Ινδονησία Μαλαισία Σιγκαπούρη Απο δω κ απο κει στη Ν.Α. Ασία

[silversurfer]

Perhentian Islands (Ι)

Αφού άφησε τους περισσότερους επιβάτες στο μικρό νησί (Kecil) και μερικούς στην νότια πλευρά του μεγάλου (Besar) ήρθε και η δικιά μας ώρα. Λόγω της άμπωτης, δεν μπορούσαμε να πλησιάσουμε στην παραλία μας και μας άφησαν στο deck του Perhentian Island Resort , μια παραλία πιο κει. Σαν επιστέγασμα της γεμάτης ταλαιπωρίας μέρας μας, έπρεπε να φορτωθεί το γαϊδούρι (βλ. silversurfer) και τις βαλίτσες , να ανεβοκατέβει τα σκαλοπάτια του pier και να διασχίσει και όλη την παραλία καθώς τα ροδάκια δεν έχουν φτιαχτεί για να τσουλάνε στην άμμο.

Προχωρώντας σαμαρωμένος έριχνα κλεφτές ματιές - στην παραλία, στη βλάστηση, στα bungalow - σπιτάκια, στην άμμο, στις αιώρες, στη θάλασσα που σιγά σιγά υποχωρούσε απτην ακτή, στις αιώρες , στο απέναντι νησί - ΠΑΝΤΟΥ. Όλη η εικόνα, ΑΝΩΤΕΡΗ απο οποιαδήποτε φωτογραφία και αν είχα δει στο internet, ανώτερη απο αυτά που φανταζόμουν διαβάζοντας τις περιγραφές. Κάποια στιγμή, μαζί με τις βαλίτσες έσερνα και την Μ. η οποία δηθεν με βοηθούσε και συνέχεια κοντοστεκόταν και θαύμαζε το τοπίο. Ιδρωμένος και καταπονημένος φθάνω στη reception, ολοκληρώνω τα διαδικαστικά και η μαντιλοφορούσα κοπελίτσα μας δίνει το κλειδί για το σπιτάκι μας. Ήταν το πρώτο στη σειρά, σε πλεονεκτική θέση σε σχέση με τα υπόλοιπα.

Το σπιτάκι και γενικά το συγκρότημα ήταν ΙΔΑΝΙΚΑ. Ήταν οτι ακριβώς άρμοζε σε ένα τέτοιο μέρος, ξύλινο με προσεγμένη λιτή διακόσμηση, άνετο κρεβάτι, ένα αξιοπρεπές μπάνιο, πεντακάθαρο, με εναν τεράστιο ανεμιστήρα στο ταβάνι, ευρύχωρο μπαλκονάκι, θέα θάλασσα (εννοείται) και κυρίως, μια ικανοποιητική απόσταση απο τα υπόλοιπα σπιτάκια, ώστε να έχουμε και μια αίσθηση ιδιωτικότητας. Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα συγκροτήματα που είχαν σειρές απο σπιτάκια σχεδόν κολλητά το ένα με το άλλο, με κάποια δωμάτια φάτσα στη θάλασσα και τα υπόλοιπα φάτσα στο δάσος, το δικό μας ήταν στημένο σε ημικυκλικό σχήμα με ένα μικρό κήπο, πράγμα που δημιουργούσε μια αίσθηση άπλας και καλαισθησίας.

Αφού κάναμε τα απαραίτητα ντουζάκια, αράξαμε στο μπαλκόνι μη κάνοντας απολύτως τίποτα. Απλά απολαμβάναμε τη θέα και συνηδητοποιούσαμε που ήμασταν (και που θα μπορούσαμε να ήμαστε, αρε AirAsia !! ). Μόλις άρχισε να σουρουπώνει ξεκινήσαμε για τα εστιατόρια της παραλίας. Η κοπελίτσα της reception μας πρότεινε το Mamas Place , όντας τυχεροί βρήκαμε τραπέζι έξω, κάτω απο ένα δέντρο (το θέα θάλασσα απο δω και πέρα θα το παραλείπω, εξυπακούεται)
Με πιάνει ο μάγκας την κουβέντα, έλα να διαλέξεις ψάρι μου λέει, πιο φρέσκα είναι μονο αυτά στη θάλασσα Αφου διάλεξα 2 ψαρούκλες , γύρω στο ένα κιλό, ασορτί με ρύζια λαχανικά και φρούτα, λέμε φέρε και μια μπύρα. Μπύρες ΓΙΟΚ μου λέει, εδώ εμείς μουσουλμάνοι, αμα θές μπορείς μετά να πάρεις απτο παντοπωλείο στη γωνία !!

Το φαγητό , η θέα , η ατμόσφαιρα, ολα ήταν υπέροχα, όπως επίσης και το άισθημα της απόλυτης χαλάρωσης. Ενδεικτικό πως ο silversurfer στις 5 μέρες παραμονής στα νησιά φόρεσε παπούτσια/σανδάλια μόλις μια φορά !! Ξυποληταρία κ άγιος ο θεός.
Το παντοπωλείο - μπαρ - καφέ της παραλίας μας περίμενε να αγοράσουμε παγωτά και να προμηθευτούμε και λίγα παγάκια. Ο silversurfer είχε προνοήσει και έφερε τσιπουράκι απο τη μαμά πατρίδα. Ένας τρελάρας cluber Μαλαίσιος ταξιτζής νόμιζε πως ήμασταν σε κανά bar στη Κουάλα Λουμπούρ και έπεζε κάτι παμπάλαια hits τα οποία ήταν εντελώς άκυρα λέμε με το όλο σκηνικό.
Πήραμε με την Μ. απο μια καρέκλα, απομακρυνθήκαμε απτο κλαμπ και την πέσαμε πρώτο βότσαλο θάλασσα, λίγο παγωτό, λίγο τσίπουρο και το κορίτσι μου ακούγωντας άσματα των Βαγγέλη Γερμανού και Φατμέ

Παραθέτω και μια φωτο απο Perhentian της παραλίας μας και να επισημάνω πως καμία κάμερα στον κόσμο δεν μπορεί να αποτυπώσει τις πραγματικές εικόνες ενος τέτοιου μέρους

Tips :

• Τα Perhentian αποτελούνται απο το μικρό (Kecil) και μεγάλο (Besar) νησί. Το Kecil αποτελεί προορισμό για bacpackers και γενικά lowbudget ταξιδιώτες, αντίστοιχα το Besar είναι πιο πολύ ζευγαροκατάσταση. Νυχτερινή ζωή στο Besar δεν υπάρχει, μόνο το παντοπωλείο-μπαρ με τον cluber ταξιτζή. Όποιος θέλει κόσμο και happenings, πέρνει έναν βαρκάρη και πάει απέναντι στη Long Beach του Kecil
• Όπως έχει αναφερθεί και αλλού στο forum, όποιος επιλέξει το Besar, καλύτερα να μείνει στην βορειοδυτική πλευρά του νησιού, εκεί που μείναμε κ μεις. Για να γίνει αυτό όμως, ΠΡΕΠΕΙ να κλείσετε απο νωρίς, απο πολύ νωρίς, ΜΗΝ πάτε χύμα στο νησί ελπίζοντας να βρείτε καλό δωμάτιο, το πιθανότερο είναι να καταλήξετε στη νότια πλευρά του νησιού ή απέναντι στο Kecil
• Μην ψάχνετε άδικα στο booking, πολλά καταλύματα δεν έχουν καν ιστοσελίδα. Βρείτε ένα χάρτη του νησιού όπου έχει πάνω τα ξενοδοχεία και στείλετε απευθείας email σε αυτούς. Το κακό είναι πως οι περισσότεροι ακόμα δεν δέχονται πιστωτική με αποτέλεσμα να χρειάζεται τραπεζικό έμβασμα. Εναλλακτικά υπάρχουν γραφεία στο λιμάνι της Kuala Besut που συνεργάζονται και κλείνουν με κάποια προμήθεια (πχ PerhentianTrans )
• Πληρώστε κάτι παραπάνω και πάρτε seaview δωμάτιο, κρίμα να πάτε μέχρι εκεί και να σας πάνε πάνω σε κανέναν βράχο ή να έχετε θέα το τίποτα. Κουνούπια δεν έχει και το Α/C θα έλεγα είναι περιττό, ο ανεμιστήρας μια χαρά έκανε τη δουλειά του. Κατα τη γνώμη μου τα καλύτερα είναι το Coral View και τα Reef Chalets όπου μείναμε εμείς. Οτιδήποτε και αν αποφασίσετε, ρίξτε μια ματιά στο tripadvisor. Πολύ όμορφα είναι και τα Tuna Bay και Abdul Chalets , τα οποία όμως βρίσκονται στη νοτιοδυτική πλευρά του νησιού και είναι και αρκετά τσιμπημένα
• Πάρτε και κανα φακό για το βράδυ εεε

 

[xenos]

Ευαριστουμε πολυ και για τα tips, ελπιζω καποια στιγμη να "πιασουν τοπο"

 

[ggonholidays]

silver ζηλευω τρελα. Δωσε κιαλλες φωτο στο λαο. Κανενα ψαρακι να κολυμπαει εχουμε;

 

[go2dbeach]

.. να επισημάνω πως καμία κάμερα στον κόσμο δεν μπορεί να αποτυπώσει τις πραγματικές εικόνες ενος τέτοιου μέρους..

Έχεις δίκιο σε αυτό που λες. Όμορφη φωτο, το νησί πρέπει να είναι υπέροχο!

 

[GTS]

Είναι υπέροχο....και ακόμα όπως φαίνεται

 

[silversurfer]

Perhentian Islands (ΙI)

Στα Perhentian μπορείς εύκολα να περάσεις τις μέρες σου αραγμένος στο μπαλκονάκι σου με ένα fruit shake και να απολαμβάνεις χαλάρωση, ησυχία και θέα. Οι μέρες που πέρασα εκεί ήταν με διαφορά οι πιο laid back διακοπές που έκανα ποτέ. Μπορείς να είσαι ΟΛΗ μέρα ξυπόλητος φορώντας συνέχεια ένα μαγιό. Μπορείς αν θέλεις να επιλέξεις αυτην τη ράθυμη βαρεμάρα όπως εξίσου μπορείς και να μη βάλεις κ...ο κάτω και να τριγυρνάς όλη μέρα. Μπορείς το βράδυ να επιλέξεις ρομαντσάδα με το αμόρε κάτω απο καμιά αιώρα άλλα επίσης, μπορείς και να καταλήξεις να πίνεις μπύρες στην πολυκοσμία με άτομα απο κάθε γωνιά της ηπείρου.

Ένα θέμα με τα Perhentian είναι και ο ντόπιος πληθυσμός που ασχολείται με τον τουρισμό. Στις 5 μέρες που κάτσαμε εκεί και αφού συνδιαλεχτήκαμε με ένα σωρό άτομα, μπορώ με σιγουριά να πω πως τα παιδιά εκεί ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΟΥΝ με τους τουρίστες. Ξεχάστε το στυλ "όλα για να ευχαριστήσουμε τον πελάτη". Η κατάσταση είναι πραγματικά χύμα και οι άνθρωποι εκεί έχουν μια αφελή αγένεια. Δεν τους κόβει ή δεν τους ενδιαφέρει να σκεφτούν βασικά πράγματα όπως πχ όταν έρχεται κάποιος στη ταβέρνα για να φάει θέλει μια μινιμουμ καθαριότητα βρε αδερφέ, ένα τραπεζομάντιλο πάνω στο πλαστικό τραπέζι, να σκουπιστεί το τραπέζι απτους προηγούμενους ίσως ... όταν δε, ζητήσαμε αλλαγή τραπεζομάντιλου, μας κοιτούσε το γκαρσόνι με γουρλωμένα μάτια !!! Ποτέ δεν θα ξεχάσω επίσης το δεύτερο μας βράδυ εκεί, όταν γύρω στις 21:30 έσκασε ο μαγαζάτορας στα τραπέζια και ουσιαστικά έδιωχνε τον κόσμο καθώς .. " έχουν έρθει κατι φιλαράκια μου και θα πάμε αύριο πρωί για κατάδυση οπότε πρέπει να κοιμηθώ νωρίς απόψε ... έλα ξεκουβαλάτε λέμε, δεν σας διώχνω άλλα σε 15' κλείνω !!!
Επίσης, δεν φέρνουν το λογαριασμό στο τραπέζι σου, πρέπει ΕΣΥ να πας μέσα στο ταμείο να πληρώσεις. Σε ένα καφέ στην Long Beach, ειλικρινά ένιωσα οτι μου έκαναν χάρη που άφησαν τη συζήτηση που είχαν στη μέση οι θείες στο ταμείο και μου επέτρεψαν να πληρώσω

Φυσικά τα γκαρσόνια ήταν παιδιά απτο απέναντι χωριό, αγγλικά ξέραν τα πολύ πολύ ΠΟΛΥ βασικά .. σε οτι έγραφε ο κατάλογος , την βγάζαμε την άκρη, για κάτι πιο πολύπλοκο και σύνθετο όπως ας πούμε -- ένα ποτήρι γάλα -- σηκώναν τα χέρια ψηλά, το σημείωνα εγώ στο χαρτί της παραγγελίας και ήλπιζα να το καταλάβουν στη κουζίνα Στη reception του συγκροτήματος, η κοπελίτσα όταν δεν έπαιζε με το κιν. και δεν γκομένιαζε με τους ταξιτζήδες , ήταν αραχτή με τα πόδια στο τραπέζι ... όταν της ζητήσαμε το δεύτερο βράδυ να μας δώσει νέες πετσέτες, μας απάντησε ένα ξερό " πετσέτες αλλάζουμε κάθε 3 μέρες " ,χαμογελαστή μεν, τα πόδια πάνω στο τραπέζι δε --- ντάξει κοπελιά, μην μου αγχώνεσαι , ΧΑΛΑΡΑ λεμε, θα σου μάθω να φτιάχνεις και φραπέ και θα είσαι ταμαμ για Σαλονίκη.

Οι ταξιτζήδες βαρκάρηδες ξεχωριστές περιπτώσεις. Ποτέ μην εμπιστευθείς κάποιον που σου υπόσχεται οτι "θα έρθω να σας πάρω την τάδε ώρα". Απλά πληρώνεις τη μισή διαδρομή και είτε εύχεσαι να μην τον έχει πάρει ο ύπνος, είτε όταν έρθει η ώρα να επιστρέψεις, αρπάζεις όποιον βαρκάρη βρείς ξέμπαρκο. Αν ξεχάσεις κατι μέσα στη βάρκα ... ξέχασε το Τα κόμιστρα είναι κοινά για όλους και ποικίλουν ανάλογα τον προορισμό. ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ, το βράδυ έχουν διπλή ταρίφα, άλλα επειδή προφανώς ξέρουν οτι τα διπλά είναι too much για 5΄- 10' λεπτά διαδρομή, μπορείς άνετα να τους παζαρέψεις.

Όλα τα παραπάνω όμως, δεν σε ενοχλούν στο βαθμό που θα το έκαναν αν τα αντιμετώπιζες σε κάποια δυτικοευρωπαϊκή πόλη ,κυρίως γιατί είσαι και εσύ επηρρεασμένος απτο όλο laid back περιβάλλον και γιατί η συμπεριφορά αυτή δεν πηγάζει απο κάποια εκ πεποιθήσεως αρνητική διάθεση προς τους τουρίστες , απλά , ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ και όσο πιο γρηγορα το αποδεχθείς, τόσο καλύτερα θα περάσεις

Παραθέτω το link για το album που έφτιαξα με φωτο απο Perhentian
Δεν θέλω να τις βάλω χύμα και αργεί η σελίδα να ανοίξει και ακόμα δεν έχω βρεί πως τις επισυνάπτω στο μνμ μου ώστε να φαίνονται μόνο τα thubnails

Perhentian Islands Photo Album

 

[GTS]

Τι μου θύμησες...

 

[silversurfer]

Perhentian Islands (III)

Ένα πράγμα που μου έχει μείνει ανεξίτηλο στην μνήμη, είναι το πρωινό που παίρναμε στο πλαστικό τραπέζι του Watercolours (εστιατόριο - bungalows) , κάτω απο ένα δέντρο, μερικά βήματα κυριολεκτικά απτη θάλασσα. Φυσικά δεν μου έμεινε στη μνήμη για το φαγητό άλλα για όλο αυτο το πανέμορφο σκηνικό. Αυτή τη θέα, το χρώμα της θάλασσας , την πυκνή βλάστηση, το απέναντι νησί , τις βάρκες που κοινούνταν και αυτές σε αργούς ρυθμούς, τον ήλιο που καθρέπτιζε πάνω στα νερά, την ηρεμία. Πραγματικά, όλη μέρα δεν υπήρχε περίπτωση να βρείς ένα μέρος να είναι αυτο που λέμε packed out. Θαρρείς και τα νησιά είναι άδεια απο κόσμο ... βέβαια κατα τις 20:00 που έχει σουρουπώσει εμφανίζονται όλοι και γεμίζουν τα εστιατόρια, σε βαθμό πολλοί να περιμένουν αρκετή ώρα για ένα τραπέζι.

Στα Perhentian κάναμε αρκετά πράγματα -- την πρώτη μέρα πήγαμε στο απέναντι νησί, στην περιβόητη Long Beach. Τα νερά ήταν απόλαυση, η παραλία τεράστια, κόσμος λίγος, τα σημάδια απτην προηγούμενη νύχτα αρκετά. Εκεί απόλαυσα για πρώτη φορά και ένα fruit shake με παγωμένο γιαούρτι, όποιος βρεθεί εκεί επιβάλλεται να δοκιμάσει. Αποφασίσαμε να διασχίσουμε το νησί απτο δρομάκι που έχει φτιαχτεί για να πάμε πίσω στο Coral Bay. Όσο περπατούσαμε και πλησιάζαμε , η απογοήτευση μεγάλωνε. Οι άνθρωποι εκεί διαλύουν κάθε σημείο που μπορούν να βρούν για να χτίσουν νέα low budget καταλύματα. Ακαλαίσθητα τα περισσότερα ενώ όταν φτάσαμε διαπιστώσαμε οτι εδώ πάει να δημιουργηθεί ενας μικρός οικισμός απο τσιμέντο !! ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ
Η παραλία ως παραλία πολύ όμορφη άλλα δυσκολεύεσαι να κάνεις μπάνιο λόγω των πολλών σπασμένων κοραλλίων στο βυθό της

Τη δεύτερη μέρα κάναμε snorkelling Σε ένα μικρό ταχύπλοο μπήκαμε 6 τουρίστες και 2 φιλαράκια του βαρκάρη και κατευθηνθήκαμε στο Rawa Island, ένα μικρό νησάκι πάνω απτο Kecil. Η Μ. δεν είχε ξανακάνει και η πρώτη στάση ήταν ταμαμ για να συνηθίσει την αίσθηση. Μας πήγαν σε άλλα δυο σημεία, ένα εκ των οποίων ήταν ένας μικρός φάρος. Γινόταν χαμός απο πολύχρωμα ψαράκια και κοράλια. Δεν ξέρω πως ονομάζονται και αν είναι κοράλια ή κάποιος άλλος οργανισμός, πάντως μερικά όταν τα πλησιάζαμε, έκαναν κίνηση και κλείνονταν μέσα τους. Το tour έκλεισε στην παραλία μπροστά απτο P.I.R. όπου υπάρχει ένα σημείο που "την βρίσκει" καθημερινά μια θαλάσσια χελώνα !!! Δυστυχώς δεν είχαμε υποβρύχια κάμερα ώστε να αποθανατίσω και να μοιραστώ και μαζί σας αυτες τις εικόνες.

Την επομένη το πρόγραμμα είχε jungle trekking Καλά, καλά, 15' - 20' δεν θεωρούνται ακριβώς trekking. Ήταν η μόνη μέρα που φόρεσα παπούτσια στο νησί, για να διασχίσουμε το πέρασμα ανάμεσα στην δική μας παραλία και να βγούμε στην νοτιοδυτική πλευρά του νησιού, μπροστά στα Coconut, Tuna Bay και Abdul Chalets. Χωρίς να έχει δυνατό ήλιο και με μέτρια θερμοκρασία, γίνακε ΜΟΥΣΚΕΜΑ στον ιδρώτα, η υγρασία εκει πρεπει να χτυπάει κόκκινο !! Τα chalets εκεί ομολογώ δεν μου άρεσαν. Οχι οτι μπήκα μέσα, άλλα ήταν το ένα κολλητά στο άλλο, σκαρφαλωμένα μέχρι και πάνω στα βράχια, τσιμέντο, θορυβώδεις γεννήτριες, συρόμενες πόρτες, κατι δεν μου κολλούσε. Ίσως και να τα αδικώ, καθώς ειδικά τα Tuna Bay ήταν πολύ προσεγμένα και όμορφα, απλά δεν μου άρεσαν τα γύρω γύρω. Η παραλία ενώ απο ψηλά φαινόταν μαγική, στην πραγματικότητα δεν μπορούσες να κολυμπήσεις καθώς τα κοράλια στον βυθό έκαναν τη διαδικασία να μοιάζει δοκιμασία. Προχωρήσαμε και άλλο, φτάσαμε στο τέρμα σχεδόν, όπου ηπήρχαν μικρά αλλιευτικά, ντόπιοι να αράζουν στις αιώρες, κάποια εγκαταλελειμένα καταλύματα και μια σχολική εκδρομή. Αααα, και δυο ΥΠΕΡΟΧΕΣ ερημικές παραλίες

Την τελευταία μας μέρα αποφασίσαμε να την περάσουμε στην καλύτερη παραλία του νησιού, την Turtle Beach Σε πάει αναγκαστικά βαρκάρης, του λες ποιά ώρα θέλεις να έρθει να σε πάρει, φυσικά μην περιμένεις να έρθει (τα είπαμε αυτά). H Turtle Beach δικαίωσε τη φήμη της καθώς τα νερά ήταν απίστευτα και για αρκετή ώρα ήμασταν σε ΟΛΗ την παραλία εμείς και άλλα 2-3 ζευγάρια. Το απόγευμα ετοιμάσαμε τα πράγματά μας, απολαυσαμε μια τελευταία ξάπλα στις αιώρες και μετά το φαγητό αποφασίσαμε να πάμε απέναντι για μια πιο ζωηρή νύχτα. Άλλωστε δεν ήταν μια τυχαία μέρα, ήταν παραμονή της ημέρας ανεξαρτησίας της Μαλαισίας !! Και ομολογώ οτι ευτυχώς που επιλέξαμε να περάσουμε τη βραδυά στη Long Beach και είδαμε λίγο και τον "άλλο" κόσμο που επιλέγει τα Perhentian. Φυσικά υπήρχε αποκλειστικά νεολαία, μικροί κορμοί δέντρων χρησίμευαν ως τραπεζάκια, καρέκλες εννοείται δεν είχε, στα μπαρ δουλεύαν αυστραλοί τυπάδες και είχε διάφορα happenings, το κυριότερο όλων ήταν το show με τις φωτιές, το οποίο εκτελούσε μια παρέα απο Ισλανδία !!!! (Δυστυχώς την κρίσιμη στιγμή το κιν. πέθανε απο μπαταρία και δεν έχω υλικό απο την βραδυα και το show) Αφου έπεσαν και τα απαραίτητα πυροτεχνήματα, ήπιαμε και τις μπύρες μας , παζαρέψαμε και με έναν βαρκάρη να μας πάει πίσω και χαλαρώσαμε στο μπαλκονάκι μας με την απόλυτη ησυχία --- όπως είπα και στο προηγούμενο, οι πιο laid back διακοπές που κάναμε ποτέ.

Νωρίς το πρωί ήμασταν έτοιμοι με τις βαλίτσες μπροστά στη μικρή προβλήτα άλλα εγώ είχα καθίσει ξανα στο πλαστικό τραπέζι στο Watercolors να ατενίζω για τελευταία φορά αυτό το μοναδικό τοπίο.

 

[xenos]

Perhentian Islands (III)

--- όπως είπα και στο προηγούμενο, οι πιο laid back διακοπές που κάναμε ποτέ.

Νωρίς το πρωί ήμασταν έτοιμοι με τις βαλίτσες μπροστά στη μικρή προβλήτα άλλα εγώ είχα καθίσει ξανα στο πλαστικό τραπέζι στο Watercolors να ατενίζω για τελευταία φορά αυτό το μοναδικό τοπίο.

Τετοιες διακοπες χρειαζομαι φετος !!!!!!!!!!

Παντα τετοια silversurfer.....!!!!!!

 

[silversurfer]

Kuala Lumbur

Η θάλασσα το πρωί του Σαββάτου ήταν λάδι και έτσι η διαδρομή μέχρι τη Kuala Besut δεν είχε το τρελό ταρακούνημα που αντιμετωπίσαμε όταν πηγαίναμε στα νησιά. Στην προβλήτα οι ταξιτζήδες περίμεναν σαν τα κοράκια ΠΡΙΝ ακόμα βγούμε απτο ταχύπλοο. Εκεί δυστυχώς είχαμε ένα απρόοπτο. Το φερμουάρ μιας θήκης του backpack σκίστηκε και έπρεπε να στριμώξουμε ένα σωρό πράγματα αλλού. Τέλος πάντων ξεκινάμε να βρούμε τον σταθμό των λεωφορείων --- μιας και είχαμε πάρα πολύ ώρα μέχρι την πτήση μας , ήταν ευκαιρία για λίγη οικονομία και λίγο χάζι.
Στο δρόμο μας τη πέφτουν ένα ζευγάρι Γερμανών οι οποίοι εν τέλει μας πείθουν να μοιραστούμε το ταξί -- οι Γερμανοί αποδείχθηκαν πολύ καλή παρέα κατα την διαδρομή άλλα και στην αναμονή στο αεροδρόμιο. Δυστυχώς για την πτήση της επιστροφής μας προς Κουάλα Λουμπούρ έκανα δύο λάθη. Πρώτο, η ώρα της πτήσης -- όταν έκλεινα τα εισητήρια θεώρησα λίγο ριψοκίνδυνο να κλείσω την πτήση των 12:00 και έτσι πήγα προς μεσημέρι -- άδικα οπως αποδείχθηκε καθώς φθάσαμε στο αεροδρόμιο πριν τις 10:00. Δεύτερο λάθος το οτι έκλεισα με AirAsia και οχι με Firefly --- οχι οτι είχα προτίμηση για την δεύτερη, απλά αυτή προσγειώνεται στο Subang , το παλίο αεροδρόμιο της KL το οποίο είναι αισθητά πιο κοντά στην πόλη και φυσικά less less crowded.

Φθάνοντας στο LCCT εμφανώς κουρασμένοι απτο πρωινό ξύπνημα και τηνπολύωρη αναμονή δεν είχαμε όρεξη για αστικά και περαιτέρω αναμονές. Προπληρώσαμε ένα ταξι σε γκισε του αεροδρομίου και μετά απο μια ώρα περίπου, φθάσαμε κάτω απο βροχή στο ξενοδοχείο μας. Το Premiera Hotel ήταν ιδανική επιλογή , στο κέντρο της πόλης, με δυο σταθμούς του μετρό σε πολύ μικρή απόσταση. Στο ξενοδοχείο θα έδινα κάτι παραπάνω απτα 4 αστέρια του. Βρισκόμενο σε έναν ουρανοξύστη, είχε ευρύχωρα καλαίσθητα δωμάτια με τεράστιο παράθυρο, φοβερή θέα και άριστο προσωπικό -- και όλα αυτά με κάτι λιγότερο απο 35€ /βραδυά -- Highly Recommended

Ένα ζήτημα που αντιμετωπίσαμε και στη Σιγκαπούρη και στην Κουάλα Λουμπούρ ήταν οτι σε κλειστούς χώρους, το AC το είχαν στο τέρμα !! Όταν λοιπόν μπήκαμε στο δωμάτιο/ψυγείο , το πρώτο που κάναμε ήταν να απενεργοποιήσουμε τον κλιματισμό, να βρούμε το πάπλωμα !!! και να καλέσουμε την reception ώστε να στείλει ένα μάστορα να δει το AC. Σκάει λοιπόν το παλικάρι, τσεκάρει το AC , μια χαρά δουλεύει λέει --- Δεν κατάλαβες μεγάλε , του λέμε, δεν θέλουμε ψύξη, ΘΕΡΜΑΝΣΗ θέλουμε :eek-77: !!! Χαμογελαστός ο Μαλαίσιος τεχνίτης μας είπε οτι τα συγκεκριμένα AC δεν έχουν θέρμανση και αποχώρησε γελώντας.

Η βροχή κόπασε, εμείς πεινούσαμε, πήραμε λοιπόν το υπέργειο μετρο και πολύ σύντομα ήμασταν στην Bukit Bintang , την εμπορική και πιο ζωντανή περιοχή της πόλης. Το food court του Loft ήταν σχετικά προσεγμένο, η επιλογή των φαγητών όμως ,όχι και τόσο. Βέβαια τι ποιότητα να περιμένεις με περίπου 2-3€ / πιάτο ? Ακολούθησε βόλτα στους δρόμους της πόλης. Ήταν Σάββατο βράδυ, ημέρα εθνικής εορτής, λογικό ήταν που κυκλοφορούσε τόσος πολύς κόσμος έξω. Η εντύπωση που αποκόμισα ήταν οτι η Bukit Bintang όταν μεγαλώσει θα ήθελε να γίνει Orchard Rd (Σιγκαπούρη). Πολλά εμπορικά κέντρα, πολλά φανταχτερά μαγαζιά απο επώνυμα brands, levels, food courts, μπαράκια δυτικού τύπου, τα τυπικά που περιμένεις απο μια τέτοια περιοχή. Έχοντας στο μυαλό όμως την προ ολίγου ημερών επίσκεψη στη Σιγκαπούρη, η KL μας φάνηκε σαν τον φτωχό συγγενή που βρήκε ξαφνικά την μεγάλη κληρονομιά, σαν τον νεοέλληνα στη Ζυρίχη ένα πράγμα.
Αφού ήπιαμε τις μπυρίτσες μας, επιλέξαμε να γυρίσουμε με τα πόδια στο ξενοδοχείο , περίπου 30 λεπτά άνοστης διαδρομής καθώς ο δρόμος δεν είχε κατι άξιο λόγου, το μόνο που άξιζε ήταν η φωτισμένη φιγούρα των Petronas Towers απο μακριά.

Και μιας και ανέφερα τους Petronas, δίνω πάσα στην επόμενη μέρα όπου είχαμε προγραμματίσει να επισκεφθούμε τους διάσημους αυτούς δίδυμους πύργους. Όταν λέω "προγραμματίσει" το εννοώ, καθώς είχα προνοήσει να κλείσω εισητήρια ηλεκτρονικά απτην επίσημη ιστοσελίδα τους. Όταν φτάσαμε, η ουρά στα εκδοτήρια ήταν τεράστια και τα εισητήρια που πωλούνταν ήταν για το μεσημέρι της επόμενης μέρας !! To tour κοστίζει περίπου 18€, διαρκεί σχεδόν μια ώρα, τα γκρουπάκια αποτελούνται απο σχετικά λίγα άτομα, έχει διάφορες ντιζαϊνιές το κτήριο πχ το ασανσέρ που μας μετέφερε, ενω ήταν εσωτερικά του κτηρίου, είχε οθόνες όπου όπως ανέβαινε ή κατέβαινε, έδειχνε τη θέα εκτος του κτηρίου ανάλογα με το που βρισκόμασταν, σαν να ήταν δλδ εξωτερικά. Και άλλα διάφορα, όπως προβολέας πάνω σε ακτίνες καπνού, διαδραστικές οθόνες όπου μάλιστα το εισητήριο που σου έδιναν φαινόταν στην οθόνη ως πύργοι κλπ Highlight του tour , ο χρόνος που σ'αφήνουν να περιηγηθείς και να χαζέψεις τη θέα στο skybridge, εκεί δλδ που κυνηγιόντουσαν η Katherine Zeta Jones με τον Sean Connery στην μεγαλοπρεπή αρπαχτή του τελευταίου στην ταινία Entrapment (Διπλή Παγίδα ελληνιστί)

Άποψη μου, έχει ένα χαβαλέ άλλα είναι αρκετά υπερτιμημένο tour. Βέβαια η Kuala Lumbur δεν έχει την πολιτιστική κληρονομιά μιας Bangkong πχ οπότε είναι λογικό οι Petronas να θεωρούνται το απόλυτο landmark της πόλης.

Επόμενος σταθμός τα Batu Caves - ένα σύμπλεγμα σπηλιών και ναών σε ένα λόφο απο ασβεστόλιθο , έξω απτα οποία στέκεται μεγαλοπρεπές το άγαλμα μιας ινδουιστικής θεότητας του πολέμου, του Murugan. Η κατασκευή του αγάλματος βεβαίως δεν τοποθετείται χρονολογικά στην αρχαιότητα (όπως αφελώς πίστευα πριν την επίσκεψή μας) άλλα σχετικά πρόσφατα. Το εισητήριο του τρένου απτον σταθμό κοντά στο ξενοδοχείο μας κόστιζε μόλις 0,2 € ενώ το εισητήριο του γυρισμού για έναν αδιευκρίνιστο λόγο 0,4 € !
Ανεβήκαμε τα άπειρα σκαλοπάτια, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες, κυνηγηθήκαμε με τα πιθηκάκια, προχωρήσαμε στο εσωτερικό της σπηλιάς όπου στο ναό ήταν σε εξέλιξη κάποιο είδος λειτουργίας. Ωραίο μέρος, όμορφες στιγμές, μην περιμένετε βέβαια κάτι εντυπωσιακό στο εσωτερικό των σπηλιών, άλλα σαν εκδρομή/αξιοθέατο στην KL "άξιζε τα λεφτά του"

Όπως διακρίνετε και στη φωτό, στον γυρισμό μας έπιασε πάλι καταιγίδα. Άρον άρον μπήκαμε στο τρένο της επιστροφής και όταν φτάσαμε στο σταθμό κοντά στο ξενοδοχείο είχε δυναμώσει. Ευτυχώς όμως, ο σταθμός είχε υπέργεια σκεπασμένη διάβαση την οποία αν ακολουθούσες μέχρι τέλους, σε οδηγούσε σε ένα εμπορικό κέντρο, καμία σχέση βέβαια με τα λαμπερά της Bukit Bintang. Εκεί λοιπόν ήταν τελευταία μέρα των εκπτώσεων με τιμές -70% !! Και να μη θέλεις, θα κάνεις μια βόλτα, έτσι ... Και τη βροχή αποφύγαμε , και ψωνίσαμε πράγματα σε εξευτελιστικές τιμές, και φάγαμε τα ίδια απαίσια noodles και λοιπά αδιευκρίνιστα σουποειδή πιάτα με 2 - 3 €

Το τελευταίο μας βράδυ στην Kuala Lumbur , η οποία να σημειώσω μπήκε αναγκαστικά στο ταξίδι μας ως stopover, θα το περνούσαμε στην κυρίλα. Το skybar του Traders Hotel αποτελεί το καλύτερο σημείο για να πιείς το ποτό σου με θέα τους φωτισμένους Petronas Towers. Μιας και ήταν Κυριακή, δεν είχε πολύ κόσμο, και έτσι δεν περιμέναμε πολύ έως ότου τοποθετηθούμε σε ένα απο τα cabanas του, τα πολυθρονάκια δλδ δίπλα στην πισίνα και φυσικά, δίπλα στο παράθυρο. Τα δυο mojito που ήπιαμε ήταν θα έλεγα mini σε σχέση με αυτα που έχουμε συνηθίσει στη Σαλονίκη και η τιμή στα 11-12 € περίπου.

Ο ταξιτζής στο δρόμο του γυρισμού πρέπει να μας έκλεψε λίγο με μια υποτιθέμενη extra ταρίφα άλλα για 4 € δεν σκόπευα να το κάνω θέμα. Εδώ να σημειώσω οτι παρά την κακή φήμη που έχουν τα ταξι στην Kuala Lumbur, εμεις δεν αντιμετωπίσαμε προβλήματα όπως πχ είχα βρει στη Bangkong όπου αρνούνταν να βάλουν ταξιμετρο. Οι τιμές ήταν ιδιαίτερα χαμηλές και κυμαίνονταν στα 1,5 με 3 € για διαδρομή μέσα στην πόλη.

Μ'αυτά και μ'αυτά ήρθε η στιγμή να αποχαιρετίσουμε την Kuala Lumbur και γενικά την Μαλαισία. Αφού η Εθνοcash μου έκανε ξανα τερτίπια και δεν έβγαζε χρήματα απο κανένα !!! ATM, αλλάξαμε λίγα ευρώ, πήγαμε με ταξι μέχρι τον μαλαισιανό ΟΣΕ, καθίσαμε αναπαυτικά στις ευρύχωρες θέσεις του τρένου και με μόλις 4 € / άτομο ξεκινήσαμε για το αγαπημένο μας LCCT

• Το τρένο για LCCT σταματάει σε έναν σταθμό πριν το KLIA απο όπου συνεχίζουν οι επιβάτες με λεωφορείο το οποίο συμπεριλαμβάνεται στο εισητήριο

Εκεί ολοκληρώσαμε γρήγορα τις διαδικασίες (check in κλπ) , φάγαμε απο μια μακαρονάδα σε ένα απτα αρκετά εστιατόρια/ταχυφαγεία, σιγουρευτήκαμε οτι ήμαστε στο σωστό Gate ,μαρκάραμε την σωστή αποβάθρα απο οπου θα έφευγε το αεροπλάνο μας και πετάξαμε για ... ... ...

(... to be continued)

 

[villi]

για...???Ελπίζω να μην μας αφήσεις πολύ σε αγωνία!

 

[xenos]

.....για το νησι των Θεων να υποθεσω.

Ευχαριστουμε για την διηγηση στην Κουαλα Λουμπουρ.