Ιταλία Βενετία. Η Βασίλισσα της Αδριατικής

[ioanna karagianni]

Καπετάνιε δεν έχω λόγια, για αυτό δεν μιλώ περιμένω μαζί με τους άλλους να σε ακολουθήσουμε στις λυρικές περιπλανήσεις σου.

 

[soudianos]

17 με 24 Μαιου, θα βρισκομαι εκει!

Τέλεια εποχή gianni και μην νομίζεις ότι είναι πολλές οι μέρες.
πιστεύω να πάρεις κάτι και από την δική μου περιγραφή.

παιδιά sorry που σας καθυστερώ, αλλά κάτι εποχιακές εργασιούλες...

 

[kalspiros]

να ακούμε παράλληλα και το "ομόνυμο" κομμάτι?

ταιριάζει άψογα με την ιστορία σου Αντώνη (αν και οι φωτογραφίες είναι άσχετες). καλή συνέχεια!

 

[Pandora]

παιδιά sorry που σας καθυστερώ, αλλά κάτι εποχιακές εργασιούλες...

Καπετάνιε μου, με την ησυχία σου ! Εμείς εδώ, στην αναμονή, πάντα με το χαμόγελο...:xmas_smile:

@ Σπύρο, τέλειο το κομμάτι ! Ευχαριστούμε :xmas_biggrin:

 

[soudianos]

Μετά το ταξίδι στον τεράστιο λαβύρινθο των σκοτεινών καναλιών, όπου χάνουμε τον προσανατολισμό μας, ξαναβγαίνουμε στο Μεγάλο Κανάλι. Από τη σκιά και την υγρασία βρισκόμαστε ξανά στο άπλετο φως που ο ήλιος ρίχνει στο κανάλι και στα παλάτια που βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο στις όχθες του. Το φως της Βενετίας είναι αυτό που θα δώσει το χρώμα στα αθάνατα έργα των καλλιτεχνών της, οι οποίοι θα δημιουργήσουν τη βενετσιάνικη σχολή.
Το ταξίδι στις εικόνες του παρελθόντος που μας γέμισαν με το ρομαντισμό της παλιάς εποχής τελειώνει στο σταθμό των λέμβων της γέφυρας Accademia. Επιστρέφουμε στην πραγματικότητα από τα όνειρα και τις ψευδαισθήσεις.
Η ομώνυμος πινακοθήκη είναι εδώ, εμείς όμως θα ανεβούμε στη ξύλινη γέφυρα, θα σταματήσουμε στο μέσον της να απολαύσουμε την μοναδική θέα της περιοχής κοιτώντας προς την έξοδο του καναλιού. Κι’ εδώ αριστερά και δεξιά κολλημένα το ένα δίπλα στο άλλο βρίσκονται τα παλάτια των αρχοντικών οικογενειών, Cavalli Franchetti , Barbaro, Contarini, Leoni κ.α. και στο τέλος δεξιά φαίνονται οι επιβλητικοί τρούλοι της Santa Maria de Salute.
Περνάμε τη γέφυρα και ακολουθούμε την κίτρινη πινακίδα που γράφει…μα τι άλλο εκτός από «San Marco; Φτάνουμε στην ηλιόλουστη πλατεία του Φρ. Μοροσίνι με το άγαλμα του Manin (Βενετσιάνος πατριώτης στους ναπολεώντιους πολέμους) στο κέντρο της, και την εκκλησία St. Stefano. Τα στενά εδώ είναι φαρδύτερα και η κίνηση μεγαλύτερη όσο προχωρούμε στα μνημεία της παγκόσμιας κληρονομιάς. Καταστήματα δεξιά κι αριστερά, αρκετά είδη σοκολατοποιίας, ρουχισμού, υπόδησης, αλλά όλα αυτά μας αφήνουν αδιάφορους εκτός από τα παγωτά. Σε μια μικρή πλατεία βλέπουμε το θέατρο όπερας La Fenice. Κτισμένο το 1792 καταστράφηκε τελείως από πυρκαγιά το Ιανουάριο του 1996. Ήταν την εποχή που βρισκόμουν εκεί. Το είδα πριν και μετά την πυρκαγιά, το αποθανάτισα κατεστραμμένο. Πένθος για τους κατοίκους της Βενετίας αλλά και γενικός ξεσηκωμός. Άρχισαν εράνους, χορηγίες, δωρεές. Στους δρόμους, στις εκκλησίες, μουσεία, δημόσια κτίρια, σε μικρά και μεγάλα καταστήματα παντού υπήρχε ένα κουτί για δωρεά και η λέξη Fenice επάνω. Έτσι, το 2001 το όμορφο θέατρο ήταν πάλι έτοιμο και ίδιο όπως ήταν πριν.
Μετά την εκκλησία St. Moise, βλέπουμε ένα οικοδόμημα που στη βάση του σχηματίζονται στοές, περνάμε από κάτω και ξαφνικά αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε στην πλατεία του Αγ. Μάρκου. Πάνω από τις καμάρες είναι το μουσείο Correr, απέναντι μας στο βάθος ο Αγ. Μάρκος, αριστερά μας τουριστικά μαγαζιά, ο πύργος του ρολογιού με σκαλωσιές που ανακαινίζεται, δεξιά άλλα μαγαζιά, το café Florian, το καμπαναριό κι αυτό με σκαλωσιές στην κορυφή του, δίπλα του η βιβλιοθήκη Marciana, και στο βάθος δεξιά το παλάτι του Δούκα.
Η πλατεία γεμάτη περιστέρια που κάθονται στους ώμους και στα κεφάλια των τουριστών. Τα μάτια μας κοιτάζουν την εκκλησία που την πλησιάζουμε με αργό βήμα, με δέος και ερωτηματικό σαν να πρόκειται να αναμετρηθούμε. Σταματάμε για λίγο να την νοιώσουμε πρώτα από μακριά. Θαυμασμός, σκεπτικισμός, ερωτηματικά. Πλησιάζουμε πιο κοντά βλέπουμε βυζαντινές εικόνες, το μυαλό θολώνει, δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι για τέτοιες αισθηματικές συγκρούσεις. Θα έχουμε πολλές μέρες μπροστά μας για να τη μελετήσουμε. Θέλει πολύ λεπτό χειρισμό αυτή η καλλονή αυτή η ομορφιά. Το δείχνει μόνη της, δεν σηκώνει εδώ χοντροκοπιές.
Για να καθαρίσει το μυαλό μας πάμε λίγο προς την κοντινή αποβάθρα να κοιτάξουμε την ανοιχτή θάλασσα, να ηρεμήσουμε, και να ετοιμαστούμε να φερθούμε με ευγένεια και λεπτότητα όπως ευγενική και αρχοντική είναι η θωριά της..

 

[ioanna karagianni]

Πολύ ωραία καληνύχτα μας επιφύλαξες απόψε καπετάνιε. Ευχαριστούμε.

 

[ΕΡΣΗ]

Ειμαι μαζι και ακολουθω!

 

[Bahari]

Και τώρα μπορώ να πάω για ύπνο και να κλείσω σφιχτά τα μάτια για να μη "δραπετεύσουν" αυτές οι τόσο όμορφες εικόνες... :xmas_lol:

 

[marydim]

Υπέροχος πρόλογος και ανάλογη συνέχεια για μια από τις ομορφότερες πόλεις του πλανήτη.

Να είσαι καλά καπετάνιε που μας σεργιανίζεις για ακόμα μια φορά στα παλιά σου λημέρια.

 

[soudianos]

Πράγματι, η θαλάσσια αύρα μας έδωσε νέες δυνάμεις και ηθικό για να περιγράψουμε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.. Η προαναφερθείσα δεσποσύνη όμως ας περιμένει λίγο ακόμα.
Εδώ στο Μolo είναι ο κεντρικός σταθμός κάθε είδους σκαφών που εκτελούν δρομολόγια στη Βενετία και στα νησιά της. Vaporeto, Motoscafo, taxi boat, ferry boat, και vaporeto για τουριστικές διαδρομές. Από μπροστά μας περνούν τα επιβατηγά και τα κρουαζιερόπλοια, που φέρνουν επισκέπτες για τη Βενετία, αλλά και αυτούς που έχουν προορισμό τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης.
Τα πλοία θα πλευρίσουν στο επιβατικό σταθμό san Bassilio που είναι στο κανάλι della Giudecca. Η απόσταση με τα πόδια για τον Αγ. Μάρκο είναι σαράντα λεπτά, αλλά ποτέ δεν γίνεται μέσα σ΄ αυτό το χρονικό όριο, γιατί κανείς δεν θέλει να παραλείψει το παραμικρό από τη μαγεία αυτής της διαδρομής.
Ιδού και το F/B “Fedra” των Μινωικών, αυτό που με έφερνε εδώ κάθε τέταρτη μέρα από Πάτρα για δύο χρόνια. Είχαμε άφιξη στις 1200 και αναχώρηση 1830 η ώρα, επίσης διπλές διανυχτερεύσεις κάθε πρωτοχρονιά, και σε κάποιες πενθήμερες κρουαζιέρες τα καλοκαίρια με Έλληνες επιβάτες. Είναι αδύνατο να μην περιγράψω την ωραιότερη είσοδο, σε κόλπο και λιμάνι στον κόσμο.
Αφήναμε πίσω μας την Αδριατική και μπαίναμε μέσα από ένα στενό πέρασμα στον κόλπο της Βενετίας με την ελάχιστη ταχύτητα, ανάμεσα από δεκάδες κότερα, ιστιοπλοϊκά και κάθε είδους ιδιωτικά σκάφη που μπαινοέβγαιναν στο κανάλι. Αμέσως βρισκόμασταν σε μια άλλη εποχή. Όλος ο κόσμος του πλοίου έβγαινε στο κατάστρωμα. Οι επιβάτες, τα μέλη του πληρώματος, ακόμη και οι μάγειροι με τις σκούφιες τους, οι καμαρότοι, όλοι αυτοί που παρόλο τα είχαν δει αμέτρητες φορές, δεν μπορούσαν να μείνουν ασυγκίνητοι από αυτό που γινόταν γύρω μας. Ένα ταξίδι στο παρελθόν, σε μια χώρα του παραμυθιού.
Αριστερά μας βλέπαμε το γνωστό σε όλο τον κόσμο από τα φεστιβάλ Λίντο, αριστοκρατικό, γεμάτο από βίλες και κατοικίες επώνυμων. Δεξιά μας πάρκα, άλση, και άλλοι χώροι ελεύθεροι. Την περίοδο της Bienalle βλέπαμε τα έργα των γλυπτών απ’ όλο τον κόσμο που είχαν τοποθετηθεί σ΄ αυτή την περιοχή, και απλώνονταν σε όλη τη Βενετία.
Σε κάποια Bienalle, για αρκετούς μήνες, περνούσαμε μόλις λίγα μέτρα από τη συμμετοχή στην έκθεση του παγκοσμίου φήμης Έλληνα γλύπτη Ζογγολόπουλου με το έργο «ομπρέλες», που ήταν τοποθετημένες στην άκρη της προβλήτας.
Σε λίγο αριστερά μας βλέπουμε το νησάκι S. Giorgio Mggiore και στη δεξιά μας πλευρά το Arsenale με το ομώνυμο κανάλι.. Στο Arsenale ναυπηγούσαν, επισκεύαζαν, αρμάτωναν τα πολεμικά πλοία και τα ετοίμαζαν για πολεμικές επιχειρήσεις. Εδώ ήταν εποχή που σε μια μέρα εργάζονταν μέχρι και 15.000 άνθωποι. Υπάρχουν εκθέματα από οβίδες και κανόνια της εποχής εκείνης και μια επιβλητική πύλη όπου πάνω από αυτή βρίσκεται το λιοντάρι της Βενετίας, και κάτω δεξιά και αριστερά δύο μαρμάρινα λιοντάρια, το ένα είναι από τη Δήλο και το άλλο από τον Πειραιά, από όπου το πήρε ο Μοροσίνι το 1687. Ήταν το ίδιο έτος που μια οβίδα από τα κανόνια των πλοίων του έπεσε πάνω στην Ακρόπολη, στην προσπάθεια του να τη ανακαταλάβει από τους Τούρκους. Αντίγραφο του λιονταριού αυτού βρίσκεται στο λιμάνι του Πειραιά, δεξιά μόλις μπαίνουμε με το πλοίο, δώρο της Βενετίας τα τελευταία χρόνια προς το δήμο Πειραιώς, σαν απάντηση του αιτήματος (!!) για επιστροφή του γνησίου
Μετά το Arsenale τα ενδιαφέροντα βρίσκονται μόνο από τη δεξιά πλευρά του πλοίου. Οι φωτογραφικές μηχανές και οι κάμερες, είναι έτοιμες. Το μάτι δεν ξέρει τι να πρωτοθαυμάσει. Ο επιβάτης που έρχεται πρώτη φορά πελαγώνει.
Δίπλα μας τώρα είναι η εκκλησία San Zaccaria, με το σπουδαιότερο έργο του πρωτοπόρου Tζιοβάνι Βελλίνι πάνω από τη Αγ. Τράπεζα η «Παναγία με αγίους». Η εικόνα είναι πλούσια σε χρώματα και μαζί με τις μορφές αποτελούν ένα συμμετρικό σύνολο. Από το φως και το χρώμα της Βενετίας. μια καινούργια σχολή της παγκόσμιας ζωγραφικής αρχίζει. Ο Μπελίνι όμως τώρα δίνει και ανθρώπινη μορφή στην Παναγία και στους αγίους, χωρίς αυτοί να χάσουν τη θρησκευτικότητα τους, και ξεφεύγοντας από την παραδοσιακή μέχρι τώρα απεικόνιση τους.
Κοντά στον Μπελίνι μαθήτευσαν οι μεγάλοι Ενετοί ζωγράφοι του 15ου αιώνα Τζιορτζόνε και Τισιάνος, αλλά τη «σχολή» αυτή με το φως και το χρώμα ακολούθησαν και οι υπόλοιποι ζωγράφοι της Βενετίας.[1]

[1] E.H. Gombrich Tο χρονικό της τέχνης

 

[ΕΡΣΗ]

Υπεροχο και το σημερινο κομματι! Ευχαριστουμε!

 

[Pandora]

Μετά τους γκρεμούς... καπετάνιε μου, ήρθα να κουρνιάσω στην αγκαλιά της γαληνοτάτης

Υπέροχα νοιώθω...