taver
Member
- Μηνύματα
- 12.636
- Likes
- 29.975
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Την επόμενη μέρα το πρωί, το τρένο μου για τη Βερόνα έφευγε στις 08:20. Εμφανίστηκα στο σταθμό, ήπια τον καπουτσίνο μου, μπήκα στη Frecia Rossa, βρήκα τη θέση μου στο βαγόνι της πρώτης θέσης (3 ευρώ παραπάνω την είχαν μόνο…), και αξιοποίησα λίγο το χρόνο της διαδρομής για να τακτοποιήσω τις φωτογραφίες μου.
Στη Βερόνα, ο σταθμός Porta Nuova είναι… στην Porta Nuova, δυο χιλιόμετρα δηλαδή από το ιστορικό κέντρο της πόλης. Και στη Βερόνα είναι η τρίτη μου επίσκεψη, ωστόσο είναι η πρώτη φορά που έρχομαι με τρένο, και η πρώτη φορά που έρχομαι πρωινή ώρα. Περπάτησα με τα πόδια ως το ιστορικό κέντρο, προσπέρασα επιδεικτικά τη Ρωμαϊκή αρένα (ως και παράσταση όπερας έχω παρακολουθήσει εντός της), και συνέχισα στο εμπορικό κέντρο. Πέρασα από το «σπίτι της Ιουλιέτας» όπου άντεξα να παραμείνω περί τα 30 δευτερόλεπτα, προτού κάνω αναστροφή προς την Piazza d’ Erbe, που τη θυμάμαι γεμάτη με πλανόδιους και καλλιτέχνες τις προηγούμενες φορές. Η αλλαγμένη νότα στο τουριστ τραπ είναι ότι πλέον έχουν επενδύσει τους τοίχους με ένα υλικό που δεν επιτρέπει στις τσίχλες να κολλάνε…
Το πριν:
Το μετά:
Έτσι είναι η τεχνολογία. Οι τσίχλες αντικαθίστανται με PostIt, και η καλτίλα χάνεται...
Είναι εντυπωσιακό πόσο πολύ μοιάζει η Verona με την Arles στη Γαλλία. Και οι δυο έχουν καλοσυντηρημένα Ρωμαϊκά αμφιθέατρα που χρησιμοποιούνται για παραστάσεις, και οι δυο έχουν και Ρωμαϊκά θέατρα εκτός από τα αμφιθέατρα που επίσης χρησιμοποιούνται, και οι δυο έχουν μια όμορφη μακρόστενη πλατεία στο κέντρο τους γεμάτη καλλιτέχνες, και οι δυο έχουν ένα μεγάλο ποτάμι στο κέντρο τους, και οι δυο έχουν σχέση με κάποιο μεγάλο καλλιτεχνικό έργο – με το Σαίξπηρ η Βερόνα, με το Βαν Γκόγκ η Άρλ. Η αρχιτεκτονική των κτηρίων μοιάζει αρκετά, επίσης, αλλά κάπου εκεί οι ομοιότητες τελειώνουν, καθώς οι Ρωμαϊκές αρχαιότητες στην Αρλ είναι περισσότερες και σημαντικότερες, υπάρχει κι ένας World Heritage καθεδρικός, η τριγύρω περιοχή (Camargue) τα σπάει από φυσική ομορφιά, και το Cote du Rhone της περιοχής είναι εξαιρετικό.
Ένα κομμάτι της Verona το οποίο δεν είχα επισκεφθεί τις προηγούμενες φορές, και αποφάσισα να εστιάσω περισσότερο, είναι το μέτωπό της στο ποτάμι και οι καθεδρικός της που βρίσκεται κι αυτός εκεί. Υπάρχει κι ένα τελεφερίκ που με 2 ευρώ ανεβάζει στο λόφο που βρίσκεται το Castel San Pietro, με πανοραμική θέα προς όλη την πόλη.
Επέστρεψα στο κέντρο της Βερόνα. Η ώρα είχε περάσει και είπα να ξεκινήσω για το αεροδρόμιο – αφού πρώτα πήρα το παγωτάκι μου από το GROM στη Via Mazzini, τον κεντρικό εμπορικό πεζόδρομο της πόλης. GROM είναι πάντα εγγύηση, μια εξαιρετική αλυσίδα παγωτού, με προέλευση από το Τορίνο και καταστήματα πλέον σε όλο τον κόσμο.
Είδα στο internet ότι η διαδρομή με ταξί προς το αεροδρόμιο κοστίζει 17-18 ευρώ (ένα ιταλικό site που έβαζες σημείο Α και σημείο Β και σου έβγαζε το εκτιμώμενο κόστος διαδρομής ανάμεσά τους), και αποφάσισα να τα δώσω, προκειμένου να περπατήσω με τα πόδια ως το σταθμό, που βρίσκεται η αφετηρία του Aerobus για το αεροδρόμιο. Τελικώς η τιμή δεν ήταν 17-18 ευρώ, αλλά 17+18=35 ευρώ, αλλά πλέον είχα αργήσει. Δε με έκλεψαν, αυτή είναι η ταρίφα, την έγραφε και πάνω στην πόρτα του ταξί (που δεχόταν και κάρτες όλων των ειδών).
Το αεροδρόμιο της Βερόνα… έχει κάποιο χώρο πριν τον έλεγχο, αλλά μετά από αυτόν είναι χειρότερο από το χειρότερο ελληνικό αεροδρόμιο με διαφορά. Η αναλογία καθισμάτων ανά πύλη είναι κοντά στα 40, και φυσικά με όλες τις πύλες σε λειτουργία στην εντός Σέγκεν περιοχή, δε φτάνουν για όλους τους επιβάτες. Οι τουαλέτες είναι επίσης ανεπαρκείς για την κοσμοσυρροή που υποδέχεται. Οι πύλες – όλες με λεωφορεία – είναι απελπιστικά κοντά η μία στην άλλη, τόσο που μπροστά στην πύλη μας το λεωφορείο φόρτωνε επιβάτες από τη διπλανή πύλη – το δικό μας ήταν πιο πέρα, κι ένας κακομοίρης υπάλληλος έπρεπε να στέκει στον ήλιο για να προσέχει τους επιβάτες να μη μπουν σε λάθος λεωφορείο.
Με τα πολλά επιβιβαστήκαμε, και το Α319 EC-MUX αναχώρησε για την Αθήνα με ελαφρά μόνο καθυστέρηση, και έφτασε πάνω κάτω στην ώρα του στο Βενιζέλος. Για να πούμε κι ένα καλό για τη Βολοτέα, χρησιμοποιεί jetbridges στο Βενιζέλος, κι έτσι πρωτού καλά καλά το καταλάβω, ήμουνα στο δρόμο για το σπίτι μου.
Στη Βερόνα, ο σταθμός Porta Nuova είναι… στην Porta Nuova, δυο χιλιόμετρα δηλαδή από το ιστορικό κέντρο της πόλης. Και στη Βερόνα είναι η τρίτη μου επίσκεψη, ωστόσο είναι η πρώτη φορά που έρχομαι με τρένο, και η πρώτη φορά που έρχομαι πρωινή ώρα. Περπάτησα με τα πόδια ως το ιστορικό κέντρο, προσπέρασα επιδεικτικά τη Ρωμαϊκή αρένα (ως και παράσταση όπερας έχω παρακολουθήσει εντός της), και συνέχισα στο εμπορικό κέντρο. Πέρασα από το «σπίτι της Ιουλιέτας» όπου άντεξα να παραμείνω περί τα 30 δευτερόλεπτα, προτού κάνω αναστροφή προς την Piazza d’ Erbe, που τη θυμάμαι γεμάτη με πλανόδιους και καλλιτέχνες τις προηγούμενες φορές. Η αλλαγμένη νότα στο τουριστ τραπ είναι ότι πλέον έχουν επενδύσει τους τοίχους με ένα υλικό που δεν επιτρέπει στις τσίχλες να κολλάνε…
Το πριν:
Το μετά:
Έτσι είναι η τεχνολογία. Οι τσίχλες αντικαθίστανται με PostIt, και η καλτίλα χάνεται...
Είναι εντυπωσιακό πόσο πολύ μοιάζει η Verona με την Arles στη Γαλλία. Και οι δυο έχουν καλοσυντηρημένα Ρωμαϊκά αμφιθέατρα που χρησιμοποιούνται για παραστάσεις, και οι δυο έχουν και Ρωμαϊκά θέατρα εκτός από τα αμφιθέατρα που επίσης χρησιμοποιούνται, και οι δυο έχουν μια όμορφη μακρόστενη πλατεία στο κέντρο τους γεμάτη καλλιτέχνες, και οι δυο έχουν ένα μεγάλο ποτάμι στο κέντρο τους, και οι δυο έχουν σχέση με κάποιο μεγάλο καλλιτεχνικό έργο – με το Σαίξπηρ η Βερόνα, με το Βαν Γκόγκ η Άρλ. Η αρχιτεκτονική των κτηρίων μοιάζει αρκετά, επίσης, αλλά κάπου εκεί οι ομοιότητες τελειώνουν, καθώς οι Ρωμαϊκές αρχαιότητες στην Αρλ είναι περισσότερες και σημαντικότερες, υπάρχει κι ένας World Heritage καθεδρικός, η τριγύρω περιοχή (Camargue) τα σπάει από φυσική ομορφιά, και το Cote du Rhone της περιοχής είναι εξαιρετικό.
Ένα κομμάτι της Verona το οποίο δεν είχα επισκεφθεί τις προηγούμενες φορές, και αποφάσισα να εστιάσω περισσότερο, είναι το μέτωπό της στο ποτάμι και οι καθεδρικός της που βρίσκεται κι αυτός εκεί. Υπάρχει κι ένα τελεφερίκ που με 2 ευρώ ανεβάζει στο λόφο που βρίσκεται το Castel San Pietro, με πανοραμική θέα προς όλη την πόλη.
Επέστρεψα στο κέντρο της Βερόνα. Η ώρα είχε περάσει και είπα να ξεκινήσω για το αεροδρόμιο – αφού πρώτα πήρα το παγωτάκι μου από το GROM στη Via Mazzini, τον κεντρικό εμπορικό πεζόδρομο της πόλης. GROM είναι πάντα εγγύηση, μια εξαιρετική αλυσίδα παγωτού, με προέλευση από το Τορίνο και καταστήματα πλέον σε όλο τον κόσμο.
Είδα στο internet ότι η διαδρομή με ταξί προς το αεροδρόμιο κοστίζει 17-18 ευρώ (ένα ιταλικό site που έβαζες σημείο Α και σημείο Β και σου έβγαζε το εκτιμώμενο κόστος διαδρομής ανάμεσά τους), και αποφάσισα να τα δώσω, προκειμένου να περπατήσω με τα πόδια ως το σταθμό, που βρίσκεται η αφετηρία του Aerobus για το αεροδρόμιο. Τελικώς η τιμή δεν ήταν 17-18 ευρώ, αλλά 17+18=35 ευρώ, αλλά πλέον είχα αργήσει. Δε με έκλεψαν, αυτή είναι η ταρίφα, την έγραφε και πάνω στην πόρτα του ταξί (που δεχόταν και κάρτες όλων των ειδών).
Το αεροδρόμιο της Βερόνα… έχει κάποιο χώρο πριν τον έλεγχο, αλλά μετά από αυτόν είναι χειρότερο από το χειρότερο ελληνικό αεροδρόμιο με διαφορά. Η αναλογία καθισμάτων ανά πύλη είναι κοντά στα 40, και φυσικά με όλες τις πύλες σε λειτουργία στην εντός Σέγκεν περιοχή, δε φτάνουν για όλους τους επιβάτες. Οι τουαλέτες είναι επίσης ανεπαρκείς για την κοσμοσυρροή που υποδέχεται. Οι πύλες – όλες με λεωφορεία – είναι απελπιστικά κοντά η μία στην άλλη, τόσο που μπροστά στην πύλη μας το λεωφορείο φόρτωνε επιβάτες από τη διπλανή πύλη – το δικό μας ήταν πιο πέρα, κι ένας κακομοίρης υπάλληλος έπρεπε να στέκει στον ήλιο για να προσέχει τους επιβάτες να μη μπουν σε λάθος λεωφορείο.
Με τα πολλά επιβιβαστήκαμε, και το Α319 EC-MUX αναχώρησε για την Αθήνα με ελαφρά μόνο καθυστέρηση, και έφτασε πάνω κάτω στην ώρα του στο Βενιζέλος. Για να πούμε κι ένα καλό για τη Βολοτέα, χρησιμοποιεί jetbridges στο Βενιζέλος, κι έτσι πρωτού καλά καλά το καταλάβω, ήμουνα στο δρόμο για το σπίτι μου.
