Γαλλική Πολυνησία Γαλλική Πολυνησία - Ταϊτή - Μπόρα-Μπόρα

[xenos]

Θα πάμε στα Κουκ εμείς ξένε, που είναι και νορμάλ οι τιμές...αλλά το βλέπω δύσκολο να γυρίσουμε

Οντως, αν ποτε πραγματοποιησω το ταξιδι στο ονειρο,πιστευω ευκολα μπορει να χαρισω το εισητηριο της επιστροφης μου σε καποιον αλλο.
GTS ψαχνε για ατολη.

 

[St.Adamantidou]

Το σύνδρομο Gauguin


Το σχήμα των νησιών, αν το δει κανείς στο χάρτη, θυμίζει μοτίφ δαντέλας. Είναι σαν δυο λουλούδια με μικρά πέταλα ανοιγμένα στον ήλιο. Μικροί κόλποι, λιλιπούτεια ακρωτήρια, χερσόνησοι μια σταλιά, όλα στημένα θαρρείς με τάξη να φτιάχνουν ένα μπουκέτο.


Ξεκινούμε για το γύρο μας από τα δυτικά, από τη μεριά του αεροδρομίου, που έχει το μουρλό όνομα FAAA!! Είναι προφανώς ένα αεροδρόμιο 3 ΄Αλφα. Ούτε μια ίντσα παρακάτω. Πορευόμαστε όλο βορεινά, περνώντας πρώτα μέσα από την Pepeete και τελειώνουμε τον κύκλο πάλι στο FAAA.
Μετά την Papeete, μπαίνουμε στην περιοχή Pirae. Η Μαύρη Ακτή! Εδώ η άμμος είναι πίσσα και το νερό της θάλασσας διάφανο, γαλάζιο πετράδι. Τα αντικρυνά βουνά μωβίζουν και τα δάση από φοινικιές κατεβαίνουν μέχρι την άκρη του νερού. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα από το κατάμαυρο φιστόνι της αμμουδιάς. Ε, μη μου πείτε, αυτό είναι θέαμα που το βλέπει κανείς κάθε μέρα!
Ακριβώς στο βοριά και πάνω στο μοναδικό μεγάλο ακρωτήρι του νησιού, ο Κουκ έχτισε το αστρονομικό του παρατηρητήριο, το Venus Point, που σήμερα είναι ένας κοινός φάρος. Ειδοποιεί τους ναυτικούς για την ύπαρξη των ύφαλων που γίνονται φονιάδες των ανυποψίαστων.
Μετά το Venus Point, περνάμε την κοιλάδα της Μahina που ήταν το αραξοβόλι και των τεσσάρων θαλασσοπόρων. ΄Οσοι είδαν το φιλμ «Η ανταρσία του Bounty», θα είδαν και πολλά τοπία αυτής της περιοχής. Αμέσως ύστερα πορευόμαστε σύρριζα στη χαράδρα Papenoo για να φτάσουμε στη θέση Tiarei. Είναι η βορειοανατολική ακτή της Ταϊτής και η πιο βροχερή. Εδώ υπάρχει άφθονο πράσινο καθώς και τρεις καταρράκτες που αφρίζουν κατηφορίζοντας ανάμεσα σε τσαχπίνικες φτέρες και βαρύγδουπα ωραιόφυλλα.
Η Hitia είναι η ορεινή Ταϊτή, στα ανατολικά. Η ακτή της είναι από λάβα. Η άμμος της είναι κατάξανθη, σχεδόν άσπρη και τα βράχια της κατάμαυρα. Και στεφάνι γύρω της το καταπράσινο τοπίο να φουντώνει και να παλεύει να πνίξει θαρρείς την ακρογιαλιά. Μαύρα βράχια, άσπρη άμμος, γαλαζοπράσινα νερά και ατέλειωτες αποχρώσεις πράσινου, σε κάνουν να στέκεσαι περιδεής και να τσιμπιέσαι για να βεβαιωθείς ότι δεν ονειρεύεσαι.
Στην περιοχή του Papeari θα σταθούμε για να γευτούμε συγκεντρωμένη την ομορφιά του νησιού.
Ο αμερικάνος βοτανολόγος Harrison Smith, είχε πάντα κάποιες παλαβές ιδέες στο μυαλό του που αφορούσαν την επιστήμη του. Ονειρευόταν έναν κήπο που να κάνει τους ανθρώπους να σαστίζουν, Χρόνια παίδευε την τρελή ιδέα μέσα του και τελικά βρήκε το ιδανικό μέρος. ΄Ηταν η Ταϊτή. Το κλίμα ήταν γλυκό, το χώμα κατάλληλο, η υγρασία όση χρειαζόταν. Και βάλθηκε να δημιουργεί. Πολύ τολμηρός ο mr Smith φιλοδοξούσε να φτιάξει κήπο μέσα σε κήπο. Και ο κήπος αυτός να είναι, όχι μονάδα πρωτότυπος και εντυπωσιακός αλλά και στο φυσικό του περιβάλλον, χωρίς σέρρες και προσπάθειες τεχνητές για την ανάπτυξη των φυτών.
΄Εφερε λοιπόν ρίζες και βολβούς από όλα τα μέρη του κόσμου και άφησε τη φύση του νησιού να κάνει το θαύμα της. Κι εκείνη το έκανε και με το παραπάνω μάλιστα. Γιατί μπορεί το νούφαρο να ήρθε στις γνωστές του διαστάσεις, αλλά έγινε τελικά πενταπλάσιο. Είδαμε στον κήπο λουλούδια άγνωστα στην όραση και την ακοή μας. Λουλούδια που έμοιαζαν με στριφτές βεντάλιες, με μποτιλάκια, με γλώσσες, με καμπάνες, με… ταψιά, με… σουπιέρες, με ουρές παγωνιών, με λειριά πετεινών και δεν ξέρω τι άλλο. Εδώ είδαμε λειμώνες από… νούφαρα, όπου η βλάστηση είναι τόσο πυκνή που κόντεψα να πνιγώ. Γιατί δεν μπόρεσα έγκαιρα να καταλάβω πώς αυτή η απέραντη πρασινάδα είχε από κάτω νερό, μια και νερό πουθενά δε φαινόταν. Και τα νούφαρα ανθίζουν περήφανα και τεράστια, πάνω σε κοτσάνια τουλάχιστον….. ενός μέτρου!!!!
Όμως υπάρχει και κάτι άλλο. Μέσα στο βοτανικό κήπο ξαναζωντανεύει το Παρίσι των Εμπρεσιονιστών και Εξπρεσιονιστών.
Στα 1965, 62 χρόνια μετά το θάνατο του Paul Gauguin, το ΄Ιδρυμα Singer Polignac, δημιούργησε στο Papeari και μέσα στην βοτανικό κήπο, μουσείο αφιερωμένο στον γάλλο ζωγράφο. Παρ΄ ότι μετά το 1980 δεν εκτίθενται πια οι πρωτότυποι πίνακές του, υπάρχουν ωστόσο αντίγραφά τους, έγγραφα, επιστολές, χάρτες, φωτογραφίες. Το ενδιαφέρον σ΄ αυτό το μουσείο είναι ο τρόπος που είναι οργανωμένο. Δεν χρειάζεσαι ξεναγό. Μεγάλες, κατατοπιστικές ταμπέλες σε παίρνουν από το έμπα και σου διηγούνται με χρονολογική σειρά όλα τα γεγονότα της ζωής του ζωγράφου.
H Mataiea είναι στο νότο του νησιού κι εδώ είναι η ονειρώδης λίμνη Vaihiria. Κι εδώ έζησε ο Gauguin από το 1891 μέχρι το 1893. Αυτά ήταν και τα πιο ευτυχισμένα χρόνια της ζωής του, κοντά στην αγαπημένη του νεαρή Vahine (κοπελλιά) τη γλυκειά Gehaʼ Amana.
Στην Parara υπάρχει η… βροχερή σπηλιά που στάζει μέσα κι έξω υγρασία, σαν βροχή. ΄Ολος ο βράχος είναι κουκουλωμένος από ατέλειωτες φτέρες που κρέμονται σχεδόν μέχρι τη γη, φτιάχνοντας ένα γοητευτικό… ριντό στην είσοδο της σπηλιάς.
Στην Paea έγινε μια προσπάθεια να αναστηλωθεί ένα Marae, το Arahurahu και γίνονται σήμερα εκεί οι παραδοσιακές τελετές, για να θυμούνται οι Ταϊτινοί τις ρίζες τους.
Και φτάνουμε στην Panaauia, πριν κλείσουμε τον κύκλο ξανά στο FAAA. Και σε τούτο το χώρο έζησε επίσης ο Gauguin από το 1896 μέχρι το 1901, σ ένα μεγάλο σπίτι αποικιακού ρυθμού. Σε αυτό ζωγράφισε 60 περίπου έργα, από τα οποία οι ειδικοί ξεχωρίζουν ένα, με παράξενο, ακαταλαβίστικο και δυσπρόφερτο όνομα. Για όποιον έχει το βίτσιο του μαζοχισμού ή βίτσιο εικαστικό, το έργο λέγεται Nave Nave Mahana Vairaumati που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «Από πού ερχόμαστε? Ποιοι είμαστε? Πού Πάμε?»
Στην Papeete σταματάμε για να χαζέψουμε πρώτη την αγορά της, που κατά βάση είναι αγορά λουλουδιών, φρούτων και λαχανικών. Ε, εδώ είναι πια που τα σαστίζουμε εντελώς. Το τι τρώνε αυτοί οι χριστιανοί, είναι άλλο σόι ταραχή. Συνεχώς κοντοστεκόμαστε και ρωτάμε τα ονόματα και τον τρόπο που τρώγονται τα διάφορα ζαρζαβατικά. Τα τρώνε ωμά, ή τα ζεματούν απλώς, ή μήπως τα βράζουν? Είναι για φαγητό, ή για σαλάτα? Και οι κοπελιές κακαρίζουν από τα γέλια. Τους φαίνεται παράξενο πώς υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξέρουν κάποια πολύ ευτελή και καθημερινά τους λαχανικά, όπως θα ξαφνιαζόμασταν κι εμείς αν κάποιος μας ρωτούσε τι είναι και πώς τρώγεται το… λάχανο!!!!!
Για τη λαχαναγορά τους δεν λέω τίποτε. Το παζάρι ήταν κι αυτό ένας πολύχρωμος κήπος.
Εν τέλει ό,τι κι αν πεις για την Ταϊτή, στην κουβέντα σου έρχονται αυθόρμητα οι λέξεις «κήπος, περιβόλι, παράδεισος, Εδέμ», λες και τελειώνουν οι λεξικές επιλογές.
΄Ισως γιατί, μόνο με αυτές τις λέξεις αποδίδεται απόλυτα η φύση της Ταϊτής.
Φεύγω από την Ταϊτή και κάτι αφήνω πίσω μου. Δεν ξέρω τι. Απλά νοιώθω πως δεν πρέπει να φύγω ακόμα, πως δεν μπορώ να φύγω ακόμα.
«Δεν την χόρτασα, άνθρωποι, την Ομορφιά» γκρίνιαζα και όλα μου φταίγανε.
Ας μπορούσα να μείνω πέντε, μονάχα πέντε μέρες ακόμα…
Αλίμονο!!! Ούτε πέντε, ούτε δέκα μέρες παραπάνω θα μου έφταναν!!! Τώρα καταλαβαίνω το σύνδρομο Gauguin. ΄Ηρθε για λίγο κι έμεινε για πάντα, κι ας μην πέθανε εδώ. Σίγουρα εδώ θα έμεινε και η δική του η καρδιά… για πάντα….

 

[go2dbeach]

Απο το συνδρομο Gauguin πασχω κι εγω οπως φαινεται.
Μετα απο μια μερα φυγατε απο Ταιτη για που? Αλλο νησι? Με τρωει η αγωνια!

Υ.Γ. Gts και xenos να παψουν τα σχεδια πισω απ'την πλατη μου! Θυμιζει ανταρσια του bounty

 

[StellAnna]

΄Εχεις δίκιο Ζωή. Και εμένα για ανταρσία μου μύρισε
Για βάλε τάξη...

 

[St.Adamantidou]

΄Εχεις δίκιο Ζωή. Και εμένα για ανταρσία μου μύρισε
Για βάλε τάξη...

Μπράβο , κορίτσι μου...Τί μού ξαναθύμισες!...Νομίζω πως ήταν όνειρο. Βέβαια, ύστερα από 24 χρόνια, σχεδόν είχα ξεχάσει, όχι τί είδα, αλλά τί ακριβώς είχα γράψει. Αυτά τα γραπτά, σπανίως τα ανοίγω, διότι μούκαίγεται η καρδιά!!! Πόσο θα ήθελα άλλο ένα τέτοιο ταξίδι!
Νομίζω ότι σού έχω ξομολογηθεί, ότι ήθελα να τελειώσω τόν ταξιδιωτικό μου...βίο, με άλλη μιά τέτοια εξόρμηση στα νησιά τού Ειρηνικού. ΄Ομως, φεύ, νομίζω ότι δεν θα αντέξω μιά τόσο μακρυνή και κοπιαστική περιπέτεια. Θέλει πολύ κουράγιο και πολλά νιάτα, για να το βγάλει κανείς πέρα. ΄Οχι πως ο Οκαβάνγκο, το 2005 ήταν εύκολη υπόθεση. ΄Ομως ήταν σχετικά κοντά. Αλλο άν η επιστροφή μας μάς πήρε 24 ώρες, με 'ένα ...γαλατάδικο αεροπλάνο, που δεν άφησε χώρα για χώρα τής Αφρικής, δίχως να κάνει στάση...Κι εγώ, κουρέλι, να σέρνομαι.... Στέλλα

 

[vagantos]

Ωχ Παναγία μου...
Τι καταιγισμός ομορφιάς ηταν αυτός ;
Ο Γκωγκέν εκεί εγινε ζωγράφος;
Κι εγω θυμηθηκα εκείνο το ρεμπέτικο του Μάρκου:
" Αν μ΄αξιώσει ο Θεός
λεφτά και αποχτήσω"
Θα σπεύσω στον Ειρηνικό,
νησάκι δεν θ αφήσω.

 

[αθηνα123]

εγω που σκεφτομαι να παω στα 55 μου οτι θα χω παρει την συνταξη και το παχυλο εφαπαξ μου(αν μεχρι τοτε υπαρχει εφαπαξ)θα αντεξω ή ειναι πολυ αργα και πρεπει να το ρυθμισω για νωριτερα?οταν λετε νιατα μεχρι ποτε εννοειτε?μη μου κανετε τετοια και εχω αφησει τα νησια του ειρηνικου για το τελος.ετσι και γω σκεφτομαι να τελειωσω τον ταξιδωτικο μου βιο.

 

[ΕΡΣΗ]

Εγώ πάλι νομίζω οτι πρέπει να τα εκδόσετε σε βιβλίο ως ταξιδιωτικά αφηγήματα. Είναι εξαιρετικά.

 

[tania]

Δεν είναι απλώς εξαιρετικά. Είναι γραμμένα με προσωπικό ύφος και δίνουν το στίγμα ενός ατόμου χωρίς έπαρση και δήθεν. Εγώ κάθε φορά που γράφει ιστορία η κ. Αδαμαντίδου διαβάζω με "θρησκευτική" ευλάβεια.

 

[StellAnna]

Να δείτε, φίλοι μου, εγώ τι παθαίνω που τα διαβάζω από το πρωτότυπο. Απανωτά χτυπήματα στον ταξιδιωτικό μου εαυτό. Στο τέλος με πάρεση θα βγω, να μου το θυμάστε....

 

[St.Adamantidou]

La Grande Reception a Bora Bora


΄Ετσι λέει το πρόγραμμα του ταξιδιωτικού γραφείου που μας ξεναγεί, κι εμείς γελάμε, γιατί όλα τα προγράμματα, εν γένει, μιλάνε για τέτοια εξωτικά και ρομαντικά, αλλά βέβαια όλα μένουν στα χαρτιά.
Στη Bora Bora φτάνουμε σε σαρανταπέντε λεπτά από την Tahiti, με αεροπλάνο των Πολυνησιακών Γραμμών. Στο αεροδρόμιο μας περιμένει ένα πλοιαράκι που μας αδειάζει σ΄ ένα σχεδόν ερημικό λιμανάκι, κι εκεί, καθώς πατάμε στεριά, μια μελαψή καλλονή, μ΄ ένα θεόκοντο φουστάνι που αφήνει να φαίνονται δυο ψηλά, ατελείωτα πόδια, κι ένα κοκέτικο top, είναι φορτωμένη λουλουδάτες γιρλάντες.
«Είστε από την Ελλάδα?» ρωτάει
«Ναι», της λέω ξαφνιασμένη, κι αμέσως μου περνάει τα λουλούδια στο λαιμό και μου σκάει ένα φιλί στο μάγουλο!
Γουρλώνω το μάτι και ρωτώ καχύποπτα
«Πόσο κοστίζει το κολιέ?»
«Την αγάπη σας στο νησί μας» μου απαντά γελώντας.
Σε λίγο όλο το σοβαρό μας γκρουπ «ανθίζει» καθώς είμαστε όλοι πνιγμένοι στις πλουμέριες.
Από το προσωπικό του ξενοδοχείου μάθαμε ότι η κοπελιά ήταν miss Bora Bora το 1982 και τώρα είναι υπεύθυνη των Δημοσίων Σχέσεων του Marara, του ξενοδοχείου που καταλύσαμε.
Από το λιμάνι μας παίρνει πούλμαν, με την καλλονή μας, και μας αδειάζει σε ένα εκπληκτικό συγκρότημα που θυμίζει πολυνησιακό χωριό. Μέσα σ΄ έναν απέραντο ολάνθιστο κήπο είναι φυτεμένες χορτοκαλύβες. Οι μικρές είναι δίκλινα δωμάτια με ένα τεράστιο λουτρό και οι πιο μεγάλες είναι οι κοινόχρηστοι χώροι, η ρεσεψιόν το μπαρ και το εστιατόριο που, στηριγμένα πάνω σε πασσάλους μέσα στο νερό, θαρρείς πως πλέουν…
Στη ρεσεψιόν που είναι όλη στολισμένη με λουλούδια, μας περιμένει ένα δροσερό κοκτέιλ. ΄Οσο να μας δώσουν τα κλειδιά μας, πίνουμε το ποτό μας και παίρνουμε μια ιδέα για την παραμονή μας εδώ. Ο κήπος είναι μια σεμνή… ζουγκλίτσα, γεμάτη δέντρα ανθισμένα, φυτά λουλουδιασμένα, ευωδιές παράξενες και πρωτομύριστες για τα δικά μας βάρβαρα ρουθούνια.
Είναι νωρίς ακόμα –λίγο μετά το μεσημέρι- και ο ήλιος ζεματάει. Αδημονούμε να δούμε το καλύβι μας. Είναι χαμένο κάπου, ανάμεσα σε κατακόκκινους ιβίσκους και δέντρα με λουλούδια μπουμπουκωτά, κατακίτρινα που κάνουν τσαμπιά χοντρά, στο μέγεθος της γροθιάς. Μη με ρωτάτε το όνομά τους, αδύνατο να το θυμηθώ.
Το εσωτερικό της καλύβας μας είναι ευρύχωρο και τα έπιπλα από ψάθα τρυπητή. Στο ταβάνι ένας πελώριος ανεμιστήρας με 6, παρακαλώ, ταχύτητες.
Το μπάνιο είναι χαρά θεού. Φεγγερό, με μιαν ατελείωτη σειρά από φεγγίτες, πελώριο, χωρισμένο στα δύο, με καθρέφτες τεράστιους και ιβίσκους καρφιτσωμένους παντού. Στο καλαθάκι των σαπουνιών, στο καλαθάκι των αντιηλιακών, στο καλαθάκι με τις πετσετούλες των χεριών, πάνω στα αναποδογυρισμένα ποτήρια, στους καθρέφτες. Ιβίσκοι επίσης είναι ακουμπισμένοι με αγάπη πάνω στα κομοδίνα μας, μέσα στα σταχτοδοχεία, πάνω στο τραπέζι του σαλονιού, πάνω στο έπιπλο της τουαλέτας.
Στη μικρή βεράντα δυο τεράστιες πολυθρόνες από μπαμπού, μ’ ένα τραπεζάκι στη μέση, σου ζητούν να απλώσεις την αρίδα σου και να απολαύσεις το καφεδάκι σου, κοιτώντας τη δύση.
Βάλαμε τα μαγιό μας αστραπιαία. Η θάλασσα είναι δυο βήματα από μας. Είναι ένας μικροσκοπικός κόλπος που μόλις χωράει το συγκρότημα του ξενοδοχείου μας. Απέναντι ακριβώς, και σε δυο χιλιόμετρα περίπου απόσταση, δυο χαμηλές καταπράσινες κορφούλες, σαν δυο μικρές πλωτές πυραμίδες. Η αμμουδιά είναι κάτασπρη και τα φοινικόδεντρα κατεβαίνουν μέχρι την άκρη της άμμου.
Το νερό είναι ακύμαντο και καταπράσινο. Και στο βάθος ο ωκεανός σπάει τα μούτρα του πάνω στο ριφ. Η θάλασσα είναι σχεδόν καυτή. Ο ήλιος την βράζει από τις 5,30 το πρωί, μέχρι τις 5.30 το βράδυ. Και όταν λέμε τη βράζει, εννοούμε τη βράζει. Της δίνει και καταλαβαίνει!!!!
Κι εκεί που πλατσουρίζουμε, κουβεντιάζουμε και χαλούμε τον κόσμο, να σου κι αρχίζουν οι πρώτες χοντρές ψιχάλες. Αλαφιαζόμαστε στην αρχή, αλλά μια κι ο βρεμένος τη βροχή δεν τη φοβάται… βγάζουμε από τα καλάθια μας τα σύνεργα του… λουτρού, τα φοράμε στο κεφάλι μας και ξαναπέφτουμε στο νερό. Σε δευτερόλεπτα οι ουρανοί ανοίγουν και κατεβαίνουν πάνω μας όλα τα ποτάμια του στερεώματος. Η θάλασσα πηδάει κάτω από το βίτσισμα της βροχής και το φρεσκοκουρεμένο γκαζόν, μαζί με το χώμα, μοσχομυρίζουν. Το μπάνιο μας είναι συναρπαστικό. Κι εν τω μεταξύ ο ήλιος βουτάει και χάνεται. ΄Ισα ίσα προλαβαίνουμε να φτάσουμε στα καλύβια μας, κι έχει κιόλας νυχτώσει. Καιρός να ξεκουραστούμε μια στάλα, πριν το δείπνο.
Την άλλη μέρα φεύγω για τα ριφς και τους καρχαρίες.

 

[xenos]

Ενας και οχι μονο gauguino-πληκτος περιμενει την συνεχεια στα ριφς
Διαβασα και κατι για Οκαβανγκο(τι ναναι αυτο αραγε)....γαλαταδικα αεροπλανα...Αφρικες !!!

Θεωρω τον εαυτο μου υπομονετικο ατομο,αλλα μερικες φορες.....οπως αυτη,δεν με αναγνωριζω.
ΘΑ ΑΡΓΗΣΕΙ ΠΟΛΥ ΑΥΤΗ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ???????