Ισπανία Βόρεια Ισπανία: Ένα ταξίδι "εκτός των τειχών"

[vasso]

Το άτομο με το ταλέντο ποιο να είναι άραγε?

Το γκέτσο δεν χρειάζεται διαφήμιση...είναι απο μόνο του πολύ ..πολύ όμορφο.Βοηθήσατε και εσείς όμως στο να το γνωρίσουμε !!!

Άν θυμάμαι καλά αυτοί που ήταν μέσα στους συρμούς οπλοφορούσαν.Παρόλα αυτά όμως (αστυνομικοί ή υπάλληλοι) υπήρχε παρουσία ανθρώπων οι οποίοι θα βοηθούσαν σε οτιδήποτε και αν συνέβαινε, σε αντίθεση με την Μαδρίτη και πολύ περισσότερο με τη Βαρκελώνη!!!

 

[vasso]

Ξημερώνει Κυριακή και λόγω της μεγάλης ημέρας που θα ακολουθούσε, δυο μέλη της οικογένειας κατευθύνονται στην παλιά πόλη και στο δοκιμασμένο ψωμαδιό για την προμήθεια φαγώσιμων. Από τώρα και μέχρι να φτάσουμε στα σπήλαια έχει πολλή Ελλάδα! Οι ρυθμοί για την αναχώρηση είναι στυλ βάπτισης, που γίνεται στις 12 στην άλλη άκρη της Αθήνας και εμείς με τα χίλια ζόρια φεύγουμε 11.45 για να φτάσουμε 12.20, την ώρα που μοιράζουν τις μπουμπουνιέρες. Και καλά, στη βάπτιση προλαβαίνουμε τα γλυκά και τις χαιρετούρες, στα σπήλαια όμως;

Χρόνος υπάρχει μόνο για «πανοραμική ξενάγηση» (όπως λένε και τα πρακτορεία) στο Παλάσιο ντε λα Μουσικα ι Κονγκρέσος Εουσκαλντούνα και το Μουσείο Γκουγκενχάιμ Μπιλμπάο. Δυο μοντέρνα κτίρια, το ένα σαν πλοίο και το άλλο με μια πρόσοψη από 60 τόνους τιτάνιο πάχους 3 χιλιοστών.

http://www.travelstories.gr/members...%ED%F7%DC%E9%EC-%EC%F0%E9%EB%EC%F0%DC%EF.html

Το Μπιλμπάο τελειώνει εδώ και με το χάρτη στα χέρια της συνοδηγού πάμε για τα σπήλαια. Κατά τις 11.30 οι δυο της θετικής κατεύθυνσης αποφαίνονται ότι δύσκολα προλαβαίνουμε και με τηλεφώνημα στα σπήλαια παίρνουν δεκάλεπτη παράταση. Βγαίνοντας από το κεντρικό δρόμο πετυχαίνουμε ένα απίστευτο κομβόι αυτοκινήτων. Σαν να είχε τελειώσει η εκκλησία και είχαν βγει όλοι για βόλτα. Επικεφαλής, ένας παππούς με τραγιάσκα, η γυναίκα του και το συνομήλικό τους αυτοκίνητο. Από πίσω, καμιά 20αριά αυτοκίνητα που δεν κάνουν προσπέραση με τίποτα. Ο Έλληνας οδηγός αρχίζει τις προσπεράσεις αλλά δεν βλέπει προκοπή. Τα αυτοκίνητα πολλά όπως και οι κατοικημένες περιοχές. Μετά από κανα 20λεπτο ο παππούς στρίβει για να αφήσει τη γυναίκα στους συμπεθέρους και αυτός να πάει για καμιά πρέφα στο καφενείο και οι θετικοί της οικογένειας να έχουν βγάλει απόφαση: δεν προλαβαίνουμε. Οι κυρίες όμως των πίσω καθισμάτων και της θεωρητικής κατεύθυνσης, να επιμένουν ότι θα προλάβουμε, παρά τις επιστημονικές αναλύσεις των μπροστινών. Έχουμε προαίσθημα, είναι η δική τους «επιστημονική» απάντηση και ανοίγουν τα bocadillos για να φάνε.


Επιτέλους, φτάνουμε στα σπήλαια. Ο χώρος στάθμευσης γεμάτος και όλοι σταθμευμένοι μέσα στα όρια των άσπρων γραμμών. Η ώρα 12.20, σταθμεύουμε στην άκρη του δρόμου προσέχοντας μόνο να μπορεί να περάσει άλλο αυτοκίνητο και ο αρχηγός της αποστολής με την κόρη της θετικής κατεύθυνσης τροχάδην για την είσοδο που απείχε καμμιά 200ρια μέτρα. Δίνουμε ονόματα και με δικαιολογία ότι κάναμε τόσο δρόμο από την Ελλάδα μόνο και μόνο για να δούμε τα σπήλαια πετυχαίνουμε να μας περιμένει το γκρουπ άλλα 5 λεπτά και η ξενάγηση να αρχίσει στις 12.35.
Φτάνουμε όλοι μαζί πλέον στην είσοδο του σπηλαίου και ενσωματωνόμαστε στο γκρουπ. Καμιά διαμαρτυρία από τους υπόλοιπους για την αργοπορία και η ξενάγηση αρχίζει στα… ισπανικά. Τα σπήλαια αυτά κατοικούνταν συνεχώς από το 28.000 π.χ. μέχρι τουλάχιστον το 10.000 π.χ και πιθανώς και πιο πρόσφατα ,μέχρι την εποχή που οι άνθρωποι αποφάσισαν να φύγουν και να εγκατασταθούν στην ύπαιθρο. Μέσα στα σπήλαια υπήρχαν ζωγραφιές από άλογα, βουβάλια και ελάφια που όμως δεν ήταν πολύ καλά διατηρημένα. Ωστόσο ήταν εντυπωσιακό πως μετά από τόσα χρόνια μπορούμε να δούμε την τέχνη αυτών των ανθρώπων καθώς και τη φαντασία τους, αφού σε πολλές βραχογραφίες τα σχήματα του βράχου χρησιμοποιούνταν για τις απεικονίσεις κάποιων μερών του σώματος του ζώου (μια προεξοχή μεγάλη του βράχου χρησιμοποιούταν για την απεικόνιση της κοιλιάς ενός μεγάλου βούβαλου αφού οριοθετούταν με μαύρο χρώμα). Σε μερικές βραχογραφίες κάναμε μεγάλη προσπάθεια για να ξεχωρίσουμε τα ζώα, σε αντίθεση με όσα είχαμε δει στην τηλεόραση από τα σπήλαια της Αλταμίρα. Αυτό όμως που ήταν εντυπωσιακό ήταν τα αποτυπώματα από παλάμες πάνω στους βράχους. Παρά πολλές παλάμες, που είχαν αποτυπωθεί 28000 χρόνια πριν, όταν οι άνθρωποι ακούμπαγαν τις παλάμες στο βράχο και «φύσαγαν» από πάνω οξείδιο σιδήρου για να σχηματιστεί το περίγραμμα και να μείνει ζωντανό μέχρι τις μέρες μας. Ήταν απίστευτο το συναίσθημα όταν συνειδητοποιούσες τι έφτιαξαν κάποιοι άνθρωποι και χιλιάδες χρόνια αργότερα υπάρχουν και μπορούμε να τα θαυμάσουμε.

Υπήρχε επίσκεψη και σε δεύτερη σπηλιά που ήταν βοηθητική και πιθανώς τόπος λατρείας και από την οποία περνούσε υπόγειος ποταμός τα παλιά χρόνια. Κάποια στιγμή όμως με την πάροδο του χρόνου, με το άνοιγμα μιας οπής σε κάποιο σημείο της σπηλιάς ο ποταμός άλλαξε διαδρομή. Στην οπή αυτή βρίσκονται σήμερα κάποια νομίσματα που πιστεύουν ότι είναι ρωμαϊκής εποχής(προφανώς την ανακάλυψαν και άλλοι πριν από τους σύγχρονούς μας). Επίσης, σε αυτή τη σπηλιά σε ένα μικρό χώρο υπήρχαν βραχογραφίες ζωγραφισμένες με κάρβουνο (πιστεύουν από ανθρώπους που έζησαν γύρω στο 10.000 π.Χ.) και σε κάποιο άλλο σημείο κάποια σημάδια (ίσως ήταν σημάδια για να μην χάνουν το δρόμο τους) που ακολουθούνταν από κάποια άλλα που από το σχήματα τους οι αρχαιολόγοι πιστεύουν (είναι εικασίες, δεν είναι σίγουροι) ότι συμβολίζουν τη σελήνη και τους σεληνιακούς μήνες που ίσως χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι τότε. Πάλι καθυστερήσαμε να πάμε, γιατί κοιτάγαμε την ιστορία των ανασκαφών στο προθάλαμο της πρώτης σπηλιάς. Πάλι μας συγχώρησαν οι Ισπανοί αφού η δικαιολογία για ένα πονεμένο γόνατο έγινε πιστευτή.

Η είσοδος για κάθε σπηλιά είναι 6 ευρώ το άτομο. Η ξενάγηση μόνο στα ισπανικά είναι πρόβλημα για όποιον δεν ξέρει τη γλώσσα. Εμείς ήμασταν τυχεροί γιατί ο ένας ξεναγός μιλούσε λίγα αγγλικά αλλά και ένας Ισπανός από το γκρουπ. Η επίσκεψη στην πρώτη σπηλιά αξίζει ενώ στη δεύτερη το αντίτιμο είναι υψηλό για αυτά που βλέπεις και για αυτά που δεν… καταλαβαίνεις. Τελειώνοντας, αυτό που μας έκανε εντύπωση είναι τα μέτρα ασφαλείας που έπαιρναν για να προστατεύουν τις σπηλιές από φθορές. Περιορισμένος αριθμός επισκεπτών, φακοί και διπλοκλειδωμένες οι είσοδοι – έξοδοι όση ώρα ήμασταν στις σπηλιές.

Έξω από τις σπηλιές το τοπίο μαγευτικό. Απολαμβάνουμε την επιστροφή μας, που διαρκεί περίπου μισή ώρα, μέχρι το αυτοκίνητο και αφού μπαίνουμε μέσα πηγαίνουμε να απολαύσουμε όσα bocadillos άφησαν οι θεωρητικές, σε κάτι αγροικίες, δίπλα σε κήπους και σε μια φοράδα με το πουλάρι της.

Μετά τι; Μα Picos de Europa φυσικά!!! Απευθείας; Όχι βέβαια! Στάση στη Σαντιγιάνα ντελ Μαρ, που σύμφωνα με τον οδηγό είναι μια από τις ωραιότερες κωμοπόλεις της Ισπανίας.

 

[Twinkie]

Τί ωραίο ταξίδι!!! Πάντα με γοήτευε η Βόρεια Ισπανία από αυτά που έχω διαβάσει, ακούσει ή δει γραφόμενα στο forum....Πάντα τέτοια οικογενειακά και χαρούμενα!

 

[pattyyy]

Τι ωραία ιστορία! Περιγράφεις πολύ όμορφα ένα γοητευτικό μέρος!

 

[vasso]

Βορεια Ισπανια!(Συνεχεια)

Μετά τι; Μα Picos de Europaφυσικά!!! Απευθείας; Όχι βέβαια! Στάση στη Σαντιγιάνα ντελ Μαρ, που σύμφωνα με τον οδηγό είναι μια από τις ωραιότερες κωμοπόλεις της Ισπανίας. Επειδή ο σκληρός δίσκος του μυαλού μας αρχίζει να φορτώνει ωραίες εικόνες που σιγά – σιγά γίνονται αναμνήσεις, χρειαζόμαστε στο εξής λέξεις και εικόνες κλειδιά που θα μας οδηγούν εύκολα στο να ανασύρουμε από τα βάθη του μυαλού μας τα μέρη που είδαμε και τις εμπειρίες που ζήσαμε. Δυο δρόμοι, ένα μπαλκόνι με λουλούδια και λιθόστρωτο (ναι! λιθόστρωτο και όχι πλακόστρωτο) σε όλο το χωριό είναι οι εικόνες – κλειδιά από τη Σαντιγιάνα ντελ Μαρ. Ωραία και πολύ παλιά πέτρινα σπίτια με ξύλινα μπαλκόνια σε συνοδεύουν σε όλη τη διαδρομή για την εκκλησία που βρίσκεται ο τάφος της Αγίας Χουλιάνας (τοπικής αγίας) και την Plaza Mayor. Πολύς κόσμος, οι περισσότεροι Ισπανοί. Ο εσωτερικός τουρισμός μας έχει κάνει μεγάλη εντύπωση τόσο στην Ισπανία όσο και στην Ιταλία (Τοσκάνη), περισσότερο γιατί ενώ είναι καλοκαίρι πολλοί προτιμούν την ενδοχώρα για διακοπές.

Μετά τη γεύση που πήραμε από άλλη μια μεσαιωνική πόλη παίρνουμε το δρόμο, παραλιακά στην αρχή, για τα Picos. Δεξιά μας ο Βισκαϊκός, αριστερά μας πράσινες πλαγιές και ξαφνικά από μακριά βλέπουμε ένα πολύ μεγάλο εκκλησιαστικό συγκρότημα στη μέση του πουθενά με το πιο εντυπωσιακό κτίσμα την Iglesia parroquial de San Pedro ad Vincula, με έντονο μπορντό χρώμα.. Σκαρφαλωμένο σε πλαγιές πάνω από τη θάλασσα και με πολύ ωραία θέα το Cobreces μας εξέπληξε. Απαραίτητη η στάση για φωτογραφίες και η συνέχεια περιλαμβάνει Κομίγιας.

Τι εστί Κομίγιας; Παραθαλάσσιο χωριό, πανέμορφη παραλία και μοντέρνα κτίρια μεταξύ των οποίων το Ελ Καπρίτσιο του Gaudi με πύργο σαν μιναρέ και το τεράστιο Παλάθιο Σομπρεγιάνο. Το γεγονός ότι πρέπει να πληρώνεις για να δεις το καθετί εκτός του είναι εξουθενωτικό για την τσέπη μας είναι και εκνευριστικό. Είσοδος και για το Ελ Καπρίτσιο που τώρα είναι εστιατόριο πάει πολύ. Το είδαμε απέξω και φύγαμε. Για να μην αδικήσουμε το Κομίγιας, ήταν ένα παραθεριστικό θέρετρο που άξιζε. Στο εξής θα συναντούσαμε και άλλα όμορφα θέρετρα στην Costa Verde, αλλά στο τέλος τις εντυπώσεις κέρδισαν τα Rias Baixas στη Γαλικία, που θα περιγράψουμε αργότερα.

Μετά από λίγο αφήνουμε τον παραλιακό δρόμο και ακολουθούμε τις πινακίδες για Picos de Europaκαι Potes. Από τα πρώτα κιόλας χιλιόμετρα αλλαγή τοπίου. Μέχρι τώρα στα δεξιά μας είχαμε τον Ατλαντικό και τώρα φαράγγι και ποτάμι. Ο φιδίσιος δρόμος μας οδηγεί στο Potes ενώ η βλάστηση αρχίζει να οργιάζει.

Λίγο πριν το Potes στρίβουμε αριστερά για Frama. Ακολουθώντας τη σήμανση φτάνουμε στην αγροικία που είχαμε κλείσει δυο δωμάτια, την Casa de Frama (Booking.com: Hotel-Posada La Casa De Frama, Frama, Spain - 60 Guest reviews. Book your hotel now! ).Ο εξυπηρετικός υπάλληλος (ο οποίος δεν καταλαβαίνει λέξη αγγλικά) μας οδηγεί στα δωμάτια μας και μας λέει ότι ο ιδιοκτήτης λείπει στο Σανταντέρ και θα γυρίσει σε μια δυο μέρες. Μας λέει και άλλες χρήσιμες πληροφορίες και εμείς αισθανόμαστε σαν να έχουμε κερδίσει τον πρώτο αριθμό του λαχείου που είχαμε αποφασίσει να κάνουμε 3 - 4 μήνες ισπανικά πριν έρθουμε εδώ. Για να πούμε την αλήθεια βέβαια η επιλογή για χώρα ισπανόφωνη ήταν απόρροια της απόφασής μας να μάθουμε ισπανικά, αλλά το πόσο χρήσιμες θα μας φαίνονταν αυτές οι λίγες γνώσεις δεν το φανταζόμασταν πριν ξεκινήσουμε.

Η αγροικία είναι πολύ περιποιημένη, με πολύ όμορφο κήπο που είχε ένα παλιό κάρο σαν ντεκόρ. Έξω από το χωριό και μακριά από την κίνηση των δρόμων, το βράδυ ακουγόταν μόνο το κελάρισμα του νερού από το κοντινό ποτάμι. Τα δωμάτια παραδοσιακά, με ξύλινο ταβάνι και σιδερένια κρεβάτια. Ανοίγαμε τα παράθυρα και αντικρίζαμε το καταπράσινο βουνό. Τίποτε το φανταχτερό, αλλά μας άρεσε γιατί ήταν κοντά στις προσδοκίες μας για φύση, βουνό, ποτάμια, αγροικίες και χωριά της ισπανικής υπαίθρου. Η Frama όμορφη, με πλακόστρωτους δρόμους, περιποιημένα αγροτόσπιτα και μια παλιά εκκλησία. Μικρό χωριό, το περπατήσαμε σε λιγότερο από μια ώρα, αλλά πιστεύω ότι είναι ένα χαρακτηριστικό χωριό της περιοχής.

Το Potes είναι πολύ τουριστικό. Έχει αρκετούς χώρους στάθμευσης οι οποίοι όμως γεμίζουν και, ειδικά το μεσημέρι, δημιουργείται κυκλοφοριακή συμφόρηση στην είσοδο του χωριού. Η ουρά των αυτοκινήτων φτάνει μέχρι και μετά τη διασταύρωση για Frama, δηλαδή πάνω από 1,5 χλμ. Η κωμόπολη αυτή είναι όμορφη, με το ποτάμι να τη διασχίζει και έναν αμυντικό πύργο του 15ου αιώνα τον Τόρε ντελ Ινφανταδο. Γραφικές γέφυρες και μια παλιά πόλη που αξίζει να την περπατήσεις. Σε μερικά σημεία η κοίτη του ποταμού μέσα από την πόλη θύμιζε πομακοχώρια με μια ουσιώδη διαφορά. Όσοι δουν τη φωτογραφία και έχουν πάει στα ορεινά της Ξάνθης θα καταλάβουν.

 

[getxowoman]

Super, super, super!

 

[pattyyy]

Πανέμορφα τα μέρη που επισκεφτήκατε! Οι πολύ ωραίες φωτογραφίες αποτυπώνουν τα όσα μας περιγράφεις με πολύ ζωντανό τρόπο!

 

[pemi]

Τι ωραιες φωτος, μαλλον εχετε καποιον με ταλεντο στην οικογενεια!!!

Σε ευχαριστώ πολύ Ευαγγελία για τα καλά σου λόγια!!!(αν και καθυστερημένα!)
Ελπίζω οπως σου είπα και απο κοντά κάποια στιγμή να ασχοληθώ λίγο πιο σοβαρά με τη φωτογραφία!

 

[vasso]

Στο πολύ τουριστικό Potes κάναμε βόλτες μόνο τα δυο βράδια που βγήκαμε και για φαγητό. Δεν βρήκαμε κάτι το ιδιαίτερο στα εστιατόρια που καθίσαμε. Τα δυο εστιατόρια ήταν το ElBodegon (C/SanRoque) και το CasaSusa (μέσα στον πεζόδρομο του Potes)που είχε ομελέτες. Εκεί φάγαμε ένα ωραίο πιάτο με πατάτες από κάτω και από πάνω τηγανητά αυγά «μάτια» και λουκάνικα. Η πρωτοτυπία ήταν ότι τα έφεραν ολόκληρα σε ένα σαγανάκι και μετά, αφού τα κόψουμε με το μαχαίρι σε μικρά κομμάτια έπρεπε να τα ανακατέψουμε. Τη διαδικασία δεν την ξέραμε και ανάλαβε ο ιδιοκτήτης να μας τη δείξει. Γαστρονομικά το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό, αν σκεφτούμε τα απλά υλικά της «ανάμειξης».
Οι εναλλακτικές που είχαμε για τη μια και μοναδική ολόκληρη μέρα που θα μέναμε στα Picos ήταν ή να πάμε πεζοπορία σε μια από τις πολλές προτεινόμενες και διαφορετικού βαθμού δυσκολίας διαδρομές στο βουνό ή να επισκεφτούμε την τουριστική ατραξιόν της περιοχής το Φουέντε Ντε. Να τα συνδυάσουμε και τα δυο ήταν πολύ δύσκολο και, παρόλο που είμαστε της ταλαιπωρίας, δεν το τολμήσαμε.
Πρωινό ξύπνημα, φωτογραφίες στην περιοχή και αναχώρηση για Φουέντε Ντε. Μισή ώρα κάναμε για να περάσουμε μέσα από το Potes λόγω της κίνησης, αλλά όταν είσαι διακοπές δεν σε πολυνοιάζουν τα μποτιλιαρίσματα και απλά τα σχολιάζεις. Βγαίνοντας από την πόλη ακολουθήσαμε ένα δρόμο μέσα από τα βουνά που σε μερικά σημεία ήταν τόσο στενός που με δυσκολία χωρούσαν δυο αυτοκίνητα. Ευτυχώς η ώρα ήταν τέτοια, που ελάχιστοι ερχόντουσαν αντίθετα με κατεύθυνση το Potes.


Αλλά, τι εστί Φουέντα Ντε; Είναι μια περιοχή πού έχει τελεφερίκ. Όχι όποιο κι όποιο τελεφερίκ, αλλά ένα από τα τελεφερίκ με τη μεγαλύτερη κλίση. Σε ανεβάζει σε ύψος περίπου 2 χιλιομέτρων και μετά, έχεις τη δυνατότητα να κάνεις και πεζοπορία ανάμεσα στις κορυφές των βουνών. Φτάνουμε, σταθμεύουμε και πάμε για τα εισιτήρια. Κόσμος πολύς, ουρά μεγάλη και ανάλογη αναμονή. Τι να κάνουμε; Θα περιμένουμε στην ουρά. Παίρνουμε τα εισιτήρια και υπολογίζουμε από το ηλεκτρονικό πινακάκι, σαν αυτό της αναμονής στις τράπεζες, ότι για να μπούμε στο τελεφερίκ θα πρέπει να περιμένουμε πάνω από ώρα. Το περιβάλλον ωραίο, μέσα στα δένδρα και αποφασίζουμε να πάμε να δούμε το περίφημο τελεφερίκ. Αυτό που είδαμε ήταν τόσο εντυπωσιακό που επισκίασε αργότερα την ίδια την ανάβαση και την κατάβαση με αυτό. Ένα μικρό βαγόνι, κρεμασμένο σε συρματόσχοινα να χάνετε μέσα στα σύννεφα και να μη βλέπουμε που καταλήγει.




Ένα άλλο να εμφανίζεται ξαφνικά στα μάτια μας εκεί ψηλά από το πουθενά Δεν χορταίναμε να το βλέπουμε και ενώ στην αρχή της ημέρας τα σύννεφα δεν μας πολυάρεσαν που τα βλέπαμε, τώρα αισθανόμασταν πολύ τυχεροί που υπήρχαν. Η ώρα πέρασε πολύ γρήγορα ανάμεσα σε καθισιό και ψύχρα στα παγκάκια κάτω από τα δένδρα και βόλτα με ζέστη στους ανοιχτούς χώρους κάτω από τον ήλιο. Ναι, τον ήλιο! Παράξενο θέαμα, με το μέρος που βρισκόμασταν να έχει ήλιο και απέναντί μας στις κορυφές να έχει συννεφιά. Ήρθε η σειρά μας να μπούμε στο τελεφερίκ και να χαθούμε στα σύννεφα. Όπως ανεβαίναμε βλέπαμε τους ανθρώπους, τα αυτοκίνητα και τα δένδρα να μικραίνουν μέχρι που χάθηκαν από τα μάτια μας και βλέπαμε μόνο σύννεφα. Ξαφνικά, τα σύννεφα χάνονται και σαν να βρισκόμαστε σε αεροπλάνο, το τελεφερίκ ταξιδεύει πάνω από αυτά.

Το τελεφερίκ «δένει» και κατεβαίνουμε για να απολαύσουμε το θέαμα. Δεν χορταίνουμε να βλέπουμε τα σύννεφα να περνάνε κάτω από τα πόδια μας και να βγάζουμε φωτογραφίες στον εξώστη και στις γυμνές κορυφές. Για τους υψοφοβικούς έχει και ένα ωραίο μπαλκονάκι πάνω από το γκρεμό που το προτείνουμε ανεπιφύλακτα.



Πάνω από τα σύννεφα απλώνονται οι κορυφές των PicosdeEuropa. Πολλοί Ισπανοί έρχονται με εξοπλισμό για πεζοπορία. Παρέες, οικογένειες μέχρι και σχολεία θα περπατήσουν και μάλλον θα περάσουν το βράδυ τους εκεί πάνω. Ο δρομέας της παρέας, παρόλο που το πρωί είχε κάνει την προπόνησή του στους δρόμους έξω από τη Frama δεν αντιστάθηκε στον πειρασμό να ανέβει στην, κοντινότερη στο τελεφερίκ, κορυφή και να απολαύσει το θέαμα και άλλων κορυφών που εκτείνονταν δυτικά και βόρεια. Ο ήλιος όμως αρχίζει να μας καίει και αποφασίζουμε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Η εκδρομή άξιζε. Το θέαμα των καλυμμένων από τα σύννεφα κορυφών όπως τις βλέπαμε από χαμηλά και της γης όπως τη φανταζόμασταν κάτω από τα σύννεφα όταν ήμασταν ψηλά θα μας μείνει για πολύ χαραγμένο στη μνήμη.



Όταν, στην κάθοδο, ξαναβγήκαμε από τα σύννεφα και αντικρίσαμε πάλι τη γη αισθανθήκαμε όμορφα που ξέραμε ότι η εκδρομή συνεχίζεται και θα γεμίζαμε με ακόμη περισσότερες παραστάσεις.

 

[vasso]

Οι δυο μέρες στα βουνά πέρασαν πολύ γρήγορα. Τις Κορυφές της Ευρώπης όμως δεν τις είχαμε χορτάσει ακόμη. Αυτά τα βουνά που ήταν το πρώτο τοπίο της Ευρώπης που αντίκριζαν οι ναυτικοί όταν γύρναγαν από τα μακρινά τους ταξίδια είχαν ακόμη να μας χαρίσουν ωραίες εικόνες.
Ο δρόμος προς δυσμάς έπρεπε να συνεχιστεί και οι επιλογές μας ήταν δυο. Η πρώτη ήταν να στραφούμε βόρεια, να βγούμε στον παραλιακό αυτοκινητόδρομο και μετά να πάμε δυτικά προς Νουβια και Γαλικία. Ο δεύτερος ήταν πιο δύσκολος αλλά μας φαινόταν πιο ενδιαφέρων και θα μας γέμιζε παραστάσεις. Από την αρχή που βγάλαμε το πρόγραμμα ήταν η πρώτη μας επιλογή, με την αίρεση της επίσκεψής μας στα σπήλαια της Ριβαδεσέγια. Επειδή όμως είχαμε ήδη δει βραχογραφίες και τα σπήλαια ήταν μάλλον κλειστά, είχαμε χρόνο να «κυκλώσουμε» τα Picos από τα νότια. Έτσι, ξεκινήσαμε, αφού πρώτα πήραμε πρωινό στο ξενοδοχείο με τις τοπικές λιχουδιές, για την τελευταία μας επαφή με το βουνό. Ο δρόμος στενός και φιδίσιος.

Σε όλη τη διαδρομή μας συνόδευε ένα (ή μήπως περισσότερα) ποτάμι που άλλες φορές το βλέπαμε και άλλες μόνο το ακούγαμε. Ο οδηγός δεν μπορούσε να θαυμάσει καλά το τοπίο λόγω της δυσκολίας του δρόμου και έτσι αποφασίσαμε αφενός μεν να πηγαίνουμε σιγά αφετέρου δε να σταματάμε συχνά σε mirador για να θαυμάζουμε τη θέα. Δεξιά τα βουνά, αριστερά το ποτάμι και κάποιες χαράδρες. Η ανηφόρα συνεχίζεται και φτάνουμε επιτέλους σε ένα από τα ψηλότερα σημεία της διαδρομής και σε ένα πολύ μεγάλο παραλίμνιο χωριό, το Ριάνιο. Μια μεγάλη λίμνη, μια πολύ όμορφη κωμόπολη μάλλον παρά χωριό και πολύ ωραίοι «κήποι» με όλα τα καλοκαιρινά φαγώσιμα καλούδια.

Αυτοί οι περιποιημένοι κήποι (έτσι λέμε στα χωριά τα σημεία που καλλιεργούνται όλα τα ζαρζαβατικά που τα περισσότερα είναι για κατανάλωση στο σπίτι), μας έκαναν μεγάλη εντύπωση γιατί ήταν άριστα δεμένοι με τη λίμνη και το χωριό. Βόλτα με το αυτοκίνητο, φωτογραφίες και σιγά - σιγά κατηφορίζουμε.

Καλή η ανηφόρα αλλά ακόμη καλύτερη η κατηφόρα. Τώρα αρχίζουμε να βλέπουμε αραιά και που χωριά. Το ποτάμι περνάει μέσα από τα χωριά και το μόνο που μας απασχολεί είναι να βρούμε ένα μέρος να βγάλουμε τα παπούτσια και να παίξουμε με τα νερά. Μετά από ώρα βρίσκουμε το κατάλληλο μέρος και φτάνει η «ώρα του παιδιού» που κράτησε αρκετά και μας ξεκούρασε άλλο τόσο.

Μετά το παιχνίδι αρχίζει να γουργουρίζει λίγο το στομάχι. Αποφασίζουμε όμως να μη κάτσουμε για φαγητό γιατί ο στόχος ήταν το πρώτο μας μπάνιο στον Ατλαντικό.
Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειώσουμε μια μεγάλη ιδιαιτερότητα που υπάρχει στις ώρες λειτουργίας των εστιατορίων. Στην περιοχή των Picos, που είναι αρκετά τουριστική, δεν βρίσκεις να φας τίποτα από τις 17.30 έως τις 20.30. Η κουζίνα κλείνει και δεν δέχονται να σου σερβίρουν απολύτως τίποτα.
Η συνέχεια της διαδρομής, μέχρι να αφήσουμε τον εθνικό δρυμό, μας επιφυλάσσει μια ακόμη έκπληξη. Το ποτάμι γίνεται πλατύ, τα νερά παύουν να είναι τόσο ορμητικά και ξαφνικά αρχίζουν να εμφανίζονται δεκάδες κανό. Κόσμος στις όχθες του ποταμιού, παρέες ολόκληρες να ετοιμάζονται με τα κανό τους και μια μεγάλη πινακίδα να γράφει για σπόρ και αθλοπαιδιές. ToGangasdeOnis ήταν το πιο ζωντανό, το πιο τουριστικό μέρος όλου του εθνικού δρυμού.

Μετά το GangasdeOnis αποχαιρετάμε τα βουνά και παίρνουμε το δρόμο για τη Λουάρκα και το μέρος που θα διανυκτερεύαμε. Το TresCabos( ***HOTEL RURAL 3 CABOS*** ) Παίρνουμε τον αυτοκινητόδρομο που οδηγεί στη Γαλικία αλλά οι δυσκολίες συνεχίζονται γιατί ο δρόμος σε αρκετά σημεία φτιάχνεται. Με πολύ δυσκολία (οι ταμπέλες βρίσκονται μόνο στην αριστερή πλευρά του δρόμου), βρίσκουμε τον μικρό δρόμο που οδηγεί στο ξενοδοχείο. Δρόμος πολύ στενός ανάμεσα στους λόφους πάνω από τον αυτοκινητόδρομο, μέσα από οργανωμένες φάρμες για βοοειδή.


Φτάνοντας στο ξενοδοχείο αντικρίζουμε ακριβώς αυτό που περιμέναμε. Ένα οίκημα πάνω στο λόφο με απεριόριστη θέα. Μπροστά, σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων, απλώνεται ο Ατλαντικός και δίπλα οι αγελάδες, καφέ και ασπρόμαυρα σημάδια πάνω σε καταπράσινο χαλί.


Η έλλειψη χρόνου μας οδηγεί στην βιαστική τακτοποίησή μας στα δωμάτια και αφού ετοιμαζόμαστε στα γρήγορα κατευθείαν για τη θάλασσα που απέχει κανα τέταρτο με το αυτοκίνητο. Όντως, σε 15 λεπτά βρισκόμαστε στην παραλία. Η τοποθεσία όμορφη, άμμος και πεύκα πλαισιώνουν έναν όμορφο κόλπο που ήταν γεμάτος κόσμο. Η θάλασσα σκούρα, μακριά από τις δικές μας θύμησες και παραστάσεις. Πρώτο μπάνιο στον Ατλαντικό!!!

Καλό αλλά κρύο. Πολύ κρύο. Ιδανικό για σύσφιξη. Κολυμπάμε όσο μπορούμε περισσότερο μάλλον για να ζεσταθούμε παρά γιατί μας έλειψε το κολύμπι. Ωραίο το μπάνιο, αλλά ακόμη καλύτερη η θέα της θάλασσας από την παραλία, με τον ήλιο να μας ζεσταίνει όσο μπορεί πριν δύσει πίσω από τον πευκόφυτο λόφο.
Επιστροφή στο ξενοδοχείο και η σκέψη να επισκεφτούμε τη Λουάρκα για φαγητό εξαφανίζεται μόλις αντικρίζουμε πάλι τη θέα από το ξενοδοχείο. Ο ήλιος δύει, τα χρώματα είναι υπέροχα, η υγρασία από τη θάλασσα αρχίζει να σκαρφαλώνει σιγά – σιγά στους λόφους και το φως των τριών φάρων να οριοθετεί τα τρία ακρωτήρια και να δικαιολογεί πλήρως το όνομα του ξενοδοχείου.


Ο ιδιοκτήτης φιλόξενος, σε κάνει να αισθάνεσαι σαν να είσαι σπίτι σου. Φέρνει τον κατάλογο με τα φαγητά και συνεννοούμαστε την ώρα που θα κατέβουμε για φαγητό έτσι ώστε να τα έχει όλα έτοιμα.
Όταν λέμε ξενοδοχείο εννοούμε ένα παλιό στάβλο με ένα οίκημα που ένας άνθρωπος με μεράκι, ένας άνθρωπος που εγκατέλειψε τις μεγαλουπόλεις και την καριέρα, μετέτρεψε βήμα – βήμα σε έναν φανταστικό χώρο. Όλα αυτά τα βήματα τα έχει στην ιστοσελίδα του στο διαδίκτυο σε ένα ωραίο βιντεάκι. Στο ισόγειο έχει το καθιστικό, την κουζίνα και την τραπεζαρία. Λιτή διακόσμηση, σύνδεση με ιντερνετ (που μας βοήθησε να κατεβάσουμε επιτέλους χάρτη της Ισπανίας στο GPS), και μια τεράστια συλλογή DVD με ταινίες.


Από την τεράστια αυτή συλλογή οι ένοικοι μπορούσαν να διαλέξουν το έργο που τους άρεσε και να το δουν στο δωμάτιό τους. Στους δυο ορόφους τα δωμάτια (έξι τον αριθμό) το καθένα σε άλλο στυλ είχαν ξύλινα πατώματα με εμφανή τα ξύλινα δοκάρια της οροφής και απίστευτη θέα είτε προς τον Ατλαντικό είτε ανατολικά προς τους λόφους με τις αγελάδες. Ξάπλωνες στο κρεβάτι και ήταν σαν να είχες ένα «ζωντανό» πίνακα απέναντί σου και εσύ να είσαι η τρισδιάστατη συνέχειά του.

Το φαγητό ήταν νόστιμο με τοπικά προϊόντα και το περιβάλλον τόσο όμορφο που η Λουάρκα, αν και τόσο κοντά, φάνταζε τόσο μακριά που δεν σκεφτήκαμε καν να πάμε για νυχτερινό περίπατο. Μας έφτανε που βλέπαμε τα φώτα από ψηλά και ακούγαμε την ησυχία της εξοχής. Εκείνο το βράδυ, με τα μπουφάν στους ώμους καθίσαμε έως αργά στις ξαπλώστρες που υπήρχαν στον καταπράσινο κήπο, πίνοντας τα τοπικά ποτά που μας προσέφερε ο ιδιοκτήτης.
Την άλλη μέρα το πρωί πήραμε το πρωινό μας πάλι στον κήπο με το γκαζόν και τη θέα, μαζί με τους άλλους ενοίκους που ήταν όλοι Ισπανοί που είχαν έρθει για μπάνια και χαλάρωμα. Πριν φύγουμε, δώσαμε μια υπόσχεση στον εαυτό μας: να ξαναέρθουμε και να μείνουμε μερικές μέρες, για να γευτούμε αυτή την ομορφιά. Ίσως βέβαια περάσουν αρκετά χρόνια γιατί με την τρέλα που μας δέρνει στα ταξίδια, μας βλέπω να ξαναρχόμαστε όταν δεν θα μπορούμε πλέον να κάνουμε ατέλειωτα χιλιόμετρα, δηλαδή γεροντάκια με μαγκούρες και μασέλες.

Επειδή όμως ακόμη οι δυο μας αισθανόμαστε και οι άλλοι δυο είμαστε νέοι, δεν μπορούμε να χάσουμε άλλο χρόνο. Το πρόγραμμα σήμερα βαρύ: Πρώτα μια βόλτα στη Λουάρκα και μετά Galicia!!!, δηλαδή οδικώς RiasAltas, ACorunya και κατάληξη στο φημισμένο και χιλιοτραγουδισμένο στο φόρουμ SantiagodeCompostella.

 

[Twinkie]

Τόσα που έχω διαβάσει για το Santiago de Compostella, περιμένω πως και πως!!

 

[vasso]

Στο επόμενο posting θα ειναι και το Santiago de Compostella.H αγωνία σου δε θα κρατήσει για πολύ....