Αυστραλία Αυστραλία: Ο Χαμένος Πιγκουίνος

[travelbreak]

5/1/2018 Να εξηγήσω τώρα γιατί έπρεπε να σηκωθούμε από τα άγρια χαράματα. Δεν ήταν αρχικά στο πρόγραμμα. Η πτήση που κλείσαμε τον Οκτώβριο ήταν με αναχώρηση στις 17:45, οπότε είχαμε πολύ χρόνο να πάμε από το Curtin Springs που μέναμε μέχρι το αεροδρόμιο του Alice Springs κι ας απείχε 350 χιλιόμετρα. Όμως άλλα τα σχέδιά μας και άλλα τα σχέδια της Qantas airlines. Αρχές Δεκεμβρίου μου στέλνει ένα mail που έλεγε πάνω κάτω τα εξής:

EN-US">DEPARTURE: ALICE SPRINGS, NT (AIRPORT) 05 JAN 11:50
ARRIVAL: CAIRNS, QL (INTERNATIONAL), TERMINAL 2 - T2 05 JAN 14:30
PREVIOUS FLIGHT TIMES 17:45-20:25
IMPORTANT MESSAGE FROM YOUR TRAVEL AGENCY. THE AIRLINE HAS
CHANGED YOUR FLIGHT TIMES. IF YOUR NEW SCHEDULE DOES NOT SUIT
YOU PLEASE CONTACT US WITHIN 5 DAYS ON WWW.ETRAVELI.COM/SC

Η αναχώρησή μας αντί για το απόγευμα, μεταφερόταν στο μεσημέρι της ίδιας ευτυχώς μέρας, στις 11:50. Έξι ώρες νωρίτερα. Δεν είχαμε και πολλές επιλογές, την εξής μία: Να ακολουθήσουμε την αλλαγή της πτήσης. Και έτσι κάναμε. Τον Δεκέμβριο που πήρα το μήνυμα ταράχτηκα πολύ γιατί φοβόμουν το ρίσκο να μην έχεις χρόνο μπροστά σου αν τυχόν συμβεί κάτι. Μετά το πήραμε απόφαση και μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα το είχαμε χωνέψει και μας άρεσε κιόλας: θα φτάναμε αρκετά νωρίτερα στο Cairns και θα εκμεταλλευόμασταν το χρόνο μας εκεί.

Φύγαμε από το ξενοδοχείο στις 05:45 και στο αεροδρόμιο φτάσαμε στις 09:00. Και κάναμε και στάση για βενζίνη. Εκεί δεν έχει και πολλά βενζινάδικα και πρέπει να έχεις το νου σου. Εμείς δε συναντήσαμε κανένα πρόβλημα τροφοδοσίας γιατί είχαμε τη σύζυγό μου που δεν μας άφηνε σε ησυχία αν δεν ήταν συνεχώς πάνω από τη μέση το ρεζερβουάρ.

Το αυτοκίνητο το παραδώσαμε στο αεροδρόμιο, αλλά δεν το παρέλαβε κανένας. Το αφήσαμε στο parking και πήγαμε στο γραφείο και δώσαμε τα κλειδιά. Με ρωτάνε: όλα καλά, τέλεια τους απαντώ. Λέω, άσε να μου έρθει αργότερα η κρυάδα για τη βλάβη που θα μου χρεώνανε. Περιμένω ακόμα.

Όπως φαίνεται στις φωτογραφίες τα τοπία στο κέντρο της χώρας δεν είναι και τόσο ερημικά.

Πάμε νωρίς-νωρίς στο Cairns. Εκεί έχουμε άλλο πρόβλημα με την παραλαβή του αυτοκινήτου: η ώρα παραλαβής ήταν κατά τις εννιά το βράδυ, που θα φτάναμε πριν την αλλαγή της ώρας της πτήσης. Τώρα φτάσαμε στις τρεις το μεσημέρι και δεν ξέραμε τι γίνεται. Πάω στη Hertz, για ακόμα μια φορά, και ψάχνω να βρω τις ισορροπίες μας. Η παράδοση του αυτοκινήτου από μας θα ήταν δυο μέρες μετά, στις έξι το απόγευμα και αν το παραλαμβάναμε εκείνη την ώρα (στις 15:00 και κάτι δηλαδή) θα μας χρέωνε άλλη μια μέρα, δηλαδή κάπου 200 δολάρια για δυο ώρες. Ευτυχώς ο καλός θεούλης μας αγαπά και βρέθηκε η λύση: να το πάρουμε τώρα και να το επιστρέψουμε στις 16:00 αντί στις 18:00 μετά από δυο μέρες χωρίς χρέωση. Το δεχτήκαμε με πολλή χαρά. Άλλο ένα KIA Carnival (μεγάλο αυτοκίνητο, που χωρούσε όλα μας τα πράγματα στο πορτ μπαγκάζ και ανοιχτές και οι τρεις σειρές καθισμάτων) στα έμπειρα χέρια του βασικού οδηγού της παρέας (και λίγο στα δικά μου).

Cairns: μια μικρή πόλη, 150.000 κατοίκων, με κύρια ατραξιόν τα κοράλλια και το τροπικό δάσος. Ο βασικός λόγος της επίσκεψής μας εκεί ήταν να δούμε τον κοραλλιογενή ύφαλο. Είχα κλείσει την επόμενη μέρα ολοήμερη (σχεδόν) κρουαζιέρα με κόστος 120 ευρώ το άτομο. Καλή τιμή αφού συμπεριελάμβανε και εξοπλισμό για snorkeling (μάσκα, βατραχοπέδιλα και στολή) και διάφορα σνακ και φαγητό. Θα τα πούμε αύριο.

Παίρνοντας το αυτοκίνητο φύγαμε κατευθείαν για το τροπικό δάσος, μήπως και προλάβουμε να μπούμε στο skyrail. Είναι οι καμπίνες που σε περνάνε πάνω από το δάσος και βλέπεις για 7-8 χιλιόμετρα ό,τι βρίσκεται κάτωθεν. Το ιπτάμενο τρένο ξεκινά από το επίπεδο της θάλασσας και με διαδρομή 7,5 χιλιομέτρων σε ανεβάζει στο γραφικό χωριό Kuranda, σε υψόμετρο 330 μέτρα, αλλά σου φαίνεται πολύ ψηλότερα. Μπορείς να πάρεις το skyrail για τη μια διαδρομή, είτε προς τα επάνω είτε προς τα κάτω, αλλά συμφέρει οικονομικά να πάρεις και τις δύο. Άλλωστε κάπως πρέπει να γυρίσεις. Ο ελάχιστος χρόνος για να κάνεις και να δεις ό,τι προσφέρεται είναι 2,5 ώρες αλλά αν κάνεις τέσσερις ίσως θα το απολαύσεις καλύτερα. Αυτά εμείς τα μάθαμε εκ των υστέρων. Επομένως την ώρα που πήγαμε εμείς εκεί πάνω, μάλλον δεν προλαβαίναμε να κάνουμε μια αξιοπρεπή βόλτα.

Δεν το είχαμε ψάξει ακόμα καλά γιατί ο σκοπός μας ήταν να πάμε την μεθεπομένη και θα μελετούσαμε το βράδυ εκείνα που έπρεπε να κάνουμε. Δεν θα άλλαζε όμως κάτι. Ανεβήκαμε μέχρι το χωριό Kuranda και ρωτήσαμε για τις καμπίνες. Μας λένε ότι σταμάτησαν γιατί έρχεται καταιγίδα. Πράγματι είχε αρχίσει να βρέχει λίγο και μέχρι να πάμε στο αυτοκίνητο ήρθε ο κατακλυσμός. Αναγκαστικά πήγαμε στο ξενοδοχείο μας, αφού κλείσαμε πέντε θέσεις για την μεθεπόμενη μέρα, αφού την επόμενη θα πηγαίναμε στα κοράλλια. Εδώ στο Cairns η βροχή δεν είναι σαν το Σύδνεϋ, που ψιλόβρεχε και αν ήθελες άνοιγες ομπρέλα, αλλιώς δε θα είχαμε κανένα πρόβλημα. Άσε που στο Σύδνεϋ σταματούσε σε λίγα λεπτά.

Στην πόλη, μέχρι να φτάσουμε, η βροχή είχε σταματήσει και είπαμε να τακτοποιηθούμε στα δωμάτια και να πάμε βόλτα στο κέντρο. Τσιμπήσαμε κάτι πρόχειρα και μέχρι να βγούμε στο αυτοκίνητο άρχισε κι εδώ η καταιγίδα. Μείναμε μέσα, αφού μέχρι αργά το βράδυ δεν είχε σταματήσει. Όσο και να είσαι κουρασμένος δε θες να μείνεις μέσα όταν είσαι τέτοιο ταξίδι. Θες να πας οπουδήποτε και να εκμεταλλευτείς το χρόνο σου. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση το κέντρο ήταν μόλις τρία χιλιόμετρα, πέντε λεπτά με το αυτοκίνητο. Μείναμε τελικά μέσα. Τουλάχιστον είχαμε ωραίο και μεγάλο δωμάτιο οπότε αράξαμε, ο καθένας στο δικό του. Θες να βγάλεις τα ρούχα σου, να πιείς ένα κρασί ή μια ρακή να ηρεμήσεις.

 

[travelbreak]

6/1/2018 Ξημέρωσε η μεγάλη μέρα που θα βλέπαμε τον Μεγάλο Κοραλλιογενή Ύφαλο, Great Barrier Reef. Η αναχώρηση του πλοίου ήταν προγραμματισμένη για τις οκτώ το πρωί, γι’ αυτό ήμασταν αρκετά βιαστικοί στο πρωινό μας (το μόνο από τα ξενοδοχεία που είχε πρόγευμα). Πήραμε το αυτοκίνητο και το παρκάραμε στο parking του λιμανιού Reef Fleet Terminal. Κόστος parking, 15 ευρώ για δέκα ώρες. Η εταιρία της κρουαζιέρας ήταν η Passions of Paradise. Μια χαρά ήταν, με ευχάριστο προσωπικό και χωρίς να απαιτούν τίποτα έξτρα έξοδα, πέραν των αναφερομένων στο εισιτήριό μας.

Το σκάφος αρκετά γρήγορο με περίπου εκατό πελάτες. Πολλοί βέβαια από αυτούς μάλλον για ηλιοθεραπεία ήρθαν παρά για να δουν τα κοράλλια. Όμως κουνούσε χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος κυματισμός και αρκετοί από εμάς ενοχλήθηκαν από αυτό. Κι εγώ λίγο, αλλά όχι τόσο που να μου χαλάσει το κέφι και την όρεξη για βουτιές. Το σκάφος προχωρούσε για περίπου τρεις ώρες. Φτάσαμε σε ένα μέρος που ήταν και άλλα πλοιάρια σαν το δικό μας με τουρίστες έτοιμους να βουτήξουν στα νερά για να δουν τα κοράλλια. Εκεί βουτήξαμε και κάναμε το ίδιο και μισή ώρα δρόμο πιο πέρα. Τα δυο σημεία που κάναμε στάση ήταν το Hastings Reef και το Norman Reef. Ο βυθός ήταν παρόμοιος και στα δυο, αλλά όσο και να έμενες μέσα δε νόμιζες ότι έχει ξαναδεί αυτά που έβλεπες.

Μόλις μπήκαμε το πρωί στο πλοίο μας είχαν δώσει ένα ζευγάρι βατραχοπέδιλα και μια μάσκα για το snorkeling. Λίγο πριν την πρώτη στάση έδωσαν στον καθένα από μια ολόσωμη ελαστική στολή, που μας είπαν ότι είναι για τυχόν τσούχτρες. Εγώ δεν είδα καμία.

Σε όλα τα χιλιόμετρα μέχρι τις στάσεις μας, το βάθος της θάλασσας, από ό,τι είδα σε ένα χάρτη του πλοίου, δεν ξεπερνούσε τα 35 μέτρα. Εκεί που πέσαμε το πιο βαθύ σημείο ήταν 10-12 μέτρα, βάθος εφικτό για μένα. Έτσι δε χρειαζόμουν μπουκάλες και να πληρώσω επί πλέον χρήματα για κατάδυση (diving).

Σε κάθε στάση έμεινα στο νερό περίπου 40 λεπτά. Ήταν υπέροχα. Ένα θέαμα που δεν το περίμενα τόσο όμορφο. Δεν έχω ξαναπέσει με μάσκα σε τροπικά νερά και φυσικά ποτέ σε κοράλλια. Δεν ξέρω τι γίνεται αλλού. Εδώ ήταν εξαίσια. Έμενα εκστατικός και θαύμαζα τη φύση σε όλο της το μεγαλείο. Όλα τα χρώματα τα είχε ο βυθός αλλά και τα ψάρια. Σχηματισμοί που δε μπορείς να φανταστείς ότι υπάρχουν. Δεν χόρταινα να θαυμάζω την ομορφιά του βυθού. Και τα ψάρια μου έκαναν εντύπωση αλλά όχι τόσο όση τα κοράλλια. Ψάρια λίγο πολύ βλέπεις και σε ενυδρεία. Βέβαια ο συνδυασμός των δύο είναι κάτι ασύλληπτο. Βέβαια πρέπει να πω ότι κοράλλια, όστρακα και ψάρια είναι ΕΝΑ. Δεν ξεχωρίζουν. Η λέξη που χαρακτηρίζει αυτό το περιβάλλον είναι η ΑΡΜΟΝΙΑ. Όσον αφορά στα ψάρια, σχεδόν τα ακουμπούσες χωρίς να φεύγουν. Και όταν τα πλησίαζες πολύ έφευγαν, αλλά με ένα ήρεμο τρόπο σα να σου έλεγαν: εγώ πάω λίγο πιο πέρα για να μην ενοχλώ το χέρι σου. Ή: αν θες κι εσύ να φας κάνε το, εγώ πάω δίπλα. Είχα πλησιάσει ένα μεγάλο ψάρι τόσο πολύ που άκουγα το χείλος του που χτυπούσε την τροφή του στο κοράλλι.

Ήξερα ότι εκεί πρέπει να έχεις υποβρύχια κάμερα για να αποθανατίσεις το μέρος. Ευτυχώς εγώ τώρα και μια δεκαετία έχω μια αδιάβροχη στα δέκα μέτρα Vivitar. Δυο μέρες πριν φύγω πάω να της αλλάξω μπαταρίες και το πορτάκι σπάει (από τον πολύ καιρό που είχα να τη χρησιμοποιήσω) που σημαίνει τέρμα το αδιάβροχο της μηχανής, άρα τέρμα όλη η μηχανή. Ευτυχώς μου είπε ο ένας φίλος ότι εκείνος έχει και θα κρατά τη δική του. Έτσι εκεί μου την έδωσε μερικέ φορές και τράβηξα ό,τι τραβούσε η ψυχή μου. Έτσι έχω και υποβρύχιο υλικό

Ανάμεσα στις δύο στάσεις για βουτιές μας έδωσαν το φαγητό, που ήταν αξιοπρεπέστατο. Εγώ έφαγα σχετικά λίγο για να είμαι άνετος και στη δεύτερη βουτιά και ας ήμουν λίγο ζαλισμένος από το κούνημα του πλοίου. Την έκανα και τη φχαριστήθηκα όσο και την πρώτη. Πλησίαζα τα κοράλλια στον πόντο και έκανα ότι τα χάιδευα. Ένιωθα μια υπέροχη αίσθηση και ένα δέος ευρισκόμενος σε αυτό το θαύμα της φύσης. Σε λίγα σημεία του πλανήτη το έχω νιώσει. Ένιωθα τυχερός που κατάφερα και έφτασα σε αυτό το σημείο του Κόσμου. Και μόνο γι αυτό άξιζε όλο το ταξίδι. Μπορεί στα ντοκιμαντέρ να δείχνουν πιο όμορφες εικόνες και τοπία του κοραλλιού περισσότερο φαντασμαγορικά, εγώ όμως ήμουν εκεί και το ζούσα.

Το ταξίδι μας στην Αυστραλία δε μας έδωσε άλλες τέτοιες στιγμές, που έτσι κι αλλιώς είναι δύσκολο να τις νιώσεις οπουδήποτε. Όλα τα υπόλοιπα μέρη που επισκεφτήκαμε, ενώ ήταν καλά και όμορφα, δε σου έκαναν το κλικ του θαυμασμού. Όταν για παράδειγμα πλησιάζεις ένα παγετώνα λες: Ω! τι είναι τούτη η ομορφιά! Όταν βλέπεις ένα μνημείο στο Περού ή στο Μεξικό, ακόμα και στην Ευρώπη που μας είναι τόσο οικεία, κάθεσαι εκστατικός και το κοιτάς. Και τόσα άλλα: Πυραμίδες, ερήμους, φαράγγια, ζώα στο σαφάρι, ηφαίστεια, καταρράκτες κλπ. Δεν είμαι δύσκολος στο να θαυμάσω ένα μέρος ή ένα μνημείο, αλλά δεν θα το κάνω για να δικαιολογήσω ένα τεράστιο ταξίδι. Στη Αυστραλία μόνο στον ύφαλο ένιωσα έτσι. Ούτε καν στον Uluru, και πολύ περισσότερο στα μέρη με τα ιστορικά και μη κτήρια των πόλεων αυτής της χώρας. Αγαπητή Αυστραλία: μας χάρισες ένα πολύ όμορφο ταξίδι αλλά (από όσα είδα) υπολείπεσαι άλλων περιοχών. Ακόμα και της γειτονικής Νέας Ζηλανδίας.

Λίγο μετά τις πέντε το απόγευμα το πλοίο μας επέστρεψε και έδεσε στο λιμάνι του Cairns. Επειδή θα είχε τουλάχιστον άλλες τρεις ώρες φως η μέρα αποφασίσαμε να κάνουμε βόλτα στην πόλη. Αρχίσαμε από την προκυμαία που η θάλασσα λόγω της παλίρροιας δεν προσφέρεται για κολύμπι. Έτσι οι άνθρωποι έχουν μια τεράστια πισίνα για να κολυμπούν δίπλα στην παραλία. Φαίνεται λίγο αστείο αλλά τι να κάνουν και αυτοί;

Εστιατόριο - Βάρκα:

Η πόλη μας άρεσε πολύ γιατί είχε και λίγο από το χρώμα των ιθαγενών. Είναι πολύ προσεγμένα όλα και πεντακάθαρα. Μου έκαναν εντύπωση οι κάδοι σκουπιδιών, που είναι ζωγραφισμένοι με υπέροχες πολύχρωμες ζωγραφιές. Έχει μερικά ωραία κτήρια. Εκείνο που μας τρέλανε ήταν οι νυχτερίδες που ήταν κρεμασμένες στα δέντρα μέσα στο κέντρο της πόλης. Και μιλάμε για κάτι τεράστια πουλιά σαν περιστέρια. Μόλις βράδιασε άρχισαν να πετούν και γινόταν ένα πανδαιμόνιο από τις κραυγές τους λες και ήταν μαϊμούδες.

Προσέξτε τις νυχτερίδες:

Κάναμε βόλτα μέχρι που βράδιασε για καλά, οπότε φύγαμε για το ξενοδοχείο και το γνωστό: μπάνιο, φαγητό και ύπνος.

Θα ακολουθήσει μικρό βίντεο από τα κοράλια.

 

[travelbreak]

Το βίντεο απο τον Ύφαλο είναι πιο ενδιαφέρον από τις φωτογραφίες του κειμένου. Ελπίζω να σας αρέσει:

 

[travelbreak]

7/1/2018 Σήμερα πήγαμε να δούμε το ιπτάμενο τρένο, skyrail. Μην ξεχνάμε και τη βραδινή πτήση μας για τον τελευταίο μας σταθμό στη χώρα, το Brisbane. Το τρένο, η καμπίνες και όλο αυτό το σύστημα που λέγεται skyrail ξεκινά στις εννιά το πρωί περίπου. Περιλαμβάνει τις καμπίνες, που όπως είπα, σε παίρνουν από χαμηλά (κοντά στη θάλασσα) μέχρι την Kuranda και/ή το ανάποδο ενώ υπάρχει και η επιλογή του να πάρεις στη μια διαδρομή (με αυξημένη τιμή εισιτηρίου) το τουριστικό τρένο. Μεταξύ των δύο άκρων γίνονται δύο ενδιάμεσες στάσεις, ενώ αξίζει να μείνεις αρκετή ώρα επάνω στο χωριό Kuranda για να το δεις, αφού θεωρείται γραφικό με στοιχεία από τους ιθαγενείς. Και έτσι είναι γιατί εμείς κάναμε μια μικρή βόλτα. Στο εισιτήριο περιλαμβάνεται και η μετακίνηση εκεί με πουλμανάκι. Εμείς λοιπόν στις 09:15 πήραμε την καμπίνα από το Smithfield στα χαμηλά και ξεκινήσαμε την πορεία προς τα επάνω.

Το skyrail αξίζει γιατί περνάς πάνω από το αρχαίο τροπικό δάσος. Ορισμένες φορές σχεδόν αγγίζεις τα δένδρα και άλλες περνάς 20-30 μέτρα πιο ψηλά. Στην αρχή βλέπεις την παραλία βόρεια του Cairns και το τοπίο γενικότερα. Όχι κάτι ιδιαίτερο. Και το δάσος μπορεί να είναι όμορφο αλλά επειδή δεν μπορείς να διακρίνεις και πολλά λόγω της βλάστησης δεν είναι κάτι το φανταστικό. Η πρώτη στάση είναι η Red Peak Station όπου ένας ξεναγός σε οδηγεί λίγα μέτρα μέσα στο δάσος σε ένα ξύλινο μονοπάτι και σου λέει διάφορα για τα φυτά και δεν ξέρω τι άλλο, γιατί μόλις φτάσαμε άρχισε μια δυνατή μπόρα και τρέξαμε να προφυλαχτούμε. Έδιναν ομπρέλες αλλά με τη βιασύνη μας δεν τις πήραμε. Όταν καταλάβαμε τι γινόταν και ταυτόχρονα ελαττώθηκε η ένταση της βροχής, πήραμε τις ομπρέλες και ξανακάναμε το γύρω του μονοπατιού.

Αναχωρήσαμε όταν εμείς θέλαμε αφού οι καμπίνες περνούν συνέχεια, και πήγαμε στην επόμενη στάση που είναι η Barron Falls Station. Εκεί ήταν αρκετά όμορφα αφού είχαμε καλή θέα στους μικρούς καταρράκτες Barron. Ήταν ωραίο που απέναντι στην πλαγιά βλέπαμε και το τρένο που είχε σταματήσει με τους επιβάτες να έχουν βγει έξω για να δουν τον καταρράκτη. Είχε ένα μικρό μονοπάτι για να σε οδηγεί σε διάφορα σημεία παρατήρησης, αλλά για να πω την αλήθεια, εξ αιτίας των δένδρων που είχες μπροστά σου δεν είχες πλήρη τη θέα του καταρράκτη. Ευτυχώς η βροχή είχε σταματήσει τελείως και είχε φύγει και η ομίχλη που ήρθε μαζί της. Ένα μικρό διάστημα στην αρχή, που δεν βλέπαμε τίποτα φοβηθήκαμε ότι πάει, τα χάσαμε τα λεφτά μας.

Όπως είπα και πριν, στην Kuranda κάναμε μια μικρή βόλτα για μισή ώρα και επιστρέψαμε για την επιστροφή. Κατά την επιστροφή με το ιπτάμενο τρένο δε σταματήσαμε πουθενά αλλά πήγαμε κατ’ ευθείαν στο αυτοκίνητο για να κάνουμε βόλτα στις βόρειες παραλίες της πόλης. Μ’ αυτά και μ’ αυτά είχαν περάσει τρεις ολόκληρες ώρες.

Πήραμε το δρόμο προς το Port Douglas. Η θάλασσα μας τραβούσε. Υπό άλλες συνθήκες θα θέλαμε να κολυμπήσουμε. Τώρα ούτε που το σκεφτόμασταν διότι και χρόνο δεν είχαμε αλλά και ο καιρός δεν ήταν καλός. Άλλωστε ούτε στις παραλίες που συναντήσαμε ο κόσμος δεν κολυμπούσε. Μόνο στο Port Douglas είχε μια μικρή περιοχή στην παραλία περιφραγμένη με ένα δίχτυ και κάποιοι έμπαιναν μέχρι τη μέση τους και βρεχόταν. Το είδαμε και αλλού αυτό αλλά δεν κολυμπά πολύς κόσμος γιατί έχει σχετικά μεγάλα κύματα.

Σε μερικά σημεία της περιοχής που επισκεφτήκαμε είδαμε και την πινακίδα που προειδοποιεί τον κόσμο ότι κυκλοφορούν κροκόδειλοι στα νερά. Άντε μετά να κολυμπήσεις. Κάθεσαι στο δίχτυ μέσα και άμα σου αρέσει, αλλιώς πισίνα.
Διαβάστε την πινακίδα:

Φαίνεται λίγο η κουλούρα για την προστασία των λουομένων:

Επισκεφτήκαμε παραλίες πιστεύω διάσημες στην περιοχή. Αυτές που θυμάμαι ήταν οι Clifton, Trinity και Palm Cove, αλλά πήγαμε και σε άλλες λιγότερο γνωστές. Η αλήθεια είναι πως είναι όμορφες, αλλά τι να το κάνεις! Να γιατί έρχονται σαν τρελοί οι τουρίστες από όλο τον κόσμο στη Μεσόγειο και κολυμπούν: ούτε καρχαρίες, ούτε κύματα, ούτε βροχές. Να γιατί κι εμείς εκεί δεν κάναμε κανένα μπάνιο. Τη μια έχει καρχαρίες και την άλλη κροκόδειλους. Άσε για τα μπάνια μας να περιμένουμε να έρθει το καλοκαίρι στην Ελλάδα μας. Τελικά ωραία η βόλτα μας αλλά όχι εντυπωσιακή.

Επιστρέψαμε το αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο πριν τις τέσσερις για να μη χρεωθούμε την επί πλέον ημέρα και φύγαμε για το Brisbane. Φτάσαμε αργά, κατά τις 22:30, αλλά η Hertz μας περίμενε για να πάρουμε το αυτοκίνητο, κλασικά και αμετάκλητα ένα ακόμα KIA Sorento. Ο υπάλληλος στον γκισέ ήταν σπαστικός. Αρχίζει με αμφιβολίες αν το δίπλωμά μου ήταν διεθνές. Του λέω ότι ναι είναι. Μου λέει: το ζήτημα είναι αν το αναγνωρίζει η αυστραλιανή κυβέρνηση. Κάτσε, λέω. Πρέπει να είμαστε ευγενικοί γιατί αυτοί οι τύποι μπορεί να σου κάνουν την εκδρομή μπάχαλο. Του λέω ότι τις τελευταίες δυο εβδομάδες η εταιρία του η Hertz έχει κάνει δεκτό το ελληνικό δίπλωμα. Με ρωτά που νοικιάσαμε αυτοκίνητο από τη Hertz. Του απαντώ και αφού το ελέγχει καταδέχεται να μας δώσει το αυτοκίνητο. Μετά τον ρωτώ πόσο καθαρό το θέλει στην επιστροφή. Μου απαντά ότι το θέλουν τυπικά καθαρό αλλιώς θα μας χρεώσουν. Εντάξει του λέω και πήραμε το αυτοκίνητο. Μπας σε καλό του! Λίγο πριν πάμε να του το παραδώσουμε το καθαρίσαμε καλά-καλά και δεν είχαμε πρόβλημα. Όταν μου έστειλε μήνυμα η Hertz για να κάνω κριτική για την εμπειρία μου στο Brisbane τον περιποιήθηκα.

Αυτή τη φορά το ξενοδοχείο μας ήταν στο κέντρο της πόλης. Είχαμε κάποια θεματάκια και με αυτό, ακριβώς την ίδια μέρα το πρωί, εννοείται πριν φτάσουμε. Ήμασταν ακόμα στο Cairns και βλέπω ένα mail από αυτούς ότι θέλουν τα στοιχεία μας από σκαναρισμένα επίσημα έγγραφα. Με έπιασαν τα νεύρα μου γιατί εκείνη την ώρα δεν είχα τα μέσα να τους τα στείλω. Ευτυχώς ένας από την παρέα είχε την ιδέα να τα βγάλουμε φωτογραφία και να τους τα στείλουμε. Με το tablet και μέσα στο αυτοκίνητο το κάναμε και ευτυχώς τα δέχτηκε. Τα ήθελε γιατί θα μας άφηνε τα κλειδιά των δωματίων (η ρεσεψιόν το βράδυ ήταν κλειστή) σε θυρίδα και θα μας έδινε τον κωδικό. Τελικά όλα πήγαν καλά και κοιμηθήκαμε σαν άνθρωποι σε ένα μικρό αλλά πολύ καλό δωμάτιο.

 

[travelbreak]

8/1/2018 Ήρθε και η ώρα να δούμε το Brisbane που θεωρείται όμορφη πόλη. Έχει πάνω από δύο εκατομμύρια κατοίκους. Είναι χτισμένη γύρω από τις όχθες του ομώνυμου δαιδαλώδους ποταμού. Οι μαίανδροι που σχηματίζονται είναι χαρακτηριστικοί. Πας από εδώ και συναντάς το ποτάμι, πας από εκεί, πάλι μπροστά σου. Παντού ποτάμι. Και είναι ωραίο, αφού στις όχθες του έχει εκτός από την πόλη ένα σωρό πάρκα ή μικρές πολυτελείς κατοικίες με τις ιδιωτικές προβλήτες τους. Επίσης πολλά γεφύρια ενώνουν τις δυο πλευρές του και πολυάριθμα πλοιάρια, τουριστικά ή άλλα, που λειτουργούν ως μέσα μαζικής μεταφοράς των κατοίκων τον διατρέχουν. Μια πόλη που χαίρεσαι να κάνεις βόλτα.

Αφήσαμε το αμάξι στο parking του ξενοδοχείου και σε πέντε λεπτά ήμασταν στην πρώτη μεγάλη πλατεία του Brisbane. Έχει ωραία κτήρια και μερικούς μεγάλους πεζόδρομους. Αν και σε όλη τη χώρα οι άνθρωποι δεν κυκλοφορούν με τα αυτοκίνητά τους και οι δρόμοι στο κέντρο των πόλεων είναι σχετικά άδειοι. Στους αυτοκινητόδρομους έχει καμιά φορά μποτιλιάρισμα. Εκεί μη τυχόν και γίνει ατύχημα: για πολλή ώρα κλείνουν οι δρόμοι και ψάξε να βρεις έξοδο να χωθείς. Σε μερικές εξόδους αυτοκινητόδρομων μπορεί να σχηματίζεται ουρά πολλών χιλιομέτρων. Είδαμε τέτοιες περιπτώσεις και οι άνθρωποι σε μια σειρά περιμένουν με υπομονή. Σπανίως κανένας βιαστικός πάει από δίπλα να χωθεί. Ας μην το συγκρίνω με τη χώρα μας.

Έτσι λοιπόν χαίρεσαι να κυκλοφορείς σε πόλεις όπως εδώ στο Brisbane. Μου άρεσε που κάποια μεγάλα κτήρια, στο Brisbane αλλά και σε άλλες πόλεις που επισκεφτήκαμε, είχαν τους τοίχους τους με μια αφηρημένη διακόσμηση που ήταν από άκρη σε άκρη της πρόσοψης.

Εμείς μετά από δυο ώρες βόλτες στην πόλη είπαμε να κάνουμε και βόλτα με πλοίο. Αφού ρωτήσαμε και μας είπαν για ένα που με περίπου πέντε δολάρια κάνεις βόλτα για μιάμιση-δυο ώρες (αυτό είναι της γραμμής αλλά και τουριστικό) και ταυτόχρονα είναι και γρήγορα, αποφασίσαμε να μπούμε. Μπαίνουμε λοιπόν και πάμε να πληρώσουμε μια κυρία. Της δίνουμε κάρτες αλλά μας λέει ότι παίρνει μόνο μετρητά. Της λέμε ότι δεν έχουμε γιατί την επομένη φεύγουμε από τη χώρα και μας λέει ότι δεν πειράζει! Ας πάμε μέχρι το τέρμα της διαδρομής και αν γυρίσουμε πίσω και μας είπε μια στάση να κατέβουμε να πάρουμε ένα μικρότερο καραβάκι που είναι δωρεάν και πηγαίνει μια δεκαριά στάσεις. Έτσι και κάναμε. Δεν ήταν τέλειο; Πάνω από μια ώρα ανεβήκαμε το ποτάμι και γυρίσαμε πίσω. Μπήκαμε μετά και στο τσάμπα και χορτάσαμε βόλτα. Είδαμε την πόλη σχεδόν όλη. Δεν είναι για τα λεφτά που γλιτώσαμε αλλά ο τρόπος που μας φέρθηκε η κυρία στο πλοιάριο.

Η μέρα ήταν πολύ ζεστή και ευτυχώς στους δρόμους έχει συνέχεια βρύσες με πόσιμο νερό. Γεμίζαμε τα μπουκαλάκια μας και όλα καλά.

Το μεσημέρι ξεκουραστήκαμε μια ώρα στα δωμάτιά μας και πήραμε το αυτοκίνητο για τις νότιες παραλίες του Brisbane. Έχω ονόματα τρανταχτά: Η παραλίες Gold Coast, και λίγο πιο κοντά το Surfers Paradise. Όμως εκεί η περιοχή έχει ακτές με μια ιδιαίτερη διαμόρφωση. Οι παραλίες είναι ομαλές αμμουδιές και έχει τεράστιο αριθμό νησίδων και μεγαλύτερων νησιών. Ευτυχώς έχει δρόμους και γέφυρες για να τα δεις και να τα θαυμάσεις. Μπαίναμε σε όλους αυτούς τους σχηματισμούς και ήταν υπέροχα να βλέπεις από δω και από εκεί θάλασσα ή κάτι σαν ποτάμι ή σαν λίμνη. Δεν ήξερες τι είναι. Και βέβαια παντού κατοικίες και πάρκα. Οι δρόμοι όχι μικροί και απεριποίητοι αλλά μεγάλοι και καθαροί. Εννοείται πως κάναμε αρκετές στάσεις για να δούμε και να φωτογραφίσουμε και τους ανθρώπους που έκαναν διάφορα θαλάσσια αθλήματα με τη βοήθεια πάντα του αέρα, αλλά και τις ομορφιές του τόπου.

Εκείνο που ήταν άθλιο για μένα ήταν τα μεγάλα κτήρια σαν ουρανοξύστες που δέσποζαν σε πολλές παραλίες. Τα περισσότερα ήταν παραθεριστικές κατοικίες. Δεν παύει όμως να ήταν μια καταπληκτική βόλτα που μας έδειξε μια πιο ήρεμη ζωή της χώρας. Είδαμε έναν τρόπο που κάνουν διακοπές οι ντόπιοι. Είδαμε όμορφες κατοικίες δίπλα στη θάλασσα και λιμνούλες με μαύρους κύκνους.

Το βράδυ είχε λίγη ξεκούραση στα δωμάτια και βόλτα στην πόλη. Αυτά είναι τα πλεονεκτήματα του κεντρικού ξενοδοχείου. Το βράδυ κλασικά υπήρχε λίγος κόσμος στους δρόμους και κυρίως τουρίστες. Δε μας πείραξε.

Και οι εργάτες μαζεύουν τα Χριστουγεννιάτικα:

Καιρός να τα μαζεύουμε κι εμείς για την επιστροφή μας.

 

[travelbreak]

9/1/2018 Ήρθε και η τελευταία μας μέρα στη χώρα των καγκουρό. Η πτήση μας για Σύδνεϋ ήταν στις 13:05, άρα είχαμε μερικές ώρες και φυσικά θέλαμε να τις αξιοποιήσουμε, και το κάναμε. Με τα πόδια πήγαμε δίπλα στο ξενοδοχείο σε ένα υπέροχο κήπο, τον Rome Street Parkland. Δεν έχω πει πολλά για τους κήπους και τα πάρκα των πόλεων στην Αυστραλία. Δεν πειράζει. Αρκεί τώρα να πω ότι είναι θαυμαστά. Ειδικά ο σημερινός ίσως ήταν ο καλύτερος. Και το λέγαμε: μη φύγουμε και δεν έχουμε πάει στο πιο κοντινό μας αξιοθέατο της πόλης. Ήταν πολύ περιποιημένος και εκείνο όμως που χαρήκαμε περισσότερο ήταν τα πολλά ιγουάνα που είχε παντού.

Μετά τη βόλτα είχα την υποχρέωση να προτείνω στην παρέα μέρος για να πάμε, το οποίο να μην είναι και πολύ μακριά από το αεροδρόμιο. Πρότεινα, και πήγαμε, στο: Mt Coot-tha Summit Lookout.

Οι πιτσιρικάδες στη φωτογραφία δεν ήθελαν να φύγουν από εκεί:

Ήταν ένα μέρος (Mt Coot-tha, πολύ περίεργο όνομα) σχετικά ψηλά και είδαμε από εκεί την πόλη. Μια φωτογραφία είναι αρκετή για να καταλάβουμε τη φιλοσοφία των πολεοδόμων εδώ στην Αυστραλία. Βλέπουμε το κέντρο του Brisbane με μια τριανταριά μεγάλα κτήρια και η υπόλοιπη πόλη είναι σαν να είσαι στην εξοχή. Εκεί πάνω δεν είχε κάτι άλλο ενδιαφέρον.

Μετά είπα να πάμε στο Lone Pine Koala Sanctuary. Ήταν η καλύτερη ιδέα. Δεν είχαμε δει ακόμα κοάλα και το είχαμε καημό. Ήταν λίγο μακριά και είχε τσουχτερό εισιτήριο, αλλά μπήκαμε και δεν το μετανιώσαμε. Εντάξει, ζωολογικός κήπος ήταν, αλλά τουλάχιστο εκεί βλέπεις τα ζώα. Που θα τα βλέπαμε; Στο δάσος; Ήμασταν λίγο βιαστικοί αλλά προλάβαμε και είδαμε κοάλα, νυχτερίδες, διάφορα πουλιά, έναν πλατύποδα, τον διάβολο της Τασμανίας και άπειρα ήρεμα καγκουρό.

Φύγαμε βιαστικά και σκεφτόμασταν πως περάσαμε 3-4 ώρες στην πόλη και γύρω από αυτήν, που ήταν οι πιο γεμάτες του ταξιδιού. Όλο χαρά φύγαμε για Ελλάδα με πρώτη στάση στο Σύδνεϋ. Η πτήση που είχαμε από το Brisbane ως εκεί ήταν ανεξάρτητη από τις επόμενες. Άρα στο αεροδρόμιο του Σύδνεϋ έπρεπε να πάρουμε αποσκευές και να τις δώσουμε στο check in για Αθήνα. Επειδή δεν ξέραμε τι μπορεί να συμβεί, ακόμα και στην υπερπολιτισμένη Αυστραλία, είχαμε κλείσει (από καιρό πριν στην Αθήνα) πτήση νωρίτερα από όσο μπορούσαμε, μη τυχόν και συμβεί κάτι, ώστε να έχουμε χρόνο. Αυτά τα ρίσκα δε μου αρέσουν ποτέ. Και επειδή εγώ τα κανονίζω στην παρέα, αποφεύγω τελευταία μέρα να έχουμε πτήση ανεξάρτητη από τις πτήσεις της επιστροφής. Εδώ όμως δε γινόταν. Άλλωστε στην Αυστραλία ήμασταν. Τι μπορούσε να γίνει;

Και όμως! Στο Σύδνεϋ η βαλίτσα του ενός φίλου δεν ήρθε. Μάταια περιμέναμε στον ιμάντα. Όταν σταμάτησε οριστικά το πήραμε απόφαση. Η βαλίτσα είχε μείνει στο Brisbane ή τέλος πάντων χάθηκε. Πάμε στο αρμόδιο γραφείο και το δηλώνουμε. Εκεί μας καθησυχάζουν: θα έρθει με την επόμενη πτήση, σε μια ώρα. Δίνουν στο φίλο μας και 40 δολάρια να πιεί ένα καφέ (ε, όχι μόνο ένα καφέ!) μέχρι να έρθει η αποσκευή. Είχε τρελαθεί ο άνθρωπος. Για καφέ ήτανε; Και εμείς είχαμε ανησυχία γιατί έπρεπε να πάμε στο International terminal που δεν ήταν και δίπλα. Έπρεπε να πάμε για τις επόμενες πτήσεις με το τρένο ή με το λεωφορείο. Μέχρι να έρθει η βαλίτσα πάω εγώ, για να γλυτώσουμε χρόνο, να βγάλω τα εισιτήρια με το τρένο. Αμ δε! Είχε πρόβλημα η γραμμή και δεν κουνιόταν τίποτα. Λέω, ας βγάλω με το λεωφορείο. Πάλι πρόβλημα: ήταν γεμάτο γιατί όλοι αυτό χρησιμοποιούσαν και έφευγε κάθε μισή ώρα. Ευτυχώς μου έκοψε και σκέφτηκα να πάμε με ταξί. Εκεί δίπλα περίμεναν δεκάδες. Αλλά ας έρθει πρώτα η βαλίτσα.

Περνά η ώρα και αρχίζει να γυρνά ο ιμάντας της πτήσης που περιμέναμε. Πουθενά η βαλίτσα. Αλλά να! Η κοπέλα που δηλώσαμε την απώλεια έρχεται σέρνοντας τη βαλίτσα του φίλου. Ανασάναμε με ανακούφιση. Τρέχουμε στα ταξί και φωνάζουμε να μας φέρουν ένα μεγάλο. Έρχεται και φορτώνουμε τα πράγματα. Μόλις λέμε στον οδηγό ότι πάμε στο διεθνή αερολιμένα τρελάθηκε: περίμενα δυο ώρες για να πάρω μια κούρσα δέκα λεπτών; Ε, τι να κάνουμε του λέω; Ο μετρητής έγραψε τριάντα δολάρια του έδωσα και κάτι ακόμα, αλλά τη δουλειά άθελά μας του τη χαλάσαμε. Ας είναι καλά πάντως. Εμείς προλάβαμε το αεροπλάνο και περάσαμε υπέροχες ώρες πτήσης, άλλες φορές στριμωγμένοι αλλά και μια φορά άνετοι, αφού το αεροπλάνο από Σιγκαπούρη για Κωνσταντινούπολη ήταν μισοάδειο.

Σχεδόν σε όλες τις πτήσεις εδώ είχαμε να δούμε καταπληκτικές εικόνες από την ύπαιθρο αλλά και από τις πόλεις. Ειδικά από το Σύδνεϋ μου φαίνεται επίτηδες κάνουν βόλτες πάνω από το κέντρο της πόλης. Υπέροχα! Βέβαια στην αναχώρηση από το Σύδνεϋ είχαμε πάνω από μια ώρα καθυστέρηση λόγω δυνατής καταιγίδας. Φοβηθήκαμε ότι δε θα προλάβαιναν οι βαλίτσες μας να μεταφερθούν από το ένα αεροπλάνο στο άλλο στην Σιγκαπούρη, αλλά τα κατάφεραν, αφού τις παραλάβαμε όλες στην Αθήνα.

Θα ακολουθήσει ο επίλογος.

 

[travelbreak]

Επίλογος με λίγες σκόρπιες σκέψεις.

Έχω στο μυαλό μου τώρα την Αυστραλία και τον κόσμο που αντιπροσωπεύει. Όποιον και να ρωτήσεις θα σου πει για τη χώρα αυτή ότι θα τον ενδιέφεραν οι πόλεις και οι δραστηριότητες που μπορεί να κάνει εκεί. Κι όμως οι δυτικοί βρίσκονται εκεί μόλις διακόσια πενήντα χρόνια και οι αβορίγινες αρκετές δεκάδες χιλιάδες χρόνια. Εμείς είδαμε ελάχιστα από αυτούς. Η αλήθεια είναι ότι δεν το κυνηγήσαμε. Είναι ένα μειονέκτημα του σχεδιασμού μας. Κρίμα. Αλλά πάλι, αν δίναμε το πρέπον βάρος του ταξιδιού στην παλιά ιστορία της χώρας, θα «χάναμε» άλλα.

Δεν πήραμε όμως ιδέα από την ιστορία των ανθρώπων αυτών. Από τα μυστήριά τους και τον τρόπο της ζωής τους. Δεν ξέρουμε αν υπάρχουν φυλές σήμερα που ζουν χωρίς τις παρεμβολές των νέων Αυστραλών. Είδαμε μόνο στο Uluru λίγες βραχογραφίες ενώ υπάρχουν χιλιάδες διάσπαρτες στη χώρα. Μάλλον οι περισσότερες βρίσκονται στη δυτική μεριά, που εμείς δεν πήγαμε καθόλου. Το 90% της έκτασης στη χώρα είναι έρημος, αλλά εμείς δεν είδαμε καθόλου έρημο. Εκτός αν εννοούν έρημο την περιοχή γύρω από το Alice Springs. Αλλά εμείς είδαμε πλήθος δένδρων σε όλες τις περιοχές που επισκεφτήκαμε. Αν δεις βέβαια το χάρτη της χώρας αυτές τις περιοχές τις σημαδεύει ως ερημικές.

Στο σχεδιασμό που κάναμε, και ιδιαίτερα εγώ που τον έκανα κυρίως, δεν μπόρεσα να βρω μέρη στις περιοχές που πήγαμε που να σε βάζουν στο πνεύμα των Αβοριγίνων. Βέβαια έλεγε το Lonely Planet για μέρη που μπορείς να δεις εκδηλώσεις και τη ζωή των ανθρώπων αυτών, αλλά και χρόνο απαιτούσαν και ήταν ακριβά ως θεάματα. Θα μου πεις, στα κοράλλια που πήγαμε, δεν ήταν και χρονοβόρα η κρουαζιέρα και ακριβή; Ήταν, και πήγαμε. Προσπαθώ τώρα να δικαιολογήσω μια μεγάλη έλλειψη του ταξιδιού μας. Ίσως αν το ξανασχεδίαζα να έβαζα και τέτοιες επισκέψεις. Έστω μία. Θα έπρεπε να υποχωρήσω στο υψηλό κόστος και να γευτώ λίγο τους πρώτους ανθρώπους της χώρας. Κάπου άκουσα πρόσφατα ότι ίσως δεν ήρθαν από την Ασία αλλά από την Αφρική. Δεν το έχω διασταυρώσει.

Όμως είχα μια ευκαιρία να συνομιλήσω με αβορίγινες, αλλά εκείνη την ώρα δεν το σκέφτηκα. Ήταν όταν ανεβήκαμε με σύζυγό μου στο Anzac Hill στο Alice Springs. Τότε εκείνη παρακάλεσε μερικά παιδιά να βγάλουν φωτογραφία και εκείνα δέχτηκαν με χαρά. Τότε θα μπορούσα να μιλήσω μαζί τους και να τα ρωτούσα διάφορα. Τότε δε μου ήρθε η ιδέα και έχασα την ευκαιρία. Θα τα ρωτούσα αν είναι ευχαριστημένα από τη ζωή τους και από τη συμπεριφορά της Αυστραλιανής κυβέρνησης. Αν έχουν ευκαιρίες για μια δουλειά στη ζωή τους και αν οι οικογένειές τους περνούν καλά. Αν πολλοί από τη φυλή τους πάνε στο πανεπιστήμιο και τι δουλειές κάνουν.

Σχεδόν (τι το θέλω το «σχεδόν») σε όλα μας τα ταξίδια, επειδή τα κάνουμε βιαστικά και προσπαθούμε να δούμε όσα γίνεται πιο πολλά, δεν έχουμε το χρόνο να έρθουμε σε επαφή με τους ντόπιους. Οι μόνες κουβέντες που συνήθως κάνουμε είναι στα καταστήματα, στα αεροδρόμια και στα ξενοδοχεία. Με αυτή την επικοινωνία ούτε τα αγγλικά μας δε βελτιώνουμε. Έχει τύχει λίγες φορές να μιλήσουμε πάντως και τις θυμάμαι όλες. Πάντα είχαν ενδιαφέρον και κάτι μαθαίναμε. Απ’ όσο θυμάμαι, τα πιο πολλά τα έμαθα στην Αιθιοπία, που με τον οδηγό μας τον Λίμπεν μιλούσαμε διαρκώς και μας είπε τα πάντα για τη χώρα. Θυμάμαι επίσης και στην Αλάσκα στις κρουαζιέρες να μιλώ με συνεπιβάτες. Τέλος πάντων, έτσι κάνουμε τα ταξίδια μας και αυτό δύσκολα θα αλλάξει.

Να και κάτι ενδιαφέρον που μόλις τώρα είδα κοιτάζοντας τον χάρτη της Αυστραλίας: είκοσι χιλιόμετρα ανατολικά από το ξενοδοχείο που μείναμε δυο μέρες στο Curtin Springs και σε απόσταση λιγότερη από 500 μέτρα από το δρόμο που περάσαμε δυο φορές, υπήρχαν δεξιά και αριστερά αλατολίμνες, που τόσο κυνηγούσαμε στο ταξίδι αυτό. Δεν τις έγραφαν όμως οι οδηγοί! Για άλλη μια φορά κρίμα! Έπεσε το μάτι μου γιατί κοίταζα στο μορφολογικό χάρτη του Google maps να δω πως φαίνεται η έρημος. Και πάνω σε αυτό, τα τοπία που εμείς είδαμε εκεί με αρκετά δένδρα, τα δείχνει ο χάρτης σαν να είναι έρημος.

Αυτό ήταν το ταξίδι μας. Τόσα χρόνια το είχα στο μυαλό μου. Αν θα έπρεπε να πάμε μια ή δυο φορές. Αν θα μπορούσαμε να πάμε χειμώνα ή καλοκαίρι. Αν έπρεπε να πάμε με οργανωμένο πρακτορείο ή μόνοι μας. Αν θα ήταν καλύτερα να το συδυάζαμε και με κάποια γειτονική χώρα ή όχι.
Αυτό το τελευταίο μη σας φαίνεται περίεργο, γιατί πριν τρία χρόνια που πήγαμε καλοκαίρι στην Ιαπωνία, με λίγα σχετικά χρήματα θα μπορούσμε να «πεταχτούμε» στη βόρεια Αυστραλία. Δεν το αποφασίσαμε τότε.

Ευχαριστώ εκείνους που διάβασαν την ιστορία μου.
Καλά ταξίδια να έχουμε και ωραίες ιστορίες να γράφουμε εδώ.

 

[Nikos1986]

Πολύ ωραία η ιστορία! Είναι πανέμορφες και οι φωτογραφίες και το βίντεο από τον Great Barrier Reef αλλά και από το τροπικό Cairns (που στην αρχή το θεωρούσα ψιλοαδιάφορο). Ξεχωριστή και η περιγραφή, μιας και το ταξίδι το έχεις πρόσφατο.

Ένα μεγάλο ερώτημα σχετικά με το road trip που κάνατε: Με την οδήγηση αριστερά τα καταφέρατε εύκολα; Θέλω να πω, είναι άλλο από το να κυκλοφορείς πεζός. Το ρωτάω γιατί κάνατε πολλά km και οδηγήσατε και σε πόλη και στον αυτοκινητόδρομο.

 

[travelbreak]

Πολύ ωραία η ιστορία! Είναι πανέμορφες και οι φωτογραφίες και το βίντεο από τον Great Barrier Reef αλλά και από το τροπικό Cairns (που στην αρχή το θεωρούσα ψιλοαδιάφορο). Ξεχωριστή και η περιγραφή, μιας και το ταξίδι το έχεις πρόσφατο.

Ένα μεγάλο ερώτημα σχετικά με το road trip που κάνατε: Με την οδήγηση αριστερά τα καταφέρατε εύκολα; Θέλω να πω, είναι άλλο από το να κυκλοφορείς πεζός. Το ρωτάω γιατί κάνατε πολλά km και οδηγήσατε και σε πόλη και στον αυτοκινητόδρομο.

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Σε σχέση με την οδήγηση εμείς δεν είχαμε πρόβλημα. Ο κύριος λόγος είναι ότι ο φίλος που έκανε τα περισσότερα χιλιόμετρα ως οδηγός κάνει συχνά ταξίδια στην Κύπρο και έχει εμπειρία από εκεί. Εγώ επίσης έχω οδηγήσει στη Νέα Ζηλανδία πριν λίγα χρόνια.
Γενικά πάντως δεν είναι δύσκολο. Καλό είναι τα πρώτα χιλιόμετρα να τα κάνεις σε επαρχιακό δρόμο και μετά να μπεις στην πόλη. Επίσης οι πόλεις είναι δύσκολες στην οδήγηση οπότε είναι καλό να έχεις συνοδηγό που να σου λέει τη λωρίδα που θα πάρεις και να σε καθοδηγεί. Στα πρώτα 50, 100 χιλιόμετρα ένα άγχος θα το έχεις, αλλά θα συνηθίσεις γρήγορα. Θέλει λίγη προσοχή ώστε να μη χρειαστεί να κάνεις βιαστικές κινήσεις, ούτε να είσαι αφηρημένος, γιατί τότε υπάρχει κίνδυνος να λειτουργήσεις σαν να οδηγείς δεξιά.

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ωκεανία

 

[Nikos1986]

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Σε σχέση με την οδήγηση εμείς δεν είχαμε πρόβλημα. Ο κύριος λόγος είναι ότι ο φίλος που έκανε τα περισσότερα χιλιόμετρα ως οδηγός κάνει συχνά ταξίδια στην Κύπρο και έχει εμπειρία από εκεί. Εγώ επίσης έχω οδηγήσει στη Νέα Ζηλανδία πριν λίγα χρόνια.
Γενικά πάντως δεν είναι δύσκολο. Καλό είναι τα πρώτα χιλιόμετρα να τα κάνεις σε επαρχιακό δρόμο και μετά να μπεις στην πόλη. Επίσης οι πόλεις είναι δύσκολες στην οδήγηση οπότε είναι καλό να έχεις συνοδηγό που να σου λέει τη λωρίδα που θα πάρεις και να σε καθοδηγεί. Στα πρώτα 50, 100 χιλιόμετρα ένα άγχος θα το έχεις, αλλά θα συνηθίσεις γρήγορα. Θέλει λίγη προσοχή ώστε να μη χρειαστεί να κάνεις βιαστικές κινήσεις, ούτε να είσαι αφηρημένος, γιατί τότε υπάρχει κίνδυνος να λειτουργήσεις σαν να οδηγείς δεξιά.

Σε ευχαριστώ για τον καθησυχασμό, travelbreak. Θα ήθελα να επισκεφθώ σε 1-2 χρόνια τη χώρα και αυτή τη φορά να επιχειρήσω το road trip εκεί. Για καιρό κυκλοφορούσα (πεζός) στην Κύπρο, στην αρχή κοίταζα δεξιά-αριστερά πριν πατήσω στο δρόμο, από κάποιο σημείο και μετά άρχισα να κοιτάζω αυτόματα δεξιά. Συν ότι στην Κύπρο τα ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα είχαν διαφορετικές πινακίδες. Απλά είχα έναν ενδοιασμό για την οδήγηση και αυτό που λες την αυτόματη αντίδραση σαν να οδηγείς δεξιά. Σε ευχαριστώ για την απάντηση και καλά ταξίδια εύχομαι!