Π.Γ.Δ.Μ. Για πέστροφα και τρίλετσε στην Οχρίδα!

[Eurotraveler]

Ι. Εισαγωγή


α. Εν αρχή ην η άγνοια.

-Κλείσαμε να πάμε στην Οχρίδα το Δεκαπενταύγουστο!

-Α πολύ ωραία!

-Στη FYROM είναι.

-Αλήθεια; Νόμιζα ότι είναι κάπου στη Βόρεια Ελλάδα.


και παρομοίως


-Θα πάμε στην Οχρίδα την επόμενη εβδομάδα.

-Να προσέξετε, γιατί έχω ακούσει διάφορα για τη Βουλγαρία

-Στη FYROM είναι.


β. Εν αρχή ην και η πλάνη.

Εδώ και πολλά χρόνια έβλεπα την Οχρίδα να φιγουράρει στα -φθινοπωρινά κυρίως- έντυπα των ταξιδιωτικών πρακτορείων. Κι όταν άρχισα να κάνω εκτενή πλέον διαδικτυακή αναζήτηση ανακάλυψα ότι σ' αυτή τη λίμνη στα βόρεια των συνόρων μας υπάρχουν ένα σωρό πράγματα να δεις. Επιβεβαίωσα ότι τα ξενοδοχεία κυμαίνονταν σε χαμηλές τιμές και το αποφάσισα. Το Δεκαπενταύγουστο θα ταξιδεύαμε με το αυτοκίνητο για την Οχρίδα.

Ευτυχώς και οι λοιποί δεν έφεραν αντιρρήσεις. Πραγματικά απορώ πώς τους έπεισα τόσο εύκολα να πάμε στην Οχρίδα. Εντάξει, θα τους έπειθα, γιατί υπάρχουν πολλοί λόγοι για να ταξιδέψει κανείς εκεί. Αλλά δεν περίμενα ότι θα τους έπειθα τόσο εύκολα. Κι όταν ξεκινήσαν κι αυτοί να διαβάζουν τα διθυραμβικά σχόλια και τις ειδυλλιακές περιγραφές που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο αγκάλιασαν αυτή την ιδέα με ενθουσιασμό. Μόλις όμως ενθουσιάστηκαν οι άλλοι, έπαυσε ο δικός μου ενθουσιασμός. Στον ταξιδιωτικό οδηγό των εκδόσεων Bradt διάβαζα για ένα σωρό σημεία ενδιαφέροντος, σπηλιές πλάι στη λίμνη, ορεινά χωριά και άλλα πολλά, όταν όμως έκανα αναζήτηση στις εικόνες του Google δεν έβλεπα κάτι το τόσο εντυπωσιακό. Φοβόμουν ότι όλα αυτά δεν ήταν παρά μόνο λογοτεχνικές περιγραφές, σαν αυτές τις πομπώδεις των ταξιδιωτικών πρακτορείων, που απείχαν ίσως από την πραγματικότητα κι άρχισα να προβληματίζομαι για το πώς θα γεμίσω δυο ολόκληρες μέρες στην Οχρίδα και στη γύρω περιοχή. Σκεφτόμουν να προσθέσω το Μαύροβο, το Μοναστήρι, τις Πρέσπες, ίσως ακόμα και το Πρίλεπ. Ώσπου έφτασε Δεκαπενταύγουστος κι έκανα μια βραδινή βόλτα στην Οχρίδα. Τότε κατάλαβα πως τις επόμενς μέρες δε θα χρειαζόταν να πάμε πουθενά αλλού.

 

[Ιωάννου Όλγα]

ποση ωρα ειναι η διαδρομη? αξιζε τελικα την επισκεψη?

 

[Eurotraveler]

ποση ωρα ειναι η διαδρομη? αξιζε τελικα την επισκεψη?

Είναι γύρω στις 8-9 ώρες από την Αθήνα. Για καλοκαίρι την προτείνω ανεπιφύλακτα. Είχε πολύ κόσμο, αλλά οι ρυθμοί στην πόλη παρέμεναν χαλαροί. Άλλες εποχές του χρόνου ίσως είναι πιο μελαγχολικά, κυρίως το φθινόπωρο και το χειμώνα.

 

[vickokka]

Είναι γύρω στις 8-9 ώρες από την Αθήνα. Για καλοκαίρι την προτείνω ανεπιφύλακτα. Είχε πολύ κόσμο, αλλά οι ρυθμοί στην πόλη παρέμεναν χαλαροί. Άλλες εποχές του χρόνου ίσως είναι πιο μελαγχολικά, κυρίως το φθινόπωρο και το χειμώνα.

Πήγα 2 καλοκαίρια στη σειρα περισυ και προσπερσυ και την αγαπώ την Οχρίδα. Εχει και στοιχεία που δε μου άρεσαν αλλα νικάει η ομορφιά της, το διαφορετικό κολύμπι που τελικά δεν είναι τόσο διαφορετικο, τα τοπία, τα κτίρια, τα φαγητο και η οικειότητα που ένοιωσα εκεί.

 

[Eurotraveler]

1η μέρα: η πορεία ως την Οχρίδα

Γύρω στις 11 το πρωί ξεκινήσαμε την πορεία προς το Βορρά από τα προάστια των Αθηνών. Επιλέξαμε να ταξιδέψουμε μέσω Καρδίτσας-Τρικάλων-Γρεβενών και όχι μέσω Θεσσαλονίκης. Αντίθετα, στην πορεία της επιστροφής ταξιδέψαμε μέσω Θεσσαλονίκης και κάναμε και μια διανυκτέρευση εκεί. Θα αναλύσω όμως εδώ τις διαδρομές που μπορεί να ακολουθήσει όποιος επιθυμεί να ταξιδέψει από την Αθήνα στην Οχρίδα.

Οι διαδρομές που προτείνονται είναι κατά βάση τρεις. Πρώτον, μέσω Θεσσαλονίκης, δεύτερον μέσω Τρικάλων και τρίτον, μέσω Ιωαννίνων. Η τρίτη εκδοχή είναι και η λιγότερο συμφέρουσα λόγω πολύ μεγαλύτερης απόστασης. Το δίλημμα λοιπόν είναι το εξής: μέσω Τρικάλων ή μέσω Θεσσαλονίκης. Το ταξίδι μέσω Καρδίτσας-Τρικάλων-Καλαμπάκας ως την είσοδο στην Εγνατία από τα Γρεβενά είναι κατά 100 χιλιόμετρα συντομότερο από το ταξίδι μέσω Θεσσαλονίκης και επίσης αρκετά πιο οικονομικό, καθώς από τη Λαμία κι έπειτα δεν υπάρχουν καθόλου διόδια. Ωστόσο, το τμήμα Λαμία-Γρεβενά γίνεται μέσω επαρχιακού δρόμου, με αποτέλεσμα το ταξίδι να είναι διαρκεί περισσότερο σε σχέση με το ταξίδι μέσω Θεσσαλονίκης. Από την άλλη, το ταξίδι μέσω Θεσσαλονίκης, είναι συντομότερο σε διάρκεια, εξ ολοκλήρου σε αυτοκινητόδρομο, ωστόσο μεγαλύτερο χιλιομετρικά και με αυξημένο κόστος διοδίων.

Για το μεσημεριανό γεύμα θα σταματούσαμε στα Τρίκαλα. Ωστόσο, περνώντας μέσα από την πόλη είδαμε ότι τα περισσότερα εστιατόρια ήταν κλειστά -Δεκαπενταύγουστος γαρ- και συνεχίσαμε προς την Καλαμπάκα. Το κέντρο της πόλης ήταν γεμάτο τουρίστες από το εξωτερικό. Η πόλη είχε όμορφη ατμόσφαιρα και πήραμε το μεσημεριανό μας εκεί.

Κατόπιν περάσαμε από το Καστράκι και ανεβήκαμε ως τα Μετέωρα. Οι λίθινοι όγκοι σε συνδυασμό με το ορθόδοξο στίγμα προκαλούν δέος και θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην κάνουμε μια σύντομη παράκαμψη. Ανεβήκαμε ως τη Μονή Βαρλαάμ και νιώσαμε για λίγο την ενέργεια της τοποθεσίας.

Η διαδρομή από την Καλαμπάκα ως τα Γρεβενά ήταν υπέροχη. Ο δρόμος μικρός και με κάποιες στροφές, αλλά το τοπίο παρθένο, με γυμνούς λόφους να διαδέχονται καταπράσινες δασικές εκτάσεις. Ένα σημείο που μου κέντρισε το ενδιαφέρον χάρη στο φυσικό του κάλλος ήταν οι Πύλες του Βενετικού ποταμού, μια τοποθεσία στην οποία τον ποταμό περιβάλλουν στρογγυλεμένα βράχια. Εκεί είδαμε και κάποιους ανθρώπους να κάθονται στα βράχια και να απολαμβάνουν το τοπίο. Εμείς βρεθήκαμε εκεί τυχαία, περνώντας απλά τη γέφυρα πάνω από το ποτάμι με το αυτοκίνητο. Την παρακάτω φωτογραφία την έβγαλα βιαστικά διασχίζοντας τη γέφυρα με το αυτοκίνητο, γι' αυτό και δε φαίνεται ιδιαίτερα το ποτάμι.

Η συνέχεια είχε Εγνατία από τα Γρεβενά ως την Κοζάνη και μετά πορεία προς τη Φλώρινα και την ΠΓΔΜ. Από την Κοζάνη ως τα σύνορα το τοπίο έμοιαζε όλο και πιο έρημο. Εκ παραδρομής λίγο πριν τα σύνορα ακολουθήσαμε έναν επαρχιακό δρόμο, μέσα από τα χωριά του Νομού Φλώρινας, εκεί όπου τελειώνει η Ελλάδα. Οι εικόνες ήταν μιας άλλης Ελλάδας. Ηλικιωμένοι κάθονταν σε καφενεία και παιδιά έπαιζαν σε γήπεδα πλάι στις αγελάδες που βοσκούσαν, όλα ντυμένα στο φως του ήλιου σύντομα θα άρχιζε άρχιζε να δύει, εικόνες μιας Ελλάδας ακριτικής.

Ο έλεγχος στο συνοριακό σταθμό της Νίκης έγινε ταχέως. Στην ενδιάμεση ζώνη επισκεφθήκαμε και το κατάστημα Duty Free, το οποίο διάβασα ότι είναι το πιο σύγχρονο απ' όσα υπάρχουν στα χερσαία σύνορά μας και κάναμε τα τελευταία τηλεφωνήματα πριν την είσοδό μας στην ΠΓΔΜ, δεδομένου ότι σε αυτήν ισχύουν διαφορετικές χρεώσεις. Στο συνοριακό σταθμό της γείτονος χώρας ο έλεγχος ήταν επίσης σύντομος.

Και εισήλθαμε στην ΠΓΔΜ. Ήταν η δεύτερη φορά που βρισκόμουν στη χώρα και τούτη τη φορά η χώρα αυτή ήταν ο προορισμός. Την προηγούμενη την είχαμε απλώς διασχίσει χωρίς καμιά στάση επιστρέφοντας στην Ελλάδα από τη Σερβία.

Σιωπή. Δε μιλούσε κανείς στο αυτοκίνητο. "Κάθε φορά που μπαίνουμε σε μια άλλη χώρα, πανηγυρίζουμε από τον ενθουσιασμό. Τώρα δε μιλάει κανείς". Πράγματι, ήταν η σιωπή ήταν η φυσική αντίδραση όλων μας. Δε θέλω να επεκταθώ σε ιστορικές και γεωπολιτικές αναλύσεις για τη γείτονα, άλλωστε δεν είναι αυτός ο σκοπός της αφήγησής μου, όμως το κύριο αίσθημα της εισόδου στη χώρα είναι μια βαθιά αμηχανία. Είναι σαν να επισκέπτεσαι έναν παλιό φίλο που σε έχει προδώσει. Με φιλική πρόθεση, αλλά και με παράπονο.

Γρήγορα όμως τα ξεχάσαμε αυτά για να εφοδιαστούμε με καύσιμα στο πρώτο πρατήριο που βρήκαμε στο δρόμο μας. Μας το είχαν προτείνει λίγο νωρίτερα και οι συνοριοφύλακες και οι υπάλληλοι μιλούσαν ελληνικά.

Και πράγματι τα ξεχάσαμε όλα αυτά, μιας και από αυτό το σημείο και μετά η διαδρομή αποκτούσε ταξιδιωτικό ενδιαφέρον. Βρισκόμασταν στην ιστορική περιοχή της Πελαγονίας. Στα αριστερά μας οι κορυφές του Βαρνούντα στον Εθνικό Δρυμό Πέλιστερ και στους πρόποδες το χωριό Μπούκοβο, γνωστό σε μας για την πιπεριά που παράγεται εκεί. Στα δεξιά μας η πόλη του Μοναστηρίου. Μιας και ο δρόμος από τα σύνορα ως την Οχρίδα είναι επαρχιακός, είναι βέβαιο πως θα περάσεις μέσα από κάθε πόλη και χωριό που βρίσκεται στη διαδρομή. Έτσι η πρώτη μας πραγματική επαφή με τη χώρα και την αρχιτεκτονική της έγινε στους περιφερειακούς δρόμους του Μοναστηρίου, συγκεκριμένα στη λεωφόρος Partizanska. Εκεί ήσουν πια σίγουρος ότι βρίσκεσαι στα Βαλκάνια. Πολυκατοικίες από την εποχή της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας πλάι σε μεγάλες οικοδομές υπό ανέγερση, αλλά και φαρδιά πεζοδρόμια στολισμένα με ψηλά δέντρα. Κυρίως, όμως, κόσμος που περπατούσε, ηλικιωμένες κυρίες και μητέρες με παιδιά, όλοι περπατούσαν στα φαρδιά πεζοδρόμια της λεωφόρου Partizanska εκείνο το απόγευμα του Δεκαπενταυγούστου. Πάντως, η εικόνα αυτή του Μοναστηρίου διέφερε λίγο από την πολύ πληρέστερη εικόνα που αποκτήσαμε για την πόλη τρεις μέρες μετά. Η διαφορά δεν ήταν προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο. Απλά, τα μεγάλα κτίρια που είδαμε την πρώτη μέρα καταλάβαμε αργότερα ότι δεν αποτελούσαν τον κανόνα. Μολονότι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, το Μοναστήρι στο μεγαλύτερο μέρος του είναι γεμάτο μονοκατοικίες και σπιτάκια με μικρούς κήπους δυο λεπτά μόλις από το κατ' εξοχήν κέντρο του.

Η Οχρίδα απέχει από το Μοναστήρι 1,5 ώρα. Ο δρόμος είναι με μια λωρίδα ανά κατεύθυνση, αλλά σε πολλά σημεία η μια κατεύθυνση έχει 2 λωρίδες και η άλλη μία.

Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι δε συνάντησα το βαλκανικό κιτς που περίμενα και για το οποίο είχα προετοιμαστεί. Τα σπίτια που συναντήσαμε στη διαδρομή ήταν χαρακτηριστικά μιας αγροτικής επαρχίας ίσως με μια μικρή κλίση προς το αστικό ύφος, με αυλές και βαμμένα σε διακριτικά σχετικά χρώματα. Σε καμιά περίπτωση δε συνάντησα σπίτια πορτοκαλί και πράσινα, κακόγουστα και με στοιχεία υπερβολής, όπως κάποια που είχα στο μυαλό μου. Η μεγαλύτερη πόλη στη διαδρομή ήταν η Ρέσνα, από το εσωτερικό της οποίας φυσικά περνούσες για να φθάσεις στην Οχρίδα. Είχε βραδιάσει κανονικά και η συνέχεια της διαδρομής μας βρήκε να διασχίζουμε μια ορεινή και δασώδη έκταση με στροφές σε πυκνό σκοτάδι. Δεν ήταν ό,τι πιο εύκολο και θα ήταν πολύ καλύτερα να γινόταν αυτή η διαδρομή υπό το φως της ημέρας. Η θερμοκρασία έξω ήταν 17 βαθμοί Κελσίου. Σύντομα όμως η θερμοκρασία αυξήθηκε τουλάχιστον 5 βαθμούς, καθώς πλησιάζαμε την Οχρίδα.

Μπαίνοντας στην Οχρίδα έβλεπες μεγαλύτερα κτίρια και σιγά σιγά κάποια καταστήματα. Η κίνηση στους δρόμους και ο κόσμος αυξάνονταν επίσης σημαντικά. Τώρα όμως έπρεπε να βρούμε το διαμέρισμα. Είχαμε κλείσει στο Vil Boutique Apartments. Η επικοινωνία με το ξενοδοχείο και η εύρεσή του ήταν ένα μικρό πρόβλημα, η τοποθεσία του πάντως και η αισθητική του -για τα δεδομένα της χώρας- μας ικανοποίησαν πλήρως. Με το ξενοδοχείο είχα προσπαθήσει να επικοινωνήσω λίγες μέρες πριν μέσω του booking, ωστόσο δεν έλαβα απάντηση. Βρήκα έναν αριθμό viber στο ίντερνετ, έστειλα εκεί προκειμένου να ενημερώσω για την ώρα άφιξης και τελικά έλαβα απάντηση. Αφού ξεκινήσαμε από την Αθήνα γύρω στις 11 το πρωί, δηλαδή αργότερα από την ώρα που είχα προγραμματίσει, έστειλα μήνυμα στον εν λόγω αριθμό viber για να ενημερώσω τελικά τον ιδιοκτήτη ότι θα ήμασταν στην Οχρίδα μετά τις 10 το βράδυ. Ο ιδιοκτήτης -ή όποιος ήταν αυτός στον οποίο ανήκε ο αριθμός στο viber- μού είπε ότι θα βρίσκαμε τα κλειδιά σε μια γλάστρα με πράσινο λουλούδι στα αριστερά της πόρτας. Επιπλέον, κατά την αναζήτηση που είχα κάνει στους διαδικτυακούς χάρτες δεν είχα μπορέσει να καταλάβω πού ακριβώς βρισκόταν το διαμέρισμα. Dimitar Vlahov 53A ήταν η διεύθυνση κι αυτό το Α ήταν που άλλαζε τα πράγματα. Η οδός Dimitar Vlahov είναι ένας βασικός δρόμος στο σύγχρονο κέντρο της πόλης και παράλληλος προς τη λίμνη. Ο ιδιοκτήτης μού είχε πει πως το διαμέρισμα βρίσκεται πίσω από το Δημαρχείο. Βάλαμε λοιπόν Dimitar Vlahov 53A στο GPS και οδηγηθήκαμε σε έναν σκοτεινό και έρημο παράδρομο, πίσω από τον κεντρικό Dimitar Vlahov. Κανένα κτίριο δε μου θύμιζε το διαμέρισμα. Στην ακριβή τοποθεσία που μας είχε οδηγήσει το GPS υπήρχε ένα κτίριο, μάλλον με διαμερίσματα για παραθερισμό κι αυτό. Στην αυλή καθόταν μια κυρία. Την ρώτησα ποιος είναι ο αριθμός του σπιτιού κι εκείνη μου απάντησε στην τοπική γλώσσα. Λόγω της συγγένειας των δυο γλωσσών, κατάλαβα από τα λίγα ρώσικα που γνωρίζω ότι ο αριθμός ήταν 40 κάτι.

Φεύγουμε λοιπόν από τον παράδρομο και επιστρέφουμε στον κεντρικό Dimitar Vlahov. Βρίσκουμε αριθμούς κοντινούς στο 53, αλλά όχι το 53. Ρωτάμε σε ένα εστιατόριο, μας απαντούν ότι το 53Α βρίσκεται ακριβώς πίσω από το εστιατόριο σε ένα δρομάκι. Εκεί υπήρχαν παιδιά που έπαιζαν ανάμεσα σε πολυόροφα κτίρια, αλλά όχι το διαμέρισμα που ψάχναμε. Στην απέναντι πλευρά της Dimitar Vlahov μπαίνουμε σε ένα βιβλιοπωλείο για να ρωτήσουμε. Οι υπάλληλοι δε γνώριζαν πού βρίσκεται το 53Α. Συνεχίζοντας πεζή μας σταματάει ένας καλοντυμένος κύριος με ποδήλατο. Εκείνος μας είχε δει στο βιβλιοπωλείο, στο οποίο είχαμε μπει πριν λίγο και στο οποίο αυτός είχε βρεθεί για να αγοράσει κάτι. Μας είπε ότι μάλλον έπρεπε να διασχίσουμε ένα δρομάκι εντός ενός πάρκου για να φτάσουμε εκεί. Αυτό κάναμε λοιπόν. Περπατήσαμε σε ένα δρομάκι μέσα σε ένα μικρό πάρκο, πλάι σε κάποια παρκαρισμένα αυτοκίνητα και σε ένα κτίριο χαρακτηριστικό της εποχής της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας. Αυτό ήταν το Δημαρχείο. Φτάνοντας όμως πίσω από το Δημαρχείο βρεθήκαμε πάλι σε εκείνον τον παράδρομο, στον οποίο αρχικά μας είχε οδηγήσει το GPS. Είχαμε χάσει σχεδόν μια ώρα ψάχνοντας δίχως αποτέλεσμα. Τελικά με αφετηρία εκείνον τον παράδρομο περπατήσαμε ακόμα πιο εσωτερικά, σε έναν δρόμο κλειστό για τα αυτοκίνητα με μια μπάρα. Έμοιαζε με ιδιωτικό πάρκινγκ. Στο βάθος αυτού του δρόμου βλέπω μέσα από ένα παράθυρο ένα δωμάτιο που έμοιαζε με αυτά που είχα δει στο booking για το διαμέρισμα. Αμέσως μετά βλέπω και τον αριθμό 53Α. Μόνο την πόρτα δεν έβλεπα, αλλά αυτό ήταν το πλέον εύκολο. Η πόρτα ήταν στην πίσω μεριά του κτιρίου, ακόμα πιο μακριά δηλαδή από την οδό Dimitar Vlahov. Έτσι περάσαμε μια ώρα σχεδόν ψάχνοντας το διαμέρισμα που είχαμε κλείσει και επιπλέον είχαμε χαθεί μεταξύ μας, μιας και καθένας έψαχνε στους γύρω δρόμους.

Αλλά υπήρχε ένα ακόμα πρόβλημα. Μόλις βρήκαμε το διαμέρισμα, συνειδητοποιήσαμε ότι τα κλειδιά δεν ήταν εκεί. Λίγα λεπτά πριν πίστευα ότι το διαμέρισμα ήταν ανύπαρκτο και τότε, που το είχαμε βρει, άρχισα να πιστεύω ότι δε θα μπαίναμε τελικά μέσα. Εντάξει, πράσινο λουλούδι ακριβώς δεν υπήρχε στα αριστερά της πόρτας, υπήρχε ένας πράσινος θάμνος χωρίς άνθη φυτεμένος σε μια γλάστρα, αλλά ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι ο ιδιοκτήτης εννοούσε αυτό. Βάλαμε τα χέρια μέσα στο χώμα, αλλά κλειδί δεν υπήρχε. Ούτε σε αυτή τη γλάστρα, ούτε σε κάποιες άλλες παραδίπλα. Επίσης δεν υπήρχε πουθενά η ονομασία Vil Boutique Apartments. Κι αυτό μου έκανε εντύπωση, δίοτι δεν επρόκειτο για ένα και μόνο διαμέρισμα, αλλά για μια σειρά διαμερισμάτων προς ενοικίαση στο ίδιο κτίριο. Περιμέναμε λίγη ώρα έξω από την είσοδο, ώσπου βγήκε ένας κύριος. Αυτός δε γνώριζε καλά αγγλικά, ήταν όμως πολύ πρόθυμος να μας βοηθήσει. Η συνεννόησή μας παρόλα αυτά δεν ήταν καλή. Εκείνος μας έλεγε ότι δεν μπορούμε να παρκάρουμε, ενώ εμείς δεν είχαμε ακόμα πάρει στα χέρια μας το κλειδί. Εγώ άρχισα να λέω για την κράτηση κι εκείνος τα δικά του. Δε μας ζήτησε όμως κανένα στοιχείο επιβεβαίωσης, όπως τον αριθμό της κράτησης ή το όνομα στο οποίο αυτή είχε πραγματοποιηθεί και τότε κατάλαβα ότι ο συγκεκριμένος κύριος δεν είχε καμιά σχέση με τα διαμερίσματα που είχαμε κλείσει. Μετά από λίγο μου ζήτησε να τον ακολουθήσω στο εσωτερικό της πολυκατοικίας. Με οδήγησε σε μια πόρτα και άνοιξε ένας άντρας ψηλός, εύσωμος, ξυπόλητος και χωρίς μπλούζα. Αυτή η face to face συνάντηση ήταν το αποκορύφωμα της βραδιάς. Για μια στιγμή αναρωτιόμουν τι δουλεία είχα εκεί πέρα και έβλεπα το ταξίδι να χάνεται μπροστά στα μάτια μου. Παρόλα αυτά ο εύσωμος κύριος δίχως μπλούζα προσπάθησε επίσης να μας βοηθήσει. Τελικά το πράγμα λύθηκε από μόνο του. Αν και με μεγαλύτερη χρέωση, τηλεφώνησα στον αριθμό viber με τον οποίο συνομιλούσα όσο ήμουν στην Ελλάδα, ενημέρωσα ότι βρισκόμασταν έξω από την πόρτα και μετά από 10 λεπτά ήρθε μια κυρία και μας παρέδωσε τα κλειδιά. Μια κυρία ξανθιά, με άσπρο φόρεμα, με το ποδήλατό της. Μου έδωσε επιπλέον το δικό της αριθμός viber και μου είπε να της στείλω για οτιδήποτε χρειαζόμασταν. Και πράγματι, εκείνη απαντούσε πολύ πιο γρήγορα απ 'ό,τι ο άγνωστος με τον οποίο συνομιλούσα στην Ελλάδα. Η ανακούφιση ήταν μεγάλη.

Αφού τακτοποιηθήκαμε, συνειδητοποίησα ότι η ταλαιπωρία οφειλόταν εν μέρει σε δικό μου λάθος. Συγκεκριμένα, όταν το απόγευμα τη ίδιας μέρας είχα ενημερώσει τον άγνωστο ιδιοκτήτη ότι θα φτάναμε μετά τις 22:00 δεν είχα υπολογίσει την αλλαγή της ώρας. Είχα στο νου μου την ώρα Ελλάδας. Έτσι, όταν φτάσαμε εμείς στο διαμέρισμα γύρω στις 22:40 ώρα Ελλάδας, η τοπική ώρα ήταν 21:40 και ήταν δικαιολογημένο να μην βρίσκονταν ακόμα τα κλειδιά στο γλάστρα, αφού η κυρία με το λευκό φόρεμα θα είχε υπολογίσει να έρθει γύρω στις 22:00 τοπική ώρα.

Η μέρα ήταν κουραστική, ωστόσο βγήκαμε για μια βραδινή βόλτα στο κέντρο της πόλης. Άλλωστε, είχαμε δει κι από το αυτοκίνητο ότι κυκλοφορούσε πολύς κόσμος στους δρόμους. Το διαμέρισμα βρισκόταν σε πολύ καλή τοποθεσία, σε απόσταση 5 λεπτών από τη λίμνη. Ξεκινήσαμε από την παραλίμνια περατζάδα, που απέπνεε μια ηρεμία, συνεχίσαμε ακολουθώντας τη λίμνη ώσπου βρεθήκαμε σε κάποια πέτρινα δρομάκια με παραδοσιακά σπίτια, υπό τη σκιά του επιβλητικού αρχοντικού της οικογένειας Robevi κι έπειτα φθάσαμε στην κεντρική πλατεία για να ακολουθήσουμε τον πολυσύχναστο κεντρικό πεζόδρομο. Με λίγα λόγια, το τοπίο ήταν όντως πολύ όμορφο, ο κόσμος ήταν πάρα πολύς, τα εστιατόρια και καφέ επίσης πολλά. Αυτό που μας έκανε εντύπωση είναι ότι τα σούπερ μάρκετ και τα περισσότερα καταστήματα παρέμεναν ανοιχτά ως τις 12 τη νύχτα, κάποια μάλιστα και λίγο περισσότερο. Ήταν εμφανές ότι η πόλη είναι προορισμός διακοπών. Αν και πολλοί θα με βρουν υπερβολικό, η ατμόσφαιρα, όσον αφορά την κίνηση, αλλά και τους χαλαρούς ρυθμούς, παρέπεμπε σε πολυσύχναστο ελληνικό νησί. Αυτή η βόλτα αρκούσε για να καταρρίψει κάθε αμφιβολία που είχε για την επιλογή του προορισμού και μάλιστα με το παραπάνω. Από τα πρώτα λεπτά καταλάβαμε ότι θα ερχόμασταν και δεύτερη φορά μετά χαράς.

 

[giannismits]

Πολύ cool και ψύχραιμο σε βρήκα με την ταλαιπωρία μέχρι να βρείτε το διαμέρισμα. Καλά αν αυτό γινόταν σε μας θα δημιουργούσε τρελά νεύρα, θα μάλωνα με τον συνταξιδιώτη μου και θα μας άκουγαν οι γείτονεςΜεγάλη υπόθεση να μπορείς να διαχειρίζεσαι ψύχραιμα τις όποιες αναποδιές.

Πάντως ωραία η Οχρίδα. Όταν πήγα μου άρεσε και πέρασα καλά. Επειδή όμως από τότε έχω πάει σε πολλά μέρη των Βαλκανίων θα την χαρακτήριζα και λίγο υπερεκτιμημένη. Υπάρχουν πολύ πιο όμορφες και γραφικές πόλεις απ' αυτήν αλλά δικαιολογημένα είναι το καμάρι των σκοπιανών. Δεν θέλω να την αδικήσω όμως. Το τοπίο γύρω της με τη λίμνη και τα βουνά είναι πολύ όμορφο. Είχα βγάλει πολύ ωραίες φωτογραφίες.

 

[vickokka]

Αγαπημένη μου Οχρίδα! Την επισκέφτηκα το 2015 και 2016 και παρόλο που το καλοκαιρι εχει πολύ κοσμο που σε κουράζει , απο διάφορες χωρες και κυρίως απο Αλβανία και Τουρκία, την έχω αγαπήσει. Δεν έχω πάει σε άλλη βαλκανική χωρα και τις σνόμπαρα παλιά, τωρα ελπίζω να τις ανακαλύψω σιγα σιγα. Το Μοναστήρι, η πολη που γεννηθηκε και μεγάλωσε η γιαγια μου, ειναι πανεμορφη και με συγκινει.

 

[Eurotraveler]

@giannismits Προσπαθώ γενικά να αποφεύγω τις εντάσεις.
Συμφωνώ ότι υπάρχουν πολύ ομορφότερες πόλεις στα Βαλκάνια. Για την ακρίβεια αυτό που μου άρεσε περισσότερο στην Οχρίδα ήταν η κίνηση, το vibe της πόλης. Δεν περίμενα σε καμιά περίπτωση ότι σε μια ορεινή τοποθεσία λίγο μετά τα βόρεια σύνορά μας θα συναντούσα στα μέσα του Αυγούστου κίνηση και ατμόσφαιρα ελληνικού νησιού ή έστω μεσογειακού θερέτρου.

@vickokka Γνωρίζω ότι έχεις επισκεφθεί δύο διαδοχικά καλοκαίρια την Οχρίδα, γιατί είχα διαβάσει την ιστορία σου και την είχα βρει πολύ χρήσιμη. Πάντως, μην αφήνεις στην άκρη τα Βαλκάνια. Αφού σου άρεσαν η Οχρίδα και το Μοναστήρι σίγουρα θα βρεις μεγάλο ενδιαφέρον και στα υπόλοιπα βαλκανικά κράτη.

 

[AngieP]

Πολύ ενδιαφέρουσες όλες οι πληροφορίες για Οχρίδα. Θα βρίσκομαι Πρέσπες για κάποιεςμέρες στα τέλη Μάρτη και έλεγα να πάω για ένα διήμερο στην Οχρίδα.

 

[george.kloutsi]

Χριστουγεννα θα βρισκομαι καστορια αξιζει μονοημερη μεχρι οχριδα η μεχρι μοναστηρι?

 

[connosp]

Χριστουγεννα θα βρισκομαι καστορια αξιζει μονοημερη μεχρι οχριδα η μεχρι μοναστηρι?

Πήγα από Θεσσαλονίκη στην Οχρίδα

28-29-30/8 μας άρεσε πάρα πολύ, ο δρόμος από Νίκη μέχρι Μπίτολα περίπου 15 χλμ είναι χάλια αλλά από Μπίτολα μέχρι Οχρίδα 75 χλμ είναι πολύ καλός(δεν ξέρω τον χειμώνα) βενζίνη 100 στο 1.5Ε και τιμές φαγητού πιο κάτω από Ελλάδα.

 

[domino]

Χριστουγεννα θα βρισκομαι καστορια αξιζει μονοημερη μεχρι οχριδα η μεχρι μοναστηρι?

Όχι. Να κανεις διανυκτερευση . Θέλεις πεντε ωρες πανελα και εχει μικρη ηλιοφανεια