Ιταλία Γαστρονομικές περιηγήσεις στην Τοσκάνη

[Ελπίδα Μιχαηλίδου]

ΟΓΔΟΗ ΜΕΡΑ

Και το ταξίδι συνεχίζεται στα μυστικά της Τοσκάνης
Την επόμενη μέρα αποχαιρετήσαμε την πεδιάδα του Chianti, τα σκυλιά και τα αμπέλια και βάλαμε πλώρη για την
Crete μια ακόμη εντυπωσιακή περιοχή της Τοσκάνης. Όμως προτού φτάσουμε στο Segianno στο σπίτι που θα κοιμόμαστε κάναμε δύο στάσεις ενδιαφέρουσες. Η πρώτη ήταν στο Monteriggioni μια μεσαιωνική οχυρωμένη πόλη και στρατηγικό σημείο στη σύγκρουση ανάμεσα στη Φλωρεντία και τη Σιέννα. Δεκατέσσερις πύργοι στέκουν
αγέρωχοι στα τείχη απ ́ όπου παρατηρείς την πόλη για την οποία έγραψε ο Δάντης στο διάσημο του έργο, Θεία Κωμωδία. Επόμενος σταθμός η Σιένα, μια πόλη επίσης μεσαιωνική που άνθισε όμως την εποχή της Αναγέννησης. Μικρά αλλά ενδιαφέρουσα μουσεία, υπέροχα κτίρια, εκκλησίες συνθέτουν ένα υπέροχο ιστορικό κέντρο που της χάρισε μια θέση στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς. Η Piazza del Campo πλημμυρισμένη από ντόπιους και ξένους σου προσφέρει μια αίσθηση ελευθερίας και μεγαλοπρέπειας όπως οι ιπποδρομίες που πραγματοποιούνταν στο παλιό ένδοξο παρελθόν! Ο καθεδρικός ναός σε καθηλώνει όπως και επίσης και το παγωτό που γευτήκαμε σε ένα
μπαλκονάκι ειδυλλιακό. Θαμπωμένοι από τα θέλγητρα της Σιένα συνεχίσαμε την πορεία μας για την Crete.
Μια διαδρομή που σου κόβει την ανάσα, Crete σημαίνει πηλός και αυτή η... γωνιά της Ιταλίας χαρακτηρίζεται από ατέλειωτους λόφους και απότομα φαράγγια. Τα αμπέλια βέβαια αμπέλια υπεύθυνα για το μαγευτικό Brunel.
Νωρίς το απόγευμα φτάσαμε στο Seggianno και συγκεκριμένα στο αγρόκτημα που είχαμε ανακαλύψει μέσα από το
διαδίκτυο. Οι οικοδεσπότες ευγενικοί, οι γάτες άφθονες και γλυκές, ενώ η ανοιξιάτικη φύση ξυπνούσε όλες σου τις αισθήσεις. Αφού λοιπόν βολευτήκαμε κινήσαμε για το San Bagno Filippo, μια περιοχή με θερμές
πηγές γνωστές από τα χρόνια των Ετρούσκων. Έτσι όπως οι Ρωμαίοι έτσι κι εμείς χαλαρώσαμε στις βάθρες ανάμεσα σε πλατάνια, οξιές και καστανιές, κάτω τα βλέμματα των νεράιδων μέχρι τη αρχή της ανοιξιάτικης δύσης.
Οι συγκινήσεις της ημέρας μας άνοιξαν την όρεξη. Είχαμε συγκεντρώσει όμως από νωρίς τις αναγκαίες πληροφορίες για τα ενδιαφέροντα γαστριμαργικά στέκια της περιοχής. Επιλογή μας η Locanda de Prete, μιας συμπαθέστατης και ευφυέστατης κυρίας που σερβίρει με μοναδικό στυλ της μαγευτικές συνταγές του συζύγου και μάγειρα Carlo.
Τα πιρούνια μας μάχονταν ανάμεσα στις χειροποίητες ταλιατέλες με φρέσκια τρούφα και το στιφάδο του Cinta senese του συμπαθέστατου γκριζωπού γουρουνιού της περιοχής. Για μία ακόμη φορά η μέρα ολοκληρώθηκε με τον πιο ωραίο τρόπο

 

[Ελπίδα Μιχαηλίδου]

ΕΝΑΤΗ ΜΕΡΑ

Ανάμεσα στα αμπέλια και τα φαράγγια
Σπιτικές μαρμελάδες, φρέσκοι χυμοί, αυθεντικό βούτυρο και ζυμωμένο ψωμί. Κι ένα βλέμμα στην κοιλάδα της
Orchia μνημείο της Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Έτσι καλημερίσαμε αυτή η μεριά της Τοσκάνης και χωρίς να χάσουμε χρόνο αρχίσαμε την εξερεύνηση. Θαυμάζοντας την εξεγερμένη φύση φτάσαμε χωρίς να το καταλάβουμε
στο Montalcino. Σκαρφαλωμένο σε λόφο και πλημμυρισμένο από ελιές, βελανιδιές και αμέτρητα πολύχρωμα λουλούδια δεσπόζει και καμαρώνει στην κεντρική Τοσκάνη. Καμάρι της όμως είναι το κόκκινο κρασί Brunello που ο μύθος λέει ότι πρωτοκαλλιεργήθηκε τον 14ο αιώνα! Το μόνο σίγουρο είναι ότι είναι ένα ακόμη εκπληκτικό κρασί που μαζί με τα εξαιρετικά μοσχαράκια της περιοχής σε ταξιδεύει σε περίεργα μονοπάτια. Αφήσαμε το μαγευτικό Montalcino και συναντήσαμε την Pienza μια ακόμη ιστορική και πολιτιστική παρακαταθήκη της Τοσκάνης. Στριφογυρίσαμε στους κήπους του Piccolominiστο παλάτι της παλιάς οικογένειας , ισορροπήσαμε στα τείχη του και απολαύσαμε έναν καφέ μπροστά από τον Καθεδρικό ναό πρότυπο της αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής. Συνεχίσαμε για το επίσης διάσημο Montepulciano αλλά λάθος στροφή και η μοίρα μας οδήγησε στο μοναδικό Monticchiello
που από μακρυά θυμίζει πίνακα ζωγραφικής. Ήσυχο, απομονωμένο και προστατευμένο από την τουριστική οχλαγωγία, δεσπόζει στην καρδιά της Τοσκάνης περίπου χίλια χρόνια. Στενά δρομάκια που οδηγούν σε λιθόστρωτες πλατείες, σπίτια τυλιγμένα από μπουκαμβίλιες σε κάνουν να νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε ένα όνειρο. Δίχως να το καταλάβουμε σχεδόν υπνωτισμένοι φτάσαμε στα ερείπια του Cassero , απ ́ όπου κρυφοκοιτάξαμε μέσα από τις ελιές την πεδιάδα που απλωνόταν μπροστά στα μάτια μας. Εντυπωσιασμένοι από αυτή τη μοναδική εμπειρία, μπήκαμε ξανά στο δρόμο το σωστό και τελικά καταλήξαμε στο Montepulciano. Η ηρεμία που μας είχε προσφέρει απλόχερα το Monticchiello, εξανεμίστηκε από την κόσμο που συναντήσαμε στην είσοδο του χωριού.
Και δικαιολογημένα βέβαια καθώς το Montepulciano φημίζεται πέρα από την ομορφιά του , για το τυρί , τα
pici, ντόπια ζυμαρικά και φυσικά για το Nobile ένα ακόμη εξαίσιο κρασί της περιοχής. Περπατώντας μέσα στα γραφικά σοκάκια ανακαλύπτει κανείς κρυμμένα κελάρια, που αναδύουν μυρωδιά κρασιού και βαρελιού.
Βολτάροντας ανάμεσα σε μικρά παλάτια και μαγαζιά ενός τόπου που ο οίκος Medici ήταν ο απόλυτος άρχοντας, συναντάς την Piazza Grande, τις εκκλησίες του San Baggio και της Santa Maria dei Servi , το πύργο με τη
κωμική και λίγο τρομακτική φιγούρα του Πουλτσινέλα. Η βόλτα και το απόγευμα μας ολοκληρώθηκαν στο Poliziano
ένα καφέ του 1868 από το μπαλκόνι του οποίου ατενίσαμε τη φύση της επαρχίας της Τοσκάνης όπως ο Φελίνι. Ήπιαμε λοιπόν το apperitivo μας , και αφού ο ευγενέστατος σερβιτόρος μας εξήγησε ότι Poliziano είναι το λατινικό
όνομα του Montepulciano, πήραμε το δρόμο για το Seggiano. Το Seggiano όμως είναι μία υπερβολικά ήσυχη κωμόπολη και η πιθανότητα να βρούμε κάτι ανοιχτό για να φάμε ήταν μηδαμινή. Σταματήσαμε λοιπόν στον οικισμό Sant'Angelo in Colle την ώρα που βράδιαζε. Στην τρατορία Il Leccio, του τύπου δηλαδή που έχει καταγωγή από το
Lecce, δοκιμάσαμε τα χειροποίητα pici με φρέσκια ντομάτα και σκόρδο και σπιτικές ταλιατέλες με κόκκορα . Φαινομενικά απλές συνταγές αλλά που απογειώνουν

 

[Ελπίδα Μιχαηλίδου]

ΔΕΚΑΤΗ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΡΑ
Μια έκπληξη στο Νότο
Το επόμενο πρωινό συνειδητοποιήσαμε ότι διανύαμε τη τελευταία μας μέρα στην ξεχωριστή επαρχία της Ιταλίας. Πήραμε το πρωινό μας στη φάρμα του Seggiano και φωτογραφίσαμε με τα μάτια μας την απέραντη κοιλάδα της
Crete. Αποχαιρετήσαμε θερμά τη γαλλιδα ιδιοκτήτρια και κινήσαμε νότια για τη Saturnia μια περιοχή διάσημη για τις θερμές πηγές της. Τα χάσαμε μόλις φτάσαμε καθώς ο κόσμος είχε κατακλύσει την περιοχή. Βλέπετε ήταν Κυριακή , και προσφερόταν για αποδράσεις. Βάλαμε κι εμείς τα μαγιό μας και ακολουθήσαμε το πλήθος. Το θέαμα
εντυπωσιακό, άφθονες φυσικές πισίνες που ξεκινούν από δύο εξίσου εντυπωσιακούς καταρράκτες και που ο μύθος λέει ότι δημιουργήθηκαν από τον κεραυνό που έριξε ο Δίας στο Κρόνο. Από όπου κι αν προέκυψαν όμως αυτές οι κολυμπήθρες με ζεστό θειώδες νερό σε χαλάρωνε όσο δε φανταζόσουν. Αφού λοιπόν λιώσαμε στην κυριολεξία και συνειδητοποιήσαμε ότι είχε περάσει η ώρα στεγνώσαμε , ντυθήκαμε και συνεχίσαμε για τον τελευταίο μας σταθμό μέσα πάντα από μία οργισμένη φύση. Είχαμε αποφασίσει να διανυκτερεύσουμε στοPitigliano μια μεσαιωνική
πόλη γνωστή και ως μικρή Ιερουσαλήμ εξαιτίας της έντονης παρουσίας της εβραϊκής κοινότητας. Χαλαροί από τις πηγές, ανέμελοι κι ανέφελοι θαυμάζαμε την υπέροχη διαδρομή προς το Pitigliano. Πλησιάζαμε βάσει των πινακίδων αλλά δε φαινόταν τίποτα στον ορίζοντα. Προσπεράσαμε ανυποψίαστοι μια ταμπέλα που έγραφε Pitigliano 5 km ,
πήραμε μια ανοικτή στροφή και αυτό που αντικρίσαμε μας άφησε άφωνους. Ένα χωριό κτισμένο πάνω σε ηφαιστειακή τέφρα στεκόταν απέναντι μας με τον ήλιο να βάφει τα πέτρινα σπίτια του στο χρώμα του χαλκού.
Οποιαδήποτε περιγραφή θα ήταν φτωχή και θα αδικούσε αυτό το στολίδι της κοιλάδας των λουλουδιών.
Δυο αδέλφια το έσκασαν από τη Ρώμη κλέβοντας το χρυσό στέμμα από τον Δία και βρήκαν καταφύγιο στην κοιλάδα των λουλουδιών. Εντυπωσιασμένοι από την ομορφιά της περιοχής αποφάσισαν να φτιάξουν ένα ισχυρό βασίλειο με κληρονομιά, υγεία και ευημερία. Έτσι λέει ο τοπικός μύθος.... Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο δημοτικό πάρκιγκ, φορτωθήκαμε τα μπαγκάζια μας και κατευθυνθήκαμε προς την κεντρική πλατεία . Από εκεί ακολουθήσαμε μια δεκάλεπτη πορεία μέσα στα άναρχα και στενά δρομάκια. Ο ανοιξιάτικος μεσημεριανός ήλιος τρύπωνε σαν κλέφτης ανάμεσα στα σκοτεινά γραφικά σπίτια και δημιουργούσε απίστευτες αντιθέσεις. Τη μαγεία και την έκπληξη διέκοψε μια τραγουδιστή φωνή, της Ιταλίδα ιδιοκτήτριας. Πρόσχαρη και φωτεινή μας έδειξε το όμορφο δωμάτιο με το
κελάρι που ο παππούς της φύλαγε τα κρασιά αλλά και τους Εβραίους κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Αφού βολευτήκαμε στο χώρο με τη vintage διακόσμηση, τσιμπήσαμε δυο κομμάτια πίτσας και αποφασίσαμε να επισκεφτούμε τα δύο χωριά Sorano και Sovana. Το Sorano, μια ακόμη ετρουσκική κωμόπολη , λουσμένη κιαυτή από τη χρυσαφένια σκόνη, έχει να καμαρώνει για τη Rocca degli Orsini το κάστρο των Ορσίνι
ένα από τα πιο σπουδαία δείγματα της αναγεννησιακής πολεμική αρχιτεκτονικής ζούσε όμως πάντα κάτω από
την επίδραση και τη σκιά της Sovana. Η Sovana αποτελούσε το κέντρο διαχείρισης της περιοχής, έχασε όμως την αίγλη της όταν η γνωστή οικογένεια Ορσίνι (πρόσφερε στο θρησκευτικό στίβο 34 καρδιναλίους στη μεσαιωνική και αναγεννησιακή Ιταλία) αποφάσισε να μεταφέρει την πρωτεύουσα της περιοχής στο Pitigliano. Εντυπωσιακή φύση, όμορφες εικόνες που ξεπηδούν από άλλες εποχές, ένα μωσαϊκό ετρουσκικών και μεσαιωνικών στοιχείων.
Επιστρέψαμε στο Pitigliano και από το πέτρινο μπαλκόνι αποχαιρετήσαμε τον ήλιο. Το λυκόφως μας βρήκε να απολαμβάνουμε ένα spritz σε μια μικρή πλατεία προβληματισμένους για το που θα γευτούμε τις γεύσεις του
Pitigliano. Περπατώντας χαμένοι στα σκοτεινά σοκάκια, με σκιές να μας παρακολουθούν ξετρυπώσαμε το Tufo del alegro, ένα εστιατόριο, χωμένο στους πέτρινους τοίχους της πολιτείας του Pitigliano. Χώρος,με ρουστίκ διακόσμηση χωρίς να έχει ανάγκη την επίδειξη, μας γοήτευσε τόσο με το ατμοσφαιρικό του ύφος όσο και με τις γευστικές του προκλήσεις. Αγριογούρουνο cinghiale και ταλιάτα πάπιας ικανοποίησαν στο έπακρο τις ακραίες μας ορέξεις, ενώ η μους ρικότας μαζί με το υπέροχο κρασί μας μέθυσαν ολοκληρώνοντας με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο το ταξίδι στην
μαγευτική Τοσκάνη

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη

 

[Ελπίδα Μιχαηλίδου]

Καλησπέρα η ιστορία έχει ολοκληρωθεί δεν ξέρω αν χρειάζεται να κάνω κάτι εγώ . παρακακλώ ενημερώστε με