Marlin
Member
- Μηνύματα
- 171
- Likes
- 197
- Επόμενο Ταξίδι
- Κροατία, Δαλματικές ακτές
- Ταξίδι-Όνειρο
- Κένυα
Περιεχόμενα
Αυτή είναι η πρώτη μου ιστορία, ελπίζω να φανεί χρήσιμη όπως τόσες άλλες σε μένα.
Είναι Σάββατο 3 Μαρτίου 2012 και όλα είναι έτοιμα για την εκδρομή στην Βουδαπέστη
. Ναι ναι, σωστά διαβάζεις, Βουδαπέστη έγραψα..!!! Χτύπησε όμως η ακυρωμένη πτήση της Ryanair 
και τη δική μας πόρτα και βρεθήκαμε με μια πενθήμερη άδεια εν όψη και χωρίς προορισμό... Τώρα? Τι κάνουμε?:roll:Εδώ σε θέλω μάστορα τρελέ ταξιδευτή!!! Η απογοήτευση μεγάλη, η οργάνωσή μας δυσκολότερη διότι βρισκόμασταν σε διαφορετικά μέρη και μάλιστα χωρίς πρόσβαση στο Internet…tragek (που λέει και η διαφήμηση) ...
Ξημέρωσε ο Θεούλης την επόμενη μέρα με πρόσβαση πλεον στο Internet και έχοντας σπαταλήσει από νωρίς πολύ ώρα στα τηλέφωνα και στα email να ακυρώνουμε ξενοδοχεία, αυτοκίνητα κτλ, βγήκε απόφαση αστραπή να πάμε Παμπόροβο. Ενώ είχαμε χορτάσει το φετινό μας χιόνι και δεν είχαμε σκοπό για παραπάνω, ήταν η μόνη λύση που μας άρεσε για να δούμε κάτι καινούριο και να περάσουμε την άδειά μας κάνοντας έστω και έτσι απρόσμενα ξανά την αγαπημένη μας δραστηριότητα. Σαν προορισμός ήταν ούτως ή άλλως στα “must” απλά το είχαμε αφήσει για του χρόνου. Αδειάζουμε λοιπόν επιτόπου τις βαλίτσες με τα ρούχα Βουδαπέστης και τις ξαναγεμίζουμε με διαφορετικού τύπου, πιο «χειμερινά». Φόρτωμα μπαγκαζιών στο αμάξι και αναχώρηση κατά τις 15:30 από Θεσσαλονίκη με κατεύθυνση Δράμα, Νευροκόπι, και από κεί Εξοχή για να περάσουμε τα σύνορα. Οργάνωση μηδέν, συνάλλαγμα το ίδιο (μηδέν δηλαδή), τον δρόμο τον φωτογράφισε ο φίλος μου (στην κυριολεξία, με το κινητό του) από το google maps και τα ονόματα των χωριών που θα περάσουμε στα Βουλγάρικα.. (Βουλγάρικα δε μιλάμε.. παρέλειψα αυτή τη μικρή λεπτομέρεια..) Σε αυτό το σημείο θυμάμαι ήμουν σίγουρη οτι το ταξίδι αυτό θα αποτελούσε αληθινή περιπέτεια...!!!
Ο δρόμος μας μέχρι την Δράμα και το Νευροκόπι, χωρίς εκπλήξεις. Ήταν μέρα, χαρά θεού, ακούγαμε τη μουσικούλα μας, πίναμε το καφεδάκι σε πλαστικό που είχαμε τσιμπήσει από καντίνα στο δρόμο και όλα καλά.. Είχε πάει αργά το απόγευμα και λίγο πριν σκοτεινιάσει, είχε αρχίσει να γουργουρίζει και το στομάχι μου,:? αποφασίσαμε λοιπόν να σταματήσουμε στα σύνορα να τσιμπήσουμε κάτι και να κάνουμε συνάλλαγμα. Μια δυσάρεστη έκπληξη όμως μας περίμενε εκεί...Πλησιάζοντας στο σημείο εξόδου από τη χώρα, άρχισα να ανησυχώ γιατί δεν έβλεπα κανένα ίχνος ζωής, και όπως οι φόβοι μου αληθεύτηκαν, ο σταθμός των συνόρων δεν είναι άλλο από ένα μοναδικό κτηριάκι, με έναν υπάλληλο που μας υποδέχτηκε χαμογελαστός. Δεν υπήρχε όχι απλά τράπεζα ή έστω ανταλλακτήριο αλλά ούτε η παραμικρή πιθανότητα να βρούμε κάτι φαγώσιμο.. 
Συνηθισμένοι από τα σύνορα του Προμαχώνα (όποιος έχει πάει ξέρει) πιστεύαμε οτι θα υπάρχει ένα υποτυπώδες Travel stop, Πού να το φανταστούμε οτι θα είναι έτσι..!!!
Οπλιστήκαμε σαν καλοί και δεν-μασάμε-από-τέτοια ταξιδευτές με υπομονή και δύναμη για να βρούμε κάτι στη συνέχεια, επί ματαίω όμως. Είχε σκοτεινιάσει για τα καλά, η πείνα μας μεγάλωνε και τα χωριά που περνούσαμε ήταν κάτι μικρότερο από οικισμοί στη μέση του πουθενά. Λάσπη και κακό.. και τα πλίνθινα σπιτάκια να δίνουν τη θέση τους σε πλίνθινα και λασπερά καλυβάκια, και οι τσιμεντένιες αυλές σε λασπερές και μίζερες αλάνες... και η ιδέα οτι δεν υπάρχει Lb (Lev) στην τσέπη να έχει καθήσει στο μυαλό μου με κεφαλαία γράμματα. Που σημαίνει οτι και κάποιο κατάστημα να βρίσκαμε (τελείως απίθανο), δεν είχαμε καν χρήματα Βουλγαρίας..και το κορυφαίο, μέσα σε όλα ανάβει και το λαμπάκι της βενζίνης!!! Και ο ήχος του ακούστηκε σαν υπόκωφη απειλή..
Η περιπέτεια μας συνεχίζεται για αρκετή ακόμη ώρα ανάβασης σε σκοτεινούς, ανηφορικούς και λασπωμένους δρόμους ξοδεύοντας και τα τελευταία λίτρα βενζίνης μέχρι που ξαφνικά βρίσκουμε ένα χωριουδάκι και ευτυχώς στην πλατεία υπάρχει ένα ανοιχτό μίνι μάρκετ. Σταματάμε με αλάρμ, μπαίνουμε μέσα και δείχνουμε στον τύπο τα ευρώ ο οποίος, αφού μας κοίταξε ερευνητικά, έκανε ένα αρνητικό νεύμα με το κεφάλι... Τότε άναψε μέσα μου ο γλόμπος της αναλαμπής και θυμήθηκα οτι κάπου μέσα στο αμάξι υπάρχει ένα Βουλγάρικο χαρτονόμισμα από παλαιότερη επίσκεψή μας στη Βουλγαρία, βγήκαμε «σφαίρα» έξω, και ψάξε ψάξε το ξετρυπώσαμε!!! και ήταν ένα δίλεβο (2lb)!!! Ούτε το λαχείο που κερδίζει να βγάζαμε σώο από το πλυντήριο δε θα κάναμε έτσι! Η χαρά μου δεν περιγράφεται !!! Μπήκαμε πάλι μέσα, κορδωμένοι αυτή τη φορά λές και ήμασταν λεφτάδες που θα ψωνίζαμε τον κόσμο όλο με το χαρτονόμισμα εκείνο. Ευτυχώς για μας, τα 2 λέβα ήταν αρκετά για 1 μεγάλο σακουλάκι ξηρούς καρπούς, ένα μπουκάλι νερό και 2 σοκοφρέτες τα οποία μας έκοψαν την πείνα και τη δίψα… 
Επιστρέφουμε και πάλι πίσω από το τιμόνι.
