Γαλλική Πολυνησία Γαλλική Πολυνησία - Ταϊτή - Μπόρα-Μπόρα

[Yorgos]

Είδα κάτι φοβερές φωτό από Αφρική... λαϊκή απαίτηση για ιστορίες, παρακαλούμε.

 

[go2dbeach]

Είδα κάτι φοβερές φωτό από Αφρική... λαϊκή απαίτηση για ιστορίες, παρακαλούμε.

Οι φωτο της St.Adamantidou στην γκαλερι ειναι απο Παπουα Yorgo.Θυμιζουν Αφρικη ε?
Υπαρχει λαικη απαιτηση για ιστοριες απο ολα τα μερη που εχει παει..θα την κουρασουμε αλλα δε φταιμε εμεις που γραφει καταπληκτικα!

 

[go2dbeach]

δέντρα με λουλούδια μπουμπουκωτά, κατακίτρινα που κάνουν τσαμπιά χοντρά, στο μέγεθος της γροθιάς. Μη με ρωτάτε το όνομά τους, αδύνατο να το θυμηθώ.

Πρεπει να ηταν τα διασημα Tiare , το λουλουδι συμβολο της Γαλλικης Πολυνησιας.Λενε οτι το ονομα του το ξεχνας , το αρωμα του ποτε. Μια και δε ειχα την τυχη να το μυρισω , θυμαμαι το ονομα του .

Δε βλεπω την ωρα να παμε στους υφαλους και τους καρχαριες

 

[Yorgos]

Ναι, την πάτησα με τα Παπούα. Ακόμη καλύτερα πάντως...

 

[StellAnna]

Φίλοι μου, εντός του ΣΚ θα ανέβουν και οι φώτο από τα Φίτζι, αλλά και από τη Μπόρα Μπόρα και Ταϊτή.
΄Ορεξη να έχουμε και η Στέλλα έχει να μας μεταφέρει πανέμορφες εικόνες.

 

[KIKI]

περιμενουμε με υπομονη ...
Κα Στελλα σας ευχαριστουμε για μια ακομα φορα ,για τους μαγευτικους τοπους που μας ταξιδευετε νοερα ....

 

[go2dbeach]

Φίλοι μου, εντός του ΣΚ θα ανέβουν και οι φώτο από τα Φίτζι, αλλά και από τη Μπόρα Μπόρα και Ταϊτή.
΄Ορεξη να έχουμε και η Στέλλα έχει να μας μεταφέρει πανέμορφες εικόνες.

Τελεια! Και ηθελα να ρωτησω αν θα δουμε φωτο σαν αυτες τις υπεροχες που ειδαμε απο Παπουα!
Το καλυτερο ειναι οτι θα δουμε τα μερη αυτα οπως ηταν πριν απο 20 χρονια , αν και πιστευω - και ευχομαι - να μην εχουν αλλαξει πολυ..
Περιμενουμε λοιπον!

 

[St.Adamantidou]

Και ήρθε η ώρα της αναμέτρησης


Στη Bora Bora κάνω την πρώτη μου γνωριμία με το ριφ, το κοραλλένιο τείχος που σφίγγει σαν κορσές τα. Νησιά του Ειρηνικού και για πρώτη φορά θα βρεθώ φάτσα φάτσα με το θυμό του Ωκεανού. Ως τα τώρα βλέπω από κάμποσα χιλιόμετρα μακριά, τη μανία του να ξεψυχάει πάνω στα ύφαλα, ενώ τινάζει στα ύψη στήλες αφρισμένου νερού.
Το θέαμα που τόσες μέρες χαζεύω, είναι συναρπαστικό. Μου έχουν εξηγήσει το φαινόμενο. Το κατάλαβα – δεν είναι δα και το πυθαγόρειο θεώρημα!- όμως εγώ, όσες φορές θαυμάζω την εικόνα αυτή, ξεχνώ τα λογικά και τις εξηγήσεις και φαντάζομαι ό,τι θέλω εγώ. Γιατί η όλη εικόνα, είναι ένα μυστήριο. Και στην Ταϊτή το είδα τούτο το μυστήριο, σε όλο του το μεγαλείο. Το κύμα δε σκάει όλο μαζί συγχρόνως σε όλο του το μήκος, αλλά κομμάτι-κομμάτι, φτιάχνοντας γιρλάντες γύρω από το κοραλλένιο τειχί. Πώς τις φτιάχνει? Ξέρω να σας το περιγράψω, αλλά δεν ξέρω πώς θα το καταλάβετε, γιατί εδώ ποτέ μας δεν είδαμε κάτι ανάλογο για να πάει ο νους μας.
Απλά μονάχα μπορώ να πω πως τα κύματα σπάνε με τη σειρά, αλλά στο πλάι, σαν τον… κάβουρα. ΄Όχι το ένα πίσω από το άλλο, αλλά το ένα πλάι στο άλλο. Μόλις ξεφουσκώσει δηλαδή το πρώτο, φουσκώνει το δεύτερο, μόλις ξεφουσκώσει το δεύτερο, φουσκώνει το πρώτο και το τρίτο, πάντα σε οριζόντια διάταξη. Μικρές αφρισμένες γιρλάντες στο μέτωπο του κρυμμένου κάτω από τη θάλασσα βράχου, εκεί στην ούγια του νησιού. ΄Όταν είναι κάποιος ψηλά, το θέαμα αυτό είναι συναρπαστικό, τόσο, που μπορείς να το θεωρήσεις στ΄ αλήθεια… ξωτικό!!! Είχα την τύχη να είμαι σε παράθυρο και στην πλευρά που έπρεπε, στο αεροπλάνο για τη Bora Bora και το φωτογράφησα. Οι αποχρώσεις του μπλε και του πράσινου στις παραλίες των νησιών οργιάζουν και φαίνεται ολοκάθαρα το νεροστέφανο να στολίζει το τελείωμα της στεριάς!!!
΄Ηταν κάτι το ασύλληπτο, γι΄ αυτό και δεν επιμένω σε περιγραφές. Μονάχα όταν το βλέπει κάποιος το χωνεύει, αλλά και τότε με κάποιαν απροθυμία.
Αλλά από κοντά πώς να ΄ναι? Αυτή η περιέργεια κάποτε θα με φάει. Από περιέργεια κολύμπησα στον Αμαζόνιο με τα πυράνχας και τους ανακόντες. Από περιέργεια βγήκα στο Kruger Park και έπαιζα αμάδες, αδιαφορώντας για τα λιοντάρια, αν και ήξερα ότι σε κάποιο ίδιο πάρκο, λίγες μέρες πριν ένας γερμανός πάει δουλειά του, από πεινασμένο λιοντάρι.
Και η περιέργεια ήταν αυτή που με έκανε να καβαλήσω το ξύλινο κάγκελο στους καταρράκτες του Ιγκουασού, για να εξακριβώσω πού στο καλό πήγαινε τόσο νερό. Λίγους μήνες μετά, το ίδιο κάγκελο μαζί με το μπαλκόνι και 30 τουρίστες, έκαναν βουτιά σε βάθος 100 μετρων.
