patriarchea
Member
- Μηνύματα
- 71
- Likes
- 88
Όλα ξεκίνησαν από μια ασθένεια. Κάτι η αρθρίτιδα , κάτι οι επαναλαμβανόμενες κινήσεις στη δουλειά , κάθε μέρα είχα φρικτούς πόνους. Κάθε πρωί έδενα με επιδέσμους τα χέρια μου και έπινα κουτιά από χάπια για να μπορώ να εργάζομαι ώσπου ένα πρωινό δεν μπορούσα να τα κουνήσω πια. Το αποτέλεσμα ήταν να καταλήξω στο σπίτι με αναρρωτική άδεια χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα και αυτό μετά από είκοσι χρόνια δουλειάς . Έτσι όταν τα παιδιά έφευγαν για το σχολείο εγώ καθόμουν μπροστά στην τηλεόραση αφού ούτε καν υπολογιστή δεν μπορούσα να χειριστώ.
Τα νεύρα μου είχαν σπάσει και τότε βρέθηκε μπροστά μου από τύχη ένας ταξιδιωτικός οδηγός του Λονδίνου , δώρο από κάποια εφημερίδα νομίζω. Τον άνοιξα και τσουπ αυτό ήταν. Θυμάμαι τον στερέωνα σε ένα τασάκι για να μην το κρατάω και το είχα σχεδόν μάθει απέξω. Τότε ήταν που υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως όταν γίνω καλά θα πάω Λονδίνο.
Πέρασαν θεραπείες, ενέσεις και το βασικότερο αλλαγή πόστου εργασίας και με αρκετή προσπάθεια βελτιώθηκε αρκετά η κατάστασή μου. Τότε είπα στον άντρα μου να πάμε στο Λονδίνο. ¨Ούτε να το σκέφτεσαι εγώ δεν πάω με τίποτα, αν θες πήγαινε μόνη σου φτάνει να μην έχουν τα παιδιά σχολείο γιατί δεν μπορώ να διαβάζω την μικρή¨.
Έτσι βρήκα κι εγώ μια φίλη μου τρελαμένη με τα ταξίδια και κανόνισα να πάμε τέσσερις μέρες Λονδίνο την δεύτερη εβδομάδα των διακοπών του Πάσχα που τα σχολεία ήταν κλειστά (και πολύ μου ήταν αφού άφηνα πίσω οικογένεια).
Σε αυτό το σημείο θέλω να σας ευχαριστήσω για την βοήθεια και τις πληροφορίες που μου δώσατε .Ελπίζω η Ιστορία μου να μην σας φανεί βαρετή και ίσως φανεί χρήσιμη σε κάποιους. Σε όλο το ταξίδι όποτε χρειάστηκα βοήθεια είχα άπλετη αφού ο κόσμος στο Λονδίνο ήταν πολύ ευγενικός και πρόθυμος να βοηθήσει σε υπερβολικό βαθμό!
Πρώτη μέρα
Φύγαμε 6.30 το πρωί με Rynair προς το αεροδρόμιο του Stansted όπου και πήραμε το λεωφορείο για το waterloo.Δεν ταλαιπωρηθήκαμε ιδιαίτερα, ούτε είχε πολύ κίνηση. Σε περίπου μια ώρα κι ένα τέταρτο ήμασταν στον προορισμό μας. Ήταν 5 του Μάη και είχε 22C , ασυνήθιστη ζέστη για Λονδίνο εκείνη την εποχή. Αποτέλεσμα ήταν ο οδηγός να πιστεύει πως έχει καύσωνα και να έχει φουλάρει το air-condition .Παγώσαμε μέσα στο λεωφορείο και γενικότερα στους κλειστούς χώρους κατά την διάρκεια του ταξιδιού, πράγμα που σημαίνει πως όποιος πάει καλοκαίρι πρέπει να πάρει μαζί του ζακέτα, όχι για του εξωτερικούς χώρους, αλλά για τους εσωτερικούς.
Το ξενοδοχείο μας ήταν το Hampton by Hilton London Waterloo.Η τοποθεσία του ήταν πολύ καλή, πέντε λεπτά από τον σταθμό waterloo και απ’ έξω στάσεις λεωφορείου για πολλά κεντρικά σημεία του Λονδίνου για όλο το 24ωρο. Ήταν καθαρό με πολύ ωραίο μπάνιο, άνετα μεγάλα κρεβάτια και συμπαθητικό πρωινό. Όμως προσοχή, αν πας αργά για πρωινό στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο θα βρεις μεγάλη ουρά (σαν και αυτή που υπάρχει ημέρα πληρωμής συνταξιούχων στις τράπεζες) .Εμείς ευτυχώς είμαστε πρωινοί τύποι κι έτσι δεν είχαμε αυτό το πρόβλημα.
Όταν φτάσαμε μας υποδέχθηκε πολύ θερμά Ελληνίδα receptionist(η γλυκιά Νέλυ) και εξυπηρετηθήκαμε αμέσως.
Αφού αφήσαμε τα πράγματα στο δωμάτιο φύγαμε σχεδόν αμέσως για το βρετανικό μουσείο με το λεωφορείο που περνούσε έξω από το ξενοδοχείο.
Εδώ έχω να πω πως σε όλο το ταξίδι με βοήθησε ο πλοηγός στο κινητό που μου έλεγε κάθε φορά ποιο λεωφορείο να πάρω και πότε περνά. Δεν πήραμε ούτε travel card , ούτε oyster.Χρησιμοποιούσαμε την κάρτα ανέπαφων συναλλαγών .Στο τέλος της μέρας υπολόγιζε τις διαδρομές μας και μας χρέωνε το χαμηλότερο κόμιστρο.
Εδώ ορισμένες φωτογραφίες από το βρετανικό μουσείο .Την καρυάτιδα έπρεπε να ρωτήσω για την βρω εκεί που την είχαν καταχωνιάσει.
Μετά το μουσείο και τα απαραίτητα αναμνηστικά ψώνια για τα παιδιά, ήταν η ώρα για το απογευματινό τσάι. Το τσάι είναι το πάθος της φίλης μου και μπορώ να πω πως μου μετέδωσε με κάποιο τρόπο την αγάπη της γι ‘ αυτό. Είχα κάνει κράτηση στο dean street town house , ένα μικρό ξενοδοχείο με ζεστή ατμόσφαιρα στη μέση της διαδρομής μεταξύ βρετανικού μουσείου και πινακοθήκης. Μετά από δέκα λεπτά περπάτημα περίπου βρεθήκαμε μέσα στην ρομαντική σάλα του να ξεκουραζόμαστε στις άνετες πολυθρόνες του χαζεύοντας τα σερβίτσια του.
Το απογευματινό τσάι είναι ολόκληρη ιεροτελεστία .Σερβίρεται με τριώροφο δίσκο που περιλαμβάνει αλμυρά σάντουιτς στο πρώτο όροφο , κάτι μικρά βουτυρένια ψωμάκια που τα αποκαλούν scones με μαρμελάδες και βούτυρο στο μεσαίο όροφο και ποικιλία γλυκών στην κορυφή. Με το που δαγκώσαμε το πρώτο scone κοιταχτήκαμε έκπληκτες .Τί θεϊκό πράγμα ήταν αυτό , ο ουρανίσκος μου τραγουδούσε. Περιττό να πω πως το τελευταίο γλυκό δεν μπορέσαμε να το φάμε γιατί είχαμε σκάσει.
Αφού ξεκουραστήκαμε σειρά είχε η εθνική πινακοθήκη στην trafalgar square στην οποία καταλήξαμε μετά από μια όμορφη βόλτα περνώντας από την china town.Η θέα από το κτίριο μεγαλειώδης και για τα έργα τέχνης δεν υπάρχουν λόγια.
Eντυπωσιασμένοι συνεχίσαμε κατεβαίνοντας την white hall κάνοντας ψώνια, πάλι σουβενίρ και δωράκια για τα παιδιά όπως αφίσες για το δωμάτιο τους κ.λ.π. Σε λίγη ώρα και αφού χαζέψαμε λίγο την πρωθυπουργική κατοικία βρισκόμασταν έξω από το κοινοβούλιο και το αβαείο του Westminster.Περάσαμε την γέφυρα και καταλήξαμε στο London eye.Δεν μας έκανε όρεξη να ανεβούμε αλλά δεν είχαμε και χρόνο γιατί είχα κάνει κράτηση στο εστιατόριο του oxo tower.Το ξενοδοχείο ήταν μόλις δυο στάσεις μακριά αλλά τα πόδια μας δεν άντεχαν άλλο κι έτσι πήγαμε να φρεσκαριστούμε λίγο στο ξενοδοχείο παίρνοντας το λεωφορείο.
Η υποδοχή στο oxo tower ήταν θερμή αλλά το τραπέζι που μας έδωσαν δεν είχε την καλύτερη θέα. Η φίλη μου δεν ξέρει καλά Αγγλικά και ήθελε να διαμαρτυρηθεί .Με ρώτησε λοιπόν πως θα πει πως έχουμε κάνει κράτηση τρεις μήνες πριν και πως θέλουμε καλύτερο τραπέζι. Σε λίγο την βλέπω με τα χέρια στην μέση να κατευθύνεται στον υπεύθυνο με ύφος και να του λέει με προφορά νησιώτη της δεκαετίας του 60 που κάνει καμάκι ‘’better table , three month ago’’. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί και τότε ως εκ θαύματος ήρθαν μας πήραν και μας έβαλαν σε ένα από τα καλύτερα τραπέζια του μαγαζιού. Η θέα του Λονδίνου στα πόδια μας. Η βραδιά κύλισε όμορφα με εκπληκτική θέα , νόστιμο φαγητό και cocktails .H τραγουδίστρια και το πιάνο όμως δεν ακουγόταν πολύ καλά γιατί είχε φασαρία στο χώρο.
Δεύτερη μέρα
Την άλλη μέρα το πρωί, και αφού την κάναμε ταράτσα με το πρωινό, πήραμε το λεωφορείο για το Greenwich.Όλο αυτό το πράσινο και τα κτίρια με εντυπωσίασαν .Εκεί επισκεφτήκαμε το ναυτικό μουσείο
Την ζωγραφιστή αίθουσα του ναυτικού κολεγίου
Και καταλήξαμε στο cattysark.
Ήταν ώρα για φαγητό και ψώνια κι έτσι κατευθυνθήκαμε στην Greenwich market.Αν και μικρή αυτή η αγορά ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα. Ψωνίσαμε μικρές αντίκες και πήραμε φαγητό στο χέρι το οποίο φάγαμε σε ένα παγκάκι χαζεύοντας την θέα .Από την μια μεριά τα λιβάδια και τα όμορφα παλιά κτήρια και από την άλλη μεριά του ποταμού οι ουρανοξύστες. Ήταν το νοστιμότερο κινέζικο που έφαγα ποτέ. Το μεσημέρι συνεχίστηκε σε μια όμορφη μπυραρία της περιοχής.
Συνέχεια είχε η γέφυρα του πύργου .Πήραμε το λεωφορείο και σε λίγο θαυμάζαμε την όμορφη γέφυρα και τον πύργο του Λονδίνου.
Κινηθήκαμε παραλιακά και σταματήσαμε για lemon pie στην Hay’s Galleria.
Αφού ξεκουραστήκαμε πήγαμε στην borough market.Τί όμορφα που ήταν εκεί. Πόσο ζωηρή ήταν η ατμόσφαιρα. Δοκιμάσαμε διάφορες λιχουδιές και φορτωμένες με μαρμελάδες, μπισκότα και άλλα κινηθήκαμε προς την γέφυρα millenium και τον καθεδρικό του Αγίου Παύλου.
Αποφασίσαμε να απολαύσουμε την θέα του ναού από την ταράτσα του απέναντι εμπορικού κέντρου one new change.Ήταν Παρασκευή νωρίς το απόγευμα και είχε μια τεράστια ουρά καλοντυμένων που περίμεναν να ανέβουν για να πιούν το ποτό τους .Αν όμως έλεγες πως ήθελες να πας μόνο στην ταράτσα να δεις την θέα δεν περίμενες ουρά. Να το θυμάστε αυτό αν θελήσετε να πάτε κι εσείς. Εμείς χαζεύαμε την δωρεάν θέα αλλά και τους στριμωγμένους Λονδρέζους που μετά την δουλειά έπιναν όρθιοι το ποτό τους. Οι δε γυναίκες πάνω στα ψηλοτάκουνα! Μα πώς το κάνουν αυτό αμέσως μετά την δουλειά, χαρά στο κουράγιο τους. Κατεβαίνοντας να πάρουμε το λεωφορείο για το ξενοδοχείο βλέπαμε κόσμο να ξαπλώνει στα γρασίδια και να απολαμβάνει τον ήλιο.
Ξεκουραστήκαμε λίγο στο ξενοδοχείο και μετά πήραμε το λεωφορείο για τις oxford και Regency streets προκειμένου να ικανοποιήσει η φίλη μου τα καταναλωτικά της ένστικτα σε μαγαζιά τύπου Selfridges ,Liberty κ.λ.π. Επισκεφτήκαμε ορισμένα πολυκαταστήματα και καταλήξαμε στην Carnaby str. Tο βράδυ κατευθυνθήκαμε προς το soho όπου γινόταν τρελός χαμός .Κόσμος καθόταν όρθιος απ’ έξω και τα έπινε. Όποτε πήγαινε να γίνει καμία στραβή υπήρχαν άνθρωποι της ασφάλειας που ¨έλυναν γρήγορα το πρόβλημα¨. Καταφέραμε και βρήκαμε τραπέζι σε μια ενδιαφέρουσα μπυραρία με πολύ ζωηρή ατμόσφαιρα για φαγητό και ποτό (όνομα δεν θυμάμαι).
Τρίτη μέρα
Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε πάλι χορτάτες για το παλάτι του Βakingham πρωί, πρωί πριν μαζέψει κόσμο. Εκεί λοιπόν που απολαμβάναμε την θέα της πύλη του, μας πλησίασε ένας μελαμψός κύριος και μας ρώτησε αν είμαστε σίγουρες πως αυτό είναι το παλάτι του Buckingham. Έκανε ξανά και ξανά την ίδια ερώτηση μην μπορώντας να πιστέψει πως ναι , αυτό είναι το παλάτι. Τελικά αφού τον διαβεβαιώσαμε αρκετές φορές έφυγε μουρμουρώντας ¨but this is so small, this is so small¨.Η φίλη μου που είναι πολυταξιδεμένη μου εξήγησε πως μάλλον επειδή στα μέρη του έχουν πολύ μεγάλα παλάτια του φάνηκε μικρό. Το ωραίο είναι πως τον έστειλα να δει και το παλάτι του Kensington γιατί μπορεί να είναι μεγαλύτερο( ελπίζω να μην με βρίζει ακόμα επειδή είχε παρόμοιο μέγεθος με του Buckingham).
Η βόλτα μας συνεχίστηκε μέσα από το St James park .Αφού θαυμάσαμε το πολύ όμορφο ομολογουμένως πάρκο, χαζέψαμε την θέα από την γεφυρούλα και προσπαθήσαμε ανεπιτυχώς να ταϊσουμε σκιουράκια πάπιες και άλλα νεροπούλια ,σταματήσαμε για διάλειμμα και καφεδάκι στο inn the park ένα ξύλινο και κομψό καφέ στο κέντρο του πάρκου .Εκεί αισθανόμουν μια απέραντη γλυκιά ηρεμία.
Συνειδητοποιήσαμε πως η ώρα περνούσε και έτσι σηκωθήκαμε με κρύα καρδιά και κινηθήκαμε προς την Trafalgar square για να πάρουμε το λεωφορείο με προορισμό το Noting hill αφού ήταν Σάββατο. Η αγορά και η γενικότερη ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη με χρώματα, μυρωδιές και μουσικές .Πάγκους που πουλούσαν αντίκες ,σουβενίρ κ.λ.π. Ψωνίσαμε πάλι τα συνηθισμένα δωράκια ,εγώ κυρίως για τα παιδιά λόγω τύψεων και η βόλτα συνεχίστηκε μέχρι που επισκεφτήκαμε και ένα καταπληκτικό ζαχαροπλαστείο το όνομα του οποίου δυστυχώς αγνοώ. Ήταν είδη μεσημέρι και άρα για το δεύτερο afternoon tea που είχα κλείσει αυτή την φορά σε ένα περίπτερο του παλατιού του Kensington, το Orangery.
Για να φτάσουμε στον προορισμό μας περάσαμε μέσα από το Hyde Park.O καιρός ήταν θαυμάσιος και το πάρκο γεμάτο κόσμο. Πρέπει να πω πως εντυπωσιάστηκα από το πάρκο . Είχαμε φτάσει και αρκετά νωρίς και έτσι μας δόθηκε η δυνατότητα να κάνουμε βόλτα εκεί για περίπου μια ώρα , μόνο που όσο και αν φαίνεται απίστευτο μας ζάλισε ο ήλιος και ψάχναμε επίμονα να βρούμε σκιά. Η αίθουσα του Orangery ξεπέρασε τις προσδοκίες μας. Η φίλη μου είχε ξετρελαθεί με την αίθουσα, τα σερβίτσια , τις ποικιλίες τσαγιού , τα γλυκά , με όλα δηλαδή.
Ξεκούραστες και φουσκωμένες κάναμε μια βόλτα ακόμα στο πάρκο και στο παλάτι και φύγαμε για το μουσείο φυσικής ιστορίας. Η μεγάλη ουρά που συναντήσαμε μας τρόμαξε. Είπαμε να του δώσουμε την ευκαιρία και με χαρά μας ανακαλύψαμε πως η ουρά αν και τεράστια προχωρούσε γρήγορα. Σε περίπου ένα τέταρτο βρισκόμασταν στην κεντρική αίθουσα να αποθανατίζουμε δεινόσαυρους. Βλέποντας όλα τα παιδιά τριγύρω ένιωσα για άλλη μια φορά να με κατακλύζουν οι τύψεις και έτσι δεν έμεινα πολύ .Αφιέρωσα στο μουσείο μόνο μιάμιση ώρα δίνοντας υπόσχεση πως θα το δω καλά με τα παιδιά οπότε να μην το ¨κάψω¨. Η φίλη μου περίμενε σε παγκάκι στην κεντρική αίθουσα επειδή όπως είπε το είχε δει άλλες τρεις φορές και το είχε βαρεθεί .
Νιώθαμε κούραση και πως τα πόδια μας δεν μας κρατούσαν γι ΄αυτό και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο με τον underground (μετρό δηλαδή) για πρώτη μου φορά .Εκεί μέσα είχε πολύ ζέστη, φαντάζομαι πως θα είναι μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα! Άσε που για να βρούμε την γραμμή μας περπατούσαμε και περπατούσαμε κάτω από την γή …(Την κάρτα ανέπαφων συναλλαγών στην χτυπήσαμε όταν μπήκαμε αλλά και όταν βγήκαμε από τον σταθμό).Είχαμε ανάγκη να ξεκουραστούμε λιγουλάκι. Βραδάκι ξαναβγήκαμε πρώτα για φαγητό με θέα τον Άγιο Παύλο .Έπειτα για ποτό κοντά στην Picadilly circus και καθώς ήταν Σαββατόβραδο, γινόταν πανικός. Σε αυτό το σημείο ακριβώς ήταν που ένιωσα σαν να ήμουν στο κέντρο του κόσμου. Ήταν μια η ώρα μετά τα μεσάνυχτα και η φίλη μου, μου έλεγε πως τόσες φορές είχε έρθει Λονδίνο με Group και ποτέ δεν είχε συναντήσει τόσο κόσμο. Πίστευε πως μετά τις δέκα δεν κυκλοφορούσε ψυχή στο Λονδίνο αλλά προφανώς ήταν η περιοχή που τους άφηναν τα ταξιδιωτικά γραφεία.
Τέταρτη μέρα –αναχώρηση
Μετά το πρωινό (κοινώς περιδρόμιασμα) μαζέψαμε και ετοιμάσαμε τα πράγματα για να παραδοθούν στο χώρο φύλαξης αποσκευών. Προορισμός ήταν το Covent Garden . Βρεθήκαμε εκεί σε δεκαπέντε λεπτά με ένα από τα λεωφορεία που περνούσαν απέναντι από το ξενοδοχείο. Δεν κάναμε μόνο βόλτα. Σκοπός ήταν να πάω την φίλη μου στο tea house και το wittard tea shop για να εκτονώσει το καταναλωτικό της ένστικτο γι’ αυτό που αγαπά ,δηλαδή το τσάι. Κρατώντας σακούλες με κρυστάλλινες τσαγιέρες, ποικιλίες τσαγιού, κουτάκια και άλλα αξεσουάρ μπήκαμε σε ένα καφέ με ωραία θέα του Covent Garden.Δοκίμασα από τα καλύτερα Macaron της ζωής μου, που είναι από τα αγαπημένα μου γλυκά, χαζεύοντας τους perfomers της πλατείας. Συνεχίσαμε στην Jean str για να καταλήξουμε στην Νeal’ s Yard μια χαριτωμένη πολύχρωμη αυλή.
Ο χρόνος κυλούσε χωρίς να το καταλάβουμε και είχε φτάσει η ώρα της επιστροφής. Γυρίσαμε πίσω με τον ίδιο τρόπο , παραλάβαμε αποσκευές, χαιρετήσαμε την Νέλυ (η Ελληνιδα ρεσεψιονίστ που είπα στη αρχή ) και σε λίγα λεπτά βρεθήκαμε μέσα το λεωφορείο της Νational Εxpress στο δρόμο για το αεροδρόμιο του Stansted. Φαγητό και τελευταία δώρα από το duty free και πτήση της επιστροφής γεμάτες όμορφες εικόνες και αναμνήσεις. Την επόμενη φορά ελπίζω να γράψω για το Kids Friendly Λονδίνο.
Ελπίζω να σας άρεσε Ιστορία μου και να μην την βρήκατε κουραστική. Είμαι στη διάθεσή σας για τυχόν ερωτήσεις.
Τα νεύρα μου είχαν σπάσει και τότε βρέθηκε μπροστά μου από τύχη ένας ταξιδιωτικός οδηγός του Λονδίνου , δώρο από κάποια εφημερίδα νομίζω. Τον άνοιξα και τσουπ αυτό ήταν. Θυμάμαι τον στερέωνα σε ένα τασάκι για να μην το κρατάω και το είχα σχεδόν μάθει απέξω. Τότε ήταν που υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως όταν γίνω καλά θα πάω Λονδίνο.
Πέρασαν θεραπείες, ενέσεις και το βασικότερο αλλαγή πόστου εργασίας και με αρκετή προσπάθεια βελτιώθηκε αρκετά η κατάστασή μου. Τότε είπα στον άντρα μου να πάμε στο Λονδίνο. ¨Ούτε να το σκέφτεσαι εγώ δεν πάω με τίποτα, αν θες πήγαινε μόνη σου φτάνει να μην έχουν τα παιδιά σχολείο γιατί δεν μπορώ να διαβάζω την μικρή¨.
Έτσι βρήκα κι εγώ μια φίλη μου τρελαμένη με τα ταξίδια και κανόνισα να πάμε τέσσερις μέρες Λονδίνο την δεύτερη εβδομάδα των διακοπών του Πάσχα που τα σχολεία ήταν κλειστά (και πολύ μου ήταν αφού άφηνα πίσω οικογένεια).
Σε αυτό το σημείο θέλω να σας ευχαριστήσω για την βοήθεια και τις πληροφορίες που μου δώσατε .Ελπίζω η Ιστορία μου να μην σας φανεί βαρετή και ίσως φανεί χρήσιμη σε κάποιους. Σε όλο το ταξίδι όποτε χρειάστηκα βοήθεια είχα άπλετη αφού ο κόσμος στο Λονδίνο ήταν πολύ ευγενικός και πρόθυμος να βοηθήσει σε υπερβολικό βαθμό!
Πρώτη μέρα
Φύγαμε 6.30 το πρωί με Rynair προς το αεροδρόμιο του Stansted όπου και πήραμε το λεωφορείο για το waterloo.Δεν ταλαιπωρηθήκαμε ιδιαίτερα, ούτε είχε πολύ κίνηση. Σε περίπου μια ώρα κι ένα τέταρτο ήμασταν στον προορισμό μας. Ήταν 5 του Μάη και είχε 22C , ασυνήθιστη ζέστη για Λονδίνο εκείνη την εποχή. Αποτέλεσμα ήταν ο οδηγός να πιστεύει πως έχει καύσωνα και να έχει φουλάρει το air-condition .Παγώσαμε μέσα στο λεωφορείο και γενικότερα στους κλειστούς χώρους κατά την διάρκεια του ταξιδιού, πράγμα που σημαίνει πως όποιος πάει καλοκαίρι πρέπει να πάρει μαζί του ζακέτα, όχι για του εξωτερικούς χώρους, αλλά για τους εσωτερικούς.
Το ξενοδοχείο μας ήταν το Hampton by Hilton London Waterloo.Η τοποθεσία του ήταν πολύ καλή, πέντε λεπτά από τον σταθμό waterloo και απ’ έξω στάσεις λεωφορείου για πολλά κεντρικά σημεία του Λονδίνου για όλο το 24ωρο. Ήταν καθαρό με πολύ ωραίο μπάνιο, άνετα μεγάλα κρεβάτια και συμπαθητικό πρωινό. Όμως προσοχή, αν πας αργά για πρωινό στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο θα βρεις μεγάλη ουρά (σαν και αυτή που υπάρχει ημέρα πληρωμής συνταξιούχων στις τράπεζες) .Εμείς ευτυχώς είμαστε πρωινοί τύποι κι έτσι δεν είχαμε αυτό το πρόβλημα.
Όταν φτάσαμε μας υποδέχθηκε πολύ θερμά Ελληνίδα receptionist(η γλυκιά Νέλυ) και εξυπηρετηθήκαμε αμέσως.
Αφού αφήσαμε τα πράγματα στο δωμάτιο φύγαμε σχεδόν αμέσως για το βρετανικό μουσείο με το λεωφορείο που περνούσε έξω από το ξενοδοχείο.
Εδώ έχω να πω πως σε όλο το ταξίδι με βοήθησε ο πλοηγός στο κινητό που μου έλεγε κάθε φορά ποιο λεωφορείο να πάρω και πότε περνά. Δεν πήραμε ούτε travel card , ούτε oyster.Χρησιμοποιούσαμε την κάρτα ανέπαφων συναλλαγών .Στο τέλος της μέρας υπολόγιζε τις διαδρομές μας και μας χρέωνε το χαμηλότερο κόμιστρο.
Εδώ ορισμένες φωτογραφίες από το βρετανικό μουσείο .Την καρυάτιδα έπρεπε να ρωτήσω για την βρω εκεί που την είχαν καταχωνιάσει.
Μετά το μουσείο και τα απαραίτητα αναμνηστικά ψώνια για τα παιδιά, ήταν η ώρα για το απογευματινό τσάι. Το τσάι είναι το πάθος της φίλης μου και μπορώ να πω πως μου μετέδωσε με κάποιο τρόπο την αγάπη της γι ‘ αυτό. Είχα κάνει κράτηση στο dean street town house , ένα μικρό ξενοδοχείο με ζεστή ατμόσφαιρα στη μέση της διαδρομής μεταξύ βρετανικού μουσείου και πινακοθήκης. Μετά από δέκα λεπτά περπάτημα περίπου βρεθήκαμε μέσα στην ρομαντική σάλα του να ξεκουραζόμαστε στις άνετες πολυθρόνες του χαζεύοντας τα σερβίτσια του.
Το απογευματινό τσάι είναι ολόκληρη ιεροτελεστία .Σερβίρεται με τριώροφο δίσκο που περιλαμβάνει αλμυρά σάντουιτς στο πρώτο όροφο , κάτι μικρά βουτυρένια ψωμάκια που τα αποκαλούν scones με μαρμελάδες και βούτυρο στο μεσαίο όροφο και ποικιλία γλυκών στην κορυφή. Με το που δαγκώσαμε το πρώτο scone κοιταχτήκαμε έκπληκτες .Τί θεϊκό πράγμα ήταν αυτό , ο ουρανίσκος μου τραγουδούσε. Περιττό να πω πως το τελευταίο γλυκό δεν μπορέσαμε να το φάμε γιατί είχαμε σκάσει.
Αφού ξεκουραστήκαμε σειρά είχε η εθνική πινακοθήκη στην trafalgar square στην οποία καταλήξαμε μετά από μια όμορφη βόλτα περνώντας από την china town.Η θέα από το κτίριο μεγαλειώδης και για τα έργα τέχνης δεν υπάρχουν λόγια.
Eντυπωσιασμένοι συνεχίσαμε κατεβαίνοντας την white hall κάνοντας ψώνια, πάλι σουβενίρ και δωράκια για τα παιδιά όπως αφίσες για το δωμάτιο τους κ.λ.π. Σε λίγη ώρα και αφού χαζέψαμε λίγο την πρωθυπουργική κατοικία βρισκόμασταν έξω από το κοινοβούλιο και το αβαείο του Westminster.Περάσαμε την γέφυρα και καταλήξαμε στο London eye.Δεν μας έκανε όρεξη να ανεβούμε αλλά δεν είχαμε και χρόνο γιατί είχα κάνει κράτηση στο εστιατόριο του oxo tower.Το ξενοδοχείο ήταν μόλις δυο στάσεις μακριά αλλά τα πόδια μας δεν άντεχαν άλλο κι έτσι πήγαμε να φρεσκαριστούμε λίγο στο ξενοδοχείο παίρνοντας το λεωφορείο.
Η υποδοχή στο oxo tower ήταν θερμή αλλά το τραπέζι που μας έδωσαν δεν είχε την καλύτερη θέα. Η φίλη μου δεν ξέρει καλά Αγγλικά και ήθελε να διαμαρτυρηθεί .Με ρώτησε λοιπόν πως θα πει πως έχουμε κάνει κράτηση τρεις μήνες πριν και πως θέλουμε καλύτερο τραπέζι. Σε λίγο την βλέπω με τα χέρια στην μέση να κατευθύνεται στον υπεύθυνο με ύφος και να του λέει με προφορά νησιώτη της δεκαετίας του 60 που κάνει καμάκι ‘’better table , three month ago’’. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί και τότε ως εκ θαύματος ήρθαν μας πήραν και μας έβαλαν σε ένα από τα καλύτερα τραπέζια του μαγαζιού. Η θέα του Λονδίνου στα πόδια μας. Η βραδιά κύλισε όμορφα με εκπληκτική θέα , νόστιμο φαγητό και cocktails .H τραγουδίστρια και το πιάνο όμως δεν ακουγόταν πολύ καλά γιατί είχε φασαρία στο χώρο.
Δεύτερη μέρα
Την άλλη μέρα το πρωί, και αφού την κάναμε ταράτσα με το πρωινό, πήραμε το λεωφορείο για το Greenwich.Όλο αυτό το πράσινο και τα κτίρια με εντυπωσίασαν .Εκεί επισκεφτήκαμε το ναυτικό μουσείο
Την ζωγραφιστή αίθουσα του ναυτικού κολεγίου
Και καταλήξαμε στο cattysark.
Ήταν ώρα για φαγητό και ψώνια κι έτσι κατευθυνθήκαμε στην Greenwich market.Αν και μικρή αυτή η αγορά ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα. Ψωνίσαμε μικρές αντίκες και πήραμε φαγητό στο χέρι το οποίο φάγαμε σε ένα παγκάκι χαζεύοντας την θέα .Από την μια μεριά τα λιβάδια και τα όμορφα παλιά κτήρια και από την άλλη μεριά του ποταμού οι ουρανοξύστες. Ήταν το νοστιμότερο κινέζικο που έφαγα ποτέ. Το μεσημέρι συνεχίστηκε σε μια όμορφη μπυραρία της περιοχής.
Συνέχεια είχε η γέφυρα του πύργου .Πήραμε το λεωφορείο και σε λίγο θαυμάζαμε την όμορφη γέφυρα και τον πύργο του Λονδίνου.
Κινηθήκαμε παραλιακά και σταματήσαμε για lemon pie στην Hay’s Galleria.
Αφού ξεκουραστήκαμε πήγαμε στην borough market.Τί όμορφα που ήταν εκεί. Πόσο ζωηρή ήταν η ατμόσφαιρα. Δοκιμάσαμε διάφορες λιχουδιές και φορτωμένες με μαρμελάδες, μπισκότα και άλλα κινηθήκαμε προς την γέφυρα millenium και τον καθεδρικό του Αγίου Παύλου.
Αποφασίσαμε να απολαύσουμε την θέα του ναού από την ταράτσα του απέναντι εμπορικού κέντρου one new change.Ήταν Παρασκευή νωρίς το απόγευμα και είχε μια τεράστια ουρά καλοντυμένων που περίμεναν να ανέβουν για να πιούν το ποτό τους .Αν όμως έλεγες πως ήθελες να πας μόνο στην ταράτσα να δεις την θέα δεν περίμενες ουρά. Να το θυμάστε αυτό αν θελήσετε να πάτε κι εσείς. Εμείς χαζεύαμε την δωρεάν θέα αλλά και τους στριμωγμένους Λονδρέζους που μετά την δουλειά έπιναν όρθιοι το ποτό τους. Οι δε γυναίκες πάνω στα ψηλοτάκουνα! Μα πώς το κάνουν αυτό αμέσως μετά την δουλειά, χαρά στο κουράγιο τους. Κατεβαίνοντας να πάρουμε το λεωφορείο για το ξενοδοχείο βλέπαμε κόσμο να ξαπλώνει στα γρασίδια και να απολαμβάνει τον ήλιο.
Ξεκουραστήκαμε λίγο στο ξενοδοχείο και μετά πήραμε το λεωφορείο για τις oxford και Regency streets προκειμένου να ικανοποιήσει η φίλη μου τα καταναλωτικά της ένστικτα σε μαγαζιά τύπου Selfridges ,Liberty κ.λ.π. Επισκεφτήκαμε ορισμένα πολυκαταστήματα και καταλήξαμε στην Carnaby str. Tο βράδυ κατευθυνθήκαμε προς το soho όπου γινόταν τρελός χαμός .Κόσμος καθόταν όρθιος απ’ έξω και τα έπινε. Όποτε πήγαινε να γίνει καμία στραβή υπήρχαν άνθρωποι της ασφάλειας που ¨έλυναν γρήγορα το πρόβλημα¨. Καταφέραμε και βρήκαμε τραπέζι σε μια ενδιαφέρουσα μπυραρία με πολύ ζωηρή ατμόσφαιρα για φαγητό και ποτό (όνομα δεν θυμάμαι).
Τρίτη μέρα
Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε πάλι χορτάτες για το παλάτι του Βakingham πρωί, πρωί πριν μαζέψει κόσμο. Εκεί λοιπόν που απολαμβάναμε την θέα της πύλη του, μας πλησίασε ένας μελαμψός κύριος και μας ρώτησε αν είμαστε σίγουρες πως αυτό είναι το παλάτι του Buckingham. Έκανε ξανά και ξανά την ίδια ερώτηση μην μπορώντας να πιστέψει πως ναι , αυτό είναι το παλάτι. Τελικά αφού τον διαβεβαιώσαμε αρκετές φορές έφυγε μουρμουρώντας ¨but this is so small, this is so small¨.Η φίλη μου που είναι πολυταξιδεμένη μου εξήγησε πως μάλλον επειδή στα μέρη του έχουν πολύ μεγάλα παλάτια του φάνηκε μικρό. Το ωραίο είναι πως τον έστειλα να δει και το παλάτι του Kensington γιατί μπορεί να είναι μεγαλύτερο( ελπίζω να μην με βρίζει ακόμα επειδή είχε παρόμοιο μέγεθος με του Buckingham).
Η βόλτα μας συνεχίστηκε μέσα από το St James park .Αφού θαυμάσαμε το πολύ όμορφο ομολογουμένως πάρκο, χαζέψαμε την θέα από την γεφυρούλα και προσπαθήσαμε ανεπιτυχώς να ταϊσουμε σκιουράκια πάπιες και άλλα νεροπούλια ,σταματήσαμε για διάλειμμα και καφεδάκι στο inn the park ένα ξύλινο και κομψό καφέ στο κέντρο του πάρκου .Εκεί αισθανόμουν μια απέραντη γλυκιά ηρεμία.
Συνειδητοποιήσαμε πως η ώρα περνούσε και έτσι σηκωθήκαμε με κρύα καρδιά και κινηθήκαμε προς την Trafalgar square για να πάρουμε το λεωφορείο με προορισμό το Noting hill αφού ήταν Σάββατο. Η αγορά και η γενικότερη ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη με χρώματα, μυρωδιές και μουσικές .Πάγκους που πουλούσαν αντίκες ,σουβενίρ κ.λ.π. Ψωνίσαμε πάλι τα συνηθισμένα δωράκια ,εγώ κυρίως για τα παιδιά λόγω τύψεων και η βόλτα συνεχίστηκε μέχρι που επισκεφτήκαμε και ένα καταπληκτικό ζαχαροπλαστείο το όνομα του οποίου δυστυχώς αγνοώ. Ήταν είδη μεσημέρι και άρα για το δεύτερο afternoon tea που είχα κλείσει αυτή την φορά σε ένα περίπτερο του παλατιού του Kensington, το Orangery.
Για να φτάσουμε στον προορισμό μας περάσαμε μέσα από το Hyde Park.O καιρός ήταν θαυμάσιος και το πάρκο γεμάτο κόσμο. Πρέπει να πω πως εντυπωσιάστηκα από το πάρκο . Είχαμε φτάσει και αρκετά νωρίς και έτσι μας δόθηκε η δυνατότητα να κάνουμε βόλτα εκεί για περίπου μια ώρα , μόνο που όσο και αν φαίνεται απίστευτο μας ζάλισε ο ήλιος και ψάχναμε επίμονα να βρούμε σκιά. Η αίθουσα του Orangery ξεπέρασε τις προσδοκίες μας. Η φίλη μου είχε ξετρελαθεί με την αίθουσα, τα σερβίτσια , τις ποικιλίες τσαγιού , τα γλυκά , με όλα δηλαδή.
Ξεκούραστες και φουσκωμένες κάναμε μια βόλτα ακόμα στο πάρκο και στο παλάτι και φύγαμε για το μουσείο φυσικής ιστορίας. Η μεγάλη ουρά που συναντήσαμε μας τρόμαξε. Είπαμε να του δώσουμε την ευκαιρία και με χαρά μας ανακαλύψαμε πως η ουρά αν και τεράστια προχωρούσε γρήγορα. Σε περίπου ένα τέταρτο βρισκόμασταν στην κεντρική αίθουσα να αποθανατίζουμε δεινόσαυρους. Βλέποντας όλα τα παιδιά τριγύρω ένιωσα για άλλη μια φορά να με κατακλύζουν οι τύψεις και έτσι δεν έμεινα πολύ .Αφιέρωσα στο μουσείο μόνο μιάμιση ώρα δίνοντας υπόσχεση πως θα το δω καλά με τα παιδιά οπότε να μην το ¨κάψω¨. Η φίλη μου περίμενε σε παγκάκι στην κεντρική αίθουσα επειδή όπως είπε το είχε δει άλλες τρεις φορές και το είχε βαρεθεί .
Νιώθαμε κούραση και πως τα πόδια μας δεν μας κρατούσαν γι ΄αυτό και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο με τον underground (μετρό δηλαδή) για πρώτη μου φορά .Εκεί μέσα είχε πολύ ζέστη, φαντάζομαι πως θα είναι μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα! Άσε που για να βρούμε την γραμμή μας περπατούσαμε και περπατούσαμε κάτω από την γή …(Την κάρτα ανέπαφων συναλλαγών στην χτυπήσαμε όταν μπήκαμε αλλά και όταν βγήκαμε από τον σταθμό).Είχαμε ανάγκη να ξεκουραστούμε λιγουλάκι. Βραδάκι ξαναβγήκαμε πρώτα για φαγητό με θέα τον Άγιο Παύλο .Έπειτα για ποτό κοντά στην Picadilly circus και καθώς ήταν Σαββατόβραδο, γινόταν πανικός. Σε αυτό το σημείο ακριβώς ήταν που ένιωσα σαν να ήμουν στο κέντρο του κόσμου. Ήταν μια η ώρα μετά τα μεσάνυχτα και η φίλη μου, μου έλεγε πως τόσες φορές είχε έρθει Λονδίνο με Group και ποτέ δεν είχε συναντήσει τόσο κόσμο. Πίστευε πως μετά τις δέκα δεν κυκλοφορούσε ψυχή στο Λονδίνο αλλά προφανώς ήταν η περιοχή που τους άφηναν τα ταξιδιωτικά γραφεία.
Τέταρτη μέρα –αναχώρηση
Μετά το πρωινό (κοινώς περιδρόμιασμα) μαζέψαμε και ετοιμάσαμε τα πράγματα για να παραδοθούν στο χώρο φύλαξης αποσκευών. Προορισμός ήταν το Covent Garden . Βρεθήκαμε εκεί σε δεκαπέντε λεπτά με ένα από τα λεωφορεία που περνούσαν απέναντι από το ξενοδοχείο. Δεν κάναμε μόνο βόλτα. Σκοπός ήταν να πάω την φίλη μου στο tea house και το wittard tea shop για να εκτονώσει το καταναλωτικό της ένστικτο γι’ αυτό που αγαπά ,δηλαδή το τσάι. Κρατώντας σακούλες με κρυστάλλινες τσαγιέρες, ποικιλίες τσαγιού, κουτάκια και άλλα αξεσουάρ μπήκαμε σε ένα καφέ με ωραία θέα του Covent Garden.Δοκίμασα από τα καλύτερα Macaron της ζωής μου, που είναι από τα αγαπημένα μου γλυκά, χαζεύοντας τους perfomers της πλατείας. Συνεχίσαμε στην Jean str για να καταλήξουμε στην Νeal’ s Yard μια χαριτωμένη πολύχρωμη αυλή.
Ο χρόνος κυλούσε χωρίς να το καταλάβουμε και είχε φτάσει η ώρα της επιστροφής. Γυρίσαμε πίσω με τον ίδιο τρόπο , παραλάβαμε αποσκευές, χαιρετήσαμε την Νέλυ (η Ελληνιδα ρεσεψιονίστ που είπα στη αρχή ) και σε λίγα λεπτά βρεθήκαμε μέσα το λεωφορείο της Νational Εxpress στο δρόμο για το αεροδρόμιο του Stansted. Φαγητό και τελευταία δώρα από το duty free και πτήση της επιστροφής γεμάτες όμορφες εικόνες και αναμνήσεις. Την επόμενη φορά ελπίζω να γράψω για το Kids Friendly Λονδίνο.
Ελπίζω να σας άρεσε Ιστορία μου και να μην την βρήκατε κουραστική. Είμαι στη διάθεσή σας για τυχόν ερωτήσεις.
