Γεγονοτα,γιορτες,με λιγα λογια Fiestas Latinas!

[StellAnna]

Η μεγαλη πυραμιδα του Chichen Itza γνωστη ως El Castillo του Kukulcan ειχε χθες την τιμητικη της. Καθε χρονο τη μερα της ισημεριας , ο ηλιος πεφτει στην πυραμιδα με τετοιο τροπο ωστε δημιουργειται μια σκια που μοιαζει με σωμα φιδιου και κατεβαινει τα σκαλια να ενωθει με το κεφαλι που βρισκεται στη βαση. Χιλιαδες κοσμου -πανω απο 40000- φτανει καθε χρονο το Μαρτιο και το Σεπτεμβριο (που ειναι η φθινοπωρινη ισημερια αντιστοιχα) για να παρακολουθησει το εντυπωσιακο φαινομενο "la gran bajada de Kukulcan".

Πράγματι, έτσι είναι
Η Πυραμίδα του Τσιντσεν Ιτσά είναι ένα θαύμα ειδέστε.
Η πλευρά που πέφτει ο ήλιος την εαρινή ισημερία, είναι η νότια, η οποία είναι και η πιο καλοδιατηρημένη.
Από αυτή την πλευρά ξεκινά και ο δρόμος που οδηγεί στις γνωστές καταβόθρες των ΄Ινκας, στις οποίες εγίνοντο είτε ανθρωποθυσίες (για τους πιστεύοντες), είτε προσφορές ( για τους μη πιστεύοντες).
Την ημέρα που το φίδι σχηματίζεται στα σκαλοπάτια της πυραμίδας, πλήθος κόσμου συγκεντρώνεται και προσεύχεται.
Ναι, προσεύχεται στους θεούς των Μάγιας.

 

[varioAthens]

εκτενέστερο άρθρο για τις Μέρες των Νεκρών - ΜΕΞΙΚΟ

Μεξικό

Ο θάνατος του πάει πολύ ΚEIMENO - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΜΑΓΙΑ ΤΣΟΚΛΗ

Η Μάγια Τσόκλη βρίσκεται στο Μεξικό τις Μέρες των Νεκρών και ανακαλύπτει τη γοητευτική κουλτούρα της χώρας που γεννήθηκε μέσα από τη σύγκρουση και τη συνάντηση δύο πολιτισμών.
Το ταξίδι στο Μεξικό κανονίστηκε με βάση τη Γιορτή των Νεκρών. 1 και 2 Νοεμβρίου. «Αν θες να καταλάβεις τη χώρα», μου είχε πει ένας φίλος, «δες τη σχέση των Μεξικανών με το θάνατο!» Βρέθηκα λοιπόν στην Πόλη του Μεξικού στα τέλη Οκτωβρίου. Επισκέφτηκα τα σημαντικά μνημεία, έγινα μάρτυρας των δυναμικών διαμαρτυριών των Ινδιάνων της Βερακρούς και κάθισα ώρες μπροστά στις συγκλονιστικές τοιχογραφίες του Ντιέγο Ριβέρα στο Εθνικό Μέγαρο. Ολη η ταραχώδης ιστορία του Μεξικού, από το αρχαίο παρελθόν του ώς το ιδανικό μέλλον που υποσχόταν η Επανάσταση του 1910, ξετυλίχτηκε μπροστά μου. Η εξιδανικευμένη φαντασίωση του αρχαίου Μεξικού των αυτοχθόνων, πριν από την άφιξη των Ισπανών, ερχόταν σε αντίθεση με τις αιματηρές μάχες που προκάλεσε η Ισπανική Κατάκτηση, με τον κονκισταδόρ Ερνάν Κορτές πάνω στο λευκό του άτι να κατατροπώνει τον Κουαουχτεμόκ, τον τελευταίο Αζτέκο αυτοκράτορα. Είδα μπροστά μου τη φρίκη της Κατάκτησης, με την Ιερά Εξέταση να βασανίζει τους αιρετικούς, αλλά παρατήρησα ότι υπήρχαν και ευγενείς ψυχές, όπως ο Μπαρτολομέ ντε λας Κάσας, που προστάτευε τους Ινδιάνους.
Η πάλη για την ανεξαρτησία του 1821 αποτελεί το κεντρικό τμήμα του έργου, με τον Μιγέλ Ιδάλγο και τον Χοσέ Μαρία Μορέλος να πρωταγωνιστούν. Οι πολεμικές εισβολές των ΗΠΑ το 1847 και της Γαλλίας το 1860 απεικονίζονται επίσης, όπως και οι σημαντικοί μεταρρυθμιστικοί νόμοι του Ινδιάνου Μπενίτο Χουάρες. Δεν θα μπορούσε να λείπει η Επανάσταση του 1910, με τον στρατηγό Πορφίριο Ντίας, τον Φρανσίσκο Μαδέρο και τον ήρωα Εμιλιάνο Σαπάτα (με τη μουστάκα του) να απαιτεί Tierra y Libertad, Γη και Ελευθερία δηλαδή. Οι υποσχέσεις της επανάστασης εκφράζονταν επίσης, άλλο αν δεν τηρήθηκαν ποτέ…
Λίγο αργότερα, έβλεπα τη μεγαλύτερη συλλογή σύγχρονης τέχνης της Λατινικής Αμερικής στο Ιδρυμα Χούμεξ, αρμένιζα στα κανάλια του Χοτσιμίλκο πάνω στη βάρκα Χουανίτα, τραγουδούσα με τους Μαριάτσι το Malaguena Salerosa στην πλατεία Γκαριμπάλντι πίνοντας τεκίλες και υποστήριζα ουρλιάζοντας με πάθος τον λουτσαδόρ Μετάλικο -που ήταν και κορμάρα- στους αγώνες ελεύθερης πάλης στην Αρένα.
Αυτά τα λέω όχι για να σας κάνω να ζηλέψετε, αλλά για να σας πω ότι οι συγκινήσεις ήταν ποικίλες και έντονες. Ομως, να που πλαισιώθηκαν και με κάποιες εντελώς αναπάντεχες: Καθώς περπατούσα αμέριμνα στην πόλη, μέσα σε ένα patchwork αρχιτεκτονικής που ξεκινά από τα χρόνια της αποικιοκρατίας, μας μεταφέρει στην εποχή του αρ ντεκό και του αρ νουβό και φτάνει μέχρι τις τολμηρές προσπάθειες της δεκαετίας του '50, κοκάλωσα μπροστά στη θανατερή βιτρίνα ενός ζαχαροπλαστείου, του Ιντεάλ. Μπήκα μέσα και ανακάλυψα το ναό της ζάχαρης (οι Μεξικανοί είναι από τους μεγαλύτερους καταναλωτές γλυκών, με 52 κιλά ζάχαρη ετησίως έκαστος) και του ψωμιού. Στις βιτρίνες, μεταξύ πάστας και τούρτας «αναπαύονταν» σοκολατένιοι σκελετοί, ζαχαρωτά φέρετρα, κόκαλα διάφορων μεγεθών από αμυγδαλόψιχα και πάμπολλες νεκροκεφαλές με στρας διάφορων μεγεθών και συστατικών. «Είναι για τη διακόσμηση των τάφων», μου είπε ευγενικά η πωλήτρια, ενώ παράγγελνα κάμποσα φέρετρα (με νεκρό μέσα) και μερικά κρανία πασπαλισμένα με ζάχαρη άχνη.
Ο λαογραφικός ενθουσιασμός μου κορυφώθηκε στο Τεπίτο, γνωστό και ως «μπάριο μπράβο». «Bario» στις χώρες της Λατινικής Αμερικής είναι η κακόφημη, πολυάνθρωπη, επικίνδυνη, βρόμικη γειτονιά. «Bravo», γενναίο, ονομάστηκε το Τεπίτο, γιατί εδώ, το 1910, όλη η εργαζόμενη τάξη κήρυξε την πρώτη γενική απεργία του 20ού αιώνα. Σήμερα, πολλοί λένε ότι το Τεπίτο είναι κάτι σαν προτεκτοράτο των καρτέλ της Τιχουάνα. Είναι η καρδιά της μαύρης αγοράς της χώρας. Εδώ πωλούνται και αγοράζονται τα πάντα. Κλεμμένα διαβατήρια, ψεύτικα διπλώματα, όπλα και ναρκωτικά...

Αυτή η περίεργη γειτονιά, που έχει εξοικειωθεί απολύτως με το θάνατο και όπου είναι προτιμότερο να μπεις με ντόπια συνοδεία, κρύβει στα στενά της σοκάκια και μια περίεργη λατρεία: τη λατρεία για τη Santa Muerte, την Αγία Θάνατο. Της αποδίδουν πολλές δυνάμεις, και κυρίως αυτή τού να σου χαρίσει τη ζωή. Εδώ και κάποια χρόνια, οι πιστοί βγήκαν στο φως, η λατρεία έγινε φανερή και οι βωμοί πολλαπλασιάστηκαν, όπως και οι διαδικτυακές σελίδες και τα περιοδικά που της είναι αφιερωμένα. Και αν παλιότερα ήταν μόνο οι απελπισμένοι φτωχοί που λάτρευαν τη Santa Muerte, σήμερα, ακόμη και η μεσαία τάξη που ζει κάτω από τον καθημερινό φόβο της βίας και των απαγωγών, την παραδέχεται και την καλοπιάνει. Τα ομοιώματά της, επηρεασμένα από την Catrina Calavera -σατιρική φιγούρα της ανώτερης τάξης κατά τη διακυβέρνηση του Πορφύριο Ντίας- του εικονογράφου Χοσέ Γουαδελούπε Ποσάδα, γίνονται τάματα, διακοσμούνται περίτεχνα και εναποτίθενται στους βωμούς. Της προσφέρονται χρήματα, λουλούδια, γλυκά, τεκίλα, τσιγάρα και πούρα, φρούτα και ψωμί. Η καθολική Εκκλησία του Μεξικού τρομάζει με την ενδυνάμωση της «σέκτας», όπως τη χαρακτηρίζει, και ο «αρχιεπίσκοπος» Δαβίδ Ρόμο ευλογεί τα ομοιώματα, επιτρέπει τους γάμους των ιερέων του, καλωσορίζει τους ομοφυλόφιλους και χαμογελά στη σκέψη ότι η Santa Muerte αποδείχθηκε εξαγώγιμο προϊόν, με πολλούς πιστούς στην ισπανόφωνη Βόρεια Αμερική και σε άλλες χώρες του Νότου της ηπείρου.
Η συνέχεια του ταξιδιού μου με πήγε στο Βορρά, στην πολύπαθη Τιχουάνα, μετά στη Γουαδαλαχάρα, στην Τεκίλα και στο ωραιότατο Γουαναχουάτο, που υπήρξε τόπος πλούσιος, μια και χτίστηκε πάνω στις μεγαλύτερες φλέβες αργυρομεταλλεύματος του δυτικού ημισφαιρίου. Ο πλούτος χάρισε στην πόλη την εξαιρετική αποικιακή αρχιτεκτονική της και μια θέση στη λίστα των μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Υπήρξε λίκνο της μεξικανικής επανάστασης αλλά και τόπος «μυστήριων» αξιοθέατων, όπως το μουσείο με τις μούμιες, που είναι ίσως η πεμπτουσία της εμμονής των Μεξικανών με το θάνατο. Ανθρώπινα κορμιά που δεν αποσυντέθηκαν -όπως θα όφειλαν- στις κρύπτες του νεκροταφείου, αλλά μετατράπηκαν σε μούμιες λόγω της σύστασης του εδάφους, έγιναν περιζήτητα εκθέματα! Οι πρώτες μούμιες ανακαλύφθηκαν το 1865, όταν χρειάστηκε να γίνει εκταφή κάποιων σορών από το νεκροταφείο, ελλείψει χώρου. Εκτοτε, αν οι συγγενείς του αποθανόντος δεν αποδώσουν τα ανάλογα τέλη στο δήμο, ο άτυχος μακαρίτης απομακρύνεται από το νεκροταφείο και, αν έχει μεταμορφωθεί σε αρκετά ενδιαφέρουσα μούμια, τότε κερδίζει μια περίοπτη θέση στο μουσείο! Τα νεότερα αποκτήματα είναι δύο παιδιά που πέθαναν το 1984. Ελεύθερες θέσεις όμως -για τους ενδιαφερόμενους- στις προθήκες, υπάρχουν ακόμη!
Εφυγα από το Γουαναχουάτο την 1η Νοεμβρίου. Η πόλη είχε φορέσει τα γιορτινά της, τα υπαίθρια ανθοπωλεία είχαν κατακλύσει τους δρόμους, τα παιδιά στα σχολεία μάθαιναν για τις μεξικανικές παραδόσεις της Ημέρας των Νεκρών και διακοσμούσαν μόνα τους βωμούς του σχολείου. Με το αυτοκίνητο κατευθύνθηκα νότια, προς τη Μορέλια και τη λίμνη Πάτσκουαρο. Στο αυτοκίνητο διάβαζα μια πολύ εν-διαφέρουσα έκδοση της UNESCO για τις γιορτές των Νεκρών. Αναφερόταν στη σύγκρουση, τον 16ο αιώνα, των πολιτισμών των Ινδιάνων και των Ισπανών και τη συγχώνευσή τους σε μια ενιαία μεξικανική κουλτούρα. Η Ημέρα των Νεκρών (ή οι ημέρες πιο σωστά), κατέληγε, είναι ένα από τα αποτελέσματα αυτής της συνάντησης και αποτελεί σήμερα ένα από τα πιο δυναμικά έθιμα του Μεξικού, κυρίως μεταξύ των ινδιάνικων πληθυσμών. Οπως και σε ανάλογες γιορτές που έχουμε στην Ελλάδα, συνδέεται με το ημερολόγιο του αγροτικού προϊσπανικού κόσμου, μια και σηματοδοτεί το τέλος πολλών μηνών έλλειψης αγροτικών αγαθών και την αρχή της εύφορης περιόδου, που το καλαμπόκι μεγαλώνει και συγκομίζεται. Ετσι, οι Ινδιάνοι γιορτάζουν τις νέες σοδειές και μοιράζονται με τους προγόνους τους την ωφέλεια των πρώτων καρπών. Πρόκειται για μια συμβολική ανταπόδοση, που ταυτίζει την έννοια του κύκλου της ανθρώπινης ζωής με τον αέναο κύκλο της εναλλαγής των εποχών.
Εγκαταστάθηκα στο ξενοδοχείο μου στην εντυπωσιακή Μορέλια, στην πρωτεύουσα της επαρχίας Μιτσοακάν, και έφυγα για να προλάβω τη δύση στη λίμνη Πάτσκουαρο. Χιλιάδες ήταν οι επισκέπτες που με τα καραβάκια περνούσαν στο νησί Χανίτσιο. Αφήσαμε τη θορυβώδη προκυμαία και όλοι μαζί ανηφορίσαμε, προσπερνώντας απίθανα διακοσμημένα καταστήματα και εστιατόρια, προς το νεκροταφείο όπου οι οικογένειες αγρυπνούσαν δίπλα στους τάφους των συγγενών τους. Τα λιγοστά φώτα των κεριών χάνονταν κάτω από τα φλας των τουριστών που άστραφταν μπροστά στους δύσμοιρους Ινδιάνους που προσπαθούσαν να ηρεμήσουν και να επικοινωνήσουν με το υπερπέραν! Το θέαμα ήταν πραγματικά μαγευτικό, όμως η παρουσία των ξένων «λέρωνε» τα αγνά αισθήματα των ντόπιων. Την επομένη γύρισα όλα τα χωριά γύρω από τη λίμνη. Ολοι ήταν στα νεκροταφεία τους, μπροστά σε μνήματα που έμοιαζαν να διαγωνίζονται για την επικράτηση του πιο ευφάνταστου. Μια θάλασσα από κατιφέδες είχε κατακλύσει τα πάντα, και ένιωσα ότι οι πρόγονοι ήταν σίγουρα ευχαριστημένοι, χαμογελαστοί, χορτασμένοι από τα αγαπημένα τους εδέσματα, δίπλα στους δικούς τους ανθρώπους. Είχαν έρθει για να τους προστατεύσουν, να τους συμπονέσουν, να τους στηρίξουν, να τους συγχωρέσουν, να τους οδηγήσουν. «Ο Μεξικανός δεν οδεύει προς το θάνατο, επιστρέφει σε αυτόν, γιατί από εκεί ξεκίνησε», λέει ο Κάρλος Φουέντες - και γιατί να διαφωνήσω…
View attachment asup.kathimerini.gr_kathnews_send_vin_vin_belos.jpg Το Τεπίτο, η μεγάλη φτωχογειτονία της πόλης του Μεξικού, που έχει τους δικούς της νόμους, έχει εξοικειωθεί με το θάνατο. Εκεί λατρεύεται και η Santa Muerte, η Αγία Θάνατος ή ακόμη Λευκή Κόρη με το δρεπάνι της. Η λατρεία δεν αντιτίθεται στη θρησκεία, λέει η Ενρικέτα Ρομέρο, ιέρεια του ναού. «Δεν είναι φετιχισμός ή σατανική σέκτα, δεν είναι η πίστη των καρτέλ ναρκωτικών, όπως λέγεται, είναι μια λατρεία οικογενειακή, που όλο και εξαπλώνεται. Η Santa Muerte είναι για μένα αχτίδα φωτός. Μας φυλάει, μας συντροφεύει... αφού πρώτα ζητήσει την άδεια του Θεού. Είναι η μητέρα μου, την αγαπώ πολύ. Με προστατεύει, μου δίνει δύναμη. Γιατί να φοβηθώ το θάνατο; Πώς να φοβηθώ κάτι που δεν γνωρίζω; Τους ζωντανούς φοβάμαι! Αυτοί με κατασπαράζουν με την κακία τους!»
View attachment asup.kathimerini.gr_kathnews_send_vin_vin_belos.jpg Ημέρα των Νεκρών στα νεκροταφεία της περιοχής του Patzcuaro στην επαρχία Michoacan. «Απαρχή της ζωής του Μεξικανού δεν είναι η γυναικεία μήτρα, είναι ο ίδιος ο τάφος», λέει ο νομπελίστας συγγραφέας Οκτάβιο Πας στο δοκίμιό του Ο Λαβύρινθος της Μοναξιάς. Ο Μεξικανός είναι εξοικειωμένος με το θάνατο, τον περιγελά, τον χαϊδεύει, τον κάνει κτήμα του, τον εξυμνεί. Είναι το αγαπημένο του παιχνίδι και η πιο σταθερή του αγάπη. Σίγουρα, πίσω από τη στάση του κρύβεται ο φόβος, αλλά, τουλάχιστον, ο φόβος του θανάτου δεν αποσιωπάται… Είναι πιότερο νοσταλγία παρά το τέλος της ζωής.

View attachment asup.kathimerini.gr_kathnews_send_vin_vin_belos.jpg Τη νύχτα της 1ης Νοεμβρίου, οι ντόπιοι πηγαίνουν στο νεκροταφείο του νησιού Janitzio, στη λίμνη Patzcuaro, για να τιμήσουν τους νεκρούς τους. Μαζί τους συρρέουν πολλοί τουρίστες που τρώνε στα απίθανα διακοσμημένα εστιατόρια και υποβάλλουν τα σέβη τους στους βωμούς των προγόνων. Οσοι ασχολούνται με την παράδοση ανησυχούν μήπως η αμερικανική γιορτή του Halloween με τις κολοκύθες της επηρεάσει τα τοπικά έθιμα.
View attachment asup.kathimerini.gr_kathnews_send_vin_vin_belos.jpg Η πόλη Γουαναχουάτο, που προστατεύεται από την UNESCO, υπερηφανεύεται και για κάτι ακόμη: το Μουσείο της Μούμιας, που βρίσκεται ακριβώς κάτω από το νεκροταφείο της πόλης. Πάνω από 100 μούμιες εκτίθενται στο μακάβριο μουσείο, που διαθέτει -λέει- και το νεότερο έκθεμα στον κόσμο: ένα αγέννητο που μουμιοποιήθηκε μέσω φυσικής διαδικασίας μέσα στην κοιλιά της μαμάς του! Μπρρρ!
Memo
View attachment asup.kathimerini.gr_kathnews_send_vin_vin_belos.jpg Οι γιορτές: Οι Ημέρες των Νεκρών γιορτάζονται 1 και 2 Νοεμβρίου. Μέχρι τις 31/10, όλοι ασχολούνται με τη διακόσμηση των σπιτιών και των μαγαζιών τους.
Την πρώτη του μηνός, που είναι η αφιερωμένη στα «αγγελάκια» -στα παιδάκια που πέθαναν χωρίς να γνωρίσουν τις νεανικές χαρές-, όλοι πηγαίνουν στην πρωινή λειτουργία. Στη συνέχεια, πάνε στα νεκροταφεία να διακοσμήσουν τους τάφους των συγγενών τους.
Τη νύχτα της 1ης προς 2α Νοεμβρίου, την περνούν εκεί, δίπλα στους τάφους, σε μια πνευματική επικοινωνία με τους προγόνους τους. Οι γιορτές στο Janitzio έχουν γίνει τουριστική ατραξιόν, χάνοντας λίγη από τη γοητεία τους. Παρ' όλα αυτά, εξακολουθούν να είναι εντυπωσιακές.Οι Μεξικανοί παραμένουν -ή επιστρέφουν- μέχρι το μεσημέρι της επομένης στα μνήματα και μετά τη λειτουργία αποχωρούν κατά κύματα…
View attachment asup.kathimerini.gr_kathnews_send_vin_vin_belos.jpg Για να φτάσετε στο Μεξικό υπάρχουν πολλοί τρόποι. Με μία στάση, πιο εύκολα, πιο φτηνά και ξεκούραστα, επιλέξτε την Iberia, μέσω Μαδρίτης (IBERIA.COM Greece).
View attachment asup.kathimerini.gr_kathnews_send_vin_vin_belos.jpg Χρειάζεστε βίζα, που θα βγάλετε στην πρεσβεία του Μεξικού (πλατεία Φιλικής Εταιρείας 14, Κολωνάκι, Τ/210-72.94.780).
View attachment asup.kathimerini.gr_kathnews_send_vin_vin_belos.jpg Το Μεξικό διαθέτει πλέον εκπληκτικά ξενοδοχεία. Για όσους θέλουν να παρακολουθήσουν τις γιορτές του Patzcuaro, πολύ καλές επιλογές είναι η Villa Montana, που βρίσκεται σε ένα από τα καταπράσινα προάστια της πόλης Μορέλια (www.villamontana.com.mx), αλλά και το κλασικό Los Juaninos(www.hoteljuaninos.com.mx), που στέκει στην καρδιά της προστατευμένης από την UNESCO πόλης.
View attachment asup.kathimerini.gr_kathnews_send_vin_vin_belos.jpg Για να μπείτε στο πνεύμα των γιορτών, διαβάστε ή ξαναδιαβάστε το βιβλίο Κάτω από το Ηφαίστειο, το κορυφαίο έργο του Μάλκολμ Λόουρυ, ή δείτε την ομώνυμη ταινία του Τζον Χιούστον.

 

[varioAthens]

Festival Merengue

Για τους Δομινικάνους η μουσική είναι τρόπος ζωής. Σε όλους τους δρόμους της πόλης, στις πλατείες, στα μέσα μεταφοράς και στα εστιατόρια κυριαρχεί η μουσική και το τραγούδι τους. Ο παραδοσιακός χορός Merengue είναι χαρούμενος και ερωτικός και θέλει το ζευγάρι να λικνίζεται αγκαλιά σε γρήγορους ρυθμούς. Η ρομαντική bachata, χορεύεται αργά και τέλος η Reggaetón (σύγχρονη hip-hop) έχει μεγάλη απήχηση στους νεαρούς Δομινικάνους.

Το διεθνούς φήμης Festival del Merengue φιλοξενείται κάθε Ιούλιο στην παραλιακή λεωφόρο της πόλης, τη Malecón. Δέκα μέρες μουσικής, χορού, θεάματος και εκθέσεων τέχνης και παραδοσιακού φαγητού δίνουν την ευκαιρία στους επισκέπτες να αναμειχθούν με τους ντόπιους και να μοιραστούν μαζί τους τη χαρά της μουσικής και του χορού στη μεγαλύτερη discotec του κόσμου!!

 

[go2dbeach]

Lobster season για ολο το Μπελιζ που ξεκιναει σημερα , αλλα οι εορτασμοι ειναι πιο εντονοι σε Πλασενσια και Αμπεργκρις με το Σαν Πεντρο να εχει την τιμητικη του! Ντοπιοι χοροι , με διασημα συγκροτηματα απ’ολη τη χωρα , διαγωνισμοι ψαρεματος , αγωνεs ταχυτηταs ψαροβαρκαs και καλυτερου τροπου μαγειρεματος αστακου , λαμβανουν χωρα ολη την εβδομαδα. Και φυσικα αστακοι μαγειρεμενοι με ολους τους πιθανους τροπους περιμενουν τον κοσμο να δοκιμασει με τη συνοδια μιας παγωμενης Belikin. Αστακος τηγανιτος , ψητος , πιτα , πουρες , σε καλαμακι , οτι φανταζεστε.

Κι εγω δεν πιστευω οτι βρεθηκα στο Μπελιζ και εφυγα λιγες μερες πριν το φεστιβαλ!

 

[varioAthens]

Για τους Δομινικάνους η μουσική είναι τρόπος ζωής. Σε όλους τους δρόμους της πόλης, στις πλατείες, στα μέσα μεταφοράς και στα εστιατόρια κυριαρχεί η μουσική και το τραγούδι τους. Ο παραδοσιακός χορός Merengue είναι χαρούμενος και ερωτικός και θέλει το ζευγάρι να λικνίζεται αγκαλιά σε γρήγορους ρυθμούς. Η ρομαντική bachata, χορεύεται αργά και τέλος η Reggaetón (σύγχρονη hip-hop) έχει μεγάλη απήχηση στους νεαρούς Δομινικάνους.

Το διεθνούς φήμης Festival del Merengue φιλοξενείται κάθε Ιούλιο στην παραλιακή λεωφόρο της πόλης, τη Malecón. Δέκα μέρες μουσικής, χορού, θεάματος και εκθέσεων τέχνης και παραδοσιακού φαγητού δίνουν την ευκαιρία στους επισκέπτες να αναμειχθούν με τους ντόπιους και να μοιραστούν μαζί τους τη χαρά της μουσικής και του χορού στη μεγαλύτερη discotec του κόσμου!!

Το φετινό Φεστιβάλ Μερένγκε του Άγιου Δομήνικου θα πραγματοποιηθεί 1 Ιουλίου-31 Αυγούστου, όπως πάντα στην El Malecon!
Απίθανες μουσικές μερένγκε για 2 ολόκληρους μήνες!!! Ααααχ!!!!

 

[varioAthens]

Ενώ το Reggae Sumfest στη Jamaica θα πραγματοποιηθεί 19-25 Ιουλίου!
Ααααχ και πάλι!!!

 

[go2dbeach]

Το φετινό Φεστιβάλ Μερένγκε του Άγιου Δομήνικου θα πραγματοποιηθεί 1 Ιουλίου-31 Αυγούστου, όπως πάντα στην El Malecon!Απίθανες μουσικές μερένγκε για 2 ολόκληρους μήνες!!! Ααααχ!!!!

Το Φεστιβαλ μερενγκε στο Σαντο Ντομινγκο διοργανωνει το υπουργειο τουρισμου και προσελκυει πανω απο 100.000 κοσμου. Το συνθημα για το παρτυ δινεται και ξεκιναει μια μεγαλη παρελαση κατα μηκος της malecon. Μπορει το γεγονος να κορυφωνεται στην πρωτευουσα , αλλα σε οποιο σημειο του νησιου και να βρεθει κανεις , σε παραλια , σε ξενοδοχειο , στο δρομο θα υπαρχει και απο μια μπαντα να παιζει λαιβ μερενγκε και κοσμος να χορευει.

Οχι οτι χρειαζεται να ειναι το φεστιβαλ για να δει κανεις τετοιες σκηνες στον Αγιο Δομηνικο..

 

[latinmania]

αχ τι ωραία!

 

[go2dbeach]

Τι καλυτερο απο ενα παρτυ στην καραιβικη τον Ιουνιο! Και οταν το παρτυ εχει σαν θεμα τον ανανα , τοτε οι Μπαχαμες γιορταζουν το συμβολο φιλοξενιας των νησιων τους.
Το χρυσοκιτρινο φρουτο δεν εκτιμαται μονο για τη θρεπτικη του αξια απο τους Μπαχαμεζους , αλλα καποτε βρισκοταν στην κορυφη των εξαγωγιμων προιοντων της χωρας. Εκτος απο αυτο οι οικογενειες των ναυτικων συνηθιζαν να τοποθετουν εναν ανανα εξω απο την πορτα τους για να δειξουν οτι ο ναυτικος του σπιτιου ειχε επιστρεψει ασφαλης στο σπιτι , οποτε φιλοι και συγγενεις μπορουσαν να τον επισκεφτουν.
Μετα το περασμα του τυφωνα Andrew ο οποιος κατεστρεψε τη βιομηχανια ανανα , μια τεραστια ρεπλικα του φρουτου εχει τοποθετηθει στην Gregory town

στο νησι Ελευθερα οπου καθε Ιουνιο γιορταζεται το φεστιβαλ ανανα. Μπαντες απο τα νησια , μουσικη , χορος , διαγωνισμοι μαγειρικης με ανανα , διαγωνισμος φαγητου , Pineathlon και φυσικα ο διαγωνισμος της Little Miss Pineapple , με το στεμα να κερδιζει το πιο γλυκο κοριτσι των νησιων.

 

[go2dbeach]

Στις 2 Νοεμβριου στο Santiago Sacatepéquez γιορταζεται η ετησια θεαματικη Day of the Dead Kite Festival. Η μερα κι εδώ – όπως στο Μεξικο και στην υπολοιπη κεντρικη Αμερικη - είναι αφιερωμενη στους νεκρους, αλλα εχει χαρουμενο χαρακτηρα με τον κοσμο να μαζευεται στα νεκροταφεια για φαγητο , χορο , τραγουδι και αποκορυφωμα το πεταγμα τεραστιων πολυχρωμων αετων.


Οι ντοπιοι πιστευουν ότι επικοινωνουν με το πνευμα του αγαπημενου τους αποθανοντος μεσα από το σφυριγμα του ανεμου και τις μικρες κινησεις του αετου. Οι αετοι κατασκευάζονται από ύφασμα, χρωματιστο χαρτι , μπαμπού και καλώδιο , το μεγεθος τους κυμαίνεται από οκτώ έως 30 πόδια, και συνήθως εχουν θρησκευτικό ή φολκλορικό θέμα.

 

[tou dromou]

La feria de Abril - Sevvila προγραμματιστε εγκαιρως, φετος γινεται 24-29.4.12.αξιζει και ειναι σχετικα κοντα μας, μουσικη, χορος και πολυ ωραιες σπανιολες

 

[go2dbeach]

Κατά την διάρκεια της Μεγάλης εβδομάδας κατασκευάστηκε στην στην πόλη της Γουατεμάλα όπως κάθε χρόνο το μεγαλύτερο πολύχρωμο χαλί απο πριονίδι και λουλούδια.

5.500 χιλιάδες εθελοντές και 54 τόνοι πριονίδι δημιούργησαν το επιβλητικό αλλά και πανέμορφο πολύχρωμο χαλί κερδίζοντας το ρεκόρ Γκίνες αφού ξεπέρασε πάνω απο 2000 πόδια το προηγούμενο.

Μετά την πομπή του επιταφίου και το ποδοπάτημα του πλήθους τα χαλιά γίνονται χάλια