Η Καππαδοκία εδώ και πολλά χρόνια στριφογυρνούσε στο μυαλό μου, όμως λίγο η πανδημία λίγο οι προσφορές αεροπορικών εταιρειών προς άλλους προορισμούς, έφτασε το ταξίδι μας να πραγματοποιηθεί την πολύ βολική (λόγω 26ης για τη Θεσσαλονίκη και 28ης Οκτωβρίου) τελευταία εβδομάδα του Οκτωβρίου 2021.
Το ταξίδι μας ήταν διάρκειας 8 ημερών και στην ουσία αντιγράψαμε το πρόγραμμα ενός μεγάλου αθηναϊκού ταξιδιωτικού πρακτορείου, με άφιξη στη Σμύρνη και αναχώρηση από Καισάρεια για Ελλάδα. Τώρα που επεξεργάζομαι και φιλτράρω την εμπειρία του ταξιδιού, θα σας πρότεινα αν διαθέτετε λιγότερες μέρες στη διάθεση σας να ταξιδέψετε κατευθείαν για Καισάρεια από Αθήνα (μέσω Κωνσταντινούπολης), βγάζοντας έτσι από το πρόγραμμα ένα roadtrip 800 κουραστικών χιλιομέτρων.
Η πτήση μας μέχρι την Αθήνα έγινε με την Aegean, ενώ από Αθήνα για Σμύρνη (μέσω stopover 1 ώρας) ταξιδέψαμε με την απίστευτα οικονομική Pegasus airlines, που μας μετέφερε με συνέπεια και ασφάλεια στη Σμύρνη. Στο αεροδρόμιο, μιας και ταξιδέψαμε με ελληνική ταυτότητα με λατινικούς χαρακτήρες, μας δώσανε ένα χαρτάκι με την σφραγίδα εισόδου στη χώρα το οποίο προσοχή μην χαθεί, καθότι χρειάζεται κατά την έξοδο από τη χώρα. Οσοι ταξιδεύουν με διαβατήριο δεν θα αντιμετωπίσουν τέτοιο θέμα.
Φτάσαμε νύχτα στη Σμύρνη. Θαυμάσαμε το φανταστικό και τεράστιο αεροδρόμιο της και πήραμε ταξί για μεταφερθούμε στο κέντρο της πόλης (κόστος ταξί 90 λίρες, περίπου 8,5€). Η διαδρομή χωρίς καθόλου κίνηση και περίπου 30 λεπτά αργότερα βρεθήκαμε στο ξενοδοχείο όπου είχαμε κάνει κράτηση, στο Kilim Hotel Izmir (41€/βραδιά με πρωινό). Αν εξαιρέσετε το φτωχό πρωινό, το ξενοδοχείο ήταν value for money, κεντρικό και με θέα θάλασσα. Βγήκαμε για δείπνο στο διπλανό καταπληκτικό εστιατόριο Topcu με τις δεκάδες φωτογραφίες στους τοίχους από τούρκους celebrities που έχουν γευματίσει εδώ (μεγάλες μερίδες, καλές τιμές).
Γνωριμία με τη Σμύρνη
Η νέα ηλιόλουστη μέρα μας βρήκε στην παραλιακή της Σμύρνης, με κατεύθυνση την ελληνική συνοικία (alsancak). Τη βρήκαμε εύκολα, καθώς αυτό είναι το πιο ζωηρό κομμάτι της πόλης με εκατοντάδες μπαρ, καφέ και εστιατόρια να απλώνουν τα τραπεζάκια τους στα γραφικά σοκάκια που βλέπουν θάλασσα. Πολύ γραφικό μέρος, αλλά συνάμα και συγκινητικό να βλέπεις τα πανέμορφα ελληνικά δίπατα σπίτια με την αρχοντιά τους και την εξαιρετική αισθητική τους. Τα περισσότερα απ’ αυτά χτισμένα στις αρχές του αιώνα, την εποχή που οι Τούρκοι ζούσαν σε παράγκες, ενώ οι Έλληνες κρατώντας το εμπόριο της πόλης στα χέρια τους, έχτιζαν εκπληκτικής ομορφιάς σπίτια και άφησαν φεύγοντας μια σπουδαία πολιτιστική κληρονομιά που την αξιοποιούν τουριστικά οι Τούρκοι.
Με αυτές τις σκέψεις στο μυαλό, αναζητήσαμε επίμονα και βρήκαμε τον ελληνορθόδοξο ναό της Αγίας Φωτεινής στο κέντρο της πόλης (βρίσκεται δίπλα σε ένα νοσοκομείο, γκουγκλάρετε Aya Fotini Rum Ortodoks Kilisesi). Η αρχική εικόνα του ναού μας παραξένεψε, αφού η μορφή του δεν παρέπεμπε σε ορθόδοξο ναό, αλλά σε καθολικό. Εκεί συναντήσαμε τον πολύ φιλόξενο ιερέα Πολύκαρπο από τη Ναύπακτο, ο οποίος εδώ και λίγους μήνες τοποθετήθηκε ως ιερέας του ναού. Μας μίλησε για τους ελάχιστους Έλληνες που ζουν μόνιμα εδώ, αλλά και για τα αξιοθέατα που μπορούμε να δούμε. Μας κέρασε σταφύλια, γλυκά και καφέ και είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί του. Αν βρεθείτε στην Αγία Φωτεινή αναζητήστε τον πατέρα Πολύκαρπο και αφιερώστε λίγο χρόνο για να τον γνωρίσετε, θα με θυμηθείτε. Φεύγοντας από το ναό, ο ιερέας μας παρότρυνε να επισκεφθούμε τον παλιό ναό του Αγίου Ιωάννη που σήμερα σώζεται μόνο η κεντρική επιβλητική είσοδος του, ενώ το τέμπλο του, ο δεσποτικός θρόνος και ο άμβωνας μεταφέρθηκαν στο ναό Αγίας Φωτεινής στη Νέα Σμύρνη Αττικής. Με πολύ κόπο, με χρήση του google map (Konak Belediyesi Sutveren Meryem Dua Evi) και ρωτώντας βρήκαμε την τεράστια πόρτα του ναού, με μία Τουρκάλα να έχει κρεμάσει στην είσοδο μπουγαδόσχοινο και να έχει απλώσει την προίκα της. Απομακρύναμε με γρήγορες κινήσεις τη μπουγάδα και βγήκαμε μια αναμνηστική φωτογραφία, συγκινημένοι με την εικόνα αυτή.
Παραδίπλα βρίσκεται ο αρχαιολογικός χώρος Agora Open Air Museum, όπου είδαμε τα ερείπια μια αρχαίας βασιλικής, αλλά και το γραφικό παζάρι της πόλης που ξεκινούσε από εκεί. Όλα ήταν περιποιημένα, φροντισμένα και οι δρόμοι καθαροί και με ελάχιστη κίνηση. Σε πολλά σημεία κινηθήκαμε σε πεζόδρομους και αυτό έκανε την βόλτα μας ακόμη πιο ευχάριστη. Ευρωπαϊκός αέρας, οι γυναίκες προοδευτικές, χωρίς μαντήλες. Στάση και στο πιο δημοφιλές αξιοθέατο της πόλης, τον πύργο-ρολόι, που προσωπικά δεν μου προκάλεσε καμία ιδιαίτερη εντύπωση, ενώ το περίφημο ασανσέρ δεν το επισκεφθήκαμε. Μία μέρα θεωρώ πως είναι αρκετή για να πάρετε μια καλή γεύση της πόλης και να δείτε όλα τα αξιοθέατα της, εξάλλου δεν έχει και πολλά. Το απόγευμα βόλτα στην προκυμαία και γεύμα πάλι στο εστιατόριο Topcu, που μας είχε ευχαριστήσει την προηγούμενη μέρα.
Προς Εφεσο και Κιρκιντζέ
Η επόμενη μέρα μας βρίσκει στο αεροδρόμιο ξανά, προκειμένου να παραλάβουμε το αμάξι για το ταξίδι μας μέχρι την Καππαδοκία. Οσο κι αν έψαξα, η μόνη εταιρεία ενοικίασης οχημάτων που δεχόταν παραλαβή από Σμύρνη και παράδοση στην Καισάρεια ήταν η cizgi, η οποία παρεμπιπτόντως ήταν και αρκετά οικονομική και χωρίς κανένα πρόβλημα. Μετά από μία ώρα βρεθήκαμε στον αρχαιολογικό χώρο της Εφέσου. Θαυμάσαμε το αρχαίο θέατρο, τη βιβλιοθήκη του Κέλσου, αλλά και μία υπερπολυτελή τεραστίων διαστάσεων έπαυλη με πανέμορφες τοιχογραφίες και ψηφιδωτά, που ήταν σκεπασμένη με θολωτό σκέπαστρο για να διατηρηθεί στο χρόνο. Ηταν πολύ όμορφο να χαζεύεις από ψηλά τα δωμάτια, οι άνθρωποι έκαναν φοβερή δουλειά για να προστατεύσουν τα αρχαία, αλλά και να μπορούμε να τα θαυμάσουμε εμείς χωρίς να τα επιβαρύνουμε με την παρουσία μας. Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε το αρχαιολογικό μουσείο της Εφέσου, που βρίσκεται 2 χιλιόμετρα από τον αρχαιολογικό χώρο, στην πόλη Selcuk.
Νωρίς το μεσημέρι βρεθήκαμε στο γραφικό Κιρκιντζέ (Sirince), ελάχιστα χιλιόμετρα από την Εφεσο. Το Κιρκιντζέ είναι το χωριό του Μανωλη Αξιώτη, του βασικού ήρωα του βιβλίου της Διδούς Σωτηρίου «Ματωμένα Χώματα». Στο απίστευτα τουριστικό χωριό με τα αμέτρητα μαγαζιά τουριστικών ειδών και τα wine bar ξεφύγαμε από τις τουριστικές σειρήνες, καθώς ο σκοπός μας ήταν να βρούμε ότι έχει απομείνει από την εποχή που ζούσαν εδώ Ελληνες. Πολλά ανακαινισμένα αρχοντικά, κάποια άλλα ερειπωμένα, γραφικά καλντερίμια και ρωτώντας βρήκαμε τις δύο εκκλησίες του χωριού, τον ναό Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου και τον αναστηλωμένο ναό Αγίου Δημητρίου (Aziz Dimitrios Kilisesi) με το τέμπλο απ’ όπου αφαιρέθηκαν όλες οι εικόνες. Στο κέντρο του χωριού ανακαλύψαμε και το παλιό ελληνικό σχολείο, που σήμερα λειτουργεί ως εστιατόριο με το όνομα Artemis. Στην είσοδο του χώρου υπάρχει η ιστορία του χωριού και του σχολείου, λαογραφικά είδη και σχολικά αναμνηστικά, αλλά και φωτογραφίες και πληροφορίες για τη Διδώ Σωτηρίου που χάρη σε αυτήν το χωριό απέκτησε τεράστια φήμη παγκοσμίως, καθώς το βιβλίο αυτό τυπώθηκε σε πάρα πολλές γλώσσες. Φύγαμε με μια πικρή ανάμνηση από το Κιρκιντζέ και ξεκινήσαμε για το Παμούκαλε, μια διαδρομή διάρκειας περίπου δυόμισι ωρών. Ο δρόμος άνετος, ξεκούραστος και αρκετά μονότονος. Τα τελευταία 40 χιλιόμετρα κινηθήκαμε σε στενό, αφώτιστο δρόμο, ως που φτάσαμε στο όμορφο ξενοδοχείο μας Venus suites (28€/βραδιά, εξαιρετικό) και πέσαμε ξεροί για ύπνο.
Στο Παμούκαλε και το Ικόνιο
Πλούσιο πρωινό και αναχώρηση για το Παμούκαλε, το απίστευτο θαύμα της φύσης με τις θερμές πηγές και τις γαλάζιες λιμνούλες. Μετά από μόλις πέντε λεπτά βρεθήκαμε στο πάρκινγκ της βορεινής εισόδου και επισκεφθήκαμε αρχικά τον αρχαιολογικό χώρο της Ιεράπολις με το τεραστίων διαστάσεων αρχαίο θέατρο και το μουσείο της λουτρόπολης και στη συνέχεια βουτήξαμε μέχρι τα γόνατα στα ζεστά νερά. Όλα αυτά είναι σε κοντινή απόσταση μεταξύ τους, ακολουθώντας το ξύλινο μονοπάτι. Εμείς είχαμε προετοιμαστεί για βουτιές και μπάνιο, καθότι πήραμε μέχρι και μαγιό, όμως με το ζόρι το νερό φτάνει μέχρι τα γόνατα, ούτε λόγος για μπάνιο. Αντιθέτως, στο χώρο του ξενοδοχείου μέσα στην Ιεράπολη μπορούσες να κάνεις μπάνιο σε μια πισίνα που είχαν ρίξει μέσα κίονες και μπόλικες πέτρες, όμως η εικόνα και μόνο να αγκαλιάζεις τους κίονες σε μια γούρνα ήταν αρκετά αποθαρρυντική. Οσον αφορά το Παμούκαλε, φαίνεται πως έχει υποστεί μεγάλη καταστροφή, καθώς μεγάλο μέρος των ιαματικών νερών οδηγείται προς τα παρακείμενα ξενοδοχεία, με αποτέλεσμα στα σημεία που δεν τρέχουν νερά, το έδαφος να έχει χάσει την ομορφιά του και να έχει μαυρίσει. Παρ’ όλα αυτά είναι σίγουρα ένα εντυπωσιακό και μοναδικό αξιοθέατο στο είδος του.
Νωρίς το μεσημέρι ξεκινήσαμε για το μεγαλύτερο οδικό κομμάτι του ταξιδιού, διάρκειας περίπου 5,30 ωρών μέχρι να φτάσουμε στο Ικόνιο (Konya). Η διαδρομή απίστευτα βαρετή, με τεράστιες εκτάσεις στέπας, χωρίς ίχνος δέντρου, όμως το οδικό δίκτυο σε άριστη κατάσταση (ούτε μία λακκούβα). Πριν τακτοποιηθούμε στο ξενοδοχείο μας στο Ικόνιο περάσαμε από το γραφικό πρώην ελληνικό χωριό Σύλλη (Sille, 7 χλμ. από Ικόνιο) προκειμένου να ανακαλύψουμε ελληνικά στοιχεία. Στην άκρη του χωριού βρήκαμε τον ναό της Αγίας Ελένης (αναπαλαιωμένος, λειτουργεί ως μουσείο, Aya Eleni Kilisesi) και πολύ κοντά του σε ύψωμα τον ναό του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, πάνω από το μουσουλμανικό νεκροταφείο. Το χωριό γραφικό, τουριστικό και ήσυχο, καθώς δεν κυκλοφορούν οχήματα εντός του. Εκεί αντικρίσαμε και τα πρώτα υπόσκαφα κελιά ασκητών στις πλαγιές των λόφων και πολλές κατακόμβες και μοναστήρια, ενώ τριγύρω τα βουνά είχαν απίστευτη ξεραΐλα, ένα μεταφυσικό τοπίο. Ο τόπος βοούσε από μνήμες. Βράδυ φτάσαμε στο Ικόνιο, όπου μείναμε στο εξαιρετικό Balikcilar (37€/πρωινό) δίπλα στο τέμενος Mevlana Cadesi, που είναι και το σπουδαιότερο αξιοθέατο της πόλης. Η πόλη τεράστια, απίστευτα απλωμένη, με νέα συγκροτήματα σπιτιών να χτίζονται στις παρυφές της και φαρδιοί δρόμοι να ξεφυτρώνουν μέσα από τα χωράφια. Δεν υπήρχε διάθεση για βόλτα, δειπνήσαμε και πέσαμε κατευθείαν για ύπνο.
Στα χωριά της Καππαδοκίας
Οι επόμενες μέρες του ταξιδιού μας κινήθηκαν πιο χαλαρά, αφού οι διαδρομές μεταξύ των χωριών της Καππαδοκίας είναι αρκετά σύντομες. Η απόσταση από το Ικόνιο ως την Καππαδοκία καλύφθηκε εύκολα μέσα σε 2,5 ώρες σε ευχάριστο δρόμο αυτή τη φορά, καθώς περνούσαμε μέσα από διάφορες πόλεις. Πρώτη στάση στην Καρβάλη (Gizelyurt), ένα από τα σημαντικότερα χωριά της Καππαδοκίας, καθώς εδώ έζησε ο Αγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός, εξ ού και η σχετική εκκλησία που σήμερα λειτουργεί ως τζαμί. Βρήκαμε εύκολα την Κοιλάδα των Μοναστηριών (Gizelyurt Manastir Vadisi) κα επισκεφθήκαμε πολλά μοναστήρια και εκκλησίες, μένοντας έκθαμβοι με τις εικόνες που αντικρίζαμε. Μια τεράστια υπόσκαφη πόλη και από πάνω της ο νέος οικισμός. Δύο χωριά που το καθένα βρίσκεται σε άλλον αιώνα.
Στη συνέχεια βρεθήκαμε στη Μαλακοπή (Derinkuyu), όπου επισκεφθήκαμε την υπόγεια πόλη, στο κέντρο του χωριού. Μοναδική εμπειρία να κατεβαίνεις πολλές δεκάδες μέτρα κάτω από τη γη, αλλά όχι μόνο αυτό, καθώς εκεί ζούσαν χριστιανοί και είχαν αναπτύξει όλη τη ζωή τους στα έγκατα της γης. Βγαίνοντας από την υπόγεια πόλη χρειάστηκα δεκαπέντε λεπτά να συνέλθω, καθώς το συνεχόμενο σκύψιμο, η πυκνότητα του κόσμου και η στενότητα του χώρου μέσα στις στοές έκανε την κατάσταση πάρα πολύ δύσκολη (δεν συνίσταται σε ανθρώπους με ύψος άνω του 1,80). Δίπλα στην υπόγεια πόλη βρίσκεται και η επιβλητική εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων, που τη βρήκαμε κλειστή. Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε το υπόσκαφο μοναστήρι selime με τα αμέτρητα δωμάτια, τον κυρίως ναό και την υπέροχη θέα.
Ακολούθησε η επίσκεψη μας στη γραφική Σινασσό (Mustafapasa), που αποτελεί κατά τη γνώμη μου το πιο γραφικό και ωραιότερο χωριό της Καππαδοκίας. Στην πλατεία του χωριού βρίσκεται ο ναός των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, ενώ περπατώντας στους γραφικούς δρόμους θα συναντήσετε απίστευτα αρχοντικά, τα περισσότερα εκ των οποίων αναπαλαιώθηκαν και μετατράπηκαν σε ξενώνες, πολλοί από τους οποίους δείχνουν καιρό κλειστοί. Επισκεφθήκαμε και το μουσείο καππαδοκικής ιστορίας και τέχνης που στεγάζεται σε ένα ελληνικό αρχοντικό και περιλαμβάνει μινιατούρες κούκλες με παραδοσιακές φορεσιές και απίστευτες κατασκευαστικές λεπτομέρειες. Λίγο εξω από το χωριό βρίσκεται το μοναστήρι του Αγίου Νικολάου (Aziz Nikolas Manastiri), που αναπαλαιώθηκε χάρη στο μεράκι της σινασιώτισσας Δέσποινας Παπανδρέου, όμως δυστυχώς ήταν κλειστό. Φάγαμε στο γραφικό καφέ Local Sinasos στην κεντρική πλατεία με θέα την εκκλησία απολαμβάνοντας ένα εξαιρετικό γεύμα στην ηρεμία του γαλήνιου χωριού. Κουρασμένοι, αλλά γεμάτοι εικόνες, γνώσεις, μυρωδιές και ανάμεικτα συναισθήματα βρεθήκαμε πολύ γρήγορα στην αγκαλιά του Μορφέα στο γραφικό ξενοδοχείο μας Caravanserai Inn στο Κόραμα (Goreme).
Η επόμενη μέρα μας βρίσκει να απολαμβάνουμε ένα γευστικότατο πρωινό χαζεύοντας τα εκατοντάδες αερόστατα που κινούνταν γύρω από το ξενοδοχείο μας. Την ημέρα εκείνη επισκεφθήκαμε το εκπληκτικό υπαίθριο μουσείο του Κοράματος (Goreme open air museum) με τις πολλές υπόσκαφες εκκλησίες. Ξεχωρίζει η σκοτεινή εκκλησία με τις εκπληκτικές τοιχογραφίες (ξεχωριστό εισιτήριο), αλλά και τα σπίτια των ασκητών, που παρότι ζούσαν σε αφόρητες συνθήκες δεν έχαναν την πίστη τους και την θρησκεία τους. Αμέσως μετά επισκεφθήκαμε το γραφικό Cavusin, για να θαυμάσουμε την εκκλησία του Νικηφόρου Φωκά με τα φοβερά ψηφιδωτά, όμως εδώ και τουλάχιστον δύο χρόνια ήταν κλειστή για εργασίες αποκατάστασης όπως μας είπαν οι ντόπιοι. Περιηγηθήκαμε στο λόφο με τις υπόσκαφες σκήτες και χαζέψαμε τα καταστήματα με τα σουβενίρ. Επειτα βρεθήκαμε στην Αραβησσό (Gulsehir), όπου επισκεφθήκαμε την διώροφη υπόσκαφη εκκλησία του Αγίου Ιωάννη (Aziz Jean Kilisesi) με τις πανέμορφες τοιχογραφίες και τον επιβλητικό ναό του Αγίου Δημητρίου (Aziz Dimitros Rum Kilisesi), κι αυτός κλειστός. Βράδυ φτάσαμε στο ξενοδοχείο και κοιμηθήκαμε σε δευτερόλεπτα.
Την επόμενη μέρα κανονίσαμε να απολαύσουμε κι εμείς τη θεά από ψηλά, αν και με τα δυσκολίας βρήκαμε διαθέσιμες θέσεις σε αερόστατο, καθώς η δραστηριότητα αυτή είναι απίστευτα δημοφιλής στους τουρίστες. Πληρώσαμε 100€ το άτομο (εταιρεία butterfly) για την πτήση μέχρι 16 άτομα με χωρίσματα στο καλάθι, αν και υπήρχαν και οικονομικότερες εταιρείες που έβαζαν από 20 μέχρι και 26 άτομα στο καλάθι (90-75€). Μοναδική εμπειρία, τη συστήνω σε όλους και πραγματικά άξιζε τα λεφτά του. Ο πιλότος έκανε ότι μπορούσε να μας ευχαριστήσει, καθώς τη μία στιγμή μας κατέβαζε μέσα στην κοιλάδα και πλησιάζαμε δίπλα στα βράχια και την άλλη μας ανέβαζε όσο ψηλότερα μπορούσε. Μας κέρασαν ωραίο πρωινό με φρούτα, σαμπάνιες, φράουλες και κέικ κατά την απογείωση μας και μας επέστρεψαν με το minibus πίσω στο ξενοδοχείο για δεύτερη δόση πρωινού. Εκείνη την ημέρα δεν φάγαμε μεσημεριανό, αφού δεν πεινάσαμε καθ΄όλη τη διάρκεια της ημέρας. Σας λέω πλέον με την εμπειρία μου πως πρέπει να βάλετε ως προτεραιότητα το αερόστατο και να κάνετε την πτήση τις πρώτες μέρες της διαμονής σας στην Καππαδοκία, καθότι την επόμενη μέρα της πτήσης μας κανένα αερόστατο δεν πέταξε εξαιτίας του αέρα. Όλα εξαρτώνται από τον καιρό, γι’ αυτό βάλτε το στις προτεραιότητες σας.
Την τελευταία μέρα της εκδρομής μας ξεκινήσαμε την πρωινή βόλτα μας από το Κόραμα (Goreme), ένα καταπληκτικό χωριό, όπου ανάμεσα στα σπίτια είναι σαν να έχουν φυτρώσει τεράστιες χωμάτινες καμινάδες που μετατράπηκαν σε όμορφους ξενώνες και εστιατόρια. Φοβερή θέα από το κάστρο που μπορείς να ανέβεις με τα πόδια ή με αυτοκίνητο πληρώνοντας ένα μικρό αντίτιμο και να απολαύσεις πανοραμική θέα. Στη συνέχεια πήγαμε στο Προκόπι (Urgup), που δεν μας άφησε καθόλου καλές εντυπώσεις, καθότι η κυκλοφοριακή κίνηση που έχει όλες τις ώρες της ημέρας είναι αφόρητη και σε συνδυασμό με κορναρίσματα, τον απίστευτο όγκο τουριστών και τα πάμπολλα τουριστικά λεωφορεία που παρκάρουν παντού, κάνουν την κατάσταση αφόρητη. Επίσης, δεν έχει ιδιαίτερη γραφικότητα σε σχέση με τα υπόλοιπα χωριά, οπότε δεν αφιερώσαμε πολύ χρόνο στο χωριό αυτό. Αντιθέτως, ευχαριστηθήκαμε την επίσκεψη μας στο Πέρα Κάστρο (Uchisar) με το όμορφο κάστρο του και το σήμα κατατεθέν, το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα της περιοχής.
Η τελευταία μέρα του ταξιδιού μας βρίσκει από νωρίς στο δρόμο για Καισάρεια (Kayseri), προκειμένου να αφήσουμε το αυτοκίνητο και να πάρουμε την πτήση για Κωνσταντινούπολη. Το αεροδρόμιο μικροσκοπικό, παραδώσαμε γρήγορα το αυτοκίνητο, κεράσαμε τους υπαλλήλους μπακλαβάδες που μας είχαν περισσέψει και μπήκαμε για έλεγχο. Επιστρέψαμε με ασφάλεια στη Θεσσαλονίκη το απόγευμα και νιώσαμε απίστευτη χαρά που όλα πήγαν όπως τα είχαμε σχεδιάσει. Και φυσικά, λίγο πριν ολοκληρώσουμε το ταξίδι μας είχαμε ήδη αποφασίσει το νέο. Μεγάλος γύρος Ισπανίας! Loading...
Το ταξίδι μας ήταν διάρκειας 8 ημερών και στην ουσία αντιγράψαμε το πρόγραμμα ενός μεγάλου αθηναϊκού ταξιδιωτικού πρακτορείου, με άφιξη στη Σμύρνη και αναχώρηση από Καισάρεια για Ελλάδα. Τώρα που επεξεργάζομαι και φιλτράρω την εμπειρία του ταξιδιού, θα σας πρότεινα αν διαθέτετε λιγότερες μέρες στη διάθεση σας να ταξιδέψετε κατευθείαν για Καισάρεια από Αθήνα (μέσω Κωνσταντινούπολης), βγάζοντας έτσι από το πρόγραμμα ένα roadtrip 800 κουραστικών χιλιομέτρων.
Η πτήση μας μέχρι την Αθήνα έγινε με την Aegean, ενώ από Αθήνα για Σμύρνη (μέσω stopover 1 ώρας) ταξιδέψαμε με την απίστευτα οικονομική Pegasus airlines, που μας μετέφερε με συνέπεια και ασφάλεια στη Σμύρνη. Στο αεροδρόμιο, μιας και ταξιδέψαμε με ελληνική ταυτότητα με λατινικούς χαρακτήρες, μας δώσανε ένα χαρτάκι με την σφραγίδα εισόδου στη χώρα το οποίο προσοχή μην χαθεί, καθότι χρειάζεται κατά την έξοδο από τη χώρα. Οσοι ταξιδεύουν με διαβατήριο δεν θα αντιμετωπίσουν τέτοιο θέμα.
Φτάσαμε νύχτα στη Σμύρνη. Θαυμάσαμε το φανταστικό και τεράστιο αεροδρόμιο της και πήραμε ταξί για μεταφερθούμε στο κέντρο της πόλης (κόστος ταξί 90 λίρες, περίπου 8,5€). Η διαδρομή χωρίς καθόλου κίνηση και περίπου 30 λεπτά αργότερα βρεθήκαμε στο ξενοδοχείο όπου είχαμε κάνει κράτηση, στο Kilim Hotel Izmir (41€/βραδιά με πρωινό). Αν εξαιρέσετε το φτωχό πρωινό, το ξενοδοχείο ήταν value for money, κεντρικό και με θέα θάλασσα. Βγήκαμε για δείπνο στο διπλανό καταπληκτικό εστιατόριο Topcu με τις δεκάδες φωτογραφίες στους τοίχους από τούρκους celebrities που έχουν γευματίσει εδώ (μεγάλες μερίδες, καλές τιμές).
Γνωριμία με τη Σμύρνη
Η νέα ηλιόλουστη μέρα μας βρήκε στην παραλιακή της Σμύρνης, με κατεύθυνση την ελληνική συνοικία (alsancak). Τη βρήκαμε εύκολα, καθώς αυτό είναι το πιο ζωηρό κομμάτι της πόλης με εκατοντάδες μπαρ, καφέ και εστιατόρια να απλώνουν τα τραπεζάκια τους στα γραφικά σοκάκια που βλέπουν θάλασσα. Πολύ γραφικό μέρος, αλλά συνάμα και συγκινητικό να βλέπεις τα πανέμορφα ελληνικά δίπατα σπίτια με την αρχοντιά τους και την εξαιρετική αισθητική τους. Τα περισσότερα απ’ αυτά χτισμένα στις αρχές του αιώνα, την εποχή που οι Τούρκοι ζούσαν σε παράγκες, ενώ οι Έλληνες κρατώντας το εμπόριο της πόλης στα χέρια τους, έχτιζαν εκπληκτικής ομορφιάς σπίτια και άφησαν φεύγοντας μια σπουδαία πολιτιστική κληρονομιά που την αξιοποιούν τουριστικά οι Τούρκοι.
Με αυτές τις σκέψεις στο μυαλό, αναζητήσαμε επίμονα και βρήκαμε τον ελληνορθόδοξο ναό της Αγίας Φωτεινής στο κέντρο της πόλης (βρίσκεται δίπλα σε ένα νοσοκομείο, γκουγκλάρετε Aya Fotini Rum Ortodoks Kilisesi). Η αρχική εικόνα του ναού μας παραξένεψε, αφού η μορφή του δεν παρέπεμπε σε ορθόδοξο ναό, αλλά σε καθολικό. Εκεί συναντήσαμε τον πολύ φιλόξενο ιερέα Πολύκαρπο από τη Ναύπακτο, ο οποίος εδώ και λίγους μήνες τοποθετήθηκε ως ιερέας του ναού. Μας μίλησε για τους ελάχιστους Έλληνες που ζουν μόνιμα εδώ, αλλά και για τα αξιοθέατα που μπορούμε να δούμε. Μας κέρασε σταφύλια, γλυκά και καφέ και είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί του. Αν βρεθείτε στην Αγία Φωτεινή αναζητήστε τον πατέρα Πολύκαρπο και αφιερώστε λίγο χρόνο για να τον γνωρίσετε, θα με θυμηθείτε. Φεύγοντας από το ναό, ο ιερέας μας παρότρυνε να επισκεφθούμε τον παλιό ναό του Αγίου Ιωάννη που σήμερα σώζεται μόνο η κεντρική επιβλητική είσοδος του, ενώ το τέμπλο του, ο δεσποτικός θρόνος και ο άμβωνας μεταφέρθηκαν στο ναό Αγίας Φωτεινής στη Νέα Σμύρνη Αττικής. Με πολύ κόπο, με χρήση του google map (Konak Belediyesi Sutveren Meryem Dua Evi) και ρωτώντας βρήκαμε την τεράστια πόρτα του ναού, με μία Τουρκάλα να έχει κρεμάσει στην είσοδο μπουγαδόσχοινο και να έχει απλώσει την προίκα της. Απομακρύναμε με γρήγορες κινήσεις τη μπουγάδα και βγήκαμε μια αναμνηστική φωτογραφία, συγκινημένοι με την εικόνα αυτή.
Παραδίπλα βρίσκεται ο αρχαιολογικός χώρος Agora Open Air Museum, όπου είδαμε τα ερείπια μια αρχαίας βασιλικής, αλλά και το γραφικό παζάρι της πόλης που ξεκινούσε από εκεί. Όλα ήταν περιποιημένα, φροντισμένα και οι δρόμοι καθαροί και με ελάχιστη κίνηση. Σε πολλά σημεία κινηθήκαμε σε πεζόδρομους και αυτό έκανε την βόλτα μας ακόμη πιο ευχάριστη. Ευρωπαϊκός αέρας, οι γυναίκες προοδευτικές, χωρίς μαντήλες. Στάση και στο πιο δημοφιλές αξιοθέατο της πόλης, τον πύργο-ρολόι, που προσωπικά δεν μου προκάλεσε καμία ιδιαίτερη εντύπωση, ενώ το περίφημο ασανσέρ δεν το επισκεφθήκαμε. Μία μέρα θεωρώ πως είναι αρκετή για να πάρετε μια καλή γεύση της πόλης και να δείτε όλα τα αξιοθέατα της, εξάλλου δεν έχει και πολλά. Το απόγευμα βόλτα στην προκυμαία και γεύμα πάλι στο εστιατόριο Topcu, που μας είχε ευχαριστήσει την προηγούμενη μέρα.
Προς Εφεσο και Κιρκιντζέ
Η επόμενη μέρα μας βρίσκει στο αεροδρόμιο ξανά, προκειμένου να παραλάβουμε το αμάξι για το ταξίδι μας μέχρι την Καππαδοκία. Οσο κι αν έψαξα, η μόνη εταιρεία ενοικίασης οχημάτων που δεχόταν παραλαβή από Σμύρνη και παράδοση στην Καισάρεια ήταν η cizgi, η οποία παρεμπιπτόντως ήταν και αρκετά οικονομική και χωρίς κανένα πρόβλημα. Μετά από μία ώρα βρεθήκαμε στον αρχαιολογικό χώρο της Εφέσου. Θαυμάσαμε το αρχαίο θέατρο, τη βιβλιοθήκη του Κέλσου, αλλά και μία υπερπολυτελή τεραστίων διαστάσεων έπαυλη με πανέμορφες τοιχογραφίες και ψηφιδωτά, που ήταν σκεπασμένη με θολωτό σκέπαστρο για να διατηρηθεί στο χρόνο. Ηταν πολύ όμορφο να χαζεύεις από ψηλά τα δωμάτια, οι άνθρωποι έκαναν φοβερή δουλειά για να προστατεύσουν τα αρχαία, αλλά και να μπορούμε να τα θαυμάσουμε εμείς χωρίς να τα επιβαρύνουμε με την παρουσία μας. Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε το αρχαιολογικό μουσείο της Εφέσου, που βρίσκεται 2 χιλιόμετρα από τον αρχαιολογικό χώρο, στην πόλη Selcuk.
Νωρίς το μεσημέρι βρεθήκαμε στο γραφικό Κιρκιντζέ (Sirince), ελάχιστα χιλιόμετρα από την Εφεσο. Το Κιρκιντζέ είναι το χωριό του Μανωλη Αξιώτη, του βασικού ήρωα του βιβλίου της Διδούς Σωτηρίου «Ματωμένα Χώματα». Στο απίστευτα τουριστικό χωριό με τα αμέτρητα μαγαζιά τουριστικών ειδών και τα wine bar ξεφύγαμε από τις τουριστικές σειρήνες, καθώς ο σκοπός μας ήταν να βρούμε ότι έχει απομείνει από την εποχή που ζούσαν εδώ Ελληνες. Πολλά ανακαινισμένα αρχοντικά, κάποια άλλα ερειπωμένα, γραφικά καλντερίμια και ρωτώντας βρήκαμε τις δύο εκκλησίες του χωριού, τον ναό Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου και τον αναστηλωμένο ναό Αγίου Δημητρίου (Aziz Dimitrios Kilisesi) με το τέμπλο απ’ όπου αφαιρέθηκαν όλες οι εικόνες. Στο κέντρο του χωριού ανακαλύψαμε και το παλιό ελληνικό σχολείο, που σήμερα λειτουργεί ως εστιατόριο με το όνομα Artemis. Στην είσοδο του χώρου υπάρχει η ιστορία του χωριού και του σχολείου, λαογραφικά είδη και σχολικά αναμνηστικά, αλλά και φωτογραφίες και πληροφορίες για τη Διδώ Σωτηρίου που χάρη σε αυτήν το χωριό απέκτησε τεράστια φήμη παγκοσμίως, καθώς το βιβλίο αυτό τυπώθηκε σε πάρα πολλές γλώσσες. Φύγαμε με μια πικρή ανάμνηση από το Κιρκιντζέ και ξεκινήσαμε για το Παμούκαλε, μια διαδρομή διάρκειας περίπου δυόμισι ωρών. Ο δρόμος άνετος, ξεκούραστος και αρκετά μονότονος. Τα τελευταία 40 χιλιόμετρα κινηθήκαμε σε στενό, αφώτιστο δρόμο, ως που φτάσαμε στο όμορφο ξενοδοχείο μας Venus suites (28€/βραδιά, εξαιρετικό) και πέσαμε ξεροί για ύπνο.
Στο Παμούκαλε και το Ικόνιο
Πλούσιο πρωινό και αναχώρηση για το Παμούκαλε, το απίστευτο θαύμα της φύσης με τις θερμές πηγές και τις γαλάζιες λιμνούλες. Μετά από μόλις πέντε λεπτά βρεθήκαμε στο πάρκινγκ της βορεινής εισόδου και επισκεφθήκαμε αρχικά τον αρχαιολογικό χώρο της Ιεράπολις με το τεραστίων διαστάσεων αρχαίο θέατρο και το μουσείο της λουτρόπολης και στη συνέχεια βουτήξαμε μέχρι τα γόνατα στα ζεστά νερά. Όλα αυτά είναι σε κοντινή απόσταση μεταξύ τους, ακολουθώντας το ξύλινο μονοπάτι. Εμείς είχαμε προετοιμαστεί για βουτιές και μπάνιο, καθότι πήραμε μέχρι και μαγιό, όμως με το ζόρι το νερό φτάνει μέχρι τα γόνατα, ούτε λόγος για μπάνιο. Αντιθέτως, στο χώρο του ξενοδοχείου μέσα στην Ιεράπολη μπορούσες να κάνεις μπάνιο σε μια πισίνα που είχαν ρίξει μέσα κίονες και μπόλικες πέτρες, όμως η εικόνα και μόνο να αγκαλιάζεις τους κίονες σε μια γούρνα ήταν αρκετά αποθαρρυντική. Οσον αφορά το Παμούκαλε, φαίνεται πως έχει υποστεί μεγάλη καταστροφή, καθώς μεγάλο μέρος των ιαματικών νερών οδηγείται προς τα παρακείμενα ξενοδοχεία, με αποτέλεσμα στα σημεία που δεν τρέχουν νερά, το έδαφος να έχει χάσει την ομορφιά του και να έχει μαυρίσει. Παρ’ όλα αυτά είναι σίγουρα ένα εντυπωσιακό και μοναδικό αξιοθέατο στο είδος του.
Νωρίς το μεσημέρι ξεκινήσαμε για το μεγαλύτερο οδικό κομμάτι του ταξιδιού, διάρκειας περίπου 5,30 ωρών μέχρι να φτάσουμε στο Ικόνιο (Konya). Η διαδρομή απίστευτα βαρετή, με τεράστιες εκτάσεις στέπας, χωρίς ίχνος δέντρου, όμως το οδικό δίκτυο σε άριστη κατάσταση (ούτε μία λακκούβα). Πριν τακτοποιηθούμε στο ξενοδοχείο μας στο Ικόνιο περάσαμε από το γραφικό πρώην ελληνικό χωριό Σύλλη (Sille, 7 χλμ. από Ικόνιο) προκειμένου να ανακαλύψουμε ελληνικά στοιχεία. Στην άκρη του χωριού βρήκαμε τον ναό της Αγίας Ελένης (αναπαλαιωμένος, λειτουργεί ως μουσείο, Aya Eleni Kilisesi) και πολύ κοντά του σε ύψωμα τον ναό του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, πάνω από το μουσουλμανικό νεκροταφείο. Το χωριό γραφικό, τουριστικό και ήσυχο, καθώς δεν κυκλοφορούν οχήματα εντός του. Εκεί αντικρίσαμε και τα πρώτα υπόσκαφα κελιά ασκητών στις πλαγιές των λόφων και πολλές κατακόμβες και μοναστήρια, ενώ τριγύρω τα βουνά είχαν απίστευτη ξεραΐλα, ένα μεταφυσικό τοπίο. Ο τόπος βοούσε από μνήμες. Βράδυ φτάσαμε στο Ικόνιο, όπου μείναμε στο εξαιρετικό Balikcilar (37€/πρωινό) δίπλα στο τέμενος Mevlana Cadesi, που είναι και το σπουδαιότερο αξιοθέατο της πόλης. Η πόλη τεράστια, απίστευτα απλωμένη, με νέα συγκροτήματα σπιτιών να χτίζονται στις παρυφές της και φαρδιοί δρόμοι να ξεφυτρώνουν μέσα από τα χωράφια. Δεν υπήρχε διάθεση για βόλτα, δειπνήσαμε και πέσαμε κατευθείαν για ύπνο.
Στα χωριά της Καππαδοκίας
Οι επόμενες μέρες του ταξιδιού μας κινήθηκαν πιο χαλαρά, αφού οι διαδρομές μεταξύ των χωριών της Καππαδοκίας είναι αρκετά σύντομες. Η απόσταση από το Ικόνιο ως την Καππαδοκία καλύφθηκε εύκολα μέσα σε 2,5 ώρες σε ευχάριστο δρόμο αυτή τη φορά, καθώς περνούσαμε μέσα από διάφορες πόλεις. Πρώτη στάση στην Καρβάλη (Gizelyurt), ένα από τα σημαντικότερα χωριά της Καππαδοκίας, καθώς εδώ έζησε ο Αγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός, εξ ού και η σχετική εκκλησία που σήμερα λειτουργεί ως τζαμί. Βρήκαμε εύκολα την Κοιλάδα των Μοναστηριών (Gizelyurt Manastir Vadisi) κα επισκεφθήκαμε πολλά μοναστήρια και εκκλησίες, μένοντας έκθαμβοι με τις εικόνες που αντικρίζαμε. Μια τεράστια υπόσκαφη πόλη και από πάνω της ο νέος οικισμός. Δύο χωριά που το καθένα βρίσκεται σε άλλον αιώνα.
Στη συνέχεια βρεθήκαμε στη Μαλακοπή (Derinkuyu), όπου επισκεφθήκαμε την υπόγεια πόλη, στο κέντρο του χωριού. Μοναδική εμπειρία να κατεβαίνεις πολλές δεκάδες μέτρα κάτω από τη γη, αλλά όχι μόνο αυτό, καθώς εκεί ζούσαν χριστιανοί και είχαν αναπτύξει όλη τη ζωή τους στα έγκατα της γης. Βγαίνοντας από την υπόγεια πόλη χρειάστηκα δεκαπέντε λεπτά να συνέλθω, καθώς το συνεχόμενο σκύψιμο, η πυκνότητα του κόσμου και η στενότητα του χώρου μέσα στις στοές έκανε την κατάσταση πάρα πολύ δύσκολη (δεν συνίσταται σε ανθρώπους με ύψος άνω του 1,80). Δίπλα στην υπόγεια πόλη βρίσκεται και η επιβλητική εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων, που τη βρήκαμε κλειστή. Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε το υπόσκαφο μοναστήρι selime με τα αμέτρητα δωμάτια, τον κυρίως ναό και την υπέροχη θέα.
Ακολούθησε η επίσκεψη μας στη γραφική Σινασσό (Mustafapasa), που αποτελεί κατά τη γνώμη μου το πιο γραφικό και ωραιότερο χωριό της Καππαδοκίας. Στην πλατεία του χωριού βρίσκεται ο ναός των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, ενώ περπατώντας στους γραφικούς δρόμους θα συναντήσετε απίστευτα αρχοντικά, τα περισσότερα εκ των οποίων αναπαλαιώθηκαν και μετατράπηκαν σε ξενώνες, πολλοί από τους οποίους δείχνουν καιρό κλειστοί. Επισκεφθήκαμε και το μουσείο καππαδοκικής ιστορίας και τέχνης που στεγάζεται σε ένα ελληνικό αρχοντικό και περιλαμβάνει μινιατούρες κούκλες με παραδοσιακές φορεσιές και απίστευτες κατασκευαστικές λεπτομέρειες. Λίγο εξω από το χωριό βρίσκεται το μοναστήρι του Αγίου Νικολάου (Aziz Nikolas Manastiri), που αναπαλαιώθηκε χάρη στο μεράκι της σινασιώτισσας Δέσποινας Παπανδρέου, όμως δυστυχώς ήταν κλειστό. Φάγαμε στο γραφικό καφέ Local Sinasos στην κεντρική πλατεία με θέα την εκκλησία απολαμβάνοντας ένα εξαιρετικό γεύμα στην ηρεμία του γαλήνιου χωριού. Κουρασμένοι, αλλά γεμάτοι εικόνες, γνώσεις, μυρωδιές και ανάμεικτα συναισθήματα βρεθήκαμε πολύ γρήγορα στην αγκαλιά του Μορφέα στο γραφικό ξενοδοχείο μας Caravanserai Inn στο Κόραμα (Goreme).
Η επόμενη μέρα μας βρίσκει να απολαμβάνουμε ένα γευστικότατο πρωινό χαζεύοντας τα εκατοντάδες αερόστατα που κινούνταν γύρω από το ξενοδοχείο μας. Την ημέρα εκείνη επισκεφθήκαμε το εκπληκτικό υπαίθριο μουσείο του Κοράματος (Goreme open air museum) με τις πολλές υπόσκαφες εκκλησίες. Ξεχωρίζει η σκοτεινή εκκλησία με τις εκπληκτικές τοιχογραφίες (ξεχωριστό εισιτήριο), αλλά και τα σπίτια των ασκητών, που παρότι ζούσαν σε αφόρητες συνθήκες δεν έχαναν την πίστη τους και την θρησκεία τους. Αμέσως μετά επισκεφθήκαμε το γραφικό Cavusin, για να θαυμάσουμε την εκκλησία του Νικηφόρου Φωκά με τα φοβερά ψηφιδωτά, όμως εδώ και τουλάχιστον δύο χρόνια ήταν κλειστή για εργασίες αποκατάστασης όπως μας είπαν οι ντόπιοι. Περιηγηθήκαμε στο λόφο με τις υπόσκαφες σκήτες και χαζέψαμε τα καταστήματα με τα σουβενίρ. Επειτα βρεθήκαμε στην Αραβησσό (Gulsehir), όπου επισκεφθήκαμε την διώροφη υπόσκαφη εκκλησία του Αγίου Ιωάννη (Aziz Jean Kilisesi) με τις πανέμορφες τοιχογραφίες και τον επιβλητικό ναό του Αγίου Δημητρίου (Aziz Dimitros Rum Kilisesi), κι αυτός κλειστός. Βράδυ φτάσαμε στο ξενοδοχείο και κοιμηθήκαμε σε δευτερόλεπτα.
Την επόμενη μέρα κανονίσαμε να απολαύσουμε κι εμείς τη θεά από ψηλά, αν και με τα δυσκολίας βρήκαμε διαθέσιμες θέσεις σε αερόστατο, καθώς η δραστηριότητα αυτή είναι απίστευτα δημοφιλής στους τουρίστες. Πληρώσαμε 100€ το άτομο (εταιρεία butterfly) για την πτήση μέχρι 16 άτομα με χωρίσματα στο καλάθι, αν και υπήρχαν και οικονομικότερες εταιρείες που έβαζαν από 20 μέχρι και 26 άτομα στο καλάθι (90-75€). Μοναδική εμπειρία, τη συστήνω σε όλους και πραγματικά άξιζε τα λεφτά του. Ο πιλότος έκανε ότι μπορούσε να μας ευχαριστήσει, καθώς τη μία στιγμή μας κατέβαζε μέσα στην κοιλάδα και πλησιάζαμε δίπλα στα βράχια και την άλλη μας ανέβαζε όσο ψηλότερα μπορούσε. Μας κέρασαν ωραίο πρωινό με φρούτα, σαμπάνιες, φράουλες και κέικ κατά την απογείωση μας και μας επέστρεψαν με το minibus πίσω στο ξενοδοχείο για δεύτερη δόση πρωινού. Εκείνη την ημέρα δεν φάγαμε μεσημεριανό, αφού δεν πεινάσαμε καθ΄όλη τη διάρκεια της ημέρας. Σας λέω πλέον με την εμπειρία μου πως πρέπει να βάλετε ως προτεραιότητα το αερόστατο και να κάνετε την πτήση τις πρώτες μέρες της διαμονής σας στην Καππαδοκία, καθότι την επόμενη μέρα της πτήσης μας κανένα αερόστατο δεν πέταξε εξαιτίας του αέρα. Όλα εξαρτώνται από τον καιρό, γι’ αυτό βάλτε το στις προτεραιότητες σας.
Την τελευταία μέρα της εκδρομής μας ξεκινήσαμε την πρωινή βόλτα μας από το Κόραμα (Goreme), ένα καταπληκτικό χωριό, όπου ανάμεσα στα σπίτια είναι σαν να έχουν φυτρώσει τεράστιες χωμάτινες καμινάδες που μετατράπηκαν σε όμορφους ξενώνες και εστιατόρια. Φοβερή θέα από το κάστρο που μπορείς να ανέβεις με τα πόδια ή με αυτοκίνητο πληρώνοντας ένα μικρό αντίτιμο και να απολαύσεις πανοραμική θέα. Στη συνέχεια πήγαμε στο Προκόπι (Urgup), που δεν μας άφησε καθόλου καλές εντυπώσεις, καθότι η κυκλοφοριακή κίνηση που έχει όλες τις ώρες της ημέρας είναι αφόρητη και σε συνδυασμό με κορναρίσματα, τον απίστευτο όγκο τουριστών και τα πάμπολλα τουριστικά λεωφορεία που παρκάρουν παντού, κάνουν την κατάσταση αφόρητη. Επίσης, δεν έχει ιδιαίτερη γραφικότητα σε σχέση με τα υπόλοιπα χωριά, οπότε δεν αφιερώσαμε πολύ χρόνο στο χωριό αυτό. Αντιθέτως, ευχαριστηθήκαμε την επίσκεψη μας στο Πέρα Κάστρο (Uchisar) με το όμορφο κάστρο του και το σήμα κατατεθέν, το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα της περιοχής.
Η τελευταία μέρα του ταξιδιού μας βρίσκει από νωρίς στο δρόμο για Καισάρεια (Kayseri), προκειμένου να αφήσουμε το αυτοκίνητο και να πάρουμε την πτήση για Κωνσταντινούπολη. Το αεροδρόμιο μικροσκοπικό, παραδώσαμε γρήγορα το αυτοκίνητο, κεράσαμε τους υπαλλήλους μπακλαβάδες που μας είχαν περισσέψει και μπήκαμε για έλεγχο. Επιστρέψαμε με ασφάλεια στη Θεσσαλονίκη το απόγευμα και νιώσαμε απίστευτη χαρά που όλα πήγαν όπως τα είχαμε σχεδιάσει. Και φυσικά, λίγο πριν ολοκληρώσουμε το ταξίδι μας είχαμε ήδη αποφασίσει το νέο. Μεγάλος γύρος Ισπανίας! Loading...
Last edited:
