Glosoli
Member
- Μηνύματα
- 403
- Likes
- 316
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νέα Ζηλανδία
Περιεχόμενα
Ήταν Μάιος του 2006 και ότι είχα βγει από μία μακρόχρονη σχέση μου όχι και με τόσο καλό τρόπο η αλήθεια είναι. Επίσης δεν μου άρεσε καθόλου η δουλειά μου εκείνη την περίοδο και το στο πανεπιστήμιο δεν τα κατάφερνα όσο καλά θα ήθελα. Δεν είχα ασχοληθεί με το που θα πήγαινα το καλοκαίρι αν δηλαδή θα πήγαινα κάπου έξω για 3μηνη πρακτική έχοντας ήδη δουλειά και σχέση στην Αθήνα. Όλα αυτά όμως το Μάιο τέλειωσαν αφού με παράτησε η κοπελιά και στο τέλος παράτησα και εγώ τη δουλειά μου. Άρχισα να ψάχνω και εγώ τότε σαν το τρελό για ανοιχτά interns για μη πτυχιούχους μέσω της Φοιτητικής Οργάνωσης που είμαι μέλος. Όλα τα μέρη που θα ήθελα να πάω όπως Αγγλία, Γαλλία, Σουηδία, Ολλανδία και Βέλγιο είχαν κλείσει εδώ και πολύ καιρό. Μέσα σε όλη αυτή την κακοτυχία δέχομαι ένα τηλεφώνημα από ένα φίλο λέγοντάς μου πως υπάρχουν 5 διαθέσιμες θέσεις και είναι όλες για την ίδια εταιρεία στην πόλη Schaan του Λιχτενστάιν.
Λέω παρακαλώ για που ακριβώς είναι οι θέσεις; Εγώ το μόνο που ήξερα για το Λιχτενστάιν είναι πως είναι ανάμεσα σε Ελβετία και Αυστρία πάνω στις Άλπεις και πως έχει ένα πρίγκιπα με ασυνήθιστες αρμοδιότητες για τις μέρες «δημοκρατίας» που ζούμε. Βλέπω την αγγελία η οποία ήταν για νέους που σπουδάζουν σε Πανεπιστήμιο οι οποίοι θα πρέπει να γνωρίζουν τουλάχιστον 5 γλώσσες (χωρίς υποχρεωτικά να μιλούν τη Γερμανική, πάλι καλά γιατί Γερμανικά δεν μιλάω) ώστε να εργαστούν στα κεντρικά γραφεία μεγάλης εταιρείας που ασχολείται με την κατασκευή και πώληση υλικών κατασκευής για βίδες, άγκυρες και τέτοια άλλα υλικά. Μέσα στην απελπισία μου για το που πάει η ζωή μου έστειλα βιογραφικό με e-mail και μέσα σε 2 μέρες λαμβάνω μία απάντηση πως ενδιαφέρονται και πως σε 2 μέρες από τότε (αφού μου εξηγούσαν για τι ακριβώς ήταν η θέση δίνοντάς μου χρόνο να προετοιμαστώ αναζητώντας πληροφορίες από το Internet) μου λένε πως θα μου κάνουν συνέντευξη μέσω Skype ώστε να δουν αν είμαι κατάλληλος.
Η συνέντευξη γίνεται. Κράτησε κοντά στα 45 λεπτά, έγινε στα Αγγλικά και στα Γαλλικά. Τις υπόλοιπες γλώσσες που είχα δηλώσει πως τις γνωρίζω πέρασα ένα online test στο site της εταιρείας. Αυτή τους η οργάνωση με είχε αφήσει άφωνο. Τελικά με ένα e-mail την άλλη μέρα με ειδοποιούν πως γίνομαι δεκτός και πως θα πρέπει στις 5 Ιουνίου να παρουσιαστώ στα γραφεία της εταιρείας στο Shaan. Έλεγαν μάλιστα και σε ποιον όροφο τι ώρα και σε ποιον αριθμό γραφείου πρέπει να πάω. Παίρνω την απόφαση να ανακοινώσω στη δουλειά μου πως παραιτούμαι τέλη του μήνα, να το πω στους γονείς μου και να αρχίσω την διαδικασία για την αναχώρησή μου. Ευτυχώς το e-mail ήταν πολύ αναλυτικό εξηγώντας μου πως αν θα μείνω σε κάποια πόλη της Ελβετίας θα χρειαστεί να βγάλω visa ενώ εάν μείνω στο Λιχτενστάιν δεν θα χρειαστεί. Κοιτώντας γρήγορα σε ένα site για ενοίκια στο πριγκιπάτο έπαθα ένα σοκ με τις τιμές και αποφάσισα να ψάξω όπως μου έλεγε το e-mail στην Ελβετική κωμόπολη Buchs των 11000 κατοίκων ακριβώς πάνω στα σύνορα με το Λιχτενστάιν στο ίδιο ύψος με την πόλη Schaan η οποία έχει 6000 πληθυσμό κάνοντάς τη, τη μεγαλύτερη πόλη του Λιχτενστάιν
Σπίτι μέσω site δεν βρήκα πουθενά στο Buchs έτσι αποφάσισα να κλείσω σε κάτι ενοικιαζόμενα δωμάτια για τις 4 πρώτες ημέρες και όταν έφτανα εκεί θα έβλεπα τι θα έκανα. Μετά έπρεπε να κανονίσω το θέμα της visa μέσω της Ελβετικής Πρεσβείας στην Αθήνα όπου με ένα τηλέφωνο με ενημέρωσαν για το τι χαρτιά ήθελαν (χαρτί σχολής, τραπεζικούς λογαριασμούς, ποινικό μητρώο, βεβαίωση εργοδότη και τι δεν ήθελαν πλέον). Η visa χρειαζόταν γιατί θα νοίκιαζα σπίτι εκεί (μάλλον) και γιατί ας έμενα 3 μήνες θα μπαινόβγαινα από τα σύνορα συνέχεια (αυτό φανταζόμουν εγώ τουλάχιστον πως θα ήταν αναγκαία).
Αφού τα κουτσοετοίμασα όλα, χαρτιά, δουλειά είχε φτάσει η μέρα για να φύγω. Είχα κλείσει ανοιχτό εισιτήριο με τη Swiss μιας και δεν ήξερα τελικά αν θα μου άρεσε για να κάτσω αν θα με έδιωχναν και όλα αυτά. Δεν με ένοιαζε βέβαια τίποτα από όλα αυτά μιας και ένοιωθα πως ήθελα να φύγω από την Αθήνα και δεν με κρατούσε τίποτα εδώ. 3 Ιουνίου ήταν η πτήση, φυσικά οι γονείς μου πίστευαν πως σπίτι είχα βρει μέσω της εταιρείας. Που να τους έλεγα την αλήθεια πως πάω εντελώς αέρα πατέρα εκεί δεν υπήρχε περίπτωση να με άφηναν, ήμουν και 21 χρονών.
Φτάνω στο εξαιρετικό αεροδρόμιο της Ζυρίχης και ακριβώς στο κάτω μέρος υπάρχει ο σταθμός των τρένων με απευθείας τρένο για την πόλη St Gallen. H διαδρομή διαρκεί μία ώρα και είναι φανταστική με πράσινο παντού, υγρό στοιχείο επίσης παντού και μία ησυχία που για αρχή δεν με ενοχλούσε γιατί ήθελα να ηρεμήσω από το άγχος που είχα στο θέμα σπίτι. Αυτό το πράγμα σκεφτόμουν από τη στιγμή που έφυγα από την Αθήνα και για όλη τη διαδρομή βαθιά πιστεύοτας πως έκανα μεγάλο λάθος που έφυγα για ξένη χώρα έτσι.
Όταν φτάσαμε στο St Gallen λόγω κάποιας βλάβης το τρένο θα είχε καθυστέρηση έτσι κλείδωσα τις αποσκευές μου σε 2 Lockers στο σταθμό και βγήκα στα γρήγορα να δω λίγο την πόλη. Ωραία κτίρια, τέλεια θερμοκρασία για αρχή καλοκαιριού αλλά από το περπάτημα πείνασα και εκεί ήρθε το πρώτο ΣΟΚ από τις τιμές του φαγητού. Λέγοντας μέσα μου καλώς ήρθες στην ελβετική πραγματικότητα πήρα κάτι από έναν φούρνο και γύρισα στο σταθμό. Το τρένο ήταν φυσικά πιο μικρό αλλά εξίσου τέλειο. Πέρασε από πολύ μικρά χωριά, όλοι και όλα ήταν στα Γερμανικά κάνοντάς με να νοιώθω κάπως άβολα που δεν μπορούσα να τους καταλάβω.
Φτάνουμε τελικά στο Βuchs όπου κατεβαίνουν μόνο 5 άτομα. Η πόλη είναι ήρεμη, και αυτή με πολύ πράσινο, χτισμένη δίπλα από το Ρήνο (φυσικό σύνορο Ελβετίας- Λιχτενστάιν) και μπροστά σου υψώνονται οι Άλπεις επιβλητικές. Μέσω του net είχα δει πως ο σταθμός είναι στην άκρη της πόλης και μη θέλοντας να δω πόσο κάνουν τα taxiεκεί και χωρίς να καταλάβω πως λειτουργούν τα λεωφορεία το κόβω με τα πόδια με τα τρόλεϊ μου με ροδίτσες και σε κανά 15λέπτο βρίσκομαι στο κέντρο όπου και ήταν τα ενοικιαζόμενα δωμάτια που θα έμενα.
Ευτυχώς το προσωπικό μιλά και Αγγλικά και Γαλλικά και αφού τακτοποιηθώ πηγαίνω κάτω και εκμεταλλεύομαι το γεγονός για να μάθω τα πάντα για το πώς να πηγαίνω στο Schaan καθημερινώς από πού να ψωνίζω, που να τρώω, που να βγαίνω (εδώ γελάνε) και γενικώς τους ξεζούμισα στις πληροφορίες. Μέχρι και σημειώσεις σε τετραδιάκι κράταγα. Μου υποσχέθηκαν πως θα με βοηθήσουν να βρω και σπίτι αν και είπαν θα ήταν καλύτερα να βρω συγκάτοικο γιατί είναι ακριβά. Την κάτσαμε λέω που να τον βρω. Κόντευε να βραδιάσει και βγαίνω για μια μικρή βόλτα στην πόλη. Κάπως νεκρή με λίγες μπυραρίες αλλά το όλο κλίμα με ηρεμούσε και γύρισα στο ξενοδοχείο για να φάω το φαγητό που είχα πληρώσει στην τιμή, μια χαρά ήταν.
Το επόμενο πρωί ήταν 2 Ιουνίου, μια μέρα πριν την μεγάλη μέρα και είπα να πάρω το λεωφορείο για Λιχτενστάιν το οποίο είναι πάλι καλά φτηνό μιας και είναι δίπλα και δεν χρειάζεται καν διαβατήριο (ελάχιστες φορές ζητάνε). Το λεωφορείο περνάει πάνω από το Ρήνο μέσω μίας γέφυρας και βλέπεις τις σχετικές πινακίδες για την αλλαγή της χώρας. Η πόλη είναι η μισή σε σχέση με την πόλη της Ελβετίας που μένω αλλά από ότι μου είπαν τα παιδιά στο ξενοδοχείο κάθε μέρα περνάνε τα σύνορα πάρα πολλά άτομα για να δουλέψουν στις πόλεις του Πριγκιπάτου μιας και πολλές εταιρείες επειδή είναι φορολογικός παράδεισος έχουν τα κεντρικά τους εκεί και γυρνούν το απόγευμα. Το κατάλαβα αυτό από τον όγκο των λεωφορείων που αναχωρούν συνέχεια. Μπορείς να πας και με το τρένο αλλά δεν υπάρχει λόγος. Κλασσικός αγχωτικός τύπος εγώ βρίσκω το πολύ καλαίσθητο κτίριο της εταιρείας για να μην ψάχνομαι την επόμενη και περιφέρομαι στην πόλη που είναι σα χωριό. Χαμηλά πολύχρωμα κτίρια και από πίσω τους υψώνονται οι Άλπεις. Οι τιμές στα σπίτια πιο ακριβές μου είπαν τα παιδιά στο ξενοδοχείο και γενικά υπήρχε ένας αέρας στην ατμόσφαιρα να κάνουμε τη δουλειά μας να φύγουμε, χαχα.
Μετά από κανά τρίωρο γυρνώ πίσω Ελβετία, οι αποστάσεις είναι αστείες και σκέφτομαι να αγοράσω κανά ποδήλατο γιατί πολύ κόσμο είδα να το κάνει έτσι. Τα παιδιά από το ξενοδοχείο ένα συμπαθέστατο ζευγάρι 30άρηδων μου είχαν ήδη βρει μερικά τηλέφωνα με σπίτια που νοικιάζονταν. Οι τιμές άπιαστες για μόνο μου έτσι σκέφτηκα απλά να νοικιάσω ένα δωμάτιο από ένα σπίτι κάτι που όπως μου είπαν συνηθίζεται ειδικά τα καλοκαίρια στην περιοχή αυτή. Αποφάσισα να περιμένω λίγο μιας και τέτοια δωμάτια υπήρχαν αρκετά και είπα αφού έφαγα να ξεκουραστώ όλη μέρα ώστε την επόμενη να είμαι φρέσκος και χωρίς άγχος για τη δουλειά.
Ξημερώνει τελικά η μεγάλη μέρα και αφού φορέσω σακάκι και το σχετικό outfit παίρνω το λεωφορείο και φτάνω Schaanκαι στο γραφείο που έπρεπε ακριβώς στην ώρα μου στις 9. Εκεί μας υποδέχεται η υπεύθυνη προσωπικού εμένα και τους άλλους 4 του προγράμματος. Αφού μας εξηγήσει πράγματα για την εταιρεία και το τι κάνει μετά μας δίνει το λόγο για να πούμε για εμάς από πού είμαστε που μένουμε τώρα και τέτοια. Το λόγο για αρχή πήραν 2 Φιλανδοί που ήταν 23 και μας είπαν πως τους φιλοξενούσε μία φίλη σε μία άλλη Ελβετική πόλη των συνόρων. Μετά μια 22 Πορτογαλίδα η Felipa η οποία έμενε και σε αυτή σε κάτι ενοικιαζόμενα στην ίδια πόλη με εμένα και στο τέλος ο Luca, Γερμανός που έμενε στο ίδιο μέρος με τη Felipe. Αφού μας άφησαν να κάνουμε ένα διάλειμμα για να γνωριστούμε μεταξύ μας από την αρχή φάνηκε πως οι 2 Φιλανδοί δεν τους ενδιέφερε να αναπτύξουν σχέσεις μαζί μας ενώ οι άλλοι 2 μου φάνηκαν μια χαρά παιδιά και είχαμε ακριβώς και το ίδιο πρόβλημα του να βρούμε σπίτι. Η Felipe πέταξε την ιδέα που και οι 3 μας είχαμε σκεφτεί αλλά ντρεπόμασταν να πούμε αμέσως του να ψάξουμε οι 3 μας και να νοικιάσουμε μαζί. Η πρώτη μέρα κύλισε έτσι γνωριμία με τους χώρους που θα δουλεύαμε και μεταξύ μας. Οι Φιλανδοί όπως είπα στη κοσμάρα τους αλλά δεν μας ένοιαζε. Φάνηκε από την αρχή πως είχε φτιαχτεί ένα τέλειο παρεάκι με την χαμογελαστή Felipe και τον οργανωτικό και με γνώση της Γερμανικής Luca. Γυρνάμε και οι 3 μαζί στο Buchs και τους ενημερώνω πως μου έχουν ήδη δώσει μερικά τηλέφωνα για σπίτια. Δίνουμε ώρα συνάντησης στο Landmark της πόλης την κεντρική εκκλησία μετά από μία ώρα στις 5 το απόγευμα και αρχίζουμε να ψάχνουμε σπίτια κοντά στο σταθμό του λεωφορείου. Με τα πολλά και χωρίς να αναφερθώ βρήκαμε ένα το τέταρτο που βλέπαμε. Είχε 2 υπνοδωμάτια 1 μεγάλο σαλόνι, κουζίνα, μπάνιο κτλ. Το κλείσαμε για 2000 ευρώ το μήνα. Έτσι είναι αυτά, Ελβετία θέλαμε. 666 ευρώ ο καθένας, σατανικό ρίξαμε κάτι γέλια. Τουλάχιστον ο μισθός μας ήταν πολύ καλός και θα μπορούσαμε να βγάζαμε και κάτι σαν κέρδος από όλο αυτό το ταξίδι αλλά με τόσο ακριβή ζωή δεν έμεινε τίποτα παρά μόνο τέλειες αναμνήσεις.
Το σπίτι ήταν όμως επιπλωμένο τα βασικά τουλάχιστον και μετά από πολλά παρακάλια ο κλασσικός αυστηρός Ελβετός μας το νοίκιασε και ας το θέλαμε μόνο για 3 μήνες. Όλο αυτό το χρωστάγαμε στο ζευγάρι του ξενοδοχείου που έμενα να ναι καλά οι άνθρωποι. Έτσι ξεκίνησε και για μένα κάτι καινούργιο ακριβώς πάνω στα σύνορα δύο χωρών σε μία περίοδο της ζωής μου που είχα βαρεθεί όσο δεν πάει.
Στο σπίτι θα μπορούσαμε να μείνουμε μετά από 2 μέρες έτσι για το βράδυ πήγαμε να το γιορτάσουμε οι νέοι άγνωστοι σχεδόν συγκάτοικοι σε μία μπυραρία εκεί κοντά όπου και είδαμε αρκετά νέο κόσμο και χαρήκαμε. Από ότι μας είπε ο Luca η πόλη έχει ένα τμήμα πανεπιστημίου Εφαρμοσμένων Επιστημών και έχει γενικά νέο κόσμο δίνοντας στην πόλη έναν άλλο αέρα. Εμένα με φώναζαν μικρό επειδή ήμουν ο πιο μικρός. Οι άλλοι 2 όπως και εγώ έκαναν αίτηση για να ξεφύγουν από τις σκέψεις που τους κυνηγούσαν τη χρονιά αυτή. Πείτε το παρακινδυνευμένο που αποφάσισα να μείνω με 2 άγνωστα άτομα, ειδικά η Felipa που είναι και κοπέλα πως το αποφάσισε απορώ. Όταν τη ρωτάω τώρα, επειδή φυσικά με τα παιδιά έχω επικοινωνία μου είπε πως κατάλαβε ότι δεν θα έχει πρόβλημα κοιτάζοντας τα μάτια μας. Τι να πω, μπορεί και να είναι έτσι.
Έτσι άρχισε το ταξίδι εκείνο το καλοκαίρι. Το τι έγινε, πως περάσαμε και που πήγαμε εκείνους τους 3 μήνες σε άλλο post. J
Λέω παρακαλώ για που ακριβώς είναι οι θέσεις; Εγώ το μόνο που ήξερα για το Λιχτενστάιν είναι πως είναι ανάμεσα σε Ελβετία και Αυστρία πάνω στις Άλπεις και πως έχει ένα πρίγκιπα με ασυνήθιστες αρμοδιότητες για τις μέρες «δημοκρατίας» που ζούμε. Βλέπω την αγγελία η οποία ήταν για νέους που σπουδάζουν σε Πανεπιστήμιο οι οποίοι θα πρέπει να γνωρίζουν τουλάχιστον 5 γλώσσες (χωρίς υποχρεωτικά να μιλούν τη Γερμανική, πάλι καλά γιατί Γερμανικά δεν μιλάω) ώστε να εργαστούν στα κεντρικά γραφεία μεγάλης εταιρείας που ασχολείται με την κατασκευή και πώληση υλικών κατασκευής για βίδες, άγκυρες και τέτοια άλλα υλικά. Μέσα στην απελπισία μου για το που πάει η ζωή μου έστειλα βιογραφικό με e-mail και μέσα σε 2 μέρες λαμβάνω μία απάντηση πως ενδιαφέρονται και πως σε 2 μέρες από τότε (αφού μου εξηγούσαν για τι ακριβώς ήταν η θέση δίνοντάς μου χρόνο να προετοιμαστώ αναζητώντας πληροφορίες από το Internet) μου λένε πως θα μου κάνουν συνέντευξη μέσω Skype ώστε να δουν αν είμαι κατάλληλος.
Η συνέντευξη γίνεται. Κράτησε κοντά στα 45 λεπτά, έγινε στα Αγγλικά και στα Γαλλικά. Τις υπόλοιπες γλώσσες που είχα δηλώσει πως τις γνωρίζω πέρασα ένα online test στο site της εταιρείας. Αυτή τους η οργάνωση με είχε αφήσει άφωνο. Τελικά με ένα e-mail την άλλη μέρα με ειδοποιούν πως γίνομαι δεκτός και πως θα πρέπει στις 5 Ιουνίου να παρουσιαστώ στα γραφεία της εταιρείας στο Shaan. Έλεγαν μάλιστα και σε ποιον όροφο τι ώρα και σε ποιον αριθμό γραφείου πρέπει να πάω. Παίρνω την απόφαση να ανακοινώσω στη δουλειά μου πως παραιτούμαι τέλη του μήνα, να το πω στους γονείς μου και να αρχίσω την διαδικασία για την αναχώρησή μου. Ευτυχώς το e-mail ήταν πολύ αναλυτικό εξηγώντας μου πως αν θα μείνω σε κάποια πόλη της Ελβετίας θα χρειαστεί να βγάλω visa ενώ εάν μείνω στο Λιχτενστάιν δεν θα χρειαστεί. Κοιτώντας γρήγορα σε ένα site για ενοίκια στο πριγκιπάτο έπαθα ένα σοκ με τις τιμές και αποφάσισα να ψάξω όπως μου έλεγε το e-mail στην Ελβετική κωμόπολη Buchs των 11000 κατοίκων ακριβώς πάνω στα σύνορα με το Λιχτενστάιν στο ίδιο ύψος με την πόλη Schaan η οποία έχει 6000 πληθυσμό κάνοντάς τη, τη μεγαλύτερη πόλη του Λιχτενστάιν
Σπίτι μέσω site δεν βρήκα πουθενά στο Buchs έτσι αποφάσισα να κλείσω σε κάτι ενοικιαζόμενα δωμάτια για τις 4 πρώτες ημέρες και όταν έφτανα εκεί θα έβλεπα τι θα έκανα. Μετά έπρεπε να κανονίσω το θέμα της visa μέσω της Ελβετικής Πρεσβείας στην Αθήνα όπου με ένα τηλέφωνο με ενημέρωσαν για το τι χαρτιά ήθελαν (χαρτί σχολής, τραπεζικούς λογαριασμούς, ποινικό μητρώο, βεβαίωση εργοδότη και τι δεν ήθελαν πλέον). Η visa χρειαζόταν γιατί θα νοίκιαζα σπίτι εκεί (μάλλον) και γιατί ας έμενα 3 μήνες θα μπαινόβγαινα από τα σύνορα συνέχεια (αυτό φανταζόμουν εγώ τουλάχιστον πως θα ήταν αναγκαία).
Αφού τα κουτσοετοίμασα όλα, χαρτιά, δουλειά είχε φτάσει η μέρα για να φύγω. Είχα κλείσει ανοιχτό εισιτήριο με τη Swiss μιας και δεν ήξερα τελικά αν θα μου άρεσε για να κάτσω αν θα με έδιωχναν και όλα αυτά. Δεν με ένοιαζε βέβαια τίποτα από όλα αυτά μιας και ένοιωθα πως ήθελα να φύγω από την Αθήνα και δεν με κρατούσε τίποτα εδώ. 3 Ιουνίου ήταν η πτήση, φυσικά οι γονείς μου πίστευαν πως σπίτι είχα βρει μέσω της εταιρείας. Που να τους έλεγα την αλήθεια πως πάω εντελώς αέρα πατέρα εκεί δεν υπήρχε περίπτωση να με άφηναν, ήμουν και 21 χρονών.
Φτάνω στο εξαιρετικό αεροδρόμιο της Ζυρίχης και ακριβώς στο κάτω μέρος υπάρχει ο σταθμός των τρένων με απευθείας τρένο για την πόλη St Gallen. H διαδρομή διαρκεί μία ώρα και είναι φανταστική με πράσινο παντού, υγρό στοιχείο επίσης παντού και μία ησυχία που για αρχή δεν με ενοχλούσε γιατί ήθελα να ηρεμήσω από το άγχος που είχα στο θέμα σπίτι. Αυτό το πράγμα σκεφτόμουν από τη στιγμή που έφυγα από την Αθήνα και για όλη τη διαδρομή βαθιά πιστεύοτας πως έκανα μεγάλο λάθος που έφυγα για ξένη χώρα έτσι.
Όταν φτάσαμε στο St Gallen λόγω κάποιας βλάβης το τρένο θα είχε καθυστέρηση έτσι κλείδωσα τις αποσκευές μου σε 2 Lockers στο σταθμό και βγήκα στα γρήγορα να δω λίγο την πόλη. Ωραία κτίρια, τέλεια θερμοκρασία για αρχή καλοκαιριού αλλά από το περπάτημα πείνασα και εκεί ήρθε το πρώτο ΣΟΚ από τις τιμές του φαγητού. Λέγοντας μέσα μου καλώς ήρθες στην ελβετική πραγματικότητα πήρα κάτι από έναν φούρνο και γύρισα στο σταθμό. Το τρένο ήταν φυσικά πιο μικρό αλλά εξίσου τέλειο. Πέρασε από πολύ μικρά χωριά, όλοι και όλα ήταν στα Γερμανικά κάνοντάς με να νοιώθω κάπως άβολα που δεν μπορούσα να τους καταλάβω.
Φτάνουμε τελικά στο Βuchs όπου κατεβαίνουν μόνο 5 άτομα. Η πόλη είναι ήρεμη, και αυτή με πολύ πράσινο, χτισμένη δίπλα από το Ρήνο (φυσικό σύνορο Ελβετίας- Λιχτενστάιν) και μπροστά σου υψώνονται οι Άλπεις επιβλητικές. Μέσω του net είχα δει πως ο σταθμός είναι στην άκρη της πόλης και μη θέλοντας να δω πόσο κάνουν τα taxiεκεί και χωρίς να καταλάβω πως λειτουργούν τα λεωφορεία το κόβω με τα πόδια με τα τρόλεϊ μου με ροδίτσες και σε κανά 15λέπτο βρίσκομαι στο κέντρο όπου και ήταν τα ενοικιαζόμενα δωμάτια που θα έμενα.
Ευτυχώς το προσωπικό μιλά και Αγγλικά και Γαλλικά και αφού τακτοποιηθώ πηγαίνω κάτω και εκμεταλλεύομαι το γεγονός για να μάθω τα πάντα για το πώς να πηγαίνω στο Schaan καθημερινώς από πού να ψωνίζω, που να τρώω, που να βγαίνω (εδώ γελάνε) και γενικώς τους ξεζούμισα στις πληροφορίες. Μέχρι και σημειώσεις σε τετραδιάκι κράταγα. Μου υποσχέθηκαν πως θα με βοηθήσουν να βρω και σπίτι αν και είπαν θα ήταν καλύτερα να βρω συγκάτοικο γιατί είναι ακριβά. Την κάτσαμε λέω που να τον βρω. Κόντευε να βραδιάσει και βγαίνω για μια μικρή βόλτα στην πόλη. Κάπως νεκρή με λίγες μπυραρίες αλλά το όλο κλίμα με ηρεμούσε και γύρισα στο ξενοδοχείο για να φάω το φαγητό που είχα πληρώσει στην τιμή, μια χαρά ήταν.
Το επόμενο πρωί ήταν 2 Ιουνίου, μια μέρα πριν την μεγάλη μέρα και είπα να πάρω το λεωφορείο για Λιχτενστάιν το οποίο είναι πάλι καλά φτηνό μιας και είναι δίπλα και δεν χρειάζεται καν διαβατήριο (ελάχιστες φορές ζητάνε). Το λεωφορείο περνάει πάνω από το Ρήνο μέσω μίας γέφυρας και βλέπεις τις σχετικές πινακίδες για την αλλαγή της χώρας. Η πόλη είναι η μισή σε σχέση με την πόλη της Ελβετίας που μένω αλλά από ότι μου είπαν τα παιδιά στο ξενοδοχείο κάθε μέρα περνάνε τα σύνορα πάρα πολλά άτομα για να δουλέψουν στις πόλεις του Πριγκιπάτου μιας και πολλές εταιρείες επειδή είναι φορολογικός παράδεισος έχουν τα κεντρικά τους εκεί και γυρνούν το απόγευμα. Το κατάλαβα αυτό από τον όγκο των λεωφορείων που αναχωρούν συνέχεια. Μπορείς να πας και με το τρένο αλλά δεν υπάρχει λόγος. Κλασσικός αγχωτικός τύπος εγώ βρίσκω το πολύ καλαίσθητο κτίριο της εταιρείας για να μην ψάχνομαι την επόμενη και περιφέρομαι στην πόλη που είναι σα χωριό. Χαμηλά πολύχρωμα κτίρια και από πίσω τους υψώνονται οι Άλπεις. Οι τιμές στα σπίτια πιο ακριβές μου είπαν τα παιδιά στο ξενοδοχείο και γενικά υπήρχε ένας αέρας στην ατμόσφαιρα να κάνουμε τη δουλειά μας να φύγουμε, χαχα.
Μετά από κανά τρίωρο γυρνώ πίσω Ελβετία, οι αποστάσεις είναι αστείες και σκέφτομαι να αγοράσω κανά ποδήλατο γιατί πολύ κόσμο είδα να το κάνει έτσι. Τα παιδιά από το ξενοδοχείο ένα συμπαθέστατο ζευγάρι 30άρηδων μου είχαν ήδη βρει μερικά τηλέφωνα με σπίτια που νοικιάζονταν. Οι τιμές άπιαστες για μόνο μου έτσι σκέφτηκα απλά να νοικιάσω ένα δωμάτιο από ένα σπίτι κάτι που όπως μου είπαν συνηθίζεται ειδικά τα καλοκαίρια στην περιοχή αυτή. Αποφάσισα να περιμένω λίγο μιας και τέτοια δωμάτια υπήρχαν αρκετά και είπα αφού έφαγα να ξεκουραστώ όλη μέρα ώστε την επόμενη να είμαι φρέσκος και χωρίς άγχος για τη δουλειά.
Ξημερώνει τελικά η μεγάλη μέρα και αφού φορέσω σακάκι και το σχετικό outfit παίρνω το λεωφορείο και φτάνω Schaanκαι στο γραφείο που έπρεπε ακριβώς στην ώρα μου στις 9. Εκεί μας υποδέχεται η υπεύθυνη προσωπικού εμένα και τους άλλους 4 του προγράμματος. Αφού μας εξηγήσει πράγματα για την εταιρεία και το τι κάνει μετά μας δίνει το λόγο για να πούμε για εμάς από πού είμαστε που μένουμε τώρα και τέτοια. Το λόγο για αρχή πήραν 2 Φιλανδοί που ήταν 23 και μας είπαν πως τους φιλοξενούσε μία φίλη σε μία άλλη Ελβετική πόλη των συνόρων. Μετά μια 22 Πορτογαλίδα η Felipa η οποία έμενε και σε αυτή σε κάτι ενοικιαζόμενα στην ίδια πόλη με εμένα και στο τέλος ο Luca, Γερμανός που έμενε στο ίδιο μέρος με τη Felipe. Αφού μας άφησαν να κάνουμε ένα διάλειμμα για να γνωριστούμε μεταξύ μας από την αρχή φάνηκε πως οι 2 Φιλανδοί δεν τους ενδιέφερε να αναπτύξουν σχέσεις μαζί μας ενώ οι άλλοι 2 μου φάνηκαν μια χαρά παιδιά και είχαμε ακριβώς και το ίδιο πρόβλημα του να βρούμε σπίτι. Η Felipe πέταξε την ιδέα που και οι 3 μας είχαμε σκεφτεί αλλά ντρεπόμασταν να πούμε αμέσως του να ψάξουμε οι 3 μας και να νοικιάσουμε μαζί. Η πρώτη μέρα κύλισε έτσι γνωριμία με τους χώρους που θα δουλεύαμε και μεταξύ μας. Οι Φιλανδοί όπως είπα στη κοσμάρα τους αλλά δεν μας ένοιαζε. Φάνηκε από την αρχή πως είχε φτιαχτεί ένα τέλειο παρεάκι με την χαμογελαστή Felipe και τον οργανωτικό και με γνώση της Γερμανικής Luca. Γυρνάμε και οι 3 μαζί στο Buchs και τους ενημερώνω πως μου έχουν ήδη δώσει μερικά τηλέφωνα για σπίτια. Δίνουμε ώρα συνάντησης στο Landmark της πόλης την κεντρική εκκλησία
μετά από μία ώρα στις 5 το απόγευμα και αρχίζουμε να ψάχνουμε σπίτια κοντά στο σταθμό του λεωφορείου. Με τα πολλά και χωρίς να αναφερθώ βρήκαμε ένα το τέταρτο που βλέπαμε. Είχε 2 υπνοδωμάτια 1 μεγάλο σαλόνι, κουζίνα, μπάνιο κτλ. Το κλείσαμε για 2000 ευρώ το μήνα. Έτσι είναι αυτά, Ελβετία θέλαμε. 666 ευρώ ο καθένας, σατανικό ρίξαμε κάτι γέλια. Τουλάχιστον ο μισθός μας ήταν πολύ καλός και θα μπορούσαμε να βγάζαμε και κάτι σαν κέρδος από όλο αυτό το ταξίδι αλλά με τόσο ακριβή ζωή δεν έμεινε τίποτα παρά μόνο τέλειες αναμνήσεις.Το σπίτι ήταν όμως επιπλωμένο τα βασικά τουλάχιστον και μετά από πολλά παρακάλια ο κλασσικός αυστηρός Ελβετός μας το νοίκιασε και ας το θέλαμε μόνο για 3 μήνες. Όλο αυτό το χρωστάγαμε στο ζευγάρι του ξενοδοχείου που έμενα να ναι καλά οι άνθρωποι. Έτσι ξεκίνησε και για μένα κάτι καινούργιο ακριβώς πάνω στα σύνορα δύο χωρών σε μία περίοδο της ζωής μου που είχα βαρεθεί όσο δεν πάει.
Στο σπίτι θα μπορούσαμε να μείνουμε μετά από 2 μέρες έτσι για το βράδυ πήγαμε να το γιορτάσουμε οι νέοι άγνωστοι σχεδόν συγκάτοικοι σε μία μπυραρία εκεί κοντά όπου και είδαμε αρκετά νέο κόσμο και χαρήκαμε. Από ότι μας είπε ο Luca η πόλη έχει ένα τμήμα πανεπιστημίου Εφαρμοσμένων Επιστημών και έχει γενικά νέο κόσμο δίνοντας στην πόλη έναν άλλο αέρα. Εμένα με φώναζαν μικρό επειδή ήμουν ο πιο μικρός. Οι άλλοι 2 όπως και εγώ έκαναν αίτηση για να ξεφύγουν από τις σκέψεις που τους κυνηγούσαν τη χρονιά αυτή. Πείτε το παρακινδυνευμένο που αποφάσισα να μείνω με 2 άγνωστα άτομα, ειδικά η Felipa που είναι και κοπέλα πως το αποφάσισε απορώ. Όταν τη ρωτάω τώρα, επειδή φυσικά με τα παιδιά έχω επικοινωνία μου είπε πως κατάλαβε ότι δεν θα έχει πρόβλημα κοιτάζοντας τα μάτια μας. Τι να πω, μπορεί και να είναι έτσι.
Έτσι άρχισε το ταξίδι εκείνο το καλοκαίρι. Το τι έγινε, πως περάσαμε και που πήγαμε εκείνους τους 3 μήνες σε άλλο post. J
,της έδωσες και ωραίο τίτλο"αναζητώντας τον εαυτό μου..",απ ότι καταλαβαίνω οι τρείς αυτοί μήνες πρέπει να κύλησαν πολύ όμορφα,με καινούργιες παρέες και πλήρη αλλαγή "σκηνικού"στη ζωή σου!
