St.Adamantidou
Member
- Μηνύματα
- 245
- Likes
- 894
Περιεχόμενα
Πετάμε για την Πολυνησία...
Το αεροπλάνο έχει από ώρα απογειωθεί από το Oahu της Honolulu. Πηγαίνουμε στην Tahiti και η δική μου η διάθεση είναι παράξενη.
Ειλικρινά δεν ξέρω τι γυρεύω να βρω, εκεί που πάω. Μέσα μου ζουν μνήμες από τον κινηματογράφο και τα βιβλία. ΄Εχουν πλαστεί εικόνες και έχουν τραφεί προσδοκίες για εξωτικούς παραδείσους.
Θα επιβεβαιωθώ?
Θα αποτελέσει τούτη η γη, σημείο αναφοράς στη γραμμή της ζήσης μου?
Ξέρετε, απ΄ αυτά τα σημεία που λέμε «... όταν ήμουν στην Ταϊτή...» ή «... αφότου πήγα στην Ταϊτή..»
΄Ετσι φαντάζομαι, ή δεν μπορώ να φανταστώ, αν θέλετε, την ταξιδιωτική μου εμπειρία στην Πολυνησία.
΄Ιδωμεν.....
Τρίτη, 16.10.1984, εν πτήσει προς την Papeete, με την South Pacific Island Airlines.
Ο καιρός είναι θαυμάσιος και το ταξίδι θα κρατήσει αρκετά, αφού από το Βόρειο, θα βρεθούμε στο Νότιο Ημισφαίριο.
Ζητάω ένα ποτήρι χυμό και σκύβω στις σημειώσεις μου. Τα έχω κυριολεκτικά μπερδέψει.
Τελικά, πόσες Πολυνησίες υπάρχουν? Τρεις λένε τα χαρτιά μου. Η Μικρονησία, η Μελανησία και η Πολυνησία που εκτείνονται από την Χαβάη προς βορριά και φτάνουν μέχρι και τη Ν. Ζηλανδία.
Διάσπαρτα τα νησιά στα διάφορα αρχιπελάγη, με ονόματα παράξενα και αφέντες μακρινούς.
Η Νέα Ζηλανδία, τα νησιά Τόγκα, Κουκ,΄Ελις και Σποράδες ανήκουν στη Μεγάλη Βρεττανία, όπως και οι Δυτικές Σαμόες. Για να μην ξεστομίζουν πια τη λέξη «κτήσεις», ισχυρίζονται ότι αυτές οι νησιωτικές ενότητες, αποτελούν το «Κράτος της Κοινοπολιτείας».
Υπάρχουν και τα νησιά της ... Εταιρείας. Και εκεί ανήκουν η Ταϊτή, Μπόρα-Μπόρα, Μουρέα, Ραϊατέα, Ρουρούτου, Τουμπουάι, Φακαράβα και κάμποσα άλλα με τέτοιο σόι ονόματα. Τα ... εταιρικά νησιά, μαζί με τα Νότια Νησιά, τα νησιά Τουαόμοκου, Γκαμπιέ, Μαρκέζας Γουώλις και Φουτούνα, αποτελούν τμήμα της γαλλικής Πολυνησίας. Και για να εξαλειφθεί η λέξη «αποικία», τα αποκαλούν «υπερπόντειο νομό της Γαλλίας».
Η Χαβάη και οι Ανατολικές Σαμόες, είναι ... «Εξωτερικές κτήσεις» των ΗΠΑ.
Η Χιλή πάλι, κατέλαβε το Νησί του Πάσχα, το προσάρτησε στα εδάφη της και είπε... «δικό μου είναι».
Μια χαρά τα πάμε σε τούτον τον πλανήτη. ΄Ο,τι θέλουμε κάνουμε....
Τώρα που εντόπισα πού ακριβώς πάω, χαλάρωσα ευτυχισμένη. Βυθίστηκα στη θέση μου και αναστέναξα ανακουφισμένη. Ο κύριος δίπλα μου με κοίταξε παράξενα. Μου χαμογέλασε, κάτι μου είπε στα γαλλικά, «Oui, oui…» του απάντησα και άρχισα να τον κρυφοκοιτάζω.
«Ντόπιος είναι...», σκέφτηκα. Είχε, βλέπετε, όλα τα χαρακτηριστικά που λένε τα κιτάπια μου, γιατί καθώς ισχυρίζονται οι γραφές, οι Πολυνησίδες είναι φυλή μογγολοειδής, με χρώμα έντονο μελαχρινό και ύψος πάνω από το μέτριο. Ο κύριος τα συγκέντρωνε όλα. Μόνο το ύψος μου έλειπε.
«Πού θα πάει? Δεν θα σηκωθεί για να τον δω?» τον περίμενα στη στροφή.
Μου χαμογέλασε ξανά και –σαν να διάβασε τη σκέψη μου- σηκώθηκε. Τον παρατηρούσα καθώς περπατούσε στο στενό διάδρομο του αεροπλάνου.
«Γνήσιος είναι...» αποφάνθηκα και χαμογέλασα.
Τελικά η προέλευσή τους είναι άγνωστη και το θέμα αυτό απασχολεί σοβαρά τους εθνολόγους. ’Αλλοι ισχυρίζονται ότι ήρθαν από την Ινδονησία κι έχουν σχέση με τους Μαλαίους. Κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν ότι ήρθαν από την Ινδία ή την Περσία, ή την Ιαπωνία. Ο γνωστός, σε όλους μας, Τορ Χέγιερνταλ, που πραγματοποίησε το ταξίδι Περού-Πολυνησία, πάνω στη σχεδία ΚΟΝ-ΤΙΚΙ, πιστεύει ότι οι Πολυνήσιοι είναι μετανάστες από τη Νότια Αμερική, δηλαδή Ινδιάνοι της φυλής των ΄Ινκας.
Αν μετράει η άποψή μου, θα σας πω ότι πιστεύω τον Τορ. Οι Πολυνήσιοι και οι Ίνκας έχουν κοινά χαρακτηριστικά, τόσο ως προς την πολυπλοκότητα της κοινωνικής τους οργάνωσης, όσο και ως προς τον σεβασμό στους προγόνους τους, που τους θεωρούσαν ότι είχαν σχέση με τους θεούς. Η θρησκεία και των δύο, βασιζόταν στη «Μάνα», μια δύναμη απρόσωπη της Φύσης, που έδινε ζωή σε όλα τα όντα. Η τροφή τους ήταν απλή. Ό,τι έδινε μονάχα η φύση, η «Μάνα», η Γη. Δηλαδή αρτοκαρπούς, γλυκοπατάτες, καρύδες, κυνήγι, ψάρια...
΄Εστιβα το μυαλό μου να θυμηθεί πώς λένε τη Μάνα οι ΄Ινκας.
«Κάπου εδώ το ‘χω» μουρμούριζα ψάχνοντας τα χαρτιά και απλώνοντάς τα ολούθε.
«Pardon» ακούω τον άρτι αφιχθέντα κύριο Πολυνήσιο, που βλέποντας το απλωχάρτωμα στάθηκε αμήχανος.
«Monsieur…» ξεκίνησα να τον ρωτήσω για τη Μάνα των ΄Ινκας, γιατί, πώς να το κάνουμε, όλο και και κάτι θα ανέσυρε, από την αρχέγονη μνήμη των προγόνων του.
«Πάτσα Μάμα!!!! Μάνα Γη!!!!» μου ήρθε η έμπνευση και την είπα μεγαλόφωνα και γελαστά. «Oui, oui, Inkas, Ketsoua!!!!» άρχισε ένα λογίδιο γαλλικών και πολυνησιακών, που δεν κατάλαβα τίποτε.
Τι σημασία είχε? Εγώ πήρα αυτό που ήθελα...
«Τώρα δέσαν’ το γονίδια», σκέφτηκα, με τέτοια περιφάνεια, λες και ανακάλυψα το αβγό του Κολόμβου.
Το αεροπλάνο έχει από ώρα απογειωθεί από το Oahu της Honolulu. Πηγαίνουμε στην Tahiti και η δική μου η διάθεση είναι παράξενη.
Ειλικρινά δεν ξέρω τι γυρεύω να βρω, εκεί που πάω. Μέσα μου ζουν μνήμες από τον κινηματογράφο και τα βιβλία. ΄Εχουν πλαστεί εικόνες και έχουν τραφεί προσδοκίες για εξωτικούς παραδείσους.
Θα επιβεβαιωθώ?
Θα αποτελέσει τούτη η γη, σημείο αναφοράς στη γραμμή της ζήσης μου?
Ξέρετε, απ΄ αυτά τα σημεία που λέμε «... όταν ήμουν στην Ταϊτή...» ή «... αφότου πήγα στην Ταϊτή..»
΄Ετσι φαντάζομαι, ή δεν μπορώ να φανταστώ, αν θέλετε, την ταξιδιωτική μου εμπειρία στην Πολυνησία.
΄Ιδωμεν.....
Τρίτη, 16.10.1984, εν πτήσει προς την Papeete, με την South Pacific Island Airlines.
Ο καιρός είναι θαυμάσιος και το ταξίδι θα κρατήσει αρκετά, αφού από το Βόρειο, θα βρεθούμε στο Νότιο Ημισφαίριο.
Ζητάω ένα ποτήρι χυμό και σκύβω στις σημειώσεις μου. Τα έχω κυριολεκτικά μπερδέψει.
Τελικά, πόσες Πολυνησίες υπάρχουν? Τρεις λένε τα χαρτιά μου. Η Μικρονησία, η Μελανησία και η Πολυνησία που εκτείνονται από την Χαβάη προς βορριά και φτάνουν μέχρι και τη Ν. Ζηλανδία.
Διάσπαρτα τα νησιά στα διάφορα αρχιπελάγη, με ονόματα παράξενα και αφέντες μακρινούς.
Η Νέα Ζηλανδία, τα νησιά Τόγκα, Κουκ,΄Ελις και Σποράδες ανήκουν στη Μεγάλη Βρεττανία, όπως και οι Δυτικές Σαμόες. Για να μην ξεστομίζουν πια τη λέξη «κτήσεις», ισχυρίζονται ότι αυτές οι νησιωτικές ενότητες, αποτελούν το «Κράτος της Κοινοπολιτείας».
Υπάρχουν και τα νησιά της ... Εταιρείας. Και εκεί ανήκουν η Ταϊτή, Μπόρα-Μπόρα, Μουρέα, Ραϊατέα, Ρουρούτου, Τουμπουάι, Φακαράβα και κάμποσα άλλα με τέτοιο σόι ονόματα. Τα ... εταιρικά νησιά, μαζί με τα Νότια Νησιά, τα νησιά Τουαόμοκου, Γκαμπιέ, Μαρκέζας Γουώλις και Φουτούνα, αποτελούν τμήμα της γαλλικής Πολυνησίας. Και για να εξαλειφθεί η λέξη «αποικία», τα αποκαλούν «υπερπόντειο νομό της Γαλλίας».
Η Χαβάη και οι Ανατολικές Σαμόες, είναι ... «Εξωτερικές κτήσεις» των ΗΠΑ.
Η Χιλή πάλι, κατέλαβε το Νησί του Πάσχα, το προσάρτησε στα εδάφη της και είπε... «δικό μου είναι».
Μια χαρά τα πάμε σε τούτον τον πλανήτη. ΄Ο,τι θέλουμε κάνουμε....
Τώρα που εντόπισα πού ακριβώς πάω, χαλάρωσα ευτυχισμένη. Βυθίστηκα στη θέση μου και αναστέναξα ανακουφισμένη. Ο κύριος δίπλα μου με κοίταξε παράξενα. Μου χαμογέλασε, κάτι μου είπε στα γαλλικά, «Oui, oui…» του απάντησα και άρχισα να τον κρυφοκοιτάζω.
«Ντόπιος είναι...», σκέφτηκα. Είχε, βλέπετε, όλα τα χαρακτηριστικά που λένε τα κιτάπια μου, γιατί καθώς ισχυρίζονται οι γραφές, οι Πολυνησίδες είναι φυλή μογγολοειδής, με χρώμα έντονο μελαχρινό και ύψος πάνω από το μέτριο. Ο κύριος τα συγκέντρωνε όλα. Μόνο το ύψος μου έλειπε.
«Πού θα πάει? Δεν θα σηκωθεί για να τον δω?» τον περίμενα στη στροφή.
Μου χαμογέλασε ξανά και –σαν να διάβασε τη σκέψη μου- σηκώθηκε. Τον παρατηρούσα καθώς περπατούσε στο στενό διάδρομο του αεροπλάνου.
«Γνήσιος είναι...» αποφάνθηκα και χαμογέλασα.
Τελικά η προέλευσή τους είναι άγνωστη και το θέμα αυτό απασχολεί σοβαρά τους εθνολόγους. ’Αλλοι ισχυρίζονται ότι ήρθαν από την Ινδονησία κι έχουν σχέση με τους Μαλαίους. Κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν ότι ήρθαν από την Ινδία ή την Περσία, ή την Ιαπωνία. Ο γνωστός, σε όλους μας, Τορ Χέγιερνταλ, που πραγματοποίησε το ταξίδι Περού-Πολυνησία, πάνω στη σχεδία ΚΟΝ-ΤΙΚΙ, πιστεύει ότι οι Πολυνήσιοι είναι μετανάστες από τη Νότια Αμερική, δηλαδή Ινδιάνοι της φυλής των ΄Ινκας.
Αν μετράει η άποψή μου, θα σας πω ότι πιστεύω τον Τορ. Οι Πολυνήσιοι και οι Ίνκας έχουν κοινά χαρακτηριστικά, τόσο ως προς την πολυπλοκότητα της κοινωνικής τους οργάνωσης, όσο και ως προς τον σεβασμό στους προγόνους τους, που τους θεωρούσαν ότι είχαν σχέση με τους θεούς. Η θρησκεία και των δύο, βασιζόταν στη «Μάνα», μια δύναμη απρόσωπη της Φύσης, που έδινε ζωή σε όλα τα όντα. Η τροφή τους ήταν απλή. Ό,τι έδινε μονάχα η φύση, η «Μάνα», η Γη. Δηλαδή αρτοκαρπούς, γλυκοπατάτες, καρύδες, κυνήγι, ψάρια...
΄Εστιβα το μυαλό μου να θυμηθεί πώς λένε τη Μάνα οι ΄Ινκας.
«Κάπου εδώ το ‘χω» μουρμούριζα ψάχνοντας τα χαρτιά και απλώνοντάς τα ολούθε.
«Pardon» ακούω τον άρτι αφιχθέντα κύριο Πολυνήσιο, που βλέποντας το απλωχάρτωμα στάθηκε αμήχανος.
«Monsieur…» ξεκίνησα να τον ρωτήσω για τη Μάνα των ΄Ινκας, γιατί, πώς να το κάνουμε, όλο και και κάτι θα ανέσυρε, από την αρχέγονη μνήμη των προγόνων του.
«Πάτσα Μάμα!!!! Μάνα Γη!!!!» μου ήρθε η έμπνευση και την είπα μεγαλόφωνα και γελαστά. «Oui, oui, Inkas, Ketsoua!!!!» άρχισε ένα λογίδιο γαλλικών και πολυνησιακών, που δεν κατάλαβα τίποτε.
Τι σημασία είχε? Εγώ πήρα αυτό που ήθελα...
«Τώρα δέσαν’ το γονίδια», σκέφτηκα, με τέτοια περιφάνεια, λες και ανακάλυψα το αβγό του Κολόμβου.
