Επιτρέψτε μου να αρχίσω λίγο διαφορετικά αυτή την πρώτη μου ταξιδιώτικη ιστορία. Πριν ένα χρόνο βρέθηκα στην Βενετία με την κολλητή μου φίλη. Η πόλη από την πρώτη στιγμή ξυπνούσε μέσα μου την ποίηση που λατρεύω. κάθε στιγμή σκεφτόμουν λέξεις φράσεις σε ένα ποιητικό στρόβιλο. το ποίημα αυτό γράφτηκε στο τρένο που με έπαιρνε μακριά της και μας οδηγούσε στο αεροδρόμιο του Μιλάνου και στην επιστροφή μας στην Κρήτη.
ΒΕΝΕΤΙΑ
Όλα αλλάζουν εντός της.
Θωπεία ο υδάτινος ρυθμός της.
Η πόλη νερό, η αιωνία ταξιδεύτρα, χωρίς λιμάνι, άγκυρα.... χωρίς αραξοβόλι.
Μονάχα η απεραντοσύνη της λιμνοθάλασσας ανοιγμένη μπρος σου,
η απεραντοσύνη και....
τα βουρκα του βάλτου, που θα την τραβήξουν -θα σε τραβήξουν- κάποτε κάτω στον
ακύμαντο βυθό.
Και όμως σε μαγεύει, μάγισσα στολισμένη περίλαμπρα΄ με ακριβά μεταξωτά και περίτεχνα προσωπεία. Μάσκες που κρύβουν και φανερώνουν το πρόσωπο της
Πεντάμορφη που κλέβει λαλιές και παραλύει τις αρθρώσεις .
Καταργεί τις γεωγραφιές και κτίσει νέες
γεωγραφιες του νερού.
Γεωγραφία του νερού το σώμα σου.
Άλλιως μετριούνται όλα ολα.
Η ψύχη σου παραδίνεται στο αργό λίκνισμα της,νανουρίζεσαι μες στις μαύρες γόνδολες.
Ξεχνάς στην βαλίτσα την βιασύνη , παίρνεις μαζί σου την λαχτάρα
Λαχτάρα να ακούσεις τον ήχο, τον ψιθυρισμό της.
Να νιώσεις το παρελθόν που γλίστρα απο τα παράθυρα των ανακτόρων
-φθαρμένο βελούδο.
Να συναντήσεις ενα ντόμινο δίπλα σε μια γέφυρα, να σε πάρει μαζί του σε χορό μυστικό.
Να βυθιστείς στην απελπισία αυτών που διαβαίνουν για τελευταία φόρα την γέφυρα των Στεναγμών. Να καταλάβεις αυτό το αχ μπρος στην ομορφιά του κόσμου.
Να λιώσεις το γυαλί και να πλάσεις μορφές διαυγής.
Να σταθείς εκστατικός μπροστά στις μορφές του Βερονέζε και του Τιντορέτο μες σε εκκλήσιες σιωπηλές.
Να έχεις ακόμα την ύφη των υφασμάτων του Τιτσιάνο στα ακροδάχτυλα, υφασμάτων που δεν άγγιξες πότε και όμως...
Να θαμπωθείς απο τον χρυσό που κατακλύζει την βασιλική του Αγίου Μάρκου.
Να πετάξεις με άσπρα φτερά γλάρου πάνω από στέγες και κρυφές πλατείες.
Να αντικρίσεις την πόλη απο την έξοδο του GRANDE GANALE.
Το μεγάλο κανάλι, η καρδιά της πόλης. Ο χτύπος της δυνατός αναλλοίωτος στους αιώνες
Παίρνει και φέρνει τις εποχές, τους ταξιδιώτες τους έρωτες.
Βενετιά venice venezia ύμνος στο νερό το όνομα της, ύμνος στην λήθη.
Όλα κάποτε διαβαίνουν τον ποταμό της λησμονιάς
Εσυ παλιά αρχόντισσα κρατάς περήφανα το κεφάλι ψηλά.
Μπαίνεις στην γόνδολα και χάνεσαι στην πάχνη.
Αφήνοντας πίσω σου ....τον μαγικό απόηχο σου, να ακολουθεί πάντα, για πάντα αυτούς που σε γνώρισαν
ΒΕΝΕΤΙΑ
Όλα αλλάζουν εντός της.
Θωπεία ο υδάτινος ρυθμός της.
Η πόλη νερό, η αιωνία ταξιδεύτρα, χωρίς λιμάνι, άγκυρα.... χωρίς αραξοβόλι.
Μονάχα η απεραντοσύνη της λιμνοθάλασσας ανοιγμένη μπρος σου,
η απεραντοσύνη και....
τα βουρκα του βάλτου, που θα την τραβήξουν -θα σε τραβήξουν- κάποτε κάτω στον
ακύμαντο βυθό.
Και όμως σε μαγεύει, μάγισσα στολισμένη περίλαμπρα΄ με ακριβά μεταξωτά και περίτεχνα προσωπεία. Μάσκες που κρύβουν και φανερώνουν το πρόσωπο της
Πεντάμορφη που κλέβει λαλιές και παραλύει τις αρθρώσεις .
Καταργεί τις γεωγραφιές και κτίσει νέες
γεωγραφιες του νερού.
Γεωγραφία του νερού το σώμα σου.
Άλλιως μετριούνται όλα ολα.
Η ψύχη σου παραδίνεται στο αργό λίκνισμα της,νανουρίζεσαι μες στις μαύρες γόνδολες.
Ξεχνάς στην βαλίτσα την βιασύνη , παίρνεις μαζί σου την λαχτάρα
Λαχτάρα να ακούσεις τον ήχο, τον ψιθυρισμό της.
Να νιώσεις το παρελθόν που γλίστρα απο τα παράθυρα των ανακτόρων
-φθαρμένο βελούδο.
Να συναντήσεις ενα ντόμινο δίπλα σε μια γέφυρα, να σε πάρει μαζί του σε χορό μυστικό.
Να βυθιστείς στην απελπισία αυτών που διαβαίνουν για τελευταία φόρα την γέφυρα των Στεναγμών. Να καταλάβεις αυτό το αχ μπρος στην ομορφιά του κόσμου.
Να λιώσεις το γυαλί και να πλάσεις μορφές διαυγής.
Να σταθείς εκστατικός μπροστά στις μορφές του Βερονέζε και του Τιντορέτο μες σε εκκλήσιες σιωπηλές.
Να έχεις ακόμα την ύφη των υφασμάτων του Τιτσιάνο στα ακροδάχτυλα, υφασμάτων που δεν άγγιξες πότε και όμως...
Να θαμπωθείς απο τον χρυσό που κατακλύζει την βασιλική του Αγίου Μάρκου.
Να πετάξεις με άσπρα φτερά γλάρου πάνω από στέγες και κρυφές πλατείες.
Να αντικρίσεις την πόλη απο την έξοδο του GRANDE GANALE.
Το μεγάλο κανάλι, η καρδιά της πόλης. Ο χτύπος της δυνατός αναλλοίωτος στους αιώνες
Παίρνει και φέρνει τις εποχές, τους ταξιδιώτες τους έρωτες.
Βενετιά venice venezia ύμνος στο νερό το όνομα της, ύμνος στην λήθη.
Όλα κάποτε διαβαίνουν τον ποταμό της λησμονιάς
Εσυ παλιά αρχόντισσα κρατάς περήφανα το κεφάλι ψηλά.
Μπαίνεις στην γόνδολα και χάνεσαι στην πάχνη.
Αφήνοντας πίσω σου ....τον μαγικό απόηχο σου, να ακολουθεί πάντα, για πάντα αυτούς που σε γνώρισαν