Τώρα με έτρωγε πάλι η αδηφάγος περιέργεια.
Και να ʽμια στην πιρόγα, που ξεκινάει ακριβώς στις 9. Μέσα βρισκόμαστε εγώ -με μαγιό από κάτω, παρέο από πάνω, σαγιονάρες και με το αδιάβροχο στην τσάντα, κι ας ζεμάταγε ο ήλιος- ένα ζευγάρι αυστραλών που είναι ντυμένοι σαν να πρόκειται να πάνε στο σούπερ μάρκετ για ψώνια, κι ο πιρογέρης μας..
Διασχίζουμε τη λιμνοθάλασσα περνώντας από απανωτές διαύλους, που αφήνουν μεταξύ τους τα στρώματα των κοραλλιών και, επί τέλους, φτάνουμε στο ριφ που έχει πλάτος γύρω στα 20 με 30 μέτρα. Το νερό που το σκεπάζει μόλις, και φτάνει τη μια πιθαμή, κι από κάτω λαμπυρίζουν χρωματιστά κοράλλια, άλλα σε σχήμα νούφαρου σε αποχρώσεις του μωβ, άλλα σε σχήμα καρδιάς σε όλη τη γκάμα του ροζ,, άλλα σε σχήμα μαργαρίτας σε όλους τους τόνους του μπλε. Σκύβω με δέος πάνω από το νερό, που αντανακλά το φως του ήλιου και πιέζω το κουμπί της μηχανής μου, κάνοντας μέσα μου μια προσευχή να μη με προδώσει ο φακός μου. Και δε με πρόδωσε, ευτυχώς!!!
Κάποια στιγμή, καθώς εγώ, με το μαγιό και σαγιονάρες, σουλατσάρω πάνω στο περιβόλι των κοραλλιών, βλέπω πως οι αυστραλοί βρίσκονται ακόμα στην πιρόγα και… συσκέπτονται. «Πώς θα βγουν με τα παπούτσια και τα τακούνια στο ριφ…»
Με ρωτούν αν μπορούν να ξυποληθούν.
»Αδύνατον!!!» απαντώ
Κάποια στιγμή το αποφασίζουν. Ανεβάζουν τα μπατζάκια τους ως το γόνατο και τσαλαβουτούν με τα παπούτσια!!!!
Θέλουμε να μιλήσουμε, αλλά δεν ακουγόμαστε καθόλου. Ο ωκεανός μαίνεται.
Πλησιάζω όσο μπορώ στην ακτή και περιμένω. Το κύμα γεννιέται ξαφνικά. Μεγαλώνει πριν το καταλάβεις και ορμά καταπάνω σου σαν θεριό, που αντί φωτιάς, βγάζει αφρούς. Νοιώθω τα πόδια μου κολλημένα στο σωτήριο «τείχος» καθώς το γιγάντιο κύμα κουτουλάει πάνω στο ριφ και κυριολεκτικά διαλύεται σε αφρούς και ατμούς. Αισθάνομαι τρομαγμένη, ευτυχισμένη και γεμάτη διέγερση. Ο κίνδυνος, που τον βλέπω αλλά ξέρω πως δεν μπορεί να με φτάσει, μου δημιουργεί αίσθημα ευφορίας. Είναι σαν τονωτικό των νεύρων. Πλησιάζω ακόμα λίγο και μουσκεύω από τις σταγόνες που ξεστρατίζουν. Λίγο ακόμα! Μια σταλιά ακόμα! Και γίνομαι παπί! Πισοπλατώ έντομη. Ναι, το νερό δεν αστειεύεται. Δεν αντέχω για πολύ, από τόσο κοντά το θέαμα. Με ζαλίζει. Με κάνει να τα χάνω γιατί νοιώθω πως χάνομαι, ενώ ξέρω πως είμαι ασφαλής. Γυρνώ την πλάτη στα νερένια βουνά και μένει μονάχα ο βρόντος του Ειρηνικού στ΄ αφτιά μου. Ο πιρογέρης μας ετοιμάζει το γεύμα των καρχαριών. Τεράστια κεφάλια ψαριών, κομμένα στα δύο, μέσα σε κουβάδες.
Πάνω στην ώρα, φτάνει μια δεύτερη πιρόγα με 6 γάλλους. Αυτοί είναι πιο τρελλοί από μένα! ΄Εχουν φέρει και μάσκες για να βουτήξουν στο νερό, την ώρα του φαγητού των κητών, για να πλησιάσουν και να… απολαύσουν από κοντά το θέαμα… Εγώ ευτυχώς, δεν νοιώθω καθόλου άνετα με τα θηρία της θάλασσας. Γι΄ αυτό μπαίνω φρόνιμα φρόνιμα στο σκαφάκι και ετοιμάζομαι να δω από μακρυά τον ψαρικό αλληλοσπαραγμό.
Ο πιρογέρης φορεί τη μάσκα του, παίρνει κι έναν κουβά στην αγκαλιά του και βουτάει στα νερά. Στη στιγμή, μαζεύονται γύρω του χιλιάδες ψαράκια, όλων των χρωμάτων. Κυρίαρχο είδος, ένα ψάρι κίτρινο με μαύρες ραβδώσεις, μεγάλο όσο μια παλάμη. Αρπάζουν το τεράστιο κεφάλι, το ανεβάζουν στην επιφάνεια και το τσιμπολογούν με λύσσα. Ο πολυνήσιος βαρκάρης, βουτάει τον άδειο κουβά ανάμεσα στο ψαρικό πλήθος και τον ανασύρει με καμιάν εικοσαριά ψάρια μέσα, που τα πιάνουμε με τα χέρια, αλλά σε δυο λεπτά τινάζονται και μας φεύγουν. Κι εκεί που παίζουμε ωραία και καλά με τον ψαροπληθυσμό, ξαφνικά το νερό μπροστά μας αδειάζει. Τα ψάρια έγιναν καπνός.
Ο βαρκάρης μας παίρνει ένα μισό, ματωμένο κεφάλι και ξαναβουτάει, μακρύτερα όμως από τη βάρκα, σ΄ ένα σημείο που η θάλασσα έχει κάποιαν αναταραχή. Και τότε συνειδητοποιούμε ότι σ΄ ένα μέρος, καμιά τριανταριά μέτρα πιο κει από μας, τη θάλασσα σχίζουν σαν σφεντόνες, οι φοβερές ουρές των καρχαριών.
Πόσοι είναι? Αδύνατο να πεις, με σιγουριά. Δέκα? Είκοσι? Πενήντα?
Οι γάλλοι έντρομοι συμμαζεύτηκαν τρέχοντας στην άκρη της πιρόγας, έτοιμοι να σκαρφαλώσουν σε περίπτωση συναγερμού.
Απέναντί μας ο βαρκάρης ρίχνει τα ψαροκέφαλα το ένα πίσω από το άλλο και κάθε φορά γίνεται εμφύλιος σπαραγμός μεταξύ των κητών, ποιο θα πρωτοαρπάξει τη λιχουδιά. Οι δυο πολυνήσιοι βαρκάριδες , φαίνονται πολύ ριψοκίνδυνοι. ΄Όταν όμως οι κάδοι τους αδειάζουν, σπεύδουν στις πιρόγες τους τροχάδην!!!! Ξαναγεμίζουν τους κουβάδες και ξαναβγαίνουν να συνεχίσουν. Φωτογραφίζω από μακριά τις ουρές και τις σκιές των καρχαριών μέσα στο νερό.
«Πόσο μήκος νομίζετε ότι έχουν?» ρωτώ τον αυστραλό
«Α, δεν είναι μεγάλα! Μόλις 1,5 έως 2 μέτρα»
«Δεν είναι επικίνδυνα, όμως, ε?»
«Για να σε καταβροχθίσουν ολόκληρο, όχι, δεν νομίζω. ΄Ισως κανα χέρι, κανα πόδι… αλλά ολόκληρο, όχι….»
Ανατριχιάζω…
Το γεύμα τελειώνει κάποτε και οι πιρόγες ξεκινούν πάλι….

 

[xenos]

Ευτυχως Στελλα τολμησες να νικησης την περιεργεια σου,
και ετσι και μεις, μπορουμε σημερα να διαβαζουμε τις ωραιες εμπειριες σου.

 

[go2dbeach]

Πωπω! Εκει ειναι για να βουτηξεις με μασκα! Δε σε πειραζουν οι καρχαριες των υφαλων εκτος αν μοιαζεις με κεφαλοψαρο Βεβαια οσο κι αν το ξερεις αυτο, οταν τους βλεπεις να τρεχουν προς τη βαρκα σου τσουρμο κατι παθαινεις
Προς τα που πηγε η πιρογα μετα?

 

[St.Adamantidou]

Η σερνάμενη βροχή


Η πιρόγα σχίζει τη λιμνοθάλασσα, με κατεύθυνση κάποιο ερημικό νησιδάκι, για κολύμπι. Ο ήλιος ζεματάει την πλάτη μου. Η ζέστη αρχίζει και γίνεται πολύ έντονη. Ξάφνου, βλέπω απέναντί μου, έτσι, από το πουθενά βγαλμένο, ένα μαύρο, κατάμαυρο μπερντέ να κατεβαίνει από τον ουρανό και να ακουμπάει στο νερό, κλείνοντάς μου κάθε θέα.
«Τι είναι, καλέ, αυτό?» ρωτώ τον Μποραμπορινό
«Βροχή» απαντά αδιάφορα
«Μα αυτό είναι σαν ομίχλη. Μαύρο κι άραχνο» επιμένω εγώ.
«Οχι! Είναι το σύννεφο της βροχής»
»Και γιατί είναι τόσο χαμηλά? Μοιάζει να σέρνεται πάνω στο νερό!» επιμένω
Με κοιτάζει ξαφνιασμένος.
«Γιατί? Η βροχή δεν ακουμπάει στη θάλασσα?» απορεί
Τι να του πεις? Να του πεις πως στο δικό μας το χωριό το σύννεφο είναισύννεφο. Μπορεί να κατεβαίνει αρκετά χαμηλά, αλλά δεν κουτουλάει πια και στο χώμα!! Και βέβαια, η βροχή πέφτει στη γη, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να φυτρώνει κι από τη γη! Κύριε ελέησον!
Κι εκεί που σκέφτομαι τι να του απαντήσω για να αποκαταστήσω την…. τιμή του χωριού μου, το πιρογάκι ορμάει μέσα στο μαύρο μπερντέ. Τον σχίζει, και ω! της ατυχίας και της σκευωρίας! Βρισκόμαστε στη μέση βιβλικού κατακλυσμού. Το τι νερό κατεβαίνει από τα ψηλώματα του ουρανού, δεν το φαντάζεστε. Θαρρείς κι αδειάζουν βαρέλια, μια κι έξω.
Ανασύρω γρήγορα το αδιάβροχό μου, μέσα από την τσάντα μου και κουκουλώνομαι.
Οι αυστραλοί με κοιτούν έκπληκτοι, βλέποντας στα μάτια τους την απορία, πώς σκέφτηκα να φέρω αδιάβροχο, μια ηλιόλουστη μέρα…
«΄Εχω μυαλό εγώ!!!» τους λέω ελληνιστί και γελάω με το ύφος τους.
Βολεύονται όπως όπως κάτω από μια μεγάλη πετσέτα που πήρλαμε πριν φύγουμε από το ξενοδοχείο μας και…. Αρχίζουν το τραγούδι!!!
Επί τέλους η βροχή σταματά κι εμείς ακοστάρουμε σε μιαν αμμουδερή παραλία γεμάτη φοινικιές, ενός έρημου νησιού.
«Διψάτε?» ρωτά ευγενικά ο βαρκάρης
Φυσικά και διψάγαμε, αλλά δεν βλέπαμε πώς θα μπορούσαμε να ξεδιψάσουμε. Ψυχή δεν υπήρχε σε τούτο το νησάκι.
Ο πολυνήσιος γελάει με νόημα. Βουτάει μια μαχαίρα, μεγάλη σαν γιαταγάνι, κι αρχίζει να σκαρφαλώνει σε μια κοκοφοινικιά, σαν μαϊμού. Ο φοίνικας είναι σίγουρα 15 μέτρα ψηλός κι αυτός σέρνεται πάνω στον κορμό, με μιαν εξοργιστική άνεση, σαν ν΄ ανεβαίνει σκαλοπάτια. Φτάνει ψηλά, κάθεται στη μέση της φούντας στην κορφή κι αρχίζει να κοπανάει τα κοτσάνια των καρπών. Σε λίγο δυο καρύδες πέφτουν με ορμή, και σε δυο λεπτά είναι κι αυτός κοντά μας. Αρπάζει τις καρύδες, τις κοπανάει κι αυτές άγρια με το χατζάρι, τους ανοίγειμια τρύπα και μας τις προσφέρει.
Ευλογημένος τόπος!!!
Ενώ εμείς πίνουμε το γλυκό ζουμάκι, το μάτι μου παίρνει ένα αρτόδεντρο. ΄Όμως ο αρτόκαρπος δεν τρώγεται ωμός. Θέλει ψήσιμο στο φούρνο με λίγο βουτυράκι.
Πάρα πέρα οι μπανανιές είναι φορτωμένες χρυσοκίτρινα τσαμπιά.
Ευλογημένος τόπος. Ευλογημένοι άνθρωποι. ΄Ότι θέλουν, τους τα δίνε απλόχερα η φύση.
Ξαναμπαίνουμε στο πλεούμενό μας και συνεχίζουμε για να κλείσουμε τον κύκλο του νησιού. Η Bora Bora είναι ορεινή. Κι ένα από τα βουνά της είναι πολύ χαρακτηριστικά. Είναι ένα σχεδόν τέλειο παραλληλόγραμμο, στημένο ορθό καταμεσίς του νησιού και στην κορφή του έχει μονίμως ένα σύννεφο, σαν κομψό φεσάκι.
΄Οπου δω τούτο το πράμα, ξέρω ότι βλέπω τη Bora Bora.
Αυτή είναι η Bora Bora. Φύση, ομορφιές, νησάκια ερημικά, λουλούδια, λιμνοθάλασσες, ήλιος, βροχή, γελαστοί άνθρωποι, φιλόξενοι, χαλαροί.
Μην περιμένετε να βρείτε ανθρώπινα επιτεύγματα και μουσεία.
Στους παραδείσους δεν υπάρχουν τέτοια.

 

[go2dbeach]

St.Adamantidou η αφηγηση σου ειναι τοσο ομορφη που προσδιδει ιδιαιτερη γοητεια σε μια ουτως η αλλως ονειρεμενη περιοχη του πλανητη. Ελπιζω να εχει συνεχεια

Ωστε οι παραδεισοι δεν εχουν μουσεια..ετσι εξηγουνται ολα .
Κι ομως εγω στους ελαχιστους παραδεισους που εχω παει , εχω δει εργα τεχνης απιστευτης ομορφιας , εκπληκτικα γλυπτα , χρωματα , συμμετρια και αρμονια μετα απο αιωνες δουλειας που σε αφηνουν αφωνο. Και τα εργα ειναι παντου γυρω σου , χωρις πορτα , τιμη εισοδου και ωραριο.