Περιεχόμενα
Πέμπτη 02/09/2010
Θάταν δε θάταν 12 - 13 χρονών. Παιδί αμούστακο. Ντυμένο με την στολή του, το καπέλο του, μιά παλιά τσάντα περασμένη διαγωνίως στο στήθος του, στα χέρια του ένα μάτσο εισιτήρια. Ο συριγμός τού τρένου, τον ανάγκασε να φωνάζει με τα σπασμένα του αγγλικά :
- Δύο εισιτήρια, 1400 φιορίνια. Στην επιστροφή κόβετε άλλα.
Στην πλατφόρμα, άλλος ένας συνομίληκός του, με στολή σταθμάρχη, σφύριξε, έδωσε σήμα γιά την αναχώρηση καί χαιρέτησε στρατιωτικά.
Αυτές ήταν οί πρώτες μας εικόνες από το σύντομο ταξίδι μας στην Βουδαπέστη. Ενα τετραήμερο, γεμάτο χρώμα, φύση, ηρεμία, υπέροχες εικόνες.
Τόσο η πρωϊνή πτήση της Malev στις 5.30 πμ, όσο καί η χαρά τού αναμενόμενου ταξιδιού, μας κράτησε ξάγρυπνες.
Ετσι ξενυχτισμένες αλλά γεμάτες ενθουσιασμό, προσγειωθήκαμε στις 6.30 πμ τοπική ώρα, στο αεροδρόμιο της Βουδαπέστης.
Με το λεωφορείο 200Ε φτάσαμε στο μετρό πού μας πήγε στο κέντρο της πόλης. Εδώ θέλω να αναφέρω ότι οί συγκοινωνίες είναι πολύ τακτικές καί εύκολα φτάνετε οπουδήποτε, εντός ή εκτός Βουδαπέστης. Τρένα, τράμ, μετρό, όλα λειτουργούν πολύ αποτελεσματικά καί σας διευκολύνουν απόλυτα στις μετακινήσεις σας. Το ημερήσιο εισιτήριο, περίπου 5 ευρώ.
Είχαμε διαλέξει γιά την διαμονή μας, ένα μποτέλ, έτσι γιά διαφορετική εμπειρία. Καί δεν το μετανοιώσαμε.
Καθόμασταν το βράδυ στα τραπεζάκια στο κατάστρωμα καί απολαμβάναμε μαγικές εικόνες. Τον ήλιο νά δύει πίσω από το νησί της Μαργαρίτας σε όλα τα χρώματα τού κόκκινου, λές καί έβαζε φωτιά στο νησί, τα φωταγωγημένα τράμ να περνούν πάνω στην γέφυρα της Μαργαρίτας, λες και ήταν λούνα πάρκ καί στο βάθος η φωτισμένη Βούδα πάνω στον λόφο, με ολόφωτα τα ανάκτορα, τον Αγιο Ματθία καί τον Πύργο των Ψαράδων. Τα βραδυνά κρουαζιερόπλοια να διασχίζουν τον Δούναβη, το ένα πίσω από άλλο, ολόφωτα καί αυτά καί οί πάπιες να προσπαθούν να βολευτούν γιά τον βραδυνό ύπνο τους.
Επιλέξαμε ένα πρόγραμμα κάπως διαφορετικό από τα συνηθισμένα, μιάς καί ήταν η Τρίτη φορά πού ερχόμασταν στην Βουδαπέστη.
Ετσι, ξεκινήσαμε να πάμε την πρώτη μας βόλτα, με το Τρένο των Παιδιών.
. Από Moszkva ter παίρνουμε το τράμ 61 καί κατεβαίνουμε στο τέρμα Χιβέσβελγκι. Από εδώ ξεκινά το τρενάκι, διασχίζοντας δάση καί πάρκα των λόφων της Βουδαπέστης. Εχει αρκετές στάσεις πού μπορείτε να κατεβείτε καί να συνεχίσετε μετά. Η περιοχή είναι κατάφυτη καί η διαδρομή πανέμορφη. Εχει πολλά διαμορφωμένα μονοπάτια για πεζοπορία, αν ενδιαφέρεστε . Είδαμε πολλές ομάδες πεζοπόρων πού κατέβαιναν σε διάφορες στάσεις
Αυτήν την γραμμή την είχαν φτιάξει οι Σοβιετικοί γιά να μαθαίνουν καί να εξασκούνται τα παιδιά ηλικίας 10-14 ετών, πού επρόκειτο να γίνουν οδηγοί τρένων
Σήμερα, τα παιδιά εξακολουθούν να λειτουργούν το τρένο, γιά τουριστικούς λόγους προφανώς, με την διακριτική επίβλεψη ενηλίκων. Αγόρια καί κορίτσια, οδηγοί, εισπράκτορες, ελεγκτές, σταθμάρχες, κλειδούχοι, όλα ντυμένα με τις ανάλογες στολές, λειτουργούν άψογα το γραφικό αυτό τρένο καί κάνουν την διαδρομή ακόμα πιό ευχάριστη.
Μεσημέρι πιά, φτάσαμε με την γραμμή Μ1 τού μετρό, στο Βαρόσλιγκεντ, δηλ στο Δημοτικό Πάρκο της Βουδαπέστης.
Το πιό γνωστό αξιοθέατο τού πάρκου είναι η Πλατεία Ηρώων, αλλά δεν έχει μόνο αυτό.
Αφού είχαμε επισκεφθεί την προηγούμενη φορά το Μουσείο Καλών Τεχνών, πού βρίσκεται ακριβώς αριστερά της πλατείας, το προσπεράσαμε καί κατευθυνθήκαμε πρός τον Πύργο Βαουντάουνιαντ.
