Βουλγαρία Ρουμανία Βουκουρέστι -Peles castle- Σόφια (με αυτοκίνητο)

[Γιώργος Πολίτης]

Βουκουρέστι (Σινάια Peles Castle) - Σόφια​

Ημερομηνία Ταξιδίου: 26 Δεκεμβρίου / 1 Ιανουαρίου 2019
Άτομα: 3
Διάρκεια εκδρομής: 7 ημέρες
Σύνολο Χιλιομέτρων: 2700
Αυτοκίνητο VW Passat: Βενζίνη/ αέριο
Κόστος Καυσίμου (αέριο): 132 €
Διόδια: Ελλάδα 56 € (σύνολο) Βουλγαρία 8€ (Βινιέτα 7 ημερών) - Ρουμανία 3€ (Βινιέτα 7 ημερών)
Κόστος καταλυμάτων: 260€ (6 βράδια)
Συνολικό κόστος ταξιδίου: 700 € 3 άτομα (στα έξοδα δεν συμπεριλαμβάνονται αγορές στα καταστήματα)


Tips Ταξιδίου:

• Ο δρόμος Σόφια - Ρούσε χρειάζεται προσοχή καθώς είναι μιας λωρίδας ανά κατεύθυνση και οι συνεχείς (αναγκαίες) προσπεράσεις τον καθιστούν επικίνδυνο. Υπολογίσετε Σόφια - Ρούσε 4-4:30 ώρες (300 χλμ) -Πάντα ανάλογα με την κίνηση-
• Συνεχείς μετρήσεις ταχύτητας
• Για το κάστρο Πέλες πρέπει οπωσδήποτε να έχετε το νόμισμα της Ρουμανίας, δεν δέχονται ούτε κάρτες, ούτε ευρώ.
• Αποφύγετε να οδηγήσετε τις αργίες προς Μπρασόβ, τα μποτιλιαρίσματα λίγο πριν την Σινάια που στενεύει ο δρόμος είναι μεγάλα.
• Η εξωτερική πισίνα (τον χειμώνα) στα Therme Spa είναι όλα τα λεφτά, περιλαμβάνεται στο φθηνό πρόγραμμα.
• Το βράδυ είναι πολύ ωραιότερο το Spa και φυσικά τον χειμώνα.
• Το κομμάτι του δρόμου από τον Προμαχώνα προς Σόφια έχει φτιαχτεί, οπότε μέχρι τη Σόφια ταξιδεύετε σε αυτοκινητόδρομο με όριο ταχύτητας 140 Χλμ. Στην επιστροφή υπάρχει μια παράκαμψη όπου περνάτε κάποια χιλιόμετρα στροφών, αλλά βγαίνετε και πάλι πριν το Σαντάνσκι στον ίδιο δρόμο.
• Το GPS (tom-tom) δεν εύρισκε τον νέο αυτόν δρόμο.
• Βουλγαρία: κόστος αερίου 0.45€/λτ Βενζίνη ) 0.99 €/λτ. Στη Ρουμανία μερικά λεπτά ακριβότερα.
• Μια ηλεκτρική αξιόπιστη τρόμπα (35 €) μας κάνει να αφήσουμε τη ρεζέρβα σπίτι (για όσους έχουν αέριο) Ένα επίσης πρόχειρο σετ επισκευής ελαστικών (2€) ολοκληρώνει -μερικώς- την προστασία από την άτυχη στιγμή. Μένουμε εκτεθειμένοι μόνο στην περίπτωση όπου θα σχιστεί το ελαστικό, όμως δεν μπορεί να τα έχουμε όλα και χώρο και απόλυτη ασφάλεια... Προσωπικά επέλεξα τον χώρο, έχοντας μαζί μου τα τηλέφωνα οδικής βοήθειας των χωρών που επρόκειτο να ταξιδέψω.

Πρώτη Ημέρα

(Αθήνα - Μπλαγκόεβγκραντ -700 χλμ-)​

Η αρχική μας σκέψη ήταν να κάνουμε μια στάση για διανυκτέρευση στην Σόφια, ώστε να είμαστε όσο το δυνατόν κοντύτερα στον τελικό μας προορισμό, όμως το κόστος των δωματίων στη Σόφια (τα οποία περιελάμβαναν γκαράζ και ήταν κοντά στο κέντρο της πόλης) κόστιζαν περί τα 50 €, ποσό το οποίο ερχόταν σε αντίθεση με εκείνα που προσέφεραν(πολύ επιεικής τοποθέτηση), έτσι επιλέξαμε το


Μπλαγκόεβγκραντ στο οποίο είχαμε ξαναμείνει στο προηγούμενο ταξίδι μας και το οποίο έξω από μια βόλτα δεν είχε τίποτα περισσότερο να μας προσφέρει. Σχεδόν όλα τα φαγάδικα (πλην κάποιων πρόχειρων) τη δεύτερη των Χριστουγέννων ήταν κλειστά, η θερμοκρασία στο μηδέν κι ο κόσμος ελάχιστος. Το υπόλοιπο της γαλοπούλας των Χριστουγέννων λοιπόν, με τη γέμιση που είχαμε προνοήσει να φέρουμε από την Αθήνα και ένα μπουκάλι κρασί μας φάνηκαν σωτήρια...

Στο συγκεκριμένο σημείο σχεδιασμού τής εκδρομής, κάναμε λάθος, διότι εφ' όσον γνωρίζαμε το Μπλαγκόεβγκραντ κι αφού δεν είχαμε τίποτα να κάνουμε εκεί, πέραν ενός ύπνου, έπρεπε να επιλέξουμε κάποιο σπίτι στα περίχωρα της Σόφιας ώστε να είμαστε κατά 100 χλμ. κοντύτερα στον προορισμό μας...

Δεύτερη μέρα

(Μπλαγκόεβγκραντ- Βουκουρέστι (μέσω Σόφιας Ρούσε) 490 χλμ)​

Οι 9 ώρες που κάναμε τη διαδρομή φαντάζουν πολλές, όμως είναι αλήθεια πως τόσες χρειάστηκαν καθώς προσπαθούσαμε -στο μέτρο του εφικτού- να ακολουθούμε τα όρια για να αποφύγουμε μια κλήση...

Ξυπνήσαμε στις 6:30 και στις 7+ κατευθυνόμαστε μέσω του αυτοκινητόδρομου προς τη Σόφια την οποία και προσπεράσαμε χωρίς προβλήματα. Η δυσκολία άρχισε μετά από αυτήν και κράτησε 300 ολόκληρα χιλιόμετρα, μέχρι το Ρούσε.



Ο δρόμος ενώ δεν ήταν κακός, (εδώ βλέπετε τα καλά σημεία του) είχε πολύ κίνηση και δεδομένου του φάρδους του, έπρεπε μόλις ολοκλήρωνες μία προσπέραση (στο αντίθετο ρεύμα) να ετοιμάζεσαι για την επόμενη, οδηγώντας σε ουρά, πατώντας τη διαχωριστική για μερικά χιλιόμετρα μέχρι να βρεις ευκαιρία -όταν με το καλό ερχόταν η σειρά σου- να προσπεράσεις. Νταλίκες, φορτηγά, αργοί ή γρήγοροι οδηγοί. Στροφές και μπλόκα! Ευτυχώς μας ειδοποίησαν δύο φορές με τα φώτα οι οδηγοί από απέναντι για περιπολικά κρυμμένα που μετρούσαν την ταχύτητα... Ώαση οι αρκετές ευθείες που υπήρχαν ιδίως μετά τη μέση της διαδρομής.

Φτάσαμε στη πόλη Ρούσε ψωνίσαμε σάντουιτς, γεμίσαμε αέριο 0.90 leva/λτ ήτοι 0.45€/λτ και περάσαμε τα σύνορα χωρίς να το καταλάβουμε. Κόστος διέλευσης της γέφυρας 2 € Βινιέτα από το πρώτο βενζινάδικο στη Ρουμανία 3€ με επίδειξη της αδείας του οχήματος.

Ρουμανία​

Μετά από ένα χιλιόμετρο κι ενώ μείωνα ταχύτητα παρασυρμένος από κάποιον βιαστικό Ρουμάνο, μας σταματάει η τροχαία στη μέση του δρόμου...Μας πλησιάζει ένας ευγενέστατος πενηντάρης αστυφύλακας και ζητάει τα χαρτιά του αυτοκινήτου και τις ταυτότητες όλων μας. τα βλέπει, ελέγχει τη βινιέτα:

-Έχω δύο προβλήματα, μου λέει, ελάτε σας παρακαλώ μαζί μου.

Τον ακολουθώ μέχρι το περιπολικό. Το αυτοκίνητο με σβηστή τη μηχανή στη μέση του δρόμου! Η κόρη μου στο πίσω κάθισμα είχε ξεχάσει να βάλει τη ζώνη της μετά την πρόσφατη στάση μας και είχαμε τα φώτα μας σβηστά.

Δυστυχώς αυτές οι παραβάσεις δεν ήταν από εκείνες που μπορούσε να τις ξεπεράσει χωρίς να έχει πρόβλημα συνείδησης... βγάζει το μπλοκ του με στεναχώρια με κοιτάει και μου λέει:

--500 Lei, δεν είναι πολλά, περίπου 100€.

Παίρνει τη ταυτότητά μου τη δίνει στο διπλανό του και αρχίζει ένας διάλογος μεταξύ τους για το πού, θα έγραφαν, τι. Τη γυρνούσαν μια μπροστά και μια πίσω και άκρη δεν έβγαζαν... Στο τέλος μού την έδωσαν πίσω:

--Ok go...



Φτάσαμε στο Βουκουρέστι κατά τις 4 το απόγευμα παρκάραμε στο δρόμο στριμωγμένοι γιατί ο χώρος στάθμευσης του σπιτιού δεν ήταν σε ιδιωτικό χώρο αλλά στο πεζοδρόμιο που πάρκαρε όποιος ήθελε, όπου ήθελε... Γνωρίζαμε από πριν ότι πιθανόν να αντιμετωπίζαμε πρόβλημα αλλά το σπίτι ήταν κοντά στο κέντρο οπότε το ρισκάραμε. Τελικά τις επόμενες μέρες δεν είχαμε πρόβλημα καθόσον γυρνούσαμε το βράδυ οπότε ο δρόμος άδειαζε γενικώς.

Ένα μπάνιο (το νερό ή θα ήταν καυτό ή δροσερό. Μέση αρεστή λύση δεν υπήρχε, η επιλογή όμως ...παρέμενε δικαίωμα του καθενός) λίγη ξεκούραση, λίγη μουρμούρα για το νερό του μπάνιου και στο δρόμο με το σούρουπο για την πρώτη μας γνωριμία με την πόλη...



Διασχίσαμε το πάρκο το όνομα του οποίου δεν το μάθαμε ποτέ και βρεθήκαμε στην παλιά πόλη (30 λεπτά περπάτημα) όπου οι δρόμοι στην πλειοψηφία τους ήταν στρωμένοι με πέτρα. Εδώ βρισκόταν όλη σχεδόν η νυχτερινή ζωή της πόλης. Από φαγάδικα, μπαρ, εστιατόρια, μέχρι τουριστικά μαγαζιά και όχι μόνο. Είχαμε επιλέξει από την Αθήνα -και είχαμε κλείσει τραπέζι από εκεί- να καθίσουμε σε ένα συγκεκριμένο μαγαζί το πασίγνωστο Caru' cu bere όπου ο εσωτερικός του διάκοσμος ήταν ξεχωριστός και ιστορία του μετρούσε πολλές δεκαετίες και πλέον αυτών φημιζόταν για την ποιότητα του φαγητού του.




Φτάσαμε με τη βοήθεια των gps των τηλεφώνων, ένα τέταρτο νωρίτερα από την κράτηση και είδαμε στην αναμονή λαό!

Δώσαμε όνομα και οπλιστήκαμε με υπομονή καθόσον δεν υπήρχαν ούτε εναλλακτικές, αλλά ούτε και κουράγιο για μεγαλύτερες βόλτες... Περιμέναμε λοιπόν και βγάζαμε φωτογραφίες κι αφού βγάζαμε φωτογραφίες, περιμέναμε ξανά και κοιτάζαμε κάποιους που κάθονταν κι όποιος περνούσε τους σκούνταγε για να χωρέσει... Αποφασίσαμε πως τα πιο μέσα τραπέζια ήταν καλύτερα αλλά αυτό δεν ήταν στο χέρι το δικό μας αλλά του μαίτρ. Επικρατούσε τέτοια βιασύνη, τέτοια φασαρία, που κανείς δεν έδινε σημασία σε κανέναν. Είπαμε πως τελικά θα μέναμε νηστικοί...




Ήρθε η ώρα μας μόλις ένα τέταρτο αργότερα της κράτησης!

--Η γκρίνια σου! είπε η γυναίκα μου και συμφώνησε η κόρη μου

Καθίσαμε στα μέσα τραπέζια πλάι από κάποιους Ιταλούς που μιλούσαν δυνατά. Στο μαγαζί υπήρχε γενικώς μια βαβούρα, μια φασαρία, ένα συνονθύλευμα έντονων ομιλιών και μουσικής, που παρέπεμπε σε κάτι φθηνότερο απ' ό,τι προϊδέαζε ο πραγματικά όμορφος διάκοσμος.




Παραγγείλαμε μία σαλάτα λαχανικών η οποία όπως αποδείχθηκε δεν ήταν σαλάτα αλλά πάστες λαχανικών, ένα πιάτο με βασικό συστατικό του το αρνάκι.




και ένα κότσι (ποσότητα για δύο άτομα) το οποίο ήταν κι αυτό όπως και το αρνί, γαρνιρισμένο με πολέντα, (καλαμποκάλευρο με νερό ή γάλα)

Το πιάτο με το αρνάκι ήταν εξαιρετικό, νοστιμότατο (το αρνάκι, η πολέντα δεν ήταν της αρεσκείας μας) οι πάστες όσο καλές μπορούν να είναι οι πάστες και το κότσι ξεροψημένο απ' έξω σαν κόκκαλο αλλά μέσα μαλακό ζουμερό και νόστιμο... (στην Ελλάδα στο Beer Academy είχαμε φάει πολύ ωραιότερο)

Την ώρα εκείνη δύο ζευγάρια (επαγγελματίες χορευτές) χόρεψαν ευρωπαϊκούς ρυθμούς, στο κέντρο του μαγαζιού, κάτι, που είχε γίνει και νωρίτερα με άλλους χορευτές υπό τους ήχους παραδοσιακών ακουσμάτων. Στο τέλος του κάθε χορού οι χορευτές έψαχναν από το κοινό παρτενέρ.

Έχοντας πιει όλοι μας τέσσερις μπύρες και απολύτως εν τέλει χορτασμένοι, ζητήσαμε το λογαριασμό. Πληρώσαμε 48€ . Στο σημείο αυτό να επισημάνω το εξής. Τις περισσότερες φορές στο τέλος του λογαριασμού αναφέρεται πως οι πελάτες που έμειναν ευχαριστημένοι πρέπει να δώσουν ως φιλοδώρημα το 10% του λογαριασμού, όσοι ενθουσιάστηκαν, το 12%. Σε πολλές περιπτώσεις δε, για όλους εκείνους που πληρώνουν με κάρτα το ποσόν του φιλοδωρήματος το προσθέτει ο σερβιτόρος φαντάζομαι κατόπιν συνενόησης με τον πελάτη,



Εμείς μη γνωρίζοντας την πρακτική (αν γνωρίζαμε ασφαλώς και θα συμορφωνόμασταν) και μη καταλαβαίνοντας τι μας ρωτούσαν, πληρώναμε με κάρτα, λέγοντας 'No' σε ό,τι μας πρότειναν στη γλώσσα τους υποθέτοντας πως μας ρωτούσαν για γλυκό...

Κανείς δεν μας χαιρέτησε ποτέ...

Βγήκαμε στην ύπαιθρο. Το κρύο είχε γίνει εντονότερο. Βαδίζαμε προς τα πίσω τον ίδιο δρόμο σκυφτοί, βιαστικοί, που έδειχνε τελειωμό να μην έχει. Το κινητό έδειχνε -1 βαθμούς και συνεπικουρούμενης της κούρασης το κρύο γινόταν ενοχλητικότερο... Επιστρέφοντας βρήκαμε ένα σπίτι φούρνο. Πέσαμε για ύπνο αποκαμωμένοι.

2 ημέρα Ρουμανία
(Εκδρομή στη Σινάια (Peles castle) - Thermes spa)
(250 χλμ με επιστροφή)​

Ο προβληματισμός μας για το εάν θα έπρεπε (λόγω του φόβου της υπερβολικής κίνησης) να πάμε με το τραίνο και όχι με το αυτοκίνητο στο κάστρο, ξεπεράστηκε, διότι συνδυάσαμε στην επιστροφή, την επίσκεψή μας στα spa καθώς αυτά βρισκόταν στο δρόμο μας 20 χιλιόμετρα έξω από το Βουκουρέστι...

Πρωινό ξύπνημα λοιπόν και στον δρόμο πριν τις 8 κάτι που αποδείχθηκε σωτήριο διότι αποφύγαμε και την κίνηση της πόλης.


Οδηγήσαμε απροβλημάτιστα ένα ωραιότατο δρόμο με δύο λωρίδες ανακατεύθυνση για 100 περίπου χιλιόμετρα. Μετά από αυτά ο δρόμος στένευε και δημιουργήθηκε ένα μικρό μποτιλιάρισμα λίγων χιλιομέτρων στην είσοδο ενός χωριού. Μετά τις στροφές ο δρόμος άνοιξε πάλι. Διασχίζαμε τη Σινάια και σε μερικά μόλις χιλιόμετρα θα φτάναμε στο κάστρο.






Το κόστος για το πάρκινγκ ήταν 15 Lei (5€) από εκεί περπατήσαμε περί τα 500 μέτρα σε παγωμένο ανηφορικό οδόστρωμα που γλιστρούσε μέχρι τη στιγμή που πέρασε ένα όχημα που έριχνε χαλίκι και βελτίωσε αισθητά την κατάσταση.

Την πτώση εγώ δεν την γλίτωσα. Πέφτοντας, έχοντας βγάλει την παρακάτω φωτογραφία προσπαθώντας να γλιτώσω τη φωτογραφική μηχανή, βρέθηκα στο έδαφος με τους αγκώνες τους οποίους προστάτευσε το μπουφάν μηχανής που φορούσα, κτύπησα όμως γυρνώντας στο στήθος... Τις συνέπειες του κτυπήματος τις κατάλαβα καλύτερα τις επόμενες μέρες...




Το αξιοθέατο του κάστρου είναι από εκείνα που οφείλει να δει κανείς επισκεπτόμενος τη χώρα. Αξίζουν και οι δύο όροφοι κάθε κόπο και κάθε τίμημα (έχουν διαφορετική τιμή).

Στο σημείο αυτό θα θυμίσουμε πως στο ταμείο του κάστρου πληρώνει κανείς μόνο με Lei. Δεν παίρνουν ούτε κάρτες ούτε ευρώ. Λίγο πριν τα ταμεία υπάρχει βεβαίως ένα μηχάνημα που μετατρέπει ευρώ σε Lei και πιθανώς να δίνει από κάρτες, εθνικό νόμισμα, αλλά καλύτερα θα ήταν να έχετε προνοήσει... Εμείς είχαμε μετατρέψει 50€ σε Λέι από τα οποία περίσσεψαν αρκετά καθόσον η κόρη μου έβγαλε μειωμένο (επιδεικνύοντας μόνο τη ταυτότητα της) επειδή ήταν κάτω των 25 ετών.



Το παλάτι, που αναφέρεται ως κάστρο έχει εμβαδόν 3200τμ. περισσότερα από 160 δωμάτια και 30 μπάνια

όλα εντυπωσιακά διακοσμημένα μέχρι την παραμικρή τους λεπτομέρεια

Στο εσωτερικό του υπάρχουν πολλά σπάνια εκθέματα μεγάλης αξίας, δύο τεράστιοι καθρέφτες απίστευτης καθαρότητας όπου όταν μα τους έδειξαν κοιτώντας μέσα τους νομίζαμε πως βλέπαμε από κάποιο άνοιγμα και ψάχναμε να τους βρούμε μέσα από αυτούς! Φωτογραφίες για να βγάλει κανείς έπρεπε να πληρώσει περίπου 10 € (αν θυμάμαι σωστά) Στο εσωτερικό του υπάρχουν συλλογές όπλων (πλέον των 4000 κομματιών), πινάκων ζωγραφικής (2000 τεμάχια), κινέζικων βάζων, βιτρό... Η εσωτερική διακόσμηση αποτελεί ένα θαύμα!



Δικαίως υποχρεώνονται όλοι οι επισκέπτες να φορούν καλύμματα στα παπούτσια τους καθώς περπατούν πάντα πάνω σε χαλιά. Από τις αρχές του αιώνα το κάστρο είχε κεντρική θέρμανση, ασανσέρ, τηλέφωνο...

Προσέξτε πριν επίσκεψή σας να γνωρίζετε τις μέρες και τις ώρες που είναι ανοιχτό. Ασφαλώς δε, αξίζει να μετακινήσετε τις ημερομηνίες επίσκεψής σας στη χώρα ή να τροποποιήσετε το πρόγραμμά σας ώστε να συμπεριλάβετε το κάστρο στις επισκέψεις σας.



Τελειώνοντας την επίσκεψή μας από τον επάνω όροφο βγήκαμε στους προαύλιους χώρους.


Εκατό μέτρα μα-κρύτερα υπήρχε ένα δεύτερο κάστρο το Pelizor το οποίο κτίστηκε με εντολή του Καρόλου του Α' (ιδιοκτήτη του Peles) ως κατοικία του ανιψιού, κληρονόμου του και μελλοντικού βασιλιά, Φερδινάνδου, το οποίο δεν επισκεφθήκαμε.

Την ίδια ημέρα απόγευμα
Therme spa​

Παίρνοντας κάτι πρόχειρο για φαγητό από ένα μάρκετ στο δρόμο πήραμε τον δρόμο της επιστροφής προς τα Spa. Φτάσαμε χωρίς πρόβλημα μέχρι εκεί νωρίς το απόγευμα. Η επιθυμία μας να τα δούμε βράδυ (όπως εκ των υστέρων και σας προτείνουμε) θα γινόταν πράξη χωρίς επιπλέον μετακινήσεις.

(Οι Ρουμάνοι οδηγοί έχουν μια ελληνική μαγκιόρικη εσάνς στην οδήγηση στο έπακρο ανεπτυγμένη. Από την αριστερή λωρίδα, βρίσκονται στη δεξιά πριν προλάβεις να καταλάβεις τι συμβαίνει... Το λεωφορείο που είναι πλάι σου, ξαφνικά αν βρει εμπόδιο σε σπρώχνει κάνοντας αριστερά στις γραμμές του τραμ...)

Οπότε όσο λιγότερες παρουσίες στους άγνωστους δρόμους της πόλης τόσο μικρότερος ο κίνδυνος εμπλοκής σε ατύχημα (σε δυό μέρες κανείς δεν προλαβαίνει να μάθει τη λογική των οδηγών που επικρατεί στο κέντρο της πόλης σε ώρα αιχμής).



Έχοντας διαβάσει τις ιστορίες άλλων φίλων που προηγήθηκαν ημών στο spa, επιλέξαμε το πακέτο των 3 ωρών που μας επέτρεπε την πρόσβαση σε όλες τις περιοχές (Elyssium). Αν όμως πηγαίναμε ξανά, θα επιλέγαμε το φθηνότερο το Galaxy, το οποίο θα μας επέτρεπε τις περιοχές του ισογείου καθόσον οι σάουνες και το χαμάμ δεν μας προσέφεραν κάτι νέο πλην της εντυπωσιακής διακόσμησης και της πιστότητας των βαθμών που υποσχόταν στην είσοδο (45-90). Στον επάνω όροφο εκτός από αυτά υπήρχαν λάμπες ηλίου ξαπλώστρες και κόκκινες λάμπες που υποσχόταν ανανέωση και ευεξία καθώς και μια μεγάλη ουρά αναμονής για κάποιον από τους τρεις μασέρ που πρόσφεραν δωρεάν υπηρεσίες.

Ξαπλώσαμε και οι τρεις κάτω από τις κόκκινες λάμπες και περιμέναμε( ...ευεργεσίες. Μετά από λίγη ώρα φύγαμε όπως είχαμε έρθει.

Όπως και να έχει το θέαμα μέσα στο spa είναι από μόνο του εντυπωσιακό. Τα φυτά είναι αληθινά κι όλα αποπνέουν άρωμα αυθεντικότητας. Ποιότητας χωρίς τσιγκουνιές.

Στο ισόγειο δέσποζε η τεράστια φωτισμένη θερμαινόμενη πισίνα που χρωματιζόταν εξωτική, από επιβλητικά χρώματα. Γύρω από αυτήν, στην περίμετρό της υπήρχαν πέτρινες ξαπλώστρες μέσα στο νερό που λειτουργούσαν ως τζακούζι. Η λειτουργία τους αυτή διακοπτόταν κάθε 10 λεπτά ώστε να κάτσει και κάποιος άλλος... Οι φωτογραφίες δυστυχώς απαγορευόταν όμως όλοι είχαν τα κινητά τους και έβγαζαν...

Στο απέναντι άκρο της πισίνας υπήρχε μια μισή περιστρεφόμενη πόρτα που έβγαζε στο ύπαιθρο!



Βγήκαμε κολυμπώντας σε μείον μηδέν βαθμούς και μείναμε εκεί για περισσότερο από μία ώρα. (Οι εικόνες είναι από την επίσημη σελίδα των spa)

Πιστεύουμε και η γυναίκα μου και η κόρη μου και εγώ, πως αυτό ήταν ό,τι άξιζε περισσότερο απ' όλα.

Σε λίγη ώρα άρχισε να βρέχει κι αργότερα να χιονίζει. Το καυτό νερό έβγαζε ατμούς, στο σκοτεινό πια ουρανό, σαν κατσαρόλα που έβραζε. Τα κεφάλια μας ήταν παγωμένα και το σώμα μας καυτό. Κάθε τόσο βουτούσαμε το κεφάλι μέσα να ζεσταθεί. Μέσα στο σύμπλεγμα των υπαίθριων πισίνων, υπήρχαν τζακούζι και ρεύματα νερού που καθόσουν ακίνητος και σε έφερναν ένα γύρο την περίμετρο. Υπήρχε ακόμα ένα υποβρύχιο μπαρ, όμοιο με αυτό που υπήρχε μέσα στον θερμαινόμενο χώρο, όπου έπινες το ποτό σου καθισμένος, με το νερό να φτάνει λίγο κάτω από τους ώμους. Το μέσα μπαρ ήταν γεμάτο, το έξω άδειο...

Κατόπιν ήρθε η σειρά για τις νεροτσουλίθρες.

Πανικός κυρίως, όπως ήταν φυσικό, από παιδιά και γονείς όπου φορτωνόταν κουλούρες και κατέβαιναν τις περίπλοκες διαδρομές.

Οι τρεις ώρες πέρασαν χωρίς να το καταλάβουμε...



Το ίδιο βράδυ επιστρέφοντας, βγήκαμε μια βόλτα στην παλιά πόλη... Περπάτημα 20 λεπτών που μπορεί να ακούγεται λίγο αλλά τελικά ήταν πολύ περισσότερο λόγω της μαζεμένης κούρασης της ημέρας.



Η πόλη του Βουκουρεστίου, τουλάχιστον στο κέντρο της, ήταν διακοσμημένη χωρίς πινελιές οικονομίας. Δρόμοι σε όλο τους το μήκος, φωτισμένοι με τον τρόπο που άρεσε στους ανθρώπους επιμελήθηκαν στον στολισμό. Περί ορέξεως άλλωστε δεν υφίσταται λόγος...

Για βράδυ φάγαμε στο Efendi Doner στην παλιά πόλη. Καθίσαμε σε σκαμπό ήπιαμε 2 μπύρες Efes και πήραμε ένα σάντουιτς με μαύρο ψωμί, μία πίτα γεμισμένη με αρνί που έμοιαζε με το δικό μας σουβλάκι και ένα καυτερό πιάτο που έμοιαζε περισσότερο μεξικάνικο παρά με τούρκικο. Πληρώσαμε περί τα 20 €.

Τρίτη μέρα (Βουκουρέστι)

Το παλάτι του λαού​

Η μέρα αυτή προβλεπόταν βροχερή έτσι την είχαμε κρατήσει για τα αξιοθέατα μέσα στη πόλη. Ξημερώνοντας και μετά από μια ολονύχτια νεροποντή το πρωινό εμφανίστηκε ηλιόλουστο. Το παλάτι του λαού όπου ήταν και η πρώτη μας προτεραιότητα απείχε περί τη μισή ώρα ποδαρόδρομο από το σπίτι και η πλατεία Unirii που θέλαμε να δούμε άλλο τόσο, οπότε δεδομένης της αργίας (Σάββατο) πήραμε το αυτοκίνητο και δεν το μετανιώσαμε. Παρκάραμε απέναντι στον κεντρικό δρόμο Bul. Libertatil καθώς τις αργίες το παρκάρισμα είναι νόμιμο και ελεύθερο σχεδόν σε όλους τους δρόμους. Όπως βλέπει κανείς το κτήριο από την εμπρός όψη του, πρέπει να κινηθεί δεξιά καθώς η είσοδος είναι από το δεξί πλάι του. Ένα λάθος θα στοιχίσει στον επισκέπτη μισή ώρα (το λιγότερο περπάτημα) και νεύρα, προσοχή λοιπόν...




Η δεξιά όψη του κτηρίου. Η είσοδος




Για την είσοδο θα πρέπει να έχετε μαζί σας ταυτότητα ή διαβατήριο.

Οι φωτογραφίες επιτρέπονται. Η είσοδος γίνεται μόνον με γκρουπ και ξεναγό και ξενάγηση διαρκεί περίπου μια ώρα.

Το μέγεθος του κτηρίου είναι 330.000 τ.μ. (το μεγαλύτερο της Ευρώπης και το δεύτερο μεγαλύτερο του κόσμου), έχει 3.200 δωμάτια. Για την κατασκευή του χρειάστηκε όλο το μάρμαρο της Τρανσυλβανίας περισσότεροι από 3.000 τόνους κρύσταλλο και 900,000 τόνους ξύλο... Ο Τσαουσκέσκου εκτελέστηκε πριν το δει να ολοκληρώνεται. Εργάστηκαν σε αυτό 700 αρχιτέκτονες και τα υλικά του είναι αποκλειστικά από την Ρουμανία.





Το κτήριο σήμερα χρησιμο- ποιείται για κυβερνητικές ανακοινώσεις, για συνέδρια, για επίσημες παραστάσεις.

Εν μέσω των τεράστιων αιθουσών υπάρχει ένα θέατρο 600 θέσεων ντυμένων όλων με δέρμα, όμως ποτέ δεν ανέβασε έστω και μία παράσταση, διότι κανείς από τους 700 αρχιτέκτονες που επιμελήθηκαν την κατασκευή του κτηρίου δεν θυμήθηκε να κατασκευάσει καμαρίνια! (κάτω φωτογραφία)



Ολοκληρώνοντας τη ξενάγηση, ο ξεναγός (ο οποίος μιλούσε αγγλικά χωρίς προφορά κι έτσι ήταν εύκολο να τον καταλάβω) μας είπε πως ακόμα δεν έχει διευκρινιστεί ο λόγος για τον οποίο κτίστηκε όλο αυτό το οικοδόμημα...

Καλά θα ήταν να βρίσκεσθε νωρίς εκεί (στις 10 ξεκινάει το πρώτο αγγλόφωνο γκρουπ, στις 11 το δεύτερο) καθώς όσο η ώρα περνάει ο κόσμος που μαζεύεται γίνεται πολύς.




Φεύγοντας από εκεί κατηφορίσαμε την μεγάλη οδό Bulevart Unirii η οποία είναι πλατύτερη της λεωφόρου των Ηλυσίων πεδίων το Παρίσι.

Τα καταστήματα στα δεξιά και τα αριστερά της οδού (τα οποία στη φωτογραφία δεν φαίνονται καθόσον υπάρχουν δύο ακόμη παράλληλοι παράδρομοι) είναι από τα πολυτελέστερα της πρωτεύουσας αλλά η οδός μας έμοιασε κάπως απρόσωπη... Στο τέλος της λεωφόρου υπάρχει η ομώνυμη πλατεία με κάποια πολυκαταστήματα όπου μπορεί κανείς να μπει και να χαζέψει. Τίποτα το αξιόλογο όμως.



Το τελευταίο μας βράδυ πήραμε και πάλι τον ίδιο δρόμο για την παλιά πόλη. Η θερμοκρασία είχε πέσει, είχε αρχίσει το χιονόνερο αλλά να μείνουμε μέσα δεν υπήρχε περίπτωση. Φάγαμε Berger στο Red Angus. Πληρώσαμε και κανείς δεν μας χαιρέτησε...



Φεύγοντας κοιτώντας το λογαριασμό, διαβάσαμε (από όπου και μάθαμε) εκείνο που σας είπαμε στην αρχή: Πως έπρεπε να μεριμνούμε για το φιλοδώρημα έστω κι αν πληρώναμε με κάρτα...

Ως επίλογο αναφέρουμε πως το Βουκουρέστι είναι μια φιλόξενη πόλη. Πουθενά δεν νιώσαμε ανασφάλεια έστω κι αν περπατήσαμε το βράδυ (πριν τα μεσάνυχτα). Νιώσαμε ότι χρειαζόμαστε ακόμα μία μέρα ώστε να έχουμε τη δυνατότητα να δούμε μερικά πράγματα παραπάνω με μεγαλύτερη άνεση, όμως το ταξίδι μας αυτό, ήταν εμβόλιμο, εν μέσω υποχρεώσεων, πριν το μεγάλο (των είκοσι ημερών) που ευελπιστούμε να καταφέρουμε να κάνουμε το καλοκαίρι στην Κοπεγχάγη...

Σόφια
Πρώτη ημέρα
(Βουκουρέστι - Ρούσε- Σόφια 385 χλμ)​

Ξεκινήσαμε νωρίς θέλοντας να έχουμε χρόνο στη Σόφια όπου η σημερινή μέρα 30/12 θα ήταν αφιερωμένη σε ψώνια και η επόμενη στο free tour για μια πληρέστερη εικόνα της πόλης στην κόρη μας κυρίως, μιας κι εμείς είχαμε επισκεφτεί την πόλη τρεις φορές τα προηγούμενα χρόνια.

Η μέρα ξεκίνησε λαμπρή. Οι προγνώσεις για πάγους στο δρόμο δεν επιβεβαιώθηκαν. Περάσαμε την γέφυρα του Ρούσε πληρώνοντας 3€, γεμίσαμε αέριο 0.45/λτ € και φύγαμε για Σόφια όπου και φτάσαμε στο μισό χρόνο απ' ο,τι είχε χρειαστεί να έρθουμε. Η κίνηση ήταν μηδενική με αποτέλεσμα η κίνησή μας στο γνωστό δύσκολο δρόμο (Ρούσε-Σόφια) γινόταν με 100+ χλμ Δεν χρειάστηκαν παρά μια ή δυο προσπεράσεις.

Παρκάραμε το μεσημέρι στο ασφαλέστατο πάρνικγκ του ακάλυπτου χώρου της παλιάς πολυκατοικίας, όπου στον έκτο όροφο φιλοξενούσε το ανακαινισμένο σπίτι που θα μέναμε (50€/ημέρα). Η νοικοκυρά είχε αφήσει τα ρούχα της στην ντουλάπα. Η τουαλέτα χρειαζόταν ένα καθάρισμα... Η οροφή είχε κάμποση υγρασία και δυο τρύπες στην ψευδοροφή να ανασαίνει το ταβάνι. Τα έπιπλα καινούρια, μοντέρνα, η κουζίνα το ίδιο. Το μπάνιο μοβ- σικλαμέν (για το γούστο του καθενός κανείς δεν δικαιούται λόγο) Η ιδιοκτήτρια έλειπε, προφανώς λόγω των ημερών και είπαμε πως σκέφθηκε να βγάλει κάποια έξοδα, νοικιάζοντας το σπίτι της. Τα κλειδιά τα πήραμε από μια φίλη της οποία ήταν συμπαθέστατη και εξυπηρετικότατη. Κανένα πρόβλημα λοιπόν.

Το ίδιο βράδυ πήγαμε με το αυτοκίνητο αντιμετωπίζοντας ελάχιστη κίνηση στο Sertika mall το καλύτερο της πόλης όπου να ξίφη των γυναικών γυμνώθηκαν στην αρένα του shoping.

Τρεις ώρες αγώνας και υπομονή. Κάθισα σε κάθε καρέκλα, σε κάθε καναπέ. Τα σκαλιά τα απέφυγα...

Το μόνο φως στο σκοτάδι των ρουχάδικων το super market Billa στο ισόγειο, όπου βρήκαμε βότκα Absulut 0.7lt 7.5€! το ίδιο κόστιζε και το ουίσκι Johnnie walker. Βότκα Smirnof 0.7lt με τρία σφηνάκια δώρο 6.95€! Πέσαμε στην περίπτωση αφού τα είχαν με 25% έκπτωση! Καφέδες espresso γνωστές μάρκες 2 - 2.20 € με προσφορά...Τα τιμήσαμε όλα δεόντως...

Ψωνίσαμε αλλαντικά ακόμα μπύρες και κάποια άλλα έτοιμα φαγητά για το βράδυ. Ήμασταν κάμποσο κουρασμένοι και δεν υπήρχε καμία διάθεση για επιστροφή και επόμενη έξοδο... Ένα καυτό μπάνιο και δυο παγωμένες μπύρες και το κρεβάτι φάνταζαν ο καλύτερος επίλογος της ημέρας.

Σόφια
Δεύτερη μέρα
Παραμονή πρωτοχρονιάς​

Το παλικάρι- ξεναγός (που συναντήσαμε μαζί με τους υπόλοιπους του γκρουπ χαμηλά στην οδό Vitosha) που εξηγούσε την ιστορία της πόλης, μιλούσε απταίστως αγγλικά πράγμα που δεν θα ήταν πρόβλημα αν γνώριζα κι εγώ ομοίως καλά τη γλώσσα, ...όμως δεν τη γνώριζα, με αποτέλεσμα να μην τον καταλαβαίνω και να βαριέμαι. Να βαριέμαι και να κρυώνω γιατί έκανε ψοφόκρυο στο οποίο συνέδραμε και η κούραση των προηγούμενων ημερών και ο εκνευρισμός από την πολυπλοκότητα των λεπτομερών εξηγήσεων και φυσικά τη μεγάλη αργούρα, που έκανε το ζήτημα χειρότερο... Είχα αφήσει και γάντια και σκούφο παρασυρμένος από τη ζέστη που επικρατούσε στο σπίτι και τώρα το πλήρωνα κι όποιος πληρώνει, δεν χαίρεται. Οι γυναίκες προνόησαν και δεν κρύωναν. Δεν κρύωναν και καταλάβαιναν τον ξεναγό, γιατί ήξεραν καλά αγγλικά, οπότε ξέπεφτα στην ανάγκη τους...

​

Έφτασε μεσημέρι βλέποντας πράγματα που είχα δει κι ακούγοντας πράγματα που δεν καταλάβαινα. Έβγαζα λοιπόν φωτογραφίες οι οποίες λες και το σύμπαν συνηγορούσε δεν έβγαιναν όπως τις ήθελα...

Κανείς δεν μου έφταιγε μονάχα το νεύρο που δεν εύρισκε χερούλι να πιαστεί να γίνει δίκιο... Τέλος πάντων τίποτα δεν κρατάει για πάντα, ούτε καλό ούτε κακό. Η ξενάγηση σταμάτησε μεσημέρι πια, μπροστά στην εκκλησία του Αλεξάνδρου Νέφκι την οποία δεν φωτογράφησα γιατί αφ' ενός την είχα φωτογραφήσει στα προηγούμενα ταξίδια κι αφ' ετέρου βαριόμουν να ξεκρεμάσω τη μηχανή... Φωτογράφησα όμως την διπλανή της, την εκκλησία της Αγίας Σοφίας που μετρούσε ζωή αρκετών αιώνων.

Για το βράδυ της πρωτοχρονιάς δεν υπήρχε κανένα μαγαζί ανοιχτό. Το ξέραμε από πριν, από την Αθήνα. Το Shtastlivetsa (που δεν έχει μουσική) το οποίο και σας προτείνουμε ανεπιφύλακτα ήταν κι αυτό κλειστό από νωρίς. Μονάχα κάποιες ταβέρνες με παραδοσιακή μουσική εύρισκες με μενού κόστους 60-70€ το άτομο... Είπαμε πως 'δεν σφάξανε'... Ψωνίσαμε και φάγαμε σπίτι. Βγήκαμε κατά τις 8 βόλτα στη Vitoshα, η οποία μας φάνηκε λιγότερο όμορφη από την προηγούμενη φορά που την είχαμε επισκεφτεί. Μπορεί να έφταιγε και η κούραση γιατί κάναμε το διπλό δρόμο παίρνοντας λάθος διαδρομή... Επιστρέψαμε κουρασμένοι, τσιμπίσαμε κάτι πρόχειρο και στις 23:30 βγήκαμε στην πλατεία (10 λεπτά δρόμος) να υποδεχτούμε τη νέα χρονιά με το μουσικό γκρουπ που έπαιζε ροκ. Στις 12:30 ξαπλώσαμε. Το επόμενο πρωί είχαμε 800 χιλιόμετρα να καλύψουμε μέχρι το σπίτι...

Τα κάναμε όλα απροβλημάτιστα...

politisg.blogspot.gr

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη

 

[Κυριακος-Ελενη]

Γιωργο,is that you???
Γιώργος Πολίτης: «Στο «Προξενιό της Ιουλίας» τονίζω τη δύναμη του ανθρώπου να μπορεί να αμφιβάλει»