Γαλλία Ιταλία Βενετία, Λίγηρας, Παρίσι με τον Γερμανό

[tania]

Το πώς φτάσαμε στο λιμάνι της Πάτρας είναι μεγάλο θέμα, αλλά εν πάση περιπτώση φτάσαμε. Μετά την απεργία των ακτοπλόων, το καράβι αναχωρούσε στις 1:30 μετά τα μεσάνυχτα. Αφήσαμε τον Γερμανό στο γκαράζ και πήγαμε στην καμπίνα μας για να κοιμηθούμε. Ολόκληρη η επόμενη μέρα πέρασε στο πλοίο με χαλάρωση, φαγητό και ρέμβασμα από το παράθυρο της καμπίνας. Άφιξη στην Ανκόνα στις 2 τα ξημερώματα και ολονύχτια οδήγηση για Βενετία. Ο Γερμανός κλειδώθηκε στο πάρκινγκ που βρίσκεται στην είσοδο της πόλης και εμείς ανεβήκαμε στο βαπορέττο που τερμάτιζε στην πλατεία του Αγίου Μάρκου.

Χρειάστηκε να βρεθώ στο καραβάκι που διέσχιζε τα νερά της Βενετίας και να αντικρύσω τα σπίτια πάνω από το νερό για να συνειδητοποιήσω πόσο μου είχε λέιψει αυτή η πόλη. Είχε χαράξει, η μέρα ήταν μουντή και ο κόσμος ελάχιστος στην πλατεία όπου κατεβήκαμε. Καταπληκτικά. Η Βενετία ήταν ολόδικιά μας. Εντοπίσαμε την στάση από την οποία ερχόταν το σκάφος τους ξενοδοχείου μας για να μας παραλάβει και σε λίγη ώρα οι ευγενέστατοι υπάλληλοι μετέφεραν τις βαλίτσες μας και μας βοήθησαν να επιβιβαστούμε. Περίπου δέκα λεπτά αργότερα, βρισκόμασταν για δεύτερη φορά στο ξενοδοχείο που είχαμε λατρέψει. Το San Clemente βρίσκεται σε ένα ιδιωτικό νησάκι, στο παρελθόν ήταν μοναστήρι και ψυχιατρική κλινική, ενώ σήμερα είναι ένα υπέροχο ξενοδοχείο. Είδαμε το άνετο δωμάτιο μας, πήραμε το πρώτο μας πρωινό γεύμα και έπειτα από ένα χαλαρωτικό μπάνιο, χάθηκα κάτω από τα σκεπάσματα.

Όταν ξύπνησα είχε μεσημεριάσει, αλλά δεν υπήρχε καμία βιασύνη. Εδώ οι ρυθμοί είναι άλλοι. Χάρηκα την ομορφιά του δωματίου και του ξενοδοχείου και το βράδυ ετοιμαστήκαμε για κάτι που αποδείχτηκε ανεπανάληπτη εμπειρία. Στην ορθόδοξη χριστιανική εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, ημέρα Μεγάλης Παρασκευής, είχαν μαζευτεί οι περισσότεροι Έλληνες της Βενετίας και οι επισκέπτες της πόλης, ανάμεσά τους και εμείς. Η περιφορά του επιταφίου έγινε μέσα στην πόλη, δίπλα από ήρεμα σκοτεινά κανάλια, πάνω από γεφυράκια, δίπλα από την πλατεία του Αγίου Μάρκου και από μία πλατεία στην οποία έγινε συνάντηση με αντιπροσώπους της καθολικής εκκλησίας. Το αίσθημα ήταν πολύ δυνατό: σε μια τόσο όμορφη πόλη, σε μία τόσο ήσυχη ώρα, άνθρωποι ακολουθούσαν τον επιτάφιο με τις λαμπάδες τους αναμμένες. Θα το θυμάμαι για πάντα.

Στη συνέχεια, ακολούθησε δείπνο σε ένα εστιατόριο του οποίου δεν συγκράτησα το όνομα, με μία υπέροχη οικοδέσποινα και τον πρόσχαρο σύζυγό της που μαγειρεύει ωραία. Αυτή τη φορά ήθελα να γευτώ απλές γεύσεις που αναδεικνύουν τα μεσογειακά υλικά. Μια μακαρονάδα με ελαιόλαδο και αντζούγιες έκανε την δουλειά της αν και οι μερίδες ήταν πραγματικά μικρές.

Η απόβαση στο San Clemente έγινε κάτω από ομπρέλες γιατί είχε αρχίσει ένα ψιλόβροχο. Αυτό όμως έκανε την Βενετία ακόμα πιο όμορφη στα μάτια μου. Πάμε τώρα να αναπληρώσουμε τον ύπνο που μας λείπει.

 

[pattyyy]

Πολύ όμορφη αρχή! Η περιφορά του επιταφίου στη Βενετία πρέπει να ήταν μοναδική εμπειρία...Ανυπομονώ για τη συνέχεια!

 

[tania]

Ναι, μοναδική και απρόσμενη! Είχα αμφιβολίες για το κατά πόσο θα γίνεται μεγάλη περιφορά μέσα στην Βενετία. Ευτυχώς διαψεύστηκα.

 

[nicole.g.<3]

Ωραία αρχή tania ! Η Βενετία είναι στα άμεσα σχέδια μου...Ανυπομονώ για τη συνέχεια της ιστορίας σου

 

[tania]

Ναι, είναι πολύ καλή η επιλογή αυτή. Όταν έχεις την ευκαιρία να πας, μη τη χάσεις! Έρχεται η συνέχεια.

 

[tania]

Ξημέρωσε Μεγάλο Σάββατο στην Βενετία. Το σώμα μου ήθελε απεγνωσμένα κι άλλη ξεκούραση με αποτέλεσμα να φτάσω πραγματικά καθυστερημένη σε μία από τις αίθουσες του πρωινού. «Θα σας πείραζε να γευματίσετε μόνη σας, έτσι ώστε να κλείσουμε την πόρτα;», με ρώτησε ο εξυπηρετικός υπάλληλος. Έριξα μια ματιά στην ζωγραφισμένη οροφή, τα χρυσά σκαλιστά έπιπλα και τον πλούσιο κυκλικό μπουφέ. «Τι να κάνω», του λέω, «θα θυσιαστώ»

Κάτι που δεν είχαμε ευχαριστηθεί στην προηγούμενη επίσκεψή μας στην Βενετία, ήταν το γεγονός ότι δεν είχαμε περπατήσει αρκετά μέσα στην πόλη. Έτσι, λίγη ώρα αργότερα καταφτάσαμε με το σκάφος του ξενοδοχείου στην πλατεία του Αγίου Μάρκου με σκοπό να κάνουμε περπατώντας την διαδρομή μέχρι την γέφυρα του Ριάλτο. Ο περίπατος στα δρομάκια της Βενετίας έμοιαζε βγαλμένος από άλλη εποχή, ενώ από τα περισσότερα κανάλια διερχόντουσαν γόνδολες. Δεν έχω ανέβει σε γόνδολα σε κανένα από τα ταξίδια μου εκεί γιατί υπάρχει κάτι άκρως τουριστικό σε όλο αυτό που με ενοχλεί. Παρ’ όλα αυτά, η όλη εικόνα είναι πανέμορφη. Κάποια στιγμή στρίψαμε σε ένα απόμερο δρομάκι, προκειμένου να δούμε την πιο αυθεντική όψη της Βενετίας και να την αποτυπώσουμε σε φωτογραφίες. Τα σπίτια των βενετσιάνων δίνουν μια μουντή εικόνα εγκατάλειψης αλλά στα περισσότερα παράθυρα υπάρχουν γλάστρες με πολύχρωμα λουλούδια και, φυσικά, απλωμένα ρούχα που κρέμονται πάνω από το νερό. Αρκετές από τις κατοικίες έχουν την κύρια είσοδός τους ακριβώς μπροστά στο νερό και εξυπηρετούνται με βάρκες που είναι σταθμευμένες απ’ έξω.



Στην βόλτα μας ψάξαμε και βρήκαμε το I Tre Mercanti, ένα delicatessen για το οποίο είχαμε διαβάσει στο Internet και το οποίο μας άρεσε πολύ. Ανάμεσα στα προϊόντα του, ξεχωρίσαμε το μαύρο ρύζι. Δίπλα ακριβώς, βρίσκεται ένα μαγαζί που πουλάει πολύ πρωτότυπα σκεύη σερβιρίσματος τα οποία μέσα στο διαφανές υλικό τους έχουν λουλούδια, στάχυα και κοχύλια.



Οι ψηλές μου μπότες, παρότι άνετες εν γένει, αποδείχθηκαν ακατάλληλη επιλογή για την βόλτα στην Βενετία και σε συνδυασμό με την ζέστη και τον κόσμο που πύκνωνε πάρα πολύ καθώς φτάναμε στο Ριάλτο, άρχισα να νιώθω έντονη ζαλάδα και δυσφορία. Πραγματικά, καθώς πλησιάζαμε στην διασημότερη γέφυρα του Μεγάλου Καναλιού επικρατούσε ο απόλυτος πανικός από τους τουρίστες. Στο κέντρο της γέφυρας υπάρχουν δύο σειρές μαγαζιών και ανάμεσά τους ένας φαρδύς διάδρομος για τους διερχόμενους, ενώ δεξιά και αριστερά της υπάρχουν επίσης ανοιχτοί διάδρομοι με πλατιά σκαλιά. Εκεί περάσαμε αρκετή ώρα βγάζοντας φωτογραφίες και χαζεύοντας την κίνηση. Κάτω από την γέφυρα χαμός! Γόνδολες, βαπορέτα, αστυνομικά σκάφη και νοσοκομειακά ταχύπλοα διέρχονταν ασταμάτητα. Στην αριστερή πλευρά του Ριάλτο, υπάρχει ένα μαγαζί που πουλάει ρούχα όμοια με εκείνα των γονδολιέρηδων: οι χαρακτηριστικές λευκές μπλούζες με τις οριζόντιες μαύρες ή μπλε ρίγες. Παραδίπλα είναι ένα κατάστημα που σου δίνει την δυνατότητα να φωτογραφηθείς με μια βενετσιάνικη στολή εποχής.



Αν πεινάσετε στην βόλτα σας στην Βενετία, δεν χρειάζεται να ανησυχήσετε καθόλου. Παντού στο δρόμο υπάρχουν αμέτρητες επιλογές για πεντανόστιμα σάντουιτς με ποικιλίες αλλαντικών, τυριών και φρέσκων λαχανικών, ενώ πολύ γευστικά είναι και τα arancini (μεγάαααααααλες κροκέτες από ρύζι γεμιστές με τυρί ή κιμά). Εννοείται, όπως άλλωστε συμβαίνει γενικότερα στην Ιταλία, παντού θα βρείτε παγωτό σε πολλές-πολλές γεύσεις (ακόμα και σε γεύση καυτερής πιπεριάς).


Από το Ριάλτο πήραμε το βαπορέτο για το San Marco και το κόστος για την διαδρομή που είναι πολύ μικρή είναι πολύ μεγάλο: 6,5 ευρώ το άτομο. Στο προηγούμενο ταξίδι μας στην Βενετία είχαμε βγάλει τριήμερης διάρκειας boarding passes και έτσι δεν είχα αντιληφθεί το κόστος μιας μονής βόλτας.


Πίσω στην πλατεία του Αγίου Μάρκου περιμέναμε το σκάφος από το νησάκι San Clemente για να μας επιστρέψει στο ομώνυμο ξενοδοχείο. Για την πλατεία του Αγίου Μάρκου πολλά έχουν γραφτεί στο travelstories, οπότε δεν θα πω μία από τα ίδια. Δύο πράγματα μόνο: στην προηγούμενη επίσκεψή μας στην πόλη είχαμε πάει στο παλάτι του Δόγη. Προμηθευτήκαμε audio guides και περιηγηθήκαμε στο παλάτι και στα σκοτεινά κελιά των βασανιστηρίων περνώντας πάνω από την γέφυρα των στεναγμών. Αξίζει. Επίσης πολύς λόγος γίνεται για το cafe Florian. Εντάξει, ωραία είναι να κάθεσαι και να ακούς ζωντανή μουσική μπροστά σε μία από τις διασημότερες πλατείες του κόσμου, αλλά η τουριστικοποίηση πάει κι έρχεται. Και εννοείται ότι μιλάμε για σκέτη κλεψιά. 34 ευρώ για δύο χυμούς σε μικρά ποτήρια . . . Πολύ περισσότερο ευχαριστήθηκα μία απογευματινή στάση στο καφέ του φημισμένου ξενοδοχείου Danieli, δεξιά της πλατείας San Marco. Πολυτελές περιβάλλον και περιποίηση στο φουλ.


Πίσω στο San Clemente χαλάρωσα και ξεκουράστηκα με μία επίσκεψη στο spa για μασάζ και όλες αυτές τις θεραπείες που ξετρελαίνουν εμάς τις γυναίκες. Πίσω στο δωμάτιο που βρισκόταν στον πρώτο όροφο χάζευα από το παράθυρο τα κουνέλια που τριγυρνούσαν στους κήπους ελεύθερα. Στο νησάκι υπήρχαν ενημερωτικές πινακίδες για τα ζωάκια που μας ζητούσαν να μην τα ενοχλούμε και να μην τα τρομάζουμε.


Δύο ώρες πριν την Ανάσταση, είχαμε κάνει κράτηση στο αγαπημένο μας εστιατόριο Do Forni, σε πολύ κεντρικό σημείο της Βενετίας. Απ’ ότι καταλάβαμε οι τύποι έχουν το εξής σύστημα: έχουν δύο χώρους στο μαγαζί. Στον έναν βάζουν τους τουρίστες και στον άλλο που μοιάζει εκπληκτικά με βαγόνι τραίνου βάζουν τους ντόπιους. Αν βρεθείτε εκεί, ζητήστε να καθίσετε σε αυτή τη δεύτερη αίθουσα. Το περιβάλλον όμορφο, το φαγητό καλό και τα γλυκά επίσης. Δοκιμάστε σατομπριάν και τάρτα με αχλάδι και σοκολάτα. Δεν είναι φτηνό εστιατόριο αλλά είναι όμορφο και αξίζει. Αφήστε που δίπλα σας θα δειπνούν όλες οι μποτοξαρισμένες κυρίες της πόλης με τους συζύγους τους και θα έχετε μπόλικο υλικό για σχόλια.



Ο Άγιος Γεώργιος των Ελλήνων δεν βρίσκεται μακριά και έτσι σε δέκα λεπτά ήμασταν εκεί. Ο καιρός ήταν λίγο βροχερός πράγμα που έδινε μια μαγική εικόνα στην σκοτεινή και ήσυχη Βενετία εκείνη την ώρα. Η τελετή ήταν ωραία, σχεδόν συγκινητική, μέσα και έξω από τον ναό. Ευχηθήκαμε μεταξύ μας και περίπου στη 1:00 αναχωρήσαμε για να προλάβουμε το τελευταίο δρομολόγιο για San Clemente. Όλως τυχαίως, ήταν και ένα ακόμα ζευγάρι ελλήνων που έμενε στο ίδιο ξενοδοχείο και γνωριστήκαμε.



Πίσω στο ξενοδοχείο χουχούλιασα στο τεράστιο κρεβάτι και χαλάρωσα. Αύριο θα αναχωρούσαμε οδικώς για Γαλλία, με ενδιάμεση διανυκτέρευση στο δρόμο. Στεναχωριόμουν που θα αφήναμε τη Βενετία και το San Clemente. Ο Λίγηρας όμως και τα μαγικά του κάστρα μας περίμεναν και μαζί τους πολλές συγκλονιστικές εμπειρίες ζωής σε ένα ανυπέρβλητο ταξίδι που με σημάδεψε.