Αράχωβα Αναμνήσεις 7-9/10/11
Ώρα 1100πμ. Μία ηλιόλουστη μέρα ξεκινάει και μας βρίσκει στην κρεβατοκάμαρα μαζεύοντας τα ρούχα μας για την Αράχωβα. Πουλόβερ, μπλουζάκια τοποθετήθηκαν σε μία αποσκευή. Η ώρα πέρασε χωρίς να το αντιληφθούμε και πρέπει να φύγουμε. Βάζουμε τις ζώνες ασφαλείας και το ταξίδι μας ξεκινάει. Οδηγός ο Άγγελος της ζωής μου και στη θέση του συνοδηγού η γραφών Στέλλα. Μία στάση στο Βόλο για να επιβιβαστούν ο Ανδρέας με τη Μαρία και όλα οδηγούνε προς το τελικό προορισμό μας.
Η διαδρομή είναι υπέροχη, τα γέλια των παιδιών και η συζήτηση μας κάνανε να μην καταλάβουμε πότε φθάσαμε στην Γραβιά. Ένα μικρό αμφιθεατρικό χωριό μέσα στο πράσινο. Εξακολουθούμε να ανεβαίνουμε, η βλάστηση πυκνώνει ραγδαία και η θερμοκρασία πέφτει και η διάθεση μας είναι στο αποκορύφωμα. Τα κρεμασμένα έλατα πάνω στα βουνά θυμίζουν πίνακα ζωγραφικής.
Ο ήλιος σιγά σιγά δύει, η ώρα είναι 0640μμ και από μακριά βλέπω την Αράχωβα. Ένα χωρίο χτισμένο στη πλαγιά του Παρνασσού και πλακόστρωτο. Ρωτώντας κάποιον ντόπιο φθάνουμε στο ξενώνα μας που είναι πάνω από την πλατεία Φανού (είναι η πιο κεντρική πλατεία της Αραχωβας με τα καφέ και τα μπαράκια να την περιτρυγυρίζουν), Ξενώνας Αφανός. Ο Χρήστος μας καλοσωρίζει στη ρεσεψιόν και μας οδηγεί στα δωμάτια μέσα από τα στένα πέτρινα χολ του ξενοδοχείου. Η πόρτα του δωματίου ανοίγει και αντικρίζουμε τα παραδοσιακά σκαλιστά έπιπλα. Το φουαγιέ, τα παράθυρα, το κρεβάτι και το μπάνιο είναι όλα πέτρινα. Μοναδικό ντιζάιν και τόσο ζεστή εικόνα αμέσως μας κερδίζει όλους μας. Κοιτάζοντας από το παράθυρο τα σύννεφα πλησιάζουν απειλητικά, είναι η ώρα που πρέπει να ντυθούμε για το νυχτερινό μας φαγοπότι. Κλειδώνουμε την πόρτα του δωματίου, πιανόμαστε χέρι χέρι με τον Άγγελο και ξεκινάμε το περπάτημα στην κοσμοπολίτικη Αράχωβα.
Γραφικά σπιτάκια, στενά μονοπάτια που θυμίζουνε νησί, ξύλινα μπαράκια, παραδοσιακά ταβερνάκια και τα κλασσικά μαγαζάκια για σουβενίρ κυριαρχούν στο κέντρο του χωριού. Καπνοί βγαίνουν από τις καμινάδες των σπιτιών και στην μέσα πιο σκοτεινή πλατεία, την έχουνε σκεπάσει από τη μία άκρη στην άλλη τα γέρικα μεγάλα δέντρα. Δέντρα που σκεπάζουν από τη μία άκρη στην άλλη και ανατολικά. Καταλήγουμε στο ταβερνάκι Αγνάντι, δίπλα στο φωτεινό ρολόι του χωριού. Τα φαγητά πεντανόστιμα, δοκιμάζουμε φορμαέλα, το τοπικό τυρί και είναι πάρα πολύ νόστιμο. Μέσα σε ένα ζεστό περιβάλλον, δεν είναι τυχαίο που ώρα πέρασε πολύ γρήγορα. Ίσως σε αυτό να συνέβαλλε και το κρασί μπρούσκο που μας συντρόφευσε στο φαγητό μας. Πληρώσαμε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Η δυνατή μουσική από τα μπαράκια μας έκανε να ξεφύγουμε λιγάκι από την παρέας μας. Καταλήγουμε στο ‘Ε’, ένα πολύ ωραίο μοντέρνο μπαράκι που όμως πληροφορούμε είναι από τα πιο παλιά και γνωστά στην Αράχωβα, με λίγα λόγια οπωσδήποτε στάση για ένα ποτάκι. Ο κόσμος κυρίως νεανικός χόρευε στους ρυθμούς του dj, τα κεριά και τα στημένα μπουκάλια κυριαρχούν στο χώρο. Οι αντοχές μας όμως μας εγκαταλείπουν, δειλά πληρώσαμε και περπατήσαμε αγκαλιά ως τα σκαλοπάτια του ξενώνα, καληνυχτήσαμε τα παιδιά και δώσαμε ραντεβού αύριο για το ξεκίνημα μιας νέας ημέρας.
· Σάββατο 8/10/11
¨Ωρα 0900πμ. Καλημέρα και όπως καταλαβαίνετε είμαστε από τους πρωινούς τύπους ταξιδιωτών και οι δυο, μια αγκαλιά, εντάξει ίσως να ήταν και δύο, και η μέρας μας ξεκινάει. Η εκκλησία του Αι- Γιώργη με τα 300+ σκαλοπάτια στη μέση του χωριού μας περιμένει. Τα σύννεφα κατεβαίνουν απειλητικά από την κορυφή του βουνού. Περπατάμε μέσα στα στενά δρομάκια της Αραχωβας, πάνω από το κεντρικό δρόμο του χωριού που ακόμη δεν έχει ξυπνήσει. Όμορφα μπαλκόνια, μια νότα ρομαντισμού ξεχείλιζε από τα μάτια και των δυο μας καθώς οι ακτίνες του ήλιου προσπαθούσαν να βρουν τον τρόπο να ξετρυπώσουν μέσα από τα διασκορπισμένα σύννεφα. Τι όμορφα που είναι! Μια ευχάριστη μυρωδιά από ζεστό ψωμάκι μας οδηγεί στο Εργαστήρι Παραδοσιακής τυρόπιτας που βρίσκεται πάνω στο κεντρικό δρόμο. Η ώρα είναι 10.00πμ, ένα ζεστό πρωινό θα ήτανε ότι το καλύτερο για να αποκτήσουμε τις ανάλογες αντοχές. Το εργαστήρι φτιάχνει το ίδιο τα παρασκευασματά του τα τελευταία 20 χρόνια και αμέσως σε κερδίζει με την ευγένειας της η κυρία που το έχει. Τυρόπιτα σε φύλλο, γάλα και ζεστά κρουασανάκια για το δρόμο προσφορά της ιδίας είναι το πρωινό μας. Η ξενάγηση θα συνεχιστεί κατά τη διάρκεια της ημέρας. Ένα ένα τα σκαλοπάτια αποτυπώνοντας τις πιο όμορφες στιγμές σε μια φωτογραφία (είναι παρά πολλές, απλώς δεν το αναφέρω…), φθάνουμε στην εκκλησία. Το καμπαναριό σιωπηλό δεσπόζει στο περίβολο. Ο καιρός έχει αρχίζει να αλλάζει και ο ήλιος να κάνει δειλά την εμφάνιση του, απέναντι μας ολόκληρη η άγρια ομορφιά του Παρνασσού ξετυλίγεται. Είναι ίσως το πιο ωραίο σημείο για να αποκτήσεις μια γενική και πανοραμική εικόνα του χωριού και του όμορφου τοπίου που υπάρχει γύρω του.
Ακριβώς από κάτω μας το χωριό αρχίζει να ξυπνάει μετά από τη διασκέδαση στα μπαράκια μέχρι το πρωί. Οι πιο μεγάλοι του χωριού ήδη απολαμβάνουν αυτή την ησυχία με ένα πρωινό ελληνικό στα παραδοσιακά καφενεία, ναι υπάρχουν και αυτά εδώ ακριβώς δίπλα στα σκαλοπάτια για την εκκλησία και τη βρύση του χωριού. Γι αυτούς η Αραχωβα παραμένει το χωριό τους, με τα στενά δρομάκια μακριά από την trendy και lounge διαθέσεις της γενιάς μας. Επόμενος προορισμός το παλιό ρολόι. Δεσπόζει από μακριά και σε κάνει να αναπολείς. Δίπλα του οι καμάρες με τα μαγαζάκια τους και οι βρύσες με τα τρεχούμενα νερά από τις πηγές. Κουραστήκαμε οπότε γυρίζουμε στο δωμάτιο για να πάρουμε το αυτοκίνητο. Θα ήταν αδιανόητο να φθάσουμε μέχρι εδώ και να μην επισκεφθούμε τους ιστορικούς Δελφούς.
Τι μπορεί να νιώσει κανείς όταν βλέπει αυτά τα μνημεία, ρίγη και συγκίνηση που κείτονται εδώ για τόσους αιώνες. Μύθοι και αλήθειες όλα περάσανε στο πέρασμα του χρόνου. Δε σταματήσαμε, προχωρήσαμε για το όμορφο Γαλαξίδι. Ο καιρός αρχίζει να καλυτερεύει και η θερμοκρασία αγγίζει τους 28΄C, ενώ η διαδρομή είναι λιγάκι κουραστική. Όταν όμως αντίκρισα τη θάλασσα στο μικρό λιμανάκι στο Γαλαξίδι, τα γραφικά και παλιά σπιτάκια η διάθεση μου άλλαξε. Ουζάκι φωνάζει ο Ανδρεας με φρέσκο ψάρι. Τέλεια ιδέα, τα καφέ και τα τσιπουράδικα βρίσκονται περιμετρικά γύρω από το λιμάνι επομένως η επιλογή δεν είναι δύσκολη. Το φαγοπότι συνεχίστηκε μέχρι της 5.00μμ. Ένα καφεδάκι μετά το ουζάκι είναι απαραίτητο, φύγαμε για Δελφούς, σε ένα αμφιθεατρικό μαγαζάκι με θέα το γκρεμό. Κάνουμε μία στάση όμως πρώτα στην Ιτέα, μια ήσυχη πόλη, με αρκετή ανάπτυξη όπως αντιλαμβάνεσαι από το λιμάνι και τη γενικότερη μορφολογία της. Επιτέλους φθάσαμε στο καφέ, Astra όπως λέει και το όνομα δίπλα στα αστέρια και ένας ζεστός καφές είναι απαραίτητος γιατί η θερμοκρασία πέφτει ξανά και η βροχή είναι αναπόφευκτη. Είναι τόσο υπέροχα το να συνδυάζεις μία εκδρομή στο βουνό με βροχή, τόσο ρομαντικό. Η ημέρα όμως συνεχίζεται, δεν τελειώνει εδώ. Έχουμε βραδυνή έξοδο που ακολουθεί.
Κάθομαι στο κρεβάτι του δωματίου, από το παράθυρο βλέπω το καμπαναριό του Αι-Γιώργη φωτισμένο. Πιο κάτω τα σπίτια των σπιτιών χαμηλά. Είμαι ξαπλωμένη μέσα στην αγκαλιά του Άγγελου. Για ακόμη μία φορά μου θυμίζει το πόσο με αγαπάει. Έχω χαλαρώσει εντελώς. Η ώρα είναι 8.15μμ. πρέπει να ντυθούμε για τη βραδυνή μας έξοδο. Λίγο άρωμα στο λαιμό μου, ο Άγγελος με περιμένει στην είσοδο και μόλις φθάνω μου ψιθυρίζει πόσο όμορφη είμαι, άραγε πόσο ευτυχισμένη μπορεί να σε κάνει ένας άνθρωπος να νιώθεις. Πόσο μα πόσο….
Όλοι δηλώνουμε ότι πεινάμε, το σουβλατζίδικο ο Λόης είναι το πιο γνωστό στην Αράχωβα, κάτι το οποίο διαπιστώσαμε και εμείς με τον πιο εύγεστο τρόπο. Η επιθυμία όμως για ένα σουφλέ σοκολάτας με παγωτό βανίλιας μας οδήγησε σε ένα ρομαντικό καφέ το Σατυρικόν ένας μικρός και ζεστός χώρος με lounge μουσική μας έκανε να μείνουμε και για ποτάκι. Οι δυνάμεις μας όμως μας εγκαταλείπουν, 12.00μμ και έξω έχει αρχίσει να βρέχει. Επιστρέφουμε και μέσα από το δωμάτιο ακούγεται η βροχή στα κεραμίδια των διπλανών σπιτιών. Η θερμοκρασία είναι 12’C και εγώ καληνυχτίζω τον Άγγελο με ένα φιλί, νομίζω πως έχει κρυώσει λιγάκι. Η αυριανή μέρα θα το δείξει καλύτερα. Βυθιζόμαστε και οι δυο μας σε ένα γλυκό ύπνο.
· Κυριακή 9/10/11
Οι ακτίνες του ήλιου διαπερνάνε το παράθυρο του δωματίου! Μία ήρεμη φωνή μου ζητάει να ξυπνήσω μέσα στα φιλιά! Η ώρα είναι 09.20πμ. Δυστυχώς όμως θα πρέπει να μαζέψουμε τις αποσκευές. Κοιτάζω την Αράχωβα από το παράθυρο του δωματίου. Είναι τόσο ήσυχη αυτή την ώρα. Τα ρούχα ένα ένα μπαίνουνε στη βαλίτσα, κοιτάζω για τελευταία φορά έξω από το παράθυρο, πρέπει να φύγουμε ακούγεται η φωνή του. Αποχαιρετάμε το Χρήστο, και πάμε για ένα καφέ στη πλατεία του χωριού. Τα δρομάκια είναι μουσκεμένα από την δυνατή βροχή. Η ομίχλη πλησιάζει απειλητικά και η θερμοκρασία στους 10’C. Χειμώνας πλέον. Ο Άγγελος έχει κρυώσει και το κασκόλ έχει τυλιχτεί δυο φορές γύρω από το λαιμό του. Τα μάτια του είναι υγρά. Το τίμημα λοιπόν για αυτό το ταξίδι, ένα μικρό κρυολόγημα. Τρώγοντας μια χειροποίητη τυρόπιτα στο χέρι, καταλήξαμε να πιούμε έναν ελληνικό καφέ στο Celena. Ένα πολύ ωραίο καφέ, μοντέρνα διακοσμημένο κάτι που έγινε μόλις πριν λίγο καιρό. Πολύ καλή επιλογή επίσης για όποιον θα επιθυμούσε να απολαύσει το πρωινό του καθώς δίνεται η δυνατότητα και γι’αυτό. Τελειώνουμε το καφεδάκι μας και οδεύουμε προς την πασίγνωστη και φημισμένη ταβέρνα στην Αράχωβα, την Παναγιώτα. Τα κολωνάτα ποτήρια και οι υφασμάτινες πετσέτες τραβήξανε την προσοχή μας. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι έχουν περάσει από εδώ διάσημοι του πολιτικού, πνευματικού και καλλιτεχνικού χώρου. Τα φαγητά της θυμίζουνε κουζίνα της μαμάς! Γεύσεις απίθανες, γλυκίσματα πρωτότυπα. Η ώρα όμως έχει πάει 3.00μμ. Πρέπει να φύγουμε, ο δρόμος της επιστροφής είναι μακρύς. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και σιγά σιγά η Αράχωβα αρχίζει να γίνεται ανάμνηση, πολύ γλυκιά θα έλεγα. Καλό μας ταξίδι λοιπόν, ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο τελείωσε…
μια υποδειξη μονο,αλλαξε το φυλο σου γιατι στο φορουμ σε δειχνει οτι εισαι αγορακι
