aloha
Member
- Μηνύματα
- 23
- Likes
- 141
- Επόμενο Ταξίδι
- Εδιμβούργο
- Ταξίδι-Όνειρο
- Κούβα
Πέρασαν 3 χρόνια από το ταξίδι μας στη Βαρκελώνη. Ήθελα πάρα πολύ να γράψω νωρίτερα αλλά καθώς χάθηκαν όλες οι φωτογραφίες στο σκληρό μας και ανακτήθηκαν μετά από πολλούς μήνες το ξεκαθάρισμα ήταν άθλος. Βλέπετε ανακτήθηκαν μαλλιά κουβάρια. Βρέθηκαν όλες οι φωτογραφίες μιας ζωής εκτός από αυτές του ταξιδιού στην Πράγα. Ευτυχώς είχα ανεβάσει ιστορία και εστω 20-30 φωτογραφίες υπάρχουν εδώ. Ένας λόγος παραπάνω λοιπόν, να γράψω μια ιστορία και γι' αυτό το λατρεμένο μέρος που λέγεται Βαρκελώνη και τώρα πια ξέρω στα σίγουρα ότι είναι δύσκολο να βρεθεί άλλη πόλη να μου κλέψει έτσι την καρδιά.
Η Βαρκελώνη ήταν το δεύτερο ταξίδι μας στο εξωτερικό και το πρώτο εντός Ευρώπης. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι όσο κι αν τρελάθηκα πίστευα ότι αυτό συνέβη επειδή δεν είχα ξαναδεί κάτι άλλο. Και ο άντρας μου όμως, ο πολυταξιδεμένος, μετά από αυτό το ταξίδι μου δήλωσε ότι δε θέλει να πάει πουθενά αλλού και αν δε μπορούμε να ζήσουμε εκεί ας παριστάνουμε ότι είναι το χωριό μας και να πηγαίνουμε κάθε Πάσχα. Βρε αγαπούλα, έλεγα, εγώ να μη δω και τίποτ' άλλο; Μα δεν έχω πάει πουθενά. Τελικά ήταν τέτοια η επίδραση που είχε αυτό το μέρος πάνω μου, που όπου κι αν πήγαμε μετά από αυτό (καλά μη φανταστείτε Άμστερνταμ και Πράγα) εγώ παρουσίαζα μια άρνηση. Ένα, "μα δεν είναι σα τη Βαρκελώνη" και πάντα ένιωθα ένα κράτημα που δε με άφηνε να αφεθώ και να χαρώ το ταξίδι με ότι έχει να προσφέρει κι ας είναι λιγότερο από αυτά που σου δίνει η Βαρκελώνη. Θα το διαπιστώσει κανείς εύκολα αν διαβάσει κ τις άλλες ιστορίες μου.
Η Βαρκελώνη είναι ένας τόπος ευλογημένος. Έχει θάλασσα, έχει λόφους να ανεβείς και να ατενίζεις, έχει πολιτισμό. Γέννησε ένα Gaudi που όμοιός του δεν έχει υπάρξει και έναν ευαίσθητο piccasso. Γέννησε κι άλλα σπουδαία παιδιά που με το που έπιαναν το πινέλο έφτιαχναν ένα μοναδικό πίνακα. Αγαπώ τη ζωγραφική και επισκεφτήκαμε πολλά μουσεία διάσημων κι άσημων ζωγράφων. Φωτογραφήσαμε άπειρους πίνακες. Τους κοιτάζω και απορώ πώς είναι δυνατόν όλοι να μιλούν στη ψυχή μου. Να έχουν κάτι να πουν. Να, δε μ' αρέσουν οι συγκρίσεις αλλά θα το κάνω. Και στο Άμστερνταμ πήγαμε σε μουσεία τέχνης. Δε βρήκα έναν πίνακα στους τόσους που είδα να με κάνει να νιώσω το ίδιο. Από τη Βαρκελώνη γυρίσαμε με πολλές αφίσες και διακοσμητικά από μουσεία και όπου κι αν κοιτάξεις στο σπίτι μας βλέπεις Βαρκελώνη!!!! Στη Βαρκελώνη ξέχασα ότι είχα παιδιά. Ξεχνούσα να πάρω τηλέφωνο. Δεν ήθελα να γυρίσω κι όταν επέστρεψα όλα με ενοχλούσαν στην Πόλη μου. Εμένα που θεωρούσα την Πάτρα την απόλυτη πόλη να ζεις. Η Βαρκελώνη έχει καλό κρασί, καλό φαί και το πιο ωραίο γλυκό της Γης, κρέμα καταλάνα. Μα αλήθεια πώς μπορείς να αγαπήσεις ένα μέρος που έχει χάλια φαγητό; Το φαγητό μας είναι κομμάτι του πολιτισμού μας. Η Βαρκελώνη έχει ωραία γλώσσα και ωραία μουσική. Η μουσική κι αν λέει πράγματα για έναν πολιτισμό. Και το πιο σημαντικό; Έχει ήλιο βρε παιδιά! Α!!!! Και παπούτσια camper!
Πέρασα υπέροχα, είδα πάρα πολλά πράγματα αλλά θέλω οπωσδήποτε να επιστρέψω για να ζήσω αυτή την πόλη χαλαρά. Να πιω ξανά καφέ στην αρχοντική passeig de gracia, να παρακολουθήσω ένα live στην ταράτσα της pedrera, να περπατήσω στην εναλλακτική gracia, να τρέξω στην εξωτική παραλιακή της ζώνη, να πάρω μπύρες στο χέρι και ν' ανέβω στο park guel να τις πιω ακούγοντας τις παρέες που μαζεύονται κ παίζουν μουσική ατενίζοντας τη Βαρκελώνη από ψηλά, να φάω paella στη barceloneta, να χαθώ στη γοτθική συνοικία, να περπατήσω στη la rabla και να φάω ξανά πρωινό στο boglu.
Σας αφήνω με τραγουδάκι και θα επανέλθω με αναλυτικές περιγραφές και φυσικά φωτογραφίες. Όσο αναλυτικές μπορεί να είναι μετά από 3 χρόνια. Αν και νομίζω ότι τα θυμάμαι σχεδόν όλα.
Η Βαρκελώνη ήταν το δεύτερο ταξίδι μας στο εξωτερικό και το πρώτο εντός Ευρώπης. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι όσο κι αν τρελάθηκα πίστευα ότι αυτό συνέβη επειδή δεν είχα ξαναδεί κάτι άλλο. Και ο άντρας μου όμως, ο πολυταξιδεμένος, μετά από αυτό το ταξίδι μου δήλωσε ότι δε θέλει να πάει πουθενά αλλού και αν δε μπορούμε να ζήσουμε εκεί ας παριστάνουμε ότι είναι το χωριό μας και να πηγαίνουμε κάθε Πάσχα. Βρε αγαπούλα, έλεγα, εγώ να μη δω και τίποτ' άλλο; Μα δεν έχω πάει πουθενά. Τελικά ήταν τέτοια η επίδραση που είχε αυτό το μέρος πάνω μου, που όπου κι αν πήγαμε μετά από αυτό (καλά μη φανταστείτε Άμστερνταμ και Πράγα) εγώ παρουσίαζα μια άρνηση. Ένα, "μα δεν είναι σα τη Βαρκελώνη" και πάντα ένιωθα ένα κράτημα που δε με άφηνε να αφεθώ και να χαρώ το ταξίδι με ότι έχει να προσφέρει κι ας είναι λιγότερο από αυτά που σου δίνει η Βαρκελώνη. Θα το διαπιστώσει κανείς εύκολα αν διαβάσει κ τις άλλες ιστορίες μου.
Η Βαρκελώνη είναι ένας τόπος ευλογημένος. Έχει θάλασσα, έχει λόφους να ανεβείς και να ατενίζεις, έχει πολιτισμό. Γέννησε ένα Gaudi που όμοιός του δεν έχει υπάρξει και έναν ευαίσθητο piccasso. Γέννησε κι άλλα σπουδαία παιδιά που με το που έπιαναν το πινέλο έφτιαχναν ένα μοναδικό πίνακα. Αγαπώ τη ζωγραφική και επισκεφτήκαμε πολλά μουσεία διάσημων κι άσημων ζωγράφων. Φωτογραφήσαμε άπειρους πίνακες. Τους κοιτάζω και απορώ πώς είναι δυνατόν όλοι να μιλούν στη ψυχή μου. Να έχουν κάτι να πουν. Να, δε μ' αρέσουν οι συγκρίσεις αλλά θα το κάνω. Και στο Άμστερνταμ πήγαμε σε μουσεία τέχνης. Δε βρήκα έναν πίνακα στους τόσους που είδα να με κάνει να νιώσω το ίδιο. Από τη Βαρκελώνη γυρίσαμε με πολλές αφίσες και διακοσμητικά από μουσεία και όπου κι αν κοιτάξεις στο σπίτι μας βλέπεις Βαρκελώνη!!!! Στη Βαρκελώνη ξέχασα ότι είχα παιδιά. Ξεχνούσα να πάρω τηλέφωνο. Δεν ήθελα να γυρίσω κι όταν επέστρεψα όλα με ενοχλούσαν στην Πόλη μου. Εμένα που θεωρούσα την Πάτρα την απόλυτη πόλη να ζεις. Η Βαρκελώνη έχει καλό κρασί, καλό φαί και το πιο ωραίο γλυκό της Γης, κρέμα καταλάνα. Μα αλήθεια πώς μπορείς να αγαπήσεις ένα μέρος που έχει χάλια φαγητό; Το φαγητό μας είναι κομμάτι του πολιτισμού μας. Η Βαρκελώνη έχει ωραία γλώσσα και ωραία μουσική. Η μουσική κι αν λέει πράγματα για έναν πολιτισμό. Και το πιο σημαντικό; Έχει ήλιο βρε παιδιά! Α!!!! Και παπούτσια camper!
Πέρασα υπέροχα, είδα πάρα πολλά πράγματα αλλά θέλω οπωσδήποτε να επιστρέψω για να ζήσω αυτή την πόλη χαλαρά. Να πιω ξανά καφέ στην αρχοντική passeig de gracia, να παρακολουθήσω ένα live στην ταράτσα της pedrera, να περπατήσω στην εναλλακτική gracia, να τρέξω στην εξωτική παραλιακή της ζώνη, να πάρω μπύρες στο χέρι και ν' ανέβω στο park guel να τις πιω ακούγοντας τις παρέες που μαζεύονται κ παίζουν μουσική ατενίζοντας τη Βαρκελώνη από ψηλά, να φάω paella στη barceloneta, να χαθώ στη γοτθική συνοικία, να περπατήσω στη la rabla και να φάω ξανά πρωινό στο boglu.
Σας αφήνω με τραγουδάκι και θα επανέλθω με αναλυτικές περιγραφές και φυσικά φωτογραφίες. Όσο αναλυτικές μπορεί να είναι μετά από 3 χρόνια. Αν και νομίζω ότι τα θυμάμαι σχεδόν όλα.