psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.620
- Likes
- 51.179
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
16 Ιουνίου 2017, αεροδρόμιο Μυκόνου
Ταλαιπωρημένος, ιδροκοπημένος και με ξινισμένη φάτσα προσπαθώ να βγάλω άκρη με τα δρομολόγια του τοπικού λεωφορείου, τα οποία προφανώς και ουδεμία σχέση είχαν με τη πραγματικότητα και βρίσκονταν αναρτημένα μπροστά στη στάση μες το λιοπύρι του μεσημεριού.
Τι είχε όμως προηγηθεί όλου αυτού;
Η καθυστέρηση της πτήσης της Astra Airlines από το αεροδρόμιο Μακεδονία για 2 ώρες και 50 λεπτά, που είχε ως αποτέλεσμα να χάσω φυσικά το πλοίο (και το εισιτήριο) για Νάξο.
Το Δεκέμβρη του ’16 πάνω σε κάτι τσίπουρα στη Θεσσαλονίκη, η φίλη Δ από τα παλιά που είχα να δω καιρό με είχε ρωτήσει ευθέως, «ξέρω πόσο γουστάρεις εκδρομές και νησιά, αν σε καλέσω στο γάμο μου στη Νάξο θα έρθεις;», με μένα να μη διστάζω να απαντήσω εξίσου ευθέως, «μα ρωτάνε στο ψηλό τέτοια πράγματα; Φυσικά και θα έρθω».
Αφού κατέβηκα μες τα νεύρα από το αεροσκάφος, κατευθύνθηκα προς το γραφείο πληροφοριών – γενικής εξυπηρέτησης του αεροδρομίου, προκειμένου να σκάσω άλλα 40τόσα ευρώ για το -πάντα- πολύ ακριβό seajet που αναχωρούσε το απόγευμα για το νησί της Νάξου. Τελειώνοντας με τα διαδικαστικά, ο υπάλληλος με ρωτάει:
- Να σου κλείσω και transfer να κατέβεις στη χώρα; Από κει αναχωρεί το seajet.
- Γιατί δεν έχει λεωφορείο για τη χώρα απ’ το αεροδρόμιο;
- Ε όχι πάντα, ξέρεις πως είναι κι αυτά στη Μύκονο, καλύτερα να σου κλείσω.
- Και πόσο θα μου κοστίσει αγαπητέ το transfer για τη χώρα;
- Κανονικά 30 ευρώ, αλλά επειδή είσαι Έλληνας θα το κανονίσω με 25.
- Άκου να σου πω αδερφέ, για 25 ευρώ τη μέρα μου αλλάζουν τον αδόξαστο 8 ώρες, δε πρόκειται να τα δώσω στους αγιογδύτες σας για 3 χιλιόμετρα δρόμο. Αν δε βρω λεωφορείο προτιμώ να πάρω τη βαλίτσα παραμάσκαλα και να σύρω το κατήφορο όπως λεν' και στο χωριό μου, δίπλα είναι και χρόνο έχω.
- Όπως αγαπάς…
Με το περιστατικό αυτό να ανεβάζει ακόμα περισσότερο την πίεση και τον εκνευρισμό μου λοιπόν, κατέληξα να αποκρυπτογραφώ στα δρομολόγια των λεωφορείων που έβλεπα μπροστά μου, θέση στην οποία έχω βρεθεί ουκ ολίγες φορές στη ζωή μου στα Ελληνικά νησιά. Την έντονη σκέψη μου διέκοψε ξαφνικά ένας υπόκωφος θόρυβος.
- Σσσσσσσσσς
Ψάχνω αριστερά – δεξιά, τυφλώνομαι από τον ήλιο του μεσημεριού χωρίς να μπορώ εν τέλει να ξεχωρίσω από πού προέρχεται μέχρι που ξανακούω τον ίδιο θόρυβο:
- Σσσσσσσσσς
- Ποιος είναι; Ανταποκρίνομαι
- Εδώ απέναντι, μου απαντάει
Τότε μόνο κατάλαβα ότι ο τύπος που με φώναζε πολύ ευγενικά ήταν σχεδόν μπροστά μου και διαγώνια, μέσα σε όχημα ανοικτού πανεπιστημίου (ολογράφως ΤΑΞΙ), ψάχνοντας να βγάλει συνεννόηση.
- Τι θες; Του απαντώ με τον ίδιο ευγενικό τρόπο
- Ένας, δύο, τρεις, από ένα τάλαρο για να σας κατεβάσω στη χώρα.
- Ορίστε;
- Από 5 ευρώ ο καθένας μου ξαναλέει, για να σας κατεβάσω μέχρι τη χώρα.
Τότε μόνο πρόσεξα καλύτερα το σχεδόν συνομήλικο ζευγάρι που είχα δίπλα μου εδώ και ώρα και προσπαθούσε να καλυφθεί στη σκιά, το οποίο και παρατηρούσε με ιδιαίτερη περιέργεια την όλη συζήτηση.
- Όχι φίλε να ‘σαι καλά, δε θέλουμε, σε λίγα λεπτά έρχεται το λεωφορείο.
- Δε θα ‘ρθει, μη περιμένετε άδικα, ξέρω τι σου λέω, βγάλτε από ένα τάλαρο να τελειώνουμε.
- Όχι είπα, να ‘σαι καλά, θα περιμένουμε όσο χρειαστεί.
- Καλά, περιμέντε εδώ μες τον ήλιο σαν τα κοροΐδα.
- Ρε άντε κάνε μας τη χάρη σήκω φύγε, γελοίε.
Δεν έκανα καλή αρχή στην εκδρομή και στο νησί της Μυκόνου, που ευτυχώς θα έμενα για λίγες μόνο ώρες. Πρώτα η καθυστέρηση, μετά το ίνφο, η αναμονή για το λεωφορείο και τώρα ο ταξιτζής. Δευτερόλεπτα μετά βλέπω τον τύπο από το ζευγάρι να έρχεται προς το μέρος μου.
- What is he said?
- No worries, Greek tarifas, trompas as always...
Απάντηση συνοδευόμενη βεβαίως από νευριασμένο ύφος και τη κλασσική διεθνή χειρονομία προκειμένου να γίνω κατανοητός, εισπράττοντας ένα πολύ ευγενικό χαμόγελο.
Η ακόλουθη ερώτηση του είχε να κάνει με το λεωφορείο, μιας και λογικό είναι να μη καταφέρνουν να βγάλουν άκρη με τα δρομολόγια οι άνθρωποι, εδώ καλά καλά δε μπορούμε εμείς. Με ενημέρωσαν ότι όπως κι εγώ πηγαίνουν στη χώρα, οπότε και θα περιμέναμε μαζί.
Το επόμενο λεωφορείο που φάνηκε, εντελώς εκτός προγραμματισμού και αυτό, πήγαινε στο καινούριο λιμάνι, ο οδηγός όμως μου επισήμανε να κάνω υπομονή (πόση ακόμα άραγε) μιας και δεν αργεί αυτό που εξυπηρετεί τη γραμμή της χώρας, σε δέκα με δεκαπέντε λεπτά.
Θεώρησα υποχρέωση μου να ενημερώσω με τη σειρά μου τους νέους «συνταξιδιώτες» μου οι οποίοι πάντα με κοιτούσαν με το βλέμμα της απορίας σε κάθε συνεννόηση που έβγαζα.
Κάπου εκεί έσπασε για τα καλά ο πάγος, κι αφού κατάλαβαν ότι μιλώ άριστα την Αγγλική (λίγο καλύτερα δηλαδή από το Κώστα Βουτσά στο γαμπρός απ’ το Λονδίνο) ξεκινήσαμε τη κουβέντα.
Μου πήρε κάποια δευτερόλεπτα επεξεργασίας προκειμένου να καταλάβω ότι το «Τσίλε» που μου ανέφεραν ως τόπο καταγωγής τα παιδιά ήταν απλά το όνομα της Χιλής, κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα μιας και γνώριζα ανθρώπους από την άλλη άκρη του κόσμου.
- Πολλή ζέστη έχετε εδώ, έτσι είναι πάντα;
- Γιατί από πού έρχεστε;
- Από το Βερολίνο. Κάνουμε τουρ στην Ευρώπη, πρώτα Βαρκελώνη, μετά Βερολίνο και τώρα Ελληνικά νησιά, κάνοντας την αρχή από τη Μύκονο.
- Ωραία πράγματα!
Η συζήτηση ξεκίνησε από τα ταξίδια, μεταφέρθηκε στα επαγγελματικά μας, στις απορίες μου για τη χώρα τους και την απόφαση τους να βολτάρουν στην Ευρώπη, στο ποδόσφαιρο και τους μεγάλους σούπερ σταρ (Σάλας, Ζαμοράνο για τους παλαιότερους, Βιντάλ για τους πιο νέους και φυσικά Μάριο Κάσερες για τους κίτρινων αποχρώσεων), το χαμόγελο τους στην αναφορά μου για τον πρόεδρο Αλιέντε όπου κατάλαβα πολλά και κατέληξε και πάλι στα Ελληνικά νησιά που είχαν σκοπό να δουν, την ίδια ώρα που εν τω μεταξύ είχε καταφτάσει το λεωφορείο.
- Είναι τόσο ακριβή η Μύκονος όσο μας έχουν πει;
- Όχι, είναι πολύ ακριβότερη απ’ όσο σας είπαν και φαντάζεστε, οπότε να προσέχετε σε όλα και να είστε μετρημένοι αν δεν έχετε υψηλό μπάτζετ.
- Δε θα μείνουμε πολύ, μεθαύριο φεύγουμε για Φολέγανδρο
- …. (χαμόγελο ευτυχίας στο πρόσωπο μου χωρίς λόγια)
- Έχεις πάει δηλαδή; Ξέρεις τι πρέπει να κάνουμε;
- Άνοιξε τις σημειώσεις σου, το κινητό σου, ότι τέλος πάντων έχεις και γράφε!
- Μισό λεπτό, έχω στυλό αλλά έχω και το χάρτη του νησιού (απορώ που τον βρήκε).
Τους είπα με ιδιαίτερη θέρμη τι πρέπει να δουν, που να βουτήξουν, τους είπα ότι αν δε φάνε ματσάτα και καρπουζένια είναι σα να μη πήγαν στο νησί, αλλά και το κυριότερο, να μη διστάσουν να πιούνε ρακόμελο, με τη δέουσα όμως προσοχή!
Την ίδια ώρα το λεωφορείο έφτανε στη φάμπρικα (μα είναι όνομα αυτό για τέρμα
) για να μας ξεφορτώσει στη χώρα
- Ευχαριστούμε, ευχαριστούμε πάρα πολύ, είσαι πολύ φιλόξενος, χαρήκαμε που σε γνωρίσαμε
- Τίποτα παιδιά, ευχαρίστηση μου να μιλάω για νησιά & εκδρομές.
- Καλές διακοπές.
- Και σε σας, να περάσετε όμορφα.
Και πάνω που παίρνω τη βαλίτσα μου και ξεκινάω, ακούω τον Χιλιανό να με φωνάζει:
- Μισό λεπτό, μη φεύγεις, θέλω να σου δώσω κάτι να μας θυμάσαι σαν ευχαριστώ , κι ανοίγει τη βαλίτσα – μπαουλοντίβανο που με δυσκολία κουμαντάριζε στα πλακόστρωτα της Μυκόνου.
- Μα δεν είναι ανάγκη.
- Όχι σε παρακαλώ, κράτα αυτή τη κάρτα, είναι από τη χώρα μου, έτσι για να μας θυμάσαι:
Θα σας θυμάμαι, πάντα με ιδιαίτερη χαρά.
Ταλαιπωρημένος, ιδροκοπημένος και με ξινισμένη φάτσα προσπαθώ να βγάλω άκρη με τα δρομολόγια του τοπικού λεωφορείου, τα οποία προφανώς και ουδεμία σχέση είχαν με τη πραγματικότητα και βρίσκονταν αναρτημένα μπροστά στη στάση μες το λιοπύρι του μεσημεριού.
Τι είχε όμως προηγηθεί όλου αυτού;
Η καθυστέρηση της πτήσης της Astra Airlines από το αεροδρόμιο Μακεδονία για 2 ώρες και 50 λεπτά, που είχε ως αποτέλεσμα να χάσω φυσικά το πλοίο (και το εισιτήριο) για Νάξο.
Το Δεκέμβρη του ’16 πάνω σε κάτι τσίπουρα στη Θεσσαλονίκη, η φίλη Δ από τα παλιά που είχα να δω καιρό με είχε ρωτήσει ευθέως, «ξέρω πόσο γουστάρεις εκδρομές και νησιά, αν σε καλέσω στο γάμο μου στη Νάξο θα έρθεις;», με μένα να μη διστάζω να απαντήσω εξίσου ευθέως, «μα ρωτάνε στο ψηλό τέτοια πράγματα; Φυσικά και θα έρθω».
Αφού κατέβηκα μες τα νεύρα από το αεροσκάφος, κατευθύνθηκα προς το γραφείο πληροφοριών – γενικής εξυπηρέτησης του αεροδρομίου, προκειμένου να σκάσω άλλα 40τόσα ευρώ για το -πάντα- πολύ ακριβό seajet που αναχωρούσε το απόγευμα για το νησί της Νάξου. Τελειώνοντας με τα διαδικαστικά, ο υπάλληλος με ρωτάει:
- Να σου κλείσω και transfer να κατέβεις στη χώρα; Από κει αναχωρεί το seajet.
- Γιατί δεν έχει λεωφορείο για τη χώρα απ’ το αεροδρόμιο;
- Ε όχι πάντα, ξέρεις πως είναι κι αυτά στη Μύκονο, καλύτερα να σου κλείσω.
- Και πόσο θα μου κοστίσει αγαπητέ το transfer για τη χώρα;
- Κανονικά 30 ευρώ, αλλά επειδή είσαι Έλληνας θα το κανονίσω με 25.
- Άκου να σου πω αδερφέ, για 25 ευρώ τη μέρα μου αλλάζουν τον αδόξαστο 8 ώρες, δε πρόκειται να τα δώσω στους αγιογδύτες σας για 3 χιλιόμετρα δρόμο. Αν δε βρω λεωφορείο προτιμώ να πάρω τη βαλίτσα παραμάσκαλα και να σύρω το κατήφορο όπως λεν' και στο χωριό μου, δίπλα είναι και χρόνο έχω.
- Όπως αγαπάς…
Με το περιστατικό αυτό να ανεβάζει ακόμα περισσότερο την πίεση και τον εκνευρισμό μου λοιπόν, κατέληξα να αποκρυπτογραφώ στα δρομολόγια των λεωφορείων που έβλεπα μπροστά μου, θέση στην οποία έχω βρεθεί ουκ ολίγες φορές στη ζωή μου στα Ελληνικά νησιά. Την έντονη σκέψη μου διέκοψε ξαφνικά ένας υπόκωφος θόρυβος.
- Σσσσσσσσσς
Ψάχνω αριστερά – δεξιά, τυφλώνομαι από τον ήλιο του μεσημεριού χωρίς να μπορώ εν τέλει να ξεχωρίσω από πού προέρχεται μέχρι που ξανακούω τον ίδιο θόρυβο:
- Σσσσσσσσσς
- Ποιος είναι; Ανταποκρίνομαι
- Εδώ απέναντι, μου απαντάει
Τότε μόνο κατάλαβα ότι ο τύπος που με φώναζε πολύ ευγενικά ήταν σχεδόν μπροστά μου και διαγώνια, μέσα σε όχημα ανοικτού πανεπιστημίου (ολογράφως ΤΑΞΙ), ψάχνοντας να βγάλει συνεννόηση.
- Τι θες; Του απαντώ με τον ίδιο ευγενικό τρόπο
- Ένας, δύο, τρεις, από ένα τάλαρο για να σας κατεβάσω στη χώρα.
- Ορίστε;
- Από 5 ευρώ ο καθένας μου ξαναλέει, για να σας κατεβάσω μέχρι τη χώρα.
Τότε μόνο πρόσεξα καλύτερα το σχεδόν συνομήλικο ζευγάρι που είχα δίπλα μου εδώ και ώρα και προσπαθούσε να καλυφθεί στη σκιά, το οποίο και παρατηρούσε με ιδιαίτερη περιέργεια την όλη συζήτηση.
- Όχι φίλε να ‘σαι καλά, δε θέλουμε, σε λίγα λεπτά έρχεται το λεωφορείο.
- Δε θα ‘ρθει, μη περιμένετε άδικα, ξέρω τι σου λέω, βγάλτε από ένα τάλαρο να τελειώνουμε.
- Όχι είπα, να ‘σαι καλά, θα περιμένουμε όσο χρειαστεί.
- Καλά, περιμέντε εδώ μες τον ήλιο σαν τα κοροΐδα.
- Ρε άντε κάνε μας τη χάρη σήκω φύγε, γελοίε.
Δεν έκανα καλή αρχή στην εκδρομή και στο νησί της Μυκόνου, που ευτυχώς θα έμενα για λίγες μόνο ώρες. Πρώτα η καθυστέρηση, μετά το ίνφο, η αναμονή για το λεωφορείο και τώρα ο ταξιτζής. Δευτερόλεπτα μετά βλέπω τον τύπο από το ζευγάρι να έρχεται προς το μέρος μου.
- What is he said?
- No worries, Greek tarifas, trompas as always...
Απάντηση συνοδευόμενη βεβαίως από νευριασμένο ύφος και τη κλασσική διεθνή χειρονομία προκειμένου να γίνω κατανοητός, εισπράττοντας ένα πολύ ευγενικό χαμόγελο.
Η ακόλουθη ερώτηση του είχε να κάνει με το λεωφορείο, μιας και λογικό είναι να μη καταφέρνουν να βγάλουν άκρη με τα δρομολόγια οι άνθρωποι, εδώ καλά καλά δε μπορούμε εμείς. Με ενημέρωσαν ότι όπως κι εγώ πηγαίνουν στη χώρα, οπότε και θα περιμέναμε μαζί.
Το επόμενο λεωφορείο που φάνηκε, εντελώς εκτός προγραμματισμού και αυτό, πήγαινε στο καινούριο λιμάνι, ο οδηγός όμως μου επισήμανε να κάνω υπομονή (πόση ακόμα άραγε) μιας και δεν αργεί αυτό που εξυπηρετεί τη γραμμή της χώρας, σε δέκα με δεκαπέντε λεπτά.
Θεώρησα υποχρέωση μου να ενημερώσω με τη σειρά μου τους νέους «συνταξιδιώτες» μου οι οποίοι πάντα με κοιτούσαν με το βλέμμα της απορίας σε κάθε συνεννόηση που έβγαζα.
Κάπου εκεί έσπασε για τα καλά ο πάγος, κι αφού κατάλαβαν ότι μιλώ άριστα την Αγγλική (λίγο καλύτερα δηλαδή από το Κώστα Βουτσά στο γαμπρός απ’ το Λονδίνο) ξεκινήσαμε τη κουβέντα.
Μου πήρε κάποια δευτερόλεπτα επεξεργασίας προκειμένου να καταλάβω ότι το «Τσίλε» που μου ανέφεραν ως τόπο καταγωγής τα παιδιά ήταν απλά το όνομα της Χιλής, κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα μιας και γνώριζα ανθρώπους από την άλλη άκρη του κόσμου.
- Πολλή ζέστη έχετε εδώ, έτσι είναι πάντα;
- Γιατί από πού έρχεστε;
- Από το Βερολίνο. Κάνουμε τουρ στην Ευρώπη, πρώτα Βαρκελώνη, μετά Βερολίνο και τώρα Ελληνικά νησιά, κάνοντας την αρχή από τη Μύκονο.
- Ωραία πράγματα!
Η συζήτηση ξεκίνησε από τα ταξίδια, μεταφέρθηκε στα επαγγελματικά μας, στις απορίες μου για τη χώρα τους και την απόφαση τους να βολτάρουν στην Ευρώπη, στο ποδόσφαιρο και τους μεγάλους σούπερ σταρ (Σάλας, Ζαμοράνο για τους παλαιότερους, Βιντάλ για τους πιο νέους και φυσικά Μάριο Κάσερες για τους κίτρινων αποχρώσεων), το χαμόγελο τους στην αναφορά μου για τον πρόεδρο Αλιέντε όπου κατάλαβα πολλά και κατέληξε και πάλι στα Ελληνικά νησιά που είχαν σκοπό να δουν, την ίδια ώρα που εν τω μεταξύ είχε καταφτάσει το λεωφορείο.
- Είναι τόσο ακριβή η Μύκονος όσο μας έχουν πει;
- Όχι, είναι πολύ ακριβότερη απ’ όσο σας είπαν και φαντάζεστε, οπότε να προσέχετε σε όλα και να είστε μετρημένοι αν δεν έχετε υψηλό μπάτζετ.
- Δε θα μείνουμε πολύ, μεθαύριο φεύγουμε για Φολέγανδρο
- …. (χαμόγελο ευτυχίας στο πρόσωπο μου χωρίς λόγια)
- Έχεις πάει δηλαδή; Ξέρεις τι πρέπει να κάνουμε;
- Άνοιξε τις σημειώσεις σου, το κινητό σου, ότι τέλος πάντων έχεις και γράφε!
- Μισό λεπτό, έχω στυλό αλλά έχω και το χάρτη του νησιού (απορώ που τον βρήκε).
Τους είπα με ιδιαίτερη θέρμη τι πρέπει να δουν, που να βουτήξουν, τους είπα ότι αν δε φάνε ματσάτα και καρπουζένια είναι σα να μη πήγαν στο νησί, αλλά και το κυριότερο, να μη διστάσουν να πιούνε ρακόμελο, με τη δέουσα όμως προσοχή!
Την ίδια ώρα το λεωφορείο έφτανε στη φάμπρικα (μα είναι όνομα αυτό για τέρμα
) για να μας ξεφορτώσει στη χώρα- Ευχαριστούμε, ευχαριστούμε πάρα πολύ, είσαι πολύ φιλόξενος, χαρήκαμε που σε γνωρίσαμε
- Τίποτα παιδιά, ευχαρίστηση μου να μιλάω για νησιά & εκδρομές.
- Καλές διακοπές.
- Και σε σας, να περάσετε όμορφα.
Και πάνω που παίρνω τη βαλίτσα μου και ξεκινάω, ακούω τον Χιλιανό να με φωνάζει:
- Μισό λεπτό, μη φεύγεις, θέλω να σου δώσω κάτι να μας θυμάσαι σαν ευχαριστώ , κι ανοίγει τη βαλίτσα – μπαουλοντίβανο που με δυσκολία κουμαντάριζε στα πλακόστρωτα της Μυκόνου.
- Μα δεν είναι ανάγκη.
- Όχι σε παρακαλώ, κράτα αυτή τη κάρτα, είναι από τη χώρα μου, έτσι για να μας θυμάσαι:
Θα σας θυμάμαι, πάντα με ιδιαίτερη χαρά.
Last edited:
