Ινδονησία Μαλαισία Σιγκαπούρη Απο δω κ απο κει στη Ν.Α. Ασία

[Samion]

Κρίμα... γιατί κατά διαστήματα κάνει πολύ καλές προσφορές για Ασία.

ε άμα βρεις κατι καλό δεν θα σε χαλάσει η μια ιντσα πλατος υποθέτω...
Αναγκα και θεοί πείθονται..Πλάτων.

 

[renata]

ε άμα βρεις κατι καλό δεν θα σε χαλάσει η μια ιντσα πλατος υποθέτω...
Αναγκα και θεοί πείθονται..Πλάτων.

χα χαααααααα αιώνιε samion!! σε παω!!

 

[renata]

αντε λέγε ειμαι περιεργη να ακουσω για ποια ΝΑ ασια θα μας πεις --γιατι άν ειναι μονο για ταυλάνδη θ αρχίσω να βαριέμαι...

 

[silversurfer]

Σιγκαπούρη (ΙΙ)

Το πρωί που σηκώθηκα για τουαλέτα ήταν ακόμα 08:30, εντάξει λέω πολύ νωρίς, ας κοιμηθούμε λίγο ακόμα. Θα ορκιζόμουν οτι πέρασαν μόλις 15 λεπτά όταν χτύπησε η πόρτα του δωματίου. Room service λέει το παλικάρι, καλά ρε φιλαράκι πρωί πρωί με την αυγή κάνετε εδώ καθαρισμό δωματίου, ασε δυο πετσέτες και φύγε, κοιμόμαστε λέμε --- πράγμα που έπραξε γελώντας ... μα καλά τόσο αστείος του φαίνομαι, τι γελάει και ξαναγελάει αυτός. Ας την πέσω καμιά ωρίτσα ακόμα να κοιμηθώ γιατί σήμερα έχουμε να επισκεφθούμε ένα σωρό πράγματα. (Ναι, δε λέω ...)

Ξανανοίγω τα μάτια μου μετά απο λίγο και βλέπω .... ΤΙ ΝΑ ΔΩ .. 15:30 !!!! Ξύπνα λέμε, ξύπνα, πάει θα χάσουμε τη μέρα μας. Κάτι ήξερε και ο καμαρώτος που χασκογελούσε με μας τους κοιμήσηδες. Παρόλο που μας χάλασε εντελώς το πρόγραμμα, αυτόν τον ύπνο τον χρειαζόμασταν μετά την ταλαιπωρία του ταξιδιού και του αεροπλάνου. Βγαίνουμε λοιπόν απτο ξενοδοχείο και πρώτη στάση ένα φαγάδικο στην chinatown να φάμε κάτι και να πιούμε ενα φραπεδάκι να ανοίξει το μάτι μας (καφέ φέραμε μαζί μας απο Ελλάδα εννοείται). Οι εικόνες στο μενού για τα κινέζικα πιάτα μας έκανε να πιστέψουμε οτι τα παντελώς άγνωστα γλυκίσματα/κέικ/τάρτες/ κάτι τέλος πάντων θα ήταν λιχουδιές. Διαψευστήκαμε οικτρά, απλά ΔΕΝ τρωγόταν (μας τα σέρβιραν και με ξυλάκια πανάθεμά τους και γελούσαν κάτι γεροκινέζοι βλέποντας μας να ταλαιπωρούμαστε). Έλα, έλα σήκω να πάμε να φάμε κανα δυτικό πρωινό της προκοπής, δεν είμαστε εμείς (ακόμα) για τέτοια ...

Πρώτη (και μοναδική στάση , η Orchard Rd. Η Σιγκαπούρη δεν φημίζεται για την κουλτούρα και την πολιτιστική της κληρονομιά -- αντίθετα όντας ένα απτα μεγαλύτερα λιμάνια του πλανήτη αποτελεί το οικονομικό κέντρο της Ασίας με οτι αυτό συνεπάγεται για την κουλτούρα των πολιτών, τους ρυθμούς ζωής και τις εντυπωσιακές κατασκευές. Μας τα έλεγε ο φίλος μου ο Α. άλλα πρέπει να δεις και με τα μάτια σου για να αντιληφθείς. Η Orchard Rd είναι λοιπόν ο εμπορικός δρόμος της Σιγκαπούρης. Κάτι σαν τη 5th Avenue της ΝΥ , την Oxford Str. του Λονδίνου, την Τσιμισκή της Σαλονίκης ρε παιδί μου για να καταλαβαινόμαστε. Μόνο που καμία απτις προαναφερθείσες δεν φθάνει σε πλούτο και χλίδα την Orchard Rd της Σιγκαπούρης (ναι, ουτε καν η Τσιμισκή !!!)

Εντυπωσιακά κτίσματα τα οποία φιλοξενούν εμπορικά κέντρα τα οποία είναι οργανωμένα σε levels. Στα υπέργεια levels (ισόγειο και πάνω) συνήθως τα πιο ακριβά και κυριλέ brands. Πιο κάτω, τα καταστήματα του λαού άλλα και foοd courts άλλα και υπόγειες διαβάσεις οι οποίες συνδέουν το ένα mall με το επόμενο άλλα και το μετρο. Ο Α. μου είπε οτι μπορείς να διασχίσεις σχεδόν όλη την Orchard υπογείως !!! Απίστευτες κατασκευές και οργάνωση και μια μικρή απόδειξη οτι το χρήμα και οι αγορές μεταφέρονται απο Ευρώπη και Αμερική στην Ασία. Για να μπορέσω να συνηδητοποιήσω τα μεγέθη, η Μ. μου ανέφερε οτι στη 5th Avn. υπάρχει ένα κατάστημα LV ενώ εμείς είχαμε μετρήσει (βασικά η Μ. μετρούσε , εγώ κοιτούσα αδιάφορα) πάνω απο 5 και αντίστοιχο αριθμό λοιπών διάσημων brands (ξέρεις τώρα, Gucci και δε συμμαζεύεται) .. και όταν λέμε καταστήματα εννοούμαι υπερπαραγωγές ολόκληρες.

Αφου φάγαμε και .. πρωινό κατα τις 18:00 και ήπιαμε και άλλον ένα καφέ και περπατήσαμε όσο μπορούσαμε, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Είχαμε ραντεβού με τον Α. στις 21:00 για δείπνο και για ποτό. Με ταξί πήγαμε στην Tanglin, έξω απτο κέντρο, σε μια περιοχή με δάσος και διάφορα μαγαζιά. Ο Α. ήθελε να μας πάει στα καλύτερα και διαφορετικά και έτσι καταλήξαμε να τρώμε κάβουρα σε ένα πολύ ατμοσφαιρικό εστιατόριο. Ωραίος ο κάβουρας δε λέω, άλλα πολύ μανικι ρε παιδί μου, μέχρι να τον ανοίξεις, να σπάσεις τα κομμάτια με την ειδική δαγκάνα, σου βγαίνει η ψυχή.

Είχαμε αργήσει και ήταν και Κυριακή άλλα ο Α. επέμενε να πάμε για ποτό στο 1 Altitude . Το εν λόγω αποτελεί ένα απτα πιο ψηλά rooftop bars στον κόσμο με απίστευτη θέα που κόβει την ανάσα (για να καταλάβετε περι τινος πρόκειται, πατήστε το link) Δυστυχώς λόγω μέρας και ώρας ήταν σχεδόν άδειο, και περιοριστήκαμε να φωτογραφιζόμαστε με μανία και να κρεμόμαστε κυριολεκτικά απτις άκρες για να χαζεύουμε την πόλη.

Η ώρα πέρασε, εμείς δεν νυστάζαμε όμως την επομένη είχαμε πολύ πρωινό ξύπνημα. Αποχαιρετίσαμε τον Α. , δώσαμε ραντεβού σε 2 βδομάδες και επιστρέψαμε στο μικρό μας δωμάτιο, βάλαμε και 2-3 ξυπνητήρια ο καθένας μην τη ξαναπατήσουμε και προσπαθήσαμε να κοιμηθούμε. Μας περίμενε μια μέρα με πολύ ταλαιπωρία και πολλές εκπλήξεις

 

[silversurfer]

various from S'pore & LCCT​

​

Οργανώνοντας το ταξίδι είχα κλείσει μετάβαση στον επόμενο προορισμό μας με απευθείας πτήση της Firefly και μάλιστα σε ώρα πολύ βολική, μεσημεράκι, να έχουμε πιεί και μια στάλα καφέ και να πάμε άνετοι και ωραίοι με το μετρο στο αεροδρόμιο. Τιμή μόλις 50 € και για τους δυο μαζί με βαλίτσες.​

Όταν λοιπόν ένα μήνα πριν πετάξουμε, έσκασε mail που μας πληροφορούσε οτι η εν λόγω διαδρομή ακυρώνεται, τα χρειάστηκα για τα καλά. Άλλη εταιρεία που να πηγαίνει απευθείας δεν υπήρχε ...​

Βρε απο δω το έψαξα, βρε απο κει το κοίταξα, η λύση ήταν μια και μοναδική. Η δημοφιλής AirAsia πετάει παντού απο τη βάση της στην Kuala Lumbur, συνεπώς ενδιάμεση στάση εκεί, ταλαιπωρία στο full και γνωριμία με το φημισμένο LCCT μια ώρα αρχύτερα. Και κόστος σχεδόν τριπλάσιο βεβαίως βεβαίως ​

​

Είχαμε ήδη ετοιμάσει τα πράγματα αποβραδίς και με ελάχιστο ύπνο μας βρήκε 06:30 το πρωί να ψάχνουμε ταξι να μας μεταφέρει στο Changi. Κίνηση μηδέν, διαδικασίες express στο check in, καφεδάκι και πρωινό και αναμονή για την πρώτη μας πτήση. Εδώ αξίζει ένα μικρό break για να παραθέσω μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία για τη Σιγκαπούρη.​

​

• Στην προσπάθεια της η κυβέρνηση για έλεγχο της οδικής κυκλοφορίας, θέσπισε ένα απίστευτο τέλος για την εξασφάλιση άδειας αυτοκινήτου. Ανάλογα με τον τύπο οχήματος, πληρώνει ο ιδιοκτήτης ένα ιλλιγγιώδες ποσό για να βγάλει άδεια και αυτή μάλιστα μόλις για 10 χρόνια. Για ένα ταπεινό Yaris το κόστος ισοδυναμεί με την αγορά μια Porsche Boxster !!! Παρόλα αυτά, στους δρόμους υπάρχουν ήδη πάρα πολλά αυτοκίνητα, οχι όμως σε βαθμό να παρατηρείται το κυκλοφοριακό κουμφούζιο άλλων ασιατικών (και ευρωπαικών βεβαίως βεβαίως) μεγαλουπόλεων.
• Ενώ το κόστος για απόκτηση αυτοκινήτου είναι εν πολλοίς απαγορευτικό , τα κόμιστρα στα taxi είναι αρκετά χαμηλά και ιδιαίτερα συμφέρουσα αν είστε παρέα. Δεν υπάρχουν φαινόμενα αισχροκέρδιας και άδειες taxi δίδονται μόνον σε υπηκόους της Σιγκαπούρης. Το να καλέσεις taxi είναι εξαιρετικά απλό. Στο δρόμο, όσα είναι ελεύθερα έχουν πράσινο σήμα και αντίστοιχα τα κατελλειμένα κόκκινο. Υπάρχει μια εφαρμογή για smartphones όπου καλείς taxi απο οπουδήποτε είσαι με το πάτημα ενός κουμπιού και ο ταρίφας έρχεται και σε βρίσκει, πολύ cool εεε --- Επίσης σχεδόν όλα δέχονται πληρωμή με πιστωτική
• Η κυβέρνηση προσπαθεί να περιορίσει τους οικονομικούς μετανάστες επιβάλλοντας κατώτατο όριο στη μισθοδοσία τους, όριο που είναι πολλές φορές απαγορευτικό για κάποιον που θέλει να εργασθεί ως ανειδίκευτος. Αυτό βέβαια δεν αγγίζει τους expats οι οποίοι πέρνουν τρελά πακέτα.
• Η Σιγκαπούρη ως κράτος δεν παράγει ΤΙΠΟΤΑ. Προμηθεύεται νερό, ηλεκτρικό, φαγητό απο την γειτονική Μαλαυσία και της εξάγει τα σκουπίδια της.
• Οι ρυθμοί είναι πολύ γρήγοροι, ο ανταγωνισμός τεράστιος, η ιδιοκτησία ακινήτων (και αυτοκινήτων) πολύ δύσκολη και ακριβή υπόθεση, ο χώρος εξαιρετικά περιορισμένος - ο κανόνας είναι αν δεν έχεις οικογένεια να μένεις με συγκατοίκους σε block κατοικιών. Γενικά δεν είναι το μέρος για να κάνεις οικογένεια, παρόλο που προσπαθούν να πείσουν για το αντίθετο. Οι αριθμοί είναι κατηγορηματικοί, καθώς σαν χώρα έχουν ένα απο τα μικρότερα birth rates στον κόσμο.

Και μετά το μικρό break επιστροφή στην ιστορία μας. Καθώς το αεροπλάνο-κλόουν (ντάξει οι άνθρωποι έχουν φαντασία όταν βάφουν τα αεροπλάνα άλλα οχι κ έτσι) προσγειωνόταν στο LCCT της Kuala Lumbur, ένα αίσθημα ανησυχίας συνεχώς μεγάλωνε μέσα μου. Απτο πιο φημισμένο αεροδρόμιο του κόσμου , βρεθήκαμε μονομιάς σε ένα απο τα πλέον κακόφημα. Διάφορες ιστορίες εδώ μέσα καθώς και άλλες ιστοσελίδες στο internet με είχαν προετοιμάσει για το ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ.

Φυσικά δεν περίμενα λεωφορειάκι και φυσούνα, το ρίξαμε λοιπόν στο περπάτημα ανάμεσα σε άλλους ταξιδιώτες οι οποίοι, πήγαιναν, έρχονταν, απλά βγήκαν βόλτα για τσιγάρο, θα σας γελάσω. Εμείς μια φορά την άκρη τη βρήκαμε. Ο έλεγχος διαβατηρίων ταχύτατος, η παραλαβή αποσκευών άμεση, αντε λεω γρήγορα να κάνουμε και check in για την επόμενη πτήση γιατί θα συναντήσουμε ουρές. Τα checkinάδικα ήταν όλα παρατεταγμένα και πίσω τους μια κατασκευή, θαρείς φτιαγμένη απο λαμαρίνα, εντάξει το αεροδρόμιο φώναζε οτι ήταν παλιά αποθήκη και cargo airport και το μετατρέψαν σε ένα απο τα μεγαλύτερα low cost hub της Ασίας.

Αντίθετα με τα θρυλούμενα, το check in και παράδοση αποσκευών έγινε πολύ γρήγορα, η υπάλληλος μάλιστα μας άφησε να πετάξουμε και ελαφρώς υπέρβαρους (που είσαι ρε O'Leary με τα ωραία σου, που αν έχεις 1 κιλό παραπάνω, σε βάζει να αρματώνεσαι τα συμπράγκαλά σου). Βέβαια το αεροδρόμιο ήταν γενικά τελείως άβολο -- σε αντίθεση με το Changi που οτι ήθελες, ήταν δίπλα σου ή σε πολύ κοντινή απόσταση, εδώ για το οτιδήποτε έπρεπε να ψάχνεις, να ψάχνεις, να ρωτάς και να διασχίζεις το μισό αεροδρόμιο.

Πάμε λοιπόν να βγάλουμε χρήματα. Εκεί που πηγαίναμε, μας είχαν ενημερώσει οτι ΑΤΜ γιοκ, ανταλλακτήρια γιοκ, και οτι αν μείνεις απο λεφτά, βρες μαντήλι να κλάψεις. Φθάνουμε λοιπόν στα 3 ΑΤΜ. Σε αυτό της CIMB Bank Μαλαισίας, μια ουρά τρελή. Το δε HSBC ψιλοάδειο. Ο silversurfer θα προτιμήσει τη σιγουριά της πολυεθνικής. Βάζουμε λοιπόν την Eθνοcash μέσα και ... πάπαλα, το transaction λέει είναι αδύνατον να πραγματοποιηθεί !!! Κρύος ιδρώτας με έλουσε καθώς ναι μεν είχα χρήματα cash μαζί μου, άλλα αν τυχον δεν δούλευε η κάρτα στο ταξίδι, τη βάψαμε !!! Αντε στην ουρά της CIMB λοιπόν, φθάνουμε, επιλέγω το max ποσό και .... ο ήχος του μετρητή ήχησε σαν ψαλμωδία στα αυτιά μου. Έτσι να πέφτει το χρήμα .. για σιγουριά, έβγαλα άλλα τόσα και απο το τρίτο ATM και ήμασταν έτοιμοι για μεγαλεία

Περάσαμε και απτο security πολύ γρήγορα και όταν φθάσαμε στο gate αναχώρησης, είχε ήδη ξεκινήσει η διαδικασία παρόλο που είχαμε ακόμα ώρα. Προχωράμε και μεις αργά αργά, περνάμε απτον έλεγχο των boarding pass όπου μας έλεγξαν ΔΥΟ (2) διαφορετικοί υπάλληλοι.
"Ποιο είναι το αεροπλάνο μας" ρωτάω την μικρή ασιατούλα --- "Αυτό εδώ μπροστά " αποκρίνεται και ξεκινάμε όλο χαρά για το ταξίδι μας.

Η Μ. δίπλα να μου λέει :
"Είδες που αγχωνόσουν άδικα, μια χαρά αεροδρόμιο ( -- ναι και δυο τρομάρες ---), ουτε καθυστερήσεις ουτε τίποτα, ΟΛΑ ΜΙΑ ΧΑΡΑ πήγαν "
Εμένα όμως κααααατι δε μου πήγαινε καλά, κάτι με έτρωγε ακόμη, δεν μπορεί λέω, ΚΑΠΟΙΟ ΛΑΚΚΟ ΕΧΕΙ Η ΦΑΒΑ ... ...

 

[katkats]

Πάλι σε αγωνία μας κρατάς!
Αεροπλάνα - κλόουν: έχεις δει αυτά της nok air?

 

[dim kyr]

".......Εμένα όμως κααααατι δε μου πήγαινε καλά, κάτι με έτρωγε ακόμη, δεν μπορεί λέω, ΚΑΠΟΙΟ ΛΑΚΚΟ ΕΧΕΙ Η ΦΑΒΑ ... ..."
Το γνωρίζω αυτό το συναίσθημα.... Και 99 περιπτώσεις στις 100 πέφτω μέσα. Η φάβα νομοτελειακά έχει πάντα κάποιο λάκκο. Οσο για το αεροδρόμιο, είναι πραγματικά για γέλια και για κλάματα .

 

[silversurfer]

LCCT - Κυνηγώντας το αεροπλάνο

To Tawau είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της περιοχής Sabah στη νήσο Βόρνεο. H οικονομία της βασίζεται κυρίως στην αλιεία και στην παραγωγή κακάο, κύριο "αξιοθέατο" είναι ένα National Park, 25 χλμ έξω απτην πόλη, και αποτελεί transit για όσους θέλουν να ταξιδέψουν στα νησιά Sebatik, Nunukan και Tarakan.
Όσο θελκτικός κ αν ακούγεται ως προορισμός, εμείς δεν είχαμε ΚΑΜΙΑ μα ΚΑΜΙΑ πρόθεση να προσθέσουμε την εν λόγω περιοχή στο ταξίδι μας. Πάλι καλά που η τελευταία ασιατούλα της AirAsia, κυριολεκτικά ένα βήμα πριν ανεβούμε στο αεροσκάφος, άνοιξε τα μάτια της και είδε τα boarding pass μας.
"Εεεε, sorry δεν είναι αυτό το αεροπλάνο σας !!!"
"Τι λες τώρα ρε κοπελιά, μέσα μας είπαν οτι αυτό είναι"
"Δεν είναι αυτό λεμε, μάλλον είναι εκείνο εκεί πίσω"

Άντε λοιπόν στο πιο πίσω αεροπλάνο, άλλη μια ασιατούλα τσεκάρει τα χαρτιά μας
"Μμμμμ, δεν είστε εδώ, δε δοκιμάζετε εκείνο στη γωνία ? "
"Να το δοκιμάσουμε, τι έχουμε να χάσουμε, το πολύ πολύ να βρεθούμε σε καμιά ζούγκλα με τους Παπούα !! "

Απο γωνία σε γωνία και απο αεροπλάνο σε αεροπλάνο, τα νεύρα μας κρόσσια και το άγχος να χτυπάει κόκκινο. Αρπάζω εκεί έναν που κουβαλούσε κάτι ντοσιέ και ψιλο-έμοιαζε για ψιλο-υπεύθυνος. Ανοίγει τα ντοσιέ, κοιτάει απο δω, κοιτάει απο κει κ τι μας λέει ??
"Απότι βλέπω εδώ, το αεροπλάνο σας πρέπει να έχει φύγει !!!!!!!

ΤΙ ΛΕΣ ΤΩΡΑ ρε άνθρωπέ μου, τώρα βγήκαμε απτο gate , πότε πρόλαβε και έφυγε, πλάκα ME κάνεις ?
Αφού μας έχει λούσει κρύος ιδρώτας, χωριζόμαστε για να βρούμε το αεροπλάνο μας !!!
-- Συγγνώμη κοπελιά, που πάει αυτό, εε μήπως σας βολεύει να με αφήσετε μερικές στάσεις πιο πέρα, δεν θα ενοχλήσουμε, και όρθιοι αμα χρειαστεί μπαίνουμε ...

Ξαφνικά ένας τύπος αρπάζει την Μ. και την σπρώχνει πίσω στο gate. Τρέχω και γώ ξωπίσω αλαφιασμένος, ΔΕ ΠΕΤΑΤΕ μου λεει.
ΤΙ ΔΕ ΠΕΤΑΜΕ ρε φιλαράκο, μέχρι κ ο γάιδαρος πετάει, εμείς δλδ γιατί να μην πετάξουμε, ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΤΑΞΩ ΤΩΡΑ !!!
Με τα πολλά ο συμπαθής υπάλληλος (τον οποίο πέρα απτην πλάκα στόλισα για τα καλά ) μας ζήτησε συγγνώμη διότι τα κουτορνίθια που μας ελέγξαν τα boarding pass , μάλλον ΔΕΝ ελεγξαν τίποτα και μας έστειλαν αλλού γι'αλλού. Απτο gate αναχωρούσαν 2 πτήσεις με μικρή διαφορά ώρας μεταξύ τους. Τώρα είτε η Ασιατούλα και ο τύπος που έλεγξε την Μ. θαμπώθηκαν απτην μεσογειακή ομορφιά μας είτε σκυλοβαριούνται στη δουλειά και δεν κοίταξαν ΚΑΝ τα χαρτιά που έσκιζαν.

Και μέσα σ'ολα, πάρε και μια καθυστέρηση στην original πτήση μας, έτσι να μάθεις να βιάζεσαι.
Με τα πολλά, αποχαιρετίσαμε (προσωρινά) το LCCT και προσγειωθήκαμε το μεσημέρι στο μικρό αεροδρόμιο της Kota Bharu. Εκεί μας περίμενε ένας οδηγός με το όνομα του silversurfer σε ένα χαρτί Μας αρπάζει στα γρήγορα, μας βάζει σε ένα ευρύχωρο και άνετο βαν και καρφί για Kuala Besut. Ο δρόμος επαρχιακός με τρομερή βλάστηση γύρω γύρω, μικρά σπιτάκια, εικόνες πρωτόγνορες (αν και έχουμε οδηγήσει στο Πουκέτ, ήταν πολύ διαφορετικά, προφανώς λόγω νησιού-τουρισμού). Ήμουν πτώμα και έκλειναν τα μάτια μου, άλλα δεν ήθελα να χάσω εικόνα. Ο οδηγός γκαζιάρης, οτι υπήρχε μπροστά μας ΕΠΡΕΠΕ να το προσπεράσει λέμε, έτσι, εμείς θα νικήσουμε !! Η μοναδική φορά που έδωσε προτεραιότητα ήταν όταν μια αγελάδα αποφάσισε να διασχίσει το δρόμο :eek-77::eek-77:

Σε περίπου 45 λεπτά ήμασταν στο λιμάνι, μας πάει απτο γραφείο, συμπληρώνουμε τα διαδικαστικά, βγάζουμε εισητήρια για το καράβι/βάρκα/ταχύπλοο και ξεκινάμε να κάνουμε καμιά γύρα να σκοτώσουμε την ώρα μας. Χαμένος κόπος, μια παρακμή όλο το μέρος. Το μόνο που αντιληφθήκαμε, ήταν το έντονο μουσουλμανικό στοιχείο.

Η πολυπόθητη ώρα έφτασε, μας φορτώνουν εμας και άλλους 10 σε ένα ταχύπλοο, μας περνάν και απο ένα σωσίβιο !!, ανεβαίνει και ο καπετάνιος, λιγδωμένο μαλλί, γυαλί μάσκα Rayban των 3 €, χρυσό ρολόι των 4 €, σκισμένη τζιν βερμούδα, αμάνικο μπλουζάκι και τρία (3) δόντια απτα οποία τα δυο χρυσά (ή επίχρυσα
H εμπειρία του ξεχείλιζε απτα μπατζάκια λέμε, βάζει μπροστά τη μηχανή και Άγιος ο Αλλάχ !!!
Μετά απο 40 λεπτά ανελέητο τράνταγμα στα κύματα, κοιταζόμαστε με την Μ. --- ΧΑΛΑΛΙ λέμε όλη αυτή η ταλαιπωρία
Τα περιβόητα νησιά φάνηκαν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μπροστά μας

 

[makisg]

ευτυχώς παιδιά μπήκε η καρδιά μου στη θέση της.

 

[katkats]

Ουφ! Αφού τα καταφέρατε...

 

[Panos_65]

Νομίζω ότι από τη στιγμή που είχαν φορτωθεί οι βαλίτσες σας δεν υπήρχε περίπτωση να φύγει το αεροπλάνο χωρίς εσάς...

 

[KLEOPATRA]

Ti είδατε? Τι είδατε?
Φίλε μου σερφερ, κατέβα απο την σανίδα, βγες απο την θάλασσα, βάλε το μαγιουδάκι να στεγνώσει, φόρα και ένα σαρόνγκ και γράφε.


Επίσης νομίζω ότι έχεις ξεχάσει να αναφέρεις την χώρα. Λεπτομέρειες θα μου πεις... ασία να ναι κι ότι να ' ναι..

Μυριστηκες δωματιακι λουξ και κατεφθασες πονηρουλα εεεεε?