mihoula
Member
- Μηνύματα
- 13
- Likes
- 75
- Επόμενο Ταξίδι
- Βιρμανία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νησιά Πάσχα
Bill Laden τον άκουσα να λέει με τέλεια προφορά στον σερβιτόρο. Στην αρχή σκέφτηκα ότι δεν είχα ακούσει καλά. Μετά από λίγο συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν στο Πακιστάν. Το Πακιστάν ήταν μέρος της βρετανικής αυτοκρατορίας μέχρι το 1947. Οι μορφωμένοι κατοικοί του λοιπόν μιλούν άπταιστα αγγλικά και όχι καν αυτά που συναντά κανείς στο Ηνωμένο Βασίλειο αλλά μία πιο ποιητική εκδοχή τους. Bill Laden σημάινει «τον λογαριασμό παρακαλώ» καθώς στο Πακιστάν μπλέκουν τα Urdu (την επίσημη γλώσσα τους) με τα αγγλικά όταν μιλάνε. Bill ο λογαριασμός. Laden δηλαδή φέρτε μου σας παρακαλώ. Οπότε οποιαδήποτε συσχέτιση με τον Osama ήταν εκτός πλαισίου!
Πως βρέθηκα όμως στο Πακιστάν; Μεγάλη αλλά ευχάριστη ιστορία. Δεκέμβριος του 2013 .Έχω μόλις χωρίσει από μία σχέση τεσσάρων ετών και η φίλη μου η Sarah με καλεί στον γάμο της στη Λαχώρη. Η αλήθεια είναι πως θέλω πολύ να πάω αλλά έχω τις αμφιβολίες μου καθώς να πάω ασυνόδευτη στο Πακιστάν μου φαίνεται λίγο εξτρίμ. Ο φίλος μου ο Γιώργος και travel guruμου που έχει κάνει άπειρα ταξίδια σηκώνει τα χέρια ψηλά μην γνωρίζοντας τι να με συμβουλεύσει. Οι υπόλοιποι φίλοι μου με θεωρούν τρελή για δέσιμο και μου παραθέτουν τις γνωστές ιστορίες περί τρομοκρατικών επιθέσεων. Όμως εγώ ξέρω πως αυτό το ταξίδι πρέπει να το κάνω γιατί πάντα στα ταξίδια που γνωρίζεις κάποιον ντόπιο περνάς καλύτερα και γιατί εν πάσει περιπτώσει ήταν ένα ταξίδι ζωής. Η Sarah και εγώ ξεκινάμε έναν μαραθώνιο e-mails για να συνεννοηθούμε για τα διαδικαστικά.
Θα πρέπει να βγάλω visa και θα πρέπει κατά προτίμηση να βρω έναν συνοδό καθώς οι σόλο ταξιδιώτισσες στο Πακιστάν είναι μία περίεργη εικόνα και όπως μου είπε μπορεί να πέσουν θύμα παρενόχλησης και από τους υπαλλήλους ξενοδοχείου.
Την Sarah την ήξερα από την Φλωρεντία που έκανα μεταπτυχιακό. Είχα πέντε χρόνια να την δω και ενώ την είχα γνωρίσει ζευγάρι με έναν συμφοιτητή μου τελικά κλήθηκα στον γάμο της με μία νεά της αγάπη, τον πολύ συμπαθή όπως αποδείχτηκε Rafa, γιο ενός Πακιστανού κομμουνιστή! και γνωστού συγγραφέα και μίας Ισπανίδας καλλιτέχνιδος που από έρωτα βρέθηκε στην Λαχώρη.
Tο μόνο που μου έμενε να λύσω ήταν το θέμα του συνοδού καθώς μου έγινε έντονη σύσταση να μην πάω μόνη μου παρόλο που εμένα δεν με άγχωνε πολύ το ζήτημα. Ευτυχώς ο κολλητός μου ο Άρης μπόρεσε τελευταία στιγμή να πάρει άδεια από τη δουλειά του, οπότε κλείσαμε εισητήρια. Αφού βέβαια πρώτα βγάλαμε τουριστική βίζα πράγμα το οποίο ήταν σχεδόν πρωτάκουστο στην Πρεσβεία του Πακιστάν στην Αθήνα.
Δεν θα ξεχάσω την γραφειοκρατία που περάσαμε και τις ώρες αναμονής στην πρεσβεία. Ήμασταν οι μόνοι μη Πακιστανοί και όλοι μας αντιμετώπισαν με πολλή ευγένεια αν και με μία σχετική έκπληξη. Οι αρχές έπρεπε να λάβουν γραπτή πρόσκληση από την οικογένεια του γαμπρού που μας καλούσαν επισήμως στον γάμο και ύστερα νε περάσουμε και από συνέντευξη με τον υπεύθυνο της πρεσβείας. Έπρεπε να έχουν τα στοιχεία επικοινωνίας με τους οικοδεσπότες μας και αυτοί να δεσμευτούν πως θα είμαστε εκεί υπό την προστασία τους. Μετά από λίγες μέρες και αφού μας ενέκριναν μας κόλλησαν την βίζα στα διαβατήρια τα οποία είχαμε αφήσει μαζί με τις ελπίδες μας στην πρεσβεία και έτσι κλείσαμε και τα εισητήρια. 26 ήταν η αναχώρηση, 20 πήραμε τη βίζα και κλείσαμε τα εισητήρια!
Χριστούγεννα λοιπόν με την οικογένειά μας και 26 του μήνα στο αεροπλάνο για Λαχώρη μέσω Ντόχα. Φτάσαμε στη Λαχώρη στις 4 το πρωί και βγαίνοντας από το αεροπλάνο βρεθήκαμε σε ένα απίστευτα ομιχλώδες και μυστηριακό τοπίο. Ακόμα θυμάμαι την χαρακτηριστική μυρωδιά ανατολής. Επειδή η Λαχώρη είναι ορεινή νιώσαμε το αντίστοιχο κρύο με την Ελλάδα τον Δεκέμβριο. Η Λαχώρη είναι η καρδιά του βόρειου Πακιστάν, η πολιτιστική του πρωτεύουσα και απέχει μόλις λίγα χιλιόμετρα από την Ινδία.
Στο αεροδρόμιο, ευτυχώς μας περίμεναν οι φίλοι μας γιατί η πρώτη επαφή με τους ντόπιους με τα τουρμπάνια και τις σαλβάρ καμίζ τους που μας περιεργάζονταν ήταν λίγο έντονη. Καθώς δεν είναι συνηθισμένοι στην εικόνα των ξένων επισκεπτών τους φαινόμασταν αξιοθέατο.
Οικοδεσπότης μας για μία εβδομάδα έμελλε να είναι όχι ο γαμπρός αλλά ένας παιδικός του φίλος ο Mooroo, μουσικός αρκετά διάσημος στο Πακιστάν με επιτυχίες στο youtube και πολύ φιλοδυτικός από ότι αποδείχτηκε. . Ο Mooroo (ή Μούρου) ζει σε ένα σπίτι τύπου Β.Π. στη Λαχώρη με κήπο και πισίνα με μόνη διαφορά ότι έχει 8 εργαζόμενους σε καθημερινή βάση. Στο Πακιστάν τους λένε servants αλλά όχι με την κυριολεκτική έννοια. Τους φέρονται σαν να είναι μέλη της οικογένειας.
(Mooroo και Αmmar πρωταγωνιστούν στο videoclip!)
Το επόμενο πρωινό μας βρήκε στην κουζίνα του σπιτιού να αναρωτιόμαστε τι πρέπει να κάνουμε. Ο Mooroo είχε μόλις ερωτευτεί οπότε τον περισσότερο χρόνο του τον περνούσε με την μούσα του την Miriam στο δωμάτιό του και φυσικά δεν ασχολήθηκε ποσώς με το τι θα φάμε για πρωινό. Μετά από λίγη αναμονή μπήκαν στην κουζίνα ένας γεματούλης και ένας αδύτατος με λευκά σαλβάρ καμίζ. Ήταν οι μάγειρες και χωρίς να μιλάνε αγγλικά και εμείς χωρίς να μιλάμε ίχνος υrdu συνεννοηθήκαμε πως θέλαμε ομελέτα για πρωινό. Από εκείνη την στιγμή κάθε πρωί είχαμε το ίδιο ακριβώς μενού. Έρχονταν χαμολεγώντας και μας έφερναν την ίδια ομελέτα που τρώγαμε με μεγάλη χαρά. Τον οικοδεσπότη μας τον βλέπαμε κυρίως αργά το βράδυ όπου όλη η παρεά μαζευόταν σπίτι του για να παίξουν μουσική.
Την πρώτη μέρα λοιπόν πήγαμε στο σπίτι του γαμπρού όπου μας υποδέχτηκε με μεγάλη χαρά η Angie, η Ισπανίδα μητέρα του. Περάσαμε σχεδόν όλη τη μέρα εκεί τρώγοντας και πίνοντας συλλεκτικά ουίσκι που είχε φυλάξει για το γάμο του γιού της. Εννοείται πως στο Πακιστάν το αλκοόλ είναι παράνομο αφού είναι Μουσουλμανική χώρα αλλά και εδώ οι νόμοι είναι διαπραγματεύσιμοι και έτσι ο καθένας κάνει τις συμφωνίες του με το αστυνομικό όργανο της περιοχής, όπως έμαθα και αλκοόλ υπάρχει κεκλεισμένων των θυρών και άφθονο. Συζητήσαμε για την πολιτική κατάσταση και μας αποκάλυψαν πως ένας από τους πιο κοντινούς φίλους του γαμπρού έχει απαχθεί μαζί με τον πατέρα του από τους Ταλιμπάν λόγω πολιτικών πεποιθήσεων και δεν ξέρουν αν θα τον ξαναδούνε. O πατέρας του ήταν ο πρώην κυβερνήτης του Punjab o οποίος εκτελέστηκε από τον προσωπικό του φρουρό γιατί ήταν φιλελεύθερος και ήθελε ίδια δικαιώματα για όλες τις θρησκευτικές μειονότητες.
Το σπίτι του γαμπρού βρισκόταν στο Cantt το οποίο είναι στρατιωτική ζώνη και εξού και υπάρχουν και ένα είδος διοδίων όπου σταματούν όλα τα διερχόμενα αυτοκίνητα, ελέγχουν όλους τους επιβάτες και μετά μπορείς να μπεις στην συνοικία. Το απόγευμα η Sarah αποφάσισε να μας πάει να αγοράσουμε την παραδοσιακή φορεσιά, το σαλβάρ καμίζ για να μην ξεχωρίζουμε σαν την μύγα μες στο γάλα στις βόλτες μας εκτός σπιτιού. Το σαλβάρ καμίζ είναι ότι λέει η λέξη- ένα σαλβάρι και από πάνω ένα μακρύ μέχρι το γόνατο πουκάμισο. Ρούχο unisex- εθνική φορεσιά. Μας πήγε στο Khaadi όπου η μόδα συνυπάρχει με την παράδοση και το σαλβάρ καμίζ βρίσκει μία πιο σύγχρονη εκδοχή με καταπλητικά γεωμετρικά μοτίβα και έντονα χρώματα. Καθώς ο Άρης είναι ξανθός με μπλε μάτια, η παραδοσιακή φορεσιά ήταν το λιγότερο που μπορούσαμε να κάνουμε.
Σαλβάρ καμίζ λοιπόν και ήμασταν έτοιμοι να αναμειχθούμε με τους ντόπιους. Οι κοπέλες στο Πακιστάν αντίθετα με ότι πίστευα, δεν φορούν μαντήλα στα μαλλιά τους.
Η φίλη μου είναι μέσα σ’αυτές. Η ίδια έιναι χριστιανή με πατέρα παπά και έτσι η οικογένειά της θα προτιμούσε να παντρευτεί χριστιανό αλλά τελικά θα παντρευόταν κάποιον που είναι στα χαρτιά μουσουλμάνος αλλά πιο προοδευτικός από πολλούς χριστιανούς και με μητέρα χριστιανή. Ο πραγματικός γάμος είχε γίνει το καλοκαίρι στο Λονδίνο που ζουν και έτσι στο Πακιστάν πιο πολύ και από γάμος ήταν μία ευκαιρία για γιορτή, το μάζεμα οικογένειας και φίλων που οι περισσότεροι ζουν στην Ευρώπη, την Αμερική ή στην μεγαλούπολη του νότου το Καράτσι και μία δεξίωση με κάθε πολυτέλεια.
Όλοι οι φίλοι του γαμπρού λοιπόν μαζεύονταν το απόγευμα στο σπίτι του όπου συνοδεία παλαιωμένων ουίσκι ακούγαμε τις ιστορίες τους από τα παιδικά τους χρόνια με την μητέρα του Rafa να μας αποκαλύπτει όλα τους τα μυστικά. Εκείνο το απόγευμα γνωρίσαμε και τον Mian, που ήταν η ψυχή της παρέας- είχε απίστευτο χιούμορ-αυτό που παρακαλείς να μην πει άλλο αστείο γιατί πονάει η κοιλιά σου από το πολύ γέλιο!
Την επόμενη μέρα αποφάσισε να μας ξεναγήσει στο οχυρό της Λαχώρης και τους μοναδικούς κήπους Shalimar οι οποίοι είχαν φτιαχτεί σύμφωνα με το κοράνι για να αναπαραστήσουν τον παράδεισο. Μετά πήγαμε στο μαυσωλείο του Μουγκάλ ηγεμόνα Τζιχανγκίρ και ο Mian λάδωσε έναν φρουρό ο οποίος μας άφησε να ανεβούμε στον μιναρέ που είχε πανοραμική θέα. Αλλιώς για «λόγους ασφαλείας» απαγορευόταν. Σε όλη την διαδρομή μας έκανε πλάκα για τους Kalash και μας έλεγε πως δεν είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τζάμπα η ελληνική κυβέρνηση στέλνει κονδύλια για την διατήρηση του πολιτισμού τους.
Μιλώντας για απόγονους του Μεγάλου Αλεξάνδρου,άλλος ένας λόγος που ήθελα διακαώς να επισκεφτώ το Πακιστάν ήταν για να πάω στα Τάξιλα που είναι μνημίο της Ουνέσκο αλλά και ο τελευταίος σταθμός των κατακτήσεων του Μ.Α. στην Ινδία. Για καλή μας τύχη, βρισκόταν στο Πακιστάν για ανασκαφή ο πιο καλός φίλος της μητέρας μου από τα φοιτητικά της χρόνια στην Καλιφόρνια ο Mark, oοποίος έιναι πλέον διεθνώς ανγνωρισμένος αρχαιολόγος και μιλά Urdu άπταιστα και παρόλο που δεν μοιάζει καθόλου με ντόπιο καθώς ανοικτόχρωμος και με γαλανά μάτια τους αφήνει όλους άφωνους. Στο σημείο αυτό να τονίσω πως στο βόρειο Πακιστάν στα βουνά υπάρχει μία φυλή , οι Pathans οι οποίοι είναι ξανθοί και γαλανομάτηδες και τρομεροί πολεμιστές αλλά συνήθως ζουν εκτός των πόλεων. Οπότε αντίθετα με αυτά που πιστεύουμε υπάρχουν και ανοιχτόχρωμοι Πακιστανοί.
Πίσω στην ιστορία μας λοιπόν, δεύτερο απόγευμα στο σπίτι του Rafa και παύουμε να είμαστε το κέντρο της προσοχής. Εκτός από εμάς, από την Ευρώτη είχαν έρθει δύο ζευγάρια Ιταλών οι οποίοι όμως έμεναν σε ξενοδοχείο για να έχουν τον χώρο τους και όχι σε σπίτι φίλου. Δυστυχώς έχασαν τα καλύτερα jamming sessions που είχαμε την τιμή να παρακολουθούμε κάθε βράδυ στην οικία Mooroo! Αποφασίσαμε να επισκεφτούμε όλοι μαζί τα WagahBorders- τα σύνορα του Πακιστάν στο Punjabμε την Ινδία. Το τι επακολούθησε εκεί έχει χαραχθεί στη μνήμη μου.
Ουσιαστικά στην Λαχώρη, καθώς το αλκοόλ επισήμως απαγορεύεται, ο κόσμος ψάχνει να βρει άλλους τρόπους διασκέδασης. Ένας από αυτούς είναι να πάει στα σύνορα με την Ινδία να ζητωκραυγάσει για το αμιγώς μουσουλμανικό νέο έθνος (το Πακιστάν «γεννήθηκε» δηλαδή αποσπάστηκε από την Ινδία το 1947). Εκεί είναι τοποθετημένες κερκίδες από τη μεριά του Πακιστάν αλλά και από τη μεριά της Ινδίας και κάθονται θεατές/υπήκοοι από κάθε χώρα αντίστοιχα και παρακολουθούν μία πόρτα που ανοίγει που χωρίζει τις δύο χώρες και τον ηχηρό βηματισμό των δίμετρων στρατιωτών της Ινδίας που περνούν τα σύνορα και μπαίνουν στο Πακιστάν και τούμπαλιν και έναν μίνι εικονικό τσαμπουκά μεταξύ των αντίπαλων στρατιωτών και στη συνέχεια και την επιστροφή τους στη χώρα τους και το κλείσιμο των θυρών.
Την ίδια ώρα το συγκεντρωμένο πλήθος φωνάζει με όλη του τη δύναμη «Πακιστάάάάάάν» εν μέσω τυμπανοκρουσιών. Ύστερα το πλήθος φώναζε «Zindabad». Πακιστάν Ζινταμπάντ σημαίνει ζήτω το Πακιστάν. Φαντάζομαι πως και από την άλλη μεριά το ίδιο κάνουν και οι Ινδοί αλλά με όλη την οχλοβοή από τη μεριά μας δεν μπορούσα να ακούσω τίποτα. Υπάρχει και ένας γενικός εμψυχωτής- συντονιστής ο οποίος έμαθα πως μετά την πρωινή δουλειά του πηγαίνει στα σύνορα για να βοηθήσει το ηθικό των παρευρισκομένων και να συντονίσει τους φανατικούς πατριώτες. Περιτό να πω πως μετά από αυτό πολλά βράδια έπεφτα για ύπνο και μέσα στο μυαλό μου αντηχούσε ακόμα το «Πακιστάάάάάάν».
Την τρίτη μέρα, οι νεόνυμφοι μας είχαν γεύμα στο polo club της Λαχώρης και παρακολούθηση του εθνικού σπορ του Πακιστάν. Η χώρα έχει μεγάλη παράδοση στο άθλημα και έτσι το πόλο μαζί με το κρίκετ αποτελούν τα εθνικά σπορ. Το βράδυ φάγαμε δίπλα στο OldFort στο καταπληκτικό Coocoo’s το οποίο έχει μία ταράστα από όπου τρώγοντας απολαμβάνεις την φωτισμένη παλιά πόλη που είναι δίπλα σου σε ένα μυστηριακό σκηνικό βγαλμένο από τις 1000 και 1 νύχτες. Η περιοχή παλαιότερα ήταν red light districtκαι η μητέρα του ιδιοκτήτη ήταν στις υπηρεσίες του κοινού. Ο ίδιος, ένας καλλιτέχνης ονόματι Iqbal Hussain, έχει γεμίσει την είσοδο του κτιρίου με εικόνες από την καθημερινή ζωή των εταίρων με τις οποίες μεγάλωσε καθώς και με αγάλματα του Shivaαλλά και εικόνες της Παναγίας. Είναι εμφανές πως το μέρος αποπνέει καλλιτεχνικό και διόλου συντηρητικό αέρα. Το φαγητό είναι επίσης καταπληκτικό. Η κουζίνα του Πακιστάν θυμίζει έντονα Ινδική με την μόνη διαφορά ότι έχουν περισσότερο κρέας στην διατροφή τους.
Το βράδυ έκλεισε με jammingστο σπίτι μας (του Mooroo δηλαδή)με τον Mian, τον Ammarπου πρωτοστατούσε στο ρεπερτόριο και φυσικά τον ξεκούραστο Mooroo και την μούσα του αλλά και άλλους φίλους που πηγαινοέρχονταν.. Τι ευχάριστο να γυρνάς μετά από μία κουραστική μέρα και να σε περιμένουν 3 κιθάρες και χαρούμενοι άνθρωποι που τις συνόδευαν. Εννοείται πως δεν έπαιζαν παραδοσιακή μουσική της χώρας τους αλλά από Bob Dylanμέχρι ότι μπορεί να βάλει ο νους.
Για πρώτη φορά κατάλαβα ότι η παγκοσμιοποίηση έχει ενώσει τους ανθρώπους της ηλικίας μου. Ουσιαστικά όλοι έχουμε μεγαλώσει με παρόμοια ερεθίσματα μουσικά αλλά και πολιτιστικά γενικότερα. Οι συζητήσεις που κάναμε με τα παιδιά ήταν ατελείωτες και επί παντός επιστητού.
Ως μοναδικό κορίτσι είχα βέβαια και τα τυχερά μου καθώς δύο από τους φίλους του γαμπρού συναγωνίζονταν στο τραγούδι και στα σόλο στην κιθάρα και η αλήθεια είναι ότο τόσα χρόνια στην Ελλάδα τόσες καντάδες δεν έχω ακούσει μαζεμένες.
Αυτό που μου έκανε περισσότερο εντύπωση σε αυτό το ταξίδι δεν είναι τόσο ο τόπος , όσο οι άνθρωποι. Στα περισσότερα ταξίδια που έχω κάνει έχω αισθανθεί τουρίστας- δηλαδή ξεχωριστά από τους ντόπιους. Στο Πακιστάν είναι η πρώτη φορά που ένιωσα τόσο έντονα το αίσθημα φιλοξενίας και παρόλες τις πολιτισμικές διαφορές μας νομίζω πως σε θέμα ιδιοσυγκρασίας με αυτό τον λαό έχουμε πολλά κοινά. Ίσως να να πω πως σε θέμα ταμπεραμέντου έχουμε περισσότερα κοινά με αυτό τον λαό παρά με τους λαούς της βόρειας Ευρώπης.
Είχαμε φτάσει στις 30 Δεκεμβρίου και το βράδυ είχαμε το περίφημο πάρτυ στην κήπο του Rafa. Πάρτυ εντελώς χαλαρό και μόνο με τους φίλους των παιδιών σε αντίθεση με την δεξίωση του γάμου κάποιες μέρες αργότερα που ήταν μία επίσημη υπερπαραγωγή. Φυσικά ήταν χειμώνας και έκανε κρύο και έτσι το μπροστινό μέρος που κήπου καλύφθηκε με ένα μωβ βελούδινο ύφασμα και μέσα τοποθετήθηκαν σόμπες οπότε ήταν σαν να ήμασταν και κλειστό χώρο. Υπήρχε d.j. και μπάρμαν όπως σε όλα τα πάρτυ του κόσμου. Αυτό όμως που ήταν διαφορετικό ήταν οι εμφανίσεις των καλεσμένων. Για άλλη μιά φορά κατάλαβα πως το τι θεωρείται σέξι είναι ανάλογο με την κουλτούρα του κάθε λαού. Στο Πακιστάν, οι κοπέλες στις επίσημες εκδηλώσεις φορούν το παραδοσιακό σάρι. Και τώρα να εξηγήσουμε τι είναι το σάρι και πως φοριέται γιατί αν γνωρίζετε αυτά του γνώριζα εγώ πηγαίνοντας εκεί έχετε μαύρα μεσάνυχτα. Το σάρι είναι ένα ένδυμα που αποτελείτε από τρία κομμάτια. Το περίφημο blouse ή ελληνιστί τοπ! Γιατί ή λέξη μπλούζα παραπλανεί. Αυτό το τοπ λοιπόν έιναι συνήθως κοντομάνικο, εφαρμοστό και όλα τα στοιχήματα παίζονται στο μήκος του. Κάνουμε ένα φλας μπακ στην πρώτη επαφή μου με το σάρι.
Για την δεξίωση του γάμου η φίλη μου μου είπε πως όλα τα κορίτσια θα φορούσαν σάρι. Οι Ιταλίδες βεβαίως είχαν προνοήσει οπότε ήμουνα η μόνη άνευ. Η Sarah το θεώρησε χρέος της να μην με αφήσει με ένα απλό φόρεμα και έτσι κατεβήκαμε στο κέντρο προς ανεύρεση υφάσματος.
Η διαδικασία είναι η εξής: Διαλέγεις ύφασμα που να σου αρέσει- πράγμα διόλου εύκολο καθώς τα υφασματάδικα είναι σαν να μπαίνεις σε μία πολύχρωμη χώρα των θαυμάτων γεμάτη όλων των ειδών τα υφάσματα, κεντητά, απλά, χρυσοποίκλιτα και σε τιμές από λίγες ρουπίες μέχρι μέχρι πολλές πολλές ρουπίες...Υπάρχουν υφάσματα που έχουν τόσες πέτρες κεντημένες πάνω τους που κυριολεκτικά κουράζεσαι να τα φοράς από το βάρος. Και το κερασάκι στην τούρτα; Ο υπάλληλος που σου δείχνει το ύφασμα ανεβαίνει σε ένα σκαμπό αν δει ότι κάτι σε ενδιαφέρει, κάνει πιέτες το ύφασμα και στη συνέχεια το δοκιμάζει πάνω του σαν φούστα. Εντελώς σουρεάλ το θέαμα του μελαμψού υπαλλήλου να προβάρει τη φούστα σου! Αφού κατέληξα σε ένα όμοργο μωβ χρώμα με χρυσή μπορντούρα αγοράσαμε γύρω στα 6 μέτρα ύφασμα. Στην συνέχεια πήγαμε στον ράφτη της Sarahγια την πρόβα. Αυτός έπρεπε να κόψει το περίφημο blouse από το ύφασμα, δηλαδή να φτιάξει το τοπ μου. Για να φoρέσει κανείς σάρι, φοράει στην αρχή μία αδιάφανη φούστα σαν φόδρα, μετά βάζει το τοπ, ραμμένο ακριβώς πάνω στο σώμα και 10 εκατοστά πάνω από τον αφαλό και στη συνέχεια στερεώνει το υπόλοιπο ύφασμα πάνω του και το τυλίγει με χάρη!
Το αστείο της υπόθεσης ήταν πως ο ράφτης είχε γνώμη για το πόσο κοντό θα ήταν το τοπ καθώς ήταν υπέρ της ηθικής μου και εγώ και η Sarah του λέγαμε «πιο κοντό θέλουμε, πιο κοντό» αλλά αυτός ήταν ανένδοτος! Τελικά τα βρήκαμε κάπου στη μέση. Δύο μέρες αργότερα και περίπου μία μέρα πριν τη δεξίωση του γάμου (όταν λέμε πως στην Ελλάδα είμαστε τελευταία στιγμή μάλλον δεν ξέρουμε τι πραγματικά σημαίνει τελευταία στιγμή) είχα στο χέρι μου το πιο όμορφο ρούχο που έχω δει. Αισθάνθηκα λίγο σαν να έχω βγει από ινδικό παραμύθι. Το πρόβλημα ήταν πως μάλλον οι πρωταγωνιστές των παραμυθιών ήξεραν πως να φορούν τα ρούχα τους. Για μένα ήταν μία δοκιμασία. Ευτυχώς πήγαμε στο σπίτι ενός φίλου του γαμπρού,του Ammar και με έντυσε η μητέρα του. Μάλλον το διασκέδασε αρκετά δεδομένου ότι έκανα 20 λεπτά να τα καταφέρω!
Πίσω στο πάρτυ λοιπόν εγώ εμφανίστηκα με ένα απλό μαύρο φόρεμα γιατί το σάρι μου ήθελε πέντε μέρες να ετοιμαστεί και θα το είχα για την δεξίωση του γάμου. Και τι να δω; Όλες οι φίλες την νύφης ντυμένες με τα πιο περίτεχνα και χρυσοποίκιλτα υφάσματα τυλιγμένα γύρω τους. Και το πιο εντυπωσιακό;
Όσο πιο κοντό ήταν το τοπ τόσο πιο πολλή μέση φαινόταν. Κάποιες κοπέλες είχαν το τοπ τόσο κοντό που ίσα κάλυπτε το σουτιέν. Φανταστείτε αυτές τις αιθέριες υπάρξεις τυλιγμένες με τα πιο υπέροχα υφάσματα. Γιατί η κάθε Πακιστανή που σέβεται τον εαυτό της, στις επίσημες εκδηλώσεις (και όχι μόνο) θα κάνει εμφάνιση. Και μάλιστα πολύ εντυπωσιακή. Αν θεωρείτε τις Ελληνίδες προσεγμένες που να δείτε αυτά τα κορίτσια. Περιττό να αναφέρω πως άλλη με μαύρο φόρεμα δεν υπήρχε εκτός από μένα! Τουλάχιστον ήταν η πρώτη φορά που κάτι μονόχρωμο και μίνιμαλ ήταν η εξαίρεση.
Το πάρτυ ήταν πολύ ωραίο-χορέψαμε πολύ και όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε βγήκαμε έξω από το σπίτι να περιμένουμε το αυτοκίνητο και ξαφνικά είδα κάτι παράξενο. Ένα πανύψηλο πλάσμα με τακούνια να έρχεται προς το μέρος μας και να μας μιλάει αλλά να μην καταλαβαίνω τι λέει. Η φίλη μου η Sarahέσπευσε να της δώσει χρήματα για να αποφύγει το κακό. Ποιό κακό; Μου εξήγησε πως στο Πακιστάν υπάρχουν κάποιοι τραβεστί ή τρανσέξουαλ άνθρωποι που ζουν εντελώς στο περιθώριο της κοινωνίας και ο λαός πιστεύει πως έχουν μαγικές δυνάμεις. Καλούνται σε γάμους και βαφτίσεις για να δώσουν την ευλογία τους αλλά αν κάποιος πάρει την κατάρα τους μαύρο φίδι που τον έφαγε. Ονομάζονται Χίτζρα και έχουν αποκτήσει μία μυθική διάσταση παρόλο που η άκρως συντηριτική κοινωνία δεν θέλει πολλά πολλά μαζί τους. Οπότε πληρώνεις το κατιτίς σου και γλιτώνεις την κατάρα. Η ακόμα πιο σουρεάλ στιγμή της βραδιάς ήταν όταν ο Mian μας ακολούθησε στο σπίτι αποφασισμένος ότι θα κοιμηθεί εκεί και έκατσε σε έναν καναπέ έξω από το δωμάτιό μου να μου κάνει καντάδα μέχρι που τον πήρε ο ύπνος.
Στο σημείο αυτό να πω πως η φίλη μου η Σάρα αν και έχει ακολουθήσει τον δυτικό τρόπο ζωής σε πολλά πράγματα, κρύβει μέσα της και λίγη από τη σοφία τα πιστεύω της Ανατολής και έτσι πάντα εξετάζει την θέση των αστεριών και τις πλανητικές ανακατατάξεις πριν πάρει σοβαρές αποφάσεις στη ζωή της. Συμβουλεύεται αστρολόγο και τώρα που μένει στην Αγγλία τον συμβουλεύεται μέσω skype! Είναι διαφορετική η νοοτροπία όμως και για αυτούς τους ανθρώπους η αστρολογία πάει χέρι χέρι με την επιστήμη και δεν έχει την φήμη που έχει στην Ελλάδα.
Έχουμε πλέον φτάσει παραμονή Πρωτοχρονιάς και χωριζόμαστε σε αγόρια- κορίτσια. Τα αγόρια θα πάνε βόλτα σε μία φάρμα όπου θα αλλάξουμε το χρόνο και τα κορίτσια θα πάμε για τα beauté μας και θα ακολουθήσουμε αργά το απόγευμα. Η Πρωτοχρονιά στο Πακιστάν δεν ελιναι προφανώς τόσο μεγάλη γιορτή όσο στον χριστιανικό κόσμο αλλά καθώς πλέον χρησιμοποιείται στο χριστιανικό ημερολόγιο επισήμως δεν παύει να είναι μία αφορμή για γιορτή.
Όταν άκουσα ότι θα αλλάξουμε χρόνο στη φάρμα αρχικά παραξενεύτηκα αλλά τελικά μπορώ να πω πως ήταν η καλύτερη πρωτοχρονιά που έχω ζήσει!
Φτάσαμε λοιπόν σε μία τεράστια έκταση που μοιράζονταν διάφοροι συγγενείς και είχαν χτίσει σπίτια για να πάμε στο σπίτι του οικοδεσπότη μας, φίλου των παιδιών. Το σπίτι είχε προβέψει για όλα τα γούστα των καλεσμένων. Έκανε ψύχρα και έτσι εκτός από το εσωτερικό τζάκι και τη μουσική, υπήρχε και εξωτερικό τζάκι με ηχείο για όποιον ήθελε να ρομαντζάρει λίγο παραπάνω. Μετά το φαγητό, εγώ έκατσα αγκαλιά με το εξωτερικό τζάκι (καθώς δεν είμαι φαν των εσωτερικών χώρων και ήταν η καλύτερή μου). Οι φιλοσοφικές και ιστορικές συζητήσεις ξεκίνησαν με τον Αμμάρ καθώς και η ιστορία για την γιαγιά του που ήταν μία πολύ ευκατάστατη γυναίκα από το Κασμίρ η οποία αναγκάστηκε να περπατάει στα δάση για μήνες μετά την κατάληψη της πόλης της για να σωθεί. Μου είπε πως το Κασμίρ είναι στρατηγικής σημασίας περιοχή καθώς όποιος ελέγχει το Κασμίρ ελέγχει το νερό και έτσι ο πόλεμος για την κατοχή της περιοχής μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν ξεκίνησε από τότε που μόλις χωρίστηκαν οι δύο χώρες τουτέστην το 1947.
Μετά από τις αφηγήσεις αποφασίσαμε να κάνουμε μία βόλτα στο κτήμα με μπουφάν , γάντια αλλά και τζιν τόνικ που κρατούσαμε με τα γάντια και να περιμένουμε την αλλαγή της χρονιάς. Το κτήμα έιχε ένα ωραίο ποταμάκι με μία γέφυρα που περνούσαμε μπρος-πίσω και το βραδινό σκοτάδι με τις λάμπες που αχνοφώτιζαν και την κεντρική φωτιά κοντά στο σπίτι να μας δείχνει τον δρόμο, ήταν πολύ ατμοσφαιρικό. Μόλις το ρολόι σήμανε 12 όλοι μαζευτήκαμε όλοι έξω γύρω από τη φωτιά και αναφωνήσαμε «Καλή Χρονιά» ανταλλάσοντας ευχές και φιλιά. Το πρόγραμμα περιελάμβανε και διανυκτέρευση αλλά εγώ δεν κοιμήθηκα πάρα πολύ αφού έμεινα να συζητάω μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες στο σαλόνι και να θαυμάζω την αυγή με το μαλακό της φως και τα εξωτικά πουλιά που πετούσαν έξω από την τζαμαρία. Ήταν η απόλυτη εμπειρία των αισθήσεων.
Περιττό να αναφέρω πως την επόμενη μέρα που είχαμε ξενάγηση στην Παλιά Πόλη ήμουν ελαφρώς κομμάτια. Ο Άρης, εγώ και οι Ιταλοί ήμασταν υπό την αιγίδα ενός οικογενειακού φίλου και ξεναγού ο οποίος μας άνοιξε το σπίτι του που σώζονται φανταστικά κειμήλια και μας γκρίνιαξε για την αδιαφορία του κράτους και την έμφαση στην ιδιωτική πρωτοβουλία! Κάτι μου θύμισε!
Μετά επισκεφτήκαμε το καταπληκτικό τζαμί Wasir Khanτο οποίο είναι καλυμμένο μέσα και έξω και πολύχρωμα ψηφιδωτά σε γεωμετρικά μοτίβα και ανεβαίνοντας στον μιναρέ έχεις πανοραμική θέα της Παλιάς Πόλης, της αγοράς και των χαλασμάτων. Ακουλούθησε γεύμα με τάκα-τάκα τα οποία εκ των υστέρων έμαθα πως είναι αμελέτητα ψιλοκομμένα εξού και η ηχητική παρήχηση! Καλύτερα που δεν το ήξερα γιατί δεν θα είχα δικιμάσει.
Το βράδυ ήμουν καλεσμένη χωρίς τον Άρη στο πρώτο μου Πακιστανικό ραντεβού με τον Αμμάρ για δείπνο και δέχτηκα την πρόσκληση. Ήρθε και με παρέλαβε από το σπίτι, και βγήκαμε στους δρόμους της Λαχώρης. Κάποια στιγμή αποφάσισε πως ήθελε τσιγάρα και έκανε μία στάση στο «αντίστοιχο» περίπτερο όπου λειτουργεί ως εξής. Δίνεις χρήματα σε ένα αγόρι που περιμένει στο δρόμο και αυτό πηγαίνει και σου αγοράζει τα τσιγάρα από το μαγαζάκι και στα παραδίδει στο αυτοκίνητο που περιμένεις και του αφήνεις ένα φιλοδώρημα. Πρωτότυπο σύστημα.
Στη συνέχεια πήγαμε σε ένα εστιατόριο όπου ήταν γεμάτο και παρόλο το κρύο καθήσαμε στον κήπο και μαζί με το φαγητό μας ήρθε και μία μίνι φωτίτσα δηλαδή ένας τσίγκινος κουβάς με ξύλα αναμμένα που περιέργως έκανε δουλειά! Κατά τα άλλα ήταν ένα καθόλα φυσιολογικό δείπνο όπου ανταλλάξαμε ιδέες και ιστορίες. Κάπου εκεί άκουσα και το «Bill Laden» που είπε ο Ammar στον σερβιτόρο για
να διαπιστώσω αργότερα πως το μόνο που ζήτησε ήταν ο λογαριασμός και οποιαδήποτε ομοιότητα με την Αλ Κάιντα ήταν δημιούργημα του μυαλού μου! Η συνέχεια της βραδιάς ήταν στο σπίτι του οικοδεσπότη μου του Moorooγια άλλον έναν μουσικό καταιγισμό.
Το βράδυ έπεσα εξαντλημένη για ύπνο γιατί την επόμενη μέρα ήταν η δεξίωση του γάμου και έπρεπε να μην κοιμηθώ στο τραπέζι. Το πρωί μου είχαν κλείσει κομμωτήριο στο οποίο δεν ξύπνησα να πάω και έτσι ήμουν η μόνη καλεσμένη με ελεύθερο στυλ μαλλιού στο γάμο. Ο Αμμάρ θεώρησε χρέος του να παρουσιάσει τους νέους του φίλους στους γονείς του και έτσι μετά το πρωινό κατευθυνθήκαμε με τον Άρη στο σπίτι του όπου μας περίμεναν περιχαρείς. Η οικογένεια του ήταν πιο απλή, έμεναν στα προάστεια, ο πατέρας του ήταν συνταξιούχος πιλότος του στρατού και η μητέρα του μία πανέμορφη γυναίκα που διηύθυνε ένα δημοτικό σχολείο. Μετά το τσάι και τις συστάσεις μας έβγαλε να μας δείξει την προίκα του γιου της που αποτελούνταν από κάποια καταπληκτικά χειροποίητα μεταξωτά μαντήλια, ενώ εγώ και ο Άρης κοιταζόμασταν και προσπαθούσαμε να διατηρήσουμε την σοβαρότητά μας.Ύστερα με βοήθησε να ντυθώ και μου έδειξε πως τυλίγουν το σάρι με χάρη και πριν φύγουμε μας είπε ινσαλάχ να σας ξαναδώ.
Βρεθήκαμε σε μία δεξίωση γάμου πραγματική υπερπαραγωγή η οποία έιχε στηθεί κυρίως για τους συγγενείς και τον ευρύτερο κύκλο τους. Η Σάρα φορούσε ένα ολοκέντητο φόρεμα με πετραδάκια κάθε λογής και κεντημένα πασούμια αλλά και ο Ράφα δεν πήγαινε πίσω με ένα καταπληκτικό Σαλβάρ Καμίζ από λευκό μετάξι και ασορτί πασούμι. Όλες οι καλεσμένοι ήταν πολύ προσεγμένοι και μία κοπέλα φορούσε κοσμήματα που κάτι μου θύμιζαν. Μου είπε πως ήταν από το Λαλαούνη! Α ρε παγκοσμιοποίση.
Εγώ με το νεοαποκτηθέν σάρι μου πρόσεχα κυρίως να μην το πατήσω και προσπαθούσα να έχω όση χάρη μου επέτρεπε ένα εντελώς κανούργιο για μένα ένδυμα . Κάποια στιγμή τα παιδιά μάζεψαν από το πάτωμα μία μωβ φούστα και μαντέψτε ποιανού ήταν! Δικιά μου! Μου είχε φύγει κάτω από τις στρώσεις ρούχων-ευτυχώς χωρίς να αποκαλυφθεί κάτι περίεργο και επειδή ήταν αδύνατο να την ξαναφορέσω για την υπόλοιπη μέρα έκανε χρέη φουλαριού και όσοι κατάλαβαν τι έγινε γέλασαν πολύ. Ελπίζω όχι όλοι οι καλεσμένοι. Η δεξίωση ήταν αρκετά τυπική και βαρετή- ένα σόου για τους συγγενείς με τους φίλους μου σε ρόλο πρωταγωνιστών ανατολίτικου παραμυθιού. Το απόγευμα ξαναμαζευτήκαμε στο σπίτι του γαμπρού όπου ήμασταν εμείς και μεις για λίγο ακόμα φαγητό και κιθάρες και τραγούδια μεταξύ συνομηλίκων. Και λίγο playstationγια το κλείσιμο της βραδιάς!. Ήταν πολύ όμορφα και οικογενειακά. Ήταν και η τελευταία μας βραδιά στη Λαχώρη.
Το επόμενο πρωί μας περίμενε έξω από το σπίτι του Mooroo ένα αυτοκίνητο που θα μας πήγαινε στο Ισλαμαμπάντ και το οποίο είχε στείλει ο Μαρκ, ο φίλος της μητέρας μου. Αφού χαιρετήσαμε όλο το προσωπικό και τους γονείς του οικοδεσπότη (ο ίδιος δεν είχε ξυπνήσει)ξεκινήσαμε το ταξίδι. Λεπτομέρεια στην οποία είχα ξεχαστεί να αναφερθώ ήταν η μητέρα του Mooroo η οποία ξεπεταγόταν μονίμως από τα σκοτεινά δωμάτια του σπιτιού με ένα τσιγάρο στο στόμα και ήταν πολύ αστεία και λίγο τρομαχτική!
Να πω εδώ επίσης πως το Πακιστάν,εξαιτίας του γεγονότος πως είναι πυκνοκατοικημένο, καθημερινά «πέφτει» το ρεύμα και διακόπτεται η ηλεκτροδότηση για κάποια λεπτά εως και μία ώρα. Οι πιο τυχεροί έχουν γεννήτρια στο σπίτι τους, οι λιγότερο αν είναι βράδυ την βγάζουν με φωτιά και ρομάντζο. Εμένα πάντως που έμεινα για λίγο καιρό μου φάνηκε διασκεδαστικό και ειδικά τα βράδια στο όριο του περιπετειώδους. Αρκεί να μην ήσουν εκείνη την ώρα στο ντους...
Η διαδρομή μέχρι το Ισλάμαμπαντ κράτησε με μία στάση γύρω στις πέντε ώρες. Ο οδηγός ήταν πολύ συμπαθητικός αλλά επειδή δεν μίλαγε αγγλικά δεν συζητήσαμε πολύ μαζί του και απλά τον κεράσαμε ένα είδος κεμπάπ στα μέσα της διαδρομής.
Φτάσαμε το απόγευμα για να αντικρίσουμε μία τελείως διαφορετική εικόνα από αυτή της Λαχώρης. Το σχέδιο πόλεως του Ισλάμαμπαντ έχει γίνει από τον Έλληνα αρχιτέκτονα Δοξιάδη τη δεκαετία του ’60. Και όντως η πόλη φαίνεται πολύ τακτική καθώς είναι χτισμένη σε τετράγωνα. Το αστείο είναι πως οι δρόμοι δεν έχουν όνομα αλλά αριθμούς. Δηλαδή για παράδειγμα 7η οδός, σπίτι νούμερο 5. Τακτοποιηθήκαμε για πρώτη φορά σε ξενοδοχείο- αν και θύμιζε περισσότερο οικογενειακή πανσιόν και βγήκαμε με τον Μαρκ να πάμε σε κάποια μαγαζιά με χαλιά και πασμίνες . Είχαμε την αντιμετώπιση που έχουν οι ντόπιοι γιατί όπως είπαμε ο Μαρκ μιλούσε άπταιστα ούρντου παρόλο το γαλανό μάτι. Εντυπωσιαστήκαμε με το μαγαζί ενός Αφγανού ο οποίος είχε πολύ ωραία κοσμήματα και ασημικά και μία πέτρα λάπις λάζουλι στο μέγεθος της παλάμης μου και σε φανταστικό μπλε χρώμα. Δεν είχα ξαναδεί τόσο μεγάλο λάπις. Αργά το απόγευμα πήγαμε για φαγητό σε ένα Αφγανικό εστιατόριο και ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα πάρα πολύ! Οι γεύσεις ήταν καταπληκτικές και πολύ διαφορετικές από ότι είχαμε δοκιμάσει ως τότε. Πέσαμε για ύπνο εξαντλημένοι γιατί την επόμενη μέρα είχε φτάσει η ώρα που όλοι περιμέναμε- να πάμε στα Τάξιλα!
Νωρίς το πρωί ξυπνήσαμε και ξεκινήσαμε για τα Τάξιλα. Στην παρέα μας προστέθηκε και μία Αμερικανίδα συγγραφέας η οποία έγραφε ένα μυθιστόρημα για έναν αρχαιολόγο που έσκαβε στο Πακιστάν και είχε πάρει από πίσω τον Μαρκ και τον βομβάρδιζε με ερωτήσεις. Σύμφωνα με την πινακίδα που είδαμε στον αρχαιολογικό χώρο, η λέξη Τάξιλα είναι ελληνική συντομογραφία των σανσκριτικών λέξεων Taksha (φίδι) και sila (λόφοι) που υπονοεί πως η περιοχή ήταν υπό την αρχηγία της φυλής Τάκσα. Λίγο αργότερα επισκεφθήκαμε το αρχαιολογικό μουσείο, στο οποίο αν και είχε πέσει το ρεύμα θαυμάσαμε με όλη μας την άνεση τα νομίσματα ελληνιστικής εποχής των βακτριανών βασιλείων και τα ελληνικά γράμματα πάνω τους.
Ύστερα προχωρήσαμε στην πρώτη καλυμένη με χορτάρι στούπα Νταρμαρατζίκα,την πιο παλιά και μεγάλη βουδιστική στούπα στα Τάξιλα, χτισμένη από τον μέγα βασιλιά Ασόκα, στο πλάι της οποίας ξεχώριζε κανείς φιγούρες που απεικόνιζαν τον Άτλαντα να σηκώνουν το βάρος της κατασκευής. Μετά πήγαμε στην αρχαία πόλη Σιρκάπ η οποία ήταν πράγματι πολύ εντυπωσιακή.
Για την ιστορία, Γκαντάρα είναι το όνομα του πολιτισμού αυτής της περιοχής η οποία έφτασε εως το Αφγανιστάν και από τον 1ο αιώνα π.Χ. εώς το 2ο μ.Χ. είχαν τον βουδισμό ως θρησκεία και την ινδο-ελληνική τέχνη ως ταυτότητα. Ο Μ. Αλέξανδρος πήρε την περιοχή από τον Δαρείο τον 3ο αίώνα π.Χ. και αργότερα ακολούθησαν τα ελληνιστικά βασίλεια υπό τον Μένανδρο ο οποίος αφού κατέλαβε την περιοχή έχτισε τη νέα πολή με το όνομα Σιρκάπ σύμφωνα με το πλάνο δόμησης του Ιππόδαμου δηλαδή σε σχήμα σχάρας.
Στο χτίσιμο των κτιρίων χρησιμοποιήθηκε Ιωνικός και Κορινθιακός ρυθμός. Κρίμα που έχουν απομείνει πολύ λίγα πράγματα να δει κανείς πλέον καθώς από τα περισσότερα κτίσματα φαίνονται μόνο τα θεμέλια. Πάντως χωροταξικά η αρχαία πόλη ήταν πολύ εντυπωσιακή και στον πάλαι ποτέ κεντρικό δρόμο έχει πλέον γαλάζια παγκάκια όπου κάθεται κανείς και ρεμβάζει κοιτώντας τα χαλάσματα και σκεπτόμενος πως αρκετά χρόνια αυτή ήταν μία απολύτως λειτουργική πόλη και μάλιστα στην ακμή της.
Από τουρίστες έχει μόνο κάποιους ντόπιους και παιδάκια που έρχονται ντροπαλά για να σε κοιτάξουν και να να βγάλεις μαζί τους φωτογραφία. Το κορυφαίο βέβαια σκηνικό της ημέρας είναι ότι η πρόσβαση σε ένα μέρος του αρχαιολογικού χώρου γίνεται μέσα από τη μάντρα του ντόπιου «παράγοντα» (στρατιωτικού απ΄ότι έμαθα αργότερα) ο οποίος αποφάσισε πως ήθελε να χτίσει εκεί κοντά το σπίτι του και γιατί όχι, να βάλει και μάντρα. Ευτυχώς πετύχαμε μέρα που είχε αφήσει την πόρτα ανοιχτή...
Το άλλο είναι ότι προσπάθησαν να μας πουλήσουν «αληθινά» νομίσματα που είχαν βρεθεί σε ανασκαφές κάτι τύποι και δεν κατάλαβα ποτέ αν είναι πλαστά ή όχι (μάλλον ήταν). Η φύλαξη του αρχαιολογικού χώρου πάντως είναι υποτυπώδης οπότε ποτέ δεν ξέρεις.
Μετά από μια μέρα γεμάτη συγκίνηση, καθήσαμε για φαγητό και για να ακούσουμε τον Μαρκ να εξιστορεί όλα τα κατορθώματα του Μ. Αλέξανδρου στην περιοχή με κάθε λεπτομέρεια. Ύστερα, πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς το Ισλάμαμπαντ και παρατηρήσαμε πως στην εθνική οδό τα φορτηγά δεν είναι απλά φορτηγά αλλά κινούμενα έργα τέχνης! Από παλιά υπάρχει παράδοση που πηγαίνει από πατέρα σε γιο, στο να ζωγραφίζουν στο χέρι με απίστευτα περίτεχνες λεπτομέρειες τα φορτηγά τους. Ήταν πράγματι πολύ εντυπωσιακό και απίστευτο πως το ένα φορτηγό ήταν πιο όμορφο από το άλλο! Ίσως το γεγονός ότι δεν μπορούν να απεικονίζουν κορίτσια με καυτά μαγιώ όπως οι Έλληνες συνάδελφοί τους να δίνει πολύ περισσότερο χώρο στη δημιουργία.
Κάπου εδώ το ταξίδι μας έφτασε σε ένα τέλος και ήρθε η ώρα να γυρίσουμε να μαζέψουμε τα πράγματα και να πάμε στο αεροδρόμιο. Για καλή μας τύχη ο Αμμάρ είχε κατέβει στο Ισλάμαμπαντ για να βρει σπίτι αφού θα ξεκινούσε εκεί δουλειά και προσφέρθηκε να μας πάει στο αεροδρόμιο. Αφού χαιρετήσαμε τον αγαπημένο μας αρχαιολόγο, ήρθε και μας πήρε και πηγαίνοντάς μας στο αεροδρόμιο κάναμε και μία στάση να θαυμάσουμε το ομολογουμένως εντυπωσιακό τζαμί Φαισάλ, το μεγαλύτερο τζαμί στο Πακιστάν, σε σχήμα πελώριας τέντας βεδουίνου και σε λευκό χρώμα. Είναι τόσο μεγάλο που φαίνεται από τους λόφους Μαργκάλα που βρίσκονται λίγο έξω από το κέντρο και στους δυτικούς πρόποδες των Ιμαλαίων.
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο αντικρίσαμε τους ίδιους ντόπιους να μας κοιτούν σαν αξιοθέατο αφού ήμασταν χωρίς τα σαλβάρ καμίζ μας και έτοιμοι για επιστροφή στην Ελλάδα. Χαιρετίσαμε τον Αμμάρ και αφού δείξαμε τα διαβατήρια μας και ετοιμαζόμασταν να περάσουμε την πόρτα των επιβατών τον άκουσα να λέει χαρούμενα : «Thisisnotagoodbye, itisahello. »Και η πόρτα έκλεισε από πίσω μας.
Υ.Γ. Την ώρα που έγραφα αυτό το κείμενο πληροφορήθηκα πως ο φίλος των παιδιών που είχε απαχθεί από τους Ταλιμπάν για 5 χρόνια μόλις επέστρεψε σώος και αβλαβής.
Υ.Γ. 2 Η Σάρα και ο Ράφα περιμένουν το πρώτο τους παιδί, ένα αγοράκι στο οποίο η Σάρα μου είπε πως θέλει να δώσει ένα αρχαίο ελληνικό όνομα. Η ίδια αποφάσισε να αλλάξει το όνομά της σε Σοφία λόγω αγάπης της για την Ελλάδα και γιατί το Σάρα δεν την εξέφραζε πια όπως μου είπε!
Πως βρέθηκα όμως στο Πακιστάν; Μεγάλη αλλά ευχάριστη ιστορία. Δεκέμβριος του 2013 .Έχω μόλις χωρίσει από μία σχέση τεσσάρων ετών και η φίλη μου η Sarah με καλεί στον γάμο της στη Λαχώρη. Η αλήθεια είναι πως θέλω πολύ να πάω αλλά έχω τις αμφιβολίες μου καθώς να πάω ασυνόδευτη στο Πακιστάν μου φαίνεται λίγο εξτρίμ. Ο φίλος μου ο Γιώργος και travel guruμου που έχει κάνει άπειρα ταξίδια σηκώνει τα χέρια ψηλά μην γνωρίζοντας τι να με συμβουλεύσει. Οι υπόλοιποι φίλοι μου με θεωρούν τρελή για δέσιμο και μου παραθέτουν τις γνωστές ιστορίες περί τρομοκρατικών επιθέσεων. Όμως εγώ ξέρω πως αυτό το ταξίδι πρέπει να το κάνω γιατί πάντα στα ταξίδια που γνωρίζεις κάποιον ντόπιο περνάς καλύτερα και γιατί εν πάσει περιπτώσει ήταν ένα ταξίδι ζωής. Η Sarah και εγώ ξεκινάμε έναν μαραθώνιο e-mails για να συνεννοηθούμε για τα διαδικαστικά.
Θα πρέπει να βγάλω visa και θα πρέπει κατά προτίμηση να βρω έναν συνοδό καθώς οι σόλο ταξιδιώτισσες στο Πακιστάν είναι μία περίεργη εικόνα και όπως μου είπε μπορεί να πέσουν θύμα παρενόχλησης και από τους υπαλλήλους ξενοδοχείου.
Την Sarah την ήξερα από την Φλωρεντία που έκανα μεταπτυχιακό. Είχα πέντε χρόνια να την δω και ενώ την είχα γνωρίσει ζευγάρι με έναν συμφοιτητή μου τελικά κλήθηκα στον γάμο της με μία νεά της αγάπη, τον πολύ συμπαθή όπως αποδείχτηκε Rafa, γιο ενός Πακιστανού κομμουνιστή! και γνωστού συγγραφέα και μίας Ισπανίδας καλλιτέχνιδος που από έρωτα βρέθηκε στην Λαχώρη.
Tο μόνο που μου έμενε να λύσω ήταν το θέμα του συνοδού καθώς μου έγινε έντονη σύσταση να μην πάω μόνη μου παρόλο που εμένα δεν με άγχωνε πολύ το ζήτημα. Ευτυχώς ο κολλητός μου ο Άρης μπόρεσε τελευταία στιγμή να πάρει άδεια από τη δουλειά του, οπότε κλείσαμε εισητήρια. Αφού βέβαια πρώτα βγάλαμε τουριστική βίζα πράγμα το οποίο ήταν σχεδόν πρωτάκουστο στην Πρεσβεία του Πακιστάν στην Αθήνα.
Δεν θα ξεχάσω την γραφειοκρατία που περάσαμε και τις ώρες αναμονής στην πρεσβεία. Ήμασταν οι μόνοι μη Πακιστανοί και όλοι μας αντιμετώπισαν με πολλή ευγένεια αν και με μία σχετική έκπληξη. Οι αρχές έπρεπε να λάβουν γραπτή πρόσκληση από την οικογένεια του γαμπρού που μας καλούσαν επισήμως στον γάμο και ύστερα νε περάσουμε και από συνέντευξη με τον υπεύθυνο της πρεσβείας. Έπρεπε να έχουν τα στοιχεία επικοινωνίας με τους οικοδεσπότες μας και αυτοί να δεσμευτούν πως θα είμαστε εκεί υπό την προστασία τους. Μετά από λίγες μέρες και αφού μας ενέκριναν μας κόλλησαν την βίζα στα διαβατήρια τα οποία είχαμε αφήσει μαζί με τις ελπίδες μας στην πρεσβεία και έτσι κλείσαμε και τα εισητήρια. 26 ήταν η αναχώρηση, 20 πήραμε τη βίζα και κλείσαμε τα εισητήρια!
Χριστούγεννα λοιπόν με την οικογένειά μας και 26 του μήνα στο αεροπλάνο για Λαχώρη μέσω Ντόχα. Φτάσαμε στη Λαχώρη στις 4 το πρωί και βγαίνοντας από το αεροπλάνο βρεθήκαμε σε ένα απίστευτα ομιχλώδες και μυστηριακό τοπίο. Ακόμα θυμάμαι την χαρακτηριστική μυρωδιά ανατολής. Επειδή η Λαχώρη είναι ορεινή νιώσαμε το αντίστοιχο κρύο με την Ελλάδα τον Δεκέμβριο. Η Λαχώρη είναι η καρδιά του βόρειου Πακιστάν, η πολιτιστική του πρωτεύουσα και απέχει μόλις λίγα χιλιόμετρα από την Ινδία.
Στο αεροδρόμιο, ευτυχώς μας περίμεναν οι φίλοι μας γιατί η πρώτη επαφή με τους ντόπιους με τα τουρμπάνια και τις σαλβάρ καμίζ τους που μας περιεργάζονταν ήταν λίγο έντονη. Καθώς δεν είναι συνηθισμένοι στην εικόνα των ξένων επισκεπτών τους φαινόμασταν αξιοθέατο.
Οικοδεσπότης μας για μία εβδομάδα έμελλε να είναι όχι ο γαμπρός αλλά ένας παιδικός του φίλος ο Mooroo, μουσικός αρκετά διάσημος στο Πακιστάν με επιτυχίες στο youtube και πολύ φιλοδυτικός από ότι αποδείχτηκε. . Ο Mooroo (ή Μούρου) ζει σε ένα σπίτι τύπου Β.Π. στη Λαχώρη με κήπο και πισίνα με μόνη διαφορά ότι έχει 8 εργαζόμενους σε καθημερινή βάση. Στο Πακιστάν τους λένε servants αλλά όχι με την κυριολεκτική έννοια. Τους φέρονται σαν να είναι μέλη της οικογένειας.
Το επόμενο πρωινό μας βρήκε στην κουζίνα του σπιτιού να αναρωτιόμαστε τι πρέπει να κάνουμε. Ο Mooroo είχε μόλις ερωτευτεί οπότε τον περισσότερο χρόνο του τον περνούσε με την μούσα του την Miriam στο δωμάτιό του και φυσικά δεν ασχολήθηκε ποσώς με το τι θα φάμε για πρωινό. Μετά από λίγη αναμονή μπήκαν στην κουζίνα ένας γεματούλης και ένας αδύτατος με λευκά σαλβάρ καμίζ. Ήταν οι μάγειρες και χωρίς να μιλάνε αγγλικά και εμείς χωρίς να μιλάμε ίχνος υrdu συνεννοηθήκαμε πως θέλαμε ομελέτα για πρωινό. Από εκείνη την στιγμή κάθε πρωί είχαμε το ίδιο ακριβώς μενού. Έρχονταν χαμολεγώντας και μας έφερναν την ίδια ομελέτα που τρώγαμε με μεγάλη χαρά. Τον οικοδεσπότη μας τον βλέπαμε κυρίως αργά το βράδυ όπου όλη η παρεά μαζευόταν σπίτι του για να παίξουν μουσική.
Την πρώτη μέρα λοιπόν πήγαμε στο σπίτι του γαμπρού όπου μας υποδέχτηκε με μεγάλη χαρά η Angie, η Ισπανίδα μητέρα του. Περάσαμε σχεδόν όλη τη μέρα εκεί τρώγοντας και πίνοντας συλλεκτικά ουίσκι που είχε φυλάξει για το γάμο του γιού της. Εννοείται πως στο Πακιστάν το αλκοόλ είναι παράνομο αφού είναι Μουσουλμανική χώρα αλλά και εδώ οι νόμοι είναι διαπραγματεύσιμοι και έτσι ο καθένας κάνει τις συμφωνίες του με το αστυνομικό όργανο της περιοχής, όπως έμαθα και αλκοόλ υπάρχει κεκλεισμένων των θυρών και άφθονο. Συζητήσαμε για την πολιτική κατάσταση και μας αποκάλυψαν πως ένας από τους πιο κοντινούς φίλους του γαμπρού έχει απαχθεί μαζί με τον πατέρα του από τους Ταλιμπάν λόγω πολιτικών πεποιθήσεων και δεν ξέρουν αν θα τον ξαναδούνε. O πατέρας του ήταν ο πρώην κυβερνήτης του Punjab o οποίος εκτελέστηκε από τον προσωπικό του φρουρό γιατί ήταν φιλελεύθερος και ήθελε ίδια δικαιώματα για όλες τις θρησκευτικές μειονότητες.
Το σπίτι του γαμπρού βρισκόταν στο Cantt το οποίο είναι στρατιωτική ζώνη και εξού και υπάρχουν και ένα είδος διοδίων όπου σταματούν όλα τα διερχόμενα αυτοκίνητα, ελέγχουν όλους τους επιβάτες και μετά μπορείς να μπεις στην συνοικία. Το απόγευμα η Sarah αποφάσισε να μας πάει να αγοράσουμε την παραδοσιακή φορεσιά, το σαλβάρ καμίζ για να μην ξεχωρίζουμε σαν την μύγα μες στο γάλα στις βόλτες μας εκτός σπιτιού. Το σαλβάρ καμίζ είναι ότι λέει η λέξη- ένα σαλβάρι και από πάνω ένα μακρύ μέχρι το γόνατο πουκάμισο. Ρούχο unisex- εθνική φορεσιά. Μας πήγε στο Khaadi όπου η μόδα συνυπάρχει με την παράδοση και το σαλβάρ καμίζ βρίσκει μία πιο σύγχρονη εκδοχή με καταπλητικά γεωμετρικά μοτίβα και έντονα χρώματα. Καθώς ο Άρης είναι ξανθός με μπλε μάτια, η παραδοσιακή φορεσιά ήταν το λιγότερο που μπορούσαμε να κάνουμε.
Σαλβάρ καμίζ λοιπόν και ήμασταν έτοιμοι να αναμειχθούμε με τους ντόπιους. Οι κοπέλες στο Πακιστάν αντίθετα με ότι πίστευα, δεν φορούν μαντήλα στα μαλλιά τους.
Η φίλη μου είναι μέσα σ’αυτές. Η ίδια έιναι χριστιανή με πατέρα παπά και έτσι η οικογένειά της θα προτιμούσε να παντρευτεί χριστιανό αλλά τελικά θα παντρευόταν κάποιον που είναι στα χαρτιά μουσουλμάνος αλλά πιο προοδευτικός από πολλούς χριστιανούς και με μητέρα χριστιανή. Ο πραγματικός γάμος είχε γίνει το καλοκαίρι στο Λονδίνο που ζουν και έτσι στο Πακιστάν πιο πολύ και από γάμος ήταν μία ευκαιρία για γιορτή, το μάζεμα οικογένειας και φίλων που οι περισσότεροι ζουν στην Ευρώπη, την Αμερική ή στην μεγαλούπολη του νότου το Καράτσι και μία δεξίωση με κάθε πολυτέλεια.
Όλοι οι φίλοι του γαμπρού λοιπόν μαζεύονταν το απόγευμα στο σπίτι του όπου συνοδεία παλαιωμένων ουίσκι ακούγαμε τις ιστορίες τους από τα παιδικά τους χρόνια με την μητέρα του Rafa να μας αποκαλύπτει όλα τους τα μυστικά. Εκείνο το απόγευμα γνωρίσαμε και τον Mian, που ήταν η ψυχή της παρέας- είχε απίστευτο χιούμορ-αυτό που παρακαλείς να μην πει άλλο αστείο γιατί πονάει η κοιλιά σου από το πολύ γέλιο!
Την επόμενη μέρα αποφάσισε να μας ξεναγήσει στο οχυρό της Λαχώρης και τους μοναδικούς κήπους Shalimar οι οποίοι είχαν φτιαχτεί σύμφωνα με το κοράνι για να αναπαραστήσουν τον παράδεισο. Μετά πήγαμε στο μαυσωλείο του Μουγκάλ ηγεμόνα Τζιχανγκίρ και ο Mian λάδωσε έναν φρουρό ο οποίος μας άφησε να ανεβούμε στον μιναρέ που είχε πανοραμική θέα. Αλλιώς για «λόγους ασφαλείας» απαγορευόταν. Σε όλη την διαδρομή μας έκανε πλάκα για τους Kalash και μας έλεγε πως δεν είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τζάμπα η ελληνική κυβέρνηση στέλνει κονδύλια για την διατήρηση του πολιτισμού τους.
Μιλώντας για απόγονους του Μεγάλου Αλεξάνδρου,άλλος ένας λόγος που ήθελα διακαώς να επισκεφτώ το Πακιστάν ήταν για να πάω στα Τάξιλα που είναι μνημίο της Ουνέσκο αλλά και ο τελευταίος σταθμός των κατακτήσεων του Μ.Α. στην Ινδία. Για καλή μας τύχη, βρισκόταν στο Πακιστάν για ανασκαφή ο πιο καλός φίλος της μητέρας μου από τα φοιτητικά της χρόνια στην Καλιφόρνια ο Mark, oοποίος έιναι πλέον διεθνώς ανγνωρισμένος αρχαιολόγος και μιλά Urdu άπταιστα και παρόλο που δεν μοιάζει καθόλου με ντόπιο καθώς ανοικτόχρωμος και με γαλανά μάτια τους αφήνει όλους άφωνους. Στο σημείο αυτό να τονίσω πως στο βόρειο Πακιστάν στα βουνά υπάρχει μία φυλή , οι Pathans οι οποίοι είναι ξανθοί και γαλανομάτηδες και τρομεροί πολεμιστές αλλά συνήθως ζουν εκτός των πόλεων. Οπότε αντίθετα με αυτά που πιστεύουμε υπάρχουν και ανοιχτόχρωμοι Πακιστανοί.
Πίσω στην ιστορία μας λοιπόν, δεύτερο απόγευμα στο σπίτι του Rafa και παύουμε να είμαστε το κέντρο της προσοχής. Εκτός από εμάς, από την Ευρώτη είχαν έρθει δύο ζευγάρια Ιταλών οι οποίοι όμως έμεναν σε ξενοδοχείο για να έχουν τον χώρο τους και όχι σε σπίτι φίλου. Δυστυχώς έχασαν τα καλύτερα jamming sessions που είχαμε την τιμή να παρακολουθούμε κάθε βράδυ στην οικία Mooroo! Αποφασίσαμε να επισκεφτούμε όλοι μαζί τα WagahBorders- τα σύνορα του Πακιστάν στο Punjabμε την Ινδία. Το τι επακολούθησε εκεί έχει χαραχθεί στη μνήμη μου.
Ουσιαστικά στην Λαχώρη, καθώς το αλκοόλ επισήμως απαγορεύεται, ο κόσμος ψάχνει να βρει άλλους τρόπους διασκέδασης. Ένας από αυτούς είναι να πάει στα σύνορα με την Ινδία να ζητωκραυγάσει για το αμιγώς μουσουλμανικό νέο έθνος (το Πακιστάν «γεννήθηκε» δηλαδή αποσπάστηκε από την Ινδία το 1947). Εκεί είναι τοποθετημένες κερκίδες από τη μεριά του Πακιστάν αλλά και από τη μεριά της Ινδίας και κάθονται θεατές/υπήκοοι από κάθε χώρα αντίστοιχα και παρακολουθούν μία πόρτα που ανοίγει που χωρίζει τις δύο χώρες και τον ηχηρό βηματισμό των δίμετρων στρατιωτών της Ινδίας που περνούν τα σύνορα και μπαίνουν στο Πακιστάν και τούμπαλιν και έναν μίνι εικονικό τσαμπουκά μεταξύ των αντίπαλων στρατιωτών και στη συνέχεια και την επιστροφή τους στη χώρα τους και το κλείσιμο των θυρών.
Την ίδια ώρα το συγκεντρωμένο πλήθος φωνάζει με όλη του τη δύναμη «Πακιστάάάάάάν» εν μέσω τυμπανοκρουσιών. Ύστερα το πλήθος φώναζε «Zindabad». Πακιστάν Ζινταμπάντ σημαίνει ζήτω το Πακιστάν. Φαντάζομαι πως και από την άλλη μεριά το ίδιο κάνουν και οι Ινδοί αλλά με όλη την οχλοβοή από τη μεριά μας δεν μπορούσα να ακούσω τίποτα. Υπάρχει και ένας γενικός εμψυχωτής- συντονιστής ο οποίος έμαθα πως μετά την πρωινή δουλειά του πηγαίνει στα σύνορα για να βοηθήσει το ηθικό των παρευρισκομένων και να συντονίσει τους φανατικούς πατριώτες. Περιτό να πω πως μετά από αυτό πολλά βράδια έπεφτα για ύπνο και μέσα στο μυαλό μου αντηχούσε ακόμα το «Πακιστάάάάάάν».
Την τρίτη μέρα, οι νεόνυμφοι μας είχαν γεύμα στο polo club της Λαχώρης και παρακολούθηση του εθνικού σπορ του Πακιστάν. Η χώρα έχει μεγάλη παράδοση στο άθλημα και έτσι το πόλο μαζί με το κρίκετ αποτελούν τα εθνικά σπορ. Το βράδυ φάγαμε δίπλα στο OldFort στο καταπληκτικό Coocoo’s το οποίο έχει μία ταράστα από όπου τρώγοντας απολαμβάνεις την φωτισμένη παλιά πόλη που είναι δίπλα σου σε ένα μυστηριακό σκηνικό βγαλμένο από τις 1000 και 1 νύχτες. Η περιοχή παλαιότερα ήταν red light districtκαι η μητέρα του ιδιοκτήτη ήταν στις υπηρεσίες του κοινού. Ο ίδιος, ένας καλλιτέχνης ονόματι Iqbal Hussain, έχει γεμίσει την είσοδο του κτιρίου με εικόνες από την καθημερινή ζωή των εταίρων με τις οποίες μεγάλωσε καθώς και με αγάλματα του Shivaαλλά και εικόνες της Παναγίας. Είναι εμφανές πως το μέρος αποπνέει καλλιτεχνικό και διόλου συντηρητικό αέρα. Το φαγητό είναι επίσης καταπληκτικό. Η κουζίνα του Πακιστάν θυμίζει έντονα Ινδική με την μόνη διαφορά ότι έχουν περισσότερο κρέας στην διατροφή τους.
Το βράδυ έκλεισε με jammingστο σπίτι μας (του Mooroo δηλαδή)με τον Mian, τον Ammarπου πρωτοστατούσε στο ρεπερτόριο και φυσικά τον ξεκούραστο Mooroo και την μούσα του αλλά και άλλους φίλους που πηγαινοέρχονταν.. Τι ευχάριστο να γυρνάς μετά από μία κουραστική μέρα και να σε περιμένουν 3 κιθάρες και χαρούμενοι άνθρωποι που τις συνόδευαν. Εννοείται πως δεν έπαιζαν παραδοσιακή μουσική της χώρας τους αλλά από Bob Dylanμέχρι ότι μπορεί να βάλει ο νους.
Για πρώτη φορά κατάλαβα ότι η παγκοσμιοποίηση έχει ενώσει τους ανθρώπους της ηλικίας μου. Ουσιαστικά όλοι έχουμε μεγαλώσει με παρόμοια ερεθίσματα μουσικά αλλά και πολιτιστικά γενικότερα. Οι συζητήσεις που κάναμε με τα παιδιά ήταν ατελείωτες και επί παντός επιστητού.
Ως μοναδικό κορίτσι είχα βέβαια και τα τυχερά μου καθώς δύο από τους φίλους του γαμπρού συναγωνίζονταν στο τραγούδι και στα σόλο στην κιθάρα και η αλήθεια είναι ότο τόσα χρόνια στην Ελλάδα τόσες καντάδες δεν έχω ακούσει μαζεμένες.
Αυτό που μου έκανε περισσότερο εντύπωση σε αυτό το ταξίδι δεν είναι τόσο ο τόπος , όσο οι άνθρωποι. Στα περισσότερα ταξίδια που έχω κάνει έχω αισθανθεί τουρίστας- δηλαδή ξεχωριστά από τους ντόπιους. Στο Πακιστάν είναι η πρώτη φορά που ένιωσα τόσο έντονα το αίσθημα φιλοξενίας και παρόλες τις πολιτισμικές διαφορές μας νομίζω πως σε θέμα ιδιοσυγκρασίας με αυτό τον λαό έχουμε πολλά κοινά. Ίσως να να πω πως σε θέμα ταμπεραμέντου έχουμε περισσότερα κοινά με αυτό τον λαό παρά με τους λαούς της βόρειας Ευρώπης.
Είχαμε φτάσει στις 30 Δεκεμβρίου και το βράδυ είχαμε το περίφημο πάρτυ στην κήπο του Rafa. Πάρτυ εντελώς χαλαρό και μόνο με τους φίλους των παιδιών σε αντίθεση με την δεξίωση του γάμου κάποιες μέρες αργότερα που ήταν μία επίσημη υπερπαραγωγή. Φυσικά ήταν χειμώνας και έκανε κρύο και έτσι το μπροστινό μέρος που κήπου καλύφθηκε με ένα μωβ βελούδινο ύφασμα και μέσα τοποθετήθηκαν σόμπες οπότε ήταν σαν να ήμασταν και κλειστό χώρο. Υπήρχε d.j. και μπάρμαν όπως σε όλα τα πάρτυ του κόσμου. Αυτό όμως που ήταν διαφορετικό ήταν οι εμφανίσεις των καλεσμένων. Για άλλη μιά φορά κατάλαβα πως το τι θεωρείται σέξι είναι ανάλογο με την κουλτούρα του κάθε λαού. Στο Πακιστάν, οι κοπέλες στις επίσημες εκδηλώσεις φορούν το παραδοσιακό σάρι. Και τώρα να εξηγήσουμε τι είναι το σάρι και πως φοριέται γιατί αν γνωρίζετε αυτά του γνώριζα εγώ πηγαίνοντας εκεί έχετε μαύρα μεσάνυχτα. Το σάρι είναι ένα ένδυμα που αποτελείτε από τρία κομμάτια. Το περίφημο blouse ή ελληνιστί τοπ! Γιατί ή λέξη μπλούζα παραπλανεί. Αυτό το τοπ λοιπόν έιναι συνήθως κοντομάνικο, εφαρμοστό και όλα τα στοιχήματα παίζονται στο μήκος του. Κάνουμε ένα φλας μπακ στην πρώτη επαφή μου με το σάρι.
Για την δεξίωση του γάμου η φίλη μου μου είπε πως όλα τα κορίτσια θα φορούσαν σάρι. Οι Ιταλίδες βεβαίως είχαν προνοήσει οπότε ήμουνα η μόνη άνευ. Η Sarah το θεώρησε χρέος της να μην με αφήσει με ένα απλό φόρεμα και έτσι κατεβήκαμε στο κέντρο προς ανεύρεση υφάσματος.
Η διαδικασία είναι η εξής: Διαλέγεις ύφασμα που να σου αρέσει- πράγμα διόλου εύκολο καθώς τα υφασματάδικα είναι σαν να μπαίνεις σε μία πολύχρωμη χώρα των θαυμάτων γεμάτη όλων των ειδών τα υφάσματα, κεντητά, απλά, χρυσοποίκλιτα και σε τιμές από λίγες ρουπίες μέχρι μέχρι πολλές πολλές ρουπίες...Υπάρχουν υφάσματα που έχουν τόσες πέτρες κεντημένες πάνω τους που κυριολεκτικά κουράζεσαι να τα φοράς από το βάρος. Και το κερασάκι στην τούρτα; Ο υπάλληλος που σου δείχνει το ύφασμα ανεβαίνει σε ένα σκαμπό αν δει ότι κάτι σε ενδιαφέρει, κάνει πιέτες το ύφασμα και στη συνέχεια το δοκιμάζει πάνω του σαν φούστα. Εντελώς σουρεάλ το θέαμα του μελαμψού υπαλλήλου να προβάρει τη φούστα σου! Αφού κατέληξα σε ένα όμοργο μωβ χρώμα με χρυσή μπορντούρα αγοράσαμε γύρω στα 6 μέτρα ύφασμα. Στην συνέχεια πήγαμε στον ράφτη της Sarahγια την πρόβα. Αυτός έπρεπε να κόψει το περίφημο blouse από το ύφασμα, δηλαδή να φτιάξει το τοπ μου. Για να φoρέσει κανείς σάρι, φοράει στην αρχή μία αδιάφανη φούστα σαν φόδρα, μετά βάζει το τοπ, ραμμένο ακριβώς πάνω στο σώμα και 10 εκατοστά πάνω από τον αφαλό και στη συνέχεια στερεώνει το υπόλοιπο ύφασμα πάνω του και το τυλίγει με χάρη!
Το αστείο της υπόθεσης ήταν πως ο ράφτης είχε γνώμη για το πόσο κοντό θα ήταν το τοπ καθώς ήταν υπέρ της ηθικής μου και εγώ και η Sarah του λέγαμε «πιο κοντό θέλουμε, πιο κοντό» αλλά αυτός ήταν ανένδοτος! Τελικά τα βρήκαμε κάπου στη μέση. Δύο μέρες αργότερα και περίπου μία μέρα πριν τη δεξίωση του γάμου (όταν λέμε πως στην Ελλάδα είμαστε τελευταία στιγμή μάλλον δεν ξέρουμε τι πραγματικά σημαίνει τελευταία στιγμή) είχα στο χέρι μου το πιο όμορφο ρούχο που έχω δει. Αισθάνθηκα λίγο σαν να έχω βγει από ινδικό παραμύθι. Το πρόβλημα ήταν πως μάλλον οι πρωταγωνιστές των παραμυθιών ήξεραν πως να φορούν τα ρούχα τους. Για μένα ήταν μία δοκιμασία. Ευτυχώς πήγαμε στο σπίτι ενός φίλου του γαμπρού,του Ammar και με έντυσε η μητέρα του. Μάλλον το διασκέδασε αρκετά δεδομένου ότι έκανα 20 λεπτά να τα καταφέρω!
Πίσω στο πάρτυ λοιπόν εγώ εμφανίστηκα με ένα απλό μαύρο φόρεμα γιατί το σάρι μου ήθελε πέντε μέρες να ετοιμαστεί και θα το είχα για την δεξίωση του γάμου. Και τι να δω; Όλες οι φίλες την νύφης ντυμένες με τα πιο περίτεχνα και χρυσοποίκιλτα υφάσματα τυλιγμένα γύρω τους. Και το πιο εντυπωσιακό;
Όσο πιο κοντό ήταν το τοπ τόσο πιο πολλή μέση φαινόταν. Κάποιες κοπέλες είχαν το τοπ τόσο κοντό που ίσα κάλυπτε το σουτιέν. Φανταστείτε αυτές τις αιθέριες υπάρξεις τυλιγμένες με τα πιο υπέροχα υφάσματα. Γιατί η κάθε Πακιστανή που σέβεται τον εαυτό της, στις επίσημες εκδηλώσεις (και όχι μόνο) θα κάνει εμφάνιση. Και μάλιστα πολύ εντυπωσιακή. Αν θεωρείτε τις Ελληνίδες προσεγμένες που να δείτε αυτά τα κορίτσια. Περιττό να αναφέρω πως άλλη με μαύρο φόρεμα δεν υπήρχε εκτός από μένα! Τουλάχιστον ήταν η πρώτη φορά που κάτι μονόχρωμο και μίνιμαλ ήταν η εξαίρεση.
Το πάρτυ ήταν πολύ ωραίο-χορέψαμε πολύ και όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε βγήκαμε έξω από το σπίτι να περιμένουμε το αυτοκίνητο και ξαφνικά είδα κάτι παράξενο. Ένα πανύψηλο πλάσμα με τακούνια να έρχεται προς το μέρος μας και να μας μιλάει αλλά να μην καταλαβαίνω τι λέει. Η φίλη μου η Sarahέσπευσε να της δώσει χρήματα για να αποφύγει το κακό. Ποιό κακό; Μου εξήγησε πως στο Πακιστάν υπάρχουν κάποιοι τραβεστί ή τρανσέξουαλ άνθρωποι που ζουν εντελώς στο περιθώριο της κοινωνίας και ο λαός πιστεύει πως έχουν μαγικές δυνάμεις. Καλούνται σε γάμους και βαφτίσεις για να δώσουν την ευλογία τους αλλά αν κάποιος πάρει την κατάρα τους μαύρο φίδι που τον έφαγε. Ονομάζονται Χίτζρα και έχουν αποκτήσει μία μυθική διάσταση παρόλο που η άκρως συντηριτική κοινωνία δεν θέλει πολλά πολλά μαζί τους. Οπότε πληρώνεις το κατιτίς σου και γλιτώνεις την κατάρα. Η ακόμα πιο σουρεάλ στιγμή της βραδιάς ήταν όταν ο Mian μας ακολούθησε στο σπίτι αποφασισμένος ότι θα κοιμηθεί εκεί και έκατσε σε έναν καναπέ έξω από το δωμάτιό μου να μου κάνει καντάδα μέχρι που τον πήρε ο ύπνος.
Στο σημείο αυτό να πω πως η φίλη μου η Σάρα αν και έχει ακολουθήσει τον δυτικό τρόπο ζωής σε πολλά πράγματα, κρύβει μέσα της και λίγη από τη σοφία τα πιστεύω της Ανατολής και έτσι πάντα εξετάζει την θέση των αστεριών και τις πλανητικές ανακατατάξεις πριν πάρει σοβαρές αποφάσεις στη ζωή της. Συμβουλεύεται αστρολόγο και τώρα που μένει στην Αγγλία τον συμβουλεύεται μέσω skype! Είναι διαφορετική η νοοτροπία όμως και για αυτούς τους ανθρώπους η αστρολογία πάει χέρι χέρι με την επιστήμη και δεν έχει την φήμη που έχει στην Ελλάδα.
Έχουμε πλέον φτάσει παραμονή Πρωτοχρονιάς και χωριζόμαστε σε αγόρια- κορίτσια. Τα αγόρια θα πάνε βόλτα σε μία φάρμα όπου θα αλλάξουμε το χρόνο και τα κορίτσια θα πάμε για τα beauté μας και θα ακολουθήσουμε αργά το απόγευμα. Η Πρωτοχρονιά στο Πακιστάν δεν ελιναι προφανώς τόσο μεγάλη γιορτή όσο στον χριστιανικό κόσμο αλλά καθώς πλέον χρησιμοποιείται στο χριστιανικό ημερολόγιο επισήμως δεν παύει να είναι μία αφορμή για γιορτή.
Όταν άκουσα ότι θα αλλάξουμε χρόνο στη φάρμα αρχικά παραξενεύτηκα αλλά τελικά μπορώ να πω πως ήταν η καλύτερη πρωτοχρονιά που έχω ζήσει!
Φτάσαμε λοιπόν σε μία τεράστια έκταση που μοιράζονταν διάφοροι συγγενείς και είχαν χτίσει σπίτια για να πάμε στο σπίτι του οικοδεσπότη μας, φίλου των παιδιών. Το σπίτι είχε προβέψει για όλα τα γούστα των καλεσμένων. Έκανε ψύχρα και έτσι εκτός από το εσωτερικό τζάκι και τη μουσική, υπήρχε και εξωτερικό τζάκι με ηχείο για όποιον ήθελε να ρομαντζάρει λίγο παραπάνω. Μετά το φαγητό, εγώ έκατσα αγκαλιά με το εξωτερικό τζάκι (καθώς δεν είμαι φαν των εσωτερικών χώρων και ήταν η καλύτερή μου). Οι φιλοσοφικές και ιστορικές συζητήσεις ξεκίνησαν με τον Αμμάρ καθώς και η ιστορία για την γιαγιά του που ήταν μία πολύ ευκατάστατη γυναίκα από το Κασμίρ η οποία αναγκάστηκε να περπατάει στα δάση για μήνες μετά την κατάληψη της πόλης της για να σωθεί. Μου είπε πως το Κασμίρ είναι στρατηγικής σημασίας περιοχή καθώς όποιος ελέγχει το Κασμίρ ελέγχει το νερό και έτσι ο πόλεμος για την κατοχή της περιοχής μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν ξεκίνησε από τότε που μόλις χωρίστηκαν οι δύο χώρες τουτέστην το 1947.
Μετά από τις αφηγήσεις αποφασίσαμε να κάνουμε μία βόλτα στο κτήμα με μπουφάν , γάντια αλλά και τζιν τόνικ που κρατούσαμε με τα γάντια και να περιμένουμε την αλλαγή της χρονιάς. Το κτήμα έιχε ένα ωραίο ποταμάκι με μία γέφυρα που περνούσαμε μπρος-πίσω και το βραδινό σκοτάδι με τις λάμπες που αχνοφώτιζαν και την κεντρική φωτιά κοντά στο σπίτι να μας δείχνει τον δρόμο, ήταν πολύ ατμοσφαιρικό. Μόλις το ρολόι σήμανε 12 όλοι μαζευτήκαμε όλοι έξω γύρω από τη φωτιά και αναφωνήσαμε «Καλή Χρονιά» ανταλλάσοντας ευχές και φιλιά. Το πρόγραμμα περιελάμβανε και διανυκτέρευση αλλά εγώ δεν κοιμήθηκα πάρα πολύ αφού έμεινα να συζητάω μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες στο σαλόνι και να θαυμάζω την αυγή με το μαλακό της φως και τα εξωτικά πουλιά που πετούσαν έξω από την τζαμαρία. Ήταν η απόλυτη εμπειρία των αισθήσεων.
Περιττό να αναφέρω πως την επόμενη μέρα που είχαμε ξενάγηση στην Παλιά Πόλη ήμουν ελαφρώς κομμάτια. Ο Άρης, εγώ και οι Ιταλοί ήμασταν υπό την αιγίδα ενός οικογενειακού φίλου και ξεναγού ο οποίος μας άνοιξε το σπίτι του που σώζονται φανταστικά κειμήλια και μας γκρίνιαξε για την αδιαφορία του κράτους και την έμφαση στην ιδιωτική πρωτοβουλία! Κάτι μου θύμισε!
Μετά επισκεφτήκαμε το καταπληκτικό τζαμί Wasir Khanτο οποίο είναι καλυμμένο μέσα και έξω και πολύχρωμα ψηφιδωτά σε γεωμετρικά μοτίβα και ανεβαίνοντας στον μιναρέ έχεις πανοραμική θέα της Παλιάς Πόλης, της αγοράς και των χαλασμάτων. Ακουλούθησε γεύμα με τάκα-τάκα τα οποία εκ των υστέρων έμαθα πως είναι αμελέτητα ψιλοκομμένα εξού και η ηχητική παρήχηση! Καλύτερα που δεν το ήξερα γιατί δεν θα είχα δικιμάσει.
Το βράδυ ήμουν καλεσμένη χωρίς τον Άρη στο πρώτο μου Πακιστανικό ραντεβού με τον Αμμάρ για δείπνο και δέχτηκα την πρόσκληση. Ήρθε και με παρέλαβε από το σπίτι, και βγήκαμε στους δρόμους της Λαχώρης. Κάποια στιγμή αποφάσισε πως ήθελε τσιγάρα και έκανε μία στάση στο «αντίστοιχο» περίπτερο όπου λειτουργεί ως εξής. Δίνεις χρήματα σε ένα αγόρι που περιμένει στο δρόμο και αυτό πηγαίνει και σου αγοράζει τα τσιγάρα από το μαγαζάκι και στα παραδίδει στο αυτοκίνητο που περιμένεις και του αφήνεις ένα φιλοδώρημα. Πρωτότυπο σύστημα.
Στη συνέχεια πήγαμε σε ένα εστιατόριο όπου ήταν γεμάτο και παρόλο το κρύο καθήσαμε στον κήπο και μαζί με το φαγητό μας ήρθε και μία μίνι φωτίτσα δηλαδή ένας τσίγκινος κουβάς με ξύλα αναμμένα που περιέργως έκανε δουλειά! Κατά τα άλλα ήταν ένα καθόλα φυσιολογικό δείπνο όπου ανταλλάξαμε ιδέες και ιστορίες. Κάπου εκεί άκουσα και το «Bill Laden» που είπε ο Ammar στον σερβιτόρο για
να διαπιστώσω αργότερα πως το μόνο που ζήτησε ήταν ο λογαριασμός και οποιαδήποτε ομοιότητα με την Αλ Κάιντα ήταν δημιούργημα του μυαλού μου! Η συνέχεια της βραδιάς ήταν στο σπίτι του οικοδεσπότη μου του Moorooγια άλλον έναν μουσικό καταιγισμό.
Το βράδυ έπεσα εξαντλημένη για ύπνο γιατί την επόμενη μέρα ήταν η δεξίωση του γάμου και έπρεπε να μην κοιμηθώ στο τραπέζι. Το πρωί μου είχαν κλείσει κομμωτήριο στο οποίο δεν ξύπνησα να πάω και έτσι ήμουν η μόνη καλεσμένη με ελεύθερο στυλ μαλλιού στο γάμο. Ο Αμμάρ θεώρησε χρέος του να παρουσιάσει τους νέους του φίλους στους γονείς του και έτσι μετά το πρωινό κατευθυνθήκαμε με τον Άρη στο σπίτι του όπου μας περίμεναν περιχαρείς. Η οικογένεια του ήταν πιο απλή, έμεναν στα προάστεια, ο πατέρας του ήταν συνταξιούχος πιλότος του στρατού και η μητέρα του μία πανέμορφη γυναίκα που διηύθυνε ένα δημοτικό σχολείο. Μετά το τσάι και τις συστάσεις μας έβγαλε να μας δείξει την προίκα του γιου της που αποτελούνταν από κάποια καταπληκτικά χειροποίητα μεταξωτά μαντήλια, ενώ εγώ και ο Άρης κοιταζόμασταν και προσπαθούσαμε να διατηρήσουμε την σοβαρότητά μας.Ύστερα με βοήθησε να ντυθώ και μου έδειξε πως τυλίγουν το σάρι με χάρη και πριν φύγουμε μας είπε ινσαλάχ να σας ξαναδώ.
Βρεθήκαμε σε μία δεξίωση γάμου πραγματική υπερπαραγωγή η οποία έιχε στηθεί κυρίως για τους συγγενείς και τον ευρύτερο κύκλο τους. Η Σάρα φορούσε ένα ολοκέντητο φόρεμα με πετραδάκια κάθε λογής και κεντημένα πασούμια αλλά και ο Ράφα δεν πήγαινε πίσω με ένα καταπληκτικό Σαλβάρ Καμίζ από λευκό μετάξι και ασορτί πασούμι. Όλες οι καλεσμένοι ήταν πολύ προσεγμένοι και μία κοπέλα φορούσε κοσμήματα που κάτι μου θύμιζαν. Μου είπε πως ήταν από το Λαλαούνη! Α ρε παγκοσμιοποίση.
Εγώ με το νεοαποκτηθέν σάρι μου πρόσεχα κυρίως να μην το πατήσω και προσπαθούσα να έχω όση χάρη μου επέτρεπε ένα εντελώς κανούργιο για μένα ένδυμα . Κάποια στιγμή τα παιδιά μάζεψαν από το πάτωμα μία μωβ φούστα και μαντέψτε ποιανού ήταν! Δικιά μου! Μου είχε φύγει κάτω από τις στρώσεις ρούχων-ευτυχώς χωρίς να αποκαλυφθεί κάτι περίεργο και επειδή ήταν αδύνατο να την ξαναφορέσω για την υπόλοιπη μέρα έκανε χρέη φουλαριού και όσοι κατάλαβαν τι έγινε γέλασαν πολύ. Ελπίζω όχι όλοι οι καλεσμένοι. Η δεξίωση ήταν αρκετά τυπική και βαρετή- ένα σόου για τους συγγενείς με τους φίλους μου σε ρόλο πρωταγωνιστών ανατολίτικου παραμυθιού. Το απόγευμα ξαναμαζευτήκαμε στο σπίτι του γαμπρού όπου ήμασταν εμείς και μεις για λίγο ακόμα φαγητό και κιθάρες και τραγούδια μεταξύ συνομηλίκων. Και λίγο playstationγια το κλείσιμο της βραδιάς!. Ήταν πολύ όμορφα και οικογενειακά. Ήταν και η τελευταία μας βραδιά στη Λαχώρη.
Το επόμενο πρωί μας περίμενε έξω από το σπίτι του Mooroo ένα αυτοκίνητο που θα μας πήγαινε στο Ισλαμαμπάντ και το οποίο είχε στείλει ο Μαρκ, ο φίλος της μητέρας μου. Αφού χαιρετήσαμε όλο το προσωπικό και τους γονείς του οικοδεσπότη (ο ίδιος δεν είχε ξυπνήσει)ξεκινήσαμε το ταξίδι. Λεπτομέρεια στην οποία είχα ξεχαστεί να αναφερθώ ήταν η μητέρα του Mooroo η οποία ξεπεταγόταν μονίμως από τα σκοτεινά δωμάτια του σπιτιού με ένα τσιγάρο στο στόμα και ήταν πολύ αστεία και λίγο τρομαχτική!
Να πω εδώ επίσης πως το Πακιστάν,εξαιτίας του γεγονότος πως είναι πυκνοκατοικημένο, καθημερινά «πέφτει» το ρεύμα και διακόπτεται η ηλεκτροδότηση για κάποια λεπτά εως και μία ώρα. Οι πιο τυχεροί έχουν γεννήτρια στο σπίτι τους, οι λιγότερο αν είναι βράδυ την βγάζουν με φωτιά και ρομάντζο. Εμένα πάντως που έμεινα για λίγο καιρό μου φάνηκε διασκεδαστικό και ειδικά τα βράδια στο όριο του περιπετειώδους. Αρκεί να μην ήσουν εκείνη την ώρα στο ντους...
Η διαδρομή μέχρι το Ισλάμαμπαντ κράτησε με μία στάση γύρω στις πέντε ώρες. Ο οδηγός ήταν πολύ συμπαθητικός αλλά επειδή δεν μίλαγε αγγλικά δεν συζητήσαμε πολύ μαζί του και απλά τον κεράσαμε ένα είδος κεμπάπ στα μέσα της διαδρομής.
Φτάσαμε το απόγευμα για να αντικρίσουμε μία τελείως διαφορετική εικόνα από αυτή της Λαχώρης. Το σχέδιο πόλεως του Ισλάμαμπαντ έχει γίνει από τον Έλληνα αρχιτέκτονα Δοξιάδη τη δεκαετία του ’60. Και όντως η πόλη φαίνεται πολύ τακτική καθώς είναι χτισμένη σε τετράγωνα. Το αστείο είναι πως οι δρόμοι δεν έχουν όνομα αλλά αριθμούς. Δηλαδή για παράδειγμα 7η οδός, σπίτι νούμερο 5. Τακτοποιηθήκαμε για πρώτη φορά σε ξενοδοχείο- αν και θύμιζε περισσότερο οικογενειακή πανσιόν και βγήκαμε με τον Μαρκ να πάμε σε κάποια μαγαζιά με χαλιά και πασμίνες . Είχαμε την αντιμετώπιση που έχουν οι ντόπιοι γιατί όπως είπαμε ο Μαρκ μιλούσε άπταιστα ούρντου παρόλο το γαλανό μάτι. Εντυπωσιαστήκαμε με το μαγαζί ενός Αφγανού ο οποίος είχε πολύ ωραία κοσμήματα και ασημικά και μία πέτρα λάπις λάζουλι στο μέγεθος της παλάμης μου και σε φανταστικό μπλε χρώμα. Δεν είχα ξαναδεί τόσο μεγάλο λάπις. Αργά το απόγευμα πήγαμε για φαγητό σε ένα Αφγανικό εστιατόριο και ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα πάρα πολύ! Οι γεύσεις ήταν καταπληκτικές και πολύ διαφορετικές από ότι είχαμε δοκιμάσει ως τότε. Πέσαμε για ύπνο εξαντλημένοι γιατί την επόμενη μέρα είχε φτάσει η ώρα που όλοι περιμέναμε- να πάμε στα Τάξιλα!
Νωρίς το πρωί ξυπνήσαμε και ξεκινήσαμε για τα Τάξιλα. Στην παρέα μας προστέθηκε και μία Αμερικανίδα συγγραφέας η οποία έγραφε ένα μυθιστόρημα για έναν αρχαιολόγο που έσκαβε στο Πακιστάν και είχε πάρει από πίσω τον Μαρκ και τον βομβάρδιζε με ερωτήσεις. Σύμφωνα με την πινακίδα που είδαμε στον αρχαιολογικό χώρο, η λέξη Τάξιλα είναι ελληνική συντομογραφία των σανσκριτικών λέξεων Taksha (φίδι) και sila (λόφοι) που υπονοεί πως η περιοχή ήταν υπό την αρχηγία της φυλής Τάκσα. Λίγο αργότερα επισκεφθήκαμε το αρχαιολογικό μουσείο, στο οποίο αν και είχε πέσει το ρεύμα θαυμάσαμε με όλη μας την άνεση τα νομίσματα ελληνιστικής εποχής των βακτριανών βασιλείων και τα ελληνικά γράμματα πάνω τους.
Ύστερα προχωρήσαμε στην πρώτη καλυμένη με χορτάρι στούπα Νταρμαρατζίκα,την πιο παλιά και μεγάλη βουδιστική στούπα στα Τάξιλα, χτισμένη από τον μέγα βασιλιά Ασόκα, στο πλάι της οποίας ξεχώριζε κανείς φιγούρες που απεικόνιζαν τον Άτλαντα να σηκώνουν το βάρος της κατασκευής. Μετά πήγαμε στην αρχαία πόλη Σιρκάπ η οποία ήταν πράγματι πολύ εντυπωσιακή.
Για την ιστορία, Γκαντάρα είναι το όνομα του πολιτισμού αυτής της περιοχής η οποία έφτασε εως το Αφγανιστάν και από τον 1ο αιώνα π.Χ. εώς το 2ο μ.Χ. είχαν τον βουδισμό ως θρησκεία και την ινδο-ελληνική τέχνη ως ταυτότητα. Ο Μ. Αλέξανδρος πήρε την περιοχή από τον Δαρείο τον 3ο αίώνα π.Χ. και αργότερα ακολούθησαν τα ελληνιστικά βασίλεια υπό τον Μένανδρο ο οποίος αφού κατέλαβε την περιοχή έχτισε τη νέα πολή με το όνομα Σιρκάπ σύμφωνα με το πλάνο δόμησης του Ιππόδαμου δηλαδή σε σχήμα σχάρας.
Στο χτίσιμο των κτιρίων χρησιμοποιήθηκε Ιωνικός και Κορινθιακός ρυθμός. Κρίμα που έχουν απομείνει πολύ λίγα πράγματα να δει κανείς πλέον καθώς από τα περισσότερα κτίσματα φαίνονται μόνο τα θεμέλια. Πάντως χωροταξικά η αρχαία πόλη ήταν πολύ εντυπωσιακή και στον πάλαι ποτέ κεντρικό δρόμο έχει πλέον γαλάζια παγκάκια όπου κάθεται κανείς και ρεμβάζει κοιτώντας τα χαλάσματα και σκεπτόμενος πως αρκετά χρόνια αυτή ήταν μία απολύτως λειτουργική πόλη και μάλιστα στην ακμή της.
Από τουρίστες έχει μόνο κάποιους ντόπιους και παιδάκια που έρχονται ντροπαλά για να σε κοιτάξουν και να να βγάλεις μαζί τους φωτογραφία. Το κορυφαίο βέβαια σκηνικό της ημέρας είναι ότι η πρόσβαση σε ένα μέρος του αρχαιολογικού χώρου γίνεται μέσα από τη μάντρα του ντόπιου «παράγοντα» (στρατιωτικού απ΄ότι έμαθα αργότερα) ο οποίος αποφάσισε πως ήθελε να χτίσει εκεί κοντά το σπίτι του και γιατί όχι, να βάλει και μάντρα. Ευτυχώς πετύχαμε μέρα που είχε αφήσει την πόρτα ανοιχτή...
Το άλλο είναι ότι προσπάθησαν να μας πουλήσουν «αληθινά» νομίσματα που είχαν βρεθεί σε ανασκαφές κάτι τύποι και δεν κατάλαβα ποτέ αν είναι πλαστά ή όχι (μάλλον ήταν). Η φύλαξη του αρχαιολογικού χώρου πάντως είναι υποτυπώδης οπότε ποτέ δεν ξέρεις.
Μετά από μια μέρα γεμάτη συγκίνηση, καθήσαμε για φαγητό και για να ακούσουμε τον Μαρκ να εξιστορεί όλα τα κατορθώματα του Μ. Αλέξανδρου στην περιοχή με κάθε λεπτομέρεια. Ύστερα, πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς το Ισλάμαμπαντ και παρατηρήσαμε πως στην εθνική οδό τα φορτηγά δεν είναι απλά φορτηγά αλλά κινούμενα έργα τέχνης! Από παλιά υπάρχει παράδοση που πηγαίνει από πατέρα σε γιο, στο να ζωγραφίζουν στο χέρι με απίστευτα περίτεχνες λεπτομέρειες τα φορτηγά τους. Ήταν πράγματι πολύ εντυπωσιακό και απίστευτο πως το ένα φορτηγό ήταν πιο όμορφο από το άλλο! Ίσως το γεγονός ότι δεν μπορούν να απεικονίζουν κορίτσια με καυτά μαγιώ όπως οι Έλληνες συνάδελφοί τους να δίνει πολύ περισσότερο χώρο στη δημιουργία.
Κάπου εδώ το ταξίδι μας έφτασε σε ένα τέλος και ήρθε η ώρα να γυρίσουμε να μαζέψουμε τα πράγματα και να πάμε στο αεροδρόμιο. Για καλή μας τύχη ο Αμμάρ είχε κατέβει στο Ισλάμαμπαντ για να βρει σπίτι αφού θα ξεκινούσε εκεί δουλειά και προσφέρθηκε να μας πάει στο αεροδρόμιο. Αφού χαιρετήσαμε τον αγαπημένο μας αρχαιολόγο, ήρθε και μας πήρε και πηγαίνοντάς μας στο αεροδρόμιο κάναμε και μία στάση να θαυμάσουμε το ομολογουμένως εντυπωσιακό τζαμί Φαισάλ, το μεγαλύτερο τζαμί στο Πακιστάν, σε σχήμα πελώριας τέντας βεδουίνου και σε λευκό χρώμα. Είναι τόσο μεγάλο που φαίνεται από τους λόφους Μαργκάλα που βρίσκονται λίγο έξω από το κέντρο και στους δυτικούς πρόποδες των Ιμαλαίων.
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο αντικρίσαμε τους ίδιους ντόπιους να μας κοιτούν σαν αξιοθέατο αφού ήμασταν χωρίς τα σαλβάρ καμίζ μας και έτοιμοι για επιστροφή στην Ελλάδα. Χαιρετίσαμε τον Αμμάρ και αφού δείξαμε τα διαβατήρια μας και ετοιμαζόμασταν να περάσουμε την πόρτα των επιβατών τον άκουσα να λέει χαρούμενα : «Thisisnotagoodbye, itisahello. »Και η πόρτα έκλεισε από πίσω μας.
Υ.Γ. Την ώρα που έγραφα αυτό το κείμενο πληροφορήθηκα πως ο φίλος των παιδιών που είχε απαχθεί από τους Ταλιμπάν για 5 χρόνια μόλις επέστρεψε σώος και αβλαβής.
Υ.Γ. 2 Η Σάρα και ο Ράφα περιμένουν το πρώτο τους παιδί, ένα αγοράκι στο οποίο η Σάρα μου είπε πως θέλει να δώσει ένα αρχαίο ελληνικό όνομα. Η ίδια αποφάσισε να αλλάξει το όνομά της σε Σοφία λόγω αγάπης της για την Ελλάδα και γιατί το Σάρα δεν την εξέφραζε πια όπως μου είπε!
Attachments
Last edited:
