Ισπανία Βαρκελώνη express

[elenikar]

Λίγο οι αυπνίες που έχω τελευταία, λίγο και οι ιστορίες σας που διαβάζω καθημερινά και να μαι και εγώ στις 5: 25 το πρωί να σας γράφω για το τελευταίο μου ταξίδι στην εντυπωσιακή Βαρκελώνη..Το ταξίδι αυτό ξεκίνησε καλά ..Από την στιγμή που είδα τα όλο χαμόγελο πρόσωπα των 2 συνταξιδευτών και φίλων μου τα ξημερώματα της Πέμπτης είπα πως τίποτα δεν θα μας χαλάσει την διάθεση..
Αφού κάναμε check in ήταν καιρός για το τελευταίο τσιγάρο του Ν. αφού παραπονιότανε πως το επόμενο τετράωρο δεν θα είχε δυνατότητα να καπνίσει...του κάναμε το χατήρι και ένα τσιγάρο αργότερα βρισκόμασταν στα αφορολόγητα (τύπου αφορολόγητα πλέον) να πηγαινοερχόμαστε η χαρούμενη τριάδα να χασκογελάμε και να χαζεύουμε...Αφού κάναμε αρκετές άσκοπες βόλτες πάνω κάτω αποφασίσαμε πως ήταν πια ώρα να πάμε και εμείς στην πύλη σιγά σιγά.... 3 ώρες, μια ομελέτα ,δύο καφέδες και μερικά κρύα αστεία αργότερα ...να μαστε στην Βαρκελώνη!! Ολίγον τι άυπνοι, αρκετά ανήσυχη εγώ για το δωμάτιο που μας περιμένει (μιας και την έχω πατήσει αρκετές φορές) τελικά φτάνουμε στο ξενοδοχείο ... Απ’ότι αποδείχτηκε δεν υπήρχε κανένας λόγος ανησυχίας σε ότι αφορούσε το δωμάτιο μας..Τοποθετημένο 200 μέτρα από την La Rambla, και ένα λεπτό από το σταθμό μετρό Drassanes ,το Gutenberg Aparthotel όχι απλώς ήταν σε στρατηγική θέση αλλά ήταν πεντακάθαρο , με καλό πρωινό και πολύ λογικές τιμές..
Αφήσαμε λοιπόν τις αποσκευές μας και κάποιοι απο εμάς (εγώ) αποφάσισαν πως δεν θα ξαναπαρακολουθήσουν τον καιρό πριν ταξιδέψουν.Ο καιρός έλεγε πως θα είναι λίγο πιο κρύα απ ότι στην Αθήνα και εγώ αποφάσισα να πράξω ανάλογα…Κακώς…έτσι το πρώτο πράγμα που έκανα φτάνοντας ήταν να βγάλω τις μπότες και να τις αντικαταστήσω με τα παντός καιρού αθλητικά και να βγάλω από την βαλίτσα το πιο ελαφρύ μπουφάν….και έτοιμη για εξερεύνηση!Είπαμε όμως να το πάμε χαλαρά μιας και είμαστε άυπνοι και αρκετά κουρασμένοι…
Ξεκινήσαμε με μία μεσημεριανή βόλτα στην La Rambla όπου πρωταγωνιστικό ρόλο είχαν οι πλανόδιοι ηθοποιοί, αρλεκίνοι, πειρατές της καραιβικής αλλά και αρκετοί χορευτές.. Φυσικά δεν αντισταθήκαμε να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες μαζί τους, αλλά και να επενδύσουμε τα πρώτα χρήματα μας στην Βαρκελώνη (το ταξί δεν μετράει !) ενισχύοντάς τους...Περατώντας χωρίς χάρτη και με μοναδική επιθυμία να νιώσουμε την πόλη, τελικά καταλήξαμε στα γοητευτικά στενάκια της Γοτθικής συνοικίας. Αφού περπατούσαμε αρκετή ώρα στα σκοτεινά σοκάκια της,
καταλήξαμε στον Γοτθικό καθεδρικό ναό της Βαρκελώνης τον οποίον και επισκεφθήκαμε και μας φάνηκε αρκετά εντυπωσιακός.
Λίγο αργότερα και έχοντας πια απομακρυνθεί από την γοτθική συνοικία φτάσαμε στον στήλο 30 μέτρων όπου στην κορυφή του βλέπαμε πια το άγαλμα του Χριστόφορου Κολόμβου. Και εκεί που αναρωτιόμασταν τι θα κάνουμε στην συνέχεια, ο νέος μας φίλος Χριστόφορος μας έδειχνε τον δρόμο με το δάχτυλό του!Μα που αλλού αν όχι στην Barceloneta?? Φυσικά εκεί ήταν ο επόμενος προορισμός μας, μια βόλτα στην παραλία της Βαρκελώνης. Ο καιρός βοηθούσε πολύ παρ ότι είχε μπεί πια Νοέμβριος. Περπατήσαμε κατα μήκος της θάλασσας χαζεύοντας την θάλασσα και σιωπηλά και οι τρείς την συγκρίναμε με την δική μας..η κούραση και η πείνα μας είχε πια καταβάλλει και θεωρήσαμε πως ήταν ώρα για φαγητό …Καταλήξαμε σε ένα από τα καλά εστιατόρια με θαλασσινά της παραλίας με θέα την θάλασσα. Αφεθήκαμε στις όμορφες εικόνες , τη νόστιμη παέγια θαλασσινών και λίγο αργότερα, με μόνο ένα μπουκάλι κρασί είχαμε πια γλαρώσει …και εκεί η πρόταση για την κρέμα κάταλαν μάλλον μας ξύπνησε.. Απ ότι φαίνεται η κρέμ μπρουλέ επιδέχεται βελτίωσης και την πραγματοποίησαν οι Ισπανοί!! Χορτάτοι πιά, το μόνο που μας χρειαζότανε για να συνεχίσουμε ήταν ένας καφές , ο οποίο ήρθε την κατάλληλη στιγμή, στο κατάλληλο σημείο. Ενώ περπατούσαμε κατά μήκος της θάλασσας και στο σημείο που γινότανε πια παραλία ξεπρόβαλλε ένα beach bar. Εφοδιαστήκαμε με έναν καφέ και κατευθυνθήκαμε σε ένα από τα πλαστικά τραπεζάκια του για να απολαύσουμε την ωραιότερη στιγμή της ημέρας, την ώρα που ξεκινά να σουρουπώνει...Η ώρα πια ήταν αρκετά περασμένη και είπαμε πως για πρώτη μέρα δεν τα πήγαμε και άσχημα. Ήταν ώρα να πάμε στο ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε μιας και δεν θα μας κράταγε κανείς μακριά από τη νυχτερινή ζωή της Βαρκελώνης...
Και κανείς δεν μας κράτησε. Λίγες ώρες αργότερα, περπατούσαμε ξανά στην φωτισμένη πια από τεχνητό φώς La Rambla ψάχνοντας ένα μπάρ που σταμπάραμε την ώρα που επιστρέφαμε στο ξενοδοχείο, το όνομα αυτού Μαργαρίτα! Το εντοπίσαμε με χαρά και μπαίνοντας διαπιστώσαμε πως το ένστικτό μας δεν μας οδήγησε άδικα εδώ! Καθήσαμε στο μπάρ ,θαυμάσαμε την χαρούμενη αλλά ατμοσφαιρική διακόσμηση του και παραγγείλαμε τα κοκτέιλ μας..ένα μοχίτο, μία μαργαρίτα και το ποτό του καταστήματος ήταν σε ελάχιστο χρόνο έτοιμα καθώς και μια μερίδα νάτσος με τυρί. Το μοχίτο φοβερό όπως και η μαργαρίτα, το τρίτο ποτό μάλλον απογοήτευση θα το έλεγε κανείς! Οι Ισπανοί στα πλαινά σκαμπό μιλούσαν γρήγορα και γεμάτοι ενθουσιασμό, το ίδιο και εμείς! Οι εικόνες ήταν πολλές και εμείς πολύ κουρασμένοι για να τις επεξεργαστούμε όλες το ίδιο βράδυ. Το μόνο που ξέραμε ήταν πως η αυριανή μέρα θα ήταν επίσης μεγάλη και κουραστική και πως πια δεν είχαμε δικαιολογία! Χρειαζόμασταν ένα πρόγραμμα!Και το καταστρώσαμε...! Αλλα ξέρετε τι λένε...όταν ο άνθρωπος κάνει πρόγραμμα., κάποιος άλλος μάλλον γελάει!!

 

[snow]

Κι άλλο … κι άλλο…

 

[tripakias]

Σ' ευχαριστω που με γυρνας σ' εναν τοπο οπου εζησα μοναδικες στιγμες. Η Barcelonetta , πραγματι, εκπληκτικη.
Η Βαρκελωνη εκμεταλλευτηκε οσο καμια αλλη πολη την διοργανωση των Ολυμπιακων Αγωνων και μεταμορφωθηκε απο ασχημοπαπο σε κυκνο.

 

[pattyyy]

Ποτέ δε χορταίνω τις ιστορίες από τη Βαρκελώνη! Πολύ ζωντανή αρχή, μας μεταφέρεις στο κλίμα της πόλης!

 

[elenikar]

Η δεύτερη μέρα μας ξεκίνησε δυναμικά! Φύγαμε από το ξενοδοχείο έχοντας κάνει φούλ πρόγραμμα για την ημέρα. Θα παίρναμε το λεωφορείο που κάνει τον γύρο της Βαρκελώνης και κάνει στάσεις στα σημαντικότερα αξιοθέατα της. Θα πηγαίναμε στο Ισπανικό χωριό και έπειτα σειρά θα είχαν η σαγράδα Φαμίλια, τα σπίτια που σχεδίασε ο Γκαουντί , το πάρκο Γκουέλ και το βράδυ μια δόση από το πολύχρωμο συντριβάνι στις βεράντες του Παλάου Νασιονάλ.
Και με αυτά τα σχέδια ξεκινήσαμε να πάρουμε και εμείς το πολύχρωμο λεωφορείο από τα μέρη του φίλου μας, Χριστόφορου. Τα εισιτήρια αγοράστηκαν, εμείς πιάσαμε τις καλύτερες θέσεις στο ανοιχτό μέρος του λεωφορείου και τελικά αφεθήκαμε στην απόλαυση της διαδρομής..Κάπου στην πορεία διαπιστώσαμε πως υπάρχουν δύο διαδρομές, μιας και τα αξιοθέατα είναι πολλά και σε διαφορετικά σημεία της πόλης. Δεν πτοηθήκαμε..Θα πηγαίναμε σε ότι είχαμε προγραμματίσει απλώς αλλάζοντας κάποια στιγμή γραμμή.. Το λεωφορείο ξεκίνησε να ανεβαίνει στον λόφο του Μόνζουικ και εμείς αποφασίσαμε πως αφού φτάσαμε ώς εδώ, πρέπει σίγουρα να ανεβούμε και στο κάστρο. Κατεβήκαμε στην επόμενη στάση, όπου ήταν και η είσοδος του τελεφερίκ. Λίγα λεπτά αργότερα, ήμασταν στην κορυφή του λόφου και απολαμβάναμε την θέα.. Φυσικά, δεν κάτσαμε πολύ μιας και η θέα ήταν το μοναδικό που άξιζε τον κόπο..
Σειρά είχε το Ισπανικό χωριό. Κάτσαμε στην ουρά για να πάρουμε τα εισιτήρια μας συζητώντας πως οι Ισπανοί είναι στα όρια της πτώχευσης αφού καταφέρνουν να βγάλουν από τον τουρίστα –μύγα, ξίγκι (χρεώνουν κάθε τι τουριστικό ,αδρά). Λίγο το σπρώξιμο από τους πίσω μας, λίγο που ήρθε η σειρά μας, η συζήτηση έληξε άδοξα, όπως και η παραμονή μας στο χωριό. Καταφέραμε να μπούμε στο χωριό και στα πρώτα βήματα μας συναντήσαμε και το ζαχαροπλαστείο του, το οποίο απ ότι είχαμε μάθει ήταν μιας Ελληνίδας. Μπήκαμε μέσα και οι τρείς έχοντας θαμπωθεί από την βιτρίνα έτοιμοι να αγοράσουμε οτιδήποτε μας γυαλίσει.Όλα δηλαδή...Εμ δέ...εκεί που η φίλη Μ. αρχισε να ψάχνει το πορτοφόλι της στην τεράστια τσάντα της χωρίς επιτυχία ,άρχισε να μας λούζει κρύος ιδρώτας.. Μετά από μια σύντομη βόλτα ξανά στα ταμεία και σε κάθε υπεύθυνο, ήμασταν πια σίγουροι..το πορτοφόλι είχε κλαπεί.. με ταυτότητες, χρήματα και όλα ....ένα σύντομο τηλ στην πρεσβεία,μερικά στην Ελλάδα και μια επίσκεψη στο πιο κοντινό αστυνομικό τμήμα και η μισή μέρα είχε περάσει, αλλά η διάθεση μας , καθόλου! Αποφασίσαμε πως δεν πρόκειται να μας πτοήσει τίποτε και το πολύ, πολύ να μην μας αφήσουν να πετάξουμε την Κυριακή για Ελλάδα. Και τι έγινε?! Άλλο που δεν θέλαμε! Για καλή μας τύχη , το αστυνομικό τμήμα ήταν πολύ κοντά στο πάρκο του Χουάν Μιρό και έτσι , θέλαμε δεν θέλαμε, πήραμε και μια γεύση από αυτό...
Η ώρα ήταν περασμένη και έπρεπε να κάνουμε σύσκεψη...τι προλαβαίναμε να κάνουμε? Η απόφαση πάρθηκε από τον άντρα της παρέας και με πολύ συνοπτικές διαδικασίες! Σειρά είχε λοιπόν το camp Nou , το γήπεδο της Barcelona. Ήταν εντυπωσιακό όχι μόνο το γήπεδο, το μουσείο και κάθε τί που το πλαισιώνει ,αλλά και το πώς έχουνε αξιοποιήσει τα πάντα σε αυτήν την πόλη.
Επόμενη πια στάση ήταν τα σπίτια του Γκαουντί, επάνω στον κεντρικό εμπορικό δρόμο Passeig de Gracia. Η κάσα Μιλά, το τελευταίο αρχιτεκτονικό έργο του Γκαουντί πριν αφιερωθεί στην Σαγράδα Φαμίλια, ήταν φωτισμένο (είχε πια νυχτώσει) και φάνταζε υπεροχο.. Το χαρακτηριστικό σουρεαλιστικό στυλ του με τις στρογγυλάδες και τα χαρούμενα χρώματα ταίριαζε γάντι σε έναν από τους πιο κεντρικούς εμπορικούς δρόμους της Βαρκελώνης.
Όμως ο ρεαλισμός της πείνας μας πια, ήρθε να καπελώσει τον σουρεαλισμό του κυρίου Γκαουντί. Λίγο πιο κάτω, στον ίδιο δρόμο, βρήκαμε ένα παραδοσιακό εστιατόριο όπου και σπεύσαμε..Διαλέξαμε τα τάπας που θέλαμε από μία βιτρίνα, παραγγείλαμε και τα πιάτα μας καθώς και μια κανάτα σαγκρίας και μισή ώρα αργότερα ήμασταν και οι τρείς λίγο πιο ξεκούραστοι , αρκετά πιο χορτάτοι και κεφάτοι ξανά και εγώ λίγο (αρκετά) πιο βρεγμένη από πριν, αφού έριξα την μισή κανάτα με σαγκρία επάνω μου! Και τι πειράζει και λίγο κόκκινο κρασάκι σε άσπρη ζακέτα ?θα μπορούσε και να είναι και άποψη..εε?
Με το ανανεωμένο μου στιλιστικά ζακετάκι, πήραμε το επόμενο λεωφορείο και λίγο αργότερα το μετρό και επιστρέψαμε στο πρωινό στέκι μας για να δούμε το περίφημο «μαγικό» συντριβάνι...Βγαίνοντας από το μετρό, κοιταχτήκαμε απορημένοι και οι τρείς ..Βλέπαμε το παλάου Νασιονάλ , αλλά το συντριβάνι?Γιατί δεν ακούγεται κάτι?Γιατί δεν βλέπουμε τίποτα?Τελικά μάλλον μαγικό ήταν όντως..Λίγο πιο πέρα ήταν κάτι εργάτες οι οποίοι μας έλυσαν και όλες τις απορίες. Το συντριβάνι θα παρέμενε κλειστό για τρείς εβδομάδες. Ε, δεν βαριέσαι είπαμε..σε τρείς βδομάδες όλο και κάποια προσφορά θα έχει πάλι η Aegean…και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο να κάνουμε την κούρα ομορφιάς ..Χάσαμε την μισή μέρα,να μην την αναπληρώσουμε σε νύχτα??
Το ρολόι χτύπησε δώδεκα και εμείς ήμασταν ήδη στον δρόμο και ψάχναμε για ταξί, το οποίο βρήκαμε αμέσως. Ζητήσαμε από τον οδηγό να μας πάει στο τέλος της Barcelonetta, δίπλα στο καζίνο. Εκεί όπου όπως μας είπαν βρίσκονταν τα περισσότερα κλάμπ και παραλιακά μπαράκια. Κάναμε μια βόλτα σε όλα και αποφασίσαμε να μπούμε σε ένα από αυτά. Στους τοίχους προβάλλονταν ταινίες μικρού μήκους 3D από προτζέκτορα, πιτσιρικάδες πηγαινοέρχονταν με τα κατάλληλα για την ταινία γυαλιά και παντού μεθυσμένοι μαθητές. Μία ώρα αργότερα, ήμασταν και πάλι στο δρόμο, ψάχνοντας κάποιο μαγαζί που θα ταίριαζε περσσότερο στην διάθεση και πιθανόν στην ηλικία μας..Κάναμε μια σύντομη βόλτα και αποφασίσαμε πως μάλλον τα σκοτεινά σοκάκια της Γοτθικής συνοικίας μας ταιριάζουν καλύτερα..Περπατήσαμε πλάι στην θάλλασα για αρκετή ώρα και χωρίς να το καταλάβουμε φτάσαμε στο ξενοδοχείο...ήταν πια ώρα για ξεκούραση...

 

[panpan]

Ωραια η ιστορια σου αλλα δυο μικρες διορθωσεις.
1) το στυλ του Γκαουντι ειναι μοντερνιστικο και οχι σουρεαλιστικο
2) στο ισπανικο χωριο η ελληνιδα (Θοδωρα) δεν εχει ζαχαροπλαστειο αλλα
καβα ποτων

 

[kon_gav]

Τέλεια ως εδώ! Συνέχισε γιατί σκοπεύω να επισπευτώ την Βαρκελώνη μέσα στο 2011...

 

[happiness]

elenikar μόλις γύρισα από Βαρκελώνη και πέφτω πάνω στην ιστορία σου

Το μπαράκι κοντά στην Drassanes που λες είναι το Margarita blue; Πήγαμε και μεις! Μου το σύστησε ο αδερφός μου ως καλό μπαράκι με ωραίο χαλαρό Μεξικάνικο φαγητό, και είχε απόλυτο δίκιο. Το προτείνω και γω ανεπιφύλακτα, και εφιστώ την προσοχή στις πράσινες τηγανιτές ντομάτες για ορεκτικό και το κοτόπουλο μόλε. σλρουπ!

Για τις κλοπές στην Βαρκελώνη μάλλον έπρεπε να σας είχε προειδοποιήσει κάποιος. Εμένα εκτός το ότι μου το είπαν άπειρες φορές γνωστοί, το διάβασα και επανειλημένα και στο γκρουπ των Βαρκελωνόπληκτων, ότι πρέπει να είναι κανείς πολύ προσεκτικός.

 

[elenikar]

Φίλε Pan Pan καλησπέρα!
Σε ευχαριστώ πολύ για τις διορθώσεις σου! Με το σουρεαλιστικό στύλ απλώς ήθελα να δέιξω το πώς βλέπω εγώ τα έργα του και δεν ήθελα να αναφερθώ σε κάποιο κίνημα αρχιτεκτονικής μιάς και δεν είμαι καθόλου ειδική! Ίσως βέβαια θα πρέπει να ακριβολογούμε!
Όσο για το ζαχαροπλαστείο- κάβα , τι να πω!Κάτι θα ξέρεις παραπάνω!Ένα μαγαζί του οποίου τα 4/5 είναι σοκολατάκια και γλυκά και σερβίρει στα τραπεζάκια του φραπέ και γλυκό,εμένα μου φάνηκε ζαχαροπλαστείο!!
---Happiness σωστά τα λές! Ευχαριστώ που συμπλήρωσες και το υπόλοιπο της ονομασίας του! Θέλω να σου πώ πως έτσι και λεγότανε και το τρίτο και απαράδεκτο μπλέ κοκτέιλ της ιστορίας μου!
Όσο για τις κλοπές, ισχύει!Ξεχάσανε να μας δώσουν αυτή την ασήμαντη πληροφορία αλλά μεταξύ μας -δε νομίζω πως θα άλλαζε κάτι!Βλέπεις είμαστε και οι τρείς αρκετά απρόσεκτοι!

 

[pattyyy]

Ελένη διαβάζω με αμείωτο ενδιαφέρον την περιπλάνησή σας στη Βαρκελώνη και ξαναθυμάμαι τις όμορφες στιγμές της σεπτεμβριατικής επισκεψής μου!