Αίγυπτος Αl-Iskandariya

[Hyada]

1961. Από το κατάστρωμα του πλοίου αφουγκράζεται για τελευταία φορά έναν αέρα που όμοιό του δεν ανέπνευσε ποτέ ξανά. Και κρατά όλα τα βιώματα ολοζώντανα. Όχι αναμνήσεις. Η ανάμνηση είναι μια λέξη άσχημη, μέσα στη φθορά, το χρόνο που περνά τόσο γρήγορα, τη λήθη.
Καραμέλες γλυκόριζας, σινεμά Royal, η αυλή του Αβερώφειου, μπριγιαντίνη και χτένισμα Burt Lancaster.
Και η θάλασσα. Η πιο όμορφη θάλασσα του κόσμου στα μάτια ενός παιδιού που παίζει με τα θεόρατα κύματα.
Chérie je t'aime, chérie je t'adore, como la salsa del pomodoro.
Αl-Iskandariya.



Η ιστορία αυτή θα είναι μια ταξιδιωτική ιστορία στο χρόνο. Στην Αλεξάνδρεια μιας άλλης εποχής. Όπως την έζησε ο παππούς και η γιαγιά μου. Έτσι όπως ήταν. Έτσι όπως κανείς μας, ακόμα κι αν ταξιδέψει στα ίδια ακριβώς μέρη, δεν θα μπορέσει να τη δει...

 

[Bahari]

Μ' αρέσει πολύ το ξεκίνημα της ιστορίας σου μια και, απ' ότι βλέπω, ξεφεύγει από τις συνηθισμένες, κλασικές ταξιδιωτικές ιστορίες. Ένα ταξίδι στο χρόνο, λοιπόν, και σ' αυτό που κάποτε ήταν και σήμαινε η Αλεξάνδρεια για τον Ελληνισμό... Σε παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον...

 

[ioanna karagianni]

Ομολογώ ότι άνοιξα το θέμα σου μόνο για να δω τι σημαίνει Iskandariya αλλά ο πρόλογος σου είναι εξαιρετικός. Παίρνω το σκαμνάκι μου και περιμένω και εγώ υπομονετικά την συνέχεια. Λοιπόν τι έχει να μας διηγηθεί ο παππούς και η γιαγιά;

 

[Κλεοπάτρα]

Περιμενω και εγω με λαχτάρα

 

[renata]

βαζω τα γυαλιά μου παίρνω το πλεκτό μου βράζει και ο τραχανάς...
go on...

 

[ioanna karagianni]

βαζω τα γυαλιά μου παίρνω το πλεκτό μου βράζει και ο τραχανάς...
go on...

κράτα ένα πιατάκι τραχανά και για μένα, λιώσε και φέτα μέσα . Η Hyada μας είναι εκτός θα χρειαστεί να περιμένουμε.

 

[renata]

κράτα ένα πιατάκι τραχανά και για μένα, λιώσε και φέτα μέσα . Η Hyada μας είναι εκτός θα χρειαστεί να περιμένουμε.

αντε ioanna θα βάλω και για την αφροδίτη ..θα θέλει σίγουρα!!

 

[Hyada]

Θα βάλω τον παππού να μου διηγηθεί το σαββατοκύριακο, μου έχει πει τόσα πολλά που δεν ξέρω από πού να αρχίσω οπότε θα αφήσω εκείνον να αποφασίσει από πού θα αρχίσει η αφήγηση. Αυτά κάνω και δεν ασχολούμαι καθόλου με την εξεταστική
Η αλήθεια είναι πως η γιαγιά ξαναείδε την Αλεξάνδρεια μισό αιώνα μετά. Ο παππούς όχι. Δεν ξέρω αν θα ήθελε να τη δει όπως είναι τώρα. Μπορεί να μην άντεχε καν τη συγκίνηση. Κανένας από τους δυο δεν κατάφερε ποτέ να προσαρμοστεί εδώ.

 

[Hyada]

Στον πρώτο όροφο μιας πολυκατοικίας στη συνοικία του Salahantin υπήρχαν τέσσερα διαμερίσματα. Τον κατοικούσαν ένας Μαλτέζος, ένας Βούλγαρος, ένας Έλληνας που τον έλεγαν Λεβέντη και μια ελληνική οικογένεια με δυο κόρες, η μία εκ των δύο η γιαγιά μου. Τη μεγάλη την έλεγαν Φώφη και τη μικρή Μαίρη. Ο Βούλγαρος είχε ένα παγωτατζίδικο κοντά στη εκκλησία του Αγίου Μάρκου, φημισμένο για τη φράουλα και το καϊμάκι του. Ο Λεβέντης ήταν ένας τύπος πολύ γρουσούζης και ιδιαίτερα αντιπαθής στα δυο κορίτσια του ορόφου που συνεχώς του χτυπούσαν το κουδούνι για να τον ενοχλήσουν κι ύστερα έτρεχαν για να κρυφτούν.
-Να μη μιλάτε ποτέ στις σαρμούτες του τελευταίου ορόφου, τους επισήμανε συχνά η μητέρα τους.
Φυσικά και δεν υπάκουαν στις εντολές της μητέρας και όποτε συναντούσαν τυχαία τη Μαρίκα και τη Δικαία, τα δυο κορίτσια ανταπέδιδαν το ζεστό χαιρέτισμα που δέχονταν από εκείνες. Η Μαρίκα και η Δικαία ήταν putains de luxe (ή σαρμούτες στα αραβοελληνικά), όπως αποκαλούσαν τότε τις πόρνες πολυτελείας. Και οι δύο ήταν όμορφες αλλά η Δικαία ήταν η ομορφότερη. Είχε τόσο όμορφα ξανθά μαλλιά που σε λίγο ξεχάστηκε το όνομά της και όλοι τη φώναζαν Ξανθιά. Η Μαίρη και η Φώφη τις συμπαθούσαν και τις θαύμαζαν για τα κόκκινα βαμμένα χείλη τους, τα φουστάνια που άφηναν τους ώμους γυμνούς και τα ψηλοτάκουνα γοβάκια που φορούσαν. Της Μαίρης της άρεσαν τόσο που η μητέρα της της έκανε δώρο ένα ζευγάρι ψηλά τακούνια για τα δέκατα έκτα γενέθλιά της.
-Φαντάσου τι φίνα εσώρουχα που θα έχουν, από τις ακριβότερες γαλλικές δαντέλες, συχνά έλεγε η Φώφη στη Μαίρη.
Απέναντι από την πολυκατοικία είχε το μαγαζί του ένας τσαγκάρης και ένας υδραυλικός, ο Αμίτ. Όταν χαλούσε κάτι στο σπίτι, οι δυο αδελφές έβγαιναν στο μπαλκόνι και φώναζαν "Αμίιιιιιτ, ταάαλα". Ο Αμίτ ήταν τύπος τα ζώα μου αργά και ύστερα από καμιά ώρα αποφάσιζε να πάει πάνω και να επισκευάσει τη ζημιά. Αληθινός ανατολίτης, αργόσυρτος και καλοκάγαθος.
Λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά βρισκόταν μια άλλη πολυκατοικία, ακόμα πιο πολυπολιτισμική. Έλληνες, Ιταλοί, Ινδοί, Εβραίοι, μια μικρή Βαβέλ. Και στο ρετιρέ...Η ομορφότερη putain de luxe. Η Rosa, μια Ιταλίδα με λεπτεπίλεπτο κορμί, καλογραμμένες καμπύλες και εβένινα μαλλιά. Μια αληθινή γυναίκα. Τα μικρά αγόρια της γειτονιάς ήταν ξετρελαμένα μαζί της και μαζί με τον παππού μου (έμενε στην ίδια πολυκατοικία με τη Rosa όταν ήταν μικρός) προσπαθούσαν να την κατασκοπεύσουν. Όταν εκείνη έφευγε, τα αγόρια έμπαιναν μέσα στο ασανσέρ για να μυρίζουν το έντονο άρωμά της, που εμπότιζε για ώρες ολόκληρες το χώρο. Η Rosa ήταν παντρεμένη με έναν Ιταλό που έφευγε συνεχώς σε πολύμηνα ταξίδια και όταν έλειπε, η Rosa δεχόταν διάφορους άντρες στο ρετιρέ της. Τα κουτσομπολιά έλεγαν πως τους δεχόταν με αδρή αμοιβή αλλά υπήρχαν και φήμες που έλεγαν πως εκείνη αποζητούσε τη συντροφιά τους.
Απέναντι υπήρχε ένα maison des trois, ένα σπίτι που κατοικούταν από ένα ζευγάρι και τον εραστή της γυναίκας του ζευγαριού. Πάντα έβγαιναν και οι τρεις μαζί.
Σπάνια αναταρασσόταν η ηρεμία της γειτονιάς. Μία από αυτές τις φορές ήταν η δολοφονία μιας ευκατάστατης ηλικιωμένης γυναίκας που έμενε σε μια κοντινή πολυκατοικία. Κάποιος τη σκότωσε και έκλεψε τα χρήματα και τα κοσμήματά της. Οι ύποπτοι ήταν πολλοί. Ανάμεσά τους φυσικά οι ένοικοι της πολυκατοικίας και ο θυρωρός. Λίγες μέρες μετά, μερικοί αστυνομικοί έβαλαν όλους τους υπόπτους σε μια σειρά, ακριβώς κάτω από το κτίριο και μπροστά σε όλα τα περίεργα μάτια. Ύστερα έδωσαν στο σκύλο της αστυνομίας να μυρίσει το μαχαίρι του φόνου (ο δράστης το είχε αφήσει στον τόπο του εγκλήματος) και μετά τον πέρασαν δυο φορές κατά μήκος της σειράς με τους υπόπτους. Στο τρίτο πέρασμα ο σκύλος υπέδειξε τον ένοχο. Ήταν ο θυρωρός της πολυκατοικίας. Αμέσως μετά την αποκάλυψη, τα εγγόνια της άτυχης γριάς όρμηξαν πάνω του αλλά οι αστυνομικοί τα απομάκρυναν. Για μήνες ολόκληρους όλο αυτό το σκηνικό ήταν το χοτ θέμα συζήτησης.
Σε αντίθεση με την ομορφιά και την ευγένεια της Rosa ερχόταν η Olga, μια κακιασμένη στρίγγλα Ιταλίδα που κατοικούσε μόνη της μια τεράστια βίλλα αποικιοκρατικού στυλ στο τέλος της οδού. Η παρέα των αγοριών έπαιζε συχνά μπάλα εκεί κοντά και κάθε φορά που η μπάλα έπεφτε κατά λάθος στην αυλή της Olga, εκείνη έβγαινε έξω, έπαιρνε τη μπάλα, έβγαζε ένα σαρδόνιο γέλιο και με ένα μαχαίρι έσκιζε τη μπάλα των παιδιών.

 

[Borealis]

Πολύ προχωρημένη τη βρίσκω την Αλεξάνδρεια, ειδικά με το τριάρι ζευγάρι, περιμένουμε την συνέχεια!

 

[xenos]

Hyada ξεκινησες με πολυ ενδιαφερον μια ιστορια αλλης εποχης πολλα υποσχομενης αν κρινω απο την αρχη που εκανες.!!!

Περιμενω τη συνεχεια.

 

[pattyyy]

Νιώθω λες και βλέπω μια υπέροχη ταινία εποχής...Η αφήγησή σου είναι μεθυστική...Περιμένω κι εγώ ανυπόμονα τη συνέχεια...