Κρυμμένος πίσω από πυκνά φυλλώματα των δέντρων τού Πάρκου, σε εντυπωσιάζει με την πρώτη ματιά. Χτισμένος το 1896, πάνω σε ένα νησάκι στο μέσον μιάς μικρής λίμνης, είναι ένα μίγμα αρχιτεκτονικών ρυθμών, πού δίνει ενα πολύ αρμονικό καί ανάλαφρο θα έλεγα σύνολο. Εχει πάρει πολλά στοιχεία από πύργους της Ρουμανίας καί ιδιαίτερα των Καρπαθίων. Διασχίζοντας την γέφυρα πού ανεβαίνει πάνω από την τάφρο, μπαίνουμε στην εσωτερική αυλή. Αριστερά βλέπουμε το παρεκκλήσι, μίγμα γοτθικού καί ρομανικού ρυθμού καί στο βάθος ένα ανάκτορο σε ρυθμό μπαρόκ.
Εδώ στεγάζεται το Μουσείο Γεωργίας πού αξίζει τον κόπο να επισκεφθείτε.
Με πολλές μακέτες, πού αναπαριστούν την εξέλιξη της αγροτικής ζωής στην Ουγγαρία, όπως τις διαδοχικές φάσεις κατασκευής αγροτόσπιτων, παραδοσιακές στολές, ιδιαίτερα από την περιοχής της Πούστα καί πολλά άλλα εκθέματα. Ιδιαίτερα εντυπωσιακή (αν καί μακάβρια) είναι η αίθουσα με τα τρόπαια. Χιλιάδες κέρατα από ελάφια καί ταράνδους, εκτίθενται εδώ.
Πολύ κοντά στον Πύργο, βρίσκονται τα Λουτρά Σέτσενι. Ενα τεράστιο ανάκτορο σε ρυθμό νεομπαρόκ, πού αποπερατώθηκε το 1913, περιλαμβάνει θερμά ιαματικά λουτρά. Εντυπωσιακό το κτήριο καί ακόμα πιό εντυπωσιακή η εσωτερική μεγάλη πισίνα με τα ιαματικά λουτρά. Είχε πολύ κόσμο, κάθε ηλικίας, πού απολάμβανε το μπάνιο του, κάτω από τον ήλιο τού φθινοπώρου.
Σε μιά άλλη υπαίθρια λιμνούλα τού πάρκου, με θερμά ύδατα επίσης, έκαναν νωχελικά την βόλτα τους, δεκάδες πάπιες.
Γυρίζοντας καί παρά τα βαριά βλέφαρα, ήταν αδύνατο να αντισταθούμε στο θέαμα πού μας προσέφερε το κατάστρωμα τού ποταμόπλοιου.
_____________________________________________________________
photo by wikipedia.org
Αυτό το αρχείο εικόνας διανέμεται με τους όρους της άδειας Creative Commons / Αναφορά προέλευσης 3.0 Μη εισαγόμενο
03-09-2010
Οι περισσότεροι Ούγγροι δεν μιλούν αγγλικά. Ολοι όμως έχουν την καλή διάθεση να βοηθήσουν καί να εξυπηρετήσουν. Με νοήματα, παντομίμες καί χειρονομίες, προσπαθούν να σού δώσουν να καταλάβεις. Είναι ένας ευγενικός λαός καί μού άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.
Ετσι μας βοήθησε μιά ηλικιωμένη κυρία στον σταθμό τού Martonvasar δείχνοντας μας τον δρόμο γιά την είσοδο τού ανακτόρου Μπράζνικ.
Το Μάρτονβασαρ είναι μία χαριτωμένη κωμόπολη 35 περίπου χιλιόμετρα έξω από την Βουδαπέστη. Φτάσαμε πολύ εύκολα, σε 40 λεπτά, με τρένο, πού αναχωρεί από τον τερματικό σταθμό τού μετρο Delipiu. Από εδώ αναχωρούν πολλά τρένα καί τον ίδιο σταθμό χρησιμοποιήσαμε καί την επομένη.
Το κύριο αξιοθέατό του είναι το ανάκτορο Μπράζνικ. Μία χαριτωμένη έπαυλη στην οποία φιλοξενήθηκε γιά αρκετό καιρό ο Μπετόβεν. Εδώ στεγάζεται ένα μικρό μουσείο αφιερωμένο στην μνήμη του, με ενθυμήματα καί διάφορα μουσικά όργανα.
Την παράσταση όμως κλέβουν οί κήποι του.
Ενα απέραντο πάρκο απίστευτου κάλους, με αιωνόβια δέντρα τυλιγμένα με κισσό, να διασχίζεται από ρυάκια, μονοπάτια για περπάτημα καί στην μέση μία πανέμορφη γαλήνια λίμνη. Οί καθρεφτισμοί στα νερά της είναι πέρα από κάθε περιγραφή.
Στην μέση της ένα νησάκι πού ενώνεται με το πάρκο με μιά ξύλινη γέφυρα. Στο ξέφωτό του έχουν διαμορφώσει ένα χώρο γιά συναυλίες.
Εδώ η φύση οργιάζει. Το πράσινο σε όλο του το μεγαλείο. Σού μεταδίδει τέτοια γαλήνη καί ηρεμία πού ασυνείδητα μιλάς χαμηλόφωνα. Μόνο η ήχος από τα ρυάκια, οί φωνές από τις πάπιες καί τα κελαϊδίσματα από τα πουλιά ακούγονται.
Αργά το απόγευμα καί με βαριά καρδιά φύγαμε από τον ονειρεμένο τούτο χώρο.
Επιστρέφοντας στην Μόσκβα Τερ, πέσαμε πάνω σε ένα πάρτυ τού δρόμου. Ενας διαγωνισμός χορού γιά ερασιτέχνες, είχε γεμίσει την πλατεία με ζευγάρια, κυρίως νεαρής ηλικίας, πού στροβιλίζονταν στούς ρυθμούς τού βάλς, τού ταγκό, της σάμπας, της ρούμπας , τού ροκ εντ ρόλ.
Πολύ ευχάριστος επίλογος μιάς θαυμάσιας μέρας.
04-09-2010
Αγριο πράμα το ξυπνητήρι. Εκεί πού μόλις έχουν βρεί την θέση τους τα ταλαιπωρημένα κοκκαλάκια σου καί πάνω στον πιό γλυκό ύπνο τού πρωινού, σού δίνει μιά σφυριά στο κεφάλι καί σε πετάει σαν ελατήριο. Τού δίνεις μιά να το σπάσεις?
Με το ένα μάτι κλειστό καί το στόμα μου να χάσκει σαν την σπηλιά τού Νταβέλη, απ’το χασμουρητό, τράβηξα την κουρτίνα της καμπίνας. Η βροχή πού έπεφτε, έκανε φουσκάλες στα γκρίζα νερά τού Δούναβη (γκρίζα? Πάντως γαλάζια δεν είναι).
- Την πατήσαμε φιλενάδα. Βρέχει.
- Μέχρι να πάρουμε το πρωινό μας θάχει σταματήσει. Προτιμάς τον καύσωνα της Ιταλίας? (άλλη ιστορία αυτή, θα σας την διηγηθώ εν καιρώ).
Δυστυχώς, οι προβλέψεις της δεν επαληθεύτηκαν καί με ψιλόβροχο ξεκινήσαμε σε λίγο να πάμε γιά την Τάτα.
Η Τάτα είναι μία πόλη 74 χιλιόμετρα από την Βουδαπέστη, πού πάς πολύ εύκολα με το τρένο, σε μία ώρα ακριβώς. Φτιάχνοντας το πρόγραμμα καί αναζητώντας πληροφορίες, έπεσα πάνω της καί μού κέντρισε το ενδιαφέρον.
Η αλήθεια είναι πως επειδή το βάρος τού προγράμματος πέφτει πάνω μου, πάντα έχω την αγωνία της επιλογής μου.
Χωθήκαμε βαθιά στις θέσεις μας καί το τρένο ξεκίνησε. Πρώτη στάση σε μία βιομηχανική περιοχή. Ε, είναι κι’αυτό στο πρόγραμμα. Δεύτερη στάση άλλη βιομηχανική περιοχή. Με ζώσαν τα φίδια. Τρίτη στάση το ίδιο. Η φίλη μου να με κοιτά λοξά, σαν να με ρωτάει: πού πάμε? Τσιμουδιά εγώ. Χάχανα καί γελάκια κι’από μέσα να βράζω. Τι στο καλό, δεν μπορεί να έκανα τόσο λάθος!!
Φτάσαμε επί τέλους, η βροχή είχε κόψει λίγο, έξω από τον σταθμό η στάση γιά τα τοπικά λεωφορεία. Αντε πάλι να συνεννοηθείς με νοηματική γιά ποιό λεωφορείο θα πάρουμε. Πήραμε το Νο 1. Αλλες παντομίμες με τον οδηγό πού θα κατέβουμε.
Διασχίσαμε μιά σύγχρονη, συμπαθητική καί απρόσωπη θα έλεγα πόλη. Τα νεύρα μου τσαντάλια. Πού την πάω την γυναίκα?
-Εδώ, εδώ, μας κάνει νόημα ο οδηγός, πως πρέπει να κατεβούμε καί να περάσουμε απέναντι.
Διασχίσαμε την λεωφόρο καί μπήκαμε σε ένα χωμάτινο λασπωμένο δρομάκι δίπλα σε ένα ρυάκι. Κάτι πάπιες είχαν σκαρφαλώσει σε κάτι κλαράκια καί τις έπαιρνε το νερό.
Δεν θάχαμε διασχίσει 200 μέτρα καί είδαμε αυτομάτως το σκηνικό να αλλάζει. Μπροστά μας τα τείχη τού Κάστρο Εστερχάζυ να κυκλώνουν την γεμάτη νερό τάφρο.
Η βροχή δυνάμωσε. Χωθήκαμε μέσα στο μουσείο τού κάστρου. Αδιάφορο καί δευτεροκλασάτο, όμως μας παρείχε την στέγη πού χρειαζόμασταν.
Ως διά μαγείας η βροχή σταμάτησε. Ξεχυθήκαμε στον περιβάλλοντα χώρο καί χαζεύαμε το κάστρο γύρω γύρω. Ρομαντικά ερείπια σε ένα πολύ όμορφο χώρο. Περάσαμε στην πίσω πλευρά καί σκύψαμε πάνω από τα τείχη του. Καί είδαμε το πανόραμα πού ανοίχθηκε μπροστά μας. Η λίμνη, με τις κατάφυτες όχθες της. Η λίμνη, με τα πανέμορφα σπιτάκια να την κυκλώνουν. Η λίμνη, με τα μικρά ιστιοφόρα καί πλοιαράκια να την διασχίζουν. Και το Κάστρο σκαρφαλωμένο επάνω της να ρίχνει την βαριά σκιά του στα νερά της.
Το διαμορφωμένο μονοπάτι πού κάνει το γύρω της, διευκολύνει τόσο τούς πεζοπόρους όσο καί τούς ποδηλάτες. Ξετυλίγεται σαν κορδέλλα, ολόκληρο κάτω από πανύψηλα δέντρα με τόσο πυκνά φυλλώματα πού κάνουν αψίδα να περάσεις. Τα σπιτάκια το ένα ωραιότερο από το άλλο. Από τα απλά ξύλινα αγροτόσπιτα, γεμάτα με γλάστρες καί λουλούδια έως τις υπέροχες βίλες με τούς περιποιημένους κήπους. Το καθένα διαφορετικό, το καθένα κουκλίστικο. Καί πεντακάθαρα.
Αρχισε πάλι η βροχή. Σταθήκαμε κάτω από ένα δέντρο. Η υγρασία καί το κρύο μας περούνιαζε. Σαν από μηχανής Θεό είδαμε το τουριστικό τρενάκι να έρχεται. Ξέρετε, αυτό το αυτοκινητάκι με τα βαγονάκια. Ας μπούμε καί όπου μας πάει.
Πού μας πήγε? Καί πού δεν μας πήγε. Γύρω από την λίμνη, μέσα στην παλιά γραφική πόλη, στο ΄μικρό υπαίθριο γεωλογικό μουσείο, διέσχισε τον υπέροχο βοτανικό κήπο πού έβλεπε στην δεύτερη λίμνη της πόλης. Μία καταπληκτική ωριαία βόλτα πού την συνιστώ ένθερμα. Τό εισιτήριο, μην ρωτάτε: δυόμισι ευρώ. Καί προνόησε ο ανθρωπος να μας αφήσει σε ένα καφέ μπάρ, γιατί η βροχή καλά κρατούσε ακόμα. Ας είναι καλά...
05-09-2010
Η βραδινή πτήση επιστροφής στις 23.15 μας έδινε την ευκαιρία γιά πολλές περιηγήσεις στην Βουδαπέστη. Αν καί είχε αρκετή ψύχρα, η μέρα ήταν ηλιόλουστη καί το Κυριακάτικο πρωϊνό ιδανικό γιά βόλτες.
Ξεκινήσαμε την περιήγηση από την Kossuth ter δηλ την πλατεία τού κοινοβουλίου.
Εδώ φυσικά δεσπόζει το έμβλημα της Βουδαπέστης: το Κοινοβούλιο, αν καί η θέα του από την πλευρά τού Δούναβη είναι πολύ πιό εντυπωσιακή. Σχετικά νέο κτίσμα, η ανέγερση του αποφασίστηκε το 1843 στην Μπρατισλάβα, οί εργασίες ξεκίνησαν το 1880 καί ολοκληρώθηκε το 1902. Με συνολικό μήκος 268 μέτρα, μέγιστο πλάτος 123 μέτρα καί ύψος θόλου 96 μέτρα, διαθέτει 10 εσωτερικές αυλές καί 200 αίθουσες. Δεν είναι είναι ανοιχτό γιά το κοινό εκτος μερικών οργανωμένων επισκέψεων.
Η πλατεία είναι ένα πολύ ευχάριστο μέρος , γεμάτη λουλούδια, γλυπτά συμπλέγματα καί περιβάλλεται από εντυπωσιακά κτήρια.
Η Βουδαπέστη βρίθει από όμορφα καί εντυπωσιακά κτήρια, τα περισσότερα καλοδιατηρημένα, το ένα ωραιότερο από το άλλο.
Με το λεωφορείο 16 ανεβήκαμε στο λόφο της Βούδα.
Από εδώ η θέα προς την πόλη καί τον Δούναβη είναι ανεπανάληπτη.
Η βόλτα στα τείχη της μοναδική.
Πρώτη μας επίσκεψη στον Βασιλικό Πύργο. Με διαδοχικές φάσεις κατασκευής, ξεκινά το 1247, δεύτερη φάση στις αρχές τού 15ου αιώνα, Τρίτη το 1740 μετά από μιά ολοκληρωτική καταστροφή από την αυστριακή πολιορκία, καί τέταρτη το 1890 πού ολοκληρώνεται το 1905. Καταστρέφεται από τούς γερμανούς το 1945 καί χρειάστηκαν τριάντα χρόνια επισκευών γιά να τού ξαναδώσουν την αρχική του όψη.
Τώρα στο εσωτερικό του λειτουργούν τρία μουσεία. Ενα από αυτά, την Εθνική Πινακοθήκη, επισκεφθήκαμε καί μείς. Ενδιαφέρουσα καί πλούσια συλλογή, αξίζει την επίσκεψή σας.
Ακολούθησαν οί απαραίτητες αγορές με μικροδώρα (το ψυγείο μου δεν χωράει πιά άλλα μαγνητάκια, σκέπτομαι να αγοράσω καινούργιο ψυγείο) καί συνεχίσαμε γιά τον λόφο Γκέλερτ καί την Σιταντέλα. Κατάφυτος λόφος με υπέροχες θέες προς τον Δούναβη, αξίζει να τού αφιερώσετε χρόνο γιά βόλτες.
Με καραβάκι περάσαμε στο νησί της Μαργαρίτας, το πιό όμορφο καί αξιοποιημένο τού Δούναβη. Ενα ατέλειωτο ολόδροσο καταπράσινο πάρκο, με πολύχρωμα ολάνθιστα παρτέρια, μπορείτε να το περπατήσετε, να κάνετε ποδηλασία, τζόκιγκ καί άλλες δραστηριότητες στις αθλητικές του εγκαταστάσεις.
Εδώ ουσιαστικά τελείωσε το μικρό ταξίδι μας στην Βουδαπέστη. Ο δρόμος τού γυρισμού μας βρήκε να κάνουμε σχέδια γιά το επόμενο...
Θάταν δε θάταν 12 - 13 χρονών. Παιδί αμούστακο. Ντυμένο με την στολή του, το καπέλο του, μιά παλιά τσάντα περασμένη διαγωνίως στο στήθος του, στα χέρια του ένα μάτσο εισιτήρια. Ο συριγμός τού τρένου, τον ανάγκασε να φωνάζει με τα σπασμένα του αγγλικά :
- Δύο εισιτήρια, 1400 φιορίνια. Στην επιστροφή κόβετε άλλα.
Στην πλατφόρμα, άλλος ένας συνομίληκός του, με στολή σταθμάρχη, σφύριξε, έδωσε σήμα γιά την αναχώρηση καί χαιρέτησε στρατιωτικά.
Αυτές ήταν οί πρώτες μας εικόνες από το σύντομο ταξίδι μας στην Βουδαπέστη. Ενα τετραήμερο, γεμάτο χρώμα, φύση, ηρεμία, υπέροχες εικόνες.
Τόσο η πρωϊνή πτήση της Malev στις 5.30 πμ, όσο καί η χαρά τού αναμενόμενου ταξιδιού, μας κράτησε ξάγρυπνες.
Ετσι ξενυχτισμένες αλλά γεμάτες ενθουσιασμό, προσγειωθήκαμε στις 6.30 πμ τοπική ώρα, στο αεροδρόμιο της Βουδαπέστης.
Με το λεωφορείο 200Ε φτάσαμε στο μετρό πού μας πήγε στο κέντρο της πόλης. Εδώ θέλω να αναφέρω ότι οί συγκοινωνίες είναι πολύ τακτικές καί εύκολα φτάνετε οπουδήποτε, εντός ή εκτός Βουδαπέστης. Τρένα, τράμ, μετρό, όλα λειτουργούν πολύ αποτελεσματικά καί σας διευκολύνουν απόλυτα στις μετακινήσεις σας. Το ημερήσιο εισιτήριο, περίπου 5 ευρώ.
Είχαμε διαλέξει γιά την διαμονή μας, ένα μποτέλ, έτσι γιά διαφορετική εμπειρία. Καί δεν το μετανοιώσαμε.
Καθόμασταν το βράδυ στα τραπεζάκια στο κατάστρωμα καί απολαμβάναμε μαγικές εικόνες. Τον ήλιο νά δύει πίσω από το νησί της Μαργαρίτας σε όλα τα χρώματα τού κόκκινου, λές καί έβαζε φωτιά στο νησί, τα φωταγωγημένα τράμ να περνούν πάνω στην γέφυρα της Μαργαρίτας, λες και ήταν λούνα πάρκ καί στο βάθος η φωτισμένη Βούδα πάνω στον λόφο, με ολόφωτα τα ανάκτορα, τον Αγιο Ματθία καί τον Πύργο των Ψαράδων. Τα βραδυνά κρουαζιερόπλοια να διασχίζουν τον Δούναβη, το ένα πίσω από άλλο, ολόφωτα καί αυτά καί οί πάπιες να προσπαθούν να βολευτούν γιά τον βραδυνό ύπνο τους.
Επιλέξαμε ένα πρόγραμμα κάπως διαφορετικό από τα συνηθισμένα, μιάς καί ήταν η Τρίτη φορά πού ερχόμασταν στην Βουδαπέστη.
Ετσι, ξεκινήσαμε να πάμε την πρώτη μας βόλτα, με το Τρένο των Παιδιών.
. Από Moszkva ter παίρνουμε το τράμ 61 καί κατεβαίνουμε στο τέρμα Χιβέσβελγκι. Από εδώ ξεκινά το τρενάκι, διασχίζοντας δάση καί πάρκα των λόφων της Βουδαπέστης. Εχει αρκετές στάσεις πού μπορείτε να κατεβείτε καί να συνεχίσετε μετά. Η περιοχή είναι κατάφυτη καί η διαδρομή πανέμορφη. Εχει πολλά διαμορφωμένα μονοπάτια για πεζοπορία, αν ενδιαφέρεστε . Είδαμε πολλές ομάδες πεζοπόρων πού κατέβαιναν σε διάφορες στάσεις
Αυτήν την γραμμή την είχαν φτιάξει οι Σοβιετικοί γιά να μαθαίνουν καί να εξασκούνται τα παιδιά ηλικίας 10-14 ετών, πού επρόκειτο να γίνουν οδηγοί τρένων
Σήμερα, τα παιδιά εξακολουθούν να λειτουργούν το τρένο, γιά τουριστικούς λόγους προφανώς, με την διακριτική επίβλεψη ενηλίκων. Αγόρια καί κορίτσια, οδηγοί, εισπράκτορες, ελεγκτές, σταθμάρχες, κλειδούχοι, όλα ντυμένα με τις ανάλογες στολές, λειτουργούν άψογα το γραφικό αυτό τρένο καί κάνουν την διαδρομή ακόμα πιό ευχάριστη.
Μεσημέρι πιά, φτάσαμε με την γραμμή Μ1 τού μετρό, στο Βαρόσλιγκεντ, δηλ στο Δημοτικό Πάρκο της Βουδαπέστης.
Το πιό γνωστό αξιοθέατο τού πάρκου είναι η Πλατεία Ηρώων, αλλά δεν έχει μόνο αυτό.
Αφού είχαμε επισκεφθεί την προηγούμενη φορά το Μουσείο Καλών Τεχνών, πού βρίσκεται ακριβώς αριστερά της πλατείας, το προσπεράσαμε καί κατευθυνθήκαμε πρός τον Πύργο Βαουντάουνιαντ.
Κρυμμένος πίσω από πυκνά φυλλώματα των δέντρων τού Πάρκου, σε εντυπωσιάζει με την πρώτη ματιά. Χτισμένος το 1896, πάνω σε ένα νησάκι στο μέσον μιάς μικρής λίμνης, είναι ένα μίγμα αρχιτεκτονικών ρυθμών, πού δίνει ενα πολύ αρμονικό καί ανάλαφρο θα έλεγα σύνολο. Εχει πάρει πολλά στοιχεία από πύργους της Ρουμανίας καί ιδιαίτερα των Καρπαθίων. Διασχίζοντας την γέφυρα πού ανεβαίνει πάνω από την τάφρο, μπαίνουμε στην εσωτερική αυλή. Αριστερά βλέπουμε το παρεκκλήσι, μίγμα γοτθικού καί ρομανικού ρυθμού καί στο βάθος ένα ανάκτορο σε ρυθμό μπαρόκ.
Εδώ στεγάζεται το Μουσείο Γεωργίας πού αξίζει τον κόπο να επισκεφθείτε.
Με πολλές μακέτες, πού αναπαριστούν την εξέλιξη της αγροτικής ζωής στην Ουγγαρία, όπως τις διαδοχικές φάσεις κατασκευής αγροτόσπιτων, παραδοσιακές στολές, ιδιαίτερα από την περιοχής της Πούστα καί πολλά άλλα εκθέματα. Ιδιαίτερα εντυπωσιακή (αν καί μακάβρια) είναι η αίθουσα με τα τρόπαια. Χιλιάδες κέρατα από ελάφια καί ταράνδους, εκτίθενται εδώ.
Πολύ κοντά στον Πύργο, βρίσκονται τα Λουτρά Σέτσενι. Ενα τεράστιο ανάκτορο σε ρυθμό νεομπαρόκ, πού αποπερατώθηκε το 1913, περιλαμβάνει θερμά ιαματικά λουτρά. Εντυπωσιακό το κτήριο καί ακόμα πιό εντυπωσιακή η εσωτερική μεγάλη πισίνα με τα ιαματικά λουτρά. Είχε πολύ κόσμο, κάθε ηλικίας, πού απολάμβανε το μπάνιο του, κάτω από τον ήλιο τού φθινοπώρου.
Σε μιά άλλη υπαίθρια λιμνούλα τού πάρκου, με θερμά ύδατα επίσης, έκαναν νωχελικά την βόλτα τους, δεκάδες πάπιες.
Γυρίζοντας καί παρά τα βαριά βλέφαρα, ήταν αδύνατο να αντισταθούμε στο θέαμα πού μας προσέφερε το κατάστρωμα τού ποταμόπλοιου.
_____________________________________________________________
photo by wikipedia.org
Αυτό το αρχείο εικόνας διανέμεται με τους όρους της άδειας Creative Commons / Αναφορά προέλευσης 3.0 Μη εισαγόμενο
03-09-2010
Οι περισσότεροι Ούγγροι δεν μιλούν αγγλικά. Ολοι όμως έχουν την καλή διάθεση να βοηθήσουν καί να εξυπηρετήσουν. Με νοήματα, παντομίμες καί χειρονομίες, προσπαθούν να σού δώσουν να καταλάβεις. Είναι ένας ευγενικός λαός καί μού άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.
Ετσι μας βοήθησε μιά ηλικιωμένη κυρία στον σταθμό τού Martonvasar δείχνοντας μας τον δρόμο γιά την είσοδο τού ανακτόρου Μπράζνικ.
Το Μάρτονβασαρ είναι μία χαριτωμένη κωμόπολη 35 περίπου χιλιόμετρα έξω από την Βουδαπέστη. Φτάσαμε πολύ εύκολα, σε 40 λεπτά, με τρένο, πού αναχωρεί από τον τερματικό σταθμό τού μετρο Delipiu. Από εδώ αναχωρούν πολλά τρένα καί τον ίδιο σταθμό χρησιμοποιήσαμε καί την επομένη.
Το κύριο αξιοθέατό του είναι το ανάκτορο Μπράζνικ. Μία χαριτωμένη έπαυλη στην οποία φιλοξενήθηκε γιά αρκετό καιρό ο Μπετόβεν. Εδώ στεγάζεται ένα μικρό μουσείο αφιερωμένο στην μνήμη του, με ενθυμήματα καί διάφορα μουσικά όργανα.
Την παράσταση όμως κλέβουν οί κήποι του.
Ενα απέραντο πάρκο απίστευτου κάλους, με αιωνόβια δέντρα τυλιγμένα με κισσό, να διασχίζεται από ρυάκια, μονοπάτια για περπάτημα καί στην μέση μία πανέμορφη γαλήνια λίμνη. Οί καθρεφτισμοί στα νερά της είναι πέρα από κάθε περιγραφή.
Στην μέση της ένα νησάκι πού ενώνεται με το πάρκο με μιά ξύλινη γέφυρα. Στο ξέφωτό του έχουν διαμορφώσει ένα χώρο γιά συναυλίες.
Εδώ η φύση οργιάζει. Το πράσινο σε όλο του το μεγαλείο. Σού μεταδίδει τέτοια γαλήνη καί ηρεμία πού ασυνείδητα μιλάς χαμηλόφωνα. Μόνο η ήχος από τα ρυάκια, οί φωνές από τις πάπιες καί τα κελαϊδίσματα από τα πουλιά ακούγονται.
Αργά το απόγευμα καί με βαριά καρδιά φύγαμε από τον ονειρεμένο τούτο χώρο.
Επιστρέφοντας στην Μόσκβα Τερ, πέσαμε πάνω σε ένα πάρτυ τού δρόμου. Ενας διαγωνισμός χορού γιά ερασιτέχνες, είχε γεμίσει την πλατεία με ζευγάρια, κυρίως νεαρής ηλικίας, πού στροβιλίζονταν στούς ρυθμούς τού βάλς, τού ταγκό, της σάμπας, της ρούμπας , τού ροκ εντ ρόλ.
Πολύ ευχάριστος επίλογος μιάς θαυμάσιας μέρας.
04-09-2010
Αγριο πράμα το ξυπνητήρι. Εκεί πού μόλις έχουν βρεί την θέση τους τα ταλαιπωρημένα κοκκαλάκια σου καί πάνω στον πιό γλυκό ύπνο τού πρωινού, σού δίνει μιά σφυριά στο κεφάλι καί σε πετάει σαν ελατήριο. Τού δίνεις μιά να το σπάσεις?
Με το ένα μάτι κλειστό καί το στόμα μου να χάσκει σαν την σπηλιά τού Νταβέλη, απ’το χασμουρητό, τράβηξα την κουρτίνα της καμπίνας. Η βροχή πού έπεφτε, έκανε φουσκάλες στα γκρίζα νερά τού Δούναβη (γκρίζα? Πάντως γαλάζια δεν είναι).
- Την πατήσαμε φιλενάδα. Βρέχει.
- Μέχρι να πάρουμε το πρωινό μας θάχει σταματήσει. Προτιμάς τον καύσωνα της Ιταλίας? (άλλη ιστορία αυτή, θα σας την διηγηθώ εν καιρώ).
Δυστυχώς, οι προβλέψεις της δεν επαληθεύτηκαν καί με ψιλόβροχο ξεκινήσαμε σε λίγο να πάμε γιά την Τάτα.
Η Τάτα είναι μία πόλη 74 χιλιόμετρα από την Βουδαπέστη, πού πάς πολύ εύκολα με το τρένο, σε μία ώρα ακριβώς. Φτιάχνοντας το πρόγραμμα καί αναζητώντας πληροφορίες, έπεσα πάνω της καί μού κέντρισε το ενδιαφέρον.
Η αλήθεια είναι πως επειδή το βάρος τού προγράμματος πέφτει πάνω μου, πάντα έχω την αγωνία της επιλογής μου.
Χωθήκαμε βαθιά στις θέσεις μας καί το τρένο ξεκίνησε. Πρώτη στάση σε μία βιομηχανική περιοχή. Ε, είναι κι’αυτό στο πρόγραμμα. Δεύτερη στάση άλλη βιομηχανική περιοχή. Με ζώσαν τα φίδια. Τρίτη στάση το ίδιο. Η φίλη μου να με κοιτά λοξά, σαν να με ρωτάει: πού πάμε? Τσιμουδιά εγώ. Χάχανα καί γελάκια κι’από μέσα να βράζω. Τι στο καλό, δεν μπορεί να έκανα τόσο λάθος!!
Φτάσαμε επί τέλους, η βροχή είχε κόψει λίγο, έξω από τον σταθμό η στάση γιά τα τοπικά λεωφορεία. Αντε πάλι να συνεννοηθείς με νοηματική γιά ποιό λεωφορείο θα πάρουμε. Πήραμε το Νο 1. Αλλες παντομίμες με τον οδηγό πού θα κατέβουμε.
Διασχίσαμε μιά σύγχρονη, συμπαθητική καί απρόσωπη θα έλεγα πόλη. Τα νεύρα μου τσαντάλια. Πού την πάω την γυναίκα?
-Εδώ, εδώ, μας κάνει νόημα ο οδηγός, πως πρέπει να κατεβούμε καί να περάσουμε απέναντι.
Διασχίσαμε την λεωφόρο καί μπήκαμε σε ένα χωμάτινο λασπωμένο δρομάκι δίπλα σε ένα ρυάκι. Κάτι πάπιες είχαν σκαρφαλώσει σε κάτι κλαράκια καί τις έπαιρνε το νερό.
Δεν θάχαμε διασχίσει 200 μέτρα καί είδαμε αυτομάτως το σκηνικό να αλλάζει. Μπροστά μας τα τείχη τού Κάστρο Εστερχάζυ να κυκλώνουν την γεμάτη νερό τάφρο.
Η βροχή δυνάμωσε. Χωθήκαμε μέσα στο μουσείο τού κάστρου. Αδιάφορο καί δευτεροκλασάτο, όμως μας παρείχε την στέγη πού χρειαζόμασταν.
Ως διά μαγείας η βροχή σταμάτησε. Ξεχυθήκαμε στον περιβάλλοντα χώρο καί χαζεύαμε το κάστρο γύρω γύρω. Ρομαντικά ερείπια σε ένα πολύ όμορφο χώρο. Περάσαμε στην πίσω πλευρά καί σκύψαμε πάνω από τα τείχη του. Καί είδαμε το πανόραμα πού ανοίχθηκε μπροστά μας. Η λίμνη, με τις κατάφυτες όχθες της. Η λίμνη, με τα πανέμορφα σπιτάκια να την κυκλώνουν. Η λίμνη, με τα μικρά ιστιοφόρα καί πλοιαράκια να την διασχίζουν. Και το Κάστρο σκαρφαλωμένο επάνω της να ρίχνει την βαριά σκιά του στα νερά της.
Το διαμορφωμένο μονοπάτι πού κάνει το γύρω της, διευκολύνει τόσο τούς πεζοπόρους όσο καί τούς ποδηλάτες. Ξετυλίγεται σαν κορδέλλα, ολόκληρο κάτω από πανύψηλα δέντρα με τόσο πυκνά φυλλώματα πού κάνουν αψίδα να περάσεις. Τα σπιτάκια το ένα ωραιότερο από το άλλο. Από τα απλά ξύλινα αγροτόσπιτα, γεμάτα με γλάστρες καί λουλούδια έως τις υπέροχες βίλες με τούς περιποιημένους κήπους. Το καθένα διαφορετικό, το καθένα κουκλίστικο. Καί πεντακάθαρα.
Αρχισε πάλι η βροχή. Σταθήκαμε κάτω από ένα δέντρο. Η υγρασία καί το κρύο μας περούνιαζε. Σαν από μηχανής Θεό είδαμε το τουριστικό τρενάκι να έρχεται. Ξέρετε, αυτό το αυτοκινητάκι με τα βαγονάκια. Ας μπούμε καί όπου μας πάει.
Πού μας πήγε? Καί πού δεν μας πήγε. Γύρω από την λίμνη, μέσα στην παλιά γραφική πόλη, στο ΄μικρό υπαίθριο γεωλογικό μουσείο, διέσχισε τον υπέροχο βοτανικό κήπο πού έβλεπε στην δεύτερη λίμνη της πόλης. Μία καταπληκτική ωριαία βόλτα πού την συνιστώ ένθερμα. Τό εισιτήριο, μην ρωτάτε: δυόμισι ευρώ. Καί προνόησε ο ανθρωπος να μας αφήσει σε ένα καφέ μπάρ, γιατί η βροχή καλά κρατούσε ακόμα. Ας είναι καλά...
05-09-2010
Η βραδινή πτήση επιστροφής στις 23.15 μας έδινε την ευκαιρία γιά πολλές περιηγήσεις στην Βουδαπέστη. Αν καί είχε αρκετή ψύχρα, η μέρα ήταν ηλιόλουστη καί το Κυριακάτικο πρωϊνό ιδανικό γιά βόλτες.
Ξεκινήσαμε την περιήγηση από την Kossuth ter δηλ την πλατεία τού κοινοβουλίου.
Εδώ φυσικά δεσπόζει το έμβλημα της Βουδαπέστης: το Κοινοβούλιο, αν καί η θέα του από την πλευρά τού Δούναβη είναι πολύ πιό εντυπωσιακή. Σχετικά νέο κτίσμα, η ανέγερση του αποφασίστηκε το 1843 στην Μπρατισλάβα, οί εργασίες ξεκίνησαν το 1880 καί ολοκληρώθηκε το 1902. Με συνολικό μήκος 268 μέτρα, μέγιστο πλάτος 123 μέτρα καί ύψος θόλου 96 μέτρα, διαθέτει 10 εσωτερικές αυλές καί 200 αίθουσες. Δεν είναι είναι ανοιχτό γιά το κοινό εκτος μερικών οργανωμένων επισκέψεων.
Η πλατεία είναι ένα πολύ ευχάριστο μέρος , γεμάτη λουλούδια, γλυπτά συμπλέγματα καί περιβάλλεται από εντυπωσιακά κτήρια.
Η Βουδαπέστη βρίθει από όμορφα καί εντυπωσιακά κτήρια, τα περισσότερα καλοδιατηρημένα, το ένα ωραιότερο από το άλλο.
Με το λεωφορείο 16 ανεβήκαμε στο λόφο της Βούδα.
Από εδώ η θέα προς την πόλη καί τον Δούναβη είναι ανεπανάληπτη.
Η βόλτα στα τείχη της μοναδική.
Πρώτη μας επίσκεψη στον Βασιλικό Πύργο. Με διαδοχικές φάσεις κατασκευής, ξεκινά το 1247, δεύτερη φάση στις αρχές τού 15ου αιώνα, Τρίτη το 1740 μετά από μιά ολοκληρωτική καταστροφή από την αυστριακή πολιορκία, καί τέταρτη το 1890 πού ολοκληρώνεται το 1905. Καταστρέφεται από τούς γερμανούς το 1945 καί χρειάστηκαν τριάντα χρόνια επισκευών γιά να τού ξαναδώσουν την αρχική του όψη.
Τώρα στο εσωτερικό του λειτουργούν τρία μουσεία. Ενα από αυτά, την Εθνική Πινακοθήκη, επισκεφθήκαμε καί μείς. Ενδιαφέρουσα καί πλούσια συλλογή, αξίζει την επίσκεψή σας.
Ακολούθησαν οί απαραίτητες αγορές με μικροδώρα (το ψυγείο μου δεν χωράει πιά άλλα μαγνητάκια, σκέπτομαι να αγοράσω καινούργιο ψυγείο) καί συνεχίσαμε γιά τον λόφο Γκέλερτ καί την Σιταντέλα. Κατάφυτος λόφος με υπέροχες θέες προς τον Δούναβη, αξίζει να τού αφιερώσετε χρόνο γιά βόλτες.
Με καραβάκι περάσαμε στο νησί της Μαργαρίτας, το πιό όμορφο καί αξιοποιημένο τού Δούναβη. Ενα ατέλειωτο ολόδροσο καταπράσινο πάρκο, με πολύχρωμα ολάνθιστα παρτέρια, μπορείτε να το περπατήσετε, να κάνετε ποδηλασία, τζόκιγκ καί άλλες δραστηριότητες στις αθλητικές του εγκαταστάσεις.
Εδώ ουσιαστικά τελείωσε το μικρό ταξίδι μας στην Βουδαπέστη. Ο δρόμος τού γυρισμού μας βρήκε να κάνουμε σχέδια γιά το επόμενο...
2/10/10?
