travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.859
- Likes
- 16.079
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
Ταξίδι για αναζήτηση του Βόρειου Σέλαος.
Πρώτο μέρος, από συνολικά δύο.
Έχω βρεθεί μερικές φορές σε περιοχές που τη νύχτα φαίνεται το Σέλας, όμως ποτέ δεν το είδα. Και δεν το είδα γιατί όταν βρέθηκα εκεί, απλώς, δεν υπήρχε νύχτα. Άκουσα πάντως ότι και σε αυτό το οιονεί σκότος έχουν δει το σέλας. Εγώ όχι.
Το Σέλας φαίνεται τις νύχτες στις πολύ βόρειες περιοχές (το βόρειο, και στις πολύ νότιες το νότιο). Όταν εγώ βρέθηκα στην Αλάσκα πέρυσι το καλοκαίρι (2016) δεν είδα καθόλου σκοτάδι. Το ίδιο και το 2009 στην Ισλανδία και τη Γροιλανδία. Εννοείται και στην Παταγονία την Πρωτοχρονιά του 2016. Και φυσικά στη Νέα Ζηλανδία και Καναδά. Πάντα ήταν καλοκαίρι για εκείνες τις περιοχές.
Βέβαια κάπου διάβασα ότι έχει φανεί μέχρι και στη Θεσσαλονίκη. Ας μην υπερβάλουμε όμως. Μιλάμε για μέρη που η πιθανότητα να το δεις είναι σε λογικά όρια.
Την άνοιξη του 2016 έγραψε στο φόρουμ του Travelstories ο @gioske την ιστορία με τίτλο «Κυνηγώντας το Βόρειο Σέλας». Είχε πάει στο Τρόμσο της Νορβηγίας στο τέλος Μαρτίου και γύρισε ενθουσιασμένος. Μου άρεσαν και οι φωτογραφίες και η ιδέα. Από τότε άρχισα να ψάχνω αεροπορικά και ξενοδοχεία, αλλά η μεγάλη απόφαση ήρθε στις αρχές Φεβρουαρίου. Το είχα συζητήσει με ένα φίλο μου και του άρεσε η ιδέα. Του τηλεφωνώ λοιπόν και αμέσως δέχτηκε να έρθει. Πήγαμε δυο ζευγάρια.
Για λίγες μέρες το ψάξαμε και αποφασίσαμε να μην πάμε στο Τρόμσο (Tromso) αλλά στο Αμπίσκο (Abisko) της Σουηδίας που απέχει 93 χιλιόμετρα από την Kiruna και 84 από το Νάρβικ της Νορβηγίας. Ουσιαστικά είναι στο μέσον της διαδρομής μεταξύ Κιρούνα και Νάρβικ. Η περιοχή αυτή της Σουηδίας ονομάζεται Lapland.
Εδώ στην ιστορία μου δίνω αρκετές λεπτομέρειες που πολλούς δεν ενδιαφέρουν και θα τους κουράσουν. Νομίζω όμως ότι ίσως φανούν πολύτιμες για εκείνους που θα αποφασίσουν να πάνε μια τέτοια εκδρομή. Θεωρώ ότι από τα πολλά κάτι μπορεί να τους φανεί χρήσιμο στο σχεδιασμό του ταξιδιού.
Να εξηγήσω τώρα το λόγο που επιλέξαμε το Αμπίσκο σε σχέση με το Τρόμσο. Μας φάνηκε ότι ήταν πιο χρονοβόρα και πιο ακριβή η αεροπορική πρόσβαση στην πόλη της Νορβηγίας. Επίσης ο @gioske έγραφε ότι για να δουν το Σέλας πήγαιναν αρκετά χιλιόμετρα στο εσωτερικό της χώρας και μάλιστα έφταναν μέχρι μέσα στη Φινλανδία, όπου και τελικά το είδαν δύο φορές. Το Αμπίσκο λοιπόν είναι από μόνο του στο εσωτερικό της Σουηδίας. Επιπροσθέτως θεωρείται ιδανικό μέρος για να δει κάποιος το Σέλας, σύμφωνα με αναζήτηση που κάναμε στο ίντερνετ. Εννοείται, θέλει και λίγη τύχη. Επίσης στην Κιρούνα (που είναι κοντά) βρέχει ελάχιστα, άρα θα έχει σχετικά λίγα σύννεφα ώστε να μπορέσουμε να το δούμε, αν φανεί.
Οι θερμοκρασίες προβλεπόταν σίγουρα κάτω από το μηδέν τις μέρες που θα πηγαίναμε
Το Φεβρουάριο προχωρήσαμε στην κράτηση των αεροπορικών εισιτηρίων και ξενοδοχείων για τέσσερα άτομα. Και ενώ υπάρχουν απ’ ευθείας πτήσεις από την Αθήνα για τη Στοκχόλμη και από εκεί με τη μία στην Κιρούνα, δεν βολεύουν καθόλου οι ώρες και η σύνδεση των πτήσεων. Έτσι κλείσαμε πτήσεις με δύο στάσεις.
Τα ξενοδοχεία στην περιοχή, ειδικά του Αμπίσκο, είναι πανάκριβα και δεν βρήκαμε παρά μόνο σε ένα σαν Hostel όπου μας συνέφερε και κλείσαμε ανά ζευγάρι ένα τετράκλινο, με κοινό μπάνιο. Είναι με κουκέτες αλλά δεν υπήρχε διαθέσιμο τίποτα καλύτερο, όσα λεφτά και να διέθετες. Μάλλον είχαμε αργήσει στο κλείσιμο των δωματίων. Και πάλι καλά θα έλεγα, γιατί δυο μέρες μετά το κλείσιμο που κάναμε, δεν υπήρχει τίποτα στο ξενοδοχείο αυτό ούτε και σε τετράκλινο. Όμως, επειδή θα φτάναμε νυχτιάτικα στο αεροδρόμιο της Κιρούνα, αποφασίσαμε το πρώτο βράδυ να μείνουμε εκεί, που είναι και φτηνότερα. Έτσι τα μέρη που μείναμε ήταν το πρώτο βράδυ στην Kiruna και τα επόμενα τρία βράδια στο Abisko.
Το κόστος στην Κιρούνα είναι 800 SEK, δηλαδή περίπου 87 ευρώ, για το κάθε δίκλινο με δικό του μπάνιο. Στο Αμπίσκο το κόστος κάθε δωματίου ήταν τα διπλά: 1585 SEK, άρα 173 ευρώ η βραδιά. Και δεν έχει ούτε μπάνιο, ούτε σεντόνια και πετσέτες σου δίνει, αλλά τα νοικιάζεις. Εμείς κρατούσαμε τα δικά μας.
Κλείσαμε και αυτοκίνητο για να κινηθούμε εκεί. Τέσσερις μέρες, 100 ευρώ περίπου η μέρα.
Φύγαμε τις μέρες της 25ης Μαρτίου. Η πρώτη στάση ήταν στο αεροδρόμιο του Μονάχου και η δεύτερη στη Στοκχόλμη. Ήταν λίγο κουραστικό να περιμένεις τόσες ώρες, αλλά με την παρέα πέρασε ευχάριστα η ώρα. Πιάσαμε την κουβέντα για διάφορα θέματα. Μεταξύ αυτών ήταν και το τι γίνεται αν χαθούν οι βαλίτσες μας. Εμείς τους είπαμε ότι μοιράζουμε τα πιο απαραίτητα πράγματα στις χειραποσκευές, οπότε μπορούμε να περάσουμε μερικές μέρες και χωρίς τις βαλίτσες. Φτάνουμε λοιπόν στις οκτώ το βράδυ στην βόρεια Σουηδία, στην Κιρούνα, και οι βαλίτσες δεν είχαν φτάσει. Εννοείται ότι κάναμε την αναφορά στο αρμόδιο γραφείο και ευτυχώς μας είπε ότι θα έρθουν με την επόμενη πτήση σε τρεις ώρες. Πράγματι στις έντεκα πήγαμε και τις παραλάβαμε. Ευτυχώς δεν είχαμε μεγάλη ταλαιπωρία. Όμως ένα φόβο τον πήραμε.
Από το αεροδρόμιο νοικιάσαμε το αυτοκίνητο που είχαμε κλείσει. Το Audi Quatro 4x4 (λιμουζίνα, όχι τζιπ). Υπέροχο αυτοκίνητο! Δεν χρειάζεται στις χαμηλές θερμοκρασίες να βάζεις καλώδια για να ζεσταίνεται το λάδι, η μπαταρία και το καύσιμο. Το κάνει μόνο του. Οδηγώντας στο χιόνι με τα λάστιχα χειμώνα (Winter tires) λες και ήσουν σε οδόστρωμα χωρίς χιόνι και φρέναρε χωρίς πρόβλημα σε κάθε ταχύτητα. Το μόνο που δεν έκανε ήταν να καθαρίζει τον ορίζοντα όταν είχε χιονοθύελλα για να έχουμε ορατότητα και να βγάζει το χιόνι από το δρόμο όταν ήταν πάνω από μισό μέτρο. Δυστυχώς αυτά τα προβλήματα συναντήσαμε και δεν τα λύσαμε.
Εκτός από το Βόρειο Σέλας που πήγαμε να δούμε σε αυτό το ταξίδι θέλαμε να δούμε και τα φιόρδ της Νορβηγίας στο διάστημα της ημέρας που το Σέλας ξεκουραζόταν (δε φαινόταν).
Στο αεροδρόμιο που παίρναμε το αυτοκίνητο ρωτήσαμε για το Σέλας και μας είπαν ότι μπορεί να το δούμε ανά πάσα στιγμή. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να κοιτάμε στον ουρανό και αν υπάρχει, να πάμε σε μέρος με λίγο φωτισμό για να φαίνεται καλύτερα. Μάλιστα κοιτάζανε επί τόπου στον ουρανό μήπως και φαινόταν για να μας βοηθήσουν. Πάντως η βραδιά από κάποιο χρονικό σημείο και μετά ήταν ανέφελη και χωρίς φεγγάρι, οπότε αν υπήρχε θα το βλέπαμε. Αφού πήραμε τα πράγματα στις έντεκα πήγαμε 10-20 χιλιόμετρα έξω από την πόλη και δεν υπήρχε καθόλου φως, αλλά το πράσινο του Σέλαος δεν το είδαμε πουθενά. Δεν απογοητευτήκαμε γιατί περιμέναμε και τις επόμενες μέρες ότι οι συνθήκες θα ήταν ιδανικές και όλα θα πήγαιναν καλά. Που πας ρε Καραμήτρο;
Εκεί στη φύση και στο σκοτάδι δεν είχαμε ίντερνετ για να δούμε τις προβλέψεις για την εμφάνιση του φαινομένου, και έτσι είπαμε να πάμε για ύπνο. Λέω τώρα, έχοντας τη γνώση που τότε δεν είχα, ότι ενδέχεται να υπήρχε το σέλας και να μην το πήραμε χαμπάρι. Και ο λόγος είναι ότι δεν φαίνεται πάντα ο χρωματισμός του, αλλά μόνο ένα άσπρο σύννεφο που μετακινείται. Στις φωτογραφίες πάντως φαίνεται το χρώμα.
Μετά την αποτυχία μας να το δούμε κάναμε ένα ωραίο ύπνο σε ένα ζεστό δωμάτιο. Το πρωί ήπιαμε καφέ στην κοινόχρηστη κουζίνα και κάναμε βόλτα στη γειτονιά. Το ξενοδοχείο μάλλον δεν είχε κόσμο στα υπόλοιπα δωμάτια εκτός από ένα.
Η περιοχή είχε χιόνια παντού, εκτός από τους κεντρικούς δρόμους που ήταν λίγο καθαροί. Η μέρα το πρωί ήταν ηλιόλουστη, αλλά το κρύο ήταν τσουχτερό, με θερμοκρασία λίγο κάτω από το μηδέν. Σηκώθηκαν και τα παιδιά και φύγαμε για την πρώτη μας εξόρμηση στη χώρα.
Είπαμε να πάμε αρχικά στο ξενοδοχείο πάγου, Ice Hotel. Βρίσκεται κάπου 20 χιλιόμετρα από την Κιρούνα στο χωριό Jukkasjarvi και η διαδρομή, που ήταν κάτασπρη λόγω χιονιού και πάγου, μας άρεσε. Δεν είχαμε ακόμα βαρεθεί το λευκό. Όλες οι λίμνες, μικρές και μεγάλες και τα ποτάμια ήταν παγωμένα. Ελάχιστα και μικρά σημεία μακριά από τις όχθες φαινόταν να έχουν ξεπαγώσει.
Το Ice Hotel ήταν όμορφο. Δεν το ψάξαμε για να μπούμε μέσα στα δωμάτια (γίνεται ξενάγηση, αλλά λόγω Σαββάτου σίγουρα δεν θα είχαν μείνει θέσεις) και το είδαμε από έξω. Τι να πω; Παντού πάγος. Το ξενοδοχείο βρισκόταν δίπλα σε μια παγωμένη λίμνη και υπήρχαν διάφορες παγοκολόνες και μισολιωμένα αγαλματίδια από πάγο στα πέριξ. Στη λίμνη κυκλοφορούσαν έλκηθρα και snowmobile. Όλα για να τα χρησιμοποιήσουν οι τουρίστες.
Αφού κάναμε τη βόλτα μας, να μας φύγει η περιέργεια (δεν ήταν και κάποιο συγκλονιστικό φαινόμενο) πήγαμε παραδίπλα να επισκεφτούμε ένα πολυχώρο με ταράνδους. Είχε και εστιατόριο και δυνατότητα για διάφορες δραστηριότητες. Εμείς, ως απαιτητικοί τουρίστες, απλά πληρώσαμε την είσοδο των 150 κορωνών κατ’ άτομο, κάναμε μια μικρή βόλτα δίπλα στα ζώα και φύγαμε για πιο ενδιαφέρουσες εμπειρίες. Είπαμε ότι θα θέλαμε να κάνουμε έλκηθρο με σκυλιά χάσκις, αλλά λόγω βιασύνης το αφήσαμε για το μέρος που θα διανυχτερεύαμε, δηλαδή το Αμπίσκο. Λόγω των συνθηκών που θα περιγράψω παρακάτω θα μείνουμε με την όρεξη. Πάντως το θέαμα στην παγωμένη λίμνη με τα έλκηθρα και τα snowmobile μας άρεσε και το απολαύσαμε για αρκετή ώρα. Αυτά τα μηχανάκια κυκλοφορούν ευρύτατα και οι ντόπιοι τα χρησιμοποιούν και για πρακτικό σκοπό αλλά και για σπορ.
Επιστρέφοντας είπαμε να πάμε στο κέντρο της πόλης μια βόλτα. Δεν ήταν όμως για να περπατάς έξω με το κρύο που έκανε. Πήραμε μερικές πληροφορίες για τα ορυχεία σιδήρου που ήταν επισκέψιμα αλλά είχαν πληρότητα 100% και δε μπορούσαμε να πάμε την οργανωμένη επίσκεψη. Μας είπαν ότι έξω από την πόλη γινόταν κάποιοι αγώνες με snowmobile και πράγματι πήγαμε και πήραμε μια γεύση, αλλά δεν ήταν και πολύ του γούστου μας.
Είχε περάσει το μεσημέρι και αποφασίσαμε να φύγουμε για το Αμπίσκο. Προηγουμένως περάσαμε από ένα σούπερ μάρκετ και αγοράσαμε όλα τα τρόφιμα των επόμενων ημερών, δηλαδή ψωμιά, σαλάμια και τυριά. Στο αεροδρόμιο είχαμε αλλάξει 100 ευρώ ο κάθε ένας. Μας έφτασαν και με το παραπάνω, αν και εγώ αγόρασα κάποια πράγματα με κάρτα, όχι πάνω από 70 ευρώ όμως. Με μερικές μικρές στάσεις για φωτογραφίες, φτάσαμε στο ξενοδοχείο στο Αμπίσκο κατά τις πέντε το απόγευμα.
Παγωμένη λίμνη:
Ο καιρός μέχρι τότε δεν ήταν και τόσο άσχημος, αν και οι προβλέψεις των μετεωρολογικών δελτίων δεν ήταν και τόσο ευοίωνες. Το βράδυ όμως ο καιρός χάλασε και δεν γινόταν λόγος για να δούμε το σέλας. Μας είχαν δώσει από τη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου κάποιες πληροφορίες γι’ αυτό το θέμα, αλλά δεν ήταν ούτε σαφείς, ούτε πλήρεις. Σε αυτό θεωρώ ότι το ξενοδοχείο υστερούσε. Ενδιαφερόταν κυρίως για τους σκιέρ του χιονοδρομικού κέντρου της περιοχής. Δε λέω ότι δεν ήταν πρόθυμοι να μας ενημερώσουν, αλλά αν δε ρωτούσες, τίποτα δε θα μάθαινες. Πιστεύω ότι θα έπρεπε να ενημερώνουν διαρκώς για τη εμφάνιση ή όχι του σέλαος. Θα έπρεπε να έχουν και ειδοποίηση σε κινητά ή στα δωμάτια, αν και εκεί δεν είχαν τηλέφωνο.
Η περιοχή του Αμπίσκο έχει άλλα δύο νομίζω μεγάλα ξενοδοχεία. Δεν ξέρω αν εκεί τα πράγματα όσον αφορά στην βοήθεια των πελατών τους για να δουν το σέλας είναι καλύτερη.
Εγώ είδα τουρίστες σαν κι εμάς, να αναρωτιούνται για το ποιο είναι το σέλας και αν είναι αυτό που βλέπουν ή όχι. Εγώ όπως κατάλαβα το φαινόμενο αυτό δεν είναι εύκολο να το δεις σε όλο του το μεγαλείο με γυμνό μάτι. Ή ίσως χρειάζεται να πας σε πλήρες σκοτάδι. Χίλια διακόσια μέτρα από το ξενοδοχείο μας υπήρχε μια μεγάλη λίμνη, παγωμένη φυσικά, όπου από τη ρεσεψιόν μας είπαν ότι είναι το καλύτερο μέρος για να το δούμε. Όμως εκεί μέσα στο σκοτάδι πώς να πας; Και αν δεν έχεις ξαναπάει τη μέρα είναι αδύνατον να βρεις το μονοπάτι. Εδώ δε θα έπρεπε να υπάρχει μια βοήθεια; Η εμφάνιση του σέλαος είναι απρόβλεπτη και αιφνίδια. Άρα θα έπρεπε να σου δίνουν πληροφορίες για το πώς θα πας. Θα μπορούσε για παράδειγμα να λένε ότι όσοι θέλουν να πάνε να συγκεντρωθούν κάποια ώρα ώστε να πάνε όλοι μαζί.
Την τρίτη μέρα που βρισκόμασταν εκεί υπήρχε τεράστια πρόβλεψη για την εμφάνιση του σέλαος. Θα μπορούσαν να πούνε να συγκεντρωθούμε μια συγκεκριμένη ώρα στη ρεσεψιόν για να ξεκινήσουν όσοι ήθελαν. Εκεί στη λίμνη είχε κάποια σπιτάκια. Μου φάνηκε ότι είναι για τέτοιες επισκέψεις, αλλά δεν ξέραμε πως θα μπούμε μέσα. Εμείς στη λίμνη πήγαμε μεσημέρι, που να πας βράδυ εκεί;
Η είσοδος για τα δωμάτιά μας:
Όταν ρώτησα στο ξενοδοχείο αν μπορούμε να κάνουμε κάτι οργανωμένο μου απάντησαν αρνητικά. Πράγματι, επειδή παρακολουθούσα τρεις μέρες όλες τις κινήσεις στο χώρο του καταλύματος, δεν υπήρχε οργανωμένη επιχείρηση για τουρίστες κάθε βράδυ (όπως γίνεται ας πούμε στο Τρόμσο) που να παίρνει κόσμο σε τζιπ και να τριγυρνούν μέχρι να το δουν. Ίσως επειδή αν είναι να το δεις θα το δεις εκεί ακριβώς, στο Αμπίσκο, που θεωρείται το καλύτερο μέρος παγκοσμίως για την παρατήρηση του σέλαος σύμφωνα με το Lonely Planet. Είδα τουριστικά γραφεία, όπως και ανακοινώσεις τους στη ρεσεψιόν, να παίρνουν κόσμο για να κάνουν με τα πόδια εκεί κοντά τρίωρη εκδρομή το βράδυ για φωτογράφηση, είτε του σέλαος είτε γενικότερα του νυχτερινού ουρανού και της φύσης. Αν προκύψει το σέλας έχει καλώς, αν όχι, άντε γεια.
Συμπέρασμα: αν πάει κανείς ξανά στο Αμπίσκο πρέπει να κοιτά τις προβλέψεις για την εμφάνιση του σέλαος και αν δει ότι οι πιθανότητες είναι καλές να εκδράμει προς τη λίμνη μόλις πέσει το βράδυ. Σε είκοσι λεπτά θα φτάσει, αν ξέρει το δρόμο. Προφανώς το κρύο είναι τσουχτερό και πρέπει να έχει καλό ντύσιμο. Βέβαια θα έχει ετοιμάσει τρίποδο και μηχανή ώστε να μην χρονοτριβεί εκεί στις ρυθμίσεις. Και τις τρεις μέρες που βρέθηκα εκεί το βράδυ ναι μεν είχε καλή ξαστεριά αλλά φυσούσε πολύ. Άρα το τρίποδο ή θα είναι γερό ή θα το κρατάς, όπως εγώ. Συστήνω ένα ακροδάχτυλο στο γάντι να είναι κομμένο για να μπορείς να πατάς το πλήκτρο είτε της μηχανής είτε του τηλεχειριστηρίου.
Το κρύο είναι δυνατό και τις μέρες που βρέθηκα εγώ η θερμοκρασία ήταν το βράδυ μείον πέντε με μείον επτά περίπου βαθμούς Κελσίου. Τη μέρα λίγο μεγαλύτερη. Το πρόβλημα όμως δεν ήταν η θερμοκρασία, αλλά ο αέρας που σου πετούσε στο πρόσωπο ριπές χιονιού που σήκωνε από το έδαφος. Ήταν λυπηρό για μας να βλέπουμε ψηλά τον έναστρο ουρανό, αλλά κατά τα άλλα να ήταν σα να βρισκόμαστε σε χιονοθύελλα. Σου δυσκολεύει όλη την προσπάθεια. Προφανώς έτσι το κρύο που νιώθεις πολλαπλασιάζεται.
Πρώτο μέρος, από συνολικά δύο.
Έχω βρεθεί μερικές φορές σε περιοχές που τη νύχτα φαίνεται το Σέλας, όμως ποτέ δεν το είδα. Και δεν το είδα γιατί όταν βρέθηκα εκεί, απλώς, δεν υπήρχε νύχτα. Άκουσα πάντως ότι και σε αυτό το οιονεί σκότος έχουν δει το σέλας. Εγώ όχι.
Το Σέλας φαίνεται τις νύχτες στις πολύ βόρειες περιοχές (το βόρειο, και στις πολύ νότιες το νότιο). Όταν εγώ βρέθηκα στην Αλάσκα πέρυσι το καλοκαίρι (2016) δεν είδα καθόλου σκοτάδι. Το ίδιο και το 2009 στην Ισλανδία και τη Γροιλανδία. Εννοείται και στην Παταγονία την Πρωτοχρονιά του 2016. Και φυσικά στη Νέα Ζηλανδία και Καναδά. Πάντα ήταν καλοκαίρι για εκείνες τις περιοχές.
Βέβαια κάπου διάβασα ότι έχει φανεί μέχρι και στη Θεσσαλονίκη. Ας μην υπερβάλουμε όμως. Μιλάμε για μέρη που η πιθανότητα να το δεις είναι σε λογικά όρια.
Την άνοιξη του 2016 έγραψε στο φόρουμ του Travelstories ο @gioske την ιστορία με τίτλο «Κυνηγώντας το Βόρειο Σέλας». Είχε πάει στο Τρόμσο της Νορβηγίας στο τέλος Μαρτίου και γύρισε ενθουσιασμένος. Μου άρεσαν και οι φωτογραφίες και η ιδέα. Από τότε άρχισα να ψάχνω αεροπορικά και ξενοδοχεία, αλλά η μεγάλη απόφαση ήρθε στις αρχές Φεβρουαρίου. Το είχα συζητήσει με ένα φίλο μου και του άρεσε η ιδέα. Του τηλεφωνώ λοιπόν και αμέσως δέχτηκε να έρθει. Πήγαμε δυο ζευγάρια.
Για λίγες μέρες το ψάξαμε και αποφασίσαμε να μην πάμε στο Τρόμσο (Tromso) αλλά στο Αμπίσκο (Abisko) της Σουηδίας που απέχει 93 χιλιόμετρα από την Kiruna και 84 από το Νάρβικ της Νορβηγίας. Ουσιαστικά είναι στο μέσον της διαδρομής μεταξύ Κιρούνα και Νάρβικ. Η περιοχή αυτή της Σουηδίας ονομάζεται Lapland.
Εδώ στην ιστορία μου δίνω αρκετές λεπτομέρειες που πολλούς δεν ενδιαφέρουν και θα τους κουράσουν. Νομίζω όμως ότι ίσως φανούν πολύτιμες για εκείνους που θα αποφασίσουν να πάνε μια τέτοια εκδρομή. Θεωρώ ότι από τα πολλά κάτι μπορεί να τους φανεί χρήσιμο στο σχεδιασμό του ταξιδιού.
Να εξηγήσω τώρα το λόγο που επιλέξαμε το Αμπίσκο σε σχέση με το Τρόμσο. Μας φάνηκε ότι ήταν πιο χρονοβόρα και πιο ακριβή η αεροπορική πρόσβαση στην πόλη της Νορβηγίας. Επίσης ο @gioske έγραφε ότι για να δουν το Σέλας πήγαιναν αρκετά χιλιόμετρα στο εσωτερικό της χώρας και μάλιστα έφταναν μέχρι μέσα στη Φινλανδία, όπου και τελικά το είδαν δύο φορές. Το Αμπίσκο λοιπόν είναι από μόνο του στο εσωτερικό της Σουηδίας. Επιπροσθέτως θεωρείται ιδανικό μέρος για να δει κάποιος το Σέλας, σύμφωνα με αναζήτηση που κάναμε στο ίντερνετ. Εννοείται, θέλει και λίγη τύχη. Επίσης στην Κιρούνα (που είναι κοντά) βρέχει ελάχιστα, άρα θα έχει σχετικά λίγα σύννεφα ώστε να μπορέσουμε να το δούμε, αν φανεί.
Οι θερμοκρασίες προβλεπόταν σίγουρα κάτω από το μηδέν τις μέρες που θα πηγαίναμε
Το Φεβρουάριο προχωρήσαμε στην κράτηση των αεροπορικών εισιτηρίων και ξενοδοχείων για τέσσερα άτομα. Και ενώ υπάρχουν απ’ ευθείας πτήσεις από την Αθήνα για τη Στοκχόλμη και από εκεί με τη μία στην Κιρούνα, δεν βολεύουν καθόλου οι ώρες και η σύνδεση των πτήσεων. Έτσι κλείσαμε πτήσεις με δύο στάσεις.
Τα ξενοδοχεία στην περιοχή, ειδικά του Αμπίσκο, είναι πανάκριβα και δεν βρήκαμε παρά μόνο σε ένα σαν Hostel όπου μας συνέφερε και κλείσαμε ανά ζευγάρι ένα τετράκλινο, με κοινό μπάνιο. Είναι με κουκέτες αλλά δεν υπήρχε διαθέσιμο τίποτα καλύτερο, όσα λεφτά και να διέθετες. Μάλλον είχαμε αργήσει στο κλείσιμο των δωματίων. Και πάλι καλά θα έλεγα, γιατί δυο μέρες μετά το κλείσιμο που κάναμε, δεν υπήρχει τίποτα στο ξενοδοχείο αυτό ούτε και σε τετράκλινο. Όμως, επειδή θα φτάναμε νυχτιάτικα στο αεροδρόμιο της Κιρούνα, αποφασίσαμε το πρώτο βράδυ να μείνουμε εκεί, που είναι και φτηνότερα. Έτσι τα μέρη που μείναμε ήταν το πρώτο βράδυ στην Kiruna και τα επόμενα τρία βράδια στο Abisko.
Το κόστος στην Κιρούνα είναι 800 SEK, δηλαδή περίπου 87 ευρώ, για το κάθε δίκλινο με δικό του μπάνιο. Στο Αμπίσκο το κόστος κάθε δωματίου ήταν τα διπλά: 1585 SEK, άρα 173 ευρώ η βραδιά. Και δεν έχει ούτε μπάνιο, ούτε σεντόνια και πετσέτες σου δίνει, αλλά τα νοικιάζεις. Εμείς κρατούσαμε τα δικά μας.
Κλείσαμε και αυτοκίνητο για να κινηθούμε εκεί. Τέσσερις μέρες, 100 ευρώ περίπου η μέρα.
Φύγαμε τις μέρες της 25ης Μαρτίου. Η πρώτη στάση ήταν στο αεροδρόμιο του Μονάχου και η δεύτερη στη Στοκχόλμη. Ήταν λίγο κουραστικό να περιμένεις τόσες ώρες, αλλά με την παρέα πέρασε ευχάριστα η ώρα. Πιάσαμε την κουβέντα για διάφορα θέματα. Μεταξύ αυτών ήταν και το τι γίνεται αν χαθούν οι βαλίτσες μας. Εμείς τους είπαμε ότι μοιράζουμε τα πιο απαραίτητα πράγματα στις χειραποσκευές, οπότε μπορούμε να περάσουμε μερικές μέρες και χωρίς τις βαλίτσες. Φτάνουμε λοιπόν στις οκτώ το βράδυ στην βόρεια Σουηδία, στην Κιρούνα, και οι βαλίτσες δεν είχαν φτάσει. Εννοείται ότι κάναμε την αναφορά στο αρμόδιο γραφείο και ευτυχώς μας είπε ότι θα έρθουν με την επόμενη πτήση σε τρεις ώρες. Πράγματι στις έντεκα πήγαμε και τις παραλάβαμε. Ευτυχώς δεν είχαμε μεγάλη ταλαιπωρία. Όμως ένα φόβο τον πήραμε.
Από το αεροδρόμιο νοικιάσαμε το αυτοκίνητο που είχαμε κλείσει. Το Audi Quatro 4x4 (λιμουζίνα, όχι τζιπ). Υπέροχο αυτοκίνητο! Δεν χρειάζεται στις χαμηλές θερμοκρασίες να βάζεις καλώδια για να ζεσταίνεται το λάδι, η μπαταρία και το καύσιμο. Το κάνει μόνο του. Οδηγώντας στο χιόνι με τα λάστιχα χειμώνα (Winter tires) λες και ήσουν σε οδόστρωμα χωρίς χιόνι και φρέναρε χωρίς πρόβλημα σε κάθε ταχύτητα. Το μόνο που δεν έκανε ήταν να καθαρίζει τον ορίζοντα όταν είχε χιονοθύελλα για να έχουμε ορατότητα και να βγάζει το χιόνι από το δρόμο όταν ήταν πάνω από μισό μέτρο. Δυστυχώς αυτά τα προβλήματα συναντήσαμε και δεν τα λύσαμε.
Εκτός από το Βόρειο Σέλας που πήγαμε να δούμε σε αυτό το ταξίδι θέλαμε να δούμε και τα φιόρδ της Νορβηγίας στο διάστημα της ημέρας που το Σέλας ξεκουραζόταν (δε φαινόταν).
Στο αεροδρόμιο που παίρναμε το αυτοκίνητο ρωτήσαμε για το Σέλας και μας είπαν ότι μπορεί να το δούμε ανά πάσα στιγμή. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να κοιτάμε στον ουρανό και αν υπάρχει, να πάμε σε μέρος με λίγο φωτισμό για να φαίνεται καλύτερα. Μάλιστα κοιτάζανε επί τόπου στον ουρανό μήπως και φαινόταν για να μας βοηθήσουν. Πάντως η βραδιά από κάποιο χρονικό σημείο και μετά ήταν ανέφελη και χωρίς φεγγάρι, οπότε αν υπήρχε θα το βλέπαμε. Αφού πήραμε τα πράγματα στις έντεκα πήγαμε 10-20 χιλιόμετρα έξω από την πόλη και δεν υπήρχε καθόλου φως, αλλά το πράσινο του Σέλαος δεν το είδαμε πουθενά. Δεν απογοητευτήκαμε γιατί περιμέναμε και τις επόμενες μέρες ότι οι συνθήκες θα ήταν ιδανικές και όλα θα πήγαιναν καλά. Που πας ρε Καραμήτρο;
Εκεί στη φύση και στο σκοτάδι δεν είχαμε ίντερνετ για να δούμε τις προβλέψεις για την εμφάνιση του φαινομένου, και έτσι είπαμε να πάμε για ύπνο. Λέω τώρα, έχοντας τη γνώση που τότε δεν είχα, ότι ενδέχεται να υπήρχε το σέλας και να μην το πήραμε χαμπάρι. Και ο λόγος είναι ότι δεν φαίνεται πάντα ο χρωματισμός του, αλλά μόνο ένα άσπρο σύννεφο που μετακινείται. Στις φωτογραφίες πάντως φαίνεται το χρώμα.
Μετά την αποτυχία μας να το δούμε κάναμε ένα ωραίο ύπνο σε ένα ζεστό δωμάτιο. Το πρωί ήπιαμε καφέ στην κοινόχρηστη κουζίνα και κάναμε βόλτα στη γειτονιά. Το ξενοδοχείο μάλλον δεν είχε κόσμο στα υπόλοιπα δωμάτια εκτός από ένα.
Η περιοχή είχε χιόνια παντού, εκτός από τους κεντρικούς δρόμους που ήταν λίγο καθαροί. Η μέρα το πρωί ήταν ηλιόλουστη, αλλά το κρύο ήταν τσουχτερό, με θερμοκρασία λίγο κάτω από το μηδέν. Σηκώθηκαν και τα παιδιά και φύγαμε για την πρώτη μας εξόρμηση στη χώρα.
Είπαμε να πάμε αρχικά στο ξενοδοχείο πάγου, Ice Hotel. Βρίσκεται κάπου 20 χιλιόμετρα από την Κιρούνα στο χωριό Jukkasjarvi και η διαδρομή, που ήταν κάτασπρη λόγω χιονιού και πάγου, μας άρεσε. Δεν είχαμε ακόμα βαρεθεί το λευκό. Όλες οι λίμνες, μικρές και μεγάλες και τα ποτάμια ήταν παγωμένα. Ελάχιστα και μικρά σημεία μακριά από τις όχθες φαινόταν να έχουν ξεπαγώσει.
Το Ice Hotel ήταν όμορφο. Δεν το ψάξαμε για να μπούμε μέσα στα δωμάτια (γίνεται ξενάγηση, αλλά λόγω Σαββάτου σίγουρα δεν θα είχαν μείνει θέσεις) και το είδαμε από έξω. Τι να πω; Παντού πάγος. Το ξενοδοχείο βρισκόταν δίπλα σε μια παγωμένη λίμνη και υπήρχαν διάφορες παγοκολόνες και μισολιωμένα αγαλματίδια από πάγο στα πέριξ. Στη λίμνη κυκλοφορούσαν έλκηθρα και snowmobile. Όλα για να τα χρησιμοποιήσουν οι τουρίστες.
Αφού κάναμε τη βόλτα μας, να μας φύγει η περιέργεια (δεν ήταν και κάποιο συγκλονιστικό φαινόμενο) πήγαμε παραδίπλα να επισκεφτούμε ένα πολυχώρο με ταράνδους. Είχε και εστιατόριο και δυνατότητα για διάφορες δραστηριότητες. Εμείς, ως απαιτητικοί τουρίστες, απλά πληρώσαμε την είσοδο των 150 κορωνών κατ’ άτομο, κάναμε μια μικρή βόλτα δίπλα στα ζώα και φύγαμε για πιο ενδιαφέρουσες εμπειρίες. Είπαμε ότι θα θέλαμε να κάνουμε έλκηθρο με σκυλιά χάσκις, αλλά λόγω βιασύνης το αφήσαμε για το μέρος που θα διανυχτερεύαμε, δηλαδή το Αμπίσκο. Λόγω των συνθηκών που θα περιγράψω παρακάτω θα μείνουμε με την όρεξη. Πάντως το θέαμα στην παγωμένη λίμνη με τα έλκηθρα και τα snowmobile μας άρεσε και το απολαύσαμε για αρκετή ώρα. Αυτά τα μηχανάκια κυκλοφορούν ευρύτατα και οι ντόπιοι τα χρησιμοποιούν και για πρακτικό σκοπό αλλά και για σπορ.
Επιστρέφοντας είπαμε να πάμε στο κέντρο της πόλης μια βόλτα. Δεν ήταν όμως για να περπατάς έξω με το κρύο που έκανε. Πήραμε μερικές πληροφορίες για τα ορυχεία σιδήρου που ήταν επισκέψιμα αλλά είχαν πληρότητα 100% και δε μπορούσαμε να πάμε την οργανωμένη επίσκεψη. Μας είπαν ότι έξω από την πόλη γινόταν κάποιοι αγώνες με snowmobile και πράγματι πήγαμε και πήραμε μια γεύση, αλλά δεν ήταν και πολύ του γούστου μας.
Είχε περάσει το μεσημέρι και αποφασίσαμε να φύγουμε για το Αμπίσκο. Προηγουμένως περάσαμε από ένα σούπερ μάρκετ και αγοράσαμε όλα τα τρόφιμα των επόμενων ημερών, δηλαδή ψωμιά, σαλάμια και τυριά. Στο αεροδρόμιο είχαμε αλλάξει 100 ευρώ ο κάθε ένας. Μας έφτασαν και με το παραπάνω, αν και εγώ αγόρασα κάποια πράγματα με κάρτα, όχι πάνω από 70 ευρώ όμως. Με μερικές μικρές στάσεις για φωτογραφίες, φτάσαμε στο ξενοδοχείο στο Αμπίσκο κατά τις πέντε το απόγευμα.
Παγωμένη λίμνη:
Ο καιρός μέχρι τότε δεν ήταν και τόσο άσχημος, αν και οι προβλέψεις των μετεωρολογικών δελτίων δεν ήταν και τόσο ευοίωνες. Το βράδυ όμως ο καιρός χάλασε και δεν γινόταν λόγος για να δούμε το σέλας. Μας είχαν δώσει από τη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου κάποιες πληροφορίες γι’ αυτό το θέμα, αλλά δεν ήταν ούτε σαφείς, ούτε πλήρεις. Σε αυτό θεωρώ ότι το ξενοδοχείο υστερούσε. Ενδιαφερόταν κυρίως για τους σκιέρ του χιονοδρομικού κέντρου της περιοχής. Δε λέω ότι δεν ήταν πρόθυμοι να μας ενημερώσουν, αλλά αν δε ρωτούσες, τίποτα δε θα μάθαινες. Πιστεύω ότι θα έπρεπε να ενημερώνουν διαρκώς για τη εμφάνιση ή όχι του σέλαος. Θα έπρεπε να έχουν και ειδοποίηση σε κινητά ή στα δωμάτια, αν και εκεί δεν είχαν τηλέφωνο.
Η περιοχή του Αμπίσκο έχει άλλα δύο νομίζω μεγάλα ξενοδοχεία. Δεν ξέρω αν εκεί τα πράγματα όσον αφορά στην βοήθεια των πελατών τους για να δουν το σέλας είναι καλύτερη.
Εγώ είδα τουρίστες σαν κι εμάς, να αναρωτιούνται για το ποιο είναι το σέλας και αν είναι αυτό που βλέπουν ή όχι. Εγώ όπως κατάλαβα το φαινόμενο αυτό δεν είναι εύκολο να το δεις σε όλο του το μεγαλείο με γυμνό μάτι. Ή ίσως χρειάζεται να πας σε πλήρες σκοτάδι. Χίλια διακόσια μέτρα από το ξενοδοχείο μας υπήρχε μια μεγάλη λίμνη, παγωμένη φυσικά, όπου από τη ρεσεψιόν μας είπαν ότι είναι το καλύτερο μέρος για να το δούμε. Όμως εκεί μέσα στο σκοτάδι πώς να πας; Και αν δεν έχεις ξαναπάει τη μέρα είναι αδύνατον να βρεις το μονοπάτι. Εδώ δε θα έπρεπε να υπάρχει μια βοήθεια; Η εμφάνιση του σέλαος είναι απρόβλεπτη και αιφνίδια. Άρα θα έπρεπε να σου δίνουν πληροφορίες για το πώς θα πας. Θα μπορούσε για παράδειγμα να λένε ότι όσοι θέλουν να πάνε να συγκεντρωθούν κάποια ώρα ώστε να πάνε όλοι μαζί.
Την τρίτη μέρα που βρισκόμασταν εκεί υπήρχε τεράστια πρόβλεψη για την εμφάνιση του σέλαος. Θα μπορούσαν να πούνε να συγκεντρωθούμε μια συγκεκριμένη ώρα στη ρεσεψιόν για να ξεκινήσουν όσοι ήθελαν. Εκεί στη λίμνη είχε κάποια σπιτάκια. Μου φάνηκε ότι είναι για τέτοιες επισκέψεις, αλλά δεν ξέραμε πως θα μπούμε μέσα. Εμείς στη λίμνη πήγαμε μεσημέρι, που να πας βράδυ εκεί;
Η είσοδος για τα δωμάτιά μας:
Όταν ρώτησα στο ξενοδοχείο αν μπορούμε να κάνουμε κάτι οργανωμένο μου απάντησαν αρνητικά. Πράγματι, επειδή παρακολουθούσα τρεις μέρες όλες τις κινήσεις στο χώρο του καταλύματος, δεν υπήρχε οργανωμένη επιχείρηση για τουρίστες κάθε βράδυ (όπως γίνεται ας πούμε στο Τρόμσο) που να παίρνει κόσμο σε τζιπ και να τριγυρνούν μέχρι να το δουν. Ίσως επειδή αν είναι να το δεις θα το δεις εκεί ακριβώς, στο Αμπίσκο, που θεωρείται το καλύτερο μέρος παγκοσμίως για την παρατήρηση του σέλαος σύμφωνα με το Lonely Planet. Είδα τουριστικά γραφεία, όπως και ανακοινώσεις τους στη ρεσεψιόν, να παίρνουν κόσμο για να κάνουν με τα πόδια εκεί κοντά τρίωρη εκδρομή το βράδυ για φωτογράφηση, είτε του σέλαος είτε γενικότερα του νυχτερινού ουρανού και της φύσης. Αν προκύψει το σέλας έχει καλώς, αν όχι, άντε γεια.
Συμπέρασμα: αν πάει κανείς ξανά στο Αμπίσκο πρέπει να κοιτά τις προβλέψεις για την εμφάνιση του σέλαος και αν δει ότι οι πιθανότητες είναι καλές να εκδράμει προς τη λίμνη μόλις πέσει το βράδυ. Σε είκοσι λεπτά θα φτάσει, αν ξέρει το δρόμο. Προφανώς το κρύο είναι τσουχτερό και πρέπει να έχει καλό ντύσιμο. Βέβαια θα έχει ετοιμάσει τρίποδο και μηχανή ώστε να μην χρονοτριβεί εκεί στις ρυθμίσεις. Και τις τρεις μέρες που βρέθηκα εκεί το βράδυ ναι μεν είχε καλή ξαστεριά αλλά φυσούσε πολύ. Άρα το τρίποδο ή θα είναι γερό ή θα το κρατάς, όπως εγώ. Συστήνω ένα ακροδάχτυλο στο γάντι να είναι κομμένο για να μπορείς να πατάς το πλήκτρο είτε της μηχανής είτε του τηλεχειριστηρίου.
Το κρύο είναι δυνατό και τις μέρες που βρέθηκα εγώ η θερμοκρασία ήταν το βράδυ μείον πέντε με μείον επτά περίπου βαθμούς Κελσίου. Τη μέρα λίγο μεγαλύτερη. Το πρόβλημα όμως δεν ήταν η θερμοκρασία, αλλά ο αέρας που σου πετούσε στο πρόσωπο ριπές χιονιού που σήκωνε από το έδαφος. Ήταν λυπηρό για μας να βλέπουμε ψηλά τον έναστρο ουρανό, αλλά κατά τα άλλα να ήταν σα να βρισκόμαστε σε χιονοθύελλα. Σου δυσκολεύει όλη την προσπάθεια. Προφανώς έτσι το κρύο που νιώθεις πολλαπλασιάζεται.