Συνεχίζοντας, βρήκαμε και βενζινάδικο, στο οποίο πληρώσαμε με την πιστωτική, που όμως δεν είχε vinietta και αναγκαστικά συνεχίσαμε την ανάβαση άνευ.. Όσο πηγαίναμε τόσο στενεύαν οι δρόμοι, και τόσο η βλάστηση πύκνωνε. Ήμουν σίγουρη οτι περνούσαμε εκπληκτικά τοπία που λόγω σκότους δεν μπορούσαμε να απολαύσουμε. Ο δρόμος όμως γινόταν από κακός χείριστος, λακούβες παντού και μάλιστα όσο ανεβαίναμε τα σημάδια της προ μηνός μεγάλης χιονόπτωσης γινόταν όλο και πιο φανερά. Το χιόνι που έπεσε δεν καθαρίστηκε ποτέ με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν στο δρόμο αμέτρητα και αρκετά ψηλά βουναλάκια πάγου. Φοβόμουν συνέχεια μη «βρεί» το αμάξι από κάτω. 50 Χιλιόμετρα με πρώτη – δευτέρα, άντε και καμμιά τρίτη στο τσακίρ κέφι!!! Και τα αμορτισέρ να δίνουν το καλύτερό τους. Για 100Km κάναμε περίπου 3 ώρες... Μαρτύριο αληθινό. Εκτός αυτού υπήρχαν σημεία με πέτρες στο δρόμο από κατολισθήσεις, ακόμη και κλαδιά δέντρων που είχαν λυγίσει από το πολύ χιόνι.
Ε, κάποια στιγμή τελείως κουρασμένοι μετά από συνολικά 6,5 ώρες :!: φτάσαμε στο Pamporovo. Η σκέψη μου όσο πλησιάζαμε στον προορισμό μας ήταν μία: «καλύτερα να πηγαίναμε Βουδαπέστη οδικώς», θα κάναμε 3 ώρες παραπάνω αλλά τουλάχιστον θα οδηγούσαμε σε εθνική οδό. Με το που μπήκαμε στο χωριό, βρήκαμε μια ταβέρνα και καθήσαμε για φαγητό. Στα πρόσωπά μας ζωγραφισμένη η ταλαιπωρία και από κέφια τίποταΠαραγγείλαμε πίτσες, αναψυκτικά σαλάτες, νερό «και γρήγορα!!!». Η ταβέρνα είχε ζωντανή μουσική και ένας πολύ ευδιάθετος, (χαρωπός θα έλεγα) κύριος με πολύ καλοσυνάτο πρόσωπο μας τραγουδούσε στα Βουλγάρικα. Κάποιοι από τους πελάτες είχαν ξεσηκωθεί για χορό. Το σκηνικό είχε αρχίσει να γίνεται αστείο γιατί με τις ταλαιπωρημένες μας φάτσες δεν ήμασταν καθόλου αρμονικοί με το περιβάλλον. Για την ακρίβεια, αρχίσαμε να γελάμε και οι ίδιοι με την όλη υπόθεση, ανακουφισμένοι που η ταλαιπωρία μας θα λάμβανε τέλος πολύ σύντομα. Όταν πια άρχισε ο τραγουδιστής να παίζει στο αρμόνιο ένα γνώριμό μας σκοπό, τότε ήταν που ξεκαρδιστήκαμε για τα καλά. Ήταν ένα γνωστό ελληνικό λαϊκό άσμα που λέει «απαγορεύεται να σ’αγαπάω, απαγορεύεται να μ’αγαπάς..» που ο γλυκύτατος αυτός άνθρωπος προσπαθούσε να αποδώσει στην ελληνική. Μας έκλεισε και το μάτι του στυλ «το πιάσατε το υπονοούμενο....!!!» Ήταν πράγματι πολύ αστεία φάση.
Αφού φάγαμε και ανακάμψαμε, βγήκαμε προς αναζήτηση καταλύματος. Περνόντας μπροστά από μπλόκο της αστυνομίας 3 φορές πάνω κάτω (ευτυχώς χωρίς να μας σταματήσουν και δουν οτι δεν έχουμε vinieta – πώς τη γλιτώσαμε, έλα Χριστέ και Παναγία, απορώ ακόμη:! είδαμε 3-4 ξενοδοχεία, το πρώτο ωραίο αλλό πολύ ακριβό, το άλλο βρώμικο, «άαπαπαπαπα» είπα απορρίπτεται, το τρίτο καλό αλλά πολύ μακριά και άδειο. Μας έπιασε φόβος στη μέση του πουθενά σε ένα άδειο ξενοδοχείο :roll:και το απορρίψαμε κι αυτό. Φεύγοντας από το έρημο ξενοδοχείο σε μια παγωμένη ανηφόρα μείναμε και με το αμάξι – έλεος πιά, τί αλλο θα μας συμβεί σήμερα, μόνο η καφέ αρκούδα δε βγήκε ακόμη να κουνάει το αυτοκίνητο - και προς στιγμήν φοβήθηκα οτι θα διανυκτερεύαμε εκεί.. Με λίγη προσπάθεια όμως ευτυχώς δε χρειάστηκε να βάλουμε αλυσίδες, τα καταφέραμε και το βγάλαμε χωρίς καν να βγούμε από το αμάξι. Επιστροφή στον πολιτισμό και στο τέταρτο ξενοδοχείο που μπήκαμε, μείναμε κιόλας. Ήταν ένα μεγάλο αξιοπρεπέστατο τριάρι, πεντακάθαρο, αν και λίγο παλιό, με ωραία μικρά δωμάτια, εξοπλισμένα με τα απαραίτητα και ένα πολύ όμορφο εστιατόριο στον 1ο όροφο. Η τιμή του μόλις στα 55? τη βραδιά με ημιδιατροφή. Επιτέλους θα έκανα μπάνιο και θα έπινα ένα ποτάκι.. μετά απ’ όολα αυτά αξίζουμε λίγη καλοπέραση, δεν νομίζεις αγαπητέ αναγνώστη....???
Είναι Σάββατο 3 Μαρτίου 2012 και όλα είναι έτοιμα για την εκδρομή στην Βουδαπέστη
. Ναι ναι, σωστά διαβάζεις, Βουδαπέστη έγραψα..!!! Χτύπησε όμως η ακυρωμένη πτήση της Ryanair και τη δική μας πόρτα και βρεθήκαμε με μια πενθήμερη άδεια εν όψη και χωρίς προορισμό... Τώρα? Τι κάνουμε?:roll:Εδώ σε θέλω μάστορα τρελέ ταξιδευτή!!! Η απογοήτευση μεγάλη, η οργάνωσή μας δυσκολότερη διότι βρισκόμασταν σε διαφορετικά μέρη και μάλιστα χωρίς πρόσβαση στο Internet…tragek (που λέει και η διαφήμηση) ... Ξημέρωσε ο Θεούλης την επόμενη μέρα με πρόσβαση πλεον στο Internet και έχοντας σπαταλήσει από νωρίς πολύ ώρα στα τηλέφωνα και στα email να ακυρώνουμε ξενοδοχεία, αυτοκίνητα κτλ, βγήκε απόφαση αστραπή να πάμε Παμπόροβο.
Ενώ είχαμε χορτάσει το φετινό μας χιόνι και δεν είχαμε σκοπό για παραπάνω, ήταν η μόνη λύση που μας άρεσε για να δούμε κάτι καινούριο και να περάσουμε την άδειά μας κάνοντας έστω και έτσι απρόσμενα ξανά την αγαπημένη μας δραστηριότητα. Σαν προορισμός ήταν ούτως ή άλλως στα “must” απλά το είχαμε αφήσει για του χρόνου. Αδειάζουμε λοιπόν επιτόπου τις βαλίτσες με τα ρούχα Βουδαπέστης και τις ξαναγεμίζουμε με διαφορετικού τύπου, πιο «χειμερινά». Φόρτωμα μπαγκαζιών στο αμάξι και αναχώρηση κατά τις 15:30 από Θεσσαλονίκη με κατεύθυνση Δράμα, Νευροκόπι, και από κεί Εξοχή για να περάσουμε τα σύνορα. Οργάνωση μηδέν, συνάλλαγμα το ίδιο (μηδέν δηλαδή), τον δρόμο τον φωτογράφισε ο φίλος μου (στην κυριολεξία, με το κινητό του) από το google maps και τα ονόματα των χωριών που θα περάσουμε στα Βουλγάρικα.. (Βουλγάρικα δε μιλάμε.. παρέλειψα αυτή τη μικρή λεπτομέρεια..) Σε αυτό το σημείο θυμάμαι ήμουν σίγουρη οτι το ταξίδι αυτό θα αποτελούσε αληθινή περιπέτεια...!!!Ο δρόμος μας μέχρι την Δράμα και το Νευροκόπι, χωρίς εκπλήξεις. Ήταν μέρα, χαρά θεού, ακούγαμε τη μουσικούλα μας,
πίναμε το καφεδάκι σε πλαστικό που είχαμε τσιμπήσει από καντίνα στο δρόμο και όλα καλά.. Είχε πάει αργά το απόγευμα και λίγο πριν σκοτεινιάσει, είχε αρχίσει να γουργουρίζει και το στομάχι μου,:? αποφασίσαμε λοιπόν να σταματήσουμε στα σύνορα να τσιμπήσουμε κάτι και να κάνουμε συνάλλαγμα. Μια δυσάρεστη έκπληξη όμως μας περίμενε εκεί...Πλησιάζοντας στο σημείο εξόδου από τη χώρα, άρχισα να ανησυχώ γιατί δεν έβλεπα κανένα ίχνος ζωής, και όπως οι φόβοι μου αληθεύτηκαν, ο σταθμός των συνόρων δεν είναι άλλο από ένα μοναδικό κτηριάκι, με έναν υπάλληλο που μας υποδέχτηκε χαμογελαστός. Δεν υπήρχε όχι απλά τράπεζα ή έστω ανταλλακτήριο αλλά ούτε η παραμικρή πιθανότητα να βρούμε κάτι φαγώσιμο.. Συνηθισμένοι από τα σύνορα του Προμαχώνα (όποιος έχει πάει ξέρει) πιστεύαμε οτι θα υπάρχει ένα υποτυπώδες Travel stop, Πού να το φανταστούμε οτι θα είναι έτσι..!!!Οπλιστήκαμε σαν καλοί και δεν-μασάμε-από-τέτοια ταξιδευτές με υπομονή και δύναμη για να βρούμε κάτι στη συνέχεια, επί ματαίω όμως. Είχε σκοτεινιάσει για τα καλά, η πείνα μας μεγάλωνε και τα χωριά που περνούσαμε ήταν κάτι μικρότερο από οικισμοί στη μέση του πουθενά. Λάσπη και κακό.. και τα πλίνθινα σπιτάκια να δίνουν τη θέση τους σε πλίνθινα και λασπερά καλυβάκια, και οι τσιμεντένιες αυλές σε λασπερές και μίζερες αλάνες... και η ιδέα οτι δεν υπάρχει Lb (Lev) στην τσέπη να έχει καθήσει στο μυαλό μου με κεφαλαία γράμματα. Που σημαίνει οτι και κάποιο κατάστημα να βρίσκαμε (τελείως απίθανο), δεν είχαμε καν χρήματα Βουλγαρίας..και το κορυφαίο, μέσα σε όλα ανάβει και το λαμπάκι της βενζίνης!!! Και ο ήχος του ακούστηκε σαν υπόκωφη απειλή..
Η περιπέτεια μας συνεχίζεται για αρκετή ακόμη ώρα ανάβασης σε σκοτεινούς, ανηφορικούς και λασπωμένους δρόμους ξοδεύοντας και τα τελευταία λίτρα βενζίνης μέχρι που ξαφνικά βρίσκουμε ένα χωριουδάκι και ευτυχώς στην πλατεία υπάρχει ένα ανοιχτό μίνι μάρκετ. Σταματάμε με αλάρμ, μπαίνουμε μέσα και δείχνουμε στον τύπο τα ευρώ ο οποίος, αφού μας κοίταξε ερευνητικά, έκανε ένα αρνητικό νεύμα με το κεφάλι... Τότε άναψε μέσα μου ο γλόμπος της αναλαμπής
και θυμήθηκα οτι κάπου μέσα στο αμάξι υπάρχει ένα Βουλγάρικο χαρτονόμισμα από παλαιότερη επίσκεψή μας στη Βουλγαρία, βγήκαμε «σφαίρα» έξω, και ψάξε ψάξε το ξετρυπώσαμε!!! και ήταν ένα δίλεβο (2lb)!!! Ούτε το λαχείο που κερδίζει να βγάζαμε σώο από το πλυντήριο δε θα κάναμε έτσι! Η χαρά μου δεν περιγράφεται !!! Μπήκαμε πάλι μέσα, κορδωμένοι αυτή τη φορά λές και ήμασταν λεφτάδες που θα ψωνίζαμε τον κόσμο όλο με το χαρτονόμισμα εκείνο. Ευτυχώς για μας, τα 2 λέβα ήταν αρκετά για 1 μεγάλο σακουλάκι ξηρούς καρπούς, ένα μπουκάλι νερό και 2 σοκοφρέτες τα οποία μας έκοψαν την πείνα και τη δίψα… Επιστρέφουμε και πάλι πίσω από το τιμόνι.Συνεχίζοντας, βρήκαμε και βενζινάδικο, στο οποίο πληρώσαμε με την πιστωτική, που όμως δεν είχε vinietta και αναγκαστικά συνεχίσαμε την ανάβαση άνευ.. Όσο πηγαίναμε τόσο στενεύαν οι δρόμοι, και τόσο η βλάστηση πύκνωνε. Ήμουν σίγουρη οτι περνούσαμε εκπληκτικά τοπία που λόγω σκότους δεν μπορούσαμε να απολαύσουμε. Ο δρόμος όμως γινόταν από κακός χείριστος, λακούβες παντού και μάλιστα όσο ανεβαίναμε τα σημάδια της προ μηνός μεγάλης χιονόπτωσης γινόταν όλο και πιο φανερά. Το χιόνι που έπεσε δεν καθαρίστηκε ποτέ με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν στο δρόμο αμέτρητα και αρκετά ψηλά βουναλάκια πάγου. Φοβόμουν συνέχεια μη «βρεί» το αμάξι από κάτω. 50 Χιλιόμετρα με πρώτη – δευτέρα, άντε και καμμιά τρίτη στο τσακίρ κέφι!!! Και τα αμορτισέρ να δίνουν το καλύτερό τους. Για 100Km κάναμε περίπου 3 ώρες... Μαρτύριο αληθινό. Εκτός αυτού υπήρχαν σημεία με πέτρες στο δρόμο από κατολισθήσεις, ακόμη και κλαδιά δέντρων που είχαν λυγίσει από το πολύ χιόνι.
Ε, κάποια στιγμή τελείως κουρασμένοι μετά από συνολικά 6,5 ώρες :!: φτάσαμε στο Pamporovo. Η σκέψη μου όσο πλησιάζαμε στον προορισμό μας ήταν μία: «καλύτερα να πηγαίναμε Βουδαπέστη οδικώς», θα κάναμε 3 ώρες παραπάνω αλλά τουλάχιστον θα οδηγούσαμε σε εθνική οδό. Με το που μπήκαμε στο χωριό, βρήκαμε μια ταβέρνα και καθήσαμε για φαγητό. Στα πρόσωπά μας ζωγραφισμένη η ταλαιπωρία και από κέφια τίποτα
Παραγγείλαμε πίτσες, αναψυκτικά σαλάτες, νερό «και γρήγορα!!!». Η ταβέρνα είχε ζωντανή μουσική και ένας πολύ ευδιάθετος, (χαρωπός θα έλεγα) κύριος με πολύ καλοσυνάτο πρόσωπο μας τραγουδούσε στα Βουλγάρικα. Κάποιοι από τους πελάτες είχαν ξεσηκωθεί για χορό. Το σκηνικό είχε αρχίσει να γίνεται αστείο γιατί με τις ταλαιπωρημένες μας φάτσες δεν ήμασταν καθόλου αρμονικοί με το περιβάλλον. Για την ακρίβεια, αρχίσαμε να γελάμε και οι ίδιοι με την όλη υπόθεση, ανακουφισμένοι που η ταλαιπωρία μας θα λάμβανε τέλος πολύ σύντομα. Όταν πια άρχισε ο τραγουδιστής να παίζει στο αρμόνιο ένα γνώριμό μας σκοπό, τότε ήταν που ξεκαρδιστήκαμε για τα καλά. Ήταν ένα γνωστό ελληνικό λαϊκό άσμα που λέει «απαγορεύεται να σ’αγαπάω, απαγορεύεται να μ’αγαπάς..» που ο γλυκύτατος αυτός άνθρωπος προσπαθούσε να αποδώσει στην ελληνική. Μας έκλεισε και το μάτι του στυλ «το πιάσατε το υπονοούμενο....!!!» Ήταν πράγματι πολύ αστεία φάση.Αφού φάγαμε και ανακάμψαμε, βγήκαμε προς αναζήτηση καταλύματος. Περνόντας μπροστά από μπλόκο της αστυνομίας 3 φορές πάνω κάτω (ευτυχώς χωρίς να μας σταματήσουν και δουν οτι δεν έχουμε vinieta – πώς τη γλιτώσαμε, έλα Χριστέ και Παναγία, απορώ ακόμη:!
είδαμε 3-4 ξενοδοχεία, το πρώτο ωραίο αλλό πολύ ακριβό, το άλλο βρώμικο, «άαπαπαπαπα» είπα απορρίπτεται, το τρίτο καλό αλλά πολύ μακριά και άδειο. Μας έπιασε φόβος στη μέση του πουθενά σε ένα άδειο ξενοδοχείο :roll:και το απορρίψαμε κι αυτό. Φεύγοντας από το έρημο ξενοδοχείο σε μια παγωμένη ανηφόρα μείναμε και με το αμάξι – έλεος πιά, τί αλλο θα μας συμβεί σήμερα, μόνο η καφέ αρκούδα δε βγήκε ακόμη να κουνάει το αυτοκίνητο - και προς στιγμήν φοβήθηκα οτι θα διανυκτερεύαμε εκεί.. Με λίγη προσπάθεια όμως ευτυχώς δε χρειάστηκε να βάλουμε αλυσίδες, τα καταφέραμε και το βγάλαμε χωρίς καν να βγούμε από το αμάξι. Επιστροφή στον πολιτισμό και στο τέταρτο ξενοδοχείο που μπήκαμε, μείναμε κιόλας. Ήταν ένα μεγάλο αξιοπρεπέστατο τριάρι, πεντακάθαρο, αν και λίγο παλιό, με ωραία μικρά δωμάτια, εξοπλισμένα με τα απαραίτητα και ένα πολύ όμορφο εστιατόριο στον 1ο όροφο. Η τιμή του μόλις στα 55? τη βραδιά με ημιδιατροφή. Επιτέλους θα έκανα μπάνιο και θα έπινα ένα ποτάκι.. μετά απ’ όολα αυτά αξίζουμε λίγη καλοπέραση, δεν νομίζεις αγαπητέ αναγνώστη....???
