Βουλγαρία Βουλγαρία; άπαπα!!

[NOSTIMON HMAP]

Έτσι έλεγαν οι φίλοι στη πρόταση για μια βδομάδα το καλοκαίρι του 2007 στη γειτονική Βουλγαρία και στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας.
Φαίνεται είχαν νωπές τις μνήμες από την επίσκεψη στη Σόφια το 1983.
Ούτε το 2ήμερο στο Σαντάνσκι και Μελένικο (κι ας ομολογούσαν ότι πέρασαν όμορφα) τους έκανε να αλλάξουν γνώμη.
Έτσι λοιπόν ένα Σάββατο πρωί φορτώνουμε με την σύζυγο το 20ετίας αυτοκίνητο (στη Βουλγαρία κλέβουν αυτοκίνητα!!!!! Ας μας το κλέψουν) και ξεκινάμε για τα σύνορα του Προμαχώνα. Σε μιάμιση ωρίτσα μετά από ένα τυπικό έλεγχο (από το γκισέ κοιτούν τα χαρτιά. Ταυτότητες και πράσινη κάρτα που τότε χρειαζότανε ) πατάμε σε ξένο έδαφος.
Εφόδια:1200 ευρω, 200 λεβα από ανταλλακτήριο στη Θεσσαλονίκη, έναν λεπτομερή χάρτη μία λίστα με αξιολογημένα ξενοδοχεία από το booking (δεν κλείσαμε) και μια κατάσταση 10 λέξεων στη Βουλγαρική (καλημέρα, καλησπέρα, ευχαριστώ, ψωμί , νερο κλπ).
Στα 5 km από τα σύνορα στρίβουμε δεξιά σε τοπικό δρόμο με προορισμό το Άνω Νευροκόπι (Gotse Delchev) δια μέσου του Πιρίν. Η επιλογή της διαδρομής αυτής έγινε γιατί από την E79 Θεσσαλονίκη – Σόφια θα επιστρέφαμε και δεν θέλαμε να πατάμε 2 φορές στα ίδια μέρη ( εκτός αυτού στη Βουλγαρία η αστυνομία σε σταματά στο διεθνή χωρίς λόγο και σου παζαρεύει την κλήση για τα ωραία σου ευρω!!!!!!!!!).
Στη διαδρομή μέχρι τους πρόποδες του Πιρίν χωριουδάκια χωρίς χρώμα, εκτάσεις μισοκαλιεργημένες, δρόμος βατός χωρίς κίνηση. Ανεβαίνοντας στο βουνό το τοπίο αλλάζει. Στη κορφή αφού περάσαμε δάση με οξιές και δρύς φτάσαμε σε δάση με έλατα και ανάμεσά τους διάφορα τουριστικά καταλύματα. Στο κατέβασμα τα πράγματα αντίστροφα μέχρι το Gotse Delchev . Μία πόλη χωρίς ενδιαφέρον εκτός ίσως για τους Δραμινούς που πάνε από τα σύνορα από το Κάτω Νευροκόπι για ψώνια!! ή καφέ (τόσο εύκολα). Πορεία για μερικά km στον κάμπο με τους μπαξέδες και τα μποστάνια και τον δρόμο τον ταλαιπωρημένο και ξανά άνοδος αυτή τη φορά στη Ροδόπη. Φτάνουμε στο Dospat στην όχθη της ομώνυμης λίμνης και από εκεί και πέρα άρχισε το χάζεμα. Το τοπίο τρομερό, το δάσος πανέμορφο και καθαρό, νερά κελαριστά (σε κάθε στροφή μια κτιστή βρύση με πάγκους), λίμνες, λιμνούλες και κόσμος πολύς. Ενώ μέχρι εκείνο το σημείο η κίνηση ήταν αραιή γέμισε ο δρόμος αυτοκίνητα φορτωμένα αντίσκηνα, βάρκες, ποδήλατα, καλάμια, παιδιά κλπ. Αργότερα καταλάβαμε ότι λόγω Σαββατοκύριακου ανέβαιναν εκεί στη κορφή του βουνού και κατασκήνωναν στη δροσιά δίπλα στις λίμνες, ψάρευαν, κολυμπούσαν, έκαναν βαρκάδα και απολάμβαναν μία φύση που εμένα μου έκανε για Καναδά (από ταινίες).
Αφού μπουχτήσαμε από πράσινο πέσαμε χαμηλά και εξαιτίας του καύσωνα στα ξερά της Φιπιππούπολης (Plovdiv) (στην Ελλάδα είχαν αρχίσει οι πυρκαγιές).Από εκεί περνά το ποτάμι Maritsa ο δικός μας Εύρος.
Βρήκαμε ένα ξενοδοχείο εκτός λίστας στο ξεκίνημα της παλιάς πόλης (7hills) με 70 ευρω (χαλάλι τα λεφτά του) (και επειδή στη Βουλγαρία κλέβουν αυτοκίνητα!!!!! και parking. δωρεάν) και άνοδο στη παλιά πόλη.
Η παλιά πόλη είναι ακόμη παλιά και ίσως τη γλιτώσει (όχι σαν τη Θεσσαλονίκη) γιατί η συντήρηση και αποκατάσταση τώρα αρχίζει. Αναψυκτήρια εστιατόρια αρχαίο θέατρο εκκλησίες και μερικά αναστηλωμένα χαρακτηριστικά όμορφα σπίτια και η πρώτη επαφή με το Βουλγάρικο φαγητό. Ο κατάλογος στα Αγγλικά τα φαγητά Ελληνικά. Σαλάτα χωριάτικη (τσόπσκα ή κάπως έτσι), κεφτέ, κεμπάπ, μπουρέκ και πολλά άλλα ελληνικά, αλλά η μπύρα διέφερε.(zagorka ή kamenitcsa) και έγραφε (αν κι εδώ που τα λέμε και τα φαγητά ήταν νοστημότατα και οικονομικά}. Βόλτα στα στενά, παρακολούθηση ενός γάμου στη παλιά εκκλησία μερικά ψώνια από τα τουριστικά μαγαζάκια (ροδοτέτοια), καφέ στις κερκίδες του αρχαίου θεάτρου (και ο καφές λέει) (και κάνει και 1 ευρω) και καταφύγιο στη δροσιά του αναψυκτηρίου και της μπύρας.. Βέβαια περιοριστήκαμε μόνο στη παλιά πόλη γιατί η Φιλιππούπολη είναι μεγαλούτσικη πόλη σύγχρονη και ο χρόνος δεν επαρκούσε (εκτός αυτού στη Βουλγαρία κλέβουν!!!!).Ύπνος νωρίς στο κλιματιζόμενο άνετο δωμάτιο βαρβάτο πρωινό (ουφ) και αφού πληρώσαμε σε ευρω (ισοτιμία καλύτερη από το ανταλλακτήριο στη Θεσ/νίκη) βενζίνα με τιμή Ελλάδας και ξεκινάμε για παράλια.

 

• 1
• 2
• 3

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 3

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[go2dbeach]

Πολυ ωραιο ξεκινημα και περιμενω τη συνεχεια αφου θα πατε στην παραλια

 

[Lthanos]

Περιμένω τη συνέχεια.

 

[ΕΡΣΗ]

Εξαιρετικα διασκεδαστικη περιγραφη. Περιμενω με ανυπομονησια τη συνεχεια!

 

[spor_os]

Εξαιρετική περιγραφή.

thread photo by Ithanos

 

[dk]

Νομιζω οτι αρχισες πολυ καλα!!!

 

[NOSTIMON HMAP]

Βγαίνουμε στον διεθνή για τα 170 km προς Burgas.Ο δρόμος αλλού στενός αλλού φαρδύς με πολύ κίνηση και από τις 2 κατευθύνσεις. Αυτοκίνητα όλων των ειδών από LADA, ZAZ και MOSKVITSH μέχρι πανάκριβα BMW, MERCEDES και PORSCHE (αν έρχονταν Ελλάδα θα τα έκλεβαν) να κινούνται με κανονικούς ρυθμούς και να ειδοποιούν με αναβόσβημα των προβολέων για τα μπλόκα που ήταν τακτικά και διαδοχικά. Πάντως σε μία περίπτωση που στην Ελλάδα θα την τρώγαμε τη κλήση μας, μας κάναν νόημα να σταματήσουμε αλλά μόλις είδαν πινακίδες μας διώξαν (ποιος κάθεται να εξηγεί στον μ… τον Έλληνα τι έκανε).

Οι πόλεις στη διαδρομή χωρίς κανένα ενδιαφέρον Stara Zagora, Sliven , και τα χωριά μία από τα ίδια. Ο κάμπος λόγω θέρους είχε εκείνο το μπεζοκιτρινοσταχτύ χρώμα και ο καύσωνας έκανε αισθητή τη παρουσία του. Δεξιά και αριστερά του δρόμου υπήρχαν αρκετά μαγαζάκια με πάγκους με φρούτα, ψησταριές, παγωτά κλπ.(δεν σταματήσαμε σε όλα). Κοντά στο μεσημέρι φτάνουμε στο σημερινό προορισμό περιοχή Burgas. Από τα περίχωρα της πόλης χωρίς να μπούμε μέσα (λιμάνι, φυσικά αέρια, πετρέλαια, βαπόρια κλπ) στρίβουμε βόρεια για το Nessebur και το resort Sunny Beach όπου πιστεύαμε θα βρίσκαμε ξενοδοχείο και θα κάναμε επιτέλους μπάνιο στη Μαύρη Θάλασσα.
Έλα όμως που τα πράγματα δεν είναι όπως τα ξέρουμε στην Ελλάδα. Βρίσκεις ένα ενοικιαζόμενο δωματιάκι ή άντε σε ένα ξενοδοχείο και βούρ στη παραλία για μπάνιο.

Εκεί πρέπει να είσαι Δυτικοευρωπαίος να σε πάνε με το πρακτορείο να σε μαντρώσουν στο 10όροφο με την περίφραξη τη πισίνα και το bar και άμα δε τα πας καλά με τον προσανατολισμό για να βρεις την έξοδο, μπορεί να μη δεις και τη θάλασσα, που με τα δικά μου standards Μαύρη-α χάλια.
Τεράστια αμμουδιά, τα 10όροφα από πίσω, πολύς κόσμος, ομπρέλες, καρέκλες φασαρία και όπου τελικά δεν βουτήξαμε (δεν μας έκανε κλίκ, άσε που ήταν και ρηχά, και δεν έβλεπες και κάτω!!!!).
Με πολλά βάσανα καταλύσαμε σε ένα ξενοδοχείο, τα περισσότερα ήταν γεμάτα και μάλλον ένα τμήμα σε πολλά συγκροτήματα ήταν διαμορφωμένο σε διαμερίσματα και ήταν πουλημένο σαν παραθεριστικές κατοικίες σε ιδιώτες, ορισμένα δε δεν είχαν καν reception (μάλλον ήταν στο διπλανό ή παραδιπλανό κτήριο). Βολευτήκαμε κάναμε μπάνιο στη πισίνα!!! και μετά 3-4 km μέχρι το Nessebur. Πρώην νησάκι, πρώην αρχαίος οικισμός, πρώην Μεσήμβρια, σήμερα ενώνεται με δρόμο, κατοικείται κανονικά με παραδοσιακά χαρακτηριστικά σπιτάκια, βυζαντινούς ναούς, τείχη, λιμανάκι, ταβέρνες, καφέ και πολύ-πολύ κόσμο από όλο τον κόσμο. Έξω από το νησάκι ένας παραλιακός πεζόδρομος, ένας κεντρικός δρόμος με μαγαζιά δεξιά και αριστερά σαν όλες τις παραθαλάσσιες κωμοπόλεις, με χαρούμενους παραθεριστές, να χαζολογάνε και να αράζουν στα καφέ στις ταβέρνες κλπ. Μία από τα ίδια κι εμείς. Την επόμενη μέρα κατά τη διάρκεια του πρωινού (ουφ), αποφασίσαμε ότι έχουμε δει αρκετά, ταΐσαμε τα κουνούπια των παρακείμενων βάλτων αρκετά και πρέπει να κινηθούμε βόρεια στη Varna να βρούμε το μέρος όπου η θάλασσα δεν είναι μαύρη να κάνουμε κανένα μπάνιο (που; στη Μαύρη Θάλασσα).

Αφήσαμε τα χαμηλά του Burgas και ανεβήκαμε ένα καταπράσινο βουναλάκι όλο στροφές μες στο δάσος που μας χώριζε από το κάμπο της Varna (οι Βούλγαροι έχουν ένα κάτι με τα δάση. Δεν τα καίνε και δεν τα χτίζουν. Ακόμη!!). Στο βάθος δεξιά διακρινόταν να σβήνουν οι καταπράσινες πλαγιές στη θάλασσα. Δεν ρισκάραμε να βγούμε από το διεθνή και μάλλον χάσαμε. Ο δρόμος και η κίνηση όπως τα ξέραμε..

Τέλος φτάσαμε στη περιοχή St Konstantin and Elena 10 km μετά τη Varna, πάλι παραθεριστικός οικισμός αλλά πιο ήπια πράγματα. Καταπράσινη περιοχή με μερικά 10όροφα απομεινάρια ίσως του καθεστώτος όπου εκ των υστέρων προστέθηκαν αρκετά μικρά, όμορφα, περιποιημένα, πρωτότυπα, καθαρά, οικονομικά ξενοδοχειάκια, χώρια το ένα από το άλλο με τις αυλίτσες τους και φυσικά τις πισίνες τους, γιατί η θάλασσα είπαμε. Δεν συνεχίσαμε πιο βόρεια όπου υπάρχουν και άλλα παραθεριστικά όπως το Golden sands ή το Balchik bay αλλά το έργο το είδαμε στο πιο ξερό του, στο Burgas. Εξάλλου κι εδώ δεν ήταν άσχημα για 2-3 μέρες ξεκούρασης πράγμα που κάναμε. Η Varna κοντά με εύκολη πρόσβαση, καλούτσικη πόλη με φαρδιούς δρόμους με δενδροστοιχίες, πολλά πάρκα και αρκετά όμορφα κτήρια. Ο οικισμός δροσερός με πάρκα, ταβέρνες, καφέ, υπαίθριους πάγκους με απόλα, κόσμο πολύ, ένα πανηγύρι. Όμορφα.

 

[dk]

Καλα το πας,συνεχισε ετσι.

 

[vagantos]

Άλλο ενα ταλέντο προστέθηκε στην ομάδα.
Προβλέπω μεγάλη καριέρα στο φορουμ ( αν δεν μας την κλέψουν άλλοι)
...Αναμενω την συνέχεια της περιπέτειας.

 

[go2dbeach]

Δε χαρηκα με την παραλια , χαρηκα με τα δαση , συνεχισε ετσι ειναι ομορφη η περιγραφη σου

 

[NOSTIMON HMAP]

Μετά από ένα 3ήμερο και αφού πληρώσαμε 75 ευρω τη βραδιά και χωρίς μπάνιο στη θάλασσα, στο δρόμο της επιστροφής μέσω Σόφιας αλλά από βορά με διανυκτέρευση στο Veliko Turnovo. Η απόσταση 250 km ο δρόμος πιο ξεκούραστος ίσως και γιατί συνηθίσαμε, η διαδρομή και οι πόλεις (Shumen) αδιάφορες, οι βούλγαροι αστυνομικοί επίσης αδιάφοροι και πάντα ξέραμε που μας την έστηναν. Το Veliko Turnovo παλιά πρωτεύουσα της Βουλγαρίας ωραίο, γραφικό, πρωτότυπο, παραδοσιακό με το κάστρο του τα μοναστήρια του, αξίζει. Ένα ζαλισμένο ποτάμι κάνει σε κείνο το σημείο κι αυτό δεν ξέρει πόσες στροφές και πάνω στις όχθες του κρεμασμένα στη κυριολεξία τα σπίτια. Βρήκαμε ξενοδοχείο από τη λίστα (την θυμάστε, του booking και ήταν όπως τα έλεγε) με θέα την πόλη και μπροστά στα ερείπια ενός ναού, παραγγείλαμε φαΐ στα ελληνικά σε μία περιποιημένη σύγχρονη ταβέρνα (ο νεαρός ιδιοκτήτης την έβγαζε στα ελληνικά νησιά εξ’ού και η γλώσσα) επισκεφτήκαμε το κάστρο, ένα κοντινό μοναστήρι και το απόγευμα μαζί με όλους τους συμπολίτες μας στο πάρκο για το διεθνές φεστιβάλ παραδοσιακών χορών με μπύρες και κεφτέ στο πόδι (στους Βούλγαρους έπαιζε πολύ ένα ψιλό τηγανιτό ψαράκι σαν αθερίνα. Να εδώ μούμεινε). Το βράδυ με ένα μπουκάλι κρασί σ’ένα από αυτά τα κρεμαστά μπαλκόνια πάνω από το ποτάμι με θέα την πόλη (δύο φορές περάσαμε για να βρούμε θέση).
Την επομένη φορτώνουμε το αυτοκίνητο (ήταν εκεί, στο δρόμο, χωρίς πάρκινκ) και πορεία για τη τελευταία διανυκτέρευση της διαδρομής την Σόφια.
Στη Σόφια φτάσαμε εύκολα γιατί ο δρόμος είναι πολύ καλός, αλλά τα βρήκαμε σκούρα με την κίνηση και γιατί ψάχναμε ένα συγκεκριμένο ξενοδοχείο το Residence Oborishte (από booking με 100 ευρω η σουίτα και σύμφωνα με τις φωτό μπανιέρα με ποδάρια μέσα στο δωμάτιο).Τελικά βρέθηκε, αλλά δωμάτιο νέμα (όχι Βουλγάρικο). Ξανά στη γύρα για το δεύτερο καλύτερο στη λίστα μας, ώσπου βαρεθήκαμε με τα Κυριλλικά και δώσαμε 2 ευρω σε έναν ταξιτζή και μας οδήγησε στο ξενοδοχείο. Επίσης στο κέντρο, σε ένα ανακαινισμένο 3όροφο με μεγάλα ψηλοτάβανα δωμάτια, τεράστια κρεβάτια (ειδική παραγγελία σκεπάσματα λόγω μεγέθους) μεγάλο μπάνιο με υδρομασάζ κλπ, αυλίτσα για καφέ και φαί, υπάλληλο στην είσοδο ο οποίος πρόσεχε και τα αυτοκίνητα των πελατών στο στενάκι και κουβαλούσε και τις βαλίτσες, πέντε λεπτά με τα πόδια από τη κεντρική λεωφόρο πεζόδρομο της Σόφιας Vitosha και τιμή 80 ευρω. Εκτός αυτού βρίσκεται δίπλα ακριβώς σε ένα από τα καλύτερα εστιατόρια της Σόφιας όπου απολαύσαμε ένα υπέροχο δείπνο στη δροσιά της αυλής του.
Η Σόφια φυσικά τεράστια αλλαγή μετά από 20τόσα χρόνια. Κατ’ αρχάς βλέπεις φώτα. Μετά μπορείς να πιεις καφέ οπουδήποτε (παλιά μόνο στα σαλόνια των ξενοδοχείων) και φυσικά βιτρίνες (όχι μόνο Τζουμ). Αλλά άμα την έχεις δεί μία φορά έστω και πρίν από 20 χρόνια δεν έχει τι άλλο να κάνεις. Εντάξει είναι μεγάλη πόλη, όχι καθαρή, έχει τραμ και προβλήματα κυκλοφορίας φαντάζομαι. Αυτά δεν ξέρω τι άλλο να πω. (Εκτός ίσως το ότι έχει νέο διεθνές αεροδρόμιο και οι φίλοι από Β. Ελλάδα να έριχναν μία ματιά, τι πτήσεις γίνονται από εκεί skyeurope, wiz air και με τι τιμές, σε σύγκριση με Θεσσαλονίκη και Αθήνα).
Είχε και έργα στον περιφερειακό, στο δρόμο της επιστροφής και πολλές παρακάμψεις με αποτέλεσμα να χάσουμε τον δρόμο αλλά προς τη σωστή κατεύθυνση και από αγροτικούς δρόμους (κάτι Ρουμάνοι που μας ακολουθούσαν απελπίστηκαν και γύρισαν πίσω), απλώς αποφύγαμε τη κίνηση της εθνικής. Την εθνική που την αφήσαμε ξανά 100 km μετά τη Σόφια για να πάμε στο μοναστήρι της Ρίλας. Φτάνεις στη Ρίλα και αρχίζεις να ψάχνεις το μοναστήρι της. Πιστεύεις ότι χωριό και μοναστήρι θα είναι κοντά αφού έχουν το ίδιο όνομα. Φαίνεται όμως ότι πήρε το όνομα έτσι, γιατί από εκει περνά ο μόνος δρόμος Ένας δρόμος στη βάση ενός τεράστιου φαραγγιού δίπλα στο ποτάμι και ανάμεσα σε πυκνά δένδρα που αν δεν έβλεπες από απέναντι αυτοκίνητα να έρχονται δεν θα τον ακολουθούσες για 20 km πιστεύοντας ότι το έχασες το μοναστήρι,. Τελικά φτάνεις και το πρώτο που σου κάνει εντύπωση είναι η ομορφιά του μέρους. Βουνό νερό και πράσινο. Το μοναστήρι μεγάλο, συντηρημένο, ενδιαφέρον. (Κάτι σαν Παναγία της Τήνου για τους Βούλγαρους). Πάρκινκ με κουπόνι στον ανοιχτό χώρο πριν την είσοδο και πολλοί επισκέπτες. Τουριστικός προορισμός και άμα πας Βουλγαρία δεν κάνει να το χάσεις. Στο δρόμο της επιστροφής απολαύσαμε καλύτερα το τοπίο και τις πέστροφες σε εστιατόριο δίπλα στο ποτάμι (ναι! τα έχω τα κιλά μου αλλά δε με λεν χοντρό) και κλείσαμε με τα τελευταία 230 αδιάφορα και χωρίς απρόοπτα και κλήσεις χιλιόμετρα μέχρι τη Θεσσαλονίκη.
Τους φίλους που δεν ήρθαν μαζί μας τους είπα ότι μπορούν να πεταχτούν άνετα όποτε θέλουν στη Βουλγαρία, να ευχαριστηθούν ανέγγιχτη φύση, δροσερά νερά, πολύ καλά κρασιά, νόστιμα φαγητά καλής ποιότητας και φτηνές υπηρεσίες. Έχει και 3-4 μέρη που αξίζει να δούν αλλά να μην πάρουν μαζί τους μάσκα και βατραχοπέδιλα. ( Α!!. Και ότι στη Βουλγαρία αλλά και σε όλο τον κόσμο κλέβουν).

 

[ΕΡΣΗ]

Εξαιρετικη περιγραφη και διαστεδαστικοτατη! Ευχαριστουμε!