξ, σορτσάκια και αμάνικα. Αρχίζει τις ερωτήσεις η νεαρή γουατεμαλτέκα του φροντ δέσκ, εμείς σε ρόλο ΚΚΕ απαντούσαμε αγέρωχοι. Μπουφάν έχετε; Όχι. Σκούφους έχετε; Όχι. Γάντια έχετε; Όχι. Εσλίπιν μπαγκ έχετε; Όχι. Ε τι στο διάολο έχετε; 'Μια καρδιά έχω μόνο μια καρδιά που για σένα κλαίει κάθε βραδιά' της απαντάει ο Κώστας που τη φλέρταρε από την προηγούμενη μέρα, αλλά δεν έδειχνε να συγκινείται ιδιαίτερα η δεσποινίς από το ελληνικό πεντάγραμμο και τη Χαρούλα την Αλεξίου. Μην τα πολυλογώ, νοικιάσαμε για λίγα κετζάλ ότι υπήρχε και δεν υπήρχε διότι πάνω στο ηφαίστειο έναν ψόφο θα τον είχε και η επόμενη αποστολή μας ήταν να τα χωρέσουμε όλα αυτά σε ένα μικρό backpack. Βάλε βγάλε ξαναβάλε, καταφέραμε να είμαστε απίκο την καθορισμένη ώρα.

Συναντάμε και γνωρίζουμε όλο το team της ανάβασης, αρκετοί Αμερικανοί όλοι τους από Σικάγο, ένας τιτάνας Νεοζηλανδός, δύο ομορφούλες Αυστραλέζες και μία Γερμανίδα που έκαναν όλες solo backpacking εις τας Κεντρικάς Αμερικάς, μία συμπαθέστατη 35άρα Γουατεμαλτέκα που ήρθε με τον 14χρονο γιο της και τον Νιγηριανοαμερικανό σύντροφο της. Ήταν 6 Δεκεμβρίου, γιόρταζα αλλά δεν το πήρα και πολύ χαμπάρι βέβαια αφού ο Efosa o νιγηριανοαμερικάνος δε σταμάτησε να με φωνάζει Giannis σε όλη τη διαδρομή. Να του χαλάσω εγώ χατίρι; Γιάννης, λοιπόν για χάρη του Αντετοκούνμπο. Κάνοντας ένα γρήγορο σκανάρισμα στην ομάδα αντιλήφθηκα ιδιαιτέρως εύκολα ότι ήμουν ο πιο βαρύς και θα τους κυνηγάω να τους φτάσω σε όλη την ανάβαση.

Ξεκινάει το βανάκιον από το κέντρο της Αντίγουα και από τα 1600μ. περίπου υψόμετρο θα κάναμε μία διαδρομή ώστε να φτάσουμε στο σημείο εκκίνησης της ανάβασης από τα 2450μ. περίπου. Γύρω στα τρία τέταρτα η συγκεκριμένη διαδρομή, διάστημα ικανότατο για να βγει off ολόκληρη η ομάδα αφού ο οδηγός δεν έδινε χαμπέρι πουθενά. Γενικά οι οδηγοί εκεί είναι σε mood 'Στροφή; Ας πατήσω λίγο γκάζι. Αχνοφαίνεται ράμπα στον ορίζοντα; Ας πατήσω ακόμα περισσότερο γκάζι.', είναι και οι δρόμοι που δεν είναι δα και Autobahn, δε θέλει και πολύ να αρχίσει κάποιος τα emecalm.

Φτάνοντας στο ξέφωτο-σημείο εκκίνησης του hike κατά τις 10:00 λαμβάνουμε τις απαραίτητες οδηγίες ασφαλείας από τους οδηγούς μας Johani και Moises, απολαμβάνουμε λίγο τη θέα και προμηθευόμαστε από έναν πάγκο μιας γιαγιάκας χαρτιά υγείας, φακούς κεφαλής και ότι άλλο μπορεί να χρειαζόταν στη συνέχεια. Οι άλλοι δηλαδή, γιατί εμένα με είχε πιάσει το σύνδρομο του Homo Ellinaras και έλεγα άι μωρέ σιγά που θα χρειαστούν όλα αυτά, περιττά είναι. Εδώ να πω ότι εμείς δεν είχαμε την παραμικρή ιδέα για τον βαθμό δυσκολίας της ανάβασης και τι σημαίνει 4000μ. υψόμετρο. Και να πω ότι δεν είχαμε χρόνο στην Ελλάδα να προετοιμαστούμε; Είχαμε να φαν κι οι κότες, αλλά αφού αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε την άχαστη τακτική 'στα κουτουρού' και δε θέλαμε να παρεκκλίνουμε από το σχέδιο. Ξεκινάει η αρμάδα για την κορυφή! Vamos!

Οι Αυστραλέζες έβαλαν τούρμπο από την αρχή και έφυγαν μπροστά, οι Αμερικάνοι έλεγαν τις εμπειρίες τους από crossfit και μαραθωνίους και εμείς είχαμε μείνει πίσω να λέμε με τον Moises για το πόσα ντελίβερι κάνει ο Έλληνας φοιτητής που προετοιμάζεται να ανέβει κορυφή 4000 μέτρων. Η κλίση του εδάφους σε συνδυασμό με τη μορφολογία του καθιστούν την ανάβαση σχετικά δύσκολη οπότε κάθε 15-20 λεπτά κρίνεται αναγκαία μία ολιγόλεπτη στάση. Το μοτίβο της ανάβασης ήταν το εξής: Μόοοοισες Una pausa! - Διάλλειμα - Cinco minutos mas!. Λίγο το τοπίο, λίγο το πρωτόγνωρο της όλης φάσης, λίγο η κουβέντα, η αλήθεια είναι πως ξεχνιέσαι και δεν σκέφτεσαι τόσο την κούραση. Επίσης, χαρήκαμε και οι δύο πάρα πολλοί τις συζητήσεις που κάναμε με τα υπόλοιπα παιδιά! Να μας λένε τόσο ωραίες ιστορίες από μακρινά ταξίδια που τα έκαναν σε μικρή ηλικία, να βλέπεις την Αυστραλή να χει γυρίσει όλο το κόσμο στα 21 της, όμορφα πράγματα, όχι ότι δεν τα ξέραμε, αλλά όταν βλέπεις πολλούς τέτοιους backpackers, πραγματικά χαίρεσαι να τους ακούς!

Ο καιρός αγέρωχος και ασυγκίνητος, ήταν συνεχώς σε mood αναποφάσιστης Ελληνίδας, φορούσες πολλά ίδρωνες, φορούσες λίγα κρύωνες, οπότε ήθελε πολύ προσοχή στα διαλλείματα με το αεράκι που φυσούσε. Κατά τη 13:00 περίπου φτάσαμε σε ένα ξέφωτο όπου οι εταιρίες είχαν στήσει κάτι μεγάλες σκηνές με κατσαρολικά και τηγάνια για να προσφέρουν φαγητό. Δεν είναι δα και το στούντιο του Πετρετζίκη, αλλά τα βασικά τα χουν οι άνθρωποι και φτιάχνουν αξιόλογο φαγάκι. Το μεσημεριανό μας μενού ήταν μπουρίτο, muffin σοκολάτα και δύο μήλα, ούτε λίγο για να μη χορτάσουμε, ούτε πολύ για να μην μπορούμε να κουνηθούμε. Είδαμε τις αυστραλέζες που έκαναν κάτι διατάσεις και λέω 'Κώστα έλα να κάνουμε κι εμείς κανα τέντωμα να το παίξουμε αθληταράδες', λαμβάνοντας μία ξεγυρισμένη απάντηση του στυλ 'σοβαρέψου ρε'.

Μετά από άλλες δυόμιση ώρες ανάβασης σε συννεφιασμένο και ομιχλώδες τοπίο, φτάσαμε εν τέλη στο camp στα 3700 μέτρα όπου θα καταλύαμε το βράδυ. Το σκηνικό ήταν αρκετά ομιχλώδες και μας ψιλό ξενέρωσε αρχικά που δεν μπορούσαμε να δούμε το ηφαίστειο Fuego απέναντι, αλλά σύντομα όλα έφτιαξαν. Το camp του Τροπικάνα αποτελείται από ένα μεγάλο κοντέινερ με κουκέτες, ένα μικρό ξύλινο σπιτάκι-κουζίνα-αποθήκη και ένα πιο απομακρυσμένο ξύλινο σπιτάκι-τουαλέτα που αν λάβουμε υπόψη το υψόμετρο, είναι ο ορισμός του 'Χέσε ψηλά κι αγνάντευε'. Ξεκούραση, καλαμπούρι, μιλήσαμε πρώτη φορά και με έναν Μεξικάνο που ήταν στο γκρουπ, δεν σας κάνω πλάκα δεν τον είχαμε πάρει χαμπάρι μέχρι εκείνη την ώρα. Ο τύπος ήταν απίστευτα ήρεμος και δεν μιλούσε σε κανέναν μέχρι που κατάλαβε ότι ξέρουμε ισπανικά και ήρθε αυτός να μας προσεγγίσει. Εν τέλει, καταρρίψαμε κάθε γλωσσικό εμπόδιο και περάσαμε αρκετά όμορφα, με το αλάνι τον Νεοζηλανδό να δίνει ρέστα με τα ισπανικά του. Ο άνθρωπος είχε κάνει μόνο δύο εβδομάδες μαθήματα στη λίμνη Ατιτλάν αλλά είχε μάθει πάρα πολλά, μεγάλο ρισπέκτ!

Το βραδινό μενού περιλάμβανε noodles, ρύζι με λαχανικά, marshmallows και άπαιχτο ρόφημα ζεστή σοκολάτα, σε παγκάκια γύρω γύρω από τη φωτιά, απολαμβάνοντας τη θέα του ηφαιστείου Fuego. Σκηνές πραγματικής μαγείας! Με τον φίλο και συνταξιδιώτη μου μοιραζόμαστε την ίδια αγάπη και τρέλα για τα ταξίδια και εκείνη την ώρα νιώθαμε πραγματικά ευτυχείς, χαρούμενοι όσο δε πάει παρά την κούραση! Μακάρι όλη μας η ζωή να ναι ταξίδια με 3 αλλαγές αεροδρομίων, γεμάτα κούραση και περιπέτεια, ταξίδια στο άγνωστο κάνοντας υπέροχες δραστηριότητες! Αυτό λέγαμε εκείνη την ώρα.

Είχε αρχίσει να νυχτώνει, η ζαλάδα του υψομέτρου είχε κάνει την εμφάνιση της ενώ κάποιο διάστημα μίλησα και με την φαμίλια που ήθελε να μου ευχηθεί για την ονομαστική μου εορτή. Όταν έμαθε δε ο πατέρας μου ότι είμαι κάπου στα 3700 μέτρα υψόμετρο πρέπει να έχασε μερικά χρόνια από τη ζωή του, αλλά του λέω 'πατέρα μην ανησυχείς, ένα αστέρι της ορειβασίας και του υψομέτρου γεννιέται σε τούτη εδώ την εκδρομή'. 'Βρε παιδάκι μου το αστέρι να γεννηθεί, εσύ τι κάνεις εκεί πάνω' τον ακούω να λέει στο ηχητικό, 'εγώ είμαι ρε πατέρα το αστέρι' του στέλνω στα καπάκια. Άλλα δύο τρία χρόνια ζωής χαμένα.

Ήταν ώρα πλέον για να πούμε καληnoches! Κλειδαμπαρωθήκαμε μέσα στο κοντέινερ, γίναμε ένα με το εσλίπινμπαγκ (πάντα με προφορά ισπανόφωνων) και κάναμε την προσπάθεια μας να κοιμηθούμε. Ένα ένα τα μέτρησα τα προβατάκια της Νέας Ζηλανδίας για να κοιμηθώ, αλλά μάταια. Η θερμοκρασία είχε φτάσει -8 περίπου, οπότε απλά έκανα υπομονή μέχρι να πάει 04:00 και να 'ρθει ο Moises για το εγερτήριο, διότι το πρόγραμμα έλεγε στις 04:30 ανάβαση για την κορυφή των 3976 μέτρων και ανατολή του ηλίου με θέα ένα ενεργό ηφαίστειο. Χαλάλι η αϋπνία είπα, η εμπειρία μετράει!

Τυπικό τοπίο διαδρομής

Το βανάκιον

Προετοιμασία για την ανάβαση

Θέα από το σημείο που ξεκινάει η ανάβαση

Πρώτο ολιγόλεπτο διάλλειμα ανασύνταξης

Πες μου ότι είσαι αμερικανοθρεμμένος χωρίς να μου πεις ότι είσαι αμερικανοθρεμμένος!

Καλώς σε βρήκαμε αγαπητό ηφαιστειάκι!

Φτάσαμε πλέον στο camp!

Που σαι μάνα να με καμαρώσεις

Υπέρτατο αλάνι Νεοζηλανδός

Τα Down Under κορίτσια

Από τις πιο συγκλονιστικές εικόνες που έχω δει ποτέ η λάβα το βράδυ!

 

[Sassenach77]

Από τις πιο συγκλονιστικές εικόνες που έχω δει ποτέ η λάβα το βράδυ!

Ντάξει.....δίνω ρέστα!!!!!

 

[evaT]

Τα σπάει η ιστορία σου, γράφεις ανάλαφρα και με τρόπο που και τα πιο μεγάλα κείμενα διαβάζονται πολύ ευχάριστα.
Τελικά όντως μοιάζει η Αντίγουα με το Τρινιδάδ της Κούβας...
Τα κτίρια, το καλντερίμι τάλε κουάλε! Εκτός από τους γαστρονομικούς πάγκους βέβαια....και τα αυτοκίνητα που χαλάνε το όλο σκηνικό. Τουλάχιστον στην Κούβα όπου συναντάς αυτοκίνητο θα είναι σακαράκα-αντίκα και δένει καλύτερα με το σκηνικό.

 

[psilos3]

Πολύ χαίρομαι που επανενεργοποιήθηκε αυτή η ιστορία, παρόλο που πρέπει να τη διαβάσω από την αρχή.