Στο τραπέζι της ρουλέτας επικρατούσε το αδιαχώρητο.
Από τον κυκλικό εξώστη ακριβώς από πάνω, χαριτωμένες Κινέζες ανεβοκατέβαζαν καλαθάκια με μάρκες στους παίκτες. Το καλαθάκι όμως που έφτασε μπροστά στην Maud Adams δεν είχε μάρκες αλλά ένα κουτάκι. Ο Ρότζερ Μουρ την παρακολουθούσε διακριτικά, ανήσυχος και όχι χωρίς λόγο. Το κουτάκι είχε μέσα σφαίρες πιστολιού. Ολόχρυσες σφαίρες με χαραγμένο πάνω τον κωδικό του : 007.
Η φωνή του κρουπιέρη με επανάφερε στην πραγματικότητα. Έπαιζα κάπου μια ώρα και έχανα ήδη 3000 δολάρια. Η θεά τύχη απόψε δεν με ήθελε. Με την γκίνια να συνεχίζεται, πόνταρα τρείς απανωτές φορές στο 13, μιμούμενος τον ήρωα του Ίαν Φλέμιγκ και αποφάσισα να σταματήσω. Έκανα νόημα στην Α-Κ που στην άλλη μεριά του τραπεζιού παίζοντας συντηρητικά στο μαύρα – κόκκινα κέρδιζε κάνα χιλιάρικο. Τουλάχιστον σαν οικογένεια θα περιορίζαμε την χασούρα, παρηγορήθηκα.
Κατευθύνθηκα στον χώρο του Bellini bar που ήταν ανοικτός κατ’ ευθείαν στο καζίνο. Το εξαμελές συγκρότημα είχε πιάσει Κουβανέζικα τραγούδια, κάθισα μόνος σε ένα τραπεζάκι σε ψηλό σκαμπό και παρήγγειλα στην πανέμορφη Κινέζα σερβιτόρα χωρίς δεύτερη σκέψη ένα Αβάνα Κλαμπ.
Τα κουβανέζικα όμως συνεχίστηκαν για τρία τέσσερα τραγούδια ακόμη και μετά το ρεπερτόριο άλλαξε.
Ζήτησα τον λογαριασμό. Στον κατάλογο το ποτό είχε 38 pataca, συν τους ξηρούς καρπούς συν το φιλοδώρημα 10% έφτασε τα 52 pataca, άφησα 60 και η Κινέζα μου χάρισε ένα πλατύ χαμόγελο.
Προσπέρασα την αίθουσα του καζίνο, ανέβηκα στο δεύτερο επίπεδο με την κυλιόμενη και η Βενετία απλώθηκε μπροστά μου. Η πλατεία San Marco ήταν γεμάτη κόσμο. Οι γόνδολες στα κανάλια έκαναν βόλτες τους πολυάριθμους τουρίστες. Ένας γονδολιέρης με φωνή τενόρου τραγουδούσε το Ο Sole mio σε ένταση που έσπαγε τζάμια. Στην Γέφυρα των Στεναγμών περίμεναν με την σειρά τα ζευγάρια για φωτογραφία και πετούσαν κέρματα στα νερά των καναλιών κάνοντας ευχές. Ο ουρανός φωτεινός με λίγα συννεφάκια αλλά τα φανάρια των δρόμων όλα αναμμένα. Τριγύρω πολυτελή καταστήματα και ρεστωράν. Μια Βενετία χωρίς ίχνος μούχλας, ξεβαμμένων τοίχων, βρώμικων νερών, μια Βενετία με φρεσκοβαμμένα κτίρια, ολοκαίνουργιες γόνδολες, πεντακάθαρα νερά, τέλεια και αποστειρωμένη και (… αλλοίμονο...) ψεύτικη.
Dubai
Ήταν 14 Φεβρουαρίου όταν από Κων/πολη πήραμε την πτήση IST-DXB της Emirates για Ντουμπάι κάνοντας μια στάση 2 ημερών καθ’ οδόν για Χονγκ Κονγκ με σκοπό να ενισχύσω (σαν καλός Χριστιανός) με τον οβολό μου την εσχάτως παραπαίουσα οικονομία του ενδόξου Εμιράτου. Το Boeing 777-200 καινούργιο, οι θέσεις ανετότατες, το φαγητό πλούσιο, το πλήρωμα ευγενέστατο, μια αεροπορική 5 αστέρων δηλαδή συν το ότι το αεροσκάφος είχε 25% πληρότητα ήγουν είχε ο κάθε επιβάτης στη διάθεσή του ολόκληρη τη συστάδα των 3 ή 4 θέσεων (για ξάπλα άμα λάχει).
Μετά το πρώτο σοκ της αίθουσας αφίξεων του αεροδρομίου – τι πολυτέλεια αυτή βρε παιδιά ! – πάμε την επομένη στα αξιοθέατα (τα Malls δηλαδή) της πόλης. Πρώτος σταθμός το πρόσφατα κατασκευασθέν και μη εισέτι πλήρως αποπερατωθέν, Dubai Mall, με σημείο αναφοράς τον πύργο Burtz Kalifa το αποκορύφωμα αυτό της τεχνικής και κατ’ άλλους της ανθρώπινης ματαιοδοξίας.
Το ψηλότερο οικοδόμημα του κόσμου έχει 828 μέτρα ύψος και 160 ορόφους, ξεπερνώντας κατά πολύ το αμέσως χαμηλότερό του κτίριο. Η φωτογράφησή του είναι δύσκολη αν δεν έχεις τους κατάλληλους φακούς και πρέπει να πάς σε μεγάλη απόσταση.
Δυστυχώς τις μέρες που ήμουν εκεί ήταν κλειστός για συντήρηση και έτσι έχασα το «The Top» το ανέβασμα δηλαδή στην κορυφή. Στο υπόγειο του Mall είναι η είσοδος για την κορυφή όπου πληρώνεις εισιτήριο 100 δηνάρια (20 ευρώ) και σου ορίζουν την μέρα και την ώρα που θα ανεβείς. Υπάρχει και fast pass για τους βιαστικούς που στοιχίζει 400 δηνάρια.
Η αρχιτεκτονική του δεν είναι αρκούντως εντυπωσιακή, η βαρύτητα στον σχεδιασμό του δόθηκε στο στατικό μέρος. Αντίθετα πολύ πιο ντιζαϊνάτο είναι το απέναντί του ξενοδοχείο Lake Hotel 63 ορόφων.
Μέσα στο Mall πολυτελή καταστήματα, χιλιάδες κόσμου, ελάχιστοι όμως κρατούσαν τσάντες με ψώνια. Αργότερα βολτάροντας βρέθηκα μπροστά σε ένα άλλο επίτευγμα της τεχνικής, ένα γιγαντιαίο τζάμι διαστάσεων 30 χ 8 m σε ενυδρείο. Το πάχος του θα ’ταν 20 πόντους. Είχα παρακολουθήσει μια ειδική εκπομπή στο Ντισκάβερι μόλις πριν 3 μήνες για αυτό το τζάμι και έτσι έμεινα να το κοιτώ εντυπωσιασμένος. Αν δεν κάνω λάθος υπάρχει ακόμη ένα παρόμοιο στην Ιαπωνία. Η υψηλή τεχνική δεν αναφέρεται στην κατασκευή αλλά στην συγκόλληση των λωρίδων τζαμιού μεταξύ τους με ειδικής επινόησης κόλλες ώστε να εξαλειφθούν (κατά 99,99 %) τα προβλήματα διάθλασης και να φαίνεται ενιαίο.
Κατά τις 3 το μεσημέρι άφησα μέσα την Α-Κ και βγήκα από το συγκρότημα. Έκανα με τα πόδια όλη την περίμετρό του, κάπου 4 χιλιόμετρα σε μιάμιση ώρα επιδιδόμενος στο αγαπημένο μου σπορ να φωτογραφίζω ψηλά κτίρια και να περιεργάζομαι εργοτάξια. Τα φαρδιά πεζοδρόμια ήταν παντελώς έρημα. Η θερμοκρασία κάτω από τον ήλιο ξεπερνούσε τους 40 βαθμούς. Εκτός από μερικές ομάδες εργατών με φόρμες και κράνη δεν συνάντησα ψυχή σε όλο τον γύρο των 4 km. Πλησίασα σε έναν μισοτελειωμένο σκελετό κτιρίου. Γρήγορα διαπίστωσα ότι οι εργασίες έχουν διακοπεί απότομα εδώ και 1-1,5 χρόνο. Δίπλα μια μεγάλη εκσκαφή για θεμελίωση έρημη. Γενικά τα μισά εργοτάξια που είδα είχαν διακόψει τις εργασίες. Με τους εργάτες απλώς αντάλλαξα ένα χαιρετισμό. Θεώρησα αδιακρισία να τους ρωτήσω για θέματα της δουλειάς τους.
Επιστρέφοντας μου είχαν δημιουργηθεί ήδη πολλές αμφιβολίες για το αν θα πετύχει το πείραμα του Ντουμπάι αν θα εξελιχθεί δηλαδή σε έναν πόλο έλξης τουριστών και ψηλού εισοδήματος επισκεπτών και μονίμων κατοίκων, ικανό να συνεχίσει να αναπτύσσεται ή έστω να επιβιώνει και χωρίς την οικονομική στήριξη του πετρελαίου.
Το μετρό δεν είχε τεθεί σε πλήρη λειτουργία. Από τους 20-25 σταθμούς που ήταν σημειωμένοι στο χάρτη λειτουργούσαν μόνον 6-7. Η διαδρομή του όμως θεαματική καθώς κινείται σε ύψος 6-8 m από το έδαφος.
Το ξενοδοχείο μας ήταν ακριβώς απέναντι από το Ιστορικό Μουσείο οπότε σκέφθηκα ότι επιβαλλόταν η επίσκεψη. Βέβαια είναι περισσότερο λαογραφικό και λιγότερο ιστορικό, μιας και η ιστορία της πόλης είναι μόλις 70-80 χρονών και η ανάπτυξή της ξεκινά την δεκαετία του 70 που ανακαλύφθηκε το πετρέλαιο.
Hong Kong
Δύο πλήρεις μέρες ήταν η παραμονή μας στο Ντουμπάι και την τρίτη το πρωί πήραμε την 7 ωρών πτήση ΕΚ 380 για Hong Kong, την οποία πραγματικά απόλαυσα. Το αεροσκάφος (777-300) πάλι σχεδόν άδειο, τα δυο φαγητά και τα ενδιάμεσα κεράσματα υπερπλήρη αλλά προπαντός η ορατότητα έξω από τα παράθυρα θαυμάσια.
Πετώντας πάνω από τον περσικό στο στενότερο σημείο του μέτρησα κάπου 50 πλοία να τον διασχίζουν ταυτόχρονα. Περάσαμε πάνω από τις ακτογραμμές του Ιράν και του Πακιστάν, διασχίσαμε τις Ινδίες στον άξονα Καράτσι – Καλκούτα και μόνο πάνω από τη νότια Κίνα χάθηκε η ορατότητα.
Εννέα και κάτι το βράδυ προσγειωθήκαμε στο H.K. και μετά τους ελέγχους κλπ έκανα 1000 HK$ για τα πρώτα έξοδα με ισοτιμία 10:1 με το ευρώ. Στην έξοδο του αεροδρομίου υπήρχε αναλυτικός χάρτης με τα δρομολόγια των λεωφορείων οπότε εύκολα εντόπισα το Α23 που έκανε στάση σχεδόν στην πόρτα του ξενοδοχείου μας, στην κεντρικότατη λεωφόρο Nathan στο Kowloon. Πάντα προτιμώ τα μέσα μαζικής μεταφοράς στα ταξίδια και όχι μόνο για λόγους οικονομίας. Τα συγκεκριμένα λεωφορεία είναι ειδικά για το αεροδρόμιο, διώροφα με χώρο για βαλίτσες.
Έβγαλα λοιπόν από ένα γκισέ τα εισιτήρια προς 38 ΗΚ$ έκαστο (τα οποία βάζεις στη σχισμή ενός μηχανήματος στον οδηγό) και σε 1 ώρα και αφού περάσαμε μια μεγάλου μήκους κρεμαστή γέφυρα φθάσαμε στο ξενοδοχείο μας. Παρ’ όλη την προχωρημένη τοπική ώρα (σχεδόν μεσάνυχτα) το δικό μας βιολογικό ρολόι έδειχνε μόλις 8 και αποφασίσαμε μια πρώτη βόλτα με τα πόδια (κάπου 2 km) μέχρι το λιμάνι Βικτόρια. Έτσι πήραμε μια πρώτη γεύση του νυκτερινού H.K. με την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι πολύχρωμες φωτεινές επιγραφές με τα κινεζικά ιδεογράμματα ενώ από την Avenue of Stars θαυμάσαμε τα απέναντι στο νησί του H.K. φωτισμένα κτίρια μερικά από τα οποία έχουν ολόκληρες φωτεινές παραστάσεις και πολύχρωμα σχέδια στις όψεις τους.
Στην περιοχή του Kowloon μείναμε 4 μέρες και εκτός από τα χιλιόμετρα ποδαρόδρομο που κάναμε κάθε μέρα κυκλοφορήσαμε και με το μετρό. Στους σταθμούς μετρό υπάρχουν μόνο αυτόματα μηχανήματα εισιτηρίων που δέχονται κέρματα και μικρά χαρτονομίσματα. Επιλέγεις τη γλώσσα αγγλικά ή κινέζικα, σου βγάζει τον χάρτη με τους σταθμούς, αγγίζεις με το δάχτυλο τον σταθμό που θέλεις να πάς και σου βγάζει την τιμή η οποία είναι διαφορετική ανάλογα με τον προορισμό σου. Ρίχνεις τότε τα κέρματα ή βάζεις σε μια σχισμή το χαρτονόμισμα και σου δίνει εισιτήριο και τυχόν ρέστα. Από 4 ως 10 HK$ ήταν οι συνήθεις διαδρομές που κάναμε. Γκισέ με υπάλληλο υπάρχει στο σταθμό αλλά είναι μόνο για πληροφορίες ή για να σου κάνει ψιλά.
Στα ταξί πάλι πέφτει η σημαία στα 18 HK$ (13 MOP στο Μακάο) αλλά το ταξίμετρο ξεκινά να γράφει μετά από αρκετή διαδρομή αφού καταναλωθούν δηλαδή αφανώς τα 18 HK$. Ζητούσαν πάντα το ακριβές ποσό, ποτέ περισσότερα (εκτός αν είχες βαλίτσες + 10 HK$) και σε ευχαριστούσαν εγκάρδια αν άφηνες λίγα HK$ παραπάνω στρογγυλοποιώντας τον λογ/σμό. Οι συνήθεις διαδρομές 30-50 HK$.
Στο Χονγκ Κονγκ όπως και στο Μακάο η κυκλοφορία γίνεται από αριστερά κατά το βρετανικό σύστημα.
Ένα περίεργο που είδα ήταν με τα χαρτονομίσματα. Κυκλοφορούσαν π.χ. 4 διαφορετικά εκατοδόλαρα. Άλλο της H.S.B.C. άλλο της Standard Chartered Bank, της Bank of China, του Government of the Hong Kong. Όλα είχαν το ίδιο χρώμα αλλά διαφορετικές παραστάσεις και σχέδια. Της H.S.B.C. είχε λιοντάρι, της S.C.B. κόκορα κλπ. Όλα με την ίδια αξία και το ίδιο δεκτά στις συναλλαγές. Το ίδιο τα εικοσαδόλαρα τα πενηνταδόλαρα κλπ. Μόνον τα δεκαδόλαρα ήταν αποκλειστικά του Government of the Hong Kong.
Shenzhen
Μία από αυτές τις μέρες πήγαμε ημερήσια στην κινεζική μεγαλούπολη Shenzhen η οποία βρίσκεται ακριβώς στα σύνορα.
Να πω εδώ ότι παρ’ όλο που το Χονγκ Κονγκ και το Μακάο έχουν περάσει εδώ και μια δεκαετία στην κινεζική διοίκηση, υπάρχουν κανονικά σύνορα μεταξύ τους, τελωνεία, διαδικασία με βίζες, συμπλήρωμα κάρτας με τα στοιχεία, διαφορετικά νομίσματα και μόνο το δολάριο του Χονγκ Κονγκ είναι δεκτό σε κυκλοφορία στο Μακάο όχι το αντίστροφο. Το νόμισμα του Μακάο είναι το pataca (MOP) ίσο σε αξία με το HK$. Έτσι με τα δυο πήγαινε-έλα στο H.Κ. που κάναμε γεμίσαμε τα διαβατήρια με 15 σφραγίδες σε εισόδους, εξόδους και βίζες.
Πήραμε λοιπόν το μετρό αλλάξαμε σε τραίνο στην διαδρομή και αφού περάσαμε μερικά χωριά στην περιοχή NewTerritories (αν μπορεί να πει κανείς χωριό ένα δάσος από 30ώροφα κτίρια), φθάσαμε στα σύνορα με Κίνα σε 1 ώρα. Έκανα 100 αμερικανικά $ σε κινεζικά γουάν, πληρώσαμε για τις βίζες κίνας (5ήμερες και μόνο για Shenzhen) από 130 γουάν οι οποίες βγήκαν σε 10 λεπτά, περάσαμε τους ελέγχους διαβατηρίων και πήγαμε στο σταθμό για το μετρό ακριβώς μπροστά στον συνοριακό σταθμό.
Ένας κινέζος αστυνομικός προθυμοποιήθηκε να με βοηθήσει να βγάλω εισιτήρια από το μηχάνημα και σε μισή ώρα είμαστε στο θεματικό πάρκο Windows of the World όπου είχε σε μικρογραφία τις πιο γνωστές κατασκευές και μνημεία από όλο τον κόσμο σε αρκετά μεγάλο μέγεθος. Η συνήθης κλίμακα ήταν 1:6. Από Ελλάδα βεβαίως είχε την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα με ύψος κάπου 2 μέτρα.
Μετά 3-4 ώρες επιστρέψαμε με το μετρό στο κέντρο της πόλης και περιπλανηθήκαμε ποδαράτοι σε πλατιές λεωφόρους και πεζόδρομους τίγκα στον κόσμο. Υπήρχαν ακόμη οι πολύχρωμοι στολισμοί από την κινέζικη πρωτοχρονιά η οποία αν δεν κάνω λάθος είναι στις αρχές Φεβρουαρίου.
Όπως ακριβώς μου είχε εξηγήσει ο φίλος toumpiotis σε ένα thread ελάχιστες επιγραφές υπήρχαν στα αγγλικά όπως και ελάχιστοι τα μιλούσαν ήταν όμως πολύ πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν. Σε κάποιο σημείο ρώτησα κάτι έναν γραβατοφορεμένο υπάλληλο που στεκόταν στην πόρτα μιας τράπεζας, αυτός μου έκανε νόημα να περιμένω, πήγε τριάντα μέτρα μέσα στο κτίριο σήκωσε αγγλομαθή υπάλληλο από ένα γκισέ και τον έφερε έξω να μου εξηγήσει.
Επισκεφθήκαμε και φωτογραφίσαμε τον ουρανοξύστη Shun Hing Square, από τα ψηλότερα κτίρια στον κόσμο (Νο 11 ή 12), ο οποίος φαινόταν από πολλά σημεία και μας βοήθησε στον προσανατολισμό μας ενώ αργά το βράδυ ακολουθώντας μια λεωφόρο κατευθυνθήκαμε με τα πόδια στον συνοριακό σταθμό. Στο εμπορικό κέντρο Luo Hu δίπλα στα σύνορα αγόρασα σε εξευτελιστική τιμή κάνοντας πολλά παζάρια ένα γκατζετάκι με κάρτα μνήμης. Γυρνώντας στην Ελλάδα διαπίστωσα ότι η κάρτα που την είχα για 16 GB ήταν μόνο 128 MB και ο πονηρός κινέζος είχε κολλήσει ψεύτικη ετικέτα.
Hong Kong
Ένα βράδυ πήγαμε στην νυκτερινή αγορά της οδού Temple που θεωρείται ένα από τα αξιοθέατα του H.K.
Όπως έγραψε και ο φίλος GKCAPO στην ιστορία του ήταν ένα απλό παζάρι με ευτελή αντικείμενα και τουριστικά είδη. Σε ένα πιο διακριτικό χώρο υπήρχαν πάγκοι με sex-toys. Το αξιοπερίεργο ήταν οι χειρομάντεις που ήταν καμιά πενηνταριά σε κιόσκια με τη σειρά. Νεαρά ζευγάρια αλλά και μόνα άτομα καθόταν μέσα και οι μάντεις με κάθε σοβαρότητα διάβαζαν την παλάμη τους συμβουλευόμενοι βιβλία και κάνοντας διάφορα σχέδια σε χαρτί.
Την τελευταία μέρα παραμονής μας στο Kowloon περάσαμε με το μετρό στο νησί του H.K. και πήραμε το λεγόμενο Peak Tram ένα παλιό τραμ - λειτουργεί από το 1888 - με συρματόσχοινο που ανεβάζει στην κορυφή του λόφου Βικτόρια από όπου έχεις πανοραμική θέα της πόλης (56 HK$).
Αργά το μεσημέρι πήραμε το ferry από την περιοχή Tsim Sha Tsui και σαλπάραμε για την πρώην πορτογαλική αποικία Μακάο. (εισιτήριο 130 HK$ - διαδρομή 1 ώρα).
Macau
Είχα βρει μια promotion τιμή ειδικά για το συγκεκριμένο 4 ήμερο στο πολυτελές ξενοδοχείο – καζίνο Venetian (σε σουίτα 90 m2) στην περιοχή Taipa και το κράτησα για έκπληξη στην Α-Κ.
Θα γνωρίζετε βέβαια ότι το Μακάο ήταν το Las Vegas της Άπω Ανατολής και ο χαρακτήρας του αυτός όχι μόνο διατηρήθηκε με το πέρασμα στην κινεζική διοίκηση αλλά ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο με αποτέλεσμα πρόσφατα να ξεπεράσει σε εισπράξεις το L. V. αν και έχει πολύ λιγότερα σε αριθμό καζίνο.
Μέσα στην καθ’ αυτού πόλη του Μακάο, όπου δεσπόζει η «παλιά καραβάνα» το LISBOA που με την αμφιλεγόμενης αισθητικής νέα του πτέρυγα χαρακτηρίζεται σαν διασταύρωση ιπτάμενου δίσκου και γαμήλιας τούρτας, δεν υπάρχει αρκετός χώρος για ανέγερση νέων καζίνο. Έτσι έχουν μπαζώσει την θάλασσα μεταξύ των νησιών Taipa και Coloane ενώνοντάς τα σε ένα και δημιουργώντας μια μεγάλη ελεύθερη έκταση όπου χτίζονται νέοι κολοσσοί – μεταξύ αυτών και το Venetian.
Το Μακάο είναι πολύ μικρότερο από το H.Κ. χωρίς πανύψηλα κτίρια και στο κέντρο του προπαντός έχει διατηρηθεί ο πορτογαλικός χαρακτήρας με τα κτίρια, τις εκκλησίες, τα πεζοδρόμια με τα κυματοειδή σχέδια πλακόστρωσης και τις ονομασίες των δρόμων. Κατακλύζεται από κύματα τουριστών κυρίως νεαρής ηλικίας αλλά και τζογαδόρων από ολόκληρη την Άπω Ανατολή.
Μείναμε 4 μέρες εδώ αρκετός χρόνος για να επισκεφτούμε όλα τα αξιοθέατα και στην καθ’ εαυτού πόλη και στα νησιά Taipa και Coloane που όπως προείπαμε έχουν ενωθεί. Ένα από τα σημαντικότερα είναι η πρόσοψη του ερειπωμένου ναού του Sao Paolo και η πλατεία Largo do Senado με τις χαρακτηριστικές οικοδομές. Οι ρυθμοί εδώ ήταν πολύ χαλαρότεροι από ότι στο H.Κ. και μας έμεινε χρόνος να απολαύσουμε το περιβάλλον του ξενοδοχείου (πισίνες-spa), και να δοκιμάσουμε την τύχη μας στο καζίνο από το οποίο τελικά φύγαμε κερδισμένοι κατά 200 ευρώ.
Hong Kong
Γυρίσαμε με το ferry στο H.K. για να μείνουμε 3 ακόμη μέρες αυτή τη φορά στη περιοχή Causeway Bay.
Μια μέρα πήγαμε στο νησί Lantau όπου υπάρχει ένα τεραστίων διαστάσεων άγαλμα του Βούδα και το μοναστήρι Po Lin, μια άλλη στο ωκεάνιο πάρκο ενώ αναρίθμητες βόλτες κάναμε με τα παλιά και μοναδικά στον κόσμο διώροφα τραμ.
Τα τραμ αυτά διασχίζουν το βόρειο τμήμα του νησιού περνώντας από εμπορικότατους δρόμους και είναι ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσεις το τμήμα αυτό της πόλης προπαντός από το εμπρός τζάμι του πάνω ορόφου. Το εισιτήριο είναι πάμφθηνο 2 HK$ για οποιαδήποτε διαδρομή και ρίχνεις τα κέρματά σου κατεβαίνοντας σε ειδική θήκη δίπλα στον οδηγό. Πρέπει να έχεις ακριβώς το αντίτιμο, το μηχάνημα δεν δίνει ρέστα.
Την πρώτη βραδιά μας φιλοξένησε το George & Co Bar του Park Lane Hotel όπου και μέναμε, με ζωντανή μουσική (από 60 HK$ το ποτό), την δεύτερη το M-Bar στον 25 όροφο του Mandarin Oriental Hotel με την απίστευτη θέα στο λιμάνι (220 HK$ τα δύο εξωτικά κοκτέιλ μετά του πουρμπουάρ – τσουχτερό λίγο αλλά άξιζε !) και την τελευταία βραδιά ξαναπήγαμε στο Kowloon για να δούμε μια τελευταία φορά την Symphony of Lights (ένα παιχνίδισμα φωτεινών ακτίνων και ακτίνων λέιζερ που εκπέμπονται κάθε βράδυ στις 8.00 από τις κορυφές 44 ουρανοξυστών, από τις δυο πλευρές του λιμανιού συνοδεία μουσικής και κρατά 10-15 λεπτά).
Για την μετάβαση στο αεροδρόμιο χρησιμοποιήσαμε το Airport Express, ένα ειδικό μετρό που ξεκινά από τον σταθμό Hong Kong κάνει μόνο δυο στάσεις ενδιάμεσα είναι ταχύτατο και τελείως αθόρυβο. (80 HK$)
Το ταξίδι της επιστροφής ήταν κουραστικό. Στην πτήση HKG-DXB μας καλωσόρισαν – και ακούσαμε ελληνικά μετά από 15 μέρες - η αεροσυνοδός Γεωργία και ο υπεύθυνος πληρώματος καμπίνας Κυριάκος, που εργάζονται στην Emirates αλλά το αεροπλάνο αυτή τη φορά ήταν φίσκα όπως και η επόμενη πτήση DXB-IST μετά από ένα κουραστικό 5ωρο stopover στο Dubai. Αλλά δεν υπήρχαν θέσεις ούτε και στα πούλμαν από Κων/πολη για Αδριανούπολη και αναγκαστικά πήραμε ταξί για τα σύνορα (110 ευρώ μετά από παζάρια). Κατά την απουσία μας δεν είχαμε καμία είδηση από Ελλάδα έτσι γυρίζοντας πληροφορηθήκαμε για τα νέα οικονομικά μέτρα, ότι αυξήθηκαν τα καύσιμα, αυξάνεται ο Φ.Π.Α., πλημμύρησε ο Έβρος, ράγισε και το τζάμι του ενυδρείου στο Ντουμπάι !! Και μη χειρότερα
Υ.Γ. Το ταξίδι αυτό ήταν το άκρο άωτο του ρομαντισμού, ξεκίνησε του Αγ. Βαλεντίνου και περιλάμβανε τις πιο ρομαντικές πόλεις του πλανήτη : Ντουμπάι και Χονγκ Κονγκ - εάν απορείτε κοιτάξτε και την επίσημη λίστα επιφανούς μέλους στο #46 «Ψηφίστε την πιο ρομαντική πόλη του κόσμου». Τώρα επειδή στο παραπάνω thread μερικοί αμετανόητοι επέμεναν για Βενετία και γόνδολες, ε … είχαμε και τέτοια στο ταξίδι !!
Σοβαρολογώντας τώρα αν με ρωτήσετε σε ποια από τις 4 πόλεις του ταξιδιού θα ήθελα κάποτε να ξαναπάω, θα σας απαντούσα χωρίς ενδοιασμό : στο Μακάο. -
Από τον κυκλικό εξώστη ακριβώς από πάνω, χαριτωμένες Κινέζες ανεβοκατέβαζαν καλαθάκια με μάρκες στους παίκτες. Το καλαθάκι όμως που έφτασε μπροστά στην Maud Adams δεν είχε μάρκες αλλά ένα κουτάκι. Ο Ρότζερ Μουρ την παρακολουθούσε διακριτικά, ανήσυχος και όχι χωρίς λόγο. Το κουτάκι είχε μέσα σφαίρες πιστολιού. Ολόχρυσες σφαίρες με χαραγμένο πάνω τον κωδικό του : 007.
Η φωνή του κρουπιέρη με επανάφερε στην πραγματικότητα. Έπαιζα κάπου μια ώρα και έχανα ήδη 3000 δολάρια. Η θεά τύχη απόψε δεν με ήθελε. Με την γκίνια να συνεχίζεται, πόνταρα τρείς απανωτές φορές στο 13, μιμούμενος τον ήρωα του Ίαν Φλέμιγκ και αποφάσισα να σταματήσω. Έκανα νόημα στην Α-Κ που στην άλλη μεριά του τραπεζιού παίζοντας συντηρητικά στο μαύρα – κόκκινα κέρδιζε κάνα χιλιάρικο. Τουλάχιστον σαν οικογένεια θα περιορίζαμε την χασούρα, παρηγορήθηκα.
Κατευθύνθηκα στον χώρο του Bellini bar που ήταν ανοικτός κατ’ ευθείαν στο καζίνο. Το εξαμελές συγκρότημα είχε πιάσει Κουβανέζικα τραγούδια, κάθισα μόνος σε ένα τραπεζάκι σε ψηλό σκαμπό και παρήγγειλα στην πανέμορφη Κινέζα σερβιτόρα χωρίς δεύτερη σκέψη ένα Αβάνα Κλαμπ.
Τα κουβανέζικα όμως συνεχίστηκαν για τρία τέσσερα τραγούδια ακόμη και μετά το ρεπερτόριο άλλαξε.
Ζήτησα τον λογαριασμό. Στον κατάλογο το ποτό είχε 38 pataca, συν τους ξηρούς καρπούς συν το φιλοδώρημα 10% έφτασε τα 52 pataca, άφησα 60 και η Κινέζα μου χάρισε ένα πλατύ χαμόγελο.
Προσπέρασα την αίθουσα του καζίνο, ανέβηκα στο δεύτερο επίπεδο με την κυλιόμενη και η Βενετία απλώθηκε μπροστά μου. Η πλατεία San Marco ήταν γεμάτη κόσμο. Οι γόνδολες στα κανάλια έκαναν βόλτες τους πολυάριθμους τουρίστες. Ένας γονδολιέρης με φωνή τενόρου τραγουδούσε το Ο Sole mio σε ένταση που έσπαγε τζάμια. Στην Γέφυρα των Στεναγμών περίμεναν με την σειρά τα ζευγάρια για φωτογραφία και πετούσαν κέρματα στα νερά των καναλιών κάνοντας ευχές. Ο ουρανός φωτεινός με λίγα συννεφάκια αλλά τα φανάρια των δρόμων όλα αναμμένα. Τριγύρω πολυτελή καταστήματα και ρεστωράν. Μια Βενετία χωρίς ίχνος μούχλας, ξεβαμμένων τοίχων, βρώμικων νερών, μια Βενετία με φρεσκοβαμμένα κτίρια, ολοκαίνουργιες γόνδολες, πεντακάθαρα νερά, τέλεια και αποστειρωμένη και (… αλλοίμονο...) ψεύτικη.
Dubai
Ήταν 14 Φεβρουαρίου όταν από Κων/πολη πήραμε την πτήση IST-DXB της Emirates για Ντουμπάι κάνοντας μια στάση 2 ημερών καθ’ οδόν για Χονγκ Κονγκ με σκοπό να ενισχύσω (σαν καλός Χριστιανός) με τον οβολό μου την εσχάτως παραπαίουσα οικονομία του ενδόξου Εμιράτου. Το Boeing 777-200 καινούργιο, οι θέσεις ανετότατες, το φαγητό πλούσιο, το πλήρωμα ευγενέστατο, μια αεροπορική 5 αστέρων δηλαδή συν το ότι το αεροσκάφος είχε 25% πληρότητα ήγουν είχε ο κάθε επιβάτης στη διάθεσή του ολόκληρη τη συστάδα των 3 ή 4 θέσεων (για ξάπλα άμα λάχει).
Μετά το πρώτο σοκ της αίθουσας αφίξεων του αεροδρομίου – τι πολυτέλεια αυτή βρε παιδιά ! – πάμε την επομένη στα αξιοθέατα (τα Malls δηλαδή) της πόλης. Πρώτος σταθμός το πρόσφατα κατασκευασθέν και μη εισέτι πλήρως αποπερατωθέν, Dubai Mall, με σημείο αναφοράς τον πύργο Burtz Kalifa το αποκορύφωμα αυτό της τεχνικής και κατ’ άλλους της ανθρώπινης ματαιοδοξίας.
Το ψηλότερο οικοδόμημα του κόσμου έχει 828 μέτρα ύψος και 160 ορόφους, ξεπερνώντας κατά πολύ το αμέσως χαμηλότερό του κτίριο. Η φωτογράφησή του είναι δύσκολη αν δεν έχεις τους κατάλληλους φακούς και πρέπει να πάς σε μεγάλη απόσταση.
Δυστυχώς τις μέρες που ήμουν εκεί ήταν κλειστός για συντήρηση και έτσι έχασα το «The Top» το ανέβασμα δηλαδή στην κορυφή. Στο υπόγειο του Mall είναι η είσοδος για την κορυφή όπου πληρώνεις εισιτήριο 100 δηνάρια (20 ευρώ) και σου ορίζουν την μέρα και την ώρα που θα ανεβείς. Υπάρχει και fast pass για τους βιαστικούς που στοιχίζει 400 δηνάρια.
Η αρχιτεκτονική του δεν είναι αρκούντως εντυπωσιακή, η βαρύτητα στον σχεδιασμό του δόθηκε στο στατικό μέρος. Αντίθετα πολύ πιο ντιζαϊνάτο είναι το απέναντί του ξενοδοχείο Lake Hotel 63 ορόφων.
Μέσα στο Mall πολυτελή καταστήματα, χιλιάδες κόσμου, ελάχιστοι όμως κρατούσαν τσάντες με ψώνια. Αργότερα βολτάροντας βρέθηκα μπροστά σε ένα άλλο επίτευγμα της τεχνικής, ένα γιγαντιαίο τζάμι διαστάσεων 30 χ 8 m σε ενυδρείο. Το πάχος του θα ’ταν 20 πόντους. Είχα παρακολουθήσει μια ειδική εκπομπή στο Ντισκάβερι μόλις πριν 3 μήνες για αυτό το τζάμι και έτσι έμεινα να το κοιτώ εντυπωσιασμένος. Αν δεν κάνω λάθος υπάρχει ακόμη ένα παρόμοιο στην Ιαπωνία. Η υψηλή τεχνική δεν αναφέρεται στην κατασκευή αλλά στην συγκόλληση των λωρίδων τζαμιού μεταξύ τους με ειδικής επινόησης κόλλες ώστε να εξαλειφθούν (κατά 99,99 %) τα προβλήματα διάθλασης και να φαίνεται ενιαίο.
Κατά τις 3 το μεσημέρι άφησα μέσα την Α-Κ και βγήκα από το συγκρότημα. Έκανα με τα πόδια όλη την περίμετρό του, κάπου 4 χιλιόμετρα σε μιάμιση ώρα επιδιδόμενος στο αγαπημένο μου σπορ να φωτογραφίζω ψηλά κτίρια και να περιεργάζομαι εργοτάξια. Τα φαρδιά πεζοδρόμια ήταν παντελώς έρημα. Η θερμοκρασία κάτω από τον ήλιο ξεπερνούσε τους 40 βαθμούς. Εκτός από μερικές ομάδες εργατών με φόρμες και κράνη δεν συνάντησα ψυχή σε όλο τον γύρο των 4 km. Πλησίασα σε έναν μισοτελειωμένο σκελετό κτιρίου. Γρήγορα διαπίστωσα ότι οι εργασίες έχουν διακοπεί απότομα εδώ και 1-1,5 χρόνο. Δίπλα μια μεγάλη εκσκαφή για θεμελίωση έρημη. Γενικά τα μισά εργοτάξια που είδα είχαν διακόψει τις εργασίες. Με τους εργάτες απλώς αντάλλαξα ένα χαιρετισμό. Θεώρησα αδιακρισία να τους ρωτήσω για θέματα της δουλειάς τους.
Επιστρέφοντας μου είχαν δημιουργηθεί ήδη πολλές αμφιβολίες για το αν θα πετύχει το πείραμα του Ντουμπάι αν θα εξελιχθεί δηλαδή σε έναν πόλο έλξης τουριστών και ψηλού εισοδήματος επισκεπτών και μονίμων κατοίκων, ικανό να συνεχίσει να αναπτύσσεται ή έστω να επιβιώνει και χωρίς την οικονομική στήριξη του πετρελαίου.
Το μετρό δεν είχε τεθεί σε πλήρη λειτουργία. Από τους 20-25 σταθμούς που ήταν σημειωμένοι στο χάρτη λειτουργούσαν μόνον 6-7. Η διαδρομή του όμως θεαματική καθώς κινείται σε ύψος 6-8 m από το έδαφος.
Το ξενοδοχείο μας ήταν ακριβώς απέναντι από το Ιστορικό Μουσείο οπότε σκέφθηκα ότι επιβαλλόταν η επίσκεψη. Βέβαια είναι περισσότερο λαογραφικό και λιγότερο ιστορικό, μιας και η ιστορία της πόλης είναι μόλις 70-80 χρονών και η ανάπτυξή της ξεκινά την δεκαετία του 70 που ανακαλύφθηκε το πετρέλαιο.
Hong Kong
Δύο πλήρεις μέρες ήταν η παραμονή μας στο Ντουμπάι και την τρίτη το πρωί πήραμε την 7 ωρών πτήση ΕΚ 380 για Hong Kong, την οποία πραγματικά απόλαυσα. Το αεροσκάφος (777-300) πάλι σχεδόν άδειο, τα δυο φαγητά και τα ενδιάμεσα κεράσματα υπερπλήρη αλλά προπαντός η ορατότητα έξω από τα παράθυρα θαυμάσια.
Πετώντας πάνω από τον περσικό στο στενότερο σημείο του μέτρησα κάπου 50 πλοία να τον διασχίζουν ταυτόχρονα. Περάσαμε πάνω από τις ακτογραμμές του Ιράν και του Πακιστάν, διασχίσαμε τις Ινδίες στον άξονα Καράτσι – Καλκούτα και μόνο πάνω από τη νότια Κίνα χάθηκε η ορατότητα.
Εννέα και κάτι το βράδυ προσγειωθήκαμε στο H.K. και μετά τους ελέγχους κλπ έκανα 1000 HK$ για τα πρώτα έξοδα με ισοτιμία 10:1 με το ευρώ. Στην έξοδο του αεροδρομίου υπήρχε αναλυτικός χάρτης με τα δρομολόγια των λεωφορείων οπότε εύκολα εντόπισα το Α23 που έκανε στάση σχεδόν στην πόρτα του ξενοδοχείου μας, στην κεντρικότατη λεωφόρο Nathan στο Kowloon. Πάντα προτιμώ τα μέσα μαζικής μεταφοράς στα ταξίδια και όχι μόνο για λόγους οικονομίας. Τα συγκεκριμένα λεωφορεία είναι ειδικά για το αεροδρόμιο, διώροφα με χώρο για βαλίτσες.
Έβγαλα λοιπόν από ένα γκισέ τα εισιτήρια προς 38 ΗΚ$ έκαστο (τα οποία βάζεις στη σχισμή ενός μηχανήματος στον οδηγό) και σε 1 ώρα και αφού περάσαμε μια μεγάλου μήκους κρεμαστή γέφυρα φθάσαμε στο ξενοδοχείο μας. Παρ’ όλη την προχωρημένη τοπική ώρα (σχεδόν μεσάνυχτα) το δικό μας βιολογικό ρολόι έδειχνε μόλις 8 και αποφασίσαμε μια πρώτη βόλτα με τα πόδια (κάπου 2 km) μέχρι το λιμάνι Βικτόρια. Έτσι πήραμε μια πρώτη γεύση του νυκτερινού H.K. με την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι πολύχρωμες φωτεινές επιγραφές με τα κινεζικά ιδεογράμματα ενώ από την Avenue of Stars θαυμάσαμε τα απέναντι στο νησί του H.K. φωτισμένα κτίρια μερικά από τα οποία έχουν ολόκληρες φωτεινές παραστάσεις και πολύχρωμα σχέδια στις όψεις τους.
Στην περιοχή του Kowloon μείναμε 4 μέρες και εκτός από τα χιλιόμετρα ποδαρόδρομο που κάναμε κάθε μέρα κυκλοφορήσαμε και με το μετρό. Στους σταθμούς μετρό υπάρχουν μόνο αυτόματα μηχανήματα εισιτηρίων που δέχονται κέρματα και μικρά χαρτονομίσματα. Επιλέγεις τη γλώσσα αγγλικά ή κινέζικα, σου βγάζει τον χάρτη με τους σταθμούς, αγγίζεις με το δάχτυλο τον σταθμό που θέλεις να πάς και σου βγάζει την τιμή η οποία είναι διαφορετική ανάλογα με τον προορισμό σου. Ρίχνεις τότε τα κέρματα ή βάζεις σε μια σχισμή το χαρτονόμισμα και σου δίνει εισιτήριο και τυχόν ρέστα. Από 4 ως 10 HK$ ήταν οι συνήθεις διαδρομές που κάναμε. Γκισέ με υπάλληλο υπάρχει στο σταθμό αλλά είναι μόνο για πληροφορίες ή για να σου κάνει ψιλά.
Στα ταξί πάλι πέφτει η σημαία στα 18 HK$ (13 MOP στο Μακάο) αλλά το ταξίμετρο ξεκινά να γράφει μετά από αρκετή διαδρομή αφού καταναλωθούν δηλαδή αφανώς τα 18 HK$. Ζητούσαν πάντα το ακριβές ποσό, ποτέ περισσότερα (εκτός αν είχες βαλίτσες + 10 HK$) και σε ευχαριστούσαν εγκάρδια αν άφηνες λίγα HK$ παραπάνω στρογγυλοποιώντας τον λογ/σμό. Οι συνήθεις διαδρομές 30-50 HK$.
Στο Χονγκ Κονγκ όπως και στο Μακάο η κυκλοφορία γίνεται από αριστερά κατά το βρετανικό σύστημα.
Ένα περίεργο που είδα ήταν με τα χαρτονομίσματα. Κυκλοφορούσαν π.χ. 4 διαφορετικά εκατοδόλαρα. Άλλο της H.S.B.C. άλλο της Standard Chartered Bank, της Bank of China, του Government of the Hong Kong. Όλα είχαν το ίδιο χρώμα αλλά διαφορετικές παραστάσεις και σχέδια. Της H.S.B.C. είχε λιοντάρι, της S.C.B. κόκορα κλπ. Όλα με την ίδια αξία και το ίδιο δεκτά στις συναλλαγές. Το ίδιο τα εικοσαδόλαρα τα πενηνταδόλαρα κλπ. Μόνον τα δεκαδόλαρα ήταν αποκλειστικά του Government of the Hong Kong.
Shenzhen
Μία από αυτές τις μέρες πήγαμε ημερήσια στην κινεζική μεγαλούπολη Shenzhen η οποία βρίσκεται ακριβώς στα σύνορα.
Να πω εδώ ότι παρ’ όλο που το Χονγκ Κονγκ και το Μακάο έχουν περάσει εδώ και μια δεκαετία στην κινεζική διοίκηση, υπάρχουν κανονικά σύνορα μεταξύ τους, τελωνεία, διαδικασία με βίζες, συμπλήρωμα κάρτας με τα στοιχεία, διαφορετικά νομίσματα και μόνο το δολάριο του Χονγκ Κονγκ είναι δεκτό σε κυκλοφορία στο Μακάο όχι το αντίστροφο. Το νόμισμα του Μακάο είναι το pataca (MOP) ίσο σε αξία με το HK$. Έτσι με τα δυο πήγαινε-έλα στο H.Κ. που κάναμε γεμίσαμε τα διαβατήρια με 15 σφραγίδες σε εισόδους, εξόδους και βίζες.
Πήραμε λοιπόν το μετρό αλλάξαμε σε τραίνο στην διαδρομή και αφού περάσαμε μερικά χωριά στην περιοχή NewTerritories (αν μπορεί να πει κανείς χωριό ένα δάσος από 30ώροφα κτίρια), φθάσαμε στα σύνορα με Κίνα σε 1 ώρα. Έκανα 100 αμερικανικά $ σε κινεζικά γουάν, πληρώσαμε για τις βίζες κίνας (5ήμερες και μόνο για Shenzhen) από 130 γουάν οι οποίες βγήκαν σε 10 λεπτά, περάσαμε τους ελέγχους διαβατηρίων και πήγαμε στο σταθμό για το μετρό ακριβώς μπροστά στον συνοριακό σταθμό.
Ένας κινέζος αστυνομικός προθυμοποιήθηκε να με βοηθήσει να βγάλω εισιτήρια από το μηχάνημα και σε μισή ώρα είμαστε στο θεματικό πάρκο Windows of the World όπου είχε σε μικρογραφία τις πιο γνωστές κατασκευές και μνημεία από όλο τον κόσμο σε αρκετά μεγάλο μέγεθος. Η συνήθης κλίμακα ήταν 1:6. Από Ελλάδα βεβαίως είχε την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα με ύψος κάπου 2 μέτρα.
Μετά 3-4 ώρες επιστρέψαμε με το μετρό στο κέντρο της πόλης και περιπλανηθήκαμε ποδαράτοι σε πλατιές λεωφόρους και πεζόδρομους τίγκα στον κόσμο. Υπήρχαν ακόμη οι πολύχρωμοι στολισμοί από την κινέζικη πρωτοχρονιά η οποία αν δεν κάνω λάθος είναι στις αρχές Φεβρουαρίου.
Όπως ακριβώς μου είχε εξηγήσει ο φίλος toumpiotis σε ένα thread ελάχιστες επιγραφές υπήρχαν στα αγγλικά όπως και ελάχιστοι τα μιλούσαν ήταν όμως πολύ πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν. Σε κάποιο σημείο ρώτησα κάτι έναν γραβατοφορεμένο υπάλληλο που στεκόταν στην πόρτα μιας τράπεζας, αυτός μου έκανε νόημα να περιμένω, πήγε τριάντα μέτρα μέσα στο κτίριο σήκωσε αγγλομαθή υπάλληλο από ένα γκισέ και τον έφερε έξω να μου εξηγήσει.
Επισκεφθήκαμε και φωτογραφίσαμε τον ουρανοξύστη Shun Hing Square, από τα ψηλότερα κτίρια στον κόσμο (Νο 11 ή 12), ο οποίος φαινόταν από πολλά σημεία και μας βοήθησε στον προσανατολισμό μας ενώ αργά το βράδυ ακολουθώντας μια λεωφόρο κατευθυνθήκαμε με τα πόδια στον συνοριακό σταθμό. Στο εμπορικό κέντρο Luo Hu δίπλα στα σύνορα αγόρασα σε εξευτελιστική τιμή κάνοντας πολλά παζάρια ένα γκατζετάκι με κάρτα μνήμης. Γυρνώντας στην Ελλάδα διαπίστωσα ότι η κάρτα που την είχα για 16 GB ήταν μόνο 128 MB και ο πονηρός κινέζος είχε κολλήσει ψεύτικη ετικέτα.
Hong Kong
Ένα βράδυ πήγαμε στην νυκτερινή αγορά της οδού Temple που θεωρείται ένα από τα αξιοθέατα του H.K.
Όπως έγραψε και ο φίλος GKCAPO στην ιστορία του ήταν ένα απλό παζάρι με ευτελή αντικείμενα και τουριστικά είδη. Σε ένα πιο διακριτικό χώρο υπήρχαν πάγκοι με sex-toys. Το αξιοπερίεργο ήταν οι χειρομάντεις που ήταν καμιά πενηνταριά σε κιόσκια με τη σειρά. Νεαρά ζευγάρια αλλά και μόνα άτομα καθόταν μέσα και οι μάντεις με κάθε σοβαρότητα διάβαζαν την παλάμη τους συμβουλευόμενοι βιβλία και κάνοντας διάφορα σχέδια σε χαρτί.
Την τελευταία μέρα παραμονής μας στο Kowloon περάσαμε με το μετρό στο νησί του H.K. και πήραμε το λεγόμενο Peak Tram ένα παλιό τραμ - λειτουργεί από το 1888 - με συρματόσχοινο που ανεβάζει στην κορυφή του λόφου Βικτόρια από όπου έχεις πανοραμική θέα της πόλης (56 HK$).
Αργά το μεσημέρι πήραμε το ferry από την περιοχή Tsim Sha Tsui και σαλπάραμε για την πρώην πορτογαλική αποικία Μακάο. (εισιτήριο 130 HK$ - διαδρομή 1 ώρα).
Macau
Είχα βρει μια promotion τιμή ειδικά για το συγκεκριμένο 4 ήμερο στο πολυτελές ξενοδοχείο – καζίνο Venetian (σε σουίτα 90 m2) στην περιοχή Taipa και το κράτησα για έκπληξη στην Α-Κ.
Θα γνωρίζετε βέβαια ότι το Μακάο ήταν το Las Vegas της Άπω Ανατολής και ο χαρακτήρας του αυτός όχι μόνο διατηρήθηκε με το πέρασμα στην κινεζική διοίκηση αλλά ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο με αποτέλεσμα πρόσφατα να ξεπεράσει σε εισπράξεις το L. V. αν και έχει πολύ λιγότερα σε αριθμό καζίνο.
Μέσα στην καθ’ αυτού πόλη του Μακάο, όπου δεσπόζει η «παλιά καραβάνα» το LISBOA που με την αμφιλεγόμενης αισθητικής νέα του πτέρυγα χαρακτηρίζεται σαν διασταύρωση ιπτάμενου δίσκου και γαμήλιας τούρτας, δεν υπάρχει αρκετός χώρος για ανέγερση νέων καζίνο. Έτσι έχουν μπαζώσει την θάλασσα μεταξύ των νησιών Taipa και Coloane ενώνοντάς τα σε ένα και δημιουργώντας μια μεγάλη ελεύθερη έκταση όπου χτίζονται νέοι κολοσσοί – μεταξύ αυτών και το Venetian.
Το Μακάο είναι πολύ μικρότερο από το H.Κ. χωρίς πανύψηλα κτίρια και στο κέντρο του προπαντός έχει διατηρηθεί ο πορτογαλικός χαρακτήρας με τα κτίρια, τις εκκλησίες, τα πεζοδρόμια με τα κυματοειδή σχέδια πλακόστρωσης και τις ονομασίες των δρόμων. Κατακλύζεται από κύματα τουριστών κυρίως νεαρής ηλικίας αλλά και τζογαδόρων από ολόκληρη την Άπω Ανατολή.
Μείναμε 4 μέρες εδώ αρκετός χρόνος για να επισκεφτούμε όλα τα αξιοθέατα και στην καθ’ εαυτού πόλη και στα νησιά Taipa και Coloane που όπως προείπαμε έχουν ενωθεί. Ένα από τα σημαντικότερα είναι η πρόσοψη του ερειπωμένου ναού του Sao Paolo και η πλατεία Largo do Senado με τις χαρακτηριστικές οικοδομές. Οι ρυθμοί εδώ ήταν πολύ χαλαρότεροι από ότι στο H.Κ. και μας έμεινε χρόνος να απολαύσουμε το περιβάλλον του ξενοδοχείου (πισίνες-spa), και να δοκιμάσουμε την τύχη μας στο καζίνο από το οποίο τελικά φύγαμε κερδισμένοι κατά 200 ευρώ.
Hong Kong
Γυρίσαμε με το ferry στο H.K. για να μείνουμε 3 ακόμη μέρες αυτή τη φορά στη περιοχή Causeway Bay.
Μια μέρα πήγαμε στο νησί Lantau όπου υπάρχει ένα τεραστίων διαστάσεων άγαλμα του Βούδα και το μοναστήρι Po Lin, μια άλλη στο ωκεάνιο πάρκο ενώ αναρίθμητες βόλτες κάναμε με τα παλιά και μοναδικά στον κόσμο διώροφα τραμ.
Τα τραμ αυτά διασχίζουν το βόρειο τμήμα του νησιού περνώντας από εμπορικότατους δρόμους και είναι ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσεις το τμήμα αυτό της πόλης προπαντός από το εμπρός τζάμι του πάνω ορόφου. Το εισιτήριο είναι πάμφθηνο 2 HK$ για οποιαδήποτε διαδρομή και ρίχνεις τα κέρματά σου κατεβαίνοντας σε ειδική θήκη δίπλα στον οδηγό. Πρέπει να έχεις ακριβώς το αντίτιμο, το μηχάνημα δεν δίνει ρέστα.
Την πρώτη βραδιά μας φιλοξένησε το George & Co Bar του Park Lane Hotel όπου και μέναμε, με ζωντανή μουσική (από 60 HK$ το ποτό), την δεύτερη το M-Bar στον 25 όροφο του Mandarin Oriental Hotel με την απίστευτη θέα στο λιμάνι (220 HK$ τα δύο εξωτικά κοκτέιλ μετά του πουρμπουάρ – τσουχτερό λίγο αλλά άξιζε !) και την τελευταία βραδιά ξαναπήγαμε στο Kowloon για να δούμε μια τελευταία φορά την Symphony of Lights (ένα παιχνίδισμα φωτεινών ακτίνων και ακτίνων λέιζερ που εκπέμπονται κάθε βράδυ στις 8.00 από τις κορυφές 44 ουρανοξυστών, από τις δυο πλευρές του λιμανιού συνοδεία μουσικής και κρατά 10-15 λεπτά).
Για την μετάβαση στο αεροδρόμιο χρησιμοποιήσαμε το Airport Express, ένα ειδικό μετρό που ξεκινά από τον σταθμό Hong Kong κάνει μόνο δυο στάσεις ενδιάμεσα είναι ταχύτατο και τελείως αθόρυβο. (80 HK$)
Το ταξίδι της επιστροφής ήταν κουραστικό. Στην πτήση HKG-DXB μας καλωσόρισαν – και ακούσαμε ελληνικά μετά από 15 μέρες - η αεροσυνοδός Γεωργία και ο υπεύθυνος πληρώματος καμπίνας Κυριάκος, που εργάζονται στην Emirates αλλά το αεροπλάνο αυτή τη φορά ήταν φίσκα όπως και η επόμενη πτήση DXB-IST μετά από ένα κουραστικό 5ωρο stopover στο Dubai. Αλλά δεν υπήρχαν θέσεις ούτε και στα πούλμαν από Κων/πολη για Αδριανούπολη και αναγκαστικά πήραμε ταξί για τα σύνορα (110 ευρώ μετά από παζάρια). Κατά την απουσία μας δεν είχαμε καμία είδηση από Ελλάδα έτσι γυρίζοντας πληροφορηθήκαμε για τα νέα οικονομικά μέτρα, ότι αυξήθηκαν τα καύσιμα, αυξάνεται ο Φ.Π.Α., πλημμύρησε ο Έβρος, ράγισε και το τζάμι του ενυδρείου στο Ντουμπάι !! Και μη χειρότερα
Υ.Γ. Το ταξίδι αυτό ήταν το άκρο άωτο του ρομαντισμού, ξεκίνησε του Αγ. Βαλεντίνου και περιλάμβανε τις πιο ρομαντικές πόλεις του πλανήτη : Ντουμπάι και Χονγκ Κονγκ - εάν απορείτε κοιτάξτε και την επίσημη λίστα επιφανούς μέλους στο #46 «Ψηφίστε την πιο ρομαντική πόλη του κόσμου». Τώρα επειδή στο παραπάνω thread μερικοί αμετανόητοι επέμεναν για Βενετία και γόνδολες, ε … είχαμε και τέτοια στο ταξίδι !!
Σοβαρολογώντας τώρα αν με ρωτήσετε σε ποια από τις 4 πόλεις του ταξιδιού θα ήθελα κάποτε να ξαναπάω, θα σας απαντούσα χωρίς ενδοιασμό : στο Μακάο. -
Attachments
Last edited:
