Ζιμπάμπουε Νότια Αφρική Βουτιά στο…αφρικάνικο όνειρο (Ζιμπάμπουε & Ν.Αφρική)

[KIKI]

Το ‘‘τέλος’’ και επίλογος (ημέρα 17η)


Τα τυχερά είναι υποχρεωτικά και σε όλα τα καταστήματα (εστιατόρια, καφέ, μπαρ), τα σημειώνει ο πελάτης στην απόδειξη. Οι πιστωτικές είναι δεκτές σχεδόν παντού.

Οι άνθρωποι είναι επίσης ευγενικοί, φιλικοί, πρόθυμοι να βοηθήσουν, αλλά έρχονται μετά τη

Το ταξίδι αυτό, ήταν για μένα ένα ταξίδι ζωής. Δε πιστεύω πως θα μπορέσω –και ευτυχώς δηλαδή- να ξεχάσω όσες εικόνες είδα. Εικόνες από φυσικά τοπία, από καταρράκτες, από την πισίνα του διαβόλου, από το αφρικάνικο ηλιοβασίλεμα πίσω από τα ξεραμένα δέντρα, το ουράνιο τόξο στο σπρέι από τους καταρράκτες, τον ποταμό από το ελικόπτερο. Εικόνες από άγρια ζώα στο φυσικό τους περιβάλλον, κροκόδειλους στις όχθες των ποταμών και των λιμνών, πουλιά ξεχωριστά, αντιλόπες τόσων πολλών ειδών, τεράστιους ελέφαντες με τα μικρά τους, καμηλοπαρδάλεις στη βοσκή, ακόμη και λιοντάρια μετά το κυνήγι και όλα αυτά ακόμη και από το δωμάτιό μου, απολαμβάνοντας έναν σκέτο καφέ.

Αλλά αυτό που θα θυμάμαι ακόμη περισσότερο, είναι οι εικόνες των ανθρώπων. Των ανθρώπων αυτών που μπορεί να έχουν τόσες δυσκολίες, αλλά εκτιμούν παράλληλα τη ζωή. Ξέρουν να χαμογελούν, αν και περπατούν ξυπόλητοι και είναι χωρίς αυτοκίνητο, χωρίς μηχανή, ούτε καν ποδήλατο – είναι πολυτέλεια κι αυτό. Ξέρουν να μιλήσουν φιλικά στον τουρίστα, αν και δεν έχουν πάει ποτέ σε σχολείο, ούτε έχουν εκπαιδευτεί σε κάποια τουριστική σχολή. Ξέρουν να χαμογελούν ακόμη και όταν γυρίσεις την πλάτη. Ξέρουν να πάρουν ένα τηλέφωνο να ευχηθούν καλό ταξίδι πριν φύγεις, αν και μπορεί να σε είδαν μόνο μία φορά. Ξέρουν να χαιρετούν αν και μπορεί να μην τους δώσεις σημασία, να μην τους κοιτάξεις καν.

Το μόνο που μπορώ να κάνω από εδώ, είναι να προτρέψω τον κόσμο να κάνει το ταξίδι αυτό, να το τολμήσει, δεν υπάρχει λόγος για δισταγμό. Να βρεθεί σε έναν τόπο διαφορετικό, με ανθρώπους αγνούς.

Γυρνάω τώρα το κεφάλι μου δεξιά και βλέπω τις ζέβρες, βλέπω το νερό που πέφτει, βλέπω τους Βοτανικούς κήπους, ένα λουλούδι, έναν αγριόχοιρο, πάλι ζέβρες… Όχι, δεν τρελάθηκα εντελώς. Όλα είναι στην ψηφιακή μου κορνίζα, δεξιά από την άψυχη οθόνη του υπολογιστή του γραφείου μου...

Στην πραγματικότητα όμως, ψάχνω, ψάχνω, ανακατεύω τις σκέψεις μου, τις ανασυντάσσω, μα τέλος για την ιστορία αυτή δε βρίσκω. Ίσως αυτό το ταξίδι στην πραγματικότητα να μην τέλειωσε για μένα. Η ημερομηνία επιστροφής έχει περάσει εδώ και καιρό. Μέσα μου όμως δεν έχει κατακαθίσει ως αναμνήσεις που κανονικά θα έπρεπε να έχουν ηρεμήσει, σηματοδοτώντας έτσι το τέλος αυτού.



‘‘ΤΕΛΟΣ’’

Απο τα πιό ωραία φινάλε που έχω διαβασει σε ιστορια !
Τωρα που εζησα αυτό το ταξιδι πόσο σε καταλαβαίνω !
Χαιρομαι που διάλεξα την Ζιμπαμπουε ορμωμενη απο την ιστορία σου και την περιφημη φωτογραφία στη ¨πισίνα".
Ευχαριστω Αντωνη .