Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.371
- Likes
- 18.669
- Επόμενο Ταξίδι
- Bordeaux
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Εδώ και ενάμισι χρόνο έχει εγκατασταθεί μια φίλη μου στις Βρυξέλλες. Με κάλεσε επανειλημμένα, αλλά που λεφτά για τα πανάκριβα αεροπορικά εισιτήρια; Λέω: δεν μπορεί κάποια στιγμή θα βάλει προσφορά η Aegean, θα παραμονεύω. Και τελικά συνέβη, όχι όμως από την Aegean, αλλά από τη Ryan air, που έβαλε απ’ ευθείας πτήσεις από Αθήνα. Με 46€ το άτομο πήγαινε έλα, έκλεισα ένα τριήμερο με το γιό μου για Βρυξέλλες, μέσα στον Οκτώβριο. Όταν το έκλεισα δεν είχαν ακόμα ξεκινήσει οι πτήσεις από Αθήνα. Η πτήση ήταν για το αεροδρόμιο Charleroi, το οποίο απείχε περίπου 1 ώρα από τις Βρυξέλλες. Το εισιτήριο του λεωφορείου για τις Βρυξέλλες κόστιζε 17€ το άτομο one way. Αν το έκλεινες όμως on line στοίχιζε μόνο 5€.
Την τριήμερη αυτή εκδρομή προσπάθησα να την προσαρμόσω στα γούστα του 13άχρονου γιου μου. Μπριζ και Γάνδη είχα πάει σε προηγούμενο ταξίδι. Θα μέναμε μία μέρα στις Βρυξέλλες και θα κάναμε δύο ημερήσιες εκδρομές τις δύο επόμενες ημέρες. Τη μία μέρα σε μία πόλη της Φλάνδρας και την άλλη σε μία πόλη της Βαλονίας. Έτσι πίστευα κιόλας ότι θα παίρναμε μυρωδιά από όλο το Βέλγιο, γιατί Βέλγιο δεν είναι μόνο οι Βρυξέλλες…
Ημέρα 1η.
Προσγειωθήκαμε 8:50. Αμέσως παίρνουμε λεωφορείο και γύρω στις 10:30 είμαστε στο σπίτι που θα μας φιλοξενούσε τις επόμενες τρεις μέρες. Τακτοποιούμαστε και μετά αφού βγάλαμε ένα πακέτο εισιτηρίων metro (5 εισιτήρια με 8€, ενώ το μεμονωμένο εισιτήριο είχε 2,10€) φύγαμε για τη mini Europe.
Η mini Europe είναι ένα πάρκο γεμάτο χαρακτηριστικά κτίρια ή τοπία των χωρών της Ευρώπης των 27, σε μινιατούρες. Σε μερικές χώρες είχαν ιδιαίτερα εκτενή αφιερώματα, όπως το Βέλγιο και η Ολλανδία. Μάλλον επειδή αυτές ήταν και οι πρωτεργάτες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο γιος μου ενθουσιάστηκε. Γενικά είχε πολύ πλάκα να κυκλοφορείς σαν γίγαντας ανάμεσα στον πύργο της Πίζας, το Big Ben, την αρένα της Σεβίλλης, τον πύργο του Άιφελ, στην Grand Place των Βρυξελλών και σε πολλά άλλα. Το φόντο του πάρκου καθώς και των φωτογραφιών ήταν το atomium. Αυτό το τεράστιο κτίριο σε σχήμα ατόμου που βρίσκεται δίπλα στη mini Europe. Στο atomium επέλεξα να μην μπούμε γιατί εκτός του ότι είχαμε θέμα χρόνου, μου φάνηκε και ακριβό το εισιτήριο (14€) για να δω απλά τη θέα.
Μικρή απογοήτευση αποτέλεσε η Ακρόπολη που βρισκόταν στο τέλος της έκθεσης και σε σημείο καθόλου αβανταδόρικο για να φωτογραφηθείς μαζί της.
Βγαίνοντας από την έκθεση υπήρχαν 2-3 αίθουσες με διάφορα touch screen παιχνίδια που είχαν σχέση με την Ευρωπαϊκή ένωση, όπως ερωτήσεις γνώσεων, γεωγραφίας, γλώσσας, παιχνίδια με σημαίες, έθιμα των χωρών ακόμα και παζλ, τα οποία αποτέλεσαν αφορμή να διευρυνθούν οι γνώσεις του γιου μου πάνω στην Ε.Ε. Είχε δηλ. και εκπαιδευτικό χαρακτήρα η επίσκεψή μας αυτή, κάτι που πάντα αναζητώ στα ταξίδια που κάνω μαζί με τα παιδιά μου.
Βγαίνοντας πια από το χώρο επισκεφτήκαμε ένα από τα μαγαζιά για να φάμε κάτι. Επιλέξαμε βάφλα με μερέντα. Ήταν Πέμπτη και δεν είχε κόσμο. Του παιδιού του άρεσε, αλλά εγώ δεν τρελάθηκα. Δεν συγκρίνεται με τις βάφλες της Grand Place.
Φεύγουμε με το metro και μετά από μισή ώρα περίπου φτάνουμε στη στάση Namur. Κατεβήκαμε εκεί και περπατήσαμε περίπου 500μ. για να φτάσουμε στο μουσείο μουσικών οργάνων. Αυτό το μουσείο στεγάζεται σε ένα καταπληκτικό κτίριο από σίδερο και γυαλί του 19ου αι. Μόνο και μόνο το κτίριο είναι αξιοθέατο. Γενικότερα το μουσείο αυτό είναι ιδιαίτερο. Η παρουσίαση των εκθεμάτων δεν θα μπορούσε να γίνει με καλύτερο τρόπο. Φτάσαμε 3:30 και το μουσείο έκλεινε στις 5:00. Μιάμισι ώρα για ένα τέτοιο μουσείο μάλλον είναι πολύ λίγο.
Στην είσοδο με το που βγάζεις εισιτήριο σου δίνουν και ένα ζευγάρι ακουστικά μαζί με μία οθόνη. Μπαίνοντας λοιπόν στην αίθουσα των εκθεμάτων και αφού σταθείς μπροστά σε μία βιτρίνα με ένα όργανο, η οθόνη που έχεις αντιλαμβάνεται σε πιο μουσικό όργανο είσαι μπροστά και αμέσως ακούς από τα ακουστικά σου ένα μουσικό κομμάτι παιγμένο από το όργανο που βλέπεις. Καταπληκτικό. Γιατί δεν μιλάμε για συνηθισμένα μουσικά όργανα. Μιλάμε για τα πάντα. Ότι έχει δημιουργηθεί πάνω στη γη από αρχέγονα μουσικά όργανα, που έβλεπα και άκουγα πρώτη φορά στη ζωή μου, μέχρι σύγχρονα.
Ο πρώτος όροφος είχε πολύ παλιά από αφρικάνικα τύμπανα και κοχύλια μέχρι σπάνια ασιάτικα έγχορδα. Ο δεύτερος όροφος είχε ακορντεόν, πιάνα και γενικότερα έγχορδα. Τα συγκεκριμένα όργανα ήταν τόσο όμορφα, που και χωρίς να άκουγα τη μουσική τους θα μπορούσα να πάω να τα δω σε μία έκθεση με καλοσχεδιασμένα έπιπλα -αντίκες και μόνο. Ο τρίτος όροφος είχε αφιέρωμα στον Sax. Τον Βέλγο εφευρέτη του σαξόφωνου. Φοβερή έκθεση. Μεγάλη ποικιλία σαξοφώνων σε μια πιο μοντέρνα και φωτεινή αίθουσα. Εδώ μάλλον μείναμε περισσότερη ώρα. Η μουσική που άκουγα στα αυτιά μου ήταν θεϊκή. Έχω και μεγάλη αδυναμία στο σαξόφωνο….
Το υπόγειο είχε μηχανικά όργανα, τα οποία τα περάσαμε αέρα, γιατί το μουσείο έκλεινε και έπρεπε να πάμε και στην ταράτσα για να δούμε τη θέα. Παίρνουμε το αντίκα σιδερένιο ασανσέρ και ανεβαίνουμε στον 6ο. Ίσα που προλάβαμε να ρίξουμε μια ματιά. Κυριολεκτικά μία ματιά. Το μουσείο έκλεινε τώρα και μας συνοδεύσανε στην πόρτα (για να μην πω ότι μας βγάλανε έξω σηκωτούς), αφού είμαστε οι τελευταίοι που δε λέγαμε να φύγουμε. Τώρα καταλαβαίνω γιατί οι οδηγοί λένε ότι χρειάζεσαι τουλάχιστον 2 ώρες στα γρήγορα, αλλά αν θες να το χορτάσεις χρειάζεσαι 3 με 4 ώρες. Δεν πειράζει την επόμενη φορά…….γιατί αξίζει τον κόπο και τα λεφτά (12€ ενήλικος και 2€ το παιδί).
Μετά το μουσείο το πρόγραμμα έλεγε επίσκεψη στο μουσείο-σπίτι του Horta. Ο Horta είναι ο Gaudi των Βρυξελλών. Αυτήν την επίσκεψη βέβαια θα την κάναμε για μένα και όχι για το παιδί και ήθελα να τη συνδυάσω και με βόλτα στη συνοικία Σατλέν, που ήταν κοντά. Αλλά λίγο του ότι ήταν αργά και μάλλον δεν θα το προλαβαίναμε ανοιχτό, λίγο του ότι μου είχαν «βγει» τα πόδια από την ορθοστασία και το τρέξιμο και λίγο ότι δεν θα τρελαινόταν και το παιδί αποφασίσαμε να εγκαταλείψουμε την ιδέα. Η Grand Place ήταν κοντά από το σημείο που βρισκόμασταν και έτσι όπως είχα προγραμματίσει το τριήμερο υπήρχε κίνδυνος να μην καταφέρουμε να ξαναέρθουμε, οπότε φύγαμε για Grand Place.
Μικρή ξεκούραση σε παγκάκι και μετά πατάτες με μαγιονέζα, που τόσο λαχταρούσα να ξαναφάω. Φωτογραφίες στην πλατεία, σουβενίρ από τα γύρω μαγαζιά μια ματιά στο Manneken Pis (δεύτερη δεν αξίζει) και επιστροφή στο σπίτι νωρίς γιατί αύριο είχε πολύωρη εκδρομή.
Ημέρα 2η.
Σήμερα το πρόγραμμα είχε εκδρομή σε μία πόλη της Φλάνδρας, την μεσαιωνική Ieper (στα Φλαμανδικά) ή Ypres (στα γαλλικά). Η πόλη αυτή μπορεί να μην είναι γνωστή σε μας τους Έλληνες, αλλά είναι πάρα πολύ γνωστή στην Ευρώπη, επειδή αποτέλεσε το σκηνικό που έγιναν οι περισσότερες μάχες του Α’ παγκοσμίου πολέμου, αλλά αργότερα και του Β’.
Η πόλη, αλλά και η ευρύτερη περιοχή της είναι γεμάτο μνημεία, χαρακώματα, μουσεία αφιερωμένα στο πόλεμο και νεκροταφεία πολέμου. Εκτός αυτών, υπάρχει και ένα μνημείο, η πύλη Menin πάνω στη γέφυρα Menin, από την οποία περνούσαν τα στρατεύματα για να πάνε στον πόλεμο, στην οποία κάθε βράδυ γίνεται κατάθεση στεφανιών από τους επίσημους με συνοδεία μπάντας. Κάθε βράδυ. Είναι εντυπωσιακό αυτό το κάθε βράδυ. Όταν το πρωτοδιάβασα μου έκανε τόσο πολύ εντύπωση που έβαλα στο μυαλό μου ότι κάποια στιγμή πρέπει να πάω και εγώ εκεί.
Για να πάμε βέβαια να δούμε τα διάφορα της πόλης επειδή αυτά βρίσκονταν σε απόσταση μεταξύ τους (άλλωστε πρόκειται για εκτεταμένα πεδία μαχών ολόκληρου παγκοσμίου πολέμου) χρειαζόμασταν μεταφορικό μέσο. Και αυτό θα ήταν τι άλλο; το ποδήλατο.
Έτσι, το πρωί της 2ης μέρας πήραμε το τρένο των 9:36 για τη Ieper. Εισιτήρια είχα βγάλει μέσω internet εκμεταλλευόμενη μια προσφορά αν τα έβγαζες On line. Αντί για 17€ η διαδρομή, την έβγαλα μόνο με 6€. Φτάσαμε 11:20. Μόλις φτάσαμε πήγαμε με τα πόδια στο ξενοδοχείο Αμβροσία που μας περίμεναν τα δύο ποδήλατα που είχα κλείσει μέσω internet. Τα ποδήλατα και τα δύο για όλη την ημέρα κόστισαν 26€. Μαζί με τα ποδήλατα παραλάβαμε και ένα χάρτη της περιοχής με σημειωμένα τα σημεία που θέλαμε να επισκεφτούμε, αλλά το κυριότερο ποιους δρόμους θα πάρουμε (κυρίως ποδηλατικούς) και τι ταμπέλες θα ακολουθήσουμε. Ο γιος μου ήταν μέσα στον ενθουσιασμό.
Από τα άπειρα πράγματα που είχε η περιοχή, είχα επιλέξει να πάμε σε ένα μουσείο, σε ένα νεκροταφείο και σε ένα πεδίο μάχης ή αλλιώς σε ένα από τα περίφημα χαρακώματα (trenches) και τέλος στην πύλη Menin για το Last Post Ceremony.
Ο χάρτης που είχαμε ήταν για ποδηλάτες. Κατατοπιστικός και αναλυτικότατος. Αρκεί να μην έχανες κάποια πινακίδα στο δρόμο, όπως και πάθαμε σε κάποια στιγμή και χάσαμε χρόνο σημαντικό. Αφού περάσαμε από το κέντρο της πόλης βλέποντας το τεράστιο γοτθικό Δημαρχείο της, που στεγαζόταν επίσης και το In Flanders Fields Museum φτάσαμε στην πύλη Menin. Την περιεργαστήκαμε χαζεύοντας τα ονόματα των πεσόντων στρατιωτών που ήταν γραμμένα παντού, στους τοίχους και στις κολώνες της και μετά με αφετηρία την πύλη ξεκινήσαμε για την περιπλάνησή μας.
Πρώτη μας στάση ήταν το Hill 62. Ήταν ένα σημείο που βρίσκονταν αυθεντικά βρετανικά χαρακώματα. Η διαδρομή από την πύλη Menin που ξεκινήσαμε μέχρι το Hill 62 ήταν μια υπέροχη διαδρομή σε μονοπάτια ποδηλατικά δίπλα σε κανάλια, λίμνες και καταπράσινα βοσκοτόπια και ήταν περίπου 6km.
Με είσοδο 8€ για μένα και 5€ για το παιδί μπήκαμε μέσα στο χώρο που βρίσκονταν τα «λαγούμια» των στρατιωτών. Στενά λαβυρινθώδη, γεμάτα λάσπες, σκοτεινά, με τούνελ που οδηγούσαν σε υπόγεια «δωμάτια». Ο ευρύτερος χώρος ήταν γεμάτο καστανιές, που έκανε το χώρο ακόμα πιο σκιερό και μουντό. Τη μακάβρια ατμόσφαιρα τη χαλούσe λίγο η φασαρία από 2 λεωφορεία βρετανικά σχολεία που είχαν έρθει να επισκεφτούν το χώρο. Γενικά όπου και να πήγαμε συναντήσαμε πάρα πολλούς Βρετανούς. Το μέρος μάλλον αποτελεί και κομμάτι της δικής τους ιστορίας.
Μικρό διάλλειμα για παγωτό. Χρειαζόταν να δροσιστούμε λίγο από την ποδηλασία και στη συνέχεια αφού περάσαμε μπροστά από ένα μικρό Καναδέζικο νεκροταφείο συνεχίσαμε προς το Memorial museum Passchendaele. Μετά από 7,5κμ. διαδρομής μέσα από αγελαδότοπους κυρίως και όμορφα εξοχικά σπιτάκια και μικρές ανηφόρες και κατηφόρες φτάσαμε στο μουσείο που μόνο για μουσείο δεν έμοιαζε από έξω. Έμοιαζε με σαλέ Ελβετικό με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική σε ασπροκόκκινα χρώματα στις όχθες μιας λίμνης στη μέση ενός πάρκου. Αν δεν ξέρεις πως είναι για να το αναζητήσεις δεν μπορείς να το βρεις.
Με είσοδο 7,50€ για μένα και 5€ για το παιδί στο μουσείο περάσαμε τις επόμενες 2 ώρες. Στο μουσείο αυτό μαθαίνεις τα πάντα για τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Έχει αναλυτικούς χάρτες για τις κινήσεις των στρατευμάτων και για τις 4 μάχες της Ypres. Που ήταν οι θέσεις των Γάλλων, των Βρετανών των Καναδών των Γερμανών και την εξέλιξη των μαχών. Είχε ακόμη και video με τις κινήσεις τους. Είχε αναπαράσταση των υπόγειων χαρακωμάτων. Ομοιώματα στρατιωτών και αναπαράσταση σκηνών από τον τρόπο ζωής τους κατά τη διάρκεια της τετραετούς παραμονής τους στις άθλιες συνθήκες των χαρακωμάτων, που είχε γίνει σπίτι τους. Άκουγες ακόμα και τους ήχους του πολέμου. Πραγματικά ήταν τόσο υποβλητικοί αυτοί οι ήχοι που ανατρίχιαζες. Αλλά και στον εξωτερικό χώρο του μουσείου έχει κατασκευασμένα χαρακώματα δίνοντας και τεχνικές κατασκευαστικές λεπτομέρειες για το πως τα έφτιαχναν οι Γάλλοι, πως οι Βρετανοί κ.τ.λ. Βέβαια αυτά τα χαρακώματα ήταν περιποιημένα και καθαρά. Καμία σχέση με τα αυθεντικά του Hill 62, που ήταν σκοτεινά και λασπερά.
Μετά λοιπόν και από αυτήν την εμπειρία κατευθυνθήκαμε προς το Tyne Cot Cemetery. Είναι το νεκροταφείο των Βρετανών στρατιωτών, το οποίο είναι και το μεγαλύτερο της περιοχής, αλλά και το μεγαλύτερο της Ευρώπης. Έτσι ύστερα από 4km. περίπου φτάσαμε στο Tyne Cot Cemetery. Ήταν τεράστιο. Οι ταφές είχαν γίνει ομαδικές και οι τάφοι είναι τοποθετημένοι με γεωμετρικό τρόπο με κυρίαρχες τις καμπύλες γραμμές. Στη μέση του χώρου βρίσκεται ένας μαρμάρινος τύμβος στη βάση του οποίου υπήρχαν στεφάνια αλλά και αφιερώματα με τη μορφή ξύλινων παπαρούνων και σταυρών. Οι παπαρούνες είναι το σύμβολο του θανάτου στα πεδία των μαχών. Γενικά όχι μόνο εδώ, αλλά παντού στην Ypres, όπου είχε τύμβο, τάφο, μνημείο υπήρχαν σταυρουδάκια με παπαρούνες αφιερωμένα στα θύματα του πολέμου.
Η ώρα ήταν 5:30. Τα ποδήλατα έπρεπε να επιστραφούν έως τις 7:00 το αργότερο. Μέχρι εδώ ήρθαμε καλά. Σχεδόν δεν την κατάλαβα τη διαδρομή, γιατί είχε στάσεις και επισκέψεις. Τώρα όμως θα έπρεπε τα 11 περίπου χιλιόμετρα της επιστροφής να τα κάνω «μονοκοπανιά» και δεν είχα πολύ εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου και γι’ αυτό αγχώθηκα να φύγουμε το συντομότερο. Έτσι με λίγο ζόρι στις ανηφόρες, στις 6:45 φτάσαμε στο ξενοδοχείο και παραδώσαμε τα ποδήλατα. Άνετα ήταν τελικά. Ήρθε επιτέλους η ώρα να αράξουμε και λίγο. Καθίσαμε να φάμε πίτσα και μακαρονάδα, για να «στανιάρουμε» λίγο. Είχαμε χρόνο μέχρι το Last Post ceremony. Έτσι, φάγαμε μία πίτσα πεπερόνι και μία καρμπονάρα σε ένα τουρκοιταλικό μαγαζί που βρήκαμε στο δρόμο μας και φύγαμε για τη Menin Gate, που ήταν πολύ κοντά για να δούμε την κατάθεση των στεφανιών. Μόνο που δεν πήγαμε μόνο εμείς για να τη δούμε. Πήγε και πάρα πολύς κόσμος επίσης. Απίστευτο το πόσος κόσμος είχε πάει να δει την τελετή. Φυσικά όπου και να στεκόμασταν δεν βλέπαμε τίποτα από τον κόσμο που είχε έρθει νωρίτερα για να πιάσει θέση. Ακούγαμε όμως. Ξαφνικά εμφανίστηκε η μπάντα παίζοντας ένα εμβατήριο και ο κόσμος σταμάτησε μαχαίρι τις ομιλίες για να τηρήσει τα 5 λεπτά σιγής εις μνήμη των θυμάτων. Εκεί που στεκόμουν στα πόδια μου βρήκα ένα από τα πολλά ξύλινα σταυρουδάκια με μια παπαρούνα επάνω. Στο πίσω μέρος της έλεγε: από την οικογένεια Μπένιν για τους στρατιώτες του χειμώνα του 1914. Είναι πολύ συγκινητικό…Εκατό χρόνια μετά, μία άγνωστη οικογένεια να θυμάται τον άγνωστο στρατιώτη θύμα του πολέμου. Είχα μπει για τα καλά στην ατμόσφαιρα…….
Φεύγουμε 8:12 τρέχοντας για να προλάβουμε το τρένο των 8:23. Είχα προγραμματίσει να φύγουμε πιο αργά (με των 9:36), αλλά η ημέρα αυτή έπεφτε πολύ βαριά στους ώμους μας (και τα 30 km που είχα κάνει με το ποδήλατο). Είχαμε κάνει πολλά και κουραστικά πράγματα. Καλό θα ήταν να γυρνούσαμε νωρίτερα και για να μην κυκλοφορήσουμε αργά στο metro των Βρυξελλών, αλλά και για να ξεκουραστούμε γιατί αύριο μια άλλη εκδρομή (ελπίζω το ίδιο συναρπαστική ) μας περίμενε. Χωρίς απρόοπτα φτάσαμε στο σπίτι και αφού είδαμε τις πάμπολλες selfie φωτογραφίες του γιου μου τραβηγμένες από το ποδήλατο, την πέσαμε για ύπνο.
3η ημέρα.
Σήμερα η ημέρα θα είναι αφιερωμένη σε μία πόλη της Βαλονίας που λέγεται Thieu. Η πόλη αυτή βρίσκεται στις όχθες ενός καναλιού του Canal du Centre. Το κανάλι αυτό διανοίχθηκε περί το 1880 προκειμένου να ενώσει δύο άλλα μεγαλύτερα φυσικά κανάλια για να εξυπηρετήσει εμπορικούς σκοπούς (μεταφορά εμπορευμάτων και κυρίως μεταλλευμάτων). Λόγω όμως της υψομετρικής διαφοράς που συνάντησε στο δρόμο του (περίπου 70m.) οι μηχανικοί της εποχής αναγκάστηκαν να την καλύψουν κατασκευάζοντας 4 υδραυλικά ασανσέρ πλοίων, καλύπτοντας έτσι περίπου 17,5m το καθένα. Όταν ξεκίνησε ο Α΄ παγκόσμιος πόλεμος οι εργασίες σταμάτησαν. Οι Γερμανοί όμως που κατάλαβαν τη σπουδαιότητα του καναλιού και για τους δικούς τους σκοπούς (μεταφορά όπλων από τη Φρανκφούρτη στη Βόρεια θάλασσα) αποφάσισαν να βοηθήσουν τους Βέλγους να αποπερατώσουν το κανάλι. Η περιοχή χάρη στο τεχνητό αυτό κανάλι ήταν πάντα πλούσια.
Στην περιοχή υπάρχουν 4 παλιά ασανσέρ πλοίων (boat lifts). Αυτά είναι:
Lift No 1 Houdeng-Goegnies
Lift No 2 Houdeng-Amimeries
Lift No 3 Bracquegnies ή Strepy Bracquegnies
Lift No 4 Thieu
Επίσης στην περιοχή εκτός από τα 4 παλιά ασανσέρ, υπάρχει ακόμα και ένα ακόμα σύγχρονο, το οποίο λειτουργεί κανονικά και εξυπηρετεί εμπορικά πλοία και βρίσκεται στο γειτονικό φυσικό μεγάλο κανάλι. Το σύγχρονο αυτό ασανσέρ λέγεται Strepy-Thieu και καλύπτει υψομετρική διαφορά ύψους 73μ. Το συνολικό ύψος του οικοδομήματος είναι 115μ. και ως εκ τούτου είναι ορατό από πολύ μακριά. Βρίσκεται ανάμεσα στα lift 3 και 4. Ο σταθμός του τρένου Gare du Thieu βρίσκεται πιο κοντά στο lift Thieu.
Σήμερα το canal du centre και τα boat lifts λειτουργούν για τουριστικούς λόγους και υπάρχει η δυνατότητα για mini κρουαζιέρα στα νερά του, καθώς και διέλευση μέσα από το ένα τουλάχιστον «αρχαίο» ασανσέρ. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν διάφορα tour ξενάγησης στο κανάλι, ανάλογα με τη διάρκεια περιήγησης, του πόσα lifts και γέφυρες θα περάσεις και ανάλογα με την εποχή.
Από το site στο internet επέλεξα ένα tour που θα γινόταν στις 2:00 το μεσημέρι. Η απόσταση Brussels – Thieu με το τρένο είναι 1:10, δηλ. σχετικά κοντά. Σκέφτηκα να μη φύγουμε πολύ πρωί γιατί είμαστε και κουρασμένοι από την προηγούμενη ημέρα.
Έτσι με το τρένο των 10:48 φεύγουμε από το σταθμό Centralle και φτάνουμε στο Thieu στις 12:07. Η στάση του τρένου στο Thieu ήταν λίγο ερημική. Ούτε σταθμός ούτε σταθμάρχης. Μόνο εμείς κατεβήκαμε από το τρένο. Δεν πρόλαβα όμως να ανησυχήσω γιατί με το που κατεβήκαμε είδα αμέσως το ασανσέρ Νο 4 του Thieu από μακριά. Σωστά κατεβήκαμε. Πήραμε λοιπόν την κατηφόρα και φτάσαμε στην άκρη του καναλιού και δίπλα στο ασανσέρ και το μηχανοστάσιό του.
Εμείς έπρεπε να πάμε στο μεγάλο Lift του Strepy-Thieu (γιατί αυτό διοργάνωνε τα tour), προκειμένου να πάρουμε μέρος στην κρουαζιέρα στο canal du centre. Η απόσταση από εκεί που ήμαστε ήταν 1,5km περίπου σε μονοπάτι δίπλα στο κανάλι. Μετά από 15λεπτά περπάτημα φτάσαμε. Το κτίριο από κοντά φαινόταν θεόρατο. Οι δεξαμενές του επίσης τεράστιες. Ήταν διπλό ασανσέρ που το ένα βρισκόταν κάτω και το άλλο επάνω περιμένοντας και τα δύο τα πλοία που θα ’ρθουν. Φτάσαμε στην υποδοχή. Εκεί βρήκαν μία κράτησή στο όνομά μου, που εγώ δεν ήξερα ποτέ ότι την είχα κάνει. Είχα κάνει προσπάθεια να επικοινωνήσω μαζί τους για να πάρω πληροφορίες σχετικά με το tour με e-mail αλλά δεν είχα πάρει ποτέ απάντηση. Αυτοί όμως όπως φαίνεται είχαν κρατήσει δύο θέσεις για μας στο tour. Τελικά με 26€ και οι δυο μας πήραμε μέρος στο tour που θα ξεκίναγε στις 2:00.
Στις 2:00 η ώρα λοιπόν, ήρθε ένα μικρό τρενάκι (σαν αυτά τα τουριστικά της Αθήνας) και αφού επιβιβαστήκαμε ξεκινήσαμε το tour. Κάναμε μία μικρή διαδρομή δίπλα στο παλιό κανάλι και ύστερα από 10’ περίπου φτάσαμε στο ασανσέρ Νο 3 (Bracquegnies). Εκεί κατεβήκαμε και αφού γνωριστήκαμε με την ξεναγό μας, μπήκαμε στο κτίριο που φιλοξενούσε το μηχανοστάσιο του ασανσέρ προκειμένου να μάθουμε πως λειτουργεί.
Η ξεναγός μας εξήγησε ότι ο χρόνος που είχε στη διάθεσή της ήταν για να ξεναγήσει μόνο σε δύο γλώσσες. Η μία θα ήταν τα γαλλικά και η άλλη τα ολλανδικά. Εγώ με το γιό μου ήμασταν οι μοναδικοί Αγγλόφωνοι. Κάπως έπρεπε να μας «βολέψει» και εμάς. Θα έπρεπε να συμπτύξει λίγο τα Ολλανδικά για να βρει χρόνο να μας πει και εμάς δυο κουβέντες στα Αγγλικά. Έτσι λοιπόν έγινε η ενημέρωση στο μηχανοστάσιο.
Στη συνέχεια επιβιβαστήκαμε σε καράβι ανοιχτού τύπου, προκειμένου να διασχίσουμε το παλιό κανάλι, το canal du centre. Θέλω εδώ να τονίσω την ομορφιά του τοπίου που βρισκόμασταν. Το κανάλι σε αυτό το σημείο είχε ήρεμα νερά, τα οποία ήταν καταπράσινα όχι όμως από το χρώμα των δέντρων μόνο, αλλά από τα πράσινα χνούδια και φύλλα των δέντρων που είχαν πέσει μέσα σε αυτό. Ήταν τόσο πυκνό το φύλλωμα που ο γιος μου δεν κατάλαβε στην αρχή ότι αυτό ήταν νερό. Πίστευε ότι ήταν κάτι συμπαγές. Το όλο σκηνικό περιλάμβανε αυτό το πράσινο κανάλι, όπου από τη μία πλευρά έβλεπες το παλιό βιομηχανικό κτίριο με το κόκκινο τουβλάκι, που μέσα ήταν το μηχανοστάσιο του ασανσέρ και το ίδιο το ασανσέρ που αποτελούνταν από κοιλοδοκούς σε ασημί χρώμα δίπλα του. Από την άλλη πλευρά όπου έφτανε το μάτι σου έβλεπες το πράσινο κανάλι και στο πολύ βάθος και μια γέφυρα πάνω του, τόσο χαμηλή που σκεφτόσουν ότι είναι αδύνατον να την περάσεις.
Το καράβι που μπήκαμε έβαλε μπρος τις μηχανές του και αυτόματα «χάλασε» η πρασινίλα του καναλιού. Ξεκινήσαμε με αργούς ρυθμούς τη βόλτα πάνω στα νερά. Η ξεναγός μιλούσε συνεχώς ενημερώνοντας. Μας είχε όμως και εμάς έννοια. Κάθε τρεις και λίγο φώναζε: «Where are my English people?” Σήκωνα και εγώ χέρι και ερχόταν δίπλα μας για να εξηγήσει και σε μας στη «μειονότητα» στα Αγγλικά. Τελικά φτάνουμε στη χαμηλή γέφυρα, η οποία στηριζόταν σε έναν άξονα στο κέντρο της και μόλις πλησιάσαμε «έστριψε» γύρω από τον άξονά της αφήνοντας κενό για να περάσουμε. Γενικά σε όλη τη διαδρομή υπήρχαν πολλές γέφυρες, οι οποίες άλλες σηκωνόντουσαν, άλλες έστριβαν, άλλες βυθίζονταν. Στη λίστα των μνημείων πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco βρίσκεται όχι μόνο τα 4 ασανσέρ, αλλά και το canal du centre και όλες οι γέφυρες του.
Η διαδρομή ήταν υπέροχη. Στις όχθες υπήρχαν μονοπάτια στα οποία είδαμε ως και ιππασία να κάνουν. Το κανάλι βρίσκεται σε ύψωμα με συνέπεια να έχουμε και θέα από ψηλά κατά τη διάρκεια της «κρουαζιέρας». Από μακριά βλέπαμε βέβαια και το γιγάντιο ασανσέρ του Strepy-Thieu. Αφού κάναμε μια διαδρομή περίπου 20’, φτάνουμε και στο ασανσέρ No 4 (το ασανσέρ Thieu). Εγώ νόμιζα ότι απλά θα το βλέπαμε, όπως είδαμε και το προηγούμενο. Μεγάλη ήταν η έκπληξή μου όταν συνειδητοποίησα ότι φτάναμε στο χείλος του καναλιού πλησιάζοντας πολύ τις ασημένιες κοιλοδοκούς του 3ου ασανσέρ. Πράγματι, φτάνοντας πια στο ασανσέρ, σηκώθηκε μια υποβρύχια μπάρα ανοίγοντάς μας το δρόμο, μπαίνουμε μέσα σε μια δεξαμενή, κατεβαίνει πάλι η μπάρα, αρχίζουμε σιγά-σιγά να κατεβαίνουμε, φτάνουμε στο χαμηλότερο υψομετρικά κανάλι μετά από κατέβασμα 17 μέτρων, σηκώνεται η μπροστινή υποβρύχια μπάρα, περνάμε από κάτω της αφού ανοίξουμε ομπρέλες γιατί «έβρεχε η μπάρα» γιατί μόλις βγήκε από το νερό και βγαίνουμε πια στο κάτω κανάλι.
Η ιστορία όμως δεν τέλειωσε εδώ. Συνεχίζουμε για καμιά 50ριά μέτρα και μπαίνουμε σε έναν άλλο χώρο (δεξαμενή). Κατεβαίνουμε πάλι 3-4 μέτρα και αφού άνοιξε μία δίφυλλη πράσινη απ’ τα νερά πόρτα βγήκαμε πια στο μεγάλο κανάλι. Με κατεύθυνση πια προς το Strepy-Thieu είχαμε πάρει πια το κανάλι της επιστροφής, όπως λέμε το δρόμο της επιστροφής;
Φτάσαμε τελικά στο Strepy-Thieu. Το tour είχε κρατήσει λίγο πάνω από 2 ώρες. Αποβιβαστήκαμε και αφού ευχαρίστησα την ξεναγό, η οποία ήταν εξαιρετική, χώρια του ότι ασχολήθηκε και με τους «English people» τόση ώρα, πήραμε το μονοπάτι του γυρισμού, έχοντας τις καλύτερες εντυπώσεις από αυτή τη mini cruise, πιστεύοντας ότι άξιζε τα λεφτά της. Η εμπειρία ήταν πολύ ιδιαίτερη και σίγουρα μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι δεν υπήρχαν άλλοι τουρίστες παρά μόνο Ολλανδοί και Βέλγοι. Κάτι τέτοιο θα έπρεπε να έχει μεγαλύτερη τουριστική εμβέλεια. Ίσως βέβαια να «χάλαγε» μετά, ποιος ξέρει. Εγώ πάντως και το παιδί μου το ευχαριστηθήκαμε πολύ.
Φτάσαμε στο σταθμό του τρένου και περιμέναμε το τρένο που θα ερχόταν σε μία ώρα περίπου. Πάλι ήμαστε μόνοι μας. Απ’ ότι κατάλαβα όλοι αυτοί που ήρθαν στο tour μαζί μας (καμιά τριανταπενταριά άτομα) δεν ήρθαν με τρένο όπως εμείς, αλλά με λεωφορείο από μια άλλη πόλη εκεί κοντά, τη la Louviere. Ο δικός μας τρόπος μάλλον ήταν πιο χρονοβόρος γιατί ήταν τέτοια η ώρα του tour που δεν ταίριαζε με τα τρένα και αναγκαστήκαμε να περιμένουμε και πολύ ώρα για να αρχίσει το tour αλλά και πολύ ώρα για να πάρουμε το τρένο του γυρισμού. Σίγουρα όμως ήταν οικονομικότερος, γιατί βρήκα πάλι μια προσφορά με το τρένο, για εισιτήριο μέσω internet αντί για 9€ η διαδρομή, το πλήρωσα μόνο 5€.
Πήραμε το τρένο των 18:02 και φτάσαμε στο Centrale των Βρυξελλών γύρω στις 19:15. Επειδή πεινούσαμε αρκετά αποφασίσαμε να πάμε πάλι στο πατατάδικο, (αντί του να φτιάξουμε μακαρονάδα σπίτι που σχεδιάζαμε), και πήραμε αυτή τη φορά πατάτες με sauce andalouse. Πολύ καλύτερη από τη μαγιονέζα. Μετά ήρθε η ώρα του γλυκού. Μπήκαμε σε διάφορες σοκολατερί για να ψωνίσουμε, αλλά μόνο από αυτά που δοκιμάσαμε είχαμε πάρει τη δόση του γλυκού που χρειαζόταν ο οργανισμός μας. Μπήκαμε και σε ένα καραμελάδικο που είχε τη μεγαλύτερη ποικιλία σε καραμέλες που είχα δει ποτέ. Όλα αυτά ήταν γύρω από την Grand Place.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά έφτασε 9:00 η ώρα. Ώρα να γυρίσουμε σπίτι και να ετοιμαστούμε για την αυριανή επιστροφή μας.
4η ημέρα
Σήμερα είχαμε πολύ πρωινό ξύπνημα. Έπρεπε να πάρουμε το πρώτο δρομολόγιο metro της ημέρας για να είμαστε 7:00 στο σταθμό Midi για να πάρουμε το λεωφορείο για Charleroi. Η πτήση μας έφευγε στις 9:00. Είναι Κυριακή και σήμερα έχει πιο αραιά δρομολόγια τρένων metro. Τελικά όλα έγιναν κανονικά, Τα τρένα, τα λεωφορεία και τα αεροπλάνα ήταν στην ώρα τους. Η Ryan air μου θύμισε κατά πολύ την easyjet, μόνο που στη φάση αυτή έχει πιο φθηνά εισιτήρια από την easyjet. Ελπίζω να τα διατηρήσει τις χαμηλές τιμές για να μπορέσω να ξαναπάω.
Το Βέλγιο σίγουρα δεν είναι μόνο Βρυξέλλες , Μπριζ και Γάνδη. Εγώ αν είχα κι άλλες 5 μέρες στη διάθεσή μου θα τις γέμιζα με πολλά ωραία και ενδιαφέροντα από το Βέλγιο. Για να ακριβολογώ: είμαι ενθουσιασμένη από αυτό το ταξίδι και βέβαια από το Βέλγιο. Ήδη έχω στο μυαλό μου σχέδια για το επόμενο ταξίδι μου εκεί. Θα ήθελα να πάω στο Waterloo. Πιο συγκεκριμένα στην αναπαράσταση της μάχης του Waterloo που γίνεται εκεί κάθε Ιούνιο αλλά και στα αρχαία υπόγεια μεταλλεία, που είναι κοντά στο Thieu. Ελπίζω να τα καταφέρω κάποτε…
Την τριήμερη αυτή εκδρομή προσπάθησα να την προσαρμόσω στα γούστα του 13άχρονου γιου μου. Μπριζ και Γάνδη είχα πάει σε προηγούμενο ταξίδι. Θα μέναμε μία μέρα στις Βρυξέλλες και θα κάναμε δύο ημερήσιες εκδρομές τις δύο επόμενες ημέρες. Τη μία μέρα σε μία πόλη της Φλάνδρας και την άλλη σε μία πόλη της Βαλονίας. Έτσι πίστευα κιόλας ότι θα παίρναμε μυρωδιά από όλο το Βέλγιο, γιατί Βέλγιο δεν είναι μόνο οι Βρυξέλλες…
Ημέρα 1η.
Προσγειωθήκαμε 8:50. Αμέσως παίρνουμε λεωφορείο και γύρω στις 10:30 είμαστε στο σπίτι που θα μας φιλοξενούσε τις επόμενες τρεις μέρες. Τακτοποιούμαστε και μετά αφού βγάλαμε ένα πακέτο εισιτηρίων metro (5 εισιτήρια με 8€, ενώ το μεμονωμένο εισιτήριο είχε 2,10€) φύγαμε για τη mini Europe.
Η mini Europe είναι ένα πάρκο γεμάτο χαρακτηριστικά κτίρια ή τοπία των χωρών της Ευρώπης των 27, σε μινιατούρες. Σε μερικές χώρες είχαν ιδιαίτερα εκτενή αφιερώματα, όπως το Βέλγιο και η Ολλανδία. Μάλλον επειδή αυτές ήταν και οι πρωτεργάτες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο γιος μου ενθουσιάστηκε. Γενικά είχε πολύ πλάκα να κυκλοφορείς σαν γίγαντας ανάμεσα στον πύργο της Πίζας, το Big Ben, την αρένα της Σεβίλλης, τον πύργο του Άιφελ, στην Grand Place των Βρυξελλών και σε πολλά άλλα. Το φόντο του πάρκου καθώς και των φωτογραφιών ήταν το atomium. Αυτό το τεράστιο κτίριο σε σχήμα ατόμου που βρίσκεται δίπλα στη mini Europe. Στο atomium επέλεξα να μην μπούμε γιατί εκτός του ότι είχαμε θέμα χρόνου, μου φάνηκε και ακριβό το εισιτήριο (14€) για να δω απλά τη θέα.
Μικρή απογοήτευση αποτέλεσε η Ακρόπολη που βρισκόταν στο τέλος της έκθεσης και σε σημείο καθόλου αβανταδόρικο για να φωτογραφηθείς μαζί της.
Βγαίνοντας από την έκθεση υπήρχαν 2-3 αίθουσες με διάφορα touch screen παιχνίδια που είχαν σχέση με την Ευρωπαϊκή ένωση, όπως ερωτήσεις γνώσεων, γεωγραφίας, γλώσσας, παιχνίδια με σημαίες, έθιμα των χωρών ακόμα και παζλ, τα οποία αποτέλεσαν αφορμή να διευρυνθούν οι γνώσεις του γιου μου πάνω στην Ε.Ε. Είχε δηλ. και εκπαιδευτικό χαρακτήρα η επίσκεψή μας αυτή, κάτι που πάντα αναζητώ στα ταξίδια που κάνω μαζί με τα παιδιά μου.
Βγαίνοντας πια από το χώρο επισκεφτήκαμε ένα από τα μαγαζιά για να φάμε κάτι. Επιλέξαμε βάφλα με μερέντα. Ήταν Πέμπτη και δεν είχε κόσμο. Του παιδιού του άρεσε, αλλά εγώ δεν τρελάθηκα. Δεν συγκρίνεται με τις βάφλες της Grand Place.
Φεύγουμε με το metro και μετά από μισή ώρα περίπου φτάνουμε στη στάση Namur. Κατεβήκαμε εκεί και περπατήσαμε περίπου 500μ. για να φτάσουμε στο μουσείο μουσικών οργάνων. Αυτό το μουσείο στεγάζεται σε ένα καταπληκτικό κτίριο από σίδερο και γυαλί του 19ου αι. Μόνο και μόνο το κτίριο είναι αξιοθέατο. Γενικότερα το μουσείο αυτό είναι ιδιαίτερο. Η παρουσίαση των εκθεμάτων δεν θα μπορούσε να γίνει με καλύτερο τρόπο. Φτάσαμε 3:30 και το μουσείο έκλεινε στις 5:00. Μιάμισι ώρα για ένα τέτοιο μουσείο μάλλον είναι πολύ λίγο.
Στην είσοδο με το που βγάζεις εισιτήριο σου δίνουν και ένα ζευγάρι ακουστικά μαζί με μία οθόνη. Μπαίνοντας λοιπόν στην αίθουσα των εκθεμάτων και αφού σταθείς μπροστά σε μία βιτρίνα με ένα όργανο, η οθόνη που έχεις αντιλαμβάνεται σε πιο μουσικό όργανο είσαι μπροστά και αμέσως ακούς από τα ακουστικά σου ένα μουσικό κομμάτι παιγμένο από το όργανο που βλέπεις. Καταπληκτικό. Γιατί δεν μιλάμε για συνηθισμένα μουσικά όργανα. Μιλάμε για τα πάντα. Ότι έχει δημιουργηθεί πάνω στη γη από αρχέγονα μουσικά όργανα, που έβλεπα και άκουγα πρώτη φορά στη ζωή μου, μέχρι σύγχρονα.
Ο πρώτος όροφος είχε πολύ παλιά από αφρικάνικα τύμπανα και κοχύλια μέχρι σπάνια ασιάτικα έγχορδα. Ο δεύτερος όροφος είχε ακορντεόν, πιάνα και γενικότερα έγχορδα. Τα συγκεκριμένα όργανα ήταν τόσο όμορφα, που και χωρίς να άκουγα τη μουσική τους θα μπορούσα να πάω να τα δω σε μία έκθεση με καλοσχεδιασμένα έπιπλα -αντίκες και μόνο. Ο τρίτος όροφος είχε αφιέρωμα στον Sax. Τον Βέλγο εφευρέτη του σαξόφωνου. Φοβερή έκθεση. Μεγάλη ποικιλία σαξοφώνων σε μια πιο μοντέρνα και φωτεινή αίθουσα. Εδώ μάλλον μείναμε περισσότερη ώρα. Η μουσική που άκουγα στα αυτιά μου ήταν θεϊκή. Έχω και μεγάλη αδυναμία στο σαξόφωνο….
Το υπόγειο είχε μηχανικά όργανα, τα οποία τα περάσαμε αέρα, γιατί το μουσείο έκλεινε και έπρεπε να πάμε και στην ταράτσα για να δούμε τη θέα. Παίρνουμε το αντίκα σιδερένιο ασανσέρ και ανεβαίνουμε στον 6ο. Ίσα που προλάβαμε να ρίξουμε μια ματιά. Κυριολεκτικά μία ματιά. Το μουσείο έκλεινε τώρα και μας συνοδεύσανε στην πόρτα (για να μην πω ότι μας βγάλανε έξω σηκωτούς), αφού είμαστε οι τελευταίοι που δε λέγαμε να φύγουμε. Τώρα καταλαβαίνω γιατί οι οδηγοί λένε ότι χρειάζεσαι τουλάχιστον 2 ώρες στα γρήγορα, αλλά αν θες να το χορτάσεις χρειάζεσαι 3 με 4 ώρες. Δεν πειράζει την επόμενη φορά…….γιατί αξίζει τον κόπο και τα λεφτά (12€ ενήλικος και 2€ το παιδί).
Μετά το μουσείο το πρόγραμμα έλεγε επίσκεψη στο μουσείο-σπίτι του Horta. Ο Horta είναι ο Gaudi των Βρυξελλών. Αυτήν την επίσκεψη βέβαια θα την κάναμε για μένα και όχι για το παιδί και ήθελα να τη συνδυάσω και με βόλτα στη συνοικία Σατλέν, που ήταν κοντά. Αλλά λίγο του ότι ήταν αργά και μάλλον δεν θα το προλαβαίναμε ανοιχτό, λίγο του ότι μου είχαν «βγει» τα πόδια από την ορθοστασία και το τρέξιμο και λίγο ότι δεν θα τρελαινόταν και το παιδί αποφασίσαμε να εγκαταλείψουμε την ιδέα. Η Grand Place ήταν κοντά από το σημείο που βρισκόμασταν και έτσι όπως είχα προγραμματίσει το τριήμερο υπήρχε κίνδυνος να μην καταφέρουμε να ξαναέρθουμε, οπότε φύγαμε για Grand Place.
Μικρή ξεκούραση σε παγκάκι και μετά πατάτες με μαγιονέζα, που τόσο λαχταρούσα να ξαναφάω. Φωτογραφίες στην πλατεία, σουβενίρ από τα γύρω μαγαζιά μια ματιά στο Manneken Pis (δεύτερη δεν αξίζει) και επιστροφή στο σπίτι νωρίς γιατί αύριο είχε πολύωρη εκδρομή.
Ημέρα 2η.
Σήμερα το πρόγραμμα είχε εκδρομή σε μία πόλη της Φλάνδρας, την μεσαιωνική Ieper (στα Φλαμανδικά) ή Ypres (στα γαλλικά). Η πόλη αυτή μπορεί να μην είναι γνωστή σε μας τους Έλληνες, αλλά είναι πάρα πολύ γνωστή στην Ευρώπη, επειδή αποτέλεσε το σκηνικό που έγιναν οι περισσότερες μάχες του Α’ παγκοσμίου πολέμου, αλλά αργότερα και του Β’.
Η πόλη, αλλά και η ευρύτερη περιοχή της είναι γεμάτο μνημεία, χαρακώματα, μουσεία αφιερωμένα στο πόλεμο και νεκροταφεία πολέμου. Εκτός αυτών, υπάρχει και ένα μνημείο, η πύλη Menin πάνω στη γέφυρα Menin, από την οποία περνούσαν τα στρατεύματα για να πάνε στον πόλεμο, στην οποία κάθε βράδυ γίνεται κατάθεση στεφανιών από τους επίσημους με συνοδεία μπάντας. Κάθε βράδυ. Είναι εντυπωσιακό αυτό το κάθε βράδυ. Όταν το πρωτοδιάβασα μου έκανε τόσο πολύ εντύπωση που έβαλα στο μυαλό μου ότι κάποια στιγμή πρέπει να πάω και εγώ εκεί.
Για να πάμε βέβαια να δούμε τα διάφορα της πόλης επειδή αυτά βρίσκονταν σε απόσταση μεταξύ τους (άλλωστε πρόκειται για εκτεταμένα πεδία μαχών ολόκληρου παγκοσμίου πολέμου) χρειαζόμασταν μεταφορικό μέσο. Και αυτό θα ήταν τι άλλο; το ποδήλατο.
Έτσι, το πρωί της 2ης μέρας πήραμε το τρένο των 9:36 για τη Ieper. Εισιτήρια είχα βγάλει μέσω internet εκμεταλλευόμενη μια προσφορά αν τα έβγαζες On line. Αντί για 17€ η διαδρομή, την έβγαλα μόνο με 6€. Φτάσαμε 11:20. Μόλις φτάσαμε πήγαμε με τα πόδια στο ξενοδοχείο Αμβροσία που μας περίμεναν τα δύο ποδήλατα που είχα κλείσει μέσω internet. Τα ποδήλατα και τα δύο για όλη την ημέρα κόστισαν 26€. Μαζί με τα ποδήλατα παραλάβαμε και ένα χάρτη της περιοχής με σημειωμένα τα σημεία που θέλαμε να επισκεφτούμε, αλλά το κυριότερο ποιους δρόμους θα πάρουμε (κυρίως ποδηλατικούς) και τι ταμπέλες θα ακολουθήσουμε. Ο γιος μου ήταν μέσα στον ενθουσιασμό.
Από τα άπειρα πράγματα που είχε η περιοχή, είχα επιλέξει να πάμε σε ένα μουσείο, σε ένα νεκροταφείο και σε ένα πεδίο μάχης ή αλλιώς σε ένα από τα περίφημα χαρακώματα (trenches) και τέλος στην πύλη Menin για το Last Post Ceremony.
Ο χάρτης που είχαμε ήταν για ποδηλάτες. Κατατοπιστικός και αναλυτικότατος. Αρκεί να μην έχανες κάποια πινακίδα στο δρόμο, όπως και πάθαμε σε κάποια στιγμή και χάσαμε χρόνο σημαντικό. Αφού περάσαμε από το κέντρο της πόλης βλέποντας το τεράστιο γοτθικό Δημαρχείο της, που στεγαζόταν επίσης και το In Flanders Fields Museum φτάσαμε στην πύλη Menin. Την περιεργαστήκαμε χαζεύοντας τα ονόματα των πεσόντων στρατιωτών που ήταν γραμμένα παντού, στους τοίχους και στις κολώνες της και μετά με αφετηρία την πύλη ξεκινήσαμε για την περιπλάνησή μας.
Πρώτη μας στάση ήταν το Hill 62. Ήταν ένα σημείο που βρίσκονταν αυθεντικά βρετανικά χαρακώματα. Η διαδρομή από την πύλη Menin που ξεκινήσαμε μέχρι το Hill 62 ήταν μια υπέροχη διαδρομή σε μονοπάτια ποδηλατικά δίπλα σε κανάλια, λίμνες και καταπράσινα βοσκοτόπια και ήταν περίπου 6km.
Με είσοδο 8€ για μένα και 5€ για το παιδί μπήκαμε μέσα στο χώρο που βρίσκονταν τα «λαγούμια» των στρατιωτών. Στενά λαβυρινθώδη, γεμάτα λάσπες, σκοτεινά, με τούνελ που οδηγούσαν σε υπόγεια «δωμάτια». Ο ευρύτερος χώρος ήταν γεμάτο καστανιές, που έκανε το χώρο ακόμα πιο σκιερό και μουντό. Τη μακάβρια ατμόσφαιρα τη χαλούσe λίγο η φασαρία από 2 λεωφορεία βρετανικά σχολεία που είχαν έρθει να επισκεφτούν το χώρο. Γενικά όπου και να πήγαμε συναντήσαμε πάρα πολλούς Βρετανούς. Το μέρος μάλλον αποτελεί και κομμάτι της δικής τους ιστορίας.
Μικρό διάλλειμα για παγωτό. Χρειαζόταν να δροσιστούμε λίγο από την ποδηλασία και στη συνέχεια αφού περάσαμε μπροστά από ένα μικρό Καναδέζικο νεκροταφείο συνεχίσαμε προς το Memorial museum Passchendaele. Μετά από 7,5κμ. διαδρομής μέσα από αγελαδότοπους κυρίως και όμορφα εξοχικά σπιτάκια και μικρές ανηφόρες και κατηφόρες φτάσαμε στο μουσείο που μόνο για μουσείο δεν έμοιαζε από έξω. Έμοιαζε με σαλέ Ελβετικό με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική σε ασπροκόκκινα χρώματα στις όχθες μιας λίμνης στη μέση ενός πάρκου. Αν δεν ξέρεις πως είναι για να το αναζητήσεις δεν μπορείς να το βρεις.
Με είσοδο 7,50€ για μένα και 5€ για το παιδί στο μουσείο περάσαμε τις επόμενες 2 ώρες. Στο μουσείο αυτό μαθαίνεις τα πάντα για τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Έχει αναλυτικούς χάρτες για τις κινήσεις των στρατευμάτων και για τις 4 μάχες της Ypres. Που ήταν οι θέσεις των Γάλλων, των Βρετανών των Καναδών των Γερμανών και την εξέλιξη των μαχών. Είχε ακόμη και video με τις κινήσεις τους. Είχε αναπαράσταση των υπόγειων χαρακωμάτων. Ομοιώματα στρατιωτών και αναπαράσταση σκηνών από τον τρόπο ζωής τους κατά τη διάρκεια της τετραετούς παραμονής τους στις άθλιες συνθήκες των χαρακωμάτων, που είχε γίνει σπίτι τους. Άκουγες ακόμα και τους ήχους του πολέμου. Πραγματικά ήταν τόσο υποβλητικοί αυτοί οι ήχοι που ανατρίχιαζες. Αλλά και στον εξωτερικό χώρο του μουσείου έχει κατασκευασμένα χαρακώματα δίνοντας και τεχνικές κατασκευαστικές λεπτομέρειες για το πως τα έφτιαχναν οι Γάλλοι, πως οι Βρετανοί κ.τ.λ. Βέβαια αυτά τα χαρακώματα ήταν περιποιημένα και καθαρά. Καμία σχέση με τα αυθεντικά του Hill 62, που ήταν σκοτεινά και λασπερά.
Μετά λοιπόν και από αυτήν την εμπειρία κατευθυνθήκαμε προς το Tyne Cot Cemetery. Είναι το νεκροταφείο των Βρετανών στρατιωτών, το οποίο είναι και το μεγαλύτερο της περιοχής, αλλά και το μεγαλύτερο της Ευρώπης. Έτσι ύστερα από 4km. περίπου φτάσαμε στο Tyne Cot Cemetery. Ήταν τεράστιο. Οι ταφές είχαν γίνει ομαδικές και οι τάφοι είναι τοποθετημένοι με γεωμετρικό τρόπο με κυρίαρχες τις καμπύλες γραμμές. Στη μέση του χώρου βρίσκεται ένας μαρμάρινος τύμβος στη βάση του οποίου υπήρχαν στεφάνια αλλά και αφιερώματα με τη μορφή ξύλινων παπαρούνων και σταυρών. Οι παπαρούνες είναι το σύμβολο του θανάτου στα πεδία των μαχών. Γενικά όχι μόνο εδώ, αλλά παντού στην Ypres, όπου είχε τύμβο, τάφο, μνημείο υπήρχαν σταυρουδάκια με παπαρούνες αφιερωμένα στα θύματα του πολέμου.
Η ώρα ήταν 5:30. Τα ποδήλατα έπρεπε να επιστραφούν έως τις 7:00 το αργότερο. Μέχρι εδώ ήρθαμε καλά. Σχεδόν δεν την κατάλαβα τη διαδρομή, γιατί είχε στάσεις και επισκέψεις. Τώρα όμως θα έπρεπε τα 11 περίπου χιλιόμετρα της επιστροφής να τα κάνω «μονοκοπανιά» και δεν είχα πολύ εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου και γι’ αυτό αγχώθηκα να φύγουμε το συντομότερο. Έτσι με λίγο ζόρι στις ανηφόρες, στις 6:45 φτάσαμε στο ξενοδοχείο και παραδώσαμε τα ποδήλατα. Άνετα ήταν τελικά. Ήρθε επιτέλους η ώρα να αράξουμε και λίγο. Καθίσαμε να φάμε πίτσα και μακαρονάδα, για να «στανιάρουμε» λίγο. Είχαμε χρόνο μέχρι το Last Post ceremony. Έτσι, φάγαμε μία πίτσα πεπερόνι και μία καρμπονάρα σε ένα τουρκοιταλικό μαγαζί που βρήκαμε στο δρόμο μας και φύγαμε για τη Menin Gate, που ήταν πολύ κοντά για να δούμε την κατάθεση των στεφανιών. Μόνο που δεν πήγαμε μόνο εμείς για να τη δούμε. Πήγε και πάρα πολύς κόσμος επίσης. Απίστευτο το πόσος κόσμος είχε πάει να δει την τελετή. Φυσικά όπου και να στεκόμασταν δεν βλέπαμε τίποτα από τον κόσμο που είχε έρθει νωρίτερα για να πιάσει θέση. Ακούγαμε όμως. Ξαφνικά εμφανίστηκε η μπάντα παίζοντας ένα εμβατήριο και ο κόσμος σταμάτησε μαχαίρι τις ομιλίες για να τηρήσει τα 5 λεπτά σιγής εις μνήμη των θυμάτων. Εκεί που στεκόμουν στα πόδια μου βρήκα ένα από τα πολλά ξύλινα σταυρουδάκια με μια παπαρούνα επάνω. Στο πίσω μέρος της έλεγε: από την οικογένεια Μπένιν για τους στρατιώτες του χειμώνα του 1914. Είναι πολύ συγκινητικό…Εκατό χρόνια μετά, μία άγνωστη οικογένεια να θυμάται τον άγνωστο στρατιώτη θύμα του πολέμου. Είχα μπει για τα καλά στην ατμόσφαιρα…….
Φεύγουμε 8:12 τρέχοντας για να προλάβουμε το τρένο των 8:23. Είχα προγραμματίσει να φύγουμε πιο αργά (με των 9:36), αλλά η ημέρα αυτή έπεφτε πολύ βαριά στους ώμους μας (και τα 30 km που είχα κάνει με το ποδήλατο). Είχαμε κάνει πολλά και κουραστικά πράγματα. Καλό θα ήταν να γυρνούσαμε νωρίτερα και για να μην κυκλοφορήσουμε αργά στο metro των Βρυξελλών, αλλά και για να ξεκουραστούμε γιατί αύριο μια άλλη εκδρομή (ελπίζω το ίδιο συναρπαστική ) μας περίμενε. Χωρίς απρόοπτα φτάσαμε στο σπίτι και αφού είδαμε τις πάμπολλες selfie φωτογραφίες του γιου μου τραβηγμένες από το ποδήλατο, την πέσαμε για ύπνο.
3η ημέρα.
Σήμερα η ημέρα θα είναι αφιερωμένη σε μία πόλη της Βαλονίας που λέγεται Thieu. Η πόλη αυτή βρίσκεται στις όχθες ενός καναλιού του Canal du Centre. Το κανάλι αυτό διανοίχθηκε περί το 1880 προκειμένου να ενώσει δύο άλλα μεγαλύτερα φυσικά κανάλια για να εξυπηρετήσει εμπορικούς σκοπούς (μεταφορά εμπορευμάτων και κυρίως μεταλλευμάτων). Λόγω όμως της υψομετρικής διαφοράς που συνάντησε στο δρόμο του (περίπου 70m.) οι μηχανικοί της εποχής αναγκάστηκαν να την καλύψουν κατασκευάζοντας 4 υδραυλικά ασανσέρ πλοίων, καλύπτοντας έτσι περίπου 17,5m το καθένα. Όταν ξεκίνησε ο Α΄ παγκόσμιος πόλεμος οι εργασίες σταμάτησαν. Οι Γερμανοί όμως που κατάλαβαν τη σπουδαιότητα του καναλιού και για τους δικούς τους σκοπούς (μεταφορά όπλων από τη Φρανκφούρτη στη Βόρεια θάλασσα) αποφάσισαν να βοηθήσουν τους Βέλγους να αποπερατώσουν το κανάλι. Η περιοχή χάρη στο τεχνητό αυτό κανάλι ήταν πάντα πλούσια.
Στην περιοχή υπάρχουν 4 παλιά ασανσέρ πλοίων (boat lifts). Αυτά είναι:
Lift No 1 Houdeng-Goegnies
Lift No 2 Houdeng-Amimeries
Lift No 3 Bracquegnies ή Strepy Bracquegnies
Lift No 4 Thieu
Επίσης στην περιοχή εκτός από τα 4 παλιά ασανσέρ, υπάρχει ακόμα και ένα ακόμα σύγχρονο, το οποίο λειτουργεί κανονικά και εξυπηρετεί εμπορικά πλοία και βρίσκεται στο γειτονικό φυσικό μεγάλο κανάλι. Το σύγχρονο αυτό ασανσέρ λέγεται Strepy-Thieu και καλύπτει υψομετρική διαφορά ύψους 73μ. Το συνολικό ύψος του οικοδομήματος είναι 115μ. και ως εκ τούτου είναι ορατό από πολύ μακριά. Βρίσκεται ανάμεσα στα lift 3 και 4. Ο σταθμός του τρένου Gare du Thieu βρίσκεται πιο κοντά στο lift Thieu.
Σήμερα το canal du centre και τα boat lifts λειτουργούν για τουριστικούς λόγους και υπάρχει η δυνατότητα για mini κρουαζιέρα στα νερά του, καθώς και διέλευση μέσα από το ένα τουλάχιστον «αρχαίο» ασανσέρ. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν διάφορα tour ξενάγησης στο κανάλι, ανάλογα με τη διάρκεια περιήγησης, του πόσα lifts και γέφυρες θα περάσεις και ανάλογα με την εποχή.
Από το site στο internet επέλεξα ένα tour που θα γινόταν στις 2:00 το μεσημέρι. Η απόσταση Brussels – Thieu με το τρένο είναι 1:10, δηλ. σχετικά κοντά. Σκέφτηκα να μη φύγουμε πολύ πρωί γιατί είμαστε και κουρασμένοι από την προηγούμενη ημέρα.
Έτσι με το τρένο των 10:48 φεύγουμε από το σταθμό Centralle και φτάνουμε στο Thieu στις 12:07. Η στάση του τρένου στο Thieu ήταν λίγο ερημική. Ούτε σταθμός ούτε σταθμάρχης. Μόνο εμείς κατεβήκαμε από το τρένο. Δεν πρόλαβα όμως να ανησυχήσω γιατί με το που κατεβήκαμε είδα αμέσως το ασανσέρ Νο 4 του Thieu από μακριά. Σωστά κατεβήκαμε. Πήραμε λοιπόν την κατηφόρα και φτάσαμε στην άκρη του καναλιού και δίπλα στο ασανσέρ και το μηχανοστάσιό του.
Εμείς έπρεπε να πάμε στο μεγάλο Lift του Strepy-Thieu (γιατί αυτό διοργάνωνε τα tour), προκειμένου να πάρουμε μέρος στην κρουαζιέρα στο canal du centre. Η απόσταση από εκεί που ήμαστε ήταν 1,5km περίπου σε μονοπάτι δίπλα στο κανάλι. Μετά από 15λεπτά περπάτημα φτάσαμε. Το κτίριο από κοντά φαινόταν θεόρατο. Οι δεξαμενές του επίσης τεράστιες. Ήταν διπλό ασανσέρ που το ένα βρισκόταν κάτω και το άλλο επάνω περιμένοντας και τα δύο τα πλοία που θα ’ρθουν. Φτάσαμε στην υποδοχή. Εκεί βρήκαν μία κράτησή στο όνομά μου, που εγώ δεν ήξερα ποτέ ότι την είχα κάνει. Είχα κάνει προσπάθεια να επικοινωνήσω μαζί τους για να πάρω πληροφορίες σχετικά με το tour με e-mail αλλά δεν είχα πάρει ποτέ απάντηση. Αυτοί όμως όπως φαίνεται είχαν κρατήσει δύο θέσεις για μας στο tour. Τελικά με 26€ και οι δυο μας πήραμε μέρος στο tour που θα ξεκίναγε στις 2:00.
Στις 2:00 η ώρα λοιπόν, ήρθε ένα μικρό τρενάκι (σαν αυτά τα τουριστικά της Αθήνας) και αφού επιβιβαστήκαμε ξεκινήσαμε το tour. Κάναμε μία μικρή διαδρομή δίπλα στο παλιό κανάλι και ύστερα από 10’ περίπου φτάσαμε στο ασανσέρ Νο 3 (Bracquegnies). Εκεί κατεβήκαμε και αφού γνωριστήκαμε με την ξεναγό μας, μπήκαμε στο κτίριο που φιλοξενούσε το μηχανοστάσιο του ασανσέρ προκειμένου να μάθουμε πως λειτουργεί.
Η ξεναγός μας εξήγησε ότι ο χρόνος που είχε στη διάθεσή της ήταν για να ξεναγήσει μόνο σε δύο γλώσσες. Η μία θα ήταν τα γαλλικά και η άλλη τα ολλανδικά. Εγώ με το γιό μου ήμασταν οι μοναδικοί Αγγλόφωνοι. Κάπως έπρεπε να μας «βολέψει» και εμάς. Θα έπρεπε να συμπτύξει λίγο τα Ολλανδικά για να βρει χρόνο να μας πει και εμάς δυο κουβέντες στα Αγγλικά. Έτσι λοιπόν έγινε η ενημέρωση στο μηχανοστάσιο.
Στη συνέχεια επιβιβαστήκαμε σε καράβι ανοιχτού τύπου, προκειμένου να διασχίσουμε το παλιό κανάλι, το canal du centre. Θέλω εδώ να τονίσω την ομορφιά του τοπίου που βρισκόμασταν. Το κανάλι σε αυτό το σημείο είχε ήρεμα νερά, τα οποία ήταν καταπράσινα όχι όμως από το χρώμα των δέντρων μόνο, αλλά από τα πράσινα χνούδια και φύλλα των δέντρων που είχαν πέσει μέσα σε αυτό. Ήταν τόσο πυκνό το φύλλωμα που ο γιος μου δεν κατάλαβε στην αρχή ότι αυτό ήταν νερό. Πίστευε ότι ήταν κάτι συμπαγές. Το όλο σκηνικό περιλάμβανε αυτό το πράσινο κανάλι, όπου από τη μία πλευρά έβλεπες το παλιό βιομηχανικό κτίριο με το κόκκινο τουβλάκι, που μέσα ήταν το μηχανοστάσιο του ασανσέρ και το ίδιο το ασανσέρ που αποτελούνταν από κοιλοδοκούς σε ασημί χρώμα δίπλα του. Από την άλλη πλευρά όπου έφτανε το μάτι σου έβλεπες το πράσινο κανάλι και στο πολύ βάθος και μια γέφυρα πάνω του, τόσο χαμηλή που σκεφτόσουν ότι είναι αδύνατον να την περάσεις.
Το καράβι που μπήκαμε έβαλε μπρος τις μηχανές του και αυτόματα «χάλασε» η πρασινίλα του καναλιού. Ξεκινήσαμε με αργούς ρυθμούς τη βόλτα πάνω στα νερά. Η ξεναγός μιλούσε συνεχώς ενημερώνοντας. Μας είχε όμως και εμάς έννοια. Κάθε τρεις και λίγο φώναζε: «Where are my English people?” Σήκωνα και εγώ χέρι και ερχόταν δίπλα μας για να εξηγήσει και σε μας στη «μειονότητα» στα Αγγλικά. Τελικά φτάνουμε στη χαμηλή γέφυρα, η οποία στηριζόταν σε έναν άξονα στο κέντρο της και μόλις πλησιάσαμε «έστριψε» γύρω από τον άξονά της αφήνοντας κενό για να περάσουμε. Γενικά σε όλη τη διαδρομή υπήρχαν πολλές γέφυρες, οι οποίες άλλες σηκωνόντουσαν, άλλες έστριβαν, άλλες βυθίζονταν. Στη λίστα των μνημείων πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco βρίσκεται όχι μόνο τα 4 ασανσέρ, αλλά και το canal du centre και όλες οι γέφυρες του.
Η διαδρομή ήταν υπέροχη. Στις όχθες υπήρχαν μονοπάτια στα οποία είδαμε ως και ιππασία να κάνουν. Το κανάλι βρίσκεται σε ύψωμα με συνέπεια να έχουμε και θέα από ψηλά κατά τη διάρκεια της «κρουαζιέρας». Από μακριά βλέπαμε βέβαια και το γιγάντιο ασανσέρ του Strepy-Thieu. Αφού κάναμε μια διαδρομή περίπου 20’, φτάνουμε και στο ασανσέρ No 4 (το ασανσέρ Thieu). Εγώ νόμιζα ότι απλά θα το βλέπαμε, όπως είδαμε και το προηγούμενο. Μεγάλη ήταν η έκπληξή μου όταν συνειδητοποίησα ότι φτάναμε στο χείλος του καναλιού πλησιάζοντας πολύ τις ασημένιες κοιλοδοκούς του 3ου ασανσέρ. Πράγματι, φτάνοντας πια στο ασανσέρ, σηκώθηκε μια υποβρύχια μπάρα ανοίγοντάς μας το δρόμο, μπαίνουμε μέσα σε μια δεξαμενή, κατεβαίνει πάλι η μπάρα, αρχίζουμε σιγά-σιγά να κατεβαίνουμε, φτάνουμε στο χαμηλότερο υψομετρικά κανάλι μετά από κατέβασμα 17 μέτρων, σηκώνεται η μπροστινή υποβρύχια μπάρα, περνάμε από κάτω της αφού ανοίξουμε ομπρέλες γιατί «έβρεχε η μπάρα» γιατί μόλις βγήκε από το νερό και βγαίνουμε πια στο κάτω κανάλι.
Η ιστορία όμως δεν τέλειωσε εδώ. Συνεχίζουμε για καμιά 50ριά μέτρα και μπαίνουμε σε έναν άλλο χώρο (δεξαμενή). Κατεβαίνουμε πάλι 3-4 μέτρα και αφού άνοιξε μία δίφυλλη πράσινη απ’ τα νερά πόρτα βγήκαμε πια στο μεγάλο κανάλι. Με κατεύθυνση πια προς το Strepy-Thieu είχαμε πάρει πια το κανάλι της επιστροφής, όπως λέμε το δρόμο της επιστροφής;
Φτάσαμε τελικά στο Strepy-Thieu. Το tour είχε κρατήσει λίγο πάνω από 2 ώρες. Αποβιβαστήκαμε και αφού ευχαρίστησα την ξεναγό, η οποία ήταν εξαιρετική, χώρια του ότι ασχολήθηκε και με τους «English people» τόση ώρα, πήραμε το μονοπάτι του γυρισμού, έχοντας τις καλύτερες εντυπώσεις από αυτή τη mini cruise, πιστεύοντας ότι άξιζε τα λεφτά της. Η εμπειρία ήταν πολύ ιδιαίτερη και σίγουρα μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι δεν υπήρχαν άλλοι τουρίστες παρά μόνο Ολλανδοί και Βέλγοι. Κάτι τέτοιο θα έπρεπε να έχει μεγαλύτερη τουριστική εμβέλεια. Ίσως βέβαια να «χάλαγε» μετά, ποιος ξέρει. Εγώ πάντως και το παιδί μου το ευχαριστηθήκαμε πολύ.
Φτάσαμε στο σταθμό του τρένου και περιμέναμε το τρένο που θα ερχόταν σε μία ώρα περίπου. Πάλι ήμαστε μόνοι μας. Απ’ ότι κατάλαβα όλοι αυτοί που ήρθαν στο tour μαζί μας (καμιά τριανταπενταριά άτομα) δεν ήρθαν με τρένο όπως εμείς, αλλά με λεωφορείο από μια άλλη πόλη εκεί κοντά, τη la Louviere. Ο δικός μας τρόπος μάλλον ήταν πιο χρονοβόρος γιατί ήταν τέτοια η ώρα του tour που δεν ταίριαζε με τα τρένα και αναγκαστήκαμε να περιμένουμε και πολύ ώρα για να αρχίσει το tour αλλά και πολύ ώρα για να πάρουμε το τρένο του γυρισμού. Σίγουρα όμως ήταν οικονομικότερος, γιατί βρήκα πάλι μια προσφορά με το τρένο, για εισιτήριο μέσω internet αντί για 9€ η διαδρομή, το πλήρωσα μόνο 5€.
Πήραμε το τρένο των 18:02 και φτάσαμε στο Centrale των Βρυξελλών γύρω στις 19:15. Επειδή πεινούσαμε αρκετά αποφασίσαμε να πάμε πάλι στο πατατάδικο, (αντί του να φτιάξουμε μακαρονάδα σπίτι που σχεδιάζαμε), και πήραμε αυτή τη φορά πατάτες με sauce andalouse. Πολύ καλύτερη από τη μαγιονέζα. Μετά ήρθε η ώρα του γλυκού. Μπήκαμε σε διάφορες σοκολατερί για να ψωνίσουμε, αλλά μόνο από αυτά που δοκιμάσαμε είχαμε πάρει τη δόση του γλυκού που χρειαζόταν ο οργανισμός μας. Μπήκαμε και σε ένα καραμελάδικο που είχε τη μεγαλύτερη ποικιλία σε καραμέλες που είχα δει ποτέ. Όλα αυτά ήταν γύρω από την Grand Place.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά έφτασε 9:00 η ώρα. Ώρα να γυρίσουμε σπίτι και να ετοιμαστούμε για την αυριανή επιστροφή μας.
4η ημέρα
Σήμερα είχαμε πολύ πρωινό ξύπνημα. Έπρεπε να πάρουμε το πρώτο δρομολόγιο metro της ημέρας για να είμαστε 7:00 στο σταθμό Midi για να πάρουμε το λεωφορείο για Charleroi. Η πτήση μας έφευγε στις 9:00. Είναι Κυριακή και σήμερα έχει πιο αραιά δρομολόγια τρένων metro. Τελικά όλα έγιναν κανονικά, Τα τρένα, τα λεωφορεία και τα αεροπλάνα ήταν στην ώρα τους. Η Ryan air μου θύμισε κατά πολύ την easyjet, μόνο που στη φάση αυτή έχει πιο φθηνά εισιτήρια από την easyjet. Ελπίζω να τα διατηρήσει τις χαμηλές τιμές για να μπορέσω να ξαναπάω.
Το Βέλγιο σίγουρα δεν είναι μόνο Βρυξέλλες , Μπριζ και Γάνδη. Εγώ αν είχα κι άλλες 5 μέρες στη διάθεσή μου θα τις γέμιζα με πολλά ωραία και ενδιαφέροντα από το Βέλγιο. Για να ακριβολογώ: είμαι ενθουσιασμένη από αυτό το ταξίδι και βέβαια από το Βέλγιο. Ήδη έχω στο μυαλό μου σχέδια για το επόμενο ταξίδι μου εκεί. Θα ήθελα να πάω στο Waterloo. Πιο συγκεκριμένα στην αναπαράσταση της μάχης του Waterloo που γίνεται εκεί κάθε Ιούνιο αλλά και στα αρχαία υπόγεια μεταλλεία, που είναι κοντά στο Thieu. Ελπίζω να τα καταφέρω κάποτε…